Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» (Εφεσ.4,7) Στήν αρχή του σημερινού Αποστολικού αναγνώσματος, αγαπητοί αδελφοί, διδασκόμαστε μία σπουδαία και πολύ αξιοπρόσεκτη διδασκαλία της θεοπνεύστου πίστεώς μας. Η διδασκαλία αυτή αφορά τα χαρίσματα, τα οποία έχομε ο κάθε άνθρωπος. Καλύτερα να πούμε τα χαρίσματα τα οποία κατείχαν οι άνθρωποι, τα μέλη της Εκκλησίας. Κυρίως αυτά τα χαρίσματα έχει στο νού του ο Απόστολος, επειδή στην εποχή του πολύς λόγος για τα χαρίσματα του Θεού εγίνετο ανάμεσα στους χριστιανούς.
Ακριβώς δεν μπορούμε να καταλάβωμε το θέμα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, διότι και η πρώτη εκείνη κοινωνία των χριστιανών, στα χρόνια των Αποστόλων, ήταν αρκετά διαφορετική από τη δική μας κοινωνία. Οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν και ανέπνεεαν σε διαφορετικό κοινωνικό κλίμα. Τότε τα χαρίσματα που παρατηρούσαν μεταξύ των συνανθρώπων τους ήσαν χαρίσματα, που πρώτη φορά, τουλάχιστον σε τέτοια έκταση, βίωναν τα μέλη μιάς κοινωνίας. Για παράδειγμα, τέτοια χαρίσματα, που προσείλκυαν την προσοχή των ανθρώπων, ήταν το προφητικό χάρισμα, το διδασκαλικό, το θαυματουργικό, το χάρισμα της γλωσσολαλίας, να μιλούν δηλαδή ξαφνικά ξένες γλώσσες, τελείως άγνωστες σ’ αυτούς…
Τά χαρίσματα αυτά, που δεν ήσαν καθόλου συνηθισμένα, μερικές φορές προκαλούσαν και την απορία ή και την ζήλεια σε όσους τα εστερούντο. Μερικοί έλεγαν, γιατί εσύ να έχης και όχι εγώ, πράγματα δηλαδή όχι άγνωστα σε μία κοινωνία ανθρώπων. Στις απορίες αυτές, σ αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, ώφειλαν να δώσουν κάποια ικανοποιητική απάντηση οι διδάσκαλοι των χριστιανών και σοφοί καθοδηγητές των, οι άγιοι απόστολοι, ώστε να φέρουν την ηρεμία και την τάξη και την αρμονική λειτουργία στο κοινωνικό σώμα. Τα παράπονα και οι ζήλειες και οι σοβαρές διχογνωμίες, ως γνωστόν, καθόλου δεν ωφελούν μία κοινωνία ανθρώπων, μικρή ή μεγάλη.
Σ’ αυτό το κοινωνικό πλαίσιο εκείνης της μακρυνής εποχής έχει τη θέση του ο λόγος ο διαφωτιστικός του Αποστόλου στην αρχή του σημερινού μας κηρύγματος. «Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού». Δηλαδή, χριστιανοί μου, μην απορείτε και διερωτάσθε και στενοχωρείσθε και μερικές φορές κάνετε και σκέψεις βλάσφημες κατά του Θεού. Όλοι οι χριστιανοί δεν μπορείτε και δεν συμφέρει να είσθε ή Απόστολοι ή προφήτες ή να μιλάτε ξένες γλώσσες ή να κάμετε θαύματα. Πρώτον να ξέρετε, ότι όλα τα χαρίσματα είναι του Θεού. Είναι της Χάριτος του Θεού. Δηλαδή τα χάρισε ο Θεός, δεν τα αγόρασαν, δεν κοπίασαν να τα αποκτήσουν οι άνθρωποι. Επομένως «τί έχεις ό ουκ έλαβες; Ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (Α΄ Κορ. 4,7).
Δεύτερον ο Θεός εχάρισε τα χαρίσματά Του με μέτρον, δηλαδή με οδηγό (άς μας επιτραπεί η κοινότοπη ανθρώπινη αυτή έκφραση) τη Σοφία Του και την Αγαθότητά Του. Έδωσε τα χαρίσματα Του ακριβοδίκαια σε κάθε άνθρωπο και για το καλό του κάθε ανθρώπου και για το καλό του συνόλου. Επομένως μην μεμψιμοιρείτε και λέγετε, γιατί όχι και σε μένα το χάρισμα αυτό.
Τό συμπέρασμα, αγαπητοί αδελφοί, μετά την σύντομη και απλή εξήγηση του νοήματος που κρύβει ο λόγος του Αποστόλου, που χρησιμοποιήσαμε σήμερα σαν βάση και αφετηρία της διδασκαλίας μας, είναι ότι κακώς ομιλούμε για ταλαντούχους, χαρισματούχους ανθρώπους και τους ξεχωρίζουμε από τους άλλους, τους πολλούς, τους μη ταλαντούχους και χαρισματούχους. Σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, σε κάθε πλάσμα Του ο Πάνσοφος και Πανάγαθος Θεός έδωσε τάλαντα, χαρίσματα. Όχι βέβαια τα ίδια, ούτε σε ποσότητα, ούτε σε ποιότητα (σύμφωνα με τα δικά μας ανθρώπινα κριτήρια). Σε άλλον έδωσε πέντε, σε άλλον δύο, σε άλλον ένα. Το γιατί συνέβη αυτή η διάκριση το γνωρίζει μόνο η Θεία Σοφία. «Ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού! Τις γάρ έγνω νούν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρώμ. 11,33.34). Μπορούμε εμείς με το μικρό και περιορισμένο μας μυαλό να εξηγήσουμε αυτά τα πράγματα;
Τρίτον για τον λογικό απλά και μόνο άνθρωπο είναι τελείως αδικαιολόγητο αυτό το ολέθριο μερικές φορές αίσθημα, που φωλιάζει ύπουλα στη ψυχή μας και την δηλητηριάζει, το λεγόμενο από την επιστήμη της ψυχολογίας αίσθημα της κατωτερότητος, το οποίο τόσο άσχημα νιώθουν μερικοί. Γιατί, αλήθεια, να επιτρέπουν την ταλαιπωρία αυτή μερικοί στον εαυτό τους και να βασανίζωνται αδίκως με τέτοια ψυχοφθόρα αισθήματα, αφού κανέναν δεν εστέρησε ο Πανάγαθος Θεός από τις δωρεές και τα χαρίσματά Του; Μάλιστα, εάν εμβαθύνωμε στο θέμα αυτό, παρόμοια αισθήματα αποτελούν και κάποια ύβρη, βλασφημία κατά του δικαίου και πανοικτίρμονος Θεού. Γι’ αυτό άραγε επιτρέπει ο Θεός και τέτοιοι για μας «χαρισματούχοι» να διαπράττουν τέτοια λάθη και να δείχνουν κάποτε τόση αδυναμία χαρακτήρος, ώστε τόσο απότομα να σβύση η εκθαμβωτική λάμψη του άστρου των.
Τέτοια αισθήματα, και τέτοιες ψυχολογικές καταστάσεις με τις ανάλογες κοινωνικές διαστάσεις είναι ανεπίτρεπτα σε μία χριστιανική κοινωνία πίστεως και αγάπης. Εκείνο που πρέπει ο καθένας μας να έχη κατά νούν είναι η σωστή σκέψη του Αποστόλου: «Ό,τι έχω το οφείλω στη Χάρη του Θεού. Αλλά και η Χάρη του Θεού δεν πήγε χαμένη...» (Α΄Κορ.15,10). Αμήν.
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
