Διδακτική ιστορία: Η ζωή μας είναι μαραθώνιος όχι κατοστάρι…


Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ένα νέο παιδί 22 χρονών από τον Καναδά, ο Τέρρυ Φοξ, με ένα τεχνητό μέλος στη θέση του δεξιού του ποδιού και καρκίνο στα οστά, ξεκινάει – ναι, καλά διαβάζετε! – ένα ταξίδι.

Απ’ τον Απρίλη μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1980, για 143 μέρες, θα τρέχει καθημερινά απόσταση σχεδόν όση ενός Μαραθωνίου (περίπου 42 χλμ).

Θα ονομάσει το ταξίδι του «Μαραθώνιο ελπίδας». Στόχος του να διασχίσει τρέχοντας τον Καναδά, προκειμένου να μαζέψει χρήματα για την έρευνα του καρκίνου.


Ο Τέρρυ με τον Μαραθώνιό του δεν μάζεψε μόνο χρήματα. Ούτε νίκησε την αρρώστια.


Κέρδισε όμως μια μάχη απέναντι στον εαυτό του. Και την κέρδισε μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό, ανάσα με την ανάσα.

Το εικοσιδυάχρονο αγόρι κατάλαβε – δίδαξε και στους άλλους – ότι η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας «κατοστάρι» εντυπωσιασμού, αλλά δρόμος αντοχής, που χρειάζεται υπομονή.

«Δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα» (Εβρ.ιβ’,1).

Με την υπομονή θα διανύσουμε τον δρόμο της ζωής μας. Αυτό ΄μας το λέει ο Απ. Παύλος, ένας άνθρωπος, δηλαδή που είχε μια ζωή γεμάτη αρρώστιες, στερήσεις, ταλαιπωρίες, φυλακίσεις, και έναν μαρτυρικό θάνατο.


Αλλά κι εσείς που είστε ακόμη παιδιά, χρειάζεται να δείξετε υπομονή στην καθημερινή σας ζωή. Σε πολλά μικρά πράγματα. Καμιά φορά και σε μεγαλύτερα.

Προσοχή μόνο να καταλάβουμε τι είναι υπομονή και να μην την μπερδέψουμε με κάτι άλλο. Για παράδειγμα σας λένε κάποιοι: «Κάνε υπομονή. Όλα θα πάνε καλά». Αλλά δεν το εννοούν. Το λένε για παρηγοριά.

Κι εσείς, νιώθοντας την ευχή ψεύτικη, κάνετε το λάθος να νομίσετε ότι είναι ψεύτικη και η υπομονή…

Η υπομονή, όμως, δεν είναι μια λέξη χωρίς νόημα. Δεν είναι παθητικότητα και αδυναμία.


Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι γενναιότητα! Είναι δύναμη αντίστασης! Αλλά είναι μια αθόρυβη, «ήρεμη δύναμη».

Και δεν είναι μόνο δύναμη η υπομονή. Είναι και εξυπνάδα. Είναι τέχνη, για να ζούμε όχι μόνο άγια, όπως θέλει ο Θεός, αλλά και ωραία, όπως το εννοεί και ο κόσμος…

Την υπομονή μας την διδάσκει πρώτη η φύση. Φανταστείτε αν η κότα αντί να κλωσήσει με υπομονή τα αυγά της, για να βγουν τα καινούργια πουλάκια, από ανυπομονησία τους έδινε μια και τα έσπαγε;

Θα εκτονωνόταν προσωρινά, αλλά κοτοπουλάκια δεν θα έβγαιναν…

Αλλά και η εμπειρία της ζωής το ίδιο δείχνει. Θέλεις, ας πούμε, να βγεις από μια κλειδωμένη πόρτα, κι έχεις χάσει τα κλειδιά;


Σκέψου κάτι! Αλλιώς περίμενε υπομονετικά να έρθει κάποιος να σου ανοίξει. Μην πέσεις πάνω της με όλη σου τη «δύναμη». Δεν είναι λύση. Κι εσύ θα τραυματισθείς και η πόρτα δεν θα ανοίξει. Το πολύ να σπάσει…

Η υπομονή μοιάζει- και είναι- δύσκολη, όπως συμβαίνει με όλες τις αρετές. Όμως η έλλειψή της είναι δυσκολότερη.

Επειδή μάλιστα η υπομονή είναι μια αρετή που περιέχει κι άλλες αρετές (πίστη, ταπείνωση, αγάπη, συγχωρητικότητα, κ.α), όταν λείπει, λείπουν κι όλες οι άλλες αρετές που περιέχει.

Και τότε τα πάθη μας χορεύουν! Και κινδυνεύουμε να μη φτάσουμε στον προορισμό μας…


Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, κι εμείς να δούμε τη ζωή μας σαν Μαραθώνιο!

Και ας θυμόμαστε από τον μύθο του Αισώπου ότι σ’αυτόν τον αγώνα κερδίζει όχι ο λαγός αλλά η χελώνα.

άρθρο από Χ.Μ.Τ 

 Αξίζει να δείτε το βίντεο!

Σημείωση από Το σπιτάκι της Μέλιας: Ο Τέρρυ Φοξ (Terry Fox) γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1958 στο Winnipeg του Καναδά. Υπήρξε αθλητής του μπάσκετ, του μπέιζμπολ και του ράγκμπι. Στα 20 του χρόνια διαγνώστηκε μια επιθετική μορφή καρκίνου που ξεκινά από τα γόνατα (οστεοσάρκωμα).

Με ακρωτηριασμένο το δεξί του πόδι στο ύψος της λεκάνης, στοιχηματίζει ότι θα μαζέψει 24 εκατομμύρια (ένα δολάριο από κάθε Καναδό), τα χρήματα που χρειάζονταν οι κρατικοί φορείς του Καναδά για έρευνες θεραπείες και κλινικές για τον καρκίνο.

Έτσι τον Απρίλιο του 1980 ξεκινάει τον «Μαραθώνιο της Ελπίδας». Έτρεξε τον Καναδά από άκρη σ’άκρη, με το ένα πόδι για 143 μέρες καθημερινά 5.373 χιλιόμετρα. Ένα χρόνο μετά ο καρκίνος εξαπλώθηκε σε όλο του το σώμα.

Πέθανε στις 28 Ιουνίου του 1981 λίγο πριν κλείσει τα 23 του χρόνια. Το ίδρυμα ερευνών για τον καρκίνο The Terry Fox Research Institute, δημιουργήθηκε στη μνήμη του, βοήθησε και βοηθάει πολλούς καρκινοπαθείς.

Η σωματική υπέρ προσπάθεια και το πείσμα του Τέρρυ «ο Μαραθώνιος της Ελπίδας» πέτυχαν το στόχο τους!

Πηγή: «σπιτάκι της Μέλιας» Η Ζωή του Παιδιού. Μηνιαίο Χριστιανικό περιοδικό. Έτος 70ό -1359-20 Νοεμβρίου 2015. Εικόνες από: SpartanLIFE / Wikipedia / taringa