Να προσέχουμε τις αισθήσεις μας για να έχουμε την Θεία Χάρη (παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης)

Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Λέγουν οι άγιοι πατέρες, «υπέρ την εργασίαν, η φυλακή». Είναι πολλοί από εμάς, οι οποίοι ομολογουμένως πολύ φιλότιμα επιμελούνται τόσον την υπακοήν όσον και την νυκτερινήν αγρυπνίαν. Μάλιστα κοπιάζουν πολύ, ιδιαιτέρως προκειμένου να φθάσουν στην συντριβήν και τα δάκρυα πρίν την Θ. Κοινωνία. Εν τούτοις, αν προσέξουμε στον εαυτό μας, παρατηρούμε ότι παραμένουμε σχεδόν στον ίδιο παρονομαστήν ή και πολλές φορές πρός τα πίσω μάλλον επιστρέφουμε αντί να επεκταθούμε πρός τα εμπρός. Διερωτάται κανείς: «Τί φταίει; Υπακοή κάμνω, εξομολογούμαι, νηστεύω, αγρυπνώ, συγχωρώ, εύχομαι υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων. Τι φταίει;».

Τήν απάντησι μας την δίνει ένας μεγάλος ησυχαστής του Αγίου Όρους, ο Γέροντας…

Δανιήλ, ο οποίος διέπρεψε επί των ημερών μας στην Λαυριώτικη σπηλιά του αγίου Πέτρου του Αθωνίτου. Ζώντας αυτός ο όντως μέγας με άκραν ησυχίαν, μόλις ετελείωνε την Θ. Λειτουργία, χωρίς καμμίαν ομιλία μετέβαινε δρομαίος να κλειστή στο κελλί του. Κατ΄ εξαίρεσιν, δεχόταν μόνον τους ομοτρόπους του μεγάλους ασκητές Ιωσήφ και Αρσένιον. Κατά κανόνα ο πρώτος του λόγος ήταν ο εξής: «Λέγει η αγία Συγκλητική, “τό λυχνάρι φωτίζει, αλλά τα χείλη του καίει”». Με τους λόγους αυτούς υπονοούσε πόσο ο ίδιος εφοβόταν, μήπως από τις συνομιλίες απωλέση την χάρι, όπου με τον κόπον της αγρυπνίας αλλά και με την Θ. Κοινωνίαν έλαβε μέσα του.

Άς φαντασθή καθένας από ΄μάς τώρα, πόσες θυρίδες ανοίγουμεν, όταν όχι μόνον πνευματικές συνομιλίες, αλλά και ολόκληρες συζητήσεις πραγματοποιούμε. Κατόπιν τούτου, διερωτόμαστε τι μας φταίει! Αν οι αρχικά πνευματικές συζητήσεις, καταλήξουν στην συνέχεια σε ματαιολογίες, αργολογίες, πολιτικολογίες και κατακρίσεις, μήπως ισχύει ο λόγος του Κυρίου, ότι επανέρχεται ο εχθρός, όπου με πολύν κόπον εξεβλήθη, ασφαλώς δριμύτερος;

Γιά τον λόγον αυτόν και ο μακαριστός και άγιος Γέροντας Ιωσήφ [Ησυχαστής], παρέλαβε και μετέδωσε και στα τέκνα του αυτήν την τάξιν: δηλαδή αμέσως μετά την Θ. Λειτουργίαν και τήν, ασφαλώς συχνήν, Θ. Μετάληψιν, όλοι οι αδελφοί σιωπηλοί αποσύρονταν στα κελλιά τους, εκτός ανωτέρας ανάγκης. Αυτήν την τάξιν παρέλαβε και ο Γέροντάς μου παπα-Χαράλαμπος και η τάξις αυτή ετηρείτο αυστηρά, κυρίως στην Ν. Σκήτη και στο «Μπουραζέρι». Χωρίς δε καμμίαν αντιλογία οι πνευματικοί καρποί είναι καταφανείς σε όσους, μαζί με την εργασίαν, τηρούν συγχρόνως και φυλακήν των αισθήσεων, ιδιαιτέρως δε της γλώσσας. Αυτό νομίζω είναι το «εργάζεσθαι και φυλάσσειν».

παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης

Πηγή: Ιωσήφ Μ. Δ., “Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής”(xfd.gr) (Φωτογ.: orthodoxphotos.tumblr.com)

( Αναγνώσεις: )

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!