Γιά το μεγαλείο του Βαπτιστού δεν χρειάζεται να πούμε πολλά· μιλά το τέμπλο κάθε Ορθόδοξου ναού – στα δεξιά της εικόνας του Δεσπότου βρίσκεται πάντοτε η εικόνα του – και ο έπαινος του Κυρίου για εκείνον, ο έπαινος του καρδιογνώστου Θεού (βλ. Ματθ. ια´ [11] 7-15, Λουκ. ζ´ 24-30). Εμείς απλώς στις παρακάτω γραμμές θα προσπαθήσουμε να υποψιασθούμε κάτι από το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης του.
Ο Τίμιος Πρόδρομος από παιδί έζησε στην έρημο ζωή άκρας ασκήσεως και πλούτιζε συνεχώς σε Πνεύμα Άγιον. «Τό παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι, και ήν εν ταίς ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού πρός τον Ισραήλ», σημειώνει η Αγία Γραφή (Λουκ. α´ 80). Έζησε με μοναδική ακρίβεια τη ζωή της παρθενίας, τη ζωή της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο Θεό, η οποία ήταν σχεδόν τελείως άγνωστη στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης.
Αργότερα, στα τριάντα του περίπου χρόνια, βγήκε να κηρύξει μετάνοια και να ετοιμάσει τον Ισραήλ για την υποδοχή του Μεσσία, όχι από μόνος του αλλά κατόπιν θείας αποκαλύψεως: «εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην… και ήλθεν… κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας» (Λουκ. γ´ 2-3). Ήταν δηλαδή θεόκλητος.
Γνώριζε ακόμη ότι η δράση του ήταν προφητευμένη στην Παλαιά Διαθήκη, πράγμα που δεν ανέφερε ποτέ παρά μόνο όταν το επέβαλε η ανάγκη. Τον ρώτησαν οι απεσταλμένοι της θρησκευτικής ηγεσίας του Ισραήλ: «Ποιός είσαι εσύ; ο Χριστός;». «Δέν είμαι εγώ ο Χριστός», απάντησε. «Τί λοιπόν; Ο Ηλίας είσαι εσύ;». «Δέν είμαι». «Ο προφήτης που προανήγγειλε ο Μωυσής;». «Όχι». «Ποιός είσαι τέλος πάντων; για να δώσουμε απάντηση σ᾿ αυτούς που μας έστειλαν». «Εγώ “φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου”, καθώς είπεν Ησαΐας ο προφήτης» (βλ. Ιω. α´ 19-23).
Τό κήρυγμά του και η όλη προσωπικότητά του είχε απήχηση όσο κανενός άλλου προφήτη: «Εξεπορεύετο πρός αυτόν Ιεροσόλυμα και πάσα η Ιουδαία και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου», «καί εβαπτίζοντο πάντες εν τώ Ιορδάνη ποταμώ υπ᾿ αυτού εξομολογούμενοι τάς αμαρτίας αυτών» (Ματθ. γ´ 5, Μάρκ. α´ 5). Πήγαιναν σ᾿ αυτόν οι Ιεροσολυμίτες και όλοι οι κάτοικοι της Ιουδαίας και των περιχώρων του Ιορδάνη! Δεν ήταν ότι εντυπωσίαζε και σαγήνευε. Το κήρυγμά του ήταν αυστηρό, καλούσε σε μετάνοια, υπενθύμιζε την κρίση του Θεού: «ήδη και η αξίνη πρός την ρίζαν των δένδρων κείται· πάν ούν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πύρ βάλλεται»· τώρα μάλιστα και το τσεκούρι της θείας κρίσεως βρίσκεται κοντά στη ρίζα των δένδρων. Κάθε δένδρο λοιπόν που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται από τη ρίζα και ρίχνεται στη φωτιά (Ματθ. γ´ 10). Αλλά ακριβώς επειδή ο λόγος και το παράδειγμά του ήταν γεμάτα από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν απωθούσε ούτε προκαλούσε αντιδράσεις. Αντίθετα συγκλόνιζε τις καρδιές και προκαλούσε ριζική αλλαγή ζωής· δέχονταν να βαπτισθούν – «πάντες», ακόμη και «οι τελώναι και αι πόρναι», οι πιό διαβεβλημένοι άνθρωποι (βλ. Ματθ. κα´ [21] 32) – εξομολογούμενοι δημοσίως τις αμαρτίες τους!
Τόν παραδέχονταν ως αυθεντικό καθοδηγό της ζωής τους: «Τί ούν ποιήσομεν;». Θέλουμε ν᾿ αλλάξουμε ζωή. Τι πρέπει να κάνουμε; ρωτούσαν οι όχλοι τον Ιωάννη, παρά το νεαρό της ηλικίας του· όχι μόνο ευσεβείς αλλά και αμαρτωλοί: τελώνες και στρατιωτικοί (βλ. Λουκ. γ´ 10-14).
Τό ακόμη θαυμαστότερο είναι ότι ο Τίμιος Πρόδρομος είχε τέτοιο κύρος, ενώ δεν έκανε κανένα θαύμα (βλ. Ιω. ι´ 41)· τόσο μεγάλο κύρος, ώστε όλοι είχαν λογισμό: «Μήπως αυτός είναι ο Χριστός», ο Μεσσίας που περιμέναμε αιώνες; (Λουκ. γ´ 15).
Άς αναλογισθούμε όλα τα παραπάνω: ζωή πολύ διαφορετική από τη ζωή των πολλών, σχεδόν όλων· ζωή ανώτερη, ισάγγελη· πνευματικές επιδόσεις ασυνήθιστα υψηλές· προφητική κλήση και αποστολή σε νεαρή ηλικία· καταπληκτική επιτυχία στο ιεραποστολικό έργο, μαζικές και συγκλονιστικές μεταστροφές· κύρος τόσο μεγάλο, ώστε να αναρωτιούνται, μήπως είναι ο Χριστός; Η Παλαιστίνη σείσθηκε από το κήρυγμα και την παρουσία του, ένας ολόκληρος λαός κρεμόταν από το στόμα του νεαρού λιπόσαρκου Ιωάννη· κι εκείνος; ανέγγιχτος από την υπερηφάνεια. Δεν ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του από όλη εκείνη τη δόξα. Είπε: «Δέν είμαι εγώ ο Χριστός. Έρχεται μετά από εμένα, και δεν είμαι άξιος εγώ να λύσω ούτε τα κορδόνια από τα υποδήματά του» (Λουκ. γ´ 16).
Καί όταν, ενώ μεσουρανούσε, άρχισε να τον επισκιάζει ο Μεσσίας με τη δράση Του, και παραπονέθηκαν γι᾿ αυτό στον Πρόδρομο οι μαθητές του, εκείνος τους είπε: «Κανείς δεν έχει τίποτε από τον εαυτό του. Όλα είναι του Θεού. Εσείς οι ίδιοι μαρτυρείτε πως είπα ότι δεν είμαι εγώ ο Μεσσίας, αλλά πρόδρομός Του. Γι᾿ αυτό εργάσθηκα, για να οδηγήσω τις ψυχές στο Νυμφίο Χριστό. Και όχι απλώς δεν ζηλεύω ή δεν ενοχλούμαι που ελαττώνεται η φήμη μου, αλλά “χαρά χαίρω”, χαίρομαι με πολύ μεγάλη χαρά· “αύτη ούν η χαρά η εμή πεπλήρωται”· αυτή λοιπόν η χαρά μου είναι τέλεια. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, που το αποδέχομαι ολόψυχα: Εκείνος να αυξάνει σε επιρροή και δόξα, κι εγώ να μικραίνω» (βλ. Ιω. γ´ 26-30).
Ο Τίμιος Πρόδρομος, μέγας και στην ταπεινοφροσύνη, προκαλεί τον ευλαβή θαυμασμό μας. Μπορεί όμως να γίνει και βοηθός, πρεσβευτής μας, αν τον επικαλούμαστε, ώστε να καλλιεργούμε τέτοιο φρόνημα στις δικές μας ασήμαντες – σε σύγκριση με τις δικές του – επιδόσεις και επιτυχίες.
Πηγή: osotir.org
.jpg)
.jpg){kind=link}
