Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Σε άνθρωπο που κλαίει, που κομπιάζει, που βουρκώνει όταν κάτι μαρτυρεί, δεν μπορείς να του αρνηθείς την ειλικρίνεια του. Το κλάμα βγαίνει μάρτυρας της αγαθής προαίρεσής του.
Κλαίγοντας, έχοντας πάει στη Μακεδονία, έλεγε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, τα παρακάτω λόγια [Ιούνιος, 2007]:
«Στον χώρο της ελληνικής Μακεδονίας, ο οποίος είναι ποτισμένος από τα αίματα αυτών των ηρώων, αυτών των Μαρτύρων, που εθυσίασαν και τη ζωή τους ακόμη για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Και κάποιοι, κάποιοι από εμάς, να κάθονται αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους σήμερα για να προετοιμάζουν την ιστορική λήθη, ώστε να μη θυμάται κανένας πλέον από τους νέους, από τη νέα γενεά, που οφείλουμε την ελευθερία μας και την ανεξαρτησία μας».
Έκλαιγε, λέγοντας αυτά. Έσπαζε η φωνή του, όπως το μαρτυρεί και η εικόνα της βιντεοσκόπησης. Όμως, βρε άνθρωπε, τι κλαις; Τι θορυβείς μέσα στη νύχτα; Για να δαγκώσουν παραπάνω τα σκυλιά;
«Ας είμαι εγώ στην Αθήνα» λέει παρακάτω, «είμαι μαζί σας, και εδώ ακόμα, όπως είμαι μαζί με όλους τους Έλληνες, γιατί αυτός είναι ο προορισμός μου και αυτός είναι ο σκοπός μου, και δεν μπορώ όταν βλέπω να υπονομεύονται οι αξίες και οι αρχές του πολιτισμού μας, η θρησκεία μας, η οικογένεια μας, η παιδεία μας, το Έθνος μας, όταν τα βλέπω αυτά να κινδυνεύουν, δεν μπορώ να σιωπήσω, έστω και αν, το ότι ομιλώ, μού κοστίζει πολύ ακριβά».
Ο Χριστόδουλος κοιμήθηκε, πέθανε, που συνηθίζουμε να λέμε σε αόριστο ρήμα κοσμικό. Αλλά, γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε: τον πεθάνανε. Και αν υπήρχε, τώρα πια, χώρος φονέων και κακοποιών ανθρώπων, θα το πετούσαν εκεί το λείψανο του, έτσι για να γνωρίζουν οι υπόλοιποι, τι;
Το κόστος μιας φωνής.
Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος, costasp247@gmail.com
