Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΤΟΧΑΣΜΩΝ
Παρασκευή, 16 08:30 Σεπτεμβρίου 2016
Ζούμε την κορύφωση της αποποίησης της ιστορικότητάς μας.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην αποστήθιση των ιστορικών αναφορών μας ως Έθνος, αλλά στη γνώση του λόγου και της αιτίας που η ελληνικότητα αναδείχθηκε και καθιερώθηκε ως ανάγκη και πρόταση του βίου οικουμενική και διαχρονική.
Υιοθετήσαμε δανεικά κριτήρια ζωής και αντίληψης. Αυτό διόλου θα φόβιζε εάν και εφόσον μας οδηγούσε σε μια ακόμη δημιουργική έκρηξη, αντίστοιχη της γενιάς του ’30.
Απεναντίας, αυτή η αλλαγή προτεραιοτήτων μας βαλτώνει, όλο και πιο πολύ, παρατεταμένα και βασανιστικά. Ίσως γιατί το εφαλτήριο μας δεν ήταν η διάθεση για δημιουργία, αλλά η ικανοποίηση κατώτερων ενστίκτων. Της καλοπέρασης και της αυτοσυντήρησης. Εννοείται, πάντα με δανεικά χρήματα και ιδεολογήματα.
Αυτή η απουσία εαυτού αντικατοπτρίζεται σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Σε κάθε μας επιλογή. Στις ατομικές μας θεωρήσεις, στις κοινωνικές μας σχέσεις, στις πολιτικές μας επιλογές κ.α.
Υπο-λειτουργούμε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο ο οποίος μάλιστα είναι και μονοδρομημένος. Ο απεγκλωβισμός μας δεν άπτεται μιας απλής κατήχησης ή της δημιουργίας ενός πολιτικού σχηματισμού ελληνορθοδόξου π.χ. προσανατολισμού. Η κοινωνική μας μικρόνοια δεν μπορεί και δεν δέχεται να αντιληφθεί κάτι διαφορετικό από το πρόταγμα της συνήθειας. Η καρδιά μας έχει σκληρύνει και ο νους μας έχει πιάσει νεοταξικό πουρί. Δεν νιώθουμε.
Μόνο μια έξαρση της ιστορίας, μια φαινομενικά αλλόκοτη και αυτόνομη πρωτοβουλία της ίσως μας συνεφέρει. Ή ίσως μας αφανίσει. Και επειδή δεν μου αρέσουν τα μισόλογα, αναφέρομαι σε πείνα ή επιβουλή. Αμφότερα τα απεύχομαι, αλλά δεν μου επιτρέπεται να εθελοτυφλώ όπως τα βλέπω να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μας.
Δεν είμαι φίλος της αδράνειας ούτε υπονοώ ότι πρέπει να αναμένουμε παθητικά τις ιστορικές εξελίξεις οι οποίες είτε θα μας δικαιώσουν είτε θα μας καταβαραθρώσουν.
Να πιάσουμε τον παλμό της εποχής μας εννοώ. Να κάνουμε τη σύγχρονη ανάγκη πράξη. Έτσι απαντούσε ανέκαθεν η ελληνικότητα σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Μακρυά από τα παρωχημένα. Πάντα ήταν η έκπληξη κι η λύτρωση μαζί.
Συσπείρωση των αρίστων της καθημερινότητας και συστηματική προετοιμασία, για τη διαχείριση του διαφαινόμενου χάους. Αυτό προτείνω.
ΓΚΤ
