Δεν το πολυσκέφτηκε πριν επιχειρήσει να ενταχθεί οικειοθελώς στο μόλις 0,5%
του ελληνικού πληθυσμού που δεν θέλει -ή και δεν μπορεί- να έχει τηλεόραση κατ’
οίκον. Στη Θεσσαλονίκη, ο 30χρονος αρχιτέκτονας κ. Κυριάκος Φαλελάκης είναι πια
ιδεολογικά αντίθετος με το να βλέπει κάποιος τηλεόραση. «Διαπίστωσα πως δεν
ήταν και η πιο δύσκολη απόφαση να κάνω πιο… ευρύχωρο το δωμάτιό μου, να το
αδειάσω από ένα περιττό έπιπλο. Μου έφτανε να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή πως
μπροστά στο γυαλί έχανα την ευκαιρία για άλλα πράγματα, τα οποία ήθελα αλλά δεν
προλάβαινα να κάνω. Με το που σταμάτησα όμως να παρακολουθώ, ένιωσα τον χρόνο μου
να αυξάνεται: είχα πλέον περισσότερες
ελεύθερες ώρες για επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, αλλά και για να σκεφτώ.
Άρχισα να διαβάζω περισσότερα βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, να ακούω
ραδιόφωνο, να πηγαίνω βόλτες ή και επισκέψεις. Αν θελήσω να δω ένα DVD,
χρησιμοποιώ το laptop μου.
Το κερδισμένο καθημερινό δίωρο που παλαιότερα ξόδευε ως τηλεθεατής είναι το
λιγότερο. Το κυριότερο όφελος είναι ψυχικό, όπως εξηγεί. «Εξασφάλισα μεγαλύτερη ηρεμία στη ζωή μου! Όταν δεν έχεις τηλεόραση,
βλέπεις πιο νηφάλια τα πράγματα. Στα δελτία ειδήσεων δεν υπάρχει πια ψύχραιμη
ενημέρωση. Με τη γρίπη, για παράδειγμα, έβλεπα κόσμο να πανικοβάλλεται και δεν
καταλάβαινα γιατί, ενώ εγώ είχα ενημερωθεί σωστά από άλλες πηγές. Κατάλαβα πως τα κανάλια δεν σου μεταδίδουν απλώς ειδήσεις,
αλλά τις κατασκευάζουν για να σ’ τις πουλήσουν ως εμπορικό είδος. Βλέπεις
ένα δελτίο με 250 εικόνες, μουσικές και ένα σωρό παραστάσεις που περισσότερο σε
μπερδεύουν…», υποστηρίζει. «Προφανώς και υπάρχουν αξιόλογα προγράμματα. Αλλά,
όταν αποφάσισα να σταματήσω να βλέπω, η ελληνική τηλεόραση ήταν ήδη γεμάτη
ξενόφερτα ριάλιτι που μάλλον αποβλακώνουν παρά προσφέρουν κάτι. Καταλαβαίνω,
βέβαια, πως για μοναχικούς ανθρώπους ή ηλικιωμένους ένα σίριαλ είναι ίσως και
λύση ανάγκης. Για τους υπόλοιπους, ωστόσο, που βλέπουν πολλές ώρες καθημερινά,
μπορεί να γίνει και εθισμός, ψυχολογική εξάρτηση…».
Τα παραπάνω γράφτηκαν σε μία από τις δημοφιλέστερες ελληνικές εφημερίδες
(«Τα Νέα», 04/01/2010). Το υπόλοιπο άρθρο μιλάει για οικογένειες που έχουν
επιλέξει να έχουν δύο ή και τρεις τηλεοράσεις στο σπίτι τους, ώστε να μπορεί ο
καθένας να επιλέγει ανενόχλητος το πρόγραμμα που θα παρακολουθήσει. Παλιότερα λέγαμε ότι η τηλεόραση δημιουργεί
σιωπηλές οικογένειες, επειδή γονείς και παιδιά στέκονταν με νωχέλεια
μπροστά στη μικρή (κάποτε) οθόνη, χωρίς ουσιαστικά να συζητούν μεταξύ τους. Σήμερα κινδυνεύουν να χάσουν και αυτή την
ψευδή αίσθηση της συνύπαρξης, καθώς ο καθένας έχει τη δική του οθόνη.
Όσο για το πρόγραμμα, αυτό κάθε χρόνο υποτιμά και περισσότερο τη νοημοσύνη
μας, προάγει ως πρότυπα ανθρώπους που
άλλοτε θεωρούνταν αποτυχημένοι και αποτελεί μια άριστη εισαγωγή σε κάθε
αντιχριστιανική θεωρία. Από την άλλη, οι ειδήσεις και οι ενημερωτικές
εκπομπές αποτελούν σήμερα το δυνατότερο εργαλείο στα χέρια της εξουσίας. Όχι
απαραίτητα της κυβερνητικής, αλλά προφανώς των πολυεθνικών ινστιτούτων
διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Η τηλεθέαση είναι για το χριστιανό σοβαρή αιτία αλλοτρίωσης, συσχηματισμού
με τον κόσμο, αλλοίωσης της γνώμης του, εξασθένισης του ζήλου του. Στην
ουσία είναι ένα πρόγραμμα που άλλοι επέλεξαν για μας χωρίς να μας ρωτήσουν.
Στις όποιες αντιρρήσεις μας ήταν απορριπτικοί. Από την πλευρά μας,
απορρίπτοντας την τηλεόραση ως στοιχείο της καθημερινότητάς μας κάνουμε την
επιλογή να διατηρήσουμε τα πιστεύω και την αξιοπρέπειά μας. Επιλέγουμε να παραμείνουμε ο εαυτός μας, να
παραμείνουμε χριστιανοί. Μια επιλογή διόλου ασήμαντη.
Ζείδωρος
Πηγή: www.xfd.gr
