Eχω Facebook, άρα υπάρχω…

Έχω facebook, άρα υπάρχω. Με ένα κλικ, ανεβάζω σε μία οθόνη την ανασφάλειά μου, τη μοναξιά μου, την ανάγκη για αναγνώριση, την αδυναμία μου στο «σχετίζεσθαι», τις ιδεολογικές μου εμμονές, το θεολογικό μου παραλήρημα… Γι’ αυτό θα ποστάρω ότι «έχω νεύρα», ότι «το διάβασμα δεν βγαίνει», ότι «το φαΐ κάηκε», ότι «καλά έκαναν και τους απέλυσαν τους χαραμοφάηδες», ότι «όποιος δεν έχει τι να κάνει ας στείλει», ότι «οι παπάδες φταίνε», ότι «πίνω καφέ στο μαγαζί τάδε». Γι’ αυτό θα ανεβάσω τις φωτογραφίες που έβγαλα για το προφίλ. Γιατί με νοιάζει πάνω απ’ όλα το προφίλ. Άλλωστε μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω, φανερά ή κρυφά, ρίχνοντας μια ματιά πρώτα «ποιος είναι μέσα». Γιατί στον τοίχο μου κάνω πολιτικές αναλύσεις, οικονομικές προβλέψεις, κοινωνικά μανιφέστα. Γιατί, μ’ ένα μόνο κλικ και το προφίλ μου μαρτυρά την ενεργό πολιτική μου συνείδηση, την πίστη και την θεολογική μου κατάρτιση και τις απόψεις μου για την κοινωνική επικαιρότητα. Φυσικά πάντα με τρόπο απόλυτο και αφοριστικό. Απλά και ανέξοδα. Εξάλλου, αν κάποιος θέλει κάτι παραπάνω, του ποστάρω κι ένα λινκ «να μη λέει»… Εξάλλου η εταιρία μού το λέει καθαρά κι εγώ το φχαριστιέμαι: είμαι χρήστης!

 

Έχω facebook, άρα υπάρχω. Και είμαι παντοδύναμος! Γιατί δεν έχω απέναντί μου να κοιτάξω ανθρώπινα μάτια, αλλά μια λευκή οθόνη. Παρόλ’ αυτά μπορώ να βυθομετρώ στις ψυχές και τα μυαλά των άλλων και να δίνω πάντα τις κατάλληλες απαντήσεις. Ένα τσιτάτο κάποιου φιλοσόφου που βρήκα στο διαδίκτυο, πάντα αποστομώνει και μου προσφέρει ικανοποιητικά like! Συχνά νιώθω την αυτοπεποίθησή μου να υφίσταται πλήγμα, αισθάνομαι ότι δεν αξίζω πια. Είναι όταν δεν έχω πολλά like… Τότε πραγματικά ταπεινώνομαι και ψάχνω κάτι καλύτερο για να επανέλθω δριμύτερος. Όσα πιο πολλά like, τόσο το κύρος μου ανεβαίνει. Κι αν μου κάνουν και κοινοποίηση το σχόλιο, τότε γίνομαι σοφός. Μέσα στον κόσμο του FB, το δικό μου εικονικό κόσμο, αυτοπραγματώνομαι. Ικανοποιώ εικονικά τις πραγματικές ανάγκες μου ή πραγματικά τις εικονικές μου επιθυμίες; Ποιος νοιάζεται! Εξάλλου ο αριθμός των φίλων μου (και των ακολούθων μου!) αυξάνεται συνεχώς στο προφίλ μου. Κι αν με τους περισσότερους δε γνωρίζομαι, δεν έχει σημασία αφού δε με νοιάζει το πρόσωπο, αλλά το νούμερο. Είπαμε, όλα είναι θέμα προφίλ!

Μ’ αρέσει αυτός ο κόσμος! Βλέπω από αυτόν, αναπνέω από τα like που θα πάρω και μιλάω πλέον όχι από το στόμα αλλά από το πληκτρολόγιο. Ο κόσμος αυτός είναι πολύ βολικός! Γιατί δεν έχει τις απαιτήσεις της προσωπικής συνύπαρξης. Δεν έχει ευθύνες, έγνοιες, ρίσκα. Είναι ασφαλής! Γράφω και διαγράφω τα λεγόμενα, κάνω ή μπλοκάρω φίλους, μεταφέρομαι από το ένα μέρος στο άλλο με μία επισήμανση, στέλνω ένα σκούντημα ή μια ηλεκτρονική αγκαλιά (hug), γελάω με lol, κερνάω ηλεκτρονικό καφέ, συμφιλιώνομαι με ένα emoticon με όποιον είχα μαλώσει, χωρίς τον κόπο της συγχώρεσης, κερδίζω την αναγνώριση που δε βρήκα στο σπίτι, στη σχολή ή στο γραφείο και μία ασφαλή τρύπα για να χώσω το κεφάλι μου και να κρυφτώ από τον έξω κόσμο.

ΥΓ: Ζητείται Θεός να με κάνει add.

Πηγή: Περιοδικό "Παρεμβολή", Τεύχος Απριλίου-Μαΐου-Ιουνίου, 2013 (xfd.gr)