Η απέκδυση του παλαιού ανθρώπου, η φανέρωση και η γνώση της ύπαρξης του νέου ανθρώπου είναι προϋπόθεση σωτηρίας. Με την συνεχή μετάνοια και την εσωτερική διάθεση να σωθεί ο άνθρωπος ζητά το Θείο έλεος, που είναι το σημαντικότερο για την σωτηρίας μας. Έτσι η ροπή προς την αμαρτία βρίσκεται στο περιθώριο παρά την συνεχή εσωτερική πίεση που υπάρχει. Πιέζει τον άνθρωπο να αμαρτήσει πνευματικά και σωματικά. Η σωματική κάθαρση, με την βοήθεια του Θεού χρειάζεται πνευματικό αγώνα. Η εσωτερική κάθαρση όμως χρειάζεται εντονότερο αγώνα. Μακάριος αυτός που δεν αμαρτάνει με τις αισθήσεις, μακαριότερος δε αυτός που έχει γνωρίσει τον έσω άνθρωπο και ζητά το έλεος του Θεού.
Γίνεται τότε ο άνθρωπος με την ενέργεια της Θείας Χάριτος δωρητής οργάνου. Δωρητής Πνευματικής Καρδιάς. Η συνεχής επίκληση του ονόματος του Ιησού, της Παναγιάς μας και των Αγίων για την σωτηρία της ψυχής και των αδελφών (ζώντων και κεκοιμημένων) είναι έμπρακτη αληθινή αγάπη ενώπιον του Θεού. Δεν αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους, είναι μυστική, είναι εσωτερική, είναι κρυφή. Την γνωρίζει ο παλαιός άνθρωπος και πιέζει αντίθετα. Την γνωρίζει όμως και ο Πανάγαθος Θεός. Έτσι γίνεται η καλλιέργεια της καρδιάς του “δωρητή”.
Ο προσευχόμενος σπέρνει Θεάρεστα, θερίζει Θεάρεστα με την Χάρη του Θεού και έρχεται ο επουράνιος Γεωργός της καρδιάς σε καθαρό έδαφος και εμπλουτίζει, πληθαίνει, καλλιεργεί, συντηρεί και διατηρεί το γόνιμο έδαφος του αγαθού, της αγάπης, της ειρήνης, της μακροθυμίας, της πραότητας, της καθαρότητας. Όλα αυτά εσωτερικά, στον νου και στην καρδιά, στα πνευματικά κρύφια έγκατα του ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος γνωρίζει και συντρίβεται, κατανοεί την μεγαλοσύνη, την φιλευσπλαχνία την άπειρη αγάπη του Δημιουργού. Αισθάνεται να βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας και κλαίει. Είναι τα πνευματικά δάκρυα της Παναγίας. Τέτοια γλυκύτητα έχουν, που δεν χορταίνει ο άνθρωπος που τα γεύεται. Της Παναγίας που είναι η γέφυρα η μετάγουσα των αμαρτωλών που μετανόησαν προς τον ουρανό. Είναι η φωτοδόχος λαμπάδα που φωτίζει την άγνοια μας. Είναι η βοηθός στην μεταφορά του νου μας στα επουράνια.
Στην εποχή όμως που υπάρχουν παραφύσιν καταστάσεις […] και μάλιστα φανερά χωρίς ντροπή, ένα είναι το σίγουρο. Αν δεν μετανοήσουμε ειλικρινά θα ισχύσει ο πνευματικός νόμος. Προς το παρόν έχουμε χρόνο μετανοίας. Μην σπαταλάμε τον χρόνο που μας δίνει ο Θεός. Μας περιμένει. Μην ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες για τον εαυτό μας. Ας ψάξουμε να βρούμε τις φανερές και κρυφές αμαρτίες μας. Ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας βοηθήσει διότι είμαστε ανίκανοι να το κάνουμε. Ο Θεός θέλει να μας σώσει. Εμείς θέλουμε σωθούμε;
Π. Σ. Κ.
