Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την συχνή Θεία Κοινωνία;
Ανάγνωση σε 3.3 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας
«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και εκ του Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28)
Οι άγιοι Μακάριος
Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι της
Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων, στο περίφημο
σχετικό βιβλίο τους αντιμετωπίζουν την ένστασι και απορία των
καλοπροαιρέτων κατά τα άλλα εκείνων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται
και λέγουν για όσους μεταλαμβάνουν συχνά:
«Τάχα
και αυτοί ως άνθρωποι δεν ενοχλούνται από τα πάθη γαστριμαργίαν,
κενοδοξίαν, γέλωτα, αργολογίαν και όσα όμοια; Πως λοιπόν θέλουν να
κοινωνούν συχνά;» (Ενστασις Ηʹ).
Οι Άγιοι απαντούν στην ένστασι αυτή, επικαλούμενοι ένα θαυμάσιο κείμενο
του Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας, το οποίο παραθέτουν πρώτα αυτούσιο και
κατόπιν απλοποιημένο γλωσσικώς.
Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως την γνώμη αυτή του Αγίου Αναστασίου, η οποία
εκφράζει με συντομία μία βαθειά πτυχή της Ορθοδόξου Πνευματικότητος:
Διάκρισις των αμαρτημάτων σε «ευσυγχώρητα» και «βαρέα», ύπαρξις
«διαφόρων θυσιών», που μας «προκαθαίρουν» για να προσέλθουμε στα Ιερά
Μυστήρια... Και βίωσις της Συνεχούς Μετανοίας, ως απαραιτήτου
προυποθέσεως της Συνεχούς Μεταλήψεως. Ας εντρυφήσουμε όμως στο
ευλογημένο κείμενο του Αγίου Αναστασίου:
"Είναι πολλοί, οι οποίοι επειδή κοινωνούσιν αργά, κρημνίζονται εις
αμαρτίας, άλλοι δε πάλιν, μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλάττουσιν εαυτούς
πολλάκις από πολλά κακά, επειδή φοβούνται από την Αγίαν Μετάδοσιν («το
κρίμα της Μεταλήψεως»).
Λοιπόν, ανίσως σφάλλωμεν με κάποια παραμικρά και συγγνωστά αμαρτήματα
καθό άνθρωποι («μικρά τινα και ευσυγχώρητα»), λόγου χάριν κλεπτόμεθα ή
με την γλώσσαν ή με την ακοήν ή με τους οφθαλμούς ή απατώμενοι πίπτομεν
εις κενοδοξίαν ή λύπην ή θυμόν ή άλλο τοιούτον, ας κατακρίνωμεν τον
εαυτόν μας και ας ομολογώμεν ενώπιον του Θεού την αμαρτωλότητά μας
(«καταμεμφόμενοι εαυτούς και εξομολογούμενοι τω Θεώ») και ούτως ας
μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ότι η Θεία Κοινωνία μας γίνεται εις άφεσιν
αμαρτιών και αποκάθαρσιν.
Ει δε και κάμνομεν αμαρτήματα βαρέα τινά πονηρά σαρκικά και ακάθαρτα
και έχομεν με τον αδελφόν μας μνησικακίαν, μέχρις ου μετανοήσωμεν από τα
τοιαύτα αμαρτήματα, ας μη τολμήσωμεν να πλησιάσωμεν εις τα θεία
Μυστήρια («έως αξίως μετανοήσωμεν, μηδαμώς εφαψώμεθα»).
Αλλ' επειδή και είμεθα άνθρωποι σαρκικοί και ασθενείς και μολυνόμεθα με
πολλά αμαρτήματα, έδωκεν εις ημάς ο Θεός διαφόρους θυσίας εις άφεσιν
των αμαρτιών μας, τας οποίας ανίσως και τας προσφέρωμεν εις Αυτόν, μας
καθαρίζουσι και μας κάμνουσιν επιτηδείους δια να μεταλάβωμεν
(«προκαθαίρουσιν ημάς εις το προσελθείν τοις Μυστηρίοις»). Δια τούτο η ελεημοσύνη είναι «θυσία», ήτις καθαρίζει τον άνθρωπον από αμαρτίας. Είναι και άλλη «θυσία» σωτηριώδης εις άφεσιν αμαρτιών, δια την οποίαν λέγει ο Προφήτης Δαβίδ: «θυσία εις τον Θεόν ευάρεστος είναι η ταπεινή του ανθρώπου προαίρεσις και διάθεσις· την καρδίαν την ταπεινήν και συντετριμμένην με την κατάνυξιν ο Θεός ποτέ δεν την παραβλέπει».
Ανίσως αυτάς τας «θυσίας» προσφέρωμεν εις τον Θεόν, έστω και αν έχωμεν
μικρά τινα ελαττώματα ως άνθρωποι, θέλομεν δυνηθή να πλησιάσωμεν εις την
Αγίαν Κοινωνίαν με φόβον και τρόμον, κατάνυξιν και ομολογίαν της
αμαρτωλότητός μας, καθώς η αιμορροούσα επλησίασεν εις τον Χριστόν
κλαίουσα και τρέμουσα. Διότι υπάρχει αμαρτία προς θάνατον («θανάσιμος»). Και υπάρχει αμαρτία προς μετάνοιαν («συγγνωστή»). Και υπάρχει αμαρτία προς έμπλαστρον. Η αληθινή όμως μετάνοια όλα δύναται να τα ιατρεύση.
Διότι, άλλην συγχώρησιν έχει εκείνος, όστις με φόβον και τρόμον και
ομολογίαν της αμαρτωλότητός του και κατάνυξιν πλησιάζει εις τα Μυστήρια
και μεταλαμβάνει· και άλλην τιμωρίαν έχει, όστις μεταλαμβάνει χωρίς
φόβον και με καταφρόνησιν.
Εις εκείνους, όσοι καταφρονητικώς και αναξίως μεταλαμβάνουσιν, όχι
μόνον δεν δίδεται άφεσις αμαρτιών, αλλά και ο διάβολος περισσότερον πηδά
εναντίον των («αλλά και επί πλείον ο διάβολος αυτοίς επεισπηδά»).
Οσοι δε με φόβον μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον αγιάζονται και λαμβάνουσιν
άφεσιν αμαρτιών, αλλά και τον διάβολον διώκουσιν από λόγου των («αλλά
και τον διάβολον εξ εαυτών διώκουσιν»)." [Π.κοινωνία]
Συμπληρωματικά σχόλια: Απάντηση στο θέμα αυτό έχουν δώσει, και οι άγιοι
Κολλυβάδες (Αγ. Αθανάσιος ο Πάριος). Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να την
αναζητήση στο ομώνυμο του αγίου (Αθανασίου) βιβλίο "Δήλωσις της εν τω
Αγείω Όρει ταραχών Αληθείας", το οποίο επιμελήθηκε ο μακαριστός
Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος. Οσάκις
γάρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον
θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ού αν έλθη." (1Κρ. ια΄)
Όπως
σημειώνει ο Αγ. Αθανάσιος ο Πάριος "δεν χρειάζεται πάρα πολύ δια να
καταλάβωμεν, πως το οσάκις, δεν θέλει να ειπή τοσάκις ... το οσάκις
ομολογουμένως αδιώριστον καρόν δηλοί" ( βλέπε σελ. 117 του αναφερθέντο
βιβλίου "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ... "). Βεβαίως και οσάκις (όσες
φορές) δεν σημαίνει τοσάκις (τόσες φορές, συγκεκριμένο αριθμό δηλαδή). Κριτήριο της προσέλευσης στη Θεία Ευχαριστία είναι η καθαρή συνείδηση κατά τους Πατέρες. Ακριβώς για αυτό έγραψε και ο Ιερός Χρυσόστομος πως "κύριον εποίησε τον προσιόντα, πάσης ημερών παρατηρήσεως απαλλάξας αυτόν".
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Οι Άγιοι Αχιλλέας, Φήλικας και Φορτουνάτος, οι Ισπανοί ιερομάρτυρες (24 Απριλίου)
ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ (φωτο) Οι
Άγιοι Φήλικας ο πρεσβύτερος, Αχιλλέας και Φορτουνάτος, οι διάκονοι,
μαρτύρησαν επί αυτοκράτορος Καρακάλλα (211 – 217 μ.Χ.). Απεστάλησαν από
τόν Άγιο Ειρηναίο, Επίσκοπο Λουγδούνων (†
23 Αυγούστου) στην πόλη Βαλένθια της Ισπανίας για να κηρύξουν το
Ευαγγέλιο. Εκεί τους συνέλαβε ο ανθύπατος Κορνήλιος και μετά από φρικώδη
βασανιστήρια τους αποκεφάλισε περί το έτος 212 μ.Χ. Έτσι οι Άγιοι
Μάρτυρες εισήλθαν στη χαρά της δόξας και της μακαριότητας του Θεού.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Τό
ζήλον δεξάμενοι των Αποστόλων Χριστού, νομίμως ηθλήσατε, υπέρ της δόξης
αυτού, τρισάριθμοι Μάρτυρες, Φήλιξ ο θεοφόρος, Αχιλλεύς ο θεόφρων, άμα
καί Φουρτουνάτος, τον εχθρόν καθέλοντες· διό εν ευφροσύνη υμάς
μακαρίζομεν.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Ως
λυχνία τρίφωτος τη Εκκλησία, Αθληταί εκλάμπετε, Φήλιξ ομού και
Αχιλλεύς, σύν Φουρτουνάτω εκάστοτε, ταίς της αθλήσεως, θείαις
λαμπρότησι.
Μεγαλυνάριον. Χαίροις
των Μαρτύρων τριάς σεπτή, οι γενναίοις άθλοις, μεγαλύναντες τον
Χριστόν, Φήλιξ θεοφόρε, και Αχιλλεύ θεόφρον, και Θείε Φουρτουνάτε, ημών
οι πρόμαχοι. ΣυμπλήρωμαΕλληνική Κοινότητα ΒαλένθιαςΚαθηγητές στη Βαλένθια διαμαρτύρονται, γιατί το κράτος σκοπεύει να καταργήσει τις τάξεις εκμάθησης Νέων ΕλληνικώνΟρθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Ο πόθος του γέροντος Σάββα Αχιλλέως για την ιερωσύνη
Ο πατήρ Σάββας Αχιλλέως γεννήθηκε στο ορεινό χωριό της Λευκωσίας, την όμορφη Άλωνα, στις 2 Αυγούστου του έτους 1930. Ήταν το πέμπτο και το μικρότερο παιδί μιάς φτωχικής αγροτικής οικογένειας. Γονείς του ήταν οι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι: ο Αχιλλής και η Ελένη.Πατήρ Σάββας Αχιλλέως:«Μικρό παιδί του δημοτικού σχολείου δεν έλειπα από την εκκλησία. Ήμουν πάντοτε ο βοηθός του γέροντος ιερέα του χωριού μου και κάθε βράδυ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής απήγγειλα τον Ύμνο πρός την Παναγία μας. Όταν μαζευόταν όλη η οικογένεια στο φτωχικό μας σπιτάκι, έπιανα στα χέρια μου την Καινή Διαθήκη και έψαλλα επιμελώς το Ευαγγέλιο εις ακρόασιν των γονέων μου και των μεγαλυτέρων αδελφών μου. Ήμουν το πέμπτο και το μικρότερο από όλα τα παιδιά της οικογένειάς μου. Οι γονείς μου ήταν ευσεβείς και φιλοπάτριδες και αγαπούσαν πολύ την Ελλάδα και εμφύτευσαν αυτή τους την αγάπη στην αγνή καρδούλα των παιδιών τους.Ανεπτύχθη μέσα μου η φλογερή επιθυμία να αξιωθώ κάποτε να ιερωθώ. Έβλεπα τον ιερέα στον δρόμο μου και όταν εκείνος προσπερνούσε στεκόμουν και τον παρακολουθούσα και τον θαύμαζα. Παρακαλούσα Τον Θεό να φτάσω κάποτε στο ύψος αυτό της Ιερωσύνης. Σκεφτόμουν όμως και έλεγα: «αυτός που συνάντησα τώρα στο δρόμο μου είναι Θεολόγος ιερέας. Εγώ ένα φτωχόπαιδο, πως θα σπουδάσω και πως θα αξιωθώ να έχω ένα Πτυχίο Θεολογίας;». Θεολογία έλεγα…! Μα υπάρχει μεγαλύτερη επιστήμη σ’ αυτόν τον κόσμο, να μιλάς και να διδάσκης τα λόγια του Θεού; Και συζητούσα πάντοτε με τον εαυτό μου και μόνος μου αναλογιζόμουν το μέγα βάρος της Ιερωσύνης. Πέρασαν τα χρόνια, αλλά ο πόθος μου για την Ιερωσύνη δεν με εγκατέλειπε. Έφθασα στην Ιερά Μονή και έμαθα πολλά για το μέγα μυστήριο της Ιερωσύνης. Ευρισκόμενος κάποια μέρα στην μεγάλη αυλή της ιεράς Μονής, σκεφτόμουν τις δυσκολίες του λειτουργήματος. Περισσότερο αναλογιζόμουν την αναξιότητά μου για το πως θα μπορούσα να επωμισθώ ένα τέτοιο βάρος. Ένοιωθα, ένα δέος, έναν μεγάλο φόβο. Κάμινος, όμοια με την κάμινο του Ναβουχοδονόσορος, η οποία δέχθηκε τους τρείς παίδας και ακόμα μεγαλύτερη από εκείνη είναι το μέγα μυστήριο της Ιερωσύνης. Να αναλάβω, λοιπόν, ένα τέτοιο βάρος; Αυτό σκεφτόμουν και αυτό με βασάνιζε. Ή να μην αναλάβω και να στρέψω την προσοχή μου σε ένα οποιοδήποτε επάγγελμα; Μου ερχόταν όμως πάλι η εικόνα των ιερέων που συναντούσα στους δρόμους και πόσο τους θαύμαζα. Θαύμαζα την μεγαλοπρέπεια και το Αγγελικό σχήμα, το οποίο τους περιέβαλε. Με καταλάμβανε ο ιερός πόθος να τους μιμηθώ.
Οι γονείς του πατρός Σάββα.Αυτομάτως ερχόταν στην μνήμη μου η μοναδική ευχή της γλυκιάς μου μανούλας. «Έχε την ευχή μου γιέ μου και να σε δώ παπά. Να υπηρετής: τον Χριστό μου, τον Θεό μου και να με μνημονεύης όταν θα πεθάνω».Μετά την μοναδική και επαναληπτική και στερεότυπη ευχή της μάνας μου, μου ερχόταν στην σκέψη η ευχή της μακαριστής γιαγιάς μου. Μου την έλεγαν τα μεγαλύτερά μου αδέλφια και τα επικύρωνε η μανούλα μου. Με κατελάμβαναν δάκρυα συγκίνησης. Με σήκωνε στην αγκαλιά της, η γιαγιά μου, και προσπαθώντας να με κοιμήση, καθώς ήμουν βρέφος, ευχόταν και έλεγε: «έχε την ευχή μου γιέ μου και να φορής φελόνια και να ψάλλης μές στις εκκλησιές όπως τα χελιδόνια».Όλα αυτά και άλλα γλυκύτερα όνειρα, μου γέμιζαν την ψυχή και ανέβαινα νοερά στον θρόνο του Θεού, στο κάλλος του Παραδείσου. Άκουγα νοερά τους ιερούς ύμνους της Εκκλησίας και έβλεπα πως τελώ την θεία και ιερή Λειτουργία. Έβλεπα τους αγγέλους του ουρανού να με περικυκλώνουν στο ιερό Θυσιαστήριο και να συλλειτουργώ μαζί τους...ΠΗΓΗhttps://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_11.html#more
Πόσο έμεινε ο Χριστός στον Άδη;Τυπικώς είναι τρεις ημέρες. Τυπικώς. Ουσιαστικά είναι 33 ώρες.
Αλλά λέω 33, διότι αυτό βγαίνει, ας το πούμε, ερμηνευτικά.
Είναι μυστήριο πότε ο Χριστός ανεστήθη.
Είναι από τα κεκρυμμένα.
Την αρχήν της Αναστάσεως δεν την ξέρομε.
Δηλαδή πότε ανεστήθη ο Χριστός δεν το ξέρομε.
Ξέρομε μόνο το τέλος της Αναστάσεως.
Αντιθέτως ξέρομε την αρχή της Αναλήψεως. Αλλά δεν ξέρομε το τέλος της Αναλήψεως. Που έφθασε ο Χριστός; Καταλάβατε;
Λοιπόν ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι.
Και ανεστήθη ξημερώνοντας Κυριακή.
Η Κυριακή όμως ξέρετε από πότε τότε άρχιζε;
Η δευτέρα ημέρα της εβδομάδος;
Μετά τη δύση του ηλίου το Σάββατο.
Σε μας η αλλαγή του 24ώρου γίνεται τα μεσάνυχτα.
Κατά το εβραϊκό ημερολόγιο εγίνετο από δύση σε δύση ηλίου.
Συνεπώς, ο Χριστός έμεινε3 ώρες την Παρασκευή,24 ώρες το Σάββατο,27,και κάποιες ώρες, άγνωστο πόσο, την Κυριακή.
Αλλά επειδή πολλές φορές οι Πατέρες θέλουν, οι ερμηνευταί γενικά,
θέλουν να ταιριάζουν μερικά πράγματα, ερμηνευτική αδεία, θα λέγαμε,
επειδή ο Ιησούς ήτο 33 ετών κατά το ανθρώπινον επί της γης, είπαν 33
ώρες.
Συνεπώς προσέθεσαν άλλες 6 ώρες.
Αλλά εάν υποτεθεί ότι στις 6 βασιλεύει ο ήλιος το Σάββατο,
και 6 ώρες, είναι 12 τα μεσάνυχτα.
12 δηλαδή «Χριστός ανέστη».
Καταλάβατε; Αυτό είναι.
Αλλά σας είπα ότι ονομαστικώς είναι τρεις ημέρες.
Δεν είναι όμως πραγματικές 3 ημέρες με την έννοια του 24ώρου.
Γι΄αυτό πολλοί λένε: «Μα, πως είναι τρεις ημέρες;».
Είναι όπως σας είπα.
Παίρνει από την κάθε ημέρα τμήμα.
Αυτό είναι.
Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος===Ο Χριστός έμεινε 33 ώρες στον Άδη, από τις 3 το απόγευμα της
Παρασκευής έως τις 12 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, όσα ήταν δηλαδή τα
χρόνια της επίγειας ζωής Του.Αυτή είναι η «Πρώτη» λεγομένη Ανάσταση και έχει σχέση με την Κάθοδο Του Χριστού Στον Άδη.Εκεί ο Χριστός κήρυξε και όσοι Τον πίστεψαν και Τον δέχτηκαν τους Ανέστησε και πήγαν μαζί Του στον Παράδεισο.Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας
Διδακτική ιστορία (ειδικά για τους ΓΟΧ): Ο σκανδαλισμός του αόμματου Αββά
Ο αββάς ᾽Ιουλιανός δεν μπορούσε να ησυχάσει. Κλεισμένος στο μικρό κελλάκι του, με μόνη συντροφιά του τις λίγες εικόνες του και μερικά βιβλία, βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή. Αυτό που του είχε εμπιστευτεί λίγες ημέρες πρίν ένας γνωστός του καλόγερος, ότι ένας από τους συμμοναστές του στο κοινόβιο που ζούσαν είχε πέσει σε φοβερή αμαρτία κι ότι μαζί του υπήρξε και κάποιος άλλος που τον κάλυπτε, τον είχε κάνει να μην μπορεί ούτε μάτι να κλείσει. ῾Κύριε᾽, έλεγε και ξανάλεγε στην προσευχή του, ῾πώς είναι δυνατόν να έχει κάνει ο αδελφός την αμαρτία αυτή και να μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο μοναστήρι σαν να μην τρέχει τίποτε; Και μάλιστα να συνεχίζει να λειτουργεί;᾽ ᾽Αλλά εκείνο που τον τρέλλαινε κυριολεκτικά ήταν το γεγονός ότι, κατά την ελεγμένη πληροφορία, ο ηγούμενος ήξερε την κατάσταση, όπως και ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων, και δεν είχαν προβεί σε καμμία ενέργεια για να την διορθώσουν. ῾Μά τι γίνεται;᾽ σκεφτόταν μέσα στην σύγχυση των λογισμών του ο αββάς Ιουλιανός. ῾Χάθηκε πιά η πίστη; Τόσο πολύ έχουν ξεπέσει όλοι τους; ᾽Εδώ μιλάμε όχι για μιά απλή αμαρτία ενός αδελφού, αλλά για την πιό χοντρή, την ίδια την πορνεία. Πόρνευσε ο αδελφός, το έμαθαν ο ηγούμενος και ο Πατριάρχης, και τον κρατάνε ακόμη; ῾Μοιχοί και πόρνοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομούσι᾽, λέει ο λόγος του Θεού, κι αυτοί δεν κάνουν τίποτε; ῎Ω, Θεέ μου, τι έχουν ακόμη να δούνε τα μάτια μας!᾽ Χαμογέλασε πικρά με την κατάληξη της σκέψης του ο ᾽Ιουλιανός. ῎Ενιωσε σαν να σφίχτηκε περισσότερο η καρδιά του. ῾Τί έχουν να δούνε τα μάτια μας ακόμη!᾽ αυτοσαρκάστηκε. Τα μάτια του ποτέ δεν είχαν αντικρύσει τον ήλιο. Δεν ήξερε τι θα πεί ημέρα, τι σημαίνει γαλανός ουρανός, ποιά είναι η ανατολή και ποιά η δύση, τι ᾽ναι αυτό που λένε δέντρα, πουλιά, κίνηση ζωής. Γι᾽ αυτόν το μόνο που ίσχυε ήταν το σκοτάδι. Παρ᾽ όλα αυτά όμως χρόνια πιά δεν παραπονιόταν. Γιατί μπορεί να είχε γεννηθεί αόμματος ο ᾽Ιουλιανός, ο Δημιουργός όμως του είχε επιφυλάξει άλλες χαρές, άλλες δυνατότητες, και πάνω από όλα το γεγονός ότι του είχε ανοίξει τα μέσα μάτια της ψυχής, για να βλέπει την ομορφιά του προσώπου ᾽Εκείνου. Ναί, δεν παραπονιόταν χρόνια τώρα ο αββάς. ῾Ο Κύριος τον αντάμειβε με τρόπο που μόνον ᾽Εκείνος ήξερε ν᾽ ανταμείβει τα θεωρούμενα αδικημένα παιδιά Του. Είχε περάσει αρκετούς πειρασμούς ο αββάς, αφότου είχε έλθει σ᾽ εκείνον τον τόπο της άσκησής του. ᾽Αλλά τέτοιον πειρασμό που περνούσε στην προχωρημένη αυτή φάση της ηλικίας του, ποτέ. Κι ας είχε πολλά χρόνια στο κοινόβιο. Θυμήθηκε και πάλι πως ήλθε από την ᾽Αραβία απ᾽ όπου καταγόταν, νεαρός ακόμη, με μεγάλο πόθο να αφιερωθεί στον Θεό, γιατί το μοναστήρι ήταν γνωστό από τον σπουδαίο όσιο που το είχε ιδρύσει, τον όσιο Θεοδόσιο τον κοινοβιάρχη. Και δεν ήταν μόνο η μεγάλη φήμη του αγίου ιδρυτή που τον είχε ελκύσει σ᾽ αυτό, αλλά και οι πολλές ψυχές που είχαν αγιάσει υπό την καθοδήγηση του Γέροντα και των μετέπειτα από αυτόν ηγουμένων, κι ακόμη πιό πολύ το γεγονός ότι ο όλος αέρας του μοναστηριού ῾ανέπνεε᾽ από την παρουσία ᾽Εκείνου που ήλθε στον κόσμο ως άνθρωπος εκεί κοντά, στα άγια χώματα των ῾Ιεροσολύμων, για την σωτηρία του κόσμου, του αρχηγού της πίστης, του Κυρίου ᾽Ιησού Χριστού. Μά, πως ο Θεός επιτρέπει την κατάσταση αυτή σ᾽ έναν τέτοιο αγιασμένο χώρο και μάλιστα στους αγίους Τόπους;᾽ σαν αγκάθι και πάλι ο λογισμός τον σούβλιζε. Κι όσο περνούσαν οι ημέρες, με τρόπο ανεπαίσθητο, σιγά σιγά και ύπουλα, άρχισε να γλιστράει μέσα του κι ο άλλος λογισμός: ῾Δέν είμαι τάχα κι εγώ υπεύθυνος που δεν λέω τίποτε; Που αφήνω την κατάσταση αυτήν την αμαρτωλή να εξελίσσεται; Δεν θα κριθώ κι εγώ το ίδιο γιατί δεν αντιδρώ στην ρύπανση της ᾽Εκκλησίας και του αγίου Ναού Του;᾽ Τα πράγματα σαν να ξεκαθάριζαν στην ψυχή του αββά. ῾῾Η μόνη λύση για να δείξω ότι δεν συμφωνώ, για να τους ταρακουνήσω στην αμαρτία που έχουν όλοι περιπέσει, είναι να διαχωρίσω την θέση μου. Ναί, πρέπει να διακόψω κάθε κοινωνία με τον Μακάριο τον αρχιεπίσκοπο και να σηκωθώ να φύγω από το μοναστήρι που έχει βρωμίσει. Θα γίνω ερημίτης για να λατρεύω τον Θεό μου καθαρά και χωρίς τέτοιους ηθικούς περισπασμούς᾽. Τό σκέφτηκε και έβαλε σ᾽ εφαρμογή το σχέδιό του. Με μεγάλο βάρος στην καρδιά είναι αλήθεια συνέχισε να πηγαίνει στον Ναό για τις ακολουθίες και την Θεία Λειτουργία, αλλά σταμάτησε να κοινωνεί. ᾽Αρνιόταν να δεχτεί ότι γινόταν ακολουθία που ευλογεί ο Κύριος με τέτοιες προϋποθέσεις. Και μάλιστα όταν λειτουργούσε ο...αμαρτωλός παπάς! ῾Η στάση του δεν πέρασε απαρατήρητη. Τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί, άρχισαν να τον σχολιάζουν, τον κάλεσε μάλιστα και τον ρώτησε κι ο ηγούμενος. ᾽Εκείνος όμως ανένδοτος. Χωρίς να αποκαλύψει τους βαθύτερους λογισμούς του, προφασίστηκε κάποιες δικαιολογίες και συνέχισε την ίδια τακτική. ῾Ο ηγούμενος ξέροντας την ιστορία του, τις κάποιες ιδιοτροπίες του λόγω και της αναπηρίας του, την ταραγμένη συμπεριφορά του, δεν θέλησε να επιμείνει. ῎Αφησε τα πράγματα στην κρίση και το έλεος του Θεού. ῾῾Ο χρόνος θα τον συνεφέρει᾽, σκέφτηκε. Τά πράγματα οδηγούνταν σε αδιέξοδο για τον αββά ᾽Ιουλιανό, τον άραβα, τον αόμματο. Οι λογισμοί του τον βάραιναν σε σημείο που δεν μπορούσε πιά να καθήσει μέχρι το τέλος των ακολουθιών. Κι όταν πιά είχε αποφασίσει την οριστική έξοδό του από το μοναστήρι αλλά και από την ᾽Εκκλησία των ῾Ιεροσολύμων, ο Θεός τον λυπήθηκε. ῾Η ψυχή του ήταν καλοπροαίρετη, γι᾽ αυτό και του υπέβαλε τον λογισμό να ρωτήσει κάποιον άλλον για ό,τι συνέβαινε που του είχε εμπιστοσύνη. ῾Μά, βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;᾽ αναφώνησε στο κελλί του ο αββάς. ῾Θά με καθοδηγήσει πρός επιβεβαίωση των αποφάσεών μου ο μεγάλος Γέροντας που και άλλοτε τον είχα συμβουλευτεί: ο Συμεών που βρίσκεται στο Θαυμαστόν ῎Ορος. Δεκαετίες ολόκληρος ο Γέροντας βρίσκεται στην άσκηση και μάλιστα με την χάρη που του δίνει ο Κύριος πάνω σ᾽ έναν στύλο. Ποιός δεν ξέρει τον φωτισμό που έχει, το διορατικό και προορατικό του χάρισμα; Ποτέ δεν έχει πέσει έξω ο άγιος αυτός. Ναί, ό,τι αυτός μου πεί, αυτό και θα κάνω. ῾Ο λόγος του θα είναι για μένα η βουλή του Θεού᾽. ῎Ενιωσε μιά γλύκα στην καρδιά ο ᾽Ιουλιανός με την απόφασή του αυτή και για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό οι λογισμοί του ησύχασαν.
Κάλεσε έναν γνωστό του καλόγερο και τον παρακάλεσε να του κάνει την εξυπηρέτηση. ῾Υπαγόρευσε γραπτό μήνυμα στον μεγάλο Γέροντα: ῾᾽Αββά Συμεών, ζητώ ταπεινά την ευχή σου. Είμαι τυφλός και δεν μπορώ να πάω πουθενά ούτε κι έχω κάποιον που να μπορεί να με περιποιηθεί. Σε ερωτώ λοιπόν με τον αδελφό που έχει έλθει: ῎Εχω κάνει καλά που έχω διακόψει την μυστηριακή κοινωνία με τον αρχιεπίσκοπο των ῾Ιεροσολύμων Μακάριο; Και το λέω αυτό, γιατί κι εσύ θα συμφωνήσεις μαζί μου, πατέρα μου. Και ο Μακάριος και ο ηγούμενος ξέρουν για έναν αδελφό του μοναστηριού που πόρνευσε και για έναν άλλον που ορκίστηκε μαζί του. Λοιπόν, είναι δυνατό να είμαι μαζί τους, ενώ έχουν συμβεί αυτά; Σε τι ᾽Εκκλησία θα ανήκω, αν εξακολουθήσω να λειτουργούμαι μαζί τους και να κοινωνώ από το ίδιο άγιο Ποτήριο;᾽ Περίμενε με μεγάλη αγωνία την απάντηση ο ᾽Ιουλιανός, μολονότι ήταν βέβαιος γι᾽ αυτήν. Και ο όσιος ασφαλώς θα του υποδείκνυε τον δρόμο της εξόδου. ῎Αρχισε να ψηλαφά το κάθε τι μέσα στο μοναστήρι με νοσταλγία, σαν να το έκανε για τελευταία φορά. Περιδιάβαινε με το μπαστουνάκι του το κάθε δρομάκι, ανάπνεε βαθιά την ατμόσφαιρα, άκουγε και τον παραμικρότερο ήχο. ῞Ο,τι και να συνέβαινε τον τελευταίο καιρό που τον είχε ταράξει, το μοναστήρι αυτό, το σπουδαίο και τρανό ήταν το σπιτικό του. ῾Μά, η αλήθεια για την πίστη και την καθαρότητα της Εκκλησίας είναι πάνω από όλα᾽ καθησύχαζε τον λογισμό του κι έπαιρνε και πάλι σιγά σιγά τον δρόμο για το ακριανό φτωχικό κελλί του και να κάνει μόνος και απερίσπαστος τον κανόνα του. ῾Η απάντηση του οσίου Συμεών πράγματι δεν άργησε να έλθει. ῾Ο αδελφός που είχε αναλάβει την εξυπηρέτηση του ᾽Ιουλιανού δεν καθυστέρησε πουθενά. ῾Ο άγιος Γέροντας που ζούσε κοντά στην ᾽Αντιόχεια, εννιά μίλια περίπου έξω από την πόλη, διάβασε το μήνυμα του ταραγμένου αββά, άκουσε και προφορικά τον αδελφό που του διαμηνούσε την κατάσταση κι έγραψε αμέσως και το δικό του μήνυμα. Σαν κεραυνός έπεφταν τα λόγια του ανθρώπου του Θεού στον ᾽Ιουλιανό, όταν πήρε το σημείωμα κι άρχισε να του το διαβάζει ο μοναχός. ῾Γέροντα ᾽Ιουλιανέ, εύχομαι κάθε καλό σε σένα από τον Κύριο. ῾Η συμβουλή μου σε ό,τι με ρωτάς είναι σαφής και απόλυτη: μη διανοηθείς να αναχωρήσεις από το μοναστήρι σου ούτε πολύ περισσότερο να θελήσεις να αποσχιστείς από την αγία ᾽Εκκλησία. Γιατί η ᾽Εκκλησία, αββά, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα ώστε να ρυπαίνεται ή να αγιάζεται από την διάθεση ή τις πράξεις των ανθρώπων. Η ᾽Εκκλησία είναι του Χριστού, είναι το σώμα ᾽Εκείνου, γι᾽ αυτό και η αγιότητά της λόγω ακριβώς Αυτού είναι δεδομένη, ῾μή έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων᾽ καθώς λέει ο απόστολος. Είτε λοιπόν εμείς οι πιστοί είμαστε υπάκουοι στον Θεό είτε όχι η ᾽Εκκλησία δεν επηρεάζεται. ῎Αν οι άνθρωποι καθόριζαν την ποιότητα της ᾽Εκκλησίας ποιός θα μπορούσε να εγγυηθεί για την αγιότητά της; ᾽Απολύτως κανείς. Μόνον ένας που απιστεί ως πρός την φύση της ᾽Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή εξαρτάται από εμάς. ῎Οχι, λοιπόν, πάτερ, η ᾽Εκκλησία δεν έχει κανένα κακό κι ούτε κανείς την ρυπαίνει, κι αυτό όχι εξαιτίας μας αλλά λόγω της χάρης του Κυρίου μας ᾽Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού᾽. Σταμάτησε ο αδελφός την ανάγνωση. ῾Ο αββάς ᾽Ιουλιανός είχε γείρει στο κάθισμά του και δάκρυα καυτά έβρεχαν το πρόσωπό του. Αισθάνθηκε μιά βαθιά συμπόνια για τον αόμματο αυτόν καλόγερο που μετά τόσα χρόνια άσκησης και καλογερικής ζωής περνούσε έναν τόσο μεγάλο προσωπικό πειρασμό. ῾Γέροντα, να συνεχίσω; Γράφει και κάτι ακόμη᾽, είπε με συστολή ο καλόγερος που είχε αναλάβει την αποστολή. Βλέποντας τον ᾽Ιουλιανό να κουνά θετικά το κεφάλι του συνέχισε. ῾Πρόσεξε, αδελφέ μου,᾽ έλεγε παρακάτω ο όσιος, ῾γιατί ο Πονηρός βάλθηκε με τα εκ δεξιών βέλη του να σε πλανέψει. Με την απόφασή σου να διακόψεις την κοινωνία σου με τον Πατριάρχη και να φύγεις από το μοναστήρι αποδεικνύεις ότι δεν πιστεύεις στην ᾽Εκκλησία όπως την ομολογούμε στο άγιο σύμβολο των Πατέρων μας, ότι είναι ῾μία, αγία, καθολική και αποστολική᾽. Την υποβιβάζεις κι εσύ στα μέτρα τα δικά μας κι έτσι χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως χάνεις την δυνατότητα της σωτηρίας.Συγχώρησέ με, αδελφέ μου, αλλά έχω και κάτι άλλο να σου πώ που μου το αποκαλύπτει από εδώ που είμαι ο Κύριος. Να ξέρεις ότι όποιος κι αν λειτουργεί στο μοναστήρι σου, σπουδαίος ή όχι στην πνευματική ζωή, η λειτουργία λογίζεται τέλεια και το Πνεύμα του Θεού υπερίπταται στην αγία Τράπεζα και μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα Κυρίου αντίστοιχα, γιατί έχετε εκεί στο κοινόβιο κάποιον γέροντα στο όνομα Πατρίκιο. Αυτός ο γέροντας κάθεται έξω από το ιερό, χαμηλότερα από όλους, κοντά στο δυτικό τοίχο της εκκλησίας. Λέει λοιπόν κι αυτός την ευχή της προσκομιδής και δική του λογίζεται από τον Θεό η αγία αναφορά. ᾽Αββά ᾽Ιουλιανέ, καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί δεν πρέπει ποτέ να φύγεις από το μοναστήρι σου. Εύχομαι για σένα ο Κύριος να σε χαριτώνει σε όλα᾽. ῎Αχνα δεν έβγαζε από τα χείλη του ο ᾽Ιουλιανός. Τα λόγια του οσίου Συμεών ήταν γι᾽ αυτόν τα ίδια τα λόγια του Θεού. Με κόπο πολύ από το ψυχικό τράνταγμα που είχε υποστεί ευχαρίστησε τον αδελφό που κοπίασε πρός χάρη του. ᾽Εκείνος πήρε την ευχή του κι έφυγε. ῾Ο αββάς δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Μετά από θερμή προσευχή μετανοίας στον Κύριο και την Θεοτόκο, έσυρε το ίδιο βράδυ τα πόδια του και κτύπησε την θύρα του ηγουμένου. Γονατιστός και με δάκρυα πολλά εξομολογήθηκε τους λογισμούς του, την απόφαση για φυγή του, την απιστία του ως πρός την ᾽Εκκλησία. ῾Ο ηγούμενος γονάτισε κι αυτός δίπλα του, τον αγκάλιασε σφιχτά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, του έδωσε τις κατάλληλες συμβουλές. Μά και για τον ηγούμενο ήταν αποκάλυψη η εξομολόγηση του ᾽Ιουλιανού. Γιατί μέσω αυτού και της επικοινωνίας του με τον όσιο Συμεών κατάλαβε τον θησαυρό που κρύβανε μέχρι τώρα στο μοναστήρι τους. Ο Γέροντας Πατρίκιος. ῾Ο άνθρωπος του Θεού. Ήξερε βέβαια το πόσο κοντά στον Θεό ήταν, όταν τον δέχτηκε ως υποτακτικό στο κοινόβιο σε ηλικία πάνω από εκατό ετών. ᾽Αρνήθηκε στην αρχή ο ηγούμενος. Πως να δεχτεί έναν υπέργηρο ιερομόναχο, όταν μάλιστα αυτός ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι του ᾽Αβαζάνου και άφησε την ηγουμενία, επειδή φοβήθηκε, του είπε τότε, την κρίση του Θεού; Πρόσπεσε ο ίδιος και φίλησε τα αγιασμένα πόδια του Πατρικίου. ῎Ενιωθε ότι ήταν ανάξιος όχι να είναι αυτός ο ηγούμενος ενός τέτοιου ανθρώπου, αλλ᾽ ούτε κάν ο υποτακτικός του. ᾽Επέμενε όμως ο μεγάλος Γέροντας, του είπε ότι ο Θεός του έδωσε σημάδι, κι έτσι κάμφθηκε. ᾽Εκεί όμως που πραγματικά ῾έλιωσε᾽ ο ηγούμενος, ήταν όταν άκουσε την δικαιολογία της παραίτησης του Πατρικίου: ῾῾Η διαποίμανση των λογικών ψυχών᾽, του είπε, ῾είναι έργο των μεγάλων ανδρών. ᾽Εγώ νιώθω ανάξιος για κάτι τέτοιο. Το μόνο που μου ταιριάζει είναι η υπακοή, γιατί κρίνω ότι αυτό ωφελεί περισσότερο την ψυχή μου᾽. Τά δάκρυα ευγνωμοσύνης δεν έπαψαν να ρέουν έκτοτε και στον αόμματο αββά ᾽Ιουλιανό αλλά και στον ηγούμενο. ῾Ο Γέρων Πατρίκιος λειτουργούσε ως ο ῾μαγνήτης᾽ του Θεού. Αυτός πιά για όσο διάστημα ζούσε θα ήταν το πρότυπο της ζωής όλων. Ο Θεός είχε μιλήσει μέσα από τον άγιό του, τον Συμεών τον εν τώ Θαυμαστώ όρει. Πηγή Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή! Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον
Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον. Υπήρξαν ψευδοπροφήται, υπήρξαν όμως και αληθείς προφήται, υπήρξαν ψευδαπόστολοι αλλά και αληθείς απόστολοι, ψευδοδιδάσκαλοι αλλά και αληθείς διδάσκαλοι, και σήμερον υπάρχουν ψευδοκληρικοί, και ιερείς και αρχιερείς της αισχύνης, υπάρχουν όμως και αληθείς και γνήσιοι αρχιερείς, ιερείς και μοναχοί και ελπίζω και πιστεύω ότι δεν θα εκλείψουν οι εκλεκτοί, έως της συντελείας του αιώνος, με την διαφοράν ότι είνε ολίγοι, αλλά και ο Κύριος είπεν, ότι πολλοί εισι οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί και ολίγοι οι σωζόμενοι (Ματθ. 20,16). Επειδή είναι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι οι βαδίζοντες αυτήν· πλατεία δε και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την αιώνιον κόλασιν και πολλοί οι βαδίζοντες αυτήν (Ματθ. 7,13-14). Οσιος Φιλόθεος Ζερβάκος(Επιστολή 61 Φιλόθεος Γραφίδα 1 σελ. 269-270)
Κατασκευή του γλυπτού του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη
Κατασκευή του γλυπτού του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη φιλοτεχνημένο από τον γλύπτη Φωκίων Ρωκ με επίβλεψη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη.Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932...πηγή
Το Πάσχα είναι η
γιορτή μιας άλλης χαράς: αυτής που μας δείχνει ότι ο θάνατος νικήθηκε και ότι
μας περιμένει η βασιλεία του Θεού, στην οποία ο Χριστός συμπεριλαμβάνει τον όλο
άνθρωπο, και την ψυχή και το σώμα. Γι’ αυτό και το Πάσχα χαρακτηρίζεται ως
«λύτρον λύπης». Ο Χριστός, με τον
σταυρό, την ταφή και την ανάστασή Του έδωσε τον εαυτό Του λύτρο στον θάνατο και
μας ελευθέρωσε. Με την ενανθρώπησή Του καταστάθηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος,
δεν μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, αλλά
ενώθηκαν στο πρόσωπό Του η θεία και
ανθρώπινη φύση. Ο Θεός δεν είναι
απρόσιτος και αμέθεκτος καθότι άλλης υπόστασης από τον άνθρωπο, αλλά επειδή
έγινε άνθρωπος μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε θεοί κατά χάριν. Και ο τρόπος
της θέωσης είναι ο τρόπος της νίκης κατά του θανάτου, διά της αγάπης που
γίνεται θυσία. Ερχόμενος στο σκοτάδι του Άδη, ο Χριστός γίνεται το φως και η
ζωή των ανθρώπων. Όσοι θέλουν να αγαπήσουν, να ανοίξουν έτσι την ύπαρξή τους
στην αγάπη του Θεού, λύνουν το αίνιγμα
του θανάτου και ξεκινούν τον τρόπο και
τη ζωή της ανάστασης: αρχικά με την ψυχή τους που κοινωνεί τη χάρη του Θεού
στο πρόσωπο του Χριστού, εν τω ουρανώ,
και μετά την Δευτέρα Παρουσία ψυχοσωματικά, στην πληρότητα της ύπαρξης που θα
ζει τον καινούργιο ουρανό και την καινούργια γη, της αιωνιότητας.
«Λύτρον λύπης» το
Πάσχα. Η λύπη έχει να κάνει με τη
φθαρτότητα. Με το μίσος. Με την νοσταλγία ενός Παραδείσου, ο οποίος, στα
κατάβαθα της ύπαρξής μας, είναι μία ανάμνηση που δεν χάνεται. Είναι
ενσωματωμένη η μνήμη αυτή στο γονίδιο του Θεού, στο γονίδιο της αναζήτησης της
όντως αλήθειας, σ’ αυτό που ονομάζουμε θρησκευτικότητα. Και ο Παράδεισος που
νοσταλγούμε δεν κερδίζεται, αν δεν δοθεί ως λύτρο ο θάνατός μας. Διότι όσο
υπάρχουμε το κακό θα παραμένει αθάνατο και επάνω μας και επάνω στον κόσμο. Όταν
τελειωθούμε, διά της εξόδου μας από τη ζωή αυτή, τότε το κακό παύει να μας
αγγίζει. Η λύπη κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι για τον θάνατο, αλλά για το
κακό και την αμαρτία, για την αίσθηση ότι είμαστε θεοί που θα πρέπει να ζήσουμε
για πάντα, γιατί ο Θεός μας το χρωστά, ενώ η ζωή μας λέει ότι το τέρμα μπορεί
να γίνει πέρασμα, αρχή, Πάσχα αληθινό. Κι έπρεπε ο Χριστός να γίνει ο Ίδιος το
λύτρο για τη λύπη, ώστε να ανατείλει η χαρά.
Ζούμε σε έναν
κόσμο όπου όλα μοιάζουν να υμνούν τη ζωή, χωρίς όμως όλα να είναι ζωή. Οι
άνθρωποι παλεύουμε για τα αγαθά μας, για τις απολαύσεις μας, για την μετοχή μας
σε ό,τι αυτός ο πολιτισμός τάζει ότι είναι ευτυχία, χωρίς όμως να νιώθουμε ότι
καραδοκεί η λύπη του θανάτου πίσω από κάθε τι, καθότι δεν μπορεί να κρατήσει. «Η
στιγμή περνάει και χάνεται και η ζωή ποτέ δεν πιάνεται» (Σταμάτης Σπανουδάκης).
Μόνο η σχέση με τον Χριστό, όταν γίνεται αγάπη, δίνει νόημα διάρκειας. Διότι η
αγάπη κάνει τις στιγμές μας αληθινά όμορφες, που μπορούμε να τις συνεχίσουμε ή,
ακόμη κι αν έχουν όριο, να μας κάνουν να νιώσουμε την πληρότητα της σχέσης με
τον Θεό που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε ύπαρξη αθάνατη κατά χάριν, στην οδό του
φωτός και της αληθινής ομορφιάς. Κι από κει ξεκινά η χαρά που δεν τελειώνει.
Χριστός Ανέστη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
"Μην πιέζετε τα παιδιά σας. Αυτό που
θέλετε να τους πείτε, να το λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα
αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις και
τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε
να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε τα στην Παναγία και
αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή,
σαν το πνευματικό χάδι, που αγκαλιάζει τα παιδιά και τα έλκει.
Τέτοια προσευχή, λοιπόν, χρειάζονται τα παιδιά.
Προσευχή θερμή, διαρκή, επίμονη, κι ο Θεός θα κάνει το θαύμα Του και θα τα ελευθερώσει από
αυτό που τα κρατά δεμένα. Με την αγιότητα των γονιών, τα παιδιά θα βρουν το
σωστό δρόμο. Πολιορκήστε τα με τις προσευχές σας!”
Γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή του
«Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς του, τους οποίους
τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να
τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε
ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ» (Α' Πετρ. 5,
6). Αν δεν μπορούμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για
ποιο λόγο μας στέλνονται από το Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω
από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να
καταλάβουμε τους δρόμους του με τους οποίους μας οδηγεί σ' αυτόν το
σκοπό. Πρέπει με πολλή ταπείνωση και
χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις,
που μας στέλνονται από το Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ' αυτά ο Θεός
μας κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή του. Διότι ο ίδιος δια του
στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ' αυτό οργισμένος» (Ήσ. 27,
4). Ενώ εμείς, συνήθως, νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και
γι' αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στο Θεό δεν
υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ιω. 4, 8). Και η τέλεια αγάπη
είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.
Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μας δίνει ένα σοβαρό χτύπημα, δια του
οποίου μας ταπεινώνει για να μας υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του
Θεού. Καταλαβαίνετε, όμως, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του
Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό
σημαίνει ότι Τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μας φέρεται
σωστά και θα έπρεπε να μας φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι
βαριά αμαρτία να κατηγορούμε το Θεό για αδικία και να Τον συκοφαντούμε;
Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι' αυτό
«εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1,
17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς
τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ' όλα τα αλλά πρέπει να φοβόμαστε
να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη
κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1). Και
γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή του.
Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ' εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που
εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός
δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί, επειδή είναι αδιόρθωτοι και
αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά του για το δρόμο της
σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε πάντοτε μαζί με τον
άναρχο Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν».
Απόσπασμα
Αγ. Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
("ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ", Αγίου Λουκά
Αρχιεπισκόπου Κριμμιας, τ. Α', εκδ. "Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσσαλονίκη)
ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ… Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Αγίου Πορφυρίου, όπως τα έζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. + Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεββάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε: – Ξέρεις το τροπάριο που λέει Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν; – Ναί, γέροντα, το ξέρω. – Πές το. Άρχισα γρήγορα-γρήγορα: Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν˙ και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον. – Το κατάλαβες; – Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του.Έκανε μία απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε: – Τίποτε δεν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης. Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γής, από μιά διώρυγα, από μιά λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μάς πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μία άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε ο κόσμος αυτό το Πάσχα, αυτό το πέρασμα. Ο Χριστός μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν. Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την απαρχή της άλλης βιοτής, της αιωνίου, της ζωής κοντά Του. Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιό δυνατά: – Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα είναι χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του Τι ευτυχία η Ανάσταση Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον. Έχεις δεί τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι; Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας. Διέκοψε και πάλι τον λόγο του. Ανέπνεα μιά ευφρόσυνη ατμόσφαιρα. – Μπορώ να σου δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε. Σέ κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, σε κάθε πόνο σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λές αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θά βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -καί στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου. Μού ʹσφιξε το χέρι, λέγοντας: Σού εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο μας πέρασε ο Αναστάς Κύριος, ο μόνος ευλογητός των Πατέρων. Ψάλλε τώρα και το Χριστός Ανέστη!
Διδακτική ιστορία με τον γ. Χρυσόστομο τον θεοδίδακτο: Είναι σωστό να δέρνουμε όποιον βλασφημά;
Όταν ο Γέρων Χρυσόστομος ήταν εφημέριος στον Καρέα περί το 1960, εκλήθη στο γραφείο της Αρχιεπισκοπής και του δόθηκε η εντολή να τελέση τον γάμο σε ένα ζευγάρι που είχαν κώλυμμα γάμου σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες. Σύμφωνα με την εκμυστήρευση του Γέροντα, είχαν βαθμό συγγενείας (πρώτα εξαδέλφια). Ο π. Χρυσόστομος ήταν ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων. Αρνήθηκε με ευγένεια, όχι ελεγκτικά αλλά αρνήθηκε. Δέχθηκε πολλαπλές πιέσεις. «Τι σε νοιάζει εσένα;» του έλεγαν, «αυτός που σε διατάζει έχει την ευθύνη» κλπ. Εκείνος σταθερός στην άρνησή του. Τότε τον έθεσαν σε αργία οικονομική, δηλαδή επιτρεπόταν να λειτουργή μόνο, όχι να τελή Μυστήρια κλπ., αλλά του έκοψαν τον μισθό από το 1960 μέχρι το 1984.
Τώρα αρχίζει το μαρτύριο της πείνας, της ζητιανιάς και της πικρίας για την μητριά Εκκλησία. Αυτός ο χρυσός άνθρωπος φιλοξενιόταν εδώ και εκεί, λειτουργούσε όταν του το επέτρεπαν και ζούσε από τα τρισάγια που έκαναν στα Κοιμητήρια οι πτωχοί αδελφοί του Χριστού.
Έτσι τον γνώρισαν όλοι, πτωχό, καθαρό, άρχοντα, ευθυτενή, λευκογένειο, με την τεράστια ομπρέλλα του καλοκαίρι-χειμώνα, γιατί ήταν παλλευκός και τον επείραζε το φως. Ας σημειωθή ότι δεν κρεοφαγούσε και, ενώ πενόταν, δεν ζητούσε, αρκούμενος σε ό,τι ο Θεός θα έστελνε με τον φωτισμό του σε κάποιον αδελφό.
Ήταν Μ. Τετάρτη, μια χρονιά που ήταν ακόμη άμισθος. Γύριζε από το Κοιμητήριο. Κατηφόριζε για το εκκλησάκι στον Καρέα. Ήταν μεσημέρι, είχε δροσιά, Άνοιξη. Δρασκέλιζε με μεγάλα βήματα με τα τρύπια άρβηλα τον μόνο ασφαλτόδρομο που ένωνε το Κοιμητήριο με την εκκλησία. Τότε άκουσε μια βαρειά βλασφημία για τον Χριστό από ένα θαμώνα του καφενείου. Πλησίασε στο καφενείο, τον έδειξε, του είπε, «έλα έξω» και με την ανάστροφη της δεξιάς του του έδωσε μία, τόσο δυνατή, που τον ξάπλωσε φαρδύ-πλατύ κάτω και ο άνθρωπος έχασε τις αισθήσεις του. Γύρισε χωρίς καν να τον κοιτάξη, τίναξε τα ρούχα του και συνέχισε τον δρόμο του χωρίς να τον νοιάξη. Οι άνθρωποι τον κοίταζαν αποσβολωμένοι και άκουγε πίσω του την φασαρία, αλλά αυτός προχωρούσε και δεν τον ένοιαζε τίποτε.
Φτάνει στον ναό, πάντοτε με την είσοδο έπαιρνε κερί από το παγκάρι, προσκυνούσε τις εικόνες και άναβε δύο κεριά, ένα για τους ζώντες και ένα για τους κεκοιμημένους. Προσκύνησε τις Βασιλικές εικόνες του τέμπλου και, μόλις σκύβει στον Χριστό, άκουσε στην καρδία του μια φωνή πραεία να τον μαλώνη. «Εγώ υπομένω σήμερα τα πάντα, Χρυσόστομε, και εσύ σχεδόν τον σκότωσες τον άνθρωπο».
Τότε συγκλονίστηκε, κατάλαβε τι είχε κάνει, γυρνάει πίσω να βρη τον άνθρωπο να του ζητήση συγγνώμη. Τίποτε, το καφενείο κλειστό, όλοι άφαντοι. Γυρίζει πάλι πίσω. Μπαίνει στο Ιερό, σφαλίζει τις θύρες και κλαίει ώρες, αλλά καμμία παρηγοριά. Το απόγευμα πάει στον Πνευματικό, εξομολογείται, αλλά πέτρα η καρδιά του. Ακούει μέσα του το Πνεύμα το Άγιο λυπημένο να του λέη: «Κάϊν, Κάϊν, που είναι ο αδελφός σου;». Γυρνά πάλι στην Εκκλησία. Που να τολμήση να φορέση το πετραχήλι του για την Ακολουθία! Ο λαός συνάζεται, ο ψάλτης αδημονεί και αυτός γονατιστός κλαίγοντας μπροστά στην αγία Τράπεζα παρακαλά για συγχώρεση.
Και τότε γίνεται το αναπάντεχο. Ο Σταυρός του Χριστού, που τον είχε βγάλει για να τον καθαρίση και τον είχε ακουμπήσει στον τοίχο, γλίστρησε και πέφτει με πάταγο. Το χέρι του Χριστού και το ξύλο του Σταυρού έπεσε με δύναμη πάνω στο κεφάλι του και το άνοιξε, τρέχαν τα αίματα. Και τότε άκουσε πραεία τη φωνή στην καρδία του, «τα αίματα είναι ο κανόνας σου, σήκω φόρεσε το πετραχήλι σου και πρόσεχε σεαυτώ». Και έβαλε «Ευλογητός» ο χαρίεις αυτός άνθρωπος ο θεοδίδακτος.
Πηγή: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ 199-201. koinoniaorthodoxias.org
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Έχεις άγχος;
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Αν δεχθεί τον λογισμό ότι με τις δικές του δυνάμεις τα καταφέρνει καλά και προχωρεί, τότε εισέρχεται μέσα του η υπερηφάνεια. Χάνει ό,τι κέρδισε και χρειάζεται να αρχίσει πάλι από την αρχή, να ταπεινωθεί, να δει την αδυναμία του, την ανθρώπινη ασθένειά του και να μη βασίζεται στον εαυτό του. Χρειάζεται να βασίζεται στην Χάρι του Θεού, για να μπορεί να βρίσκεται συνεχώς στην πορεία της θεώσεως.
Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους(Από τον βίο του Οσίου Γεωργίου της Δράμας)
Ό όσιος και ομολογητής Γεώργιος Καρσλίδης είχε την καταγωγή του από τα αγιασμένα χώματα της Ανατολής. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1901, στην Αργυρούπολη του μαρτυρικού μας Πόντου.
Έφθασε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Και από εκεί ή θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματα του σε γειτονικό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής.
Στις 20 Ιουλίου 1919 ο Αθανάσιος κείρεται μοναχός και λαμβάνει το όνομα Συμεών. Κατά την ιερή εκείνη ώρα της κουράς του οι καμπάνες της Μονής κτύπησαν από μόνες τους.
Όμως από το 1917 στη Ρωσία άρχισε να μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθεστώς.
Ό Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγγέλματα, ώστε να λένε:
«Εμείς θα διορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος».
Εκκλησίες βεβηλώνονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μοναχοί και ιερωμένοι άλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκληρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη.
Οι πρώτοι μάρτυρες καταγράφονται στα Μαρτυρολόγια της Ρωσικής Εκκλησίας.
Ήρθε όμως και ή σειρά της Γεωργίας. Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν.
Τούς έκλεισαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, όπου ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την όποια αναδύονταν οι οσμές ακαθαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.
Ό ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέκυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Νά ο προφήτης!».
Μία νύχτα του Πάσχα ζήτησαν άδεια να εκκλησιαστούν οι κρατούμενοι κληρικοί και δεν τους επέτρεψαν.Τότε προσευχήθηκαν θερμά όλοι μαζί στον Αναστηθέντα Χριστό να τους ενισχύσει.
Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους.
Από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε έτρεξαν όλοι οι κάτοικοι της πόλεως να δουν τι συμβαίνει.
Έβλεπαν τρεις ιερές μορφές να βαστούν τον Τίμιο Σταυρό,να περιφέρονται κυκλικά πάνω από τη φυλακή,ψάλλοντας το ''Κύριε ελέησον''.
Η θεοσημεία αυτή διήρκεσε όλη τη νύχτα,ώστε την είδε όλος ο συγκεντρωμένος λαός της πόλεως.Μόλις χάραξε η αυγή έπαψε αυτή η ουράνια οπτασία(1)
(1)Σόλωνος Νινίκα ''Οι νέοι μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας.
Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας
.jpg)
