Περὶ νοερᾶς προσευχῆς, δακρύων καὶ χάριτος (Β’ Μέρος)

Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Επιστολή εις πνευματικά του τέκνα

Εύχομαι η Παναγία μας πάντοτε να σας σκεπάζη. Να βιάσετε τον εαυτόν σας. Νά κάθεσθε έστω τώρα στην αρχή, ένα τέταρτο της ώρας, και κατόπιν να το αυξήσετε σέ μισή ώρα, κοκ.. Να κάθεσθε σε ένα κάθισμα, και να λέτε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Νά την λέτε μία - μία λέξι, κατανοητά, καταληπτά. Νά μη προχωρήτε στην δεύτερη λέξι, αν δεν καταλάβετε την πρώτην. Να τονίζετε περισσότερον το τελευταίο, δηλαδή το «ελέησόν με».

Θά σας έρθη τώρα στην αρχή ύπνος και ραθυμία και μετεωρισμός και αμέλεια, αλλά εσείς γρήγορα να συνέρχεσθε. Όταν λέτε την ευχήν, να θεωρήτε τον εαυτόν σας τώρα στην αρχήν, ότι είσθε στην κόλασι, και να φωνάζετε κλαίοντας ζητώντας τό έλεος του Θεού. Μακρυά από την απόγνωσιν, από την απελπισίαν, και τα όμοια τούτω. 

Όσον σας είναι δυνατόν βιάσατε τον εαυτόν σας στα δάκρυα. Μη φοβηθήτε, όταν ακούσετε κρότους – κτύπους. Αυτό το σύστημα, αυτήν την τάξιν θα την κάνετε τρίς φορές την ημέρα. Πρωί – μεσημέρι – βράδυ. Εάν δεν μπορείτε τρίς φορές, τουλάχιστον δυό φορές πρωί και βράδυ, ή έστω μόνον το βράδυ. 

Κατά την ώρα τής προσευχής, να μη δέχεσθε ούτε φαντασία ούτε μορφή, ούτε εικόνα της Παναγίας καί τού Χριστού, ή άλλου τινος Αγίου, ούτε και τις λέξεις της ευχής να βλέπετε νοερώς. Αυτά τα ολίγα τώρα στην αρχήν, τα δε άλλα σύν τώ χρόνω.

Μέ αδελφική αγάπη,
Εφραίμ 

Περί νοεράς προσευχής

Ερώτησις (μοναχού τινος Θεολόγου): Η νοερά προσευχή είναι σαν δρόμος, ίνα έλθη η χάρις του Θεού. Δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι για να συναντήση κανείς τη χάριν; 

Απάντησις: Δέν μπορούμε να περιορίσωμεν τόν Θεόν και να του πούμε, από αυτήν την πλευράν να μας δώση την χάριν. Η χάρις ευρίσκεται διά πολλών μέσων. Διά της ελεημοσύνης, διά της εξομολογήσεως, διά τής μεταλήψεως, διά της προσευχής, κλπ. Διά των πρώτων όμως αργεί να βρή ο άνθρωπος την χάριν, ενώ μέ την νοερά προσευχή, κατά συντομότερον δρόμον βρίσκει την χάριν. 

Κάνοντας ο άνθρωπος νοερά προσευχή, έρχεται σιγά-σιγά σε απάθεια. Φεύγουν όλες αι παραφυάδες, όλα τα ζιζάνια από το μυαλό του ανθρώπου, και μένει ο άνθρωπος τρόπον τινά σκέτος, οπότε η νοερά προσευχή κατόπιν κτίζει. 

Ερώτησις: Δηλαδή πρώτα θά γκρεμίση το όνομα του Χριστού τον παλαιόν άνθρωπον μέσα, θα τον ξεθεμελιώση, καί έπειτα θα κτίση τον καινούργιο άνθρωπο της χάριτος; 

Απάντησις: Ναί, κάπως έτσι. 

Νουθεσίαι εις συγγενή τού κόρη

Σέ συμβουλεύω λοιπόν να προσεύχεσαι συχνά. Να λέγης την ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Όσο μπορείς συγχνότερα. Να βάλης μίαν καλήν αρχήν, και μέ τόν καιρόν θα αισθανθής τον γλυκό καρπό – χαρά, γλυκύτητα και ευφροσύνη.

Όσο μπορείς, να φυλάττης καθαρότητα σώματος και ψυχής. Συστολή τών αισθήσεων και σμικρολογία. Ιδίως να φυλάζεσαι από τις κακές συναναστροφές. 

Καμία άλλη αρετή δέν ενώνει τον άνθρωπον με τον Θεόν, όσον η προσευχή. Όσο για τα σκιρτήματα τού Πνεύματος, δεν είναι καιρός ακόμη, είναι νωρίς. Εσύ βάδιζε τον δρόμον πού σού υποδεικνύω, λέγοντας αυτήν την μικρούλα ευχούλα, τό: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» ή «Ιησού γλυκύτατε ελέησόν με», και θα τα εύρης μόνη σου. Και όταν ο πανάγαθος Θεός ευδοκήση να σε χαριτώση, να γνωρίσης την γλυκύτητά του, τότε θά γίνης έξαλος από χαράν. Τότε θα γνωρίσης, τι θα πή σκίρτημα, ή μάλλον, πως η ψυχή σου θα φεύγη από το σώμα, θα διαπερνά τους ουρανούς, θα σχίζη τα τάγματα τών Αγγέλων και Αρχαγγέλων, ίνα συναντήση τον γλυκύτατον της Νυμφίον… Και άλλα πολλά, τα οποία εγώ δεν πρέπει να σου τα προλέγω.
 
Προχώρα όπως βαδίζης, και τότε θα ιδής με την πείρα σου, τι είναι αυτός ο κόσμος, δηλαδή οι δόξες και τα μεγαλεία του. Ότι όλα αυτά μας γίνονται εμπόδια εις το να αρέσωμε εις τον Θεόν. Πολλά είναι τα εμπόδια για να ευαρεστήσωμε τον θεόν. Το μεγαλύτερον από όλα είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος, και έπειτα έρχεται ο διάβολος. 

Όπου κι αν ευρίσκεσαι, να προσεύχεσαι. Όχι μόνον μέσα στην εκκλησία, αλλά και οπουδήποτε αλλού να λέγης αυτήν τήν χαριτόβρυτο ευχούλα. Και εκκλησία και θρόνος Θεού και παράδεισος, είναι αυτή η καρδία του ανθρώπου. Καθώς και το αντίθετον. Και κόλασις και θρόνος τού διαβόλου πάλιν είναι η καρδία του ανθρώπου. Στην θέλησιν λοιπόν του ανθρώπου είναι, να κάνη την καρδίαν του Παραδείσου και θρόνον Θεού, προσευχόμενος, καί ποιώντας έργα καλά, και ουχί του διαβόλου. Ο Γέροντάς μου ο μακαρίτης ο γ. Ιωσήφ, είχε γράψει ολόκληρο βιβλίον περί ησυχίας και προσευχής. Στο κεφάλαιον περί θείου έρωτος έγραφε: 

Στούς ουρανούς σ᾿ αναζητώ,

ψάχνω για να σε ευρώ,
κι όταν σκιρτάς κατανοώ,
ότι μέσα μου σε έχω. 

Δηλαδή τον Ιησού Χριστόν. Ο Χριστός διαρκώς φωνάζει στο Ευαγγέλιό του «Η Βασιλεία των ουρανών, εντός ημών εστι». 

Περί δακρύων

Τά δάκρυα είναι μεταξύ εμπαθείας και απαθείας. Τά δάκρυα καθαρίζουν. Είναι τα αρχαρήτικα δάκρυα, δηλαδή τα δάκρυα μετανοίας. Ήτοι σκέπτεσαι, εάν κολασθώ; Θα είμαι με τον Χριστόν ή με τόν διάβολον; Εάν θα είμαι αιώνια εις την κόλασιν; Τότε τι θα κάνω; κοκ.

Κατόπιν έρχονται τα δάκρυα της χάριτος. Τα δάκρυα αυτά είναι τόσον γλυκά, ώστε όταν μου ήρχοντο έλεγα: Θεέ μου εις τον παράδεισον τίποτε άλλον δεν θέλω, παρά να κλαίω έτσι. Αυτά τα δάκρυα έρχονται ύστερα. Τα δάκρυα είναι η τροφή τής ψυχής. Όπως το σώμα τρέφεται με καλήν τροφή ζωογονείται, έτσι και η ψυχή τρέφεται με τα δάκρυα και ζωογονείται. 

Νά καλλιεργής τα δάκρυα. Νά καλλιεργής τίς εικόνες, τις σκέψεις, που φέρνουν δάκρυα. Εγώ καλλιεργούσα την εικόνα τού νεκρού σώματος του γ. Ιωσήφ. Όταν τον φίλησα και τον βάλαμε στο μνήμα. Σκεπτόμουνα, ότι κι εγώ σύντομα έτσι θα γίνω. Σκεπτόμουνα, μήπως ο Θεός δεν μέ δεχθή, δεν με συγχωρήση, κοκ.

Όταν προσεύχεσαι να προσπαθής να έχης δάκρυα. Γίνεται συνήθεια κατόπιν καί κλαίς εις την προσευχήν σου. Όταν έχης δάκρυα εις την προσευχή, οτιδήποτε δάκρυα, πηγαίνεις μπροστά. Όταν σταματήσουν τα δάκρυα πάς οπίσω. Τά πολλά δάκρυα δίνουν την χάριν. Αρχικώς σκεπτόμουνα, ότι σε λίγο θα πεθάνω. Τώρα έχω χρόνον να προσευχηθώ και νά μετανοήσω. Μόλις πεθάνω, τίποτε δεν ωφελούν τα δάκρυα. Τώρα μόνον μπορώ νά κλάψω για την ψυχή μου. Έβαζα τον εαυτόν μου εις την κόλασι. Έτσι ολίγον κατ᾿ ολίγον καλλιεργούσα τα δάκρυα, και με την χάριν του Θεού, έκλαιγα όσο ήθελα καί όποτε ήθελα.

Εγώ πήρα τον δρόμον των δακρύων. Έλεγα εις τον γ. Ιωσήφ διά τα πολλά μου δάκρυα και μου απαντούσε: Εσύ έτσι θά εύρης την χάριν, με τα δάκρυα. Άλλος δρόμος είναι η νοερά προσευχή. Καί πράγματι έτσι κι έγινε. Εγώ βρήκα την χάριν με τα πολλά δάκρυα.

Άν θέλης να μη ψυχρανθή ο ζήλος σου, μην αφήνης τα δάκρυα στην προσευχή σου. Αυτά που σας λέγω, είναι ότι μας παρέδωσε ο γ. Ιωσήφ, και ότι εκ πείρας εδοκίμασα, είδα, και γεύθηκα. Αυτά λέγω. 

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr

( Αναγνώσεις: )

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!