Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά (γ. Νεκτάριος Βιτάλης)
Ανάγνωση σε 0.4 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις.
Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς.
Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ' ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ' αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής.
Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.
Αγάπη είναι μιά αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμά τίποτε άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.
Εκείνος που φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο.
Μέ τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτά και την αγάπη πρός τον Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, ζεί αγγελικό βίο πάνω στη γή. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.
Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη πρός τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).
Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θά τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Καί η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει. Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία πρός τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων. Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Εκείνος που αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους, έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν, υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.
Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης πρός τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δέν θα μπεί στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ.7,21).
Καί πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15). «Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.
Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετά τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους ενάρετούς τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.
Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου. Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;
Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νούς σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία.
«Οι δρόμοι όμως των μνησίκακων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Πάρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Πάρ. 21,24). Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.
Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμιγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στον Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.
Μήν αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρός της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή.
Καί κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα. Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.
Γνήσιος φίλος είναι εκείνος πού, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του. Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθιά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλά αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών. Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (ά’ Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;
Πολλοί βέβαια έχουν πεί πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρείς μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Άν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (ά’ Κορ. 13,2).
Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (ά’ Ιω. 4,16). Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.
Για την εικόνα αυτή διηγείται η παράδοση ότι η αρχική έκφραση των
προσώπων και η στάση του σώματος του Κυρίου και της Θεομήτορος άλλαξαν, όταν
συνέβη το εξής φρικτό θαύμα:
Όταν κάποτε αποβιβάστηκαν κρυφά πειρατές στην παραλία της μονής και
περίμεναν κρυμμένοι το πρωινό άνοιγμα της πύλης, για να επιτεθούν, ο ηγούμενος
που μετά το τέλος του όρθρου έμεινε μόνος, για να συνεχίσει την προσευχή του,
άκουσε τα εξής λόγια της Παναγίας: “Μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες της μονής,
αλλά ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές”.
Στρέφοντας το βλέμμα του εκεί είδε το Θείο βρέφος να απλώνει το χέρι
του και να σκεπάζει τα χείλη της μητέρας του λέγοντας: “Μη μητέρα μου, άφησε
τους να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει”. Αλλά η Παναγία πιάνοντας με το χέρι
της το χέρι του Υιού της και στρέφοντας λίγο το κεφάλι, για να ελευθερώσει τα
χείλη της επανέλαβε τα ίδια λόγια. Αυτός ο
τελευταίος σχηματισμός των προσώπων παρέμεινε μόνιμα στην εικόνα, ενώ οι
μοναχοί, αφού σώθηκαν θαυματουργικά απ΄ τους πειρατές, ευχαρίστησαν την Παναγία
και ονόμασαν την εικόνα της αυτή “Παραμυθία”, που σημαίνει καταπράυνση ή μετριασμός, ή έννοιες που εξίσου
αποδίδουν το περιστατικό του θαύματος.
Η εικόνα είναι τοιχογραφία και βρίσκεται στο δεξιό χορό του ομωνύμου
παρεκκλησίου της μόνης.
Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλει τη βία. Από μας εξαρτάται τι θα κάνουμε και πως θα ζήσουμε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχουμε τα θεία βιώματα και την ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και στη λύπη.
«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει
μακριά! Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή. Δεν εκτιμά ο άνδρας την γυναίκα, η
γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρούνται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα
τα παιδιά τους. Μα, αυτός - αυτή που πήρες από την Εκκλησία δεν είναι; Γιατί
μονίμως αυτό το ξεχνάς; Γιατί; Φθάνουν στο σημείο να χωρίζουν. Αυτό είναι το χειρότερο. Τι να πω; Άνθρωποι με
δύο και τρία και τέσσερα παιδάκια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου. Πω,
πω, πω! Φοβερό, φοβερό!
Τι πόνος σ' αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη!... Τους
εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή
οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κάθε οικογένεια γίνεται - πρέπει να
γίνεται - θεία Λειτουργία, αφού «κατ' οίκον εκκλησία» είναι. Πώς, εσύ πατέρα,
πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό;
Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και όμορφος
είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που
σου έδωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και
τιμή». T' άλλα, άφησέ τα. Να κάνουμε υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας.
Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς...».
(Από το βιβλίο «ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ», σελ. 221-222).
Ο όσιος
φιλόθεος της Πάρου
τεύχος 31 Ιανουάριος Απρίλιος 2011. Θεσ/νίκη
εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο
Πηλουσιώτης: «η φοβερή και αδίστακτη της φιλοχρηματίας αγάπη, κόρο μη
γνωρίζοντας, στο έσχατο των κακών σπρώχνει την ψυχή, αφού την κυριεύσει.
Λοιπόν, από την αρχή-αρχή ας διώξουμε τέτοια αγάπη. Γιατί, αν κυριαρχήσει μέσα
μας, δεν κατανικάται» (από το «Γεροντικό»).
Στο εσώτερο του ανθρώπου
συγκρούονται δύο δυνάμεις: η μία είναι το συμφέρον και η άλλη η αγάπη. Το
συμφέρον ορθώνει ένα τεράστιο «εγώ». Μόνο αυτό υπάρχει. Το «εγώ» γίνεται δίκιο,
δικαίωμα, απόλαυση, κτήση, προτεραιότητα. Η αγάπη κάνει τον άνθρωπο να νιώθει
και το «εσύ», τον άλλον, τον πλησίον. Ο άνθρωπος τότε βλέπει τη ζωή σε σχέση με
τον συνάνθρωπό του. Αυτό που έχει το μοιράζεται. Αυτό που είναι χωράει και τον
άλλον.
Κλειδί για τη θέαση της ζωής
στην προοπτική του συμφέροντος είναι το χρήμα. Προφανώς και το χρήμα είναι μέσο
για την επιβίωση του ανθρώπου, για την ποιότητα της κατά κόσμον ζωής,
για την καλλιέργεια του νου, για να μπορεί ο άνθρωπος να χαρεί. Και
το χρήμα έρχεται ως ανταμοιβή για την εργασία, ως δωρεά από γονιό σε παιδί, ως
απόκτημα συνύπαρξης μέσα από μία σχέση. Όταν όμως όλη ζωή του ανθρώπου
στηρίζεται στη φιλοχρηματία, τότε δεν υπάρχει κόρος, χορτασμός. Γιατί τότε
κυριεύει την ψυχή, κάνοντας τον άνθρωπο πλεονέκτη, να μην αρκείται στην κάλυψη
των αναγκών του ή στην αξιοποίηση των πόρων για να έχει ο άνθρωπος χαρά, αλλά
νομίζει ότι με τη δύναμη του χρήματος μπορεί να εξαγοράσει τα πάντα, τον
συνάνθρωπο, τις θέσεις, κάποτε και όλον τον κόσμο. Το χρήμα γίνεται πηγή
εξουσίας και η εξουσία γίνεται μέθη γι’ αυτόν που δεν έχει όριο πνευματικό στην
καρδιά του.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο
Χριστός στο ευαγγέλιο επισημαίνει ότι το να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης
δεν μας δίνει προοπτική αιωνιότητας. Πέρα από το ότι αυτοί οι θησαυροί
σκουριάζουν την καρδιά μας, διότι την σκληραίνουν, έχουμε πάντοτε και το άγχος
μη τους χάσουμε, μην μας τους κλέψουν. Μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο με τον
ήρωα των κόμικς που κάνει μπάνιο στα δολάρια, που φοβάται όσο κανείς την κλοπή
τους, που είναι μόνος του, με τους μόνους που νοιάζονται γι’ αυτόν να είναι ο
ανιψιός του και η οικογένειά του, ένας ήρωας που έχει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί
να χαρεί τίποτα, ένας ήρωας που δεν νιώθει την φθαρτότητά του.
Από την άλλη, η ασκητική
παράδοση της Εκκλησίας μας υπενθυμίζει ότι η φιλοχρηματία θέλει αγώνα για να τη
διώξεις εξαρχής. Θέλει υπενθύμιση των αληθινών προτεραιοτήτων, που έχουν να
κάνουν με την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, θέλει εμπιστοσύνη στην
πρόνοια του Θεού, που δεν θα αφήσει οι ανάγκες μας να μην εκπληρωθούν. Δεν ζητά
η Εκκλησία να μην εργαζόμαστε, να μην παλεύουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
Θέλει όμως από εμάς να μην παραδιδόμαστε στην κυριαρχία του χρήματος, ακριβώς
διότι αυτό δεν μας σώζει, αλλά μας υποδουλώνει. Κλειδί είναι το μέτρο. Μαζί και
η ελεήμων καρδιά. Η μίμηση του Θεού. Και το βίωμα ότι η αγάπη δίνει νόημα,
καθώς δεν είναι το συμφέρον που δίνει χαρά, αλλά το να μπορείς να αγαπάς, ακόμη
κι αν χάσεις.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ο Μέγας Κανόνας του Αγίου Ανδρέα της Κρήτης διαβάζεται δύο φορές κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή. Διαβάζεται για πρώτη φορά την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής, το πρώτο τετραήμερο. Τη δεύτερη φορά διαβάζεται το απόγευμα της Τετάρτης της πέμπτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μαζί με αυτόν τον κανόνα διαβάζεται στη λειτουργία και ο βίος της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Γι' αυτό και αυτή η μακρόχρονη λειτουργία ονομάστηκε « O Μέγας Κανών ». Αυτοί οι δύο άγιοι , o Άγιος Ανδρέας Κρήτης και η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συχνά απεικονίζονται δίπλα- δίπλα σε εικόνες. Δεν είδαν ποτέ ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια της ζωής τους και η ζωή τους ήταν εντελώς διαφορετική. Από τα νιάτα του, ο Άγιος Αντρέας αγαπούσε τη σιωπή και την προσευχή. Μεγάλωσε σε ένα από τα πιο αυστηρά μοναστήρια της Παλαιστίνης, τη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Εκεί, δουλεύοντας επιμελώς, βρήκε εκείνο τον πνευματικό θησαυρό, που κατά τον Χριστό δεν αξίζει όλος ο κόσμος. Έχοντας φτάσει στα ύψη της πνευματικής τελειότητας, ο Άγιος Ανδρέας σκέφτηκε να περάσει τις υπόλοιπες μέρες του στο αγαπημένο του μοναστήρι του Αγίου . Σάββα, αλλά με την Πρόνοια Θεού διορίστηκε επίσκοπος της νήσου Κρήτης. Ήδη σε μεγάλη ηλικία, στολισμένος με πολλά πνευματικά χαρίσματα, έχοντας κάνει πολλά θαύματα, έγραψε το κύριο έργο της ζωής του , τον Μεγάλο Κανόνα της Μετανοίας. Για όλες τις γενεές των Χριστιανών, αυτό το έργο θα παραμείνει ένα εγχειρίδιο, το Α΄ και το Β΄ της μετάνοιας. Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία είχε μια εντελώς διαφορετική ζωή. Η Αγία Μαρία δεν γνώριζε την Αλήθεια. Η ζωή Της , της φαινόταν σωστή. Όταν της αποκαλύφθηκε η Αλήθεια, απέρριψε την αμαρτία χωρίς δισταγμό . Και οι δύο είναι μεγάλοι δάσκαλοι της μετάνοιας, και το παράδειγμα και των δύο δείχνει ότι η μετάνοια είναι απαραίτητη για όλους. Δεν υπάρχει κανείς που να μην την χρειάζεται. Έζησες όλη σου τη ζωή σε μοναστήρι ή την πέρασες σε συνεχή αμαρτία ; Πρέπει ακόμα όσο έχεις καιρό να μετανοήσεις. Διότι η αμαρτία δεν είναι μόνο στις ανθρώπινες πράξεις. Είναι πολύ πιο βαθιά. Είναι στην καρδιά και μπορεί, όπως ένα σκουλήκι στο μήλο, να φάει ολόκληρη την καρδιά από μέσα, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο ακόμη και χωρίς τις ορατές εξωτερικές εκδηλώσεις του .πηγή
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Για τη σάλτσα
2 κουταλιές ελαιόλαδο
3 κουταλιές ξίδι μπαλσάμικο
2 κουταλάκια μουστάρδα ντιζόν
8 φύλλα ραντίτσιο
Τι κάνουμε
Σε μια μέτρια κατσαρόλα με αρκετό νερό που βράζει ρίχνουμε τη ροδέλα κρεμμυδιού, τα κλωναράκια μαϊντανού και τη μία σκελίδα σκόρδο.
Προσθέτουμε τις φακές, χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε για περίπου 25΄.
Προσέχουμε να παραμείνουν τρυφερές.
Τις στραγγίζουμε .
Σε μια μικρή κατσαρόλα ανακατεύουμε το λάδι, το ξίδι, τη μουστάρδα και τη μία σκελίδα σκόρδο που μας έχει μείνει.
Φροντίζουμε το μείγμα απλώς να ζεσταθεί, όχι να βράσει.
Τοποθετούμε τις χλιαρές φακές σε ένα μπολ και προσθέτουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, το μαϊντανό και τη βινεγκρέτ την ρόκα την πιπεριά
Αλατοπιπερώνουμε και σερβίρουμε πάνω στα φύλλα ραντίτσιο ή σε φύλλα κόκκινου λάχανου ή σε σαλατιέρα !!! Καλή απόλαυση !!!
Από ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ
H υπερανάλυση των καταστάσεων και η σχέση της με το άγχος και την κατάθλιψη
Η υπερανάλυση ειναι μια διαδικασία σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, από τον φόβο του να μην μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του. Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και «μειονεξίας», και καταλήγει στο να την αναπαράγει. Ο φόβος ότι δεν έχουμε πλήρη έλεγχο του προσωπικού, ή συλλογικού μας περιβάλλοντος κινητοποιεί τον μηχανισμό της επίλυσης προβλημάτων μέσα από την διαδικασία της ανάλυσης μιας κατάστασης.
Συχνά, ακριβώς επειδή αυτού του είδους η υπερβολική ανάλυση των δεδομένων του νου μας, δεν είναι το αίτημα μιας υγιούς διαδικασίας, αλλά περισσότερο μιας ψυχικής κατάστασης που «τελεί εν ασθενεία», το αίτημα της επίλυσης ενός προβλήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο!
Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.
Η υπερβολική σκέψη μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας υγεία.
Τα αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι οι γυναίκες αναλύουν πιο πολύ από τους άντρες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι άντρες δε συλλογίζονται καθόλου. Απλώς οι σκέψεις τους έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Οι άντρες συλλογίζονται περισσότερο καταστάσεις και συναισθήματα θυμού και οργής, τα οποία εκφράζουν με επιθετική, εχθρική συμπεριφορά. Οι γυναίκες συγκεντρώνονται περισσότερο στα θέματα κατάθλιψης και άγχους. Επίσης σκέφτονται περισσότερο θέματα ελέγχου τα οποία σχετίζονται με το μέλλον, ειδικά στον τομέα των σχέσεων: «Πώς μπορώ να κρατήσω το ενδιαφέρον του άντρα μου; Πως μπορώ να είμαι σίγουρη ότι όλοι στο γραφείο με συμπαθούν;».
Η ικανότητά μας να εξερευνούμε τις δικές μας σκέψεις και να αναλύουμε τα δεδομένα της εσωτερικής πραγματικότητας (ερμηνείες γεγονότων – σκέψεις – συναισθήματα) της δικής μας αλλά και των ανθρώπων που εμπλέκονται στη ζωή μας είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα και τελικά, να δίνουμε νόημα στη ζωή μας. Συχνά, βέβαια, η ενασχόλησή μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις γίνεται αυτοσκοπός, και παύει να αποτελεί μέσο για την βελτίωση των σχέσεων που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Σ’αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιούμε την παραπάνω ικανότητά μας –δηλ. του να κάνουμε συνδέσεις- για να διευκολύνουμε την ζωή μας, αλλά περισσότερο για να την περιπλέξουμε.
Αν και η αρχική πρόθεση των περισσότερων ανθρώπων -μέσα από την «ανάλυση» των καταστάσεων- είναι να μπορούν να κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα των άλλων, να συνδέουν σκέψεις με συναισθήματα, να ερμηνεύουν και να δίνουν νόημα σε καταστάσεις και σχέσεις (φιλικές, επαγγελματικές και ερωτικές), πολύ συχνά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε ατελείωτους εσωτερικούς «μονολόγους», εξαντλώντας την σκέψη μας και τη δημιουργικότητά μας σε υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην μια ή την άλλη περίπτωση.
Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το παρελθόν, και το παρόν μας -αλλά ιδιαίτερα το μέλλον μας- με το να ανησυχούμε για τις προθέσεις, τις σκέψεις, ή τις ενέργειες των άλλων ανθρώπων, στην πραγματικότητα καταφέρνουμε να προδιαγράψουμε, προκαλώντας αυτό που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί, αφού συνήθως η «υπερ-ανάλυση» δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα. Αντίθετα, ενισχύει τους αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, σχεδόν πάντα γεννούν και τρέφουν την «υπερ-ανάλυση».
Είναι σίγουρο ότι η ελλιπής αυτο-εκτίμηση, τα βιώματα του παρελθόντος που βιώθηκαν σαν απειλές, οι «φωνές» του οικογενειακού και του στενού μας περιβάλλοντος που -όταν χρειάστηκε- δεν μας στήριξαν όσο είχαμε ανάγκη, και άλλες δυσμενείς για την ψυχολογική εξέλιξη συνθήκες, έχουν συντελέσει στην τάση των πιο ευάλωτων ηλικιακών ομάδων (νεαρά και τρίτης ηλικίας άτομα) και των γυναικών να αναλώνονται σε σκέψεις για τις ίδιες τους τις σκέψεις και τις απόψεις των άλλων….
Για να σταματήσουμε να τρέφουμε και να διογκώνουμε τον παραπάνω «φαύλο κύκλο», θα ήταν χρήσιμο:
Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πότε ήταν η τελευταία φορά που η συνήθεια της «υπερανάλυσης» μας βοήθησε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική κατάσταση;
Να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ρεαλιστικές είναι οι σκέψεις & οι απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας,
Να δοκιμάσουμε να ενεργούμε αντί να αναλωνόμαστε σε σκέψεις,
Να μην υποθέτουμε πια, αλλά να ρωτάμε τους άλλους για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους,
Να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι ο στόχος μας είναι, όχι να «αναμασούμε» και να υπομένουμε παθητικά την ζωή, αλλά να δρούμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας, όντας ενεργητικά άτομα, και να κάνουμε τις προθέσεις μας πραγματικότητα.
του Δρ. Γρηγόρη Βασιλειάδη, Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπευτή, δημιουργού της ιστοσελίδας www.aftognosia.gr Πηγή:pemptousia.gr
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει…
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
«…Σε συμβουλεύω λοιπόν να προσεύχεσαι, συχνά. Να λέγεις την ευχή: “Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όσο μπορείς συχνότερα. Να βάλεις μίαν καλήν αρχήν
και με τον καιρόν θα αισθανθείς τον γλυκό καρπό, χαρά, γλυκύτητα και
ευφροσύνη.
Όσο μπορείς, να φυλάττεις καθαρότητα σώματος και ψυχής. Συστολή των αισθήσεων
και σμικρολογία. Ιδίως να φυλάσσεσαι από τις κακές συναναστροφές.
Καμιά άλλη αρετή δεν ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεόν, όσον η προσευχή! Όσο
για τα σκιρτήματα του πνεύματος, δεν είναι καιρός ακόμη· είναι νωρίς. Εσύ
βάδιζε τον δρόμον που σου υποδεικνύω, λέγοντας αυτήν την μικρούλα ευχούλα, το:
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” ή “Ιησού γλυκύτατε, ελέησόν με”, και θα το
εύρεις μόνος σου.
Και όταν ο Πανάγαθος Θεός ευδοκήσει να σε χαριτώσει, να γνωρίσεις την γλυκύτητά
Του, τότε θα γίνεις έξαλλος από χαράν. Τότε θα γνωρίσεις, τι θα πει σκίρτημα,
ή μάλλον, πως η ψυχή σου θα φεύγει από το σώμα· θα διαπερνά τους ουρανούς· θα
διασχίζει τα τάγματα των Αγγέλων και Αρχαγγέλων, για να συναντήσει τον
γλυκύτατόν της Νυμφίον… και άλλα πολλά, τα οποία εγώ δεν πρέπει να σου τα
προλέγω…
Όπου κι αν ευρίσκεσαι, να προσεύχεσαι· όχι μόνον μέσα στην Εκκλησία, αλλά και
οπουδήποτε αλλού να λέγεις αυτήν την χαριτόβρυτον ευχούλα.
Και Εκκλησία και
θρόνος Θεού και παράδεισος είναι αυτή η καρδιά του ανθρώπου. Καθώς και το
αντίθετον και κόλασις και θρόνος του διαβόλου πάλιν είναι η καρδιά του
ανθρώπου. Στην θέλησιν λοιπόν του ανθρώπου είναι να κάνει την καρδιά του
παράδεισον και θρόνον Θεού, προσευχόμενος και κάνοντας έργα καλά και όχι του
διαβόλου.
Ο Γέροντάς μου ο μακαρίτης ο πατήρ Ιωσήφ [ο Ησυχαστής] είχε γράψει ολόκληρο
βιβλίον περί ησυχίας και προσευχής. Στο κεφάλαιον περί θείου έρωτος έγραφε:
Στους ουρανούς σ’ αναζητώ,
ψάχνω για να σε εύρω,
κι όταν σκιρτάς κατανοώ,
ότι μέσα μου σε έχω.
Δηλαδή τον Ιησούν Χριστόν. Ο Χριστός διαρκώς διδάσκει στο Ευαγγέλιο του· “Η
βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν” (Λουκ. 17, 21)».
(Από το βιβλίο του Γεωργίου Κρουσταλάκη, ομοτ. καθηγητή της Παιδαγωγικής της
Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο
Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου», των εκδόσεων Εν πλω, σσ. 489-491).
