Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο π. Ευλόγιος είναι Ηγούμενος στην Ι. Μ. Αναργύρων Κοσμά, Δαμιανού και Παντελεήμονος στο όρος Βίτσι. Εγινε μοναχός έπειτα από εσωτερική κλήση και υπηρετεί τη μονή όπου ασκήτευσαν οσιακές μορφές. «Οι Αγιοι έκαναν και κάνουν θαύματα με φανερό ή αφανή τρόπο»
Βρισκόμαστε νότια στο όρος Βίτσι, στους πρόποδες, κοντά στο χωριό Μελισσότοπος. Σ' ένα προσωπικό οδοιπορικό επισκεφθήκαμε τη Μονή των τριών Αγίων Αναργύρων Κοσμά, Δαμιανού και Παντελεήμονος, όπου συνομιλήσαμε με τον Ηγούμενο γέροντα Ευλόγιο. Δεν υπάρχει κάτι γραπτό για το Μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, επειδή όλα τα κείμενα κάηκαν στον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949. Από προφορικές πληροφορίες είναι γνωστό ότι η μονή χτίστηκε το 1080, επί βασιλείας Αλεξίου Κομνηνού. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος πέρασε από την Καστοριά έχοντας ν' αντιμετωπίσει σε μάχη τους Νορμανδούς και στρατοπέδευσε στον χώρο όπου χτίστηκε το ησυχαστήριο. Δεν υπήρχε τίποτα στο βουνό, παρά ένα εκκλησάκι από το οποίο ανέβλυζε αγίασμα. Οταν πέρασαν ο αυτοκράτορας και ο στρατός του, στάθηκαν να πιουν νερό από αυτό το αγίασμα και τότε επιτελέστηκε ένα θαύμα άγνωστο σ' εμάς έως σήμερα.
Ο Αλέξιος Κομνηνός το θεώρησε θείο σημείο και αποφάσισε να ιδρύσει το μοναστήρι στο όνομα του Αγίου Παντελεήμονος. Από το 1080 έως το 1457 το μοναστήρι τιμώνταν στο όνομα του Αγίου Παντελεήμονος. Το 1457 ήρθαν δύο ιερομόναχοι, ο Κοσμάς και ο Δαμιανός, βρήκαν τη μονή κατεστραμμένη και την ανακαίνισαν. Πρόσθεσαν στο μοναστήρι, μαζί με του Αγίου Παντελεήμονος, και το όνομα των Αγίων Αναργύρων, για να τιμήσουν και τους Αγίους τα ονόματα των οποίων έφεραν. Ετσι, από τότε έως την εποχή μας η μονή τιμάται και στους τρεις Αγίους. Ο προσκυνητής μπορεί να δει στο τέμπλο τους τρεις Αγιους ιατρούς αγιογραφημένους. Δεν γνωρίζουμε τη μορφή που είχε αρχικά το μοναστήρι, πώς δηλαδή ήταν χτισμένο, επειδή καταστράφηκε τρεις φορές. Βόρεια της μονής βρισκόταν το Ηγουμενείο, όμως κι αυτό κάηκε το 1947, με όλα τα χειρόγραφα και πολλά ιστορικά στοιχεία. Ωστόσο τα στοιχεία που παραθέτουμε αποτελούν μέρος της προφορικής παράδοσης από Ηγούμενο σε Ηγούμενο που έφτασε στον γέροντα Ευλόγιο, ο οποίος το παραθέτει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια».
Ο πατέρας εκάρη μοναχός με το όνομα Παχώμιος. Περνούσε η ζωή τους με προσευχές και πνευματική άσκηση. Μια ημέρα ο Ηγούμενος έστειλε τον Παχώμιο στο βαϊναριό, δηλαδή στο υπόγειο όπου φυλάσσονταν τεράστια βαρέλια, για να φέρει κρασί, να κεράσει τους προσκυνητές. Πήρε τότε ο Παχώμιος τον μικρό γιο του, τον Νικόλαο, με σκοπό να τον βοηθήσει να φέρουν κρασί, όμως τα βαρέλια ήταν εντελώς άδεια. Επέστρεψε στον Ηγούμενο και τον πληροφόρησε ότι το κρασί είχε τελειώσει. Ο Ηγούμενος επέμεινε να πάνε ξανά να φέρουν κρασί, παρά τις αντιρρήσεις του Παχωμίου και του παιδιού του: “Θα κάνετε υπακοή και θα πάτε στο βαϊναριό να φέρετε κρασί για τους προσκυνητές”. Παραξενεμένοι με την υπόδειξη και την επιμονή του Ηγουμένου, έκαναν υπακοή και πήγαν στο βαϊναριό. Εκεί βρήκαν τα βαρέλια γεμάτα κρασί! Πρέπει να αναφέρω στους αναγνώστες σας ότι τα βαρέλια αυτά δεν ήταν μικρά. Χωρούν όλα μαζί 40 τόνους κρασί. Διασώζονται έως σήμερα. Υπάρχουν δύο δεκάτονα βαρέλια και τα υπόλοιπα μικρότερα. Το θαύμα ήταν, θα λέγαμε, μεγαλύτερο και από το θαύμα του γάμου της Κανά, γιατί ο Χριστός εκεί είχε πει: “Γεμίσατε τας υδρίας ύδατος”. Εκεί υπήρχε νερό που μετατράπηκε σε κρασί, ενώ εδώ τα βαρέλια ήταν κενά! Το γεγονός αυτό δεν μας παραξενεύει, γιατί ο Χριστός μάς είχε προειδοποιήσει ότι όσοι Τον πιστεύουν θα κάνουν, με τη Χάρη του Θεού, μεγαλύτερα θαύματα από εκείνα που επιτέλεσε ο Ιδιος».
Στάζουν το μέλι της αγιότητος
«Ο μικρός Νικόλαος ήταν μάρτυρας αυτού του φανερού θαύματος και συγκλονισμένος αποφάσισε να γίνει μοναχός και να αφιερωθεί στον Χριστό. Εκάρη μοναχός με το όνομα Νεκτάριος και έμεινε στη μονή μας, των Αγίων Αναργύρων. Η προσέλευση του κόσμου για να τον συναντήσει ήταν μεγάλη, γιατί ήταν έντονα πάνω του τα σημάδια της αγιότητας. Πολλοί χριστιανοί έρχονταν να τον συμβουλευτούν και να του ζητήσουν να προσευχηθεί. Πολλοί διήνυαν μεγάλες αποστάσεις για να έρθουν και να πάρουν από το μέλι της αγιότητάς του. Γιατί οι Αγιοι στάζουν αυτό το μέλι που έλκει τους ανθρώπους και θέλουν να βρίσκονται κοντά τους.
Ωστόσο αυτό τον αποσπούσε από την ησυχία που ζητούσε η ψυχή του και αποφάσισε να φύγει για τις Καρυές του Αγίου Ορους. Τελείωσε εκεί τη ζωή του οσιακά και ειρηνικά μετά το 1500 μ.Χ. Τον γιορτάζει η Εκκλησία μας στις 5 Δεκεμβρίου, μαζί με τον Οσιο Σάββα. Ο Οσιος Νεκτάριος υπάρχει αγιογραφημένος στην πρώτη αγιογράφηση του ναού, το 1928. Ο βίος του είναι γραμμένος στο Εκλόγιον».
Το μοναστήρι υπήρξε χώρος φιλοξενίας ψυχασθενών. Συγγενείς τούς άφηναν εκεί για να θεραπευτούν από τους Οσιους ιατρούς
Ρωτήσαμε τον Ηγούμενο Ευλόγιο για τη δική του αρχή στον μοναχισμό και για τον τρόπο με τον οποίο του δόθηκε η κλήση να παραδώσει τη ζωή του στον Χριστό. Μας απαντά: «Ηρθα στο μοναστήρι τον Σεπτέμβριο του 1986, με τη Χάρη του Θεού, αφού πρώτα περιόδευσα σε πολλά μοναστήρια. Συνάντησα τον πατέρα Αμβρόσιο και εκείνος με ενέπνευσε να μείνω εδώ. Αυτός που πάει για μοναχός δεν πάει για το μοναστήρι, πάει για γέροντα. Το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο, κατεστραμμένο, πιο πολύ με απωθούσε παρά με ανέπαυε. Η φυσιογνωμία του γέροντα, το πρόσωπό του, με καθοδηγούσε στον Θεό. Γι' αυτό πρέπει να προσευχόμαστε ν' αναδείξει ο Θεός πρόσωπα στην Εκκλησία.
Ημουν βιοπαλαιστής, ζαχαροπλάστης, και με προσέλκυσε η γλυκύτητα του Θεού. Προσπάθησα να φτιάξω πολύ ωραία γλυκά, αλλά ο Χριστός είναι καλύτερος ζαχαροπλάστης από μένα και όλα τα φτιάχνει γλυκύτερα. Δεν προσευχόμαστε με το “Ιησού γλυκύτατε”; Ε, όποιος το νιώσει δεν έχει ανάγκη από άλλη ζάχαρη ή να γευτεί κάτι άλλο. Θα σας εκμυστηρευτώ και τη στιγμή που πήρα την απόφαση: Ημουν στο ζαχαροπλαστείο, σε δικό μου εργαστήριο, και έφτιαχνα γλυκά με την ονομασία “σου”. Οταν τα έφτιαχνα, άκουσα μια φωνή μέσα μου που μου είπε: “Τρύφωνα (αυτό ήταν τ' όνομά μου ως λαϊκός), έως πότε θα ασχολείσαι με τα σου, μετά σου ο Κύριος, παράτησέ τα και φύγε”. Πήρα την απόφαση κι έφυγα, δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Εάν ο άνθρωπος τέτοιες κλήσεις τις πολυσκέφτεται, δεν προχωράει στη ζωή. Φαντάσου, δηλαδή, όταν πήγε ο Χριστός στον Απόστολο Πέτρο στην Τιβεριάδα και του είπε: “Ακολούθει μοι”, να του απαντούσε ο Απόστολος: “Κάτσε να το σκεφτούμε λίγο, ποιος είσαι δηλαδή για να σε ακολουθήσω;” Βλέπεις, δεν υπήρχε κάποια επιγραφή στο μέτωπο του Χριστού να λέει: “Eίμαι ο Θεός, ο Κτίστης του σύμπαντος κόσμου!” Ο Πέτρος είδε έναν άνθρωπο απλό και τα άφησε όλα και πήγε μαζί του. Αυτό είναι το μυστικό, να παραδίδεσαι στον Θεό και στον άνθρωπο. Ετσι εμπιστεύτηκα τον γέροντά μου και τον Θεό, και παραδόθηκα στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να έρθω εδώ».
Στο ερώτημά μας εάν οι προσκυνητές έχουν ευλάβεια στον τόπο και στους Αγίους που τιμά η μονή, ο γέροντας Ευλόγιος δίνει την εξής απάντηση: «Δεν γινόταν διαφορετικά, γιατί οι Αγιοι Ανάργυροι έκαναν και κάνουν θαύματα με φανερό και αφανή τρόπο, ανάλογα με την περίσταση, και βοηθούν τους ανθρώπους εδώ και πολλούς αιώνες».
ΜΕΓΆΛΗ ΙΣΤΟΡΊΑ
«Το μοναστήρι μας έχει μεγάλη ιστορία στη φιλοξενία ψυχασθενών, από το 1800 έως το 1984. Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής πριν από δύο αιώνες έφερναν τα κοντινά τους πρόσωπα που έπασχαν από ψυχασθένειες και τα άφηναν στο μοναστήρι, για να τα θεραπεύσουν οι Αγιοι γιατροί, με το τάμα να βοηθήσουν το μοναστήρι με προσωπική εργασία για ένα χρονικό διάστημα. Παλαιότερα υπήρχαν κελιά στον τόπο όπου σήμερα βρίσκεται το αρχονταρίκι και έμεναν εκεί οι ψυχασθενείς, ενώ τη νοσηλεία τους είχαν αναλάβει οι λίγοι μοναχοί που πάντα διακονούσαν εδώ. Τους ανθρώπους που ήταν σοβαρά άρρωστοι, σχιζοφρενείς, και ορμούσαν στους άλλους για να κάνουν κακό τους έδεναν στο υπόγειο, στο βαϊναριό, με αλυσίδες και σιδερένιες χειροπέδες. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι Αγιοι γιάτρευαν τους περισσότερους από αυτούς. Κάποιοι ήταν δαιμονισμένοι, έσπαζαν τις αλυσίδες και έφευγαν, οι συγγενείς τους τούς έφερναν πάλι πίσω...
Εγώ προσωπικά, όταν πρωτοήρθα, κοντά στο 1987, είχα γνωρίσει έναν γέροντα 90 χρονών, τον Χρήστο, ο οποίος μου περιέγραψε τη δική του ιστορία. Τον έφεραν οι δικοί του άνθρωποι στο μοναστήρι, γιατί ήταν πολύ άρρωστος, έδερνε όποιον πλησίαζε, έβριζε, ήταν εκτός εαυτού συνέχεια, είχε δε μεγάλη δύναμη και δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν. Ο ίδιος ο Χρήστος μού είπε πως δεν θυμόταν τίποτε από αυτές τις καταστάσεις στις οποίες περιερχόταν. Το 1910, λοιπόν, τον έφεραν οι συγγενείς του και τον άφησαν στους μοναχούς και τους Αγίους Αναργύρους, για να τον θεραπεύσουν. Ορμούσε σε όλους κι έτσι τον έδεσαν στο βαϊναριό με αλυσίδες. Εκείνος συχνά τις έσπαζε, δεν συγκρατιόταν, τους έδερνε και τον ξαναέδεναν. Δεν τον πλησίαζαν, γιατί φοβούνταν, ενώ από μακριά του έσπρωχναν το φαγητό και το νερό. Επειτα από καιρό, ένα πρωί, όταν τον πλησίασε ένας μοναχός και του έσπρωξε το φαγητό, ο Χρήστος τού είπε: “Πήγαινε στον Ηγούμενο, τον Γρηγόριο, και πες του να έρθει να με ξεδέσει. Χθες βράδυ με επισκέφθηκαν και οι τρεις Αγιοι και με έκαναν καλά”. Ετσι έγινε και τον ξέδεσαν, πήγε στην εικόνα των Αγίων με κλάματα, προσκύνησε και έφυγε. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και ερχόταν πολύ συχνά, αλλά και βοηθούσε με προσωπική εργασία τους μοναχούς, ενώ έκοβε ξύλα για τη σόμπα. Είναι βαρύς ο χειμώνας εδώ, στο Βίτσι... Εγώ, όπως σας προείπα, τον συνάντησα προτού κοιμηθεί και μου τα περιέγραψε ο ίδιος - έτσι τα γνωρίζω. Εως την κοίμησή του ερχόταν γεμάτος ευγνωμοσύνη να βοηθήσει όσο μπορούσε.
Εμείς εδώ έως σήμερα έχουμε ζήσει κι άλλα θαύματα, ζούμε την παρέμβαση των Αγίων Κοσμά, Δαμιανού και Παντελεήμονος. Ο Παναγιώτης, φίλος της μονής, έπασχε από το στομάχι του, έκανε χημειοθεραπείες και τελικά πήγε για εγχείρηση. Με πήρε τηλέφωνο: “Κάνε προσευχή, μπαίνω στο χειρουργείο”. Κρεμάστηκα στην εικόνα, σχεδόν τους μάλωσα, και ένιωσα μια ορμή να φεύγει από την εικόνα. Τρόμαξα, είπα με τον νου μου: “Τι έκανα; Εδιωξα τους Αγίους”. Ηταν σαν να έφυγαν από την εικόνα. Πέρασε λίγος καιρός και ήρθε στο μοναστήρι ο Παναγιώτης: “Πάτερ, ήρθαν και οι τρεις στο χειρουργείο, τους έβλεπα από πάνω μου”. Τον θεράπευσαν. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά που δείχνουν ότι οι Αγιοι δεν μας αφήνουν μόνους στα βάσανά μας».
Λουκούμι και αληθινή πατρίδα
Ο πατήρ Ευλόγιος, ο βιοπαλαιστής που από ζαχαροπλάστης έγινε μοναχός και παρέδωσε όλη τη ζωή του στον Θεό και στους Αγίους, καθώς φεύγαμε, μας φίλεψε τσάι του βουνού που έκοψε από τη γλάστρα του και μερικά δαμάσκηνα που κρέμονταν από το δέντρο του κήπου. Εψαξε για λίγα βατόμουρα, που όμως δεν είχαν μαυρίσει, ήταν κόκκινα και άγουρα. Μας αποχαιρέτησε με αυτά τα λόγια: «Δεν διαβάζω, παιδί μου, εγώ εφημερίδες, δεν προφταίνω. Εχω εδώ κάτι παμπάλαιες και τις βάζω στο πάτωμα όταν φτιάχνω στη μεγάλη κατσαρόλα λουκούμι και πιτσιλάει, να μη λερώνει το πάτωμα. Να κερνάω τον κόσμο. Ομως να πεις στους ανθρώπους που θα διαβάσουν την εφημερίδα πως είμαστε αδέλφια των Αγίων, που έζησαν πριν από εμάς και μας αγαπούν. Γράψε ακόμα πως εδώ είναι τόπος εξορίας και τα θαύματα γίνονται για να γλυκαθούμε, όπως όταν τρως το λουκούμι, για να πεθυμήσεις την αληθινή πατρίδα...»
Πηγή: Από τη ΣΟΦΙΑ ΧΑΤΖΗ Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
