Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Το 1746 αναχώρησε για το πολυπόθητο Άγιον Όρος.Ασκήθηκε στην Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός άπό τον Γέροντα του Βασίλειο με τ΄ όνομα Παΐσιος. Το 1758 χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς και απέκτησε δωδεκαμελή συνοδεία. Κατόπιν πήγε με τη συνοδεία του στο Κελλί του Προφήτου Ηλιού, το όποιο μετέτρεψε σε σκήτη, που ανήκει στη μονή Παντοκράτορος.
Απέκτησε περί τους πενήντα καλούς μαθητές, για τους οποίους συνέταξε τυπικό κατά την αγιορείτικη τάξη, και άρχισε τις μεταφράσεις των Πατέρων της Εκκλησίας στα σλαβικά, όπως Ισαάκ του Σύρου και Γρηγορίου του Σιναΐτου, διδάσκοντας σε όλους την ευχή του Ιησού.
Το τελευταίο εξάμηνο της αγιορείτικης ζωής του το διήλθε στην Ιερά μονή Σίμωνος Πέτρας (1762). Μετά άπό δεκαεπτά χρόνων παραμονή στον ιερό Άθωνα, ο όσιος Παΐσιος επέστρεψε το 1763 στη Μολδαβία παίρνοντας μαζί του αρκετούς μοναχούς.
Εγκαταστάθηκε στη μονή Δραγκομίρνα και απέκτησε πολλούς μαθητές Ρώσους, Ρουμάνους και Βουλγάρους. Τους δίδασκε καθημερινά στη γλώσσα τους να τηρούν πενία, υπακοή, ταπεινοφροσύνη, σιωπή και να εντρυφούν στη μελέτη των νηπτικών πατέρων.
Έγινε ηγούμενος της αρχαίας μονής του Νεάμτς, την οποία κατέστησε σπουδαίο πνευματικό κέντρο, με τις μεταφράσεις Ελλήνων Πατέρων και ασκητών και τη ζωή της ευχής του Ιησού. Αξιοσημείωτη είναι ή μετάφραση της Φιλοκαλίας (1793).
Τη φήμη του αγίου Γέροντος Παϊσίου ακούγοντας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης θέλησε να γίνει μαθητής του, μα εμποδίσθηκε από διάφορες συμπτώσεις κι επέστρεψε στο Άγιον Όρος.
Στη μονή Νεάμτς ανεπαύθη ειρηνικά στις 15 Νοεμβρίου 1794 ο μεγάλος στάρετς, για το έργο του οποίου μιλούν πολλοί με δικαιολογημένο θαυμασμό. Υπήρξε αναζωογονητής του μοναχισμού στη Ρουμανία και τη Ρωσία. Οι πολυάριθμοι και αξιόλογοι μαθητές του έγιναν, μετά την κοίμηση του, κήρυκες των διδαχών του. Οι μονές Δραγομίρνα, Σέκου και Νεάμτς ήταν τα κέντρα της λαμπρής ασκητικοφιλολογικής κινήσεως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου οι μαθητές του, με τη νηπτική τους εργασία και τ΄ ανεπτυγμένα φιλολογικά τους κριτήρια, μόχθησαν για την πνευματική ανύψωση της Μολδαβίας. Το πνεύμα των ιεροπρεπών Κολλυβάδων μετέφερε ο όσιος Παΐσιος στα Βαλκάνια και τη Ρωσία. Τιμάται ιδιαίτερα από τους Ρώσους και τους Ρουμάνους. Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε από το Πατριαρχείο Μόσχας το 1988 και από το Πατριαρχείο Ρουμανίας το 1992.Την πρώτη βιογραφία του έγραψε το 1817 ο μαθητής του μοναχός Μητροφάνης, που στηρίχθηκε στην αυτοβιογραφία του οσίου Παϊσίου και στις προσωπικές αναμνήσεις του. Ακολούθησαν αρκετές άλλες, που κυκλοφόρησαν ευρύτατα στα ρουμανικά και ρωσικά και μεταφράσθηκαν στα ελληνικά.
Η μνήμη του τιμάται στις 15 Νοεμβρίου.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007 vatopaidi.wordpress.com
Όραμα του Οσίου Παισίου Βελιτσκόφσκυ
Ο π. Αθανάσιος µιλούσε για τον στάρετς Παίσιο Βελιτσκόφσκυ µε δέος και σεβασµό και διηγόταν τα ακόλουθα για να δείξει το ύψος των πνευµατικών του αναβάσεων…
Κάποτε καθόταν στο καλύβι του και προσευχόταν. Ξαφνικά είδε (σαν σε έκσταση, όπως συνήθως αποκαλύπτεται σε τέτοιους ανθρώπους) πλήθος δαιµόνων να κυκλώνουν ένα είδος θυσιαστηρίου και σε λίγο άλλους δαίµονες να συνοδεύουν τον σατανά µε δαιµονική επισηµότητα. Ο σατανάς κάθισε πάνω στο θυσιαστήριο και δεχόταν τους δαίµονες που ερχότανε ένας – ένας µε τις αναφορές τους και απαντούσαν στις ερωτήσεις του.
-Εσύ που ήσουν; Ρώτησε ο σατανάς τον πρώτο δαίµονα. Ήµουν στο καλύβι ενός µοναχού, που
ζει στην ησυχία έξω από το µοναστήρι, µα δεν µπορούσα να τον πλησιάσω, γιατί όσες φορές δοκίµασα εκείνος έπεφτε κατά γης, φυσικά έκανε µετάνοιες και προσευχές, και ήταν καλυµµένος ολόκληρος µε µια φωτιά που µε έκαιγε, και για αυτό µου ήταν τελείως αδύνατο να φτάσω κοντά του. Ο σατανάς τότε διέταξε να τον δείρουν όπως και τους άλλους που δεν τα κατάφεραν στις δαιµονικές επιδιώξεις τους. Κι ήταν όλοι αυτοί 5-6 δαίµονες. Μετά ο σατανάς άρχισε να γρυλίζει και να λέει: Ω! π ό σ ο µε ε ν ο χ λ ο ύ ν α υ τ ά τ α π α λ ι ό χ α ρ τ α! ! (εννοούσε τα πατερικά βιβλία σε µεταφράσεις του π. Παϊσίου). Θάρθει καιρός όµως που όλα θα υποταχθούν στην θέληση µου, και αυτά τα βιβλία θα εξαφανιστούν. Και η εποχή αυτή, πρόσθεσε ο γέρων Αθανάσιος ήρθε. Η περίφηµη βιβλιοθήκη της µονής Νεάμτς κατακάηκε και τα λίγα βιβλία για την νοερή προσευχή που γλύτωσαν από την καταστροφή έχουν µείνει στ` αζήτητα, κανείς πια δεν ενδιαφέρεται γι` αυτά...Ο γέροντας Αθανάσιος συνέχισε: Πρέπει να διαβάζουμε διαρκώς Π Α Τ Ε Ρ Ι Κ Α Β Ι Β Λ Ι Α. Όλοι οι άγιοι πατέρες διάβαζαν πολύ, διάβαζαν ως ότου να λάβουν το χάρισµα της προσευχής. Τον Οκτώβριο του 1873 ο Αθανάσιος αρρώστησε και στις 23 του µηνός πέθανε και κηδεύτηκε στο κοινό κοιµητήριο.
Πηγή: Οσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκυ-Εκδ.Πέτρου Μπότση
Χωρία από το πνευματικότατο έργο του Οσίου αναφερόμενα στην ευχή του Ιησού
α. Να είσαι σταθερά προσηλωμένος στον Θεό, διότι ᾿Εκείνος θα σε καθοδηγήση στο κάθε τι και θα σου αποκαλύψη, διά του ῾Αγίου Πνεύματος, όλα τα επουράνια και τα επίγεια μυστήρια.
β. ῾Ο νούς μας δεν είναι δυνατόν να είναι σταθερά και απόλυταπροσηλωμένος στον Θεό, αν δεν αποκτήσουμε τις εξής τρείς αρετές: την αγάπη σε Αυτόν και τους ανθρώπους, την εγκράτεια και την αδιάλειπτη προσευχή.
γ. ῾Η αγάπη εξορίζει την οργή, η εγκράτεια εξασθενίζει την σαρκικήεπιθυμία και η αδιάλειπτος προσευχή διώκει από τον νού τους λογισμούς, φυγαδεύουσα ταυτόχρονα την εχθρότητα και την έπαρσι.
δ. ῾Η Ευχή του ᾿Ιησού είναι εργασία κοινή των ᾿Αγγέλων και τώνανθρώπων· με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντοματήν ζωή των ᾿Αγγέλων.
ε. ῾Η Ευχή του ᾿Ιησού είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών και εξορίζει μακρυά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη·απόκτησε αυτήν, και πρίν να αποθάνης θα αποκτήσης ψυχή αγγελική.
ϛ. ῾Η Ευχή του ᾿Ιησού είναι θεϊκή αγαλλίασις. Είναι πολύτιμη σαν ξίφος. Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δεν δύναται να αναχαιτίσητόσο αποτελεσματικά τους δαίμονας· κατακαίει αυτούς, όπως η φωτιά τα βάτα.
ζ. Αυτή η προσευχή αναφλέγει ολόκληρο τον εσωτερικό άνθρωπο και του φέρνει ανέκφραστη χαρά και ευφροσύνη· έτσι, από την [πνευματική] ηδονή και την γλυκύτητα, ο άνθρωπος αδιαφορεί για την ζωή αυτή και θεωρεί κάθε τι γήϊνο σαν χώμα και στάκτη.
η. ῞Οποιος με πόθο και χωρίς διακοπή, σαν την ανάσα που βγαίνει από τα στήθη του, επαναλαμβάνει την Ευχή του ᾿Ιησού, τοΚύριε ᾿Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με!», σύντομα θα γίνη κατοικητήριο της ῾Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και τού῾Αγίου Πνεύματος, η ῾Οποία «μονήν παρ᾿ αυτώ ποιήσει» (πρβλ. ᾿Ιω.ιδʹ 23).
θ. Τότε η Ευχή του ᾿Ιησού θα καταβροχθίζη την καρδιά και ηκαρδιά την Ευχή· τότε ο άνθρωπος, ασκώντας νύκτα και ημέρα την ευλογημένη αυτήν εργασία, θα λυτρωθή από όλες τις παγίδες του εχθρού.
ι. Είτε στέκεσαι είτε κάθεσαι είτε τρώς είτε ταξιδεύεις είτε κάνεις ο,τιδήποτε άλλο, επαναλάμβανε επίμονα την Ευχή του ᾿Ιησού, ασκώντας ισχυρή βία στον εαυτό σου, διότι αυτή πλήττει τους αοράτους εχθρούς σαν ένας πολεμιστής με φονική λόγχη.
ια. Χάραξε την Ευχή του ᾿Ιησού στον νού σου και λέγε αυτήνμυστικά, χωρίς δισταγμό ή συστολή, ακόμη και στους χώρους τήςσωματικής ανάγκης!
ιβ. ῞Οταν η γλώσσα και τα χείλη σου κουραστούν, προσευχήσουμόνο με τον νού· όταν πάλι ο νούς κουραστή από την επίμονη αυτοσυγκέντρωσι και η καρδιά πονέση, τότε κάνε μία διακοπή καίπιάσε την ψαλμωδία.
ιγ. ᾿Από την προσευχή, που ασκείται για πολύ καιρό με τήνγλώσσα, γεννιέται η προσευχή του νού, η νοερά προσευχή· και από την προσευχή του νού γεννιέται η προσευχή της καρδιάς, η καρδιακήπροσευχή.
ιδ. Να μη λέγης την Ευχή του ᾿Ιησού δυνατά με το στόμα, αλλά όσο χρειάζεται για να την ακούς· και την ώρα της προσευχής νάμή στρέφης την σκέψι σου εδώ και εκεί, σε κοσμικά και μάταια πράγματα, αλλά να μένης, πολεμώντας την ραθυμία, στην μνήμητής Ευχής και μόνο.
ιε. ῾Η προσευχή δεν είναι παρά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσαστόν ορατό και τον αόρατο κόσμο, γι᾿ αυτό πρέπει να αφοσιώνουμετόν νού μας σε αυτήν. ῞Οπου στέκεται το σώμα, εκεί πρέπει να ευρίσκεται μαζί του και ο νούς, μην έχοντας κανένα λογισμό εκτός από τα λόγια της Ευχής.
ιϛ. Οι ῞Αγιοι Πατέρες λέγουν, ότι αν κανείς προσεύχεται με τα χείλη, ο νούς του όμως είναι απρόσεκτος, κοπιάζει μάταια, επειδή ο Θεός προσέχει τον νού και όχι τα πολλά λόγια· η νοερά προσευχή δεν ανέχεται να έχη ο νούς καμμία φαντασία ή ακάθαρτη σκέψι.
ιζ. ῍Αν δεν εθισθή κανείς στην νοερά Ευχή του ᾿Ιησού, δεν θάδυνηθή να αποκτήση την αδιάλειπτη προσευχή.
ιη. ῍Αν η Ευχή του γίνη συνήθεια και περάση μέσα στην καρδιάτου, θα ξεχύνεται από αυτήν όπως αναβλύζει το νερό από μία πηγή.
ιθ. ῞Ο,τι και αν κάνη τότε ο άνθρωπος, όλες τις ώρες και σε όλους τους τόπους, είτε είναι ξύπνιος είτε κοιμάται, θα κινήται αυθόρμητα στην επανάληψι της Ευχής· ναί, ακόμη και όταν νυστάζη ή τον παίρνη ο ύπνος, ακόμη και τότε η Ευχή θα τον ξυπνάη, αναβλύζουσα ακατάπαυστα από την καρδιά του.
κ. Για τον λόγο αυτό η προσευχή αυτή είναι τόσο μεγάλη, όταν δεν εγκαταλείπεται ποτέ, διότι αν και τα χείλη κουράζωνται και το σώμα ναρκώνεται, το πνεύμα όμως δεν κοιμάται ποτέ.
κα. ῞Οταν εκτελή κανείς με προσήλωσι κάποια αναγκαία εργασία ή όταν λογισμοί εισορμούν στον νού του ή όταν ο ύπνος τον καταβάλλη, τότε πρέπει να προσεύχεται ζωηρά με τα χείλη και την γλώσσα, ώστε ο νούς του να ακούη την φωνή· όταν πάλι ο νούς είναι ειρηνικός και ήρεμος από λογισμούς, τότε ο άνθρωπος ας προσεύχεται μόνο νοερά.
κβ. Αυτός ο δρόμος της προσευχής οδηγεί συντομώτερα στην σωτηρία, απ᾿ ό,τι ο άλλος με τους ψαλμούς, τους ασματικούς κανόνες και τις συνήθεις προσευχές, που χρησιμοποιούν οι εγγράμματοι.
κγ. ῞Οσον διαφέρει ο ώριμος άνθρωπος από ένα παιδί, άλλο τόσο και η νοερά αδιάλειπτος προσευχή από μίαν άλλη, που έχει συνταχθή τεχνητά.
κδ. ῾Η προσευχή του νού και της καρδιάς είναι για τους προχωρη-μένους. ῾Η ψαλμωδία, δηλαδή η συνήθης εκκλησιαστική μελωδία, είναι για τους μεσαίους. ῾Η υπακοή και ο κόπος είναι για τους αρχαρίους.
Πηγή: proskynitis.blogspot.gr
