Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Πρώτο βήμα, η διαπίστωση και παραδοχή της ανθρώπινης ανεπάρκειας
Οι Άγιοι πατέρες είναι σύμφωνοι σε αυτό το σημείο: Αυτό που πρώτα πρώτα
πρέπει να έχεις πάντα στο νου σου είναι να μην εμπιστεύεσαι ποτέ και με κανένα
τρόπο στον εαυτό σου. Ο αγώνας που αναλαμβάνεις τώρα είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Οι δυνάμεις σου είναι ανθρώπινες και γι’ αυτό πάρα πολύ ανεπαρκείς για να τα
βγάλουν πέρα σ’ ένα τέτοιο αγώνα. Αν στηρίζεσαι μονάχα σ’ αυτές, γρήγορα θα
πέσεις κάτω στη γη και δε θα έχεις όρεξη να συνεχίσεις την πάλη. Μονάχα ο Θεός
μπορεί να σου δώσει την επιθυμητή νίκη.
Το να μην εμπιστευόμαστε τις δικές μας δυνάμεις, αποτελεί για πολλούς μια
μεγάλη δυσκολία και ένα σοβαρό εμπόδιο απ’ την ίδια την αρχή της πνευματικής
ζωής. Αυτό όμως πρέπει να το υπερνικήσουμε, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει καμιά
προοπτική να προχωρήσουμε παραπέρα. Γιατί πώς είναι δυνατό να δεχτεί ένας
άνθρωπος συμβουλές η βοήθεια όταν νομίζει πους τα ξέρει όλα, πώς είναι σε θέση
να τα κατορθώνει μόνος του όλα και δε χρειάζεται γι’ αυτό καμιά υπόδειξη εκ
μέρους των άλλων; Από έναν τέτοιο τοίχο αυτάρκειας δεν είναι δυνατό να περάσουν
φωτεινές ακτίνες. «Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες!»
φωνάζει ο προφήτης Ησαΐας (ε’ 21), και ο απόστολος Παύλος προτρέπει· «μη
γίνεσθε φρόνιμοι παρ` εαυτοίς» (Ρωμ. ιβ’ 16). Η βασιλεία των ουρανών
αποκαλύπτεται στους απλούς και ταπεινούς. Σε κείνους όμως που θεωρούν τον εαυτό
τους σοφό και έξυπνο «αποκρύπτεται» (Ματθ. ια’ 25).
Έχουμε λοιπόν χρέος να φροντίσουμε με επιμέλεια να απαλλαγούμε από την
υπερβολική εμπιστοσύνη που έχουμε στον εαυτό μας. Είναι βέβαια τόσο βαθιά
ριζωμένη μέσα μας ώστε δεν παρατηρούμε πώς έχει κυριεύσει την καρδιά μας· Και
όμως η αναζήτηση της ικανοποίησης του εαυτού μας και η φιλαυτία μας είναι η
αίτια των δυσκολιών που συναντούμε, της ανελευθερίας μας κάτω από την πίεση των
παθών, και της ανησυχίας μας.
Παρατήρησε λοιπόν προσεκτικά τον εαυτό σου και θα δεις πόσο είσαι δεμένος
στα πάθη και τις επιθυμίες σου. Η ελευθερία σου είναι αλυσοδεμένη και έτσι
περπατάς σαν αιχμάλωτος από το πρωί ως το βράδυ. «Τώρα θα πιω». «Τώρα θα
σηκωθώ». «Τώρα θα διαβάσω την εφημερίδα· Έτσι από στιγμή σε στιγμή σε τυλίγουν
ολοένα πιο πολύ τα δεσμά της απασχόλησης με τον εαυτό σου. Δεν είναι ανεξήγητο
λοιπόν γιατί είσαι ανικανοποίητος και γιατί παρουσιάζεσαι ανυπόμονος η θυμώνεις
με το παραμικρό μόλις παρουσιαστεί κάποιο εμπόδιο στην πορεία σου.
Παρατήρησε στα βάθη της ύπαρξής σου. Το ίδιο θέαμα θα δεις. Παρατηρείς πιο
εύκολα την καχεξία σου, όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί σου. Έτσι αποδεικνύεται,
ότι ζούμε σε κατάσταση σκλαβιάς. Κι όμως, η Γραφή βεβαιώνει- «ου το Πνεύμα
Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β’ Κορ. γ’ 17).
Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κάτι καλό από ένα τέτοιο εγώ που
περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του; Δε μας έδωσε ο Κύριος εντολή να αγαπούμε
τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας και το Θεό πάρα πάνω απ’ όλα; Το κάνουμε όμως
αυτό; Δεν κατέχει αντίθετα τη σκέψη μας κυρίως το δικό μας συμφέρον;
Όχι!! Πρέπει να αποκτήσεις την πεποίθηση πώς τίποτε το καλό δεν μπορεί να
προέλθει από σένα τον ίδιο. Κι αν ακόμα συμβεί να σου έρθει χωρίς δική σου
προσπάθεια μια καλή σκέψη, τότε γνώριζε το, πώς δεν προέρχεται από σένα τον
ίδιο, αλλά προέρχεται από την πηγή κάθε αγαθού. Είναι δώρο του ζώντος Θεού. Το
ίδιο συμβαίνει και με την πραγματοποίηση της καλής σκέψης. Δεν ενεργείται μια
καλή πράξη με τις δικές σου δυνάμεις, άλλα είναι δώρο της Παναγίας Τριάδας.
Ο λειμώνας της καρδιάς
Η νέα ζωή, στην οποία μπήκες, παρομοιάζεται συχνά με το έργο του κηπουρού.
Τη γη που καλλιεργεί την έχει από το Θεό. Του Θεού δώρα είναι και ο σπόρος και
η θέρμη του ήλιου και η βροχή και η αύξηση του φυτού. Το έργο όμως της
καλλιέργειας είναι δικό του.
Αν θέλει ο κηπουρός να ‘χει μια πλούσια συγκομιδή, πρέπει να δουλεύει
συνεχώς· να βοτανίζει, να ποτίζει, να σκάβει. Αλλιώς, ότι φύτεψε απειλείται από
πολλούς κινδύνους και είναι δυνατό να μη μαζέψει στο τέλος τίποτε. Ποτέ δεν
πρέπει να σταματήσει τη δουλειά. Αντίθετα έχει χρέος ο κηπουρός να ‘ναι
άγρυπνος και έτοιμος και για κάθε απρόοπτο. Τελικά όμως η συγκομιδή θα
εξαρτηθεί από τις καιρικές συνθήκες που ο Θεός θα ρυθμίσει.
Ο κήπος που έχουμε χρέος να φροντίζουμε γι’ αυτόν και ν’ αγρυπνούμε επάνω
του διαρκώς είναι η ίδια η ψυχή μας. Η συγκομιδή είναι η αιώνια ζωή.
Η αιώνια ζωή είναι αιώνια, γιατί είναι έξω από χρόνο και τόπο και
εξωτερικές περιστάσεις. Αιώνια ζωή σημαίνει ζωή αληθινής ελευθερίας, σημαίνει
ζωή γεμάτη φως, αγάπη και καλοσύνη. Η ζωή αυτή δεν περιορίζεται από κανενός
είδους όρια και για αυτό προχωρεί και εκτείνεται προς τα εμπρός χωρίς τελειωμό,
χωρίς τέρμα. Είναι μια πνευματική ζωή σε μια πνευματική περιοχή. Είναι μια
ατέλειωτη κατάσταση. Η αιώνια ζωή αρχίζει από εδώ, από τούτη τη γη, αλλά δεν
έχει τέλος. Καμιά γήινη δύναμη δεν μπορεί να νικήσει τη ζωή αυτή και να την
κάνει να πάψει να υπάρχει. Την αιώνια ζωή όμως πρέπει να την αναζητήσουμε όχι έξω
από μας και γύρω μας, άλλα μέσα μας, στα βάθη της καρδιάς μας.
Καταπολέμησε τον εαυτό σου, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, και ο εχθρός φεύγει
τόσο γρήγορα όσο εσύ πλησιάζεις. Εγκαθίδρυσε μέσα σου την ειρήνη και ό ουρανός
και η γη θα συνάψουν φιλία μαζί σου. Προσπάθησε με μια συνεχή επίδοση στην
πνευματική ζωή να μπεις στον εσώτατο θάλαμο της καρδιάς σου και τότε θα
μπορέσεις να ανακαλύψεις τον ουράνιο θάλαμο. Γιατί και οι δύο είναι το ίδιο
πράγμα. Μόλις μπεις στον ένα βρίσκεσαι και στους δυο. Τα σκαλοπάτια για τη
βασιλεία του ουρανού είναι μέσα σου, κρυμμένα στα βάθη της καρδιάς σου.
Ξεφορτώσου τις αμαρτίες σου και τότε θα βρεις μέσα σου τις σκάλες που θα σου
επιτρέψουν να ανέβεις πιο ψηλά.
Ο ουράνιος θάλαμος, για τον οποίο μιλάει ό άγιος του Θεού, είναι η ίδια η
αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή ονομάζεται και βασιλεία των ουρανών, βασιλεία του Θεού
η απλούστατα Χριστός. Στο τέλος αιώνια ζωή σημαίνει ζωή «εν Χριστώ Ιησού».
Τίτο Κολλιάντερ (Ορθόδοξος Θεολόγος και συγγραφεύς)
Πηγή: Τίτο Κολλιάντερ, «Ο δρόμος
των ασκητών». Μετάφραση: π.
Ευσέβιος Βίττης. Εκδ.: Ακρίτας
