Οι σωτήριες διδαχές του Αγ. Εφραίμ Κατουνακιώτη

Ανάγνωση σε 4.6 λεπτά

Αναγνώσεις: |

Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Αγιότης - Αρετή - Αγώνας

Άνθρωπος ο οποίος επαινεί τον πλησίον του και κατακρίνει τον εαυτό του, φθάνει σε μέτρα αγιότητος. Αν ζητάς εσύ από τον άλλονε, επειδή σε λύπησε, να σου βάλει μετάνοια, δεν είσαι καλά, δεν είσαι εντάξει, δεν βαδίζεις στο δρόμο της καλογερικής.

Φθάσαμε, πατέρες, σ' ένα τέτοιο σημείο, που μπορώ να πω ότι, όταν ήμασταν κοσμικοί, ήμασταν καλύτεροι. Τώρα δεν σηκώνουμε λόγο, δεν σηκώνουμε λόγο.

Τα πατερικά βιβλία λένε ότι ο αββάς Νισθερώ απέκτησε φήμη αγίου ανδρός. Και πήγε άλλος και του λέει: «Τι αρετή έκανες, πάτερ, κι έφθασες σ' αυτά τα μέτρα;» Λέει: «Αφότου μπήκα στο μοναστήρι, είπα, εγώ και το γαϊδούρι ένα είμαστε. Όσο μιλάει το γαϊδούρι, όταν το δέρνεις, τόσο θα μιλήσω κι εγώ». Αυτό ήταν το θεμέλιο, ότι και να τον δείρουνε, «ευλόγησον». Τώρα εμείς φθάσαμε στο σημείο, δεν σηκώνουμε λόγο.

Ο άνθρωπος, εφόσον ζει, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράματά τους, εντούτοις όμως το εγώ μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

Γι' αυτό πολλές φορές, να σας πω, πατέρες, εφοβήθηκα την κρίση του Θεού. Είναι σύμφωνος ο Θεός με μένανε ή μήπως αλλάζει ο Θεός; «Εμνήσθην των κριμάτων Σου και παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118,12· 52). Έτσι είναι.

Ο Σταυρός δεν λείπει. Γιατί; Γιατί εφ' όσον κι ο αρχηγός μας ανέβηκε στο Σταυρό, κι εμείς θ' ανεβούμε, να πούμε. Αλλά απ' τη μια πλευρά είναι γλυκύς και ελαφρός, απ' την άλλη μεριά είναι πικρός και βαρύς. Κατά την προαίρεσή μας. Αν πάρεις με αγάπη τον Σταυρό του Χριστού, είναι πολύ ελαφρός, είναι σφουγγάρι, φελλός. Αν το πάρεις, δηλαδή, απ ΄την άλλη πλευρά, τότες είναι βαρύς και ασήκωτος.

Γι' αυτό, και μένα η πείρα αυτό με δίδαξε. Το θέλημα του Θεού να γίνει. Ήταν απ' το Θεό έτσι. Και ειρηνεύεις, να πούμε. Αν πεις μα γιατί ετούτο, εκείνο, δεν ειρηνεύεις, δεν ειρηνεύεις. Δεν ήταν το θέλημα του Θεού να φύγω την Κυριακή, ήταν τη Δευτέρα· δεν ήθελε ο Θεός την Τρίτη, ήθελε να φύγω την Τετάρτη· ε, ο Θεός έτσι τα 'φερε. Αν τα πάρεις απ' την άλλη πλευρά με την κρίση τη δική σου, θα σφάλεις και μισθόν δεν έχεις. Μισθόν δεν έχεις!

Μέσα σου να βράζει η χαρά, να μη φαίνεται· μέσα σου να βράζει η λύπη, η κόλαση αλλά μην το εξωτερικεύεις. Αυτός είναι ο καλόγηρος.

Ειδάλλως, εσύ κι εγώ εδώ, και να προσευχώμεθα· να μην ακούει ο ένας τον άλλονε. Αυτό είναι κατά Θεόν. Άμα το εξωτερικεύεις, είτε υπερηφάνεια θα σε πιάσει, ή... θα το χάσεις.

Γι' αυτό λέω ότι, όπου κι αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται. Να μην τα χάνει, να μην τα σαστίζει. Για τον άλφα και τον βήτα λόγο, ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει. Σε δοκιμάζει: Μπορείς να κρατήσεις αυτήν τη θλίψη; Μπορώ. Θα σου δώσω χάρισμα. Δεν μπορείς; Κι αυτό που σου 'δωσα, θα το αφαιρέσω. Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους. Όχι όπως έστειλε ο Μωυσής τους κατασκόπους, λέει: «Εωράκαμεν υιούς γιγάντων και ήμεν ενώπιον αυτών ωσεί ακρίδες» (Αριθ. 13,34). Έτσι; Ναι, αλλά ποιος το λέει αυτό; Ποιος το λέει; «Δειλός αποσταλείς εις υπακοήν, λέγει· λέων κατά την οδόν και φονείς κατά τας πλατείας» (Παροιμ. 26,13). Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτες. Ενώ τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής. Βλέπεις;

Η δικαιολογία δεν είναι γραμμένη στη Γραφή. Οι άγιοι όχι μόνο δεν δικαιολογούνται, αλλά υποφέρουν εκουσίως για τους άλλους.

Πάτερ, όχι έτσι. Εσύ να διορθώσεις τον εαυτό σου, όχι να περιμένεις τους άλλους. Εσύ να σταθείς από κάτω, να σε πατάν όλοι. Τότες είσαι εν τάξει. Ειδάλλως...

Εσύ να αρματωθείς στην υπομονή. Ο δρόμος ο του Σταυρού αυτός είναι.

Ο άνθρωπος, όσο και σοφός να είναι, να συμβουλεύεται και λιγάκι. Δεν είμαστε εμείς θεοδίδακτοι. Ούτε ο Θεός και σύ· μπορείς να πάρεις πληροφορίαν από το Θεό; Δεν είμαστε σ' αυτή την κατάσταση. Α, να ρωτήσουμε και κάναν άλλονε. Να ρωτήσουμε, να συμβουλευτούμε. Ε, δεν έχεις κανέναν άνθρωπο καλύτερό σου;

Θα κάνεις υπομονή στα δικά σου τα πάθη, θα κάνεις και στα δικά μου. Έτσι θα γίνεις άγιος.

Εξομολόγηση - Μετάνοια

Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Αυτό σε κατηγορώ. Έπεσες; Στον πνευματικό. Έπεσες; Στον πνευματικό, όλα στον πνευματικό. Και η οσία Μαρία, πρώτα εξομολογήθηκε.

Στη γειτονιά μας ήτανε κάποιος Κύπριος και είχε έναν υποτακτικό, ο οποίος τους γονείς του δεν είχε αναπαύσει, να πούμε. Όταν καλογέρευσε, και τον Γέροντά του δεν τον ανέπαυσε. Κι' εκεί που καθόμαστε στη Μικρή Αγία Άννα, τον έστειλε ο Γέροντάς του στον Γέροντα, τον Γέρο-Ιωσήφ, να πει τον λογισμό του και ό,τι μπορεί να τον βοηθήσει. Όταν ήρθε εκεί, ήμαστε γύρω έτσι με τον Γέροντα, λέει: «Άντε εσύ, πήγαινε εσύ, πηγαίνετε στα δωματιά σας· έλα 'δω, πατερ- Ιωάννη». Ανεβαίνει, πήγαινε στο δωμάτιό του.

-Γέροντα, λέει, η ψυχή μου κλαίει, κλαίει, κλαίει σαν μικρό παιδί.

-Γιατί, παιδί μου, η ψυχή σου κλαίει;

-Διότι, λέει, δεν ανέπαυσα τον Γέροντά μου.

-Ε, που καταλαμβάνεις ότι δεν ανέπαυσες τον Γέροντα;

-Να, λέει, έτσι στην υπακοή.

-Άκουσε, παιδί μου. Εκεί που γκρέμισες, εκεί να διορθώσεις. Εχαλάρωσες το "να 'ναι ευλογημένο", την ταπείνωση και την αυταπάρνηση στον Γέροντα. Μη ζητάς τώρα με την ευχή ή με την Θεία Μετάληψη, πάτερ μου, να διορθώσεις το λάθος σου. Εκεί έσφαλες, εκεί να βάλεις μετάνοια, εκεί να διορθώσεις.

Ο αββάς Παμβώ, όταν ήταν κοσμικός, πήγε και κλέψανε σύκα από άλλο γειτονικό αμπέλι. Και όταν τους πήρε μυρωδιά ο δραγάτης, το 'βαλαν στα ποδάρια να φύγουν, αλλά από το μαντήλι που είχε τα σύκα, του 'πεσε ένα σύκο κάτω και να μην το χάσει, πήγε και το 'φαγε. Και λέει ο ίδιος: «Όποτε θυμάμαι αυτό το σύκο, κάθομαι και κλαίω». Κάθομαι και κλαίω... Αυτό το σύκο...

Έτσι κι εγώ, να πούμε. Όταν θυμάμαι αυτήν την παρακοή που έκανα στον Γέροντα, ως άλλος απόστολος Πέτρος, κάθομαι και κλαίω. Γιατί να κάνω αυτήν την παρακοή, να μην την κάνω υπακοή να κερδίσω;

Ένα πράγμα, άμα σε κεντάει η συνείδησή σου, πήγαινε και βάλε μετάνοια: «Αδερφέ μου, ευλόγησον, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις, έσφαλα». Αυτό διορθώνει το λάθος σου. Μην παραβλέπεις τη συνείδησή σου. Άνθρωποι είμεθα, ένας στον άλλον φταίει. Ή σου είπε έναν λόγο είτε δεν έκανε εκείνο το οποίο είπες, και οπότε κατόπιν η συνείδηση έρχεται ελέγχουσα. Μην την παραβλέπεις, πήγαινε ταπεινώσου και πες το "ευλόγησον" εις τον αδελφό ή εις τον Γέροντα.

Πηγή: egolpion.net

Προτεινόμενο βίντεο:

( Αναγνώσεις: )

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

Συνέχεια Άρθρου ▼
Διδακτική ιστορία (ειδικά για τους ΓΟΧ): Ο σκανδαλισμός του αόμματου Αββά
Ο αββάς ᾽Ιουλιανός δεν μπορούσε να ησυχάσει. Κλεισμένος στο μικρό κελλάκι του, με μόνη συντροφιά του τις λίγες εικόνες του και μερικά βιβλία, βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή. Αυτό που του είχε εμπιστευτεί λίγες ημέρες πρίν ένας γνωστός του καλόγερος, ότι ένας από τους συμμοναστές του στο κοινόβιο που ζούσαν είχε πέσει σε φοβερή αμαρτία κι ότι μαζί του υπήρξε και κάποιος άλλος που τον κάλυπτε, τον είχε κάνει να μην μπορεί ούτε μάτι να κλείσει. ῾Κύριε᾽, έλεγε και ξανάλεγε στην προσευχή του, ῾πώς είναι δυνατόν να έχει κάνει ο αδελφός την αμαρτία αυτή και να μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο μοναστήρι σαν να μην τρέχει τίποτε; Και μάλιστα να συνεχίζει να λειτουργεί;᾽ ᾽Αλλά εκείνο που τον τρέλλαινε κυριολεκτικά ήταν το γεγονός ότι, κατά την ελεγμένη πληροφορία, ο ηγούμενος ήξερε την κατάσταση, όπως και ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων, και δεν είχαν προβεί σε καμμία ενέργεια για να την διορθώσουν.
῾Μά τι γίνεται;᾽ σκεφτόταν μέσα στην σύγχυση των λογισμών του ο αββάς Ιουλιανός. ῾Χάθηκε πιά η πίστη; Τόσο πολύ έχουν ξεπέσει όλοι τους; ᾽Εδώ μιλάμε όχι για μιά απλή αμαρτία ενός αδελφού, αλλά για την πιό χοντρή, την ίδια την πορνεία. Πόρνευσε ο αδελφός, το έμαθαν ο ηγούμενος και ο Πατριάρχης, και τον κρατάνε ακόμη; ῾Μοιχοί και πόρνοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομούσι᾽, λέει ο λόγος του Θεού, κι αυτοί δεν κάνουν τίποτε; ῎Ω, Θεέ μου, τι έχουν ακόμη να δούνε τα μάτια μας!᾽
Χαμογέλασε πικρά με την κατάληξη της σκέψης του ο ᾽Ιουλιανός. ῎Ενιωσε σαν να σφίχτηκε περισσότερο η καρδιά του. ῾Τί έχουν να δούνε τα μάτια μας ακόμη!᾽ αυτοσαρκάστηκε. Τα μάτια του ποτέ δεν είχαν αντικρύσει τον ήλιο. Δεν ήξερε τι θα πεί ημέρα, τι σημαίνει γαλανός ουρανός, ποιά είναι η ανατολή και ποιά η δύση, τι ᾽ναι αυτό που λένε δέντρα, πουλιά, κίνηση ζωής. Γι᾽ αυτόν το μόνο που ίσχυε ήταν το σκοτάδι. Παρ᾽ όλα αυτά όμως χρόνια πιά δεν παραπονιόταν. Γιατί μπορεί να είχε γεννηθεί αόμματος ο ᾽Ιουλιανός, ο Δημιουργός όμως του είχε επιφυλάξει άλλες χαρές, άλλες δυνατότητες, και πάνω από όλα το γεγονός ότι του είχε ανοίξει τα μέσα μάτια της ψυχής, για να βλέπει την ομορφιά του προσώπου ᾽Εκείνου. Ναί, δεν παραπονιόταν χρόνια τώρα ο αββάς. ῾Ο Κύριος τον αντάμειβε με τρόπο που μόνον ᾽Εκείνος ήξερε ν᾽ ανταμείβει τα θεωρούμενα αδικημένα παιδιά Του.
Είχε περάσει αρκετούς πειρασμούς ο αββάς, αφότου είχε έλθει σ᾽ εκείνον τον τόπο της άσκησής του. ᾽Αλλά τέτοιον πειρασμό που περνούσε στην προχωρημένη αυτή φάση της ηλικίας του, ποτέ. Κι ας είχε πολλά χρόνια στο κοινόβιο. Θυμήθηκε και πάλι πως ήλθε από την ᾽Αραβία απ᾽ όπου καταγόταν, νεαρός ακόμη, με μεγάλο πόθο να αφιερωθεί στον Θεό, γιατί το μοναστήρι ήταν γνωστό από τον σπουδαίο όσιο που το είχε ιδρύσει, τον όσιο Θεοδόσιο τον κοινοβιάρχη. Και δεν ήταν μόνο η μεγάλη φήμη του αγίου ιδρυτή που τον είχε ελκύσει σ᾽ αυτό, αλλά και οι πολλές ψυχές που είχαν αγιάσει υπό την καθοδήγηση του Γέροντα και των μετέπειτα από αυτόν ηγουμένων, κι ακόμη πιό πολύ το γεγονός ότι ο όλος αέρας του μοναστηριού ῾ανέπνεε᾽ από την παρουσία ᾽Εκείνου που ήλθε στον κόσμο ως άνθρωπος εκεί κοντά, στα άγια χώματα των ῾Ιεροσολύμων, για την σωτηρία του κόσμου, του αρχηγού της πίστης, του Κυρίου ᾽Ιησού Χριστού.
Μά, πως ο Θεός επιτρέπει την κατάσταση αυτή σ᾽ έναν τέτοιο αγιασμένο χώρο και μάλιστα στους αγίους Τόπους;᾽ σαν αγκάθι και πάλι ο λογισμός τον σούβλιζε. Κι όσο περνούσαν οι ημέρες, με τρόπο ανεπαίσθητο, σιγά σιγά και ύπουλα, άρχισε να γλιστράει μέσα του κι ο άλλος λογισμός: ῾Δέν είμαι τάχα κι εγώ υπεύθυνος που δεν λέω τίποτε; Που αφήνω την κατάσταση αυτήν την αμαρτωλή να εξελίσσεται; Δεν θα κριθώ κι εγώ το ίδιο γιατί δεν αντιδρώ στην ρύπανση της ᾽Εκκλησίας και του αγίου Ναού Του;᾽ Τα πράγματα σαν να ξεκαθάριζαν στην ψυχή του αββά. ῾῾Η μόνη λύση για να δείξω ότι δεν συμφωνώ, για να τους ταρακουνήσω στην αμαρτία που έχουν όλοι περιπέσει, είναι να διαχωρίσω την θέση μου. Ναί, πρέπει να διακόψω κάθε κοινωνία με τον Μακάριο τον αρχιεπίσκοπο και να σηκωθώ να φύγω από το μοναστήρι που έχει βρωμίσει. Θα γίνω ερημίτης για να λατρεύω τον Θεό μου καθαρά και χωρίς τέτοιους ηθικούς περισπασμούς᾽.
Τό σκέφτηκε και έβαλε σ᾽ εφαρμογή το σχέδιό του. Με μεγάλο βάρος στην καρδιά είναι αλήθεια συνέχισε να πηγαίνει στον Ναό για τις ακολουθίες και την Θεία Λειτουργία, αλλά σταμάτησε να κοινωνεί. ᾽Αρνιόταν να δεχτεί ότι γινόταν ακολουθία που ευλογεί ο Κύριος με τέτοιες προϋποθέσεις. Και μάλιστα όταν λειτουργούσε ο...αμαρτωλός παπάς! ῾Η στάση του δεν πέρασε απαρατήρητη. Τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί, άρχισαν να τον σχολιάζουν, τον κάλεσε μάλιστα και τον ρώτησε κι ο ηγούμενος. ᾽Εκείνος όμως ανένδοτος. Χωρίς να αποκαλύψει τους βαθύτερους λογισμούς του, προφασίστηκε κάποιες δικαιολογίες και συνέχισε την ίδια τακτική. ῾Ο ηγούμενος ξέροντας την ιστορία του, τις κάποιες ιδιοτροπίες του λόγω και της αναπηρίας του, την ταραγμένη συμπεριφορά του, δεν θέλησε να επιμείνει. ῎Αφησε τα πράγματα στην κρίση και το έλεος του Θεού. ῾῾Ο χρόνος θα τον συνεφέρει᾽, σκέφτηκε.
Τά πράγματα οδηγούνταν σε αδιέξοδο για τον αββά ᾽Ιουλιανό, τον άραβα, τον αόμματο. Οι λογισμοί του τον βάραιναν σε σημείο που δεν μπορούσε πιά να καθήσει μέχρι το τέλος των ακολουθιών. Κι όταν πιά είχε αποφασίσει την οριστική έξοδό του από το μοναστήρι αλλά και από την ᾽Εκκλησία των ῾Ιεροσολύμων, ο Θεός τον λυπήθηκε. ῾Η ψυχή του ήταν καλοπροαίρετη, γι᾽ αυτό και του υπέβαλε τον λογισμό να ρωτήσει κάποιον άλλον για ό,τι συνέβαινε που του είχε εμπιστοσύνη.
῾Μά, βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;᾽ αναφώνησε στο κελλί του ο αββάς. ῾Θά με καθοδηγήσει πρός επιβεβαίωση των αποφάσεών μου ο μεγάλος Γέροντας που και άλλοτε τον είχα συμβουλευτεί: ο Συμεών που βρίσκεται στο Θαυμαστόν ῎Ορος. Δεκαετίες ολόκληρος ο Γέροντας βρίσκεται στην άσκηση και μάλιστα με την χάρη που του δίνει ο Κύριος πάνω σ᾽ έναν στύλο. Ποιός δεν ξέρει τον φωτισμό που έχει, το διορατικό και προορατικό του χάρισμα; Ποτέ δεν έχει πέσει έξω ο άγιος αυτός. Ναί, ό,τι αυτός μου πεί, αυτό και θα κάνω. ῾Ο λόγος του θα είναι για μένα η βουλή του Θεού᾽. ῎Ενιωσε μιά γλύκα στην καρδιά ο ᾽Ιουλιανός με την απόφασή του αυτή και για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό οι λογισμοί του ησύχασαν.

Κάλεσε έναν γνωστό του καλόγερο και τον παρακάλεσε να του κάνει την εξυπηρέτηση. ῾Υπαγόρευσε γραπτό μήνυμα στον μεγάλο Γέροντα: ῾᾽Αββά Συμεών, ζητώ ταπεινά την ευχή σου. Είμαι τυφλός και δεν μπορώ να πάω πουθενά ούτε κι έχω κάποιον που να μπορεί να με περιποιηθεί. Σε ερωτώ λοιπόν με τον αδελφό που έχει έλθει: ῎Εχω κάνει καλά που έχω διακόψει την μυστηριακή κοινωνία με τον αρχιεπίσκοπο των ῾Ιεροσολύμων Μακάριο; Και το λέω αυτό, γιατί κι εσύ θα συμφωνήσεις μαζί μου, πατέρα μου. Και ο Μακάριος και ο ηγούμενος ξέρουν για έναν αδελφό του μοναστηριού που πόρνευσε και για έναν άλλον που ορκίστηκε μαζί του. Λοιπόν, είναι δυνατό να είμαι μαζί τους, ενώ έχουν συμβεί αυτά; Σε τι ᾽Εκκλησία θα ανήκω, αν εξακολουθήσω να λειτουργούμαι μαζί τους και να κοινωνώ από το ίδιο άγιο Ποτήριο;᾽
Περίμενε με μεγάλη αγωνία την απάντηση ο ᾽Ιουλιανός, μολονότι ήταν βέβαιος γι᾽ αυτήν. Και ο όσιος ασφαλώς θα του υποδείκνυε τον δρόμο της εξόδου. ῎Αρχισε να ψηλαφά το κάθε τι μέσα στο μοναστήρι με νοσταλγία, σαν να το έκανε για τελευταία φορά. Περιδιάβαινε με το μπαστουνάκι του το κάθε δρομάκι, ανάπνεε βαθιά την ατμόσφαιρα, άκουγε και τον παραμικρότερο ήχο. ῞Ο,τι και να συνέβαινε τον τελευταίο καιρό που τον είχε ταράξει, το μοναστήρι αυτό, το σπουδαίο και τρανό ήταν το σπιτικό του. ῾Μά, η αλήθεια για την πίστη και την καθαρότητα της Εκκλησίας είναι πάνω από όλα᾽ καθησύχαζε τον λογισμό του κι έπαιρνε και πάλι σιγά σιγά τον δρόμο για το ακριανό φτωχικό κελλί του και να κάνει μόνος και απερίσπαστος τον κανόνα του.
῾Η απάντηση του οσίου Συμεών πράγματι δεν άργησε να έλθει. ῾Ο αδελφός που είχε αναλάβει την εξυπηρέτηση του ᾽Ιουλιανού δεν καθυστέρησε πουθενά. ῾Ο άγιος Γέροντας που ζούσε κοντά στην ᾽Αντιόχεια, εννιά μίλια περίπου έξω από την πόλη, διάβασε το μήνυμα του ταραγμένου αββά, άκουσε και προφορικά τον αδελφό που του διαμηνούσε την κατάσταση κι έγραψε αμέσως και το δικό του μήνυμα. Σαν κεραυνός έπεφταν τα λόγια του ανθρώπου του Θεού στον ᾽Ιουλιανό, όταν πήρε το σημείωμα κι άρχισε να του το διαβάζει ο μοναχός.
῾Γέροντα ᾽Ιουλιανέ, εύχομαι κάθε καλό σε σένα από τον Κύριο. ῾Η συμβουλή μου σε ό,τι με ρωτάς είναι σαφής και απόλυτη: μη διανοηθείς να αναχωρήσεις από το μοναστήρι σου ούτε πολύ περισσότερο να θελήσεις να αποσχιστείς από την αγία ᾽Εκκλησία. Γιατί η ᾽Εκκλησία, αββά, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα ώστε να ρυπαίνεται ή να αγιάζεται από την διάθεση ή τις πράξεις των ανθρώπων. Η ᾽Εκκλησία είναι του Χριστού, είναι το σώμα ᾽Εκείνου, γι᾽ αυτό και η αγιότητά της λόγω ακριβώς Αυτού είναι δεδομένη, ῾μή έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων᾽ καθώς λέει ο απόστολος. Είτε λοιπόν εμείς οι πιστοί είμαστε υπάκουοι στον Θεό είτε όχι η ᾽Εκκλησία δεν επηρεάζεται. ῎Αν οι άνθρωποι καθόριζαν την ποιότητα της ᾽Εκκλησίας ποιός θα μπορούσε να εγγυηθεί για την αγιότητά της; ᾽Απολύτως κανείς. Μόνον ένας που απιστεί ως πρός την φύση της ᾽Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή εξαρτάται από εμάς. ῎Οχι, λοιπόν, πάτερ, η ᾽Εκκλησία δεν έχει κανένα κακό κι ούτε κανείς την ρυπαίνει, κι αυτό όχι εξαιτίας μας αλλά λόγω της χάρης του Κυρίου μας ᾽Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού᾽.
Σταμάτησε ο αδελφός την ανάγνωση. ῾Ο αββάς ᾽Ιουλιανός είχε γείρει στο κάθισμά του και δάκρυα καυτά έβρεχαν το πρόσωπό του. Αισθάνθηκε μιά βαθιά συμπόνια για τον αόμματο αυτόν καλόγερο που μετά τόσα χρόνια άσκησης και καλογερικής ζωής περνούσε έναν τόσο μεγάλο προσωπικό πειρασμό.
῾Γέροντα, να συνεχίσω; Γράφει και κάτι ακόμη᾽, είπε με συστολή ο καλόγερος που είχε αναλάβει την αποστολή. Βλέποντας τον ᾽Ιουλιανό να κουνά θετικά το κεφάλι του συνέχισε. ῾Πρόσεξε, αδελφέ μου,᾽ έλεγε παρακάτω ο όσιος, ῾γιατί ο Πονηρός βάλθηκε με τα εκ δεξιών βέλη του να σε πλανέψει. Με την απόφασή σου να διακόψεις την κοινωνία σου με τον Πατριάρχη και να φύγεις από το μοναστήρι αποδεικνύεις ότι δεν πιστεύεις στην ᾽Εκκλησία όπως την ομολογούμε στο άγιο σύμβολο των Πατέρων μας, ότι είναι ῾μία, αγία, καθολική και αποστολική᾽. Την υποβιβάζεις κι εσύ στα μέτρα τα δικά μας κι έτσι χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως χάνεις την δυνατότητα της σωτηρίας.Συγχώρησέ με, αδελφέ μου, αλλά έχω και κάτι άλλο να σου πώ που μου το αποκαλύπτει από εδώ που είμαι ο Κύριος. Να ξέρεις ότι όποιος κι αν λειτουργεί στο μοναστήρι σου, σπουδαίος ή όχι στην πνευματική ζωή, η λειτουργία λογίζεται τέλεια και το Πνεύμα του Θεού υπερίπταται στην αγία Τράπεζα και μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα Κυρίου αντίστοιχα, γιατί έχετε εκεί στο κοινόβιο κάποιον γέροντα στο όνομα Πατρίκιο. Αυτός ο γέροντας κάθεται έξω από το ιερό, χαμηλότερα από όλους, κοντά στο δυτικό τοίχο της εκκλησίας. Λέει λοιπόν κι αυτός την ευχή της προσκομιδής και δική του λογίζεται από τον Θεό η αγία αναφορά. ᾽Αββά ᾽Ιουλιανέ, καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί δεν πρέπει ποτέ να φύγεις από το μοναστήρι σου. Εύχομαι για σένα ο Κύριος να σε χαριτώνει σε όλα᾽.
῎Αχνα δεν έβγαζε από τα χείλη του ο ᾽Ιουλιανός. Τα λόγια του οσίου Συμεών ήταν γι᾽ αυτόν τα ίδια τα λόγια του Θεού. Με κόπο πολύ από το ψυχικό τράνταγμα που είχε υποστεί ευχαρίστησε τον αδελφό που κοπίασε πρός χάρη του. ᾽Εκείνος πήρε την ευχή του κι έφυγε. ῾Ο αββάς δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Μετά από θερμή προσευχή μετανοίας στον Κύριο και την Θεοτόκο, έσυρε το ίδιο βράδυ τα πόδια του και κτύπησε την θύρα του ηγουμένου. Γονατιστός και με δάκρυα πολλά εξομολογήθηκε τους λογισμούς του, την απόφαση για φυγή του, την απιστία του ως πρός την ᾽Εκκλησία. ῾Ο ηγούμενος γονάτισε κι αυτός δίπλα του, τον αγκάλιασε σφιχτά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, του έδωσε τις κατάλληλες συμβουλές.
Μά και για τον ηγούμενο ήταν αποκάλυψη η εξομολόγηση του ᾽Ιουλιανού. Γιατί μέσω αυτού και της επικοινωνίας του με τον όσιο Συμεών κατάλαβε τον θησαυρό που κρύβανε μέχρι τώρα στο μοναστήρι τους. Ο Γέροντας Πατρίκιος. ῾Ο άνθρωπος του Θεού. Ήξερε βέβαια το πόσο κοντά στον Θεό ήταν, όταν τον δέχτηκε ως υποτακτικό στο κοινόβιο σε ηλικία πάνω από εκατό ετών. ᾽Αρνήθηκε στην αρχή ο ηγούμενος. Πως να δεχτεί έναν υπέργηρο ιερομόναχο, όταν μάλιστα αυτός ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι του ᾽Αβαζάνου και άφησε την ηγουμενία, επειδή φοβήθηκε, του είπε τότε, την κρίση του Θεού; Πρόσπεσε ο ίδιος και φίλησε τα αγιασμένα πόδια του Πατρικίου. ῎Ενιωθε ότι ήταν ανάξιος όχι να είναι αυτός ο ηγούμενος ενός τέτοιου ανθρώπου, αλλ᾽ ούτε κάν ο υποτακτικός του. ᾽Επέμενε όμως ο μεγάλος Γέροντας, του είπε ότι ο Θεός του έδωσε σημάδι, κι έτσι κάμφθηκε. ᾽Εκεί όμως που πραγματικά ῾έλιωσε᾽ ο ηγούμενος, ήταν όταν άκουσε την δικαιολογία της παραίτησης του Πατρικίου: ῾῾Η διαποίμανση των λογικών ψυχών᾽, του είπε, ῾είναι έργο των μεγάλων ανδρών. ᾽Εγώ νιώθω ανάξιος για κάτι τέτοιο. Το μόνο που μου ταιριάζει είναι η υπακοή, γιατί κρίνω ότι αυτό ωφελεί περισσότερο την ψυχή μου᾽.
Τά δάκρυα ευγνωμοσύνης δεν έπαψαν να ρέουν έκτοτε και στον αόμματο αββά ᾽Ιουλιανό αλλά και στον ηγούμενο. ῾Ο Γέρων Πατρίκιος λειτουργούσε ως ο ῾μαγνήτης᾽ του Θεού. Αυτός πιά για όσο διάστημα ζούσε θα ήταν το πρότυπο της ζωής όλων. Ο Θεός είχε μιλήσει μέσα από τον άγιό του, τον Συμεών τον εν τώ Θαυμαστώ όρει.
Πηγή
Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή!
Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον

Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον. Υπήρξαν ψευδοπροφήται, υπήρξαν όμως και αληθείς προφήται, υπήρξαν ψευδαπόστολοι αλλά και αληθείς απόστολοι, ψευδοδιδάσκαλοι αλλά και αληθείς διδάσκαλοι, και σήμερον υπάρχουν ψευδοκληρικοί, και ιερείς και αρχιερείς της αισχύνης, υπάρχουν όμως και αληθείς και γνήσιοι αρχιερείς, ιερείς και μοναχοί και ελπίζω και πιστεύω ότι δεν θα εκλείψουν οι εκλεκτοί, έως της συντελείας του αιώνος, με την διαφοράν ότι είνε ολίγοι, αλλά και ο Κύριος είπεν, ότι πολλοί εισι οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί και ολίγοι οι σωζόμενοι (Ματθ. 20,16). Επειδή είναι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι οι βαδίζοντες αυτήν· πλατεία δε και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την αιώνιον κόλασιν και πολλοί οι βαδίζοντες αυτήν (Ματθ. 7,13-14).
Οσιος Φιλόθεος Ζερβάκος(Επιστολή 61 Φιλόθεος Γραφίδα 1 σελ. 269-270)

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_401.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Κατασκευή του γλυπτού του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη
Κατασκευή του γλυπτού του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη φιλοτεχνημένο από τον γλύπτη Φωκίων Ρωκ με επίβλεψη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη.Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932...πηγή

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_662.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
ΠΑΣΧΑ, ΛΥΤΡΟΝ ΛΥΠΗΣ
Το Πάσχα είναι η γιορτή μιας άλλης χαράς: αυτής που μας δείχνει ότι ο θάνατος νικήθηκε και ότι μας περιμένει η βασιλεία του Θεού, στην οποία ο Χριστός συμπεριλαμβάνει τον όλο άνθρωπο, και την ψυχή και το σώμα. Γι’ αυτό και το Πάσχα χαρακτηρίζεται ως «λύτρον λύπης». Ο Χριστός, με τον σταυρό, την ταφή και την ανάστασή Του έδωσε τον εαυτό Του λύτρο στον θάνατο και μας ελευθέρωσε. Με την ενανθρώπησή Του καταστάθηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος, δεν μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, αλλά ενώθηκαν στο πρόσωπό Του η θεία και ανθρώπινη φύση. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος και αμέθεκτος καθότι άλλης υπόστασης από τον άνθρωπο, αλλά επειδή έγινε άνθρωπος μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε θεοί κατά χάριν. Και ο τρόπος της θέωσης είναι ο τρόπος της νίκης κατά του θανάτου, διά της αγάπης που γίνεται θυσία. Ερχόμενος στο σκοτάδι του Άδη, ο Χριστός γίνεται το φως και η ζωή των ανθρώπων. Όσοι θέλουν να αγαπήσουν, να ανοίξουν έτσι την ύπαρξή τους στην αγάπη του Θεού, λύνουν το αίνιγμα του θανάτου και ξεκινούν τον τρόπο και τη ζωή της ανάστασης: αρχικά με την ψυχή τους που κοινωνεί τη χάρη του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού, εν τω ουρανώ, και μετά την Δευτέρα Παρουσία ψυχοσωματικά, στην πληρότητα της ύπαρξης που θα ζει τον καινούργιο ουρανό και την καινούργια γη, της αιωνιότητας. «Λύτρον λύπης» το Πάσχα. Η λύπη έχει να κάνει με τη φθαρτότητα. Με το μίσος. Με την νοσταλγία ενός Παραδείσου, ο οποίος, στα κατάβαθα της ύπαρξής μας, είναι μία ανάμνηση που δεν χάνεται. Είναι ενσωματωμένη η μνήμη αυτή στο γονίδιο του Θεού, στο γονίδιο της αναζήτησης της όντως αλήθειας, σ’ αυτό που ονομάζουμε θρησκευτικότητα. Και ο Παράδεισος που νοσταλγούμε δεν κερδίζεται, αν δεν δοθεί ως λύτρο ο θάνατός μας. Διότι όσο υπάρχουμε το κακό θα παραμένει αθάνατο και επάνω μας και επάνω στον κόσμο. Όταν τελειωθούμε, διά της εξόδου μας από τη ζωή αυτή, τότε το κακό παύει να μας αγγίζει. Η λύπη κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι για τον θάνατο, αλλά για το κακό και την αμαρτία, για την αίσθηση ότι είμαστε θεοί που θα πρέπει να ζήσουμε για πάντα, γιατί ο Θεός μας το χρωστά, ενώ η ζωή μας λέει ότι το τέρμα μπορεί να γίνει πέρασμα, αρχή, Πάσχα αληθινό. Κι έπρεπε ο Χριστός να γίνει ο Ίδιος το λύτρο για τη λύπη, ώστε να ανατείλει η χαρά. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα μοιάζουν να υμνούν τη ζωή, χωρίς όμως όλα να είναι ζωή. Οι άνθρωποι παλεύουμε για τα αγαθά μας, για τις απολαύσεις μας, για την μετοχή μας σε ό,τι αυτός ο πολιτισμός τάζει ότι είναι ευτυχία, χωρίς όμως να νιώθουμε ότι καραδοκεί η λύπη του θανάτου πίσω από κάθε τι, καθότι δεν μπορεί να κρατήσει. «Η στιγμή περνάει και χάνεται και η ζωή ποτέ δεν πιάνεται» (Σταμάτης Σπανουδάκης). Μόνο η σχέση με τον Χριστό, όταν γίνεται αγάπη, δίνει νόημα διάρκειας. Διότι η αγάπη κάνει τις στιγμές μας αληθινά όμορφες, που μπορούμε να τις συνεχίσουμε ή, ακόμη κι αν έχουν όριο, να μας κάνουν να νιώσουμε την πληρότητα της σχέσης με τον Θεό που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ύπαρξη αθάνατη κατά χάριν, στην οδό του φωτός και της αληθινής ομορφιάς. Κι από κει ξεκινά η χαρά που δεν τελειώνει. Χριστός Ανέστη! π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/04/blog-post_496.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
“Πολιορκήστε τα παιδιά με τις προσευχές σας!”

"Μην πιέζετε τα παιδιά σας. Αυτό που θέλετε να τους πείτε, να το λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις και τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε τα στην Παναγία και αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, σαν το πνευματικό χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και τα έλκει.

Τέτοια προσευχή, λοιπόν, χρειάζονται τα παιδιά. Προσευχή θερμή, διαρκή, επίμονη, κι ο Θεός θα κάνει το θαύμα Του και θα τα ελευθερώσει από αυτό που τα κρατά δεμένα. Με την αγιότητα των γονιών, τα παιδιά θα βρουν το σωστό δρόμο. Πολιορκήστε τα με τις προσευχές σας!”

Όσιος Πορφύριος

theomitoros.blogspot

Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/04/blog-post_82.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή του

«Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ» (Α' Πετρ. 5, 6). Αν δεν μπορούμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μας στέλνονται από το Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τους δρόμους του με τους οποίους μας οδηγεί σ' αυτόν το σκοπό. Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, που μας στέλνονται από το Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ' αυτά ο Θεός μας κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή του. Διότι ο ίδιος δια του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ' αυτό οργισμένος» (Ήσ. 27, 4). Ενώ εμείς, συνήθως, νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι' αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στο Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ιω. 4, 8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μας δίνει ένα σοβαρό χτύπημα, δια του οποίου μας ταπεινώνει για να μας υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε, όμως, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι Τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μας φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μας φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε το Θεό για αδικία και να Τον συκοφαντούμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι' αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1, 17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ' όλα τα αλλά πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ' εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί, επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε πάντοτε μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν».

Απόσπασμα

Αγ. Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

("ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ", Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμμιας, τ. Α', εκδ. "Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσσαλονίκη)

sostis.gr

Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/04/blog-post_24.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ο Άγιος Πορφύριος μας έλεγε: «Ό,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου…»
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης π. Ανανίας Κουστένης: Ο Άγιος μας έλεγε: Όταν έχετε δυσκολίες, είτε προσωπικές, είτε εθνικές, είτε οικογενειακές να σκέφτεστε ότι η Ανάσταση του Χριστού έγινε, συνετελέσθη κι αυτό δεν ανακαλείται στους αιώνες των αιώνων…. Αφού έγινε το ακατόρθωτο, το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο, τότε όλα τα άλλα δύσκολα έρχονται δεύτερα. Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ό,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού. Η πατρίδα μας, καθώς και η οικουμένη βρίσκονται σε δύσκολες ώρες. Και εκείνοι που θέλουν να κάνουν τα αφεντικά και να ορίζουν τις τύχες των κρατών, των λαών και των εθνών, ένα να ξέρουν και να γνωρίζουν, πως αφέντης του κόσμου και των εθνών όλων, αλλά και της κάθε ψυχής είναι ο Αναστάς εκ νεκρών Ιησούς Χριστός, το εσφαγμένο Αρνίο. Το μέλλον του κόσμου ανήκει πιά στην Ανάσταση. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Πάσχα σημαίνει πέρασμα και διάβαση, πέρασμα από το σκοτάδι στο Φώς, από τον θάνατο στη Ζωή, από την αμαρτία στη Χάρη, από τον άδη και τη γή στον Παράδεισο και τη Θεία Βασιλεία. Και όλα αυτά έγιναν διά της Αναστάσεως του Κυρίου. Εκείνος δεσπόζει παντού και το φώς του λάμπει και εξουσιάζει τα πάντα και καταυγάζει τα σύμπαντα, «νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τέ και γή και τα καταχθόνια» μας λέγει ο ιερός Δαμασκηνός την κυριώνυμη ημέρα της Αναστάσεως με τον υπέροχο κανόνα του, που είναι όντως ένα τραγούδι, είναι ένα πανηγύρι, μια αποθέωση. Ας το διαβάζουμε αυτές τις ημέρες και ας λατρεύουμε με αυτόν τον κανόνα τον Αναστάντα Χριστό μας. *** «Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας την προσωπική και ατομική και τη συλλογική. Είναι μεγάλη δύναμη. Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. ‘Εστω κι αν κάποια πράγματα φαίνεται να μη λύνονται. Φαίνεται να μην αίρονται. Και παραταύτα και λύνονται και αίρονται. Προς το συμφέρον του καθενός. Άλλωστε η Εκκλησία μας μας λέει κάθε μέρα «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών.» Όλη μας η πίστη, η αγία μας Εκκλησία και τα πάντα στηρίζονται στην Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό είναι το θεμέλιον και το επιστέγασμα της αγίας πίστεώς μας η Ανάστασις του Φιλανθρώπου Χριστού μας. *** Άλλοτε ο Γέροντας έλεγε: -Το Έθνος μας, το Γένος μας θα μεγαλώσει, θα δοξαστεί, θα απλωθεί και θα βοηθήσει. Θα ωφελήσει για μια ακόμη φορά και τον εαυτό του και τον κόσμο όλο, μέσω της Ορθοδοξίας αλλά και της αρχαίας σοφίας. Έχει κάποιον άνθρωπο ο Χριστός τον οποίο θα στείλει την κατάλληλη ώρα, για να βοηθήσει και το Έθνος μας αλλά και την Ευρώπη και τη Μικρασία και όλα εκείνα τα μέρη. Δεν είναι ορφανή η Ευρώπη; Περιμένουνε κι αυτοί την Ανάσταση. Περιμένουν και καρτερούν την Ανάσταση! Τον Αναστάντα, για να Τον γνωρίσουνε και να γνωρίσουνε και τη δύναμη της Αναστάσεως Του. Θα φέρει ο Θεός έναν άνδρα μεγάλο και σπουδαίο να ενώσει όλους τους Έλληνες στο όνομα του Χριστού, στο όνομα της Ορθοδοξίας. Και να λάμψει πάλι η Ελληνορθοδοξία και να φωτίσει έθνη και λαούς. Να μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός και να μεγαλουργήσει στο όνομα του Αναστάντος Χριστού και του Ελληνορθόδοξου μεγαλείου! Ο Άγιος έκλαιγε για την Ελλάδα από το 1981. Έκλαιγε μέρες για την Ελλάδα!… *Μαρτυρία π. Ανανία Κουστένη

Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/04/blog-post_155.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Xαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του Αγίου Πορφυρίου

ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ…
Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Αγίου Πορφυρίου, όπως τα έζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.
+ Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικής Σχολής
Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεββάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν;
– Ναί, γέροντα, το ξέρω.
– Πές το. Άρχισα γρήγορα-γρήγορα:
Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν˙ και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον.
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του.Έκανε μία απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτε δεν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης. Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο:
Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γής, από μιά διώρυγα, από μιά λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα.
Μάς πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μία άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε ο κόσμος αυτό το Πάσχα, αυτό το πέρασμα.
Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή.
Γι’ αυτό σήμερα θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν. Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την απαρχή της άλλης βιοτής, της αιωνίου, της ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιό δυνατά:
– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα είναι χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του Τι ευτυχία η Ανάσταση Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον.
Έχεις δεί τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι; Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.
Διέκοψε και πάλι τον λόγο του. Ανέπνεα μιά ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε.
Σέ κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, σε κάθε πόνο σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λές αργά-αργά αυτό το τροπάριο.
Θά βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -καί στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε.
Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μού ʹσφιξε το χέρι, λέγοντας:
Σού εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο μας πέρασε ο Αναστάς Κύριος, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων.
Ψάλλε τώρα και το Χριστός Ανέστη!

Επιστολή στο περιοδικό Σύναξηπηγή

Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2023/04/x.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης
ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης(Αποσπάσματα ομιλίας κατά την εορτή του αγίου Γεωργίου)Σήμερα όταν λέμε μάρτυς, εννοούμε εκείνον ο οποίος βασανίσθηκε για τον Χριστό. Αλλά η αρχική σημασία της λέξεως «μάρτυς» είναι άλλη. Μάρτυς είναι εκείνος ο οποίος δίνει μαρτυρία για κάτι. Καί οι άγιοι Μάρτυρες λέγονται μάρτυρες, διότι έδωσαν μαρτυρία, έδωσαν βεβαίωση, για κάτι που προσωπικώς είχαν γνωρίσει. Διότι ο μάρτυς καταθέτει για κάτι, για το οποίο προσωπικώς έχει λάβει γνώσι. Μάρτυς του Θεού Πατρός είναι ο Ιησούς Χριστός, όπως λέει η Αποκάλυψις· «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός», διότι ο Ιησούς Χριστός εμαρτύρησε περί του Πατρός. «Εκείνος εξηγήσατο», κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Εν συνεχεία αυτός ο αληθινός και πιστός μάρτυς του Πατρός, ο Κύριός μας και Θεάνθρωπος Ιησούς, έδωσε εντολή στους αγίους Αποστόλους και τους Μαθητάς Του όλων των αιώνων, «καί έσεσθέ μοι μάρτυρες έν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γής». Άρα λοιπόν κάθε Χριστιανός έχει λάβει εντολή από τον Χριστό να είναι μάρτυς του Χριστού, του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Καί να μαρτυρή, να βεβαιώνη αυτό το οποίο είδε πλησίον του Χριστού. Και εκείνο το οποίο βλέπει ο άνθρωπος, όταν είναι πλησίον του Χριστού, είναι τούτο, ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρ, είναι ο Λυτρωτής, είναι η αληθής Θεάνθρωπος. Αυτό είδαν οι Απόστολοι και αυτό εμαρτύρησαν.Αδελφοί μου, είμεθα κεκλημένοι από τον αρχηγό της Πίστεώς μας να είμεθα και εμείς μάρτυρες του Ιησού Χριστού με κάθε μας σκέψη, με κάθε μας λόγο και με κάθε μας έργο. Να βεβαιώνουμε, ότι όντως πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος και είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας μας. -----------------------------Από το βιβλίο του μακαριστού καθηγουμένου της Ι.Μ. οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Γεωργίου Καψάνη, ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΕΟΡΤΕΣ ΑΓΙΩΝ.

Πηγή: https://paterikos.blogspot.com/2025/04/blog-post_23.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Χάνει ό,τι κέρδισε

Αν δεχθεί τον λογισμό ότι με τις δικές του δυνάμεις τα καταφέρνει καλά και προχωρεί, τότε εισέρχεται μέσα του η υπερηφάνεια.
Χάνει ό,τι κέρδισε και χρειάζεται να αρχίσει πάλι από την αρχή, να ταπεινωθεί, να δει την αδυναμία του, την ανθρώπινη ασθένειά του και να μη βασίζεται στον εαυτό του.
Χρειάζεται να βασίζεται στην Χάρι του Θεού, για να μπορεί να βρίσκεται συνεχώς στην πορεία της θεώσεως.

Γέροντας Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης)πηγή

Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2021/04/blog-post_05.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους(Από τον βίο του Οσίου Γεωργίου της Δράμας)

Ό όσιος και ομολογητής Γεώργιος Καρσλίδης είχε την καταγωγή του από τα αγιασμένα χώματα της Ανατολής. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1901, στην Αργυρούπολη του μαρτυρικού μας Πόντου.

Έφθασε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Και από εκεί ή θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματα του σε γειτονικό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής.

Στις 20 Ιουλίου 1919 ο Αθανάσιος κείρεται μοναχός και λαμβάνει το όνομα Συμεών. Κατά την ιερή εκείνη ώρα της κουράς του οι καμπάνες της Μονής κτύπησαν από μόνες τους.

Όμως από το 1917 στη Ρωσία άρχισε να μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθεστώς.
Ό Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγγέλματα, ώστε να λένε:

«Εμείς θα διορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος».

Εκκλησίες βεβηλώνονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μοναχοί και ιερωμένοι άλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκληρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη.

Οι πρώτοι μάρτυρες καταγράφονται στα Μαρτυρολόγια της Ρωσικής Εκκλησίας.

Ήρθε όμως και ή σειρά της Γεωργίας. Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν.

Τούς έκλεισαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, όπου ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την όποια αναδύονταν οι οσμές ακαθαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.

Ό ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέκυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Νά ο προφήτης!».

Μία νύχτα του Πάσχα ζήτησαν άδεια να εκκλησιαστούν οι κρατούμενοι κληρικοί και δεν τους επέτρεψαν.Τότε προσευχήθηκαν θερμά όλοι μαζί στον Αναστηθέντα Χριστό να τους ενισχύσει.

Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους.
Από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε έτρεξαν όλοι οι κάτοικοι της πόλεως να δουν τι συμβαίνει.

Έβλεπαν τρεις ιερές μορφές να βαστούν τον Τίμιο Σταυρό,να περιφέρονται κυκλικά πάνω από τη φυλακή,ψάλλοντας το ''Κύριε ελέησον''.

Η θεοσημεία αυτή διήρκεσε όλη τη νύχτα,ώστε την είδε όλος ο συγκεντρωμένος λαός της πόλεως.Μόλις χάραξε η αυγή έπαψε αυτή η ουράνια οπτασία(1)

(1)Σόλωνος Νινίκα ''Οι νέοι μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας.

proskynitis

Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2020/04/blog-post_344.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Χριστιανισμός και ελληνισμός
Από καιρό γίνεται συστηματική προσπάθεια από ορισμένες γνωστές ομάδες να διασαλευθεί η μακραίωνη και ενιαία πνευματική και πολιτισμική ιστορία του Γένους των Ελλήνων. Με συντονισμό, εμπάθεια και ατεκμηρίωτες θέσεις γίνεται σφοδρός αγώνας κατά της δύο χιλιάδες χρόνια δυνατής παρουσίας του χριστιανισμού στον ελληνικό κόσμο. Θέλουν επίμονα να μας πουν και να μας πείσουν ότι ο χριστιανισμός είναι ξένος προς την παράδοσή μας και προσπαθούν να επαναφέρουν το μυθικό δωδεκάθεο.
Τις ιδέες αυτές παρουσιάζουν διανοητές, αρθρογράφοι και ομιλητές με φαιδρά επιχειρήματα. Ας σημειωθεί παρενθετικά πως το δωδεκάθεο το αμφισβητούσαν ακόμη και οι μεγάλοι, αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι, λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν το θείο να είναι εμπαθές. Οι μοντέρνοι αυτοί άθεοι βρήκαν καταφύγιο σε θεούς με μίση, κακίες, ζηλοφθονίες, φονικά και άγια πάθη.
Ξαφνικά οι άθεοι έγιναν πιστοί θεών απίστων. Έχουν μεγάλη έχθρα και εκδικητικότητα κατά του χριστιανισμού και των χριστιανών και δεν χάνουν καμία ευκαιρία να κατηγορήσουν και να συκοφαντήσουν. Φθάνουν μάλιστα εύκολα να διαγράφουν την πλούσια σε προσφορά και επιτεύγματα ελληνοχριστιανική περίοδο. Να ταυτίζονται με τους εχθρούς της φυλής μας, τους κατηγόρους του βυζαντινού θαύματος.
Θέλουν να μας πείσουν με αποδεικτικά στοιχεία ανύπαρκτα ότι ο χριστιανισμός είναι μεγάλος εχθρός του ελληνισμού. Μιλούν για εβραιογέννητο και εβραιοκίνητο χριστιανισμό, που καταπιέζει μέχρι σήμερα τους Έλληνες. Όλοι αυτοί κινούνται με άνεση ανενόχλητοι, θέλοντας να διχάσουν τον ελληνικό λαό, να τον κάνουν να αρνηθεί την πίστη του. Προς τούτο χρησιμοποιούν όλα τα μέσα προς επηρεασμό των αδαών. Σε μια περίοδο που η χώρα μας έχει μεγάλη ανάγκη από ενότητα και σύμπνοια ανίερες ενέργειες, όπως αυτές, που τις τορπιλίζουν, θα πρέπει να είναι καταδικαστέες. Ο καθηγητής κ. Λ. Σκόντζος ορθά αναφέρει πως "είναι βεβαίως απαράδεκτο κάποιοι πολίτες να μονοπωλούν τον τίτλο του Έλληνα είτε με βάση τις θρησκευτικές τους ιδιαιτερότητες είτε με βάση τις πολιτιστικές τους επιλογές. Είναι επίσης απαράδεκτο να ορίζεται ως Έλληνας ο οπαδός της αρχαίας θρησκείας, την οποία είχαν αποκηρύξει οριστικά οι Έλληνες εδώ και δεκαέξι αιώνες και να απαιτείται η αφαίρεση της ελληνικότητας από τον πιστό της ορθοδοξίας, η οποία υπάρχει, ως δευτέρα φύση στον ελληνικό λαό, χωρίς διακοπή εδώ και χίλια εξακόσια χρόνια!"
Οι πλείστοι των θεμελιωτών του νεοελληνικού κράτους ήταν πιστά τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα φληναφήματα τηλεοπτικών εκπομπών δεν μπόρεσαν να πείσουν τους σοβαρούς μελετητές της ιστορίας, που δεν φορούν έγχρωμα γυαλιά. Έφθασαν να κατηγορήσουν τον στρατηγό Μακρυγιάννη ως παρανοϊκό. Η αγαστή συμπόρευση κράτους και Εκκλησίας ενοχλεί ορισμένους αρκετά και γι' αυτό θέλουν να την τορπιλίσουν. Η Εκκλησία πάντως θα πρέπει να είναι έτοιμη για τα πάντα. Ο γνήσιος και αφανάτιστος πατριωτισμός από παλαιά και μέχρι σήμερα γέρνει προς τη μεριά των ορθόδοξων χριστιανών. Οι χριστιανοί πρώτοι σέβονται την ιστορία, την παράδοση τον πολιτισμό, το έθνος. Δεν υπάρχουν στοιχεία για να κατηγορηθούν οι χριστιανοί για κάτι τέτοιο. Είναι συνήθως φιλόνομοι, φιλήσυχοι, πολύτεκνοι, τίμιοι, ειλικρινείς και με φόβο Θεού.
Η Ορθοδοξία είναι πάντοτε υπέρ της μελέτης, της γνώσεως, της επιλογής, της προόδου, της ελευθερίας και του σεβασμού του άλλου. Δεν μισεί κανένα, δεν εχθρεύεται ποτέ κάποιον, είναι αρχοντική, στοργική μητέρα, τροφός του γένους. Έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα, οικουμενική διάσταση, σεβάσμια αίγλη. Το ίδιο και ο ελληνισμός. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να γονατίσει τον ελληνισμό. Είναι γεγονός πως τα κράμα, το μείγμα και η σύνθεση Ορθοδοξίας και ελληνισμού γέννησε κατόρθωμα πολιτισμικά υψηλό, που η λαμπρότητά του αστράφτει σε όλη την πολιτισμένη οικουμένη.
+ γ. Μωυσής Αγιορείτης
Πηγή: Το άρθρο δημοσιεύτηκε το 2011 makthes.gr, agioritikesmnimes.blogspot.com
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
Συνέχεια Άρθρου ▼
''Τρέχε, Γεώργιε, να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο!
Άγιος Γεώργιος Θυμάστε εκεί που λέγει στο Μαρτύριό του ότι, όταν μεταξύ των άλλων βασανιστηρίων του φόρεσαν τα πυρακτωμένα σιδηρά υποδήματα, τα οποία από μέσα είχαν και καρφιά και τον διέταξαν να τρέχει, ο Άγιος Γεώργιος περιχαρής έτρεχε και έλεγε:
- Τρέχε, Γεώργιε, να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο.
Ας το κάνουμε ο καθένας για τον εαυτό του. ''Τρέχε, Νικόλαε, Βασίλειε, Δημήτριε (ο καθένας ό,τι όνομα έχει) να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο''.
Τί ωραίο πράγμα όλη μας η ζωή να γίνει ένα τρέξιμο, ένας πόθος, μία ανάβαση προς τον Ποθούμενο Κύριο!

(†) Αρχ. Γεώργιος Καψάνης
Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους.

Πηγή: https://o-nekros.blogspot.com/2025/04/blog-post_23.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Πάσχα Κυρίου Πάσχα († Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης)

Γιά μιά ακόμη φορά εορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού, το Πάσχα του Κυρίου, την ολόφωτη Λαμπρή, τη χαρούμενη Πασχαλιά, τη μοναδική Αυτοανάσταση. Το κενό μνήμα δίνει μνήμες ζωηφόρες. Εκκλησίες λαμπροφώτιστες, παπάδες λαμπροφορεμένοι, πρόσωπα που λαμποκοπούν. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός τα λέει ωραία: «Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι μικροί, μεγάλοι ετοιμαστείτε. Μέσα στις εκκλησιές τές δαφνοφόρες, με το φώς της χαράς συμμαζωχτήτε. Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους αγίους και φιληθήτε. Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη. Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι».

Εορτάζεται η τροπαιοφόρα νίκη της ζωής κατά του φοβερού θανάτου. Η χάρη και η χαρά δεν εξαντλούνται στο πασχαλινό γεύμα, τα κόκκινα αυγά και το αρνί. Η Ανάσταση του Χριστού γεμίζει την καρδιά φώς, την ψυχή αγαλλίαση, τον νού αισιοδοξία, τη ζωή νόημα. Η εορτή δεν ολοκληρώνεται στα πασχαλινά έθιμα της πατρίδος μας. Η εορτή είναι κυρίως πνευματική. Βιώνεται στην ωραιότατη μεταμεσονύκτια θεία λειτουργία, στη θεία μετάληψη, τη θεία κοινωνία. Τελείωσε το κατανυκτικό Τριώδιο. Αρχίζει το πανευφρόσυνο Πεντηκοστάριο. Ξεκινά μιά νέα ζωή μέσα στη μυροβόλα άνοιξη.

Ο κάθε πιστός, κατά τον κορυφαίο άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, αποφασίζοντας ελεύθερα να μισήσει την αμαρτία, αφήνεται στο καθαρτικό λουτρό της μετανοίας με γλυκά και χαροποιά δάκρυα, με καρδιά ταπεινωμένη, και συμμετέχει με λαχτάρα, φιλότιμο και μεράκι στην αναστάσιμη Θεία Ευχαριστία, κι έτσι ενώνεται με τον αναστηθέντα Χριστό και αναγεννάται και θαυματουργά.

Εισερχόμενος κανείς στον τάφο της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αναγκάζει, κατά κάποιον τρόπο, να κατεβεί εκεί ο ίδιος ο Χριστός, όπως κατήλθε στον Άδη, για να μας αναστήσει και ζωοποιήσει. Με τον τρόπο αυτό, αυτός που συναντήθηκε μαζί Του παρατηρεί έκθαμβος τη δόξα της αναστάσεώς Του. Η ανάσταση δηλαδή της ψυχής είναι η μυστική ένωση με την όντως ζωή και η αρχή μιάς καινούργιας ζωής εν Χριστώ Ιησού Σταυροαναστηθέντι.

Η Ανάσταση δίνει νέα διάσταση στη ζωή μας όλη. Η Ανάσταση δεν εξαντλείται σε εκείνη την υπέροχη νύχτα, αλλά μακραίνει, βαθαίνει και μπορεί να βιώνεται καθημερινά, εμπειρικά και στο βάθος της καρδιάς. Η Ανάσταση του Χριστού για τον πιστό και ευσυνείδητο χριστιανό είναι βίωμα συνεχές απαράμιλλο και ανέκφραστο. Ο Χριστός ανασταίνεται εντός μας. Μας φωτίζει, μας εμπνέει, μας κάνει διαφανείς, χριστοφόρους και θεοφόρους. Η θέα του φωτός δεν τυφλώνει, αλλά παραμυθεί και προβληματίζει αισιόδοξα.

Τό φώς του Χριστού μας φωτίζει, μας λαμπρύνει, μας ανασταίνει. Ζωοποιεί τη ναρκωθείσα από τις αμαρτίες ψυχή μας. Αισθανόμεθα ζωηρά τη χάρη τη θαυματουργό. Θεωρούμε εντός μας το φώς το αληθινό. Γνωρίζουμε πλέον καλά ποιός μας ανασταίνει και δοξάζει. Κατά τον μεγάλο Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο Χριστός αναστήθηκε και διέλυσε τα δεσμά του θανάτου. Εμείς ανιστάμεθα με το που ο Χριστός συνθλίβει τις αλυσίδες των αμαρτιών μας. Τη νύχτα της Αναστάσεως δεν έχει κανείς δικαίωμα να κλαίει. Από τον τάφο του Χριστού ανέτειλε δυνατό, ωραίο και ανεξάντλητο φώς, που σφουγγίζει δάκρυα, συγχωρεί πταίσματα, σβήνει αμαρτίες. Κανένας να μην απελπίζεται ποτέ για τα όποια αμαρτήματά του, όσο μεγάλα και να είναι. Ο ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε από το κενό μνημείο. Τώρα υπάρχει διέξοδος, φώς στο τούνελ, συγκινητική ευκαιρία ανεφοδιασμού, ενισχύσεως κι ευλογίας.

Τό Πάσχα δεν είναι μόνο για διασκέδαση. Είναι σημαντική ευκαιρία φωτός, χάριτος κι ελπίδος. Νικηφόροι, χριστοφόροι, φωτοφόροι οι χριστιανοί μας, γνωρίζουν πολύ καλά να μην αγχώνονται, να μη βιάζονται, να μην παρασύρονται από μάταια λόγια. Καλούμεθα σε συνεχή επαγρύπνηση πρός εξαφανισμό κάθε ίχνους απογνώσεως δαιμονοκίνητης. Λέγοντας «Χριστός Ανέστη» να το εννοούμε. Να το λέμε και με την καρδιά. Ο λαοφίλητος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε καθημερινά, ολοχρονίς σε όλους: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Βίωνε τη χαρά της Αναστάσεως μέσα του και γι’ αυτό συνεχώς έλεγε: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Ζούσε τη χαρά της Αναστάσεως, ήταν αληθινά χαρούμενος, και αυτό διαλαλούσε χαρούμενα.

Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Από το σκοτάδι στο φώς, από την αμαρτία στην αρετή, από τον βυθό στην επιφάνεια. Ο καιρός είναι καλός, η κρίση μεγάλη, το Πάσχα παρόν. Αγαπώντας το φώς, αγαπούμε τη διαφάνεια. Η διαφάνεια χαρίζει ελευθερία, άνεση και αληθινή χαρά. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, θανάτου εορτάζουμε, άλλης βιοτής απαρχή. Σκιρτούν οι καρδιές και φωτίζονται τ’ άφωτα βάθη.

(Εφημερίδα Μακεδονία 2011)

agiazoni.gr , alopsis.gr

Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/04/blog-post_630.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!