Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«…εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν...» (Α΄ Τιμ.4,10)
Ὁ κόπος καὶ ὁ μόχθος καὶ ἡ ταλαιπωρία εἶναι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ κλῆρος τοῦ καθενὸς ἀνθρώπου, ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ γνωρίζομε οἱ πάντες, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, ἀνεξαρτήτως τῆς θέσεώς μας στὴν κοινωνικὴ πυραμίδα. Τὸ ζητούμενο ἐδῶ εἶναι ἡ ἀπάντηση στὸ εὔλογο ἐρώτημα: γιατί κοπιάζομε, πρὶν φυσικὰ ἀπαγοητευθοῦμε ἀπὸ τὸν καθημερινὸ μόχθο καὶ θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας τὸ ὄχι τόσο παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ ἐρώτημα τοῦ ἀρχαίου Ἐκκλησιαστοῦ: «τὶς περισσεία τῷ ἀνθρώπω ἐν παντὶ μόχθω αὐτοῦ, ὧ μοχθεῖ ὑπὸ τὸν ἥλιον;» (Ἐκκλησ.1,3) Δηλαδὴ «τί θὰ κερδίση τελικὰ ὁ ἄνθρωπος ὕστερα ἀπὸ τόσο κόπο καὶ μόχθο μία ὁλόκληρη ζωή…
Πέρα ὅμως ἀπὸ αὐτὸ τὸ τόσο ἀνθρώπινο ἐρώτημα ὁ κάθε ἄνθρωπος συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα βρίσκει τελικά ἕνα σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖον μὲ κάποια εὐχαρίστηση ή ὄχι ὑποβάλλεται ἐκών ἄκων σὲ κόπους καὶ θυσίες στὴ ζωή του. Αὐτὸς ὁ σκοπὸς τοῦ ἀδιάκοπου κόπου ἀνακουφίζει τὸν τίμιο ἐργάτη τοῦ καθήκοντος καὶ τοῦ χαρίζει κουράγιο καὶ δύναμη νὰ συνεχίση τὸν ἀγώνα του. Μόνο ὁ χωρὶς κάποιο σκοπὸ κόπος καταντᾶ μαρτύριο ψυχικὸ ἀβάσταχτο καὶ πόνος ἀθεράπευτος. Γιὰ παράδειγμα ὅσοι εἶχαν καταδικασθῆ νὰ δουλεύουν μέρα - νύχτα ἀκατάπαυστα σὲ βαρειὲς ἐργασίες σκάβοντας σὲ σκοτεινὰ μεταλλεῖα ἤ ἀνοίγοντας καὶ ξεχερσώνοντας δύσβατους δρόμους. Ὤ! τότε ἡ δουλειὰ γίνεται πραγματικὴ ἀνυπόφορη δουλεία, σκληρὴ σκλαβιά!
Ἀντίθετα ὁ κόπος ὁ καθημερινός, ὅσο καὶ νὰ καταπονεῖ, καταβάλλει τὸ ἀσθενικὸ σαρκίο, ὅταν εἶναι ἄρρηκτα συνεδεμένος μὲ κάποιο ἱερὸ σκοπό, τότε ὑποφέρεται «χωρὶς γογγυσμοὺς καὶ διαλογισμοὺς» (Φιλιπ. 2,14). Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, κάποιος κοπιάζει καθημερινὰ, γιατί μὲ τὸν κόπο του θὰ συντηρήση τὴν τίμια οἰκογένειά του, θὰ θρέψη πρόσωπα ἀγαπημένα. Τότε οἱ θρόμβοι τοῦ ἱδρώτα εὐχαρίστως γίνονται σπονδὴ καὶ θυσία στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης…
Ὁ κόπος, λοιπόν, κοινὸ χρέος καὶ κλῆρος ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ προβαλλόμενος σκοπός του σὰν τὸν ἀπαραίτητο μοχλὸ γιὰ νὰ γίνεται ὑποφερτός. Ὅμως σήμερα, στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ὁ θεόπνευστος Παῦλος μᾶς ὑποδεικνύει καὶ κάποιον ἄγνωστο στοὺς πολλούς σκοπό, γνωστὸν ὅμως στοὺς πιστοὺς χριστιανούς, ὥστε οἱ κόποι, τὰ βάσανα καὶ οἱ θυσίες τῆς παρούσης ζωῆς νὰ γίνωνται ἀκόμη πιὸ ἐλαφρὰ καὶ ὑποφερτὰ ἀπὸ τὸν δυστυχῆ ἄνθρωπο. Καὶ τοῦτο, διότι δὲν εἶναι μόνο ὁ κόπος ἕνα σταθερὸ στοιχεῖο τοῦ κοινωνικοῦ φαινομένου, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν κόπο καὶ μόχθο εἶναι καὶ οἱ πρόσθετοι κόποι καὶ μόχθοι τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, οἱ ἀκούσιοι καὶ ἀναπάντεχοι πού δημιουργοῦνται ἀπὸ ἀρρώστιες καὶ ἄλλα ἀτυχῆ γεγονότα αὐτοῦ τοῦ βίου. Τότε, στὶς περιπτώσεις αὐτὲς, ποιὸς ἱερὸς σκοπὸς θὰ ἔλθη νὰ προστεθῆ γιὰ νὰ χαρίση ἐλάφρυνση καὶ ἐνθάρρυνση; Καλά, ὅταν καθημερινὰ ζεύεται ὁ ἄνθρωπος στὸ μαγγανοπήγαδο τοῦ καθημερινοῦ μόχθου, ὑποφέρει τὸν πόνο, διότι ἀγωνίζεται γιὰ τὴν καλή του οἰκογένεια, ἢ ἐὰν εἶναι ἐκπαιδευτικὸς, διότι θὰ ἐμπλουτίση τὸ κοινωνικὸ σῶμα μὲ ὑγιῆ κύτταρα καὶ ἄξια μέλη, ἢ ἐὰν εἶναι ἐπιστήμονας, διότι μὲ τὸν μόχθο καὶ τὴ θυσία του θὰ δώση πρόοδο καὶ ἄνεση στοὺς συνανθρώπους του.. Ἂν ὅμως μαζὶ μὲ τὸν σωματικὸ κόπο ἔχει καὶ τὸν ψυχικὸ κόπο, διότι δέχεται ἄδικα συκοφαντίες ἢ ἀδικίες ἀνεπίτρεπτες ἢ προσβολὲς ἢ ξαφνικὲς ἀτυχίες μὲ τὴν ὑγεία του, τότε ποιὸς ἱερὸς σκοπὸς στὰ βάθη τῆς ψυχῆς θὰ τὸν ἀνακουφίση καὶ ἀναψύξη; Μερικοὶ δυστυχῶς σὲ τέτοιες περιπτώσεις χωρὶς πολλὴ σκέψη ρίχνονται στὸ κενό τῆς ἀπελπισίας καὶ χάνονται στὰ σκοτεινὰ βάθη της.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ πού ἀδυνατεῖ ἡ κοινωνιολογία τοῦ κόσμου νὰ μᾶς συνδράμη ἀποτελεσματικά, παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις τῶν κοινωνικῶν λειτουργῶν, ἔρχεται ἄνωθεν ἡ θεικὴ βοήθεια καὶ μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἀποστόλου μᾶς χαρίζει τὶς ὧρες αὐτὲς τοῦ ψυχικοῦ κενοῦ πολυτιμότατη βοήθεια. Ὁ Ἀπόστολος ἢ καλύτερα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ φωτίζει τὸ δικό μας πνεῦμα μὲ τὴν ἰδέα ἑνὸς ὑψηλοῦ, ἰδανικοῦ σκοποῦ: Τί μᾶς λέγει μὲ τὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα; «εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ θεῶ ζώντι, ὃς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν…».
Νά, μᾶς γράφει, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιατί ὅλη ἡ ζωὴ μας εἶναι ἕνας ἀτέλειωτος κόπος, χωρὶς ἀνάσα καὶ σταματημό. Νὰ γιατί δεχόμαστε νὰ μᾶς ὑβρίζουν μικροὶ καὶ τιποτένιοι ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ φταῖμε σὲ τίποτε, νὰ γιατί εὐχαρίστως ὑπομένομε οἱ Ἀπόστολοι, ὅλοι οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, τόση ταλαιπωρία, διότι ἀκριβῶς ἐλπίζομε στὸ Θεό, στὸ Θεὸ τὸν ζωντανό, πού βλέπει καὶ ἀκριβολογεῖ τὰ πάντα. Αὐτὸ τὸ ὅραμα τὸ γλυκὺ καὶ θαυμαστό μᾶς κρατᾶ ὄρθιους μέσα στὸν κόσμο αὐτό, στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, μέσα στὸν κόσμο τῆς ἀδικίας καὶ τῶν προσβολῶν… Τὸ ὅραμα τοῦ δικαίου Θεοῦ, πού εἶναι ὁ πραγματικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτής μας... Ὥστε ὑπάρχει καὶ ἄλλος σκοπὸς σ’ αὐτὴν τὴ ζωὴ ἱκανός, ἱκανότατος νὰ γίνη μοχλὸς θάρρους καὶ δύναμης καὶ ἀναψυχῆς γιὰ τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο, πού ἀπαιτεῖ ἡ ζωή. Κάποτε τὰ ἀνθρώπινα στηρίγματα γιὰ τὸν καθημερινό μας κόπο πέφτουν, τότε ποῦ θὰ στηριχθοῦμε, «ὅταν οἱ φίλοι μας καὶ πλησίον μας ἐξ ἐναντίας ἤγγισαν καὶ ἔστησαν...» (Ψαλμ. 37,12), ὅταν μένομε μόνοι μὲ τὴ ψυχή μας... Ἡ σκέψη αὐτή τοῦ Ἀποστόλου ἂς μᾶς ἀπασχολήση σοβαρά. Θὰ κερδίσουμε πολλά. Ἀμὴν
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
