Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Διηγήθηκε ό Γερω-Γεράσιμος ό Υμνογράφος: «Γνώρισα προσωπικά τον γερω-Καλλίνικο τον Ησυχαστή. Είχε την απλανή νοερά προσευχή. Έλαμπε το πρόσωπο του. Ενθυμούμαι μία φορά πού είχα διάφορα προβλήματα, πήγα να τον συμβουλευθώ. Μόλις μπήκα στο κελί του, το πρόσωπο του έλαμπε πάρα πολύ σαν να εξήρχετο φώς. Τον κοίταζα σαν απολιθωμένος. Τί θεωρία ασφαλώς θα είχε την προηγούμενη νύχτα και έλαμπε τόσον το πρόσωπο του!».
Ό γερω-Καλλίνικος ό Ησυχαστής ζούσε για ένα διάστημα με τον παπά-Ματθαίο. Συμφώνησαν να ζήσουν 17 χρόνια έγκλειστοι τελείως. Ό παπά-Ματθαίος μετά από λίγα χρόνια δεν άντεξε και βγήκε 'έξω. Είχε δώσει κάποιες οικονομίες από Σαρανταλείτουργα πού είχε και τώρα ζητούσε τα χρήματα. Συμβουλεύτηκαν τον παπά-Γρηγόρη τον Πνευματικό. Είπε στον γερω-Καλλίνικο: «Γερω-Καλλίνικε, εσύ ήρθες εδώ για καλογερική, όχι να γίνεις μπακάλης και να υπολογίζεις πόσο ξόδεψες για την διατροφή του παπά-Ματθαίου. Δώσ' του τα χρήματα να πάει στο καλό». Και στον παπά-Ματθαίο είπε: «Εσύ δεν ήρθες εδώ για καλόγερος, ήρθες να γίνεις Τραπεζίτης, να μαζεύεις χρήματα. Αυτό πού κάνεις δεν είναι καλό».
Ό γερω-Καλλίνικος είχε πάρει από διαδοχή την ευχή (την διδάχτηκε από τον Γέροντα του) και διάβαζε την Φιλοκαλία. Πολλοί άλλοι πατέρες διάβαζαν για την ευχή και δεν καταλάβαιναν. Ρωτούσαν τον γερω-Καλλίνικο για τη νοερά προσευχή και τούς απαντούσε ότι τούς είναι αρκετό να τηρούν τις εντολές και να μη ζητούν περισσότερα.
Έλεγε ό γερω-Καλλίνικος: «Λέω την ευχή άλλα έχω και τα Μηναία. Όταν με εγκατάλειψη ή θεία Χάρις, πάω στην πράξη. Διαβάζω την ακολουθία μου, μέχρι να βρω πάλι την ενέργεια της ευχής»
Είχε συγγράψει ένα πνευματικό βιβλίο, αλλά κάποια μέρα, πριν κοιμηθεί, το έβαλε στην φωτιά και το έκαψε από ταπείνωση.
Είχε έρθει τότε από το Σινά ένας μοναχός ονόματι Γεράσιμος, με μεγάλη φήμη ενάρετου και πνευματικού μονάχου. Πήγε ό π. Γεράσιμος στον γερω-Καλλίνικο και ζήτησε συμβουλές. Ίσως ό γερω-Καλλίνικος να διέγνωσε σπέρματα υπερηφάνειας και είπε στον π. Γεράσιμο: «Αν θέλεις να τελειοποιηθείς, πρέπει να γίνεις περίγελως του κόσμου». Τον ρώτησε συγκεκριμένα τί να κάνη. Τότε πλησίαζε ή εορτή της Υπαπαντής και πανηγύριζε ή Μονή του Αγίου Παύλου. Ό γερω-Καλλίνικος του είπε να πάει στο πανηγύρι να φάει καλά, να πιει πολύ κρασί μέχρι να μεθύσι και ό Θεός θα τον ελεήσει. Πράγματι έκανε υπακοή και έφαγε πολύ και ήπιε κρασί μέχρι πού μέθυσε. Οι πατέρες βλέποντας τον μεθυσμένο τον μυκτήριζαν, τον εξουθένωναν και έχασαν την ευλάβεια τους προς αυτόν. Έλεγαν: «Αυτός είναι ό π. Γεράσιμος ό ενάρετος;». Όταν συνήλθε πήγε στον γερω-Καλλίνικο και του ανέφερε τί έγινε. Εκείνος του είπε: «Τώρα είσαι καλά. Αγωνίσου και ό Θεός θα είναι μαζί σου».
Ό γερω-Καλλίνικος ήταν γνώστης της ρωσικής γλώσσας και βοηθούσε πνευματικά τούς πέριξ ασκούμενους Ρώσους, οι όποιοι τον οικονομούσαν και στην ζωοτροφία του. Είχε αλληλογραφία με πολλούς Ρώσους. Παρέμενε έγκλειστος στην μάνδρα του και δεν έβγαινε ποτέ έξω απ' αυτήν.
Τις νύχτες δεν κοιμόταν καθόλου. Το πρωί ξεκουραζόταν. Τα μάγουλα του ήταν μαύρα από την γκαζόλαμπα με άσπρες γραμμές πού σχημάτιζαν τα δάκρυα. Όταν έρρεαν καθάριζαν το πρόσωπο του σχηματίζοντας άσπρες γραμμές. Διάβαζε πολύ και έγραφε πολλά γράμματα.
Όταν ό γερω-Καλλίνικος ό Ησυχαστής έδωσε την λύση στην αίρεση των όνοματολατρών, ό Τσάρος έστειλε τον υπασπιστή του και τον παρασημοφόρησε. Ρώτησε τον γερω-Δανιήλ αν πρέπει να δεχθή το παράσημο, και του είπε να το κράτηση, μήπως αργότερα ξαναπαρουσιασθή ή αίρεση.
Μετά το παράσημο ακολούθησε και χρηματική αμοιβή. Σκεφτόταν τί να κάνουν τα χρήματα. Ήθελαν να κάνουν Εκκλησία-Κυριακό στα Καρούλια, αλλά ή Λαύρα δεν έδωσε ευλογία. Ό υπασπιστής πρότεινε να κάνουν δρόμο. Και ό γερω-Καλλίνικος απάντησε: «Να πεις στον Τσάρο, αν φτιάξη δρόμους στο Αγιον Ορος, βασιλείαν Θεού δεν θα κληρονομήσει». Ό Τσάρος δέχθηκε την φωτισμένη συμβουλή του γερω-Καλλίνικου γιατί τον είχε σε ευλάβεια.
Πηγή: "Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση. Συλλογικό έργο.". Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος (apantaortodoxias.blogspot.gr)
Μεγάλωσε πνευματικά στα πανσέβαστα Κατουνάκια. Εκεί που κτυπά πιό δυνατά η καρδιά του Αγίου Όρους. Στην αγιοτρόφο και αγιότεκνο έρημο. Στην πενιχρή Καλύβη του Όσιου Γερασίμου του Νέου, υπό τον αυστηρό Γέροντα παπα-Δανιήλ τον Ζαγοραίο, υποτάχθηκε ο Αθηναίος Κωνσταντίνος το 1870. Αγωνίσθηκε υπομονετικά κι επίμονα, με πρόθυμη υπακοή και άσκηση, για να κατορθώσει τη δυσκολοκατόρθωτη απάθεια, να υπερβεί τα γήινα, να πλησιάσει τα ουράνια, με συνεχή νήψη. Στάθηκε ένας καλλίνικος αγωνιστής.
Συνέδραμε ουσιαστικά στην πρόοδό του η προσεκτική μελέτη της Αγίας Γραφής και των σπουδαίων έργων των αγίων και θεοφόρων Πατέρων. Αγάπησε τον πόνο, τον κόπο, τον μόχθο, τη στέρηση, τη μοναξιά, τη σιωπή, τη φυγοδοξία. Απέκτησε κουβέντα με τον Θεό. Αναπαύθηκε στη συντροφιά Του. Νιβόταν με τον τίμιο Ιδρώτα του και τα καυτά δάκρυά του. Μετά την κουρά του δεν λούστηκε ποτέ.
Τα τελευταία 45 έτη της ζωής του τα διήλθε έγκλειστος. Σε τούτο συνέβαλαν οι δύο καλοί του υποτακτικοί, δεν νοιαζόταν για τίποτε που συνέβαινε έξω από το κελλί του. Είχε νεκρωθεί για τον κόσμο. Η απεριέργειά του περίεργη και ακατανόητη στους περίεργους. Καθημερινή του φροντίδα, σκληρός σωματικός κόπος, εναγώνιο μέλημα, παθοκτονία και αρετοσυγκομιδή.
Το κελλί του έτσι κατέστη Σιλωάμ νέα. Μαγνήτης που συγκέντρωνε πονεμένους και προβληματισμένους ανθρώπους, που αναχωρούσαν χαρούμενοι, απελευθερωμένοι, δροσισμένοι από τη δρόσο της χάριτος του διακριτικού και έμπειρου Κατουνακιώτη Γέροντος. Οι πολλές μέριμνες, έλεγε σε κάποιον που τον ρωτούσε γιατί δεν προκόβουν τόσο οι σημερινοί μοναχοί, φέρνουν αμέλεια και λησμοσύνη και μας αφήνουν στάσιμους στην αρετή. Στον ίδιο όμως δεν συνέβαινε έτσι. Για τους «ονοματολάτρες» έλεγε χαρακτηριστικά: «’Άφησαν το κεφάλι και λατρεύουν την σκούφια».
Μετά την προσευχή του έλαμπε το πρόσωπό του σαν του προφήτη Μωυσή, όταν κατέβαινε από το θεοβάδιστο όρος Σινά, αφού αρπαζόταν στα ουράνια. Έγινε σπουδαίος διδάσκαλος της νοεράς προσευχής, που τη ζούσε έντονα. Έμβλημά του η χαρά, το φως, η αγάπη, η ταπείνωση. Προ της τελευτής του είδε με χαρά τους οσίους του Άθω πατέρες να τον αναμένουν με αναμμένες λαμπάδες. Οι τελευταίες του λέξεις: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που αν και δεν έκανα τίποτε στη ζωή μου, πεθαίνω ’Ορθόδοξος». Ήταν ένας πραγματικά Ορθόδοξος, αληθινός μοναχός, από τους λίγους. Το κλίμα που αναπνέει και αναπαύει την καρδιά της Ορθοδοξίας είναι η κατάνυξη και η ταπείνωση. Η μητέρα αγία Ορθοδοξία είναι πάντα ασκητικομαρτυρική και σταυροαναστάσιμη.
Ανεπαύθη στις 7.8.1930, την επομένη της θείας του Σωτήρος Μεταμορφώσεως, ο θεατής του άκτιστου φωτός, μετά 60 ετών αγώνες. Το πρόσωπό του έλαμψε. «Θεωρείται ως μεγάλη αναλαμπή του ησυχασμού. Έφθασεν εις ύψη θεωρίας και ηξιώθη θείων ελλάμψεων κατά την άσκησιν της νοεράς προσευχής», κατά τον μοναχό Έραστο. Κατά τον καλό βιογράφο του αρχιμανδρίτη Χερουβείμ, ο π. Καλλίνικος «θεωρείται από πολλούς ως ο τελευταίος νηπτικός. Αποκαλύπτουμε σε όσους έχουν γνήσια ορθόδοξα πνευματικά ενδιαφέροντα τον “φωτοτόκον και αστραποτόκον” κόσμο των ησυχαστών, των ιερών αυτών κρίνων της ερήμου με την τόσο σπάνια ευωδία».
Εμείς γνωρίσαμε τους μακάριους, ευλογημένους και χαριτωμένους πνευματικούς απογόνους του, κατά την πρώτη εκεί επίσκεψή μας, Χριστόδουλο και Καλλίνικο τους αείμνηστους. Έλεγε ο Γέροντας Καλλίνικος ο νηπτικός: «Η νήψις είναι δώρον Θεού και όπως ο Πανάγαθος έπλασε πρώτον τον άνθρωπον και έπειτα ενεφύσησεν εις αυτόν ψυχήν ζώσαν, ούτω και ο μοναχός πρέπει να εξαγνίση πρώτον εαυτόν σωματικώς, διά των πρακτικών αρετών, και έπειτα να λάβη εκ Θεού το χάρισμα της νοεράς προσευχής και νήψεως, προβαίνων εκ πράξεων εις θεωρίας επίβασιν».
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Γαβριήλ Διονυσιάτου αρχιμ., Λαυσαϊκόν του Άγιου Όρους, Βόλος 1953, σσ. 32-33. Χερουβείμ αρχιμ.. Καλλίνικος ο Ησυχαστής, Ωρωπός Αττικής 19765. Ανδρέου Αγιορείτου μοναχού. Γεροντικό του Αγίου Όρους, τ. Α’, Αθήναι 1979, σσ. 111-123. Σοφοκλή Δημητρακόπουλου, Ευλαβείς κληρικοί των Αθηνών κατά τον εικοστό αιώνα. Αθήνα 2005, σσ. 4-8.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α΄ – 1900-1955, σελ. 512-514, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011. pemptousia.gr
