Ποιός είναι άξιος και ποιός ανάξιος για την Θεία Κοινωνία - Α' μέρος


Ανάγνωση σε 3.2 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
"Ιδού, βαδίζω πρός θείαν κοινωνίαν..."
[...] Η πλειονότητα των σύγχρονων Χριστιανών απέχει πολύ καιρό από την Θεία Κοινωνία και κοινωνεί μόνο μιά-δυό φορές τον χρόνο, για να μην αναφερθούμε σ’ εκείνους πού, μετά την ενηλικίωσή τους, κοινωνούν μόνο μία-δύο φορές στην ζωή τους.

Πολλές είναι οι αιτίες, οι δικαιολογίες, οι αφορμές, οι προφάσεις για την αποχή, για μεγάλο χρονικό διάστημα, από την Θ. Κοινωνία. Λόγοι σεβαστοί (άν πρόκειται για κανόνα του Πνευματικού), λόγοι όμως και ανυπόστατοι, υπερβολικοί και πλανεμένοι, αποστερούν από τον πιστό την μεγάλη ευλογία της Θείας Μετάληψης. Η άγνοια, η αμέλεια, η διαφορετική θεώρηση του Μυστηρίου, η αντίδραση, η ντροπή, ο αυστηρός αυτοέλεγχος, και πάρα πολλά άλλα, κρατούν τους Χριστιανούς μακριά από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.

Μία συνήθης δικαιολογία που προβάλλουν οι άνθρωποι για να μην κοινωνούν συχνά, είναι η αίσθηση της αναξιότητος που νιώθουν για την συμμετοχή τους σε ένα τόσο μεγάλο Μυστήριο. Πάρα πολλές φορές βρισκόμαστε μπροστά σ’ αυτή την δικαιολογία, όταν ρωτάμε κάποιον γιατί κοινωνεί αραιά. Και απαντάει λέγοντας: «Τί την περάσαμε την Θ. Κοινωνία…». Τό αίσθημα της αμαρτωλότητός του, της αναξιότητός του, της μικρότητός του, σε συνδυασμό με την άγνοια περί του Μυστηρίου, τον κάνει να στέκεται μακριά απ’ αυτό το θεϊκό δώρο και τον αποξενώνει έτσι από την Χάρη του Θεού.

Η πρόφαση της αναξιότητος μπορεί να είναι έως ένα σημείο δικαιολογημένη, με την έννοια ότι όντως η Θ. Κοινωνία είναι κάτι το πολύ υψηλό, το ανέγγιχτο για μας τους χοϊκούς, πύρ καταναλίσκον, και κατά συνέπεια είμαστε όλοι ανάξιοι να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Η αναξιότητά μας όμως αυτή είναι σχετική και όχι απόλυτη. Εδώ κάνουν λάθος όσοι δεν προσέρχονται στο Μυστήριο προβάλλοντας την αναξιότητά τους. Όλοι μας, αν το δούμε απόλυτα, είμαστε πλήρως ανάξιοι. Το λέει πολύ χαρακτηριστικά και η ευχή του Χερουβικού ύμνου: «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν…». Κανείς δεν είναι άξιος.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μία σχετική αξιότητα. Μία αξιότητα, με την οποία μας δίνεται η δυνατότητα να κοινωνήσουμε. Αυτή την οποία, από απέραντη αγάπη, μας την παραχώρησε ο ίδιος ο Κύριός μας. Αυτός ο οποίος μας κάλεσε να κοινωνούμε του Αχράντου Σώματος και του Τιμίου Αίματός Του. Να μεταλαμβάνουμε του αληθινού Άρτου, ο ο­ποίος χαρίζει αιώνιο ζωή.

Στήν Συναγωγή της Καπερναούμ Τον ακούμε να λέει: «Εγώ ειμι ο άρτος ο ζών ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε όν εγώ δώσω, η σάρξ μου εστιν, ήν εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής» (Ιω. στ΄ 51). Και με τον λόγο Του αυτό, όχι μόνο μας καλεί, αλλά θέτει την Θ. Κοινωνία και ως προυπόθεση για να εισέλθουμε στην Βασιλεία Του: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιω. στ΄ 53).

Από απέραντη αγάπη λοιπόν για το πλάσμα Του, μας παραχωρεί ο Θεός την σχετική αξιότητα, ώστε να μεταλαμβάνουμε του Σώματος και Αίματός Του για να έχουμε αιώνιο ζωή. Αυτήν όμως την σχετική αξιότητα, υ­πάρχουν κάποιες προυποθέσεις για να την λάβουμε. Χωρίς αυτές τις προυποθέσεις, παραμένουμε ανάξιοι να μεταλάβουμε.

Μάς το λέει πολύ χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος στην πρώτη πρός Κορινθίους επιστολή του: «Δοκιμαζέτω δε άν­θρω - πος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω· ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τού­το εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί» (Α΄ Κορ. ια΄ 28-30). Μας εφιστά την προσοχή και μας λέει ότι πρέπει ο άνθρωπος να εξετάσει καλά τον εαυτό του, αν έχει τις κατάλληλες προυποθέσεις να κοινωνήσει. Διότι, όποιος ανάξια κοινωνεί, χωρίς να αναγνωρίζει ότι λαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τότε αυτό που τρώει και πίνει, θα φέρει επάνω του καταδίκη. Και μάλιστα τονίζει ότι για τον λόγο αυτό υπάρχουν και πολλές αρρώστιες και θάνατοι.

Είναι πολύ γνωστή η παραβολή του μεγάλου Δείπνου, η οποία εικονίζει το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και κατά την οποία πολλοί ήταν οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί. Μόνο αυτοί στάθηκαν άξιοι να ει­σέλθουν και να γευθούν του Δείπνου. Μόνο όσοι είχαν ένδυμα γάμου.

Εμείς άραγε όταν πλησιάζουμε στην Θ. Κοινωνία έχουμε ένδυμα γάμου; Έχουμε αυτή την σχετική αξιότητα; Έχουμε τις προυποθέσεις που θέλει ο Θεός, ώστε να κοινωνήσουμε; Νιώθουμε την ανάγκη, μιά που δεν έχουμε ένδυμα κατάλληλο να εισέλθουμε στο Δείπνο, να παρακαλέσουμε τον Θεό να λαμπρύνει την στολή της ψυχής μας; [...]

Συνεχίζεται ΕΔΩ...

Πηγή: Από το Μηνιαίον Ορθόδοξον Χριστιανικόν περιοδικόν «Αγία Λυδία», έτος 43ον, τεύχος 509, Αύγουστος 2015

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          ΜΟΝΗ ΟΣΤΡΟΓΚ -1890

                           Στο ΟΣΤΡΟΓΚ,στο σπίτι του Οσίου Βασιλείου.Φωτογραφία του 1890

                          Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/03/1890_18.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Γιατί επιμένεις από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σε καταλάβει;
                           Mητροπολίτης Λεμεσού ΑθανάσιοςΝα καταλαβαίνουμε τους άλλους ανθρώπους. Έρχεται κάποιος και λέει:
                          «Δεν με καταλαβαίνει η γυναίκα μου.Δεν με καταλαβαίνει! «
                          Τι έλεγε ο γέροντας Παΐσιος;
                          «Βρε παιδάκι μου, λέει, είναι εύκολο το πρόβλημα.Εάν δεν σε καταλαβαίνει η γυναίκα σου, κατάλαβέ την εσύ.Κατάλαβέ την ότι δεν μπορεί να σε καταλαβει!»
                          Γιατί επιμένεις από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να σε καταλάβει;
                          Σαν να ζητάς από κάποιον άνθρωπο που έχει, ξέρω γω, ένα μέτρο σχοινί, να τυλίξει τρία μέτρα, ας πούμε, την κολώνα.
                          Μα αφού δεν έχει τοσο σχοινί, τι να σου κάνει; Ένα μέτρο διαθέτει..
                          Εκείνο το ένα μέτρο, εκείνο σου διαθέτει.Δεν μπορεί να σου διαθέσει τρία μέτρα..
                          Κατάλαβέ το κι εσύ, και μη ζητάς από τον άλλο άνθρωπο πράγματα που δεν μπορεί να τα κάνει.
                          Θα μου πεις, μα αν ήταν τέλεια η αγάπη του, θα μπορούσε!
                          Ε, ωραία, κι εσύ αν ήσουν τέλειος δεν θα ζητούσες αυτά τα πράγματα που ζητάς!
                          Γι’αυτό η αγάπη έχει μια δική της λογική η οποία, πάνω απ’όλα, σέβεται τον άλλο άνθρωπο.Και πάνω απ’όλα εκφράζεται, όχι όταν παίρνει αλλά όταν δίδει.
                          Έτσι εκφράζεται η αγάπη.Γι’ αυτό λέγεται και δόσιμο προς τον άλλο άνθρωπο.

                          Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/03/blog-post_82.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Τέσσερις συνοδοί της μετανοίας. +Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης.



                          «…Παραλυτικόν φέροντες αιρόμενον υπό τεσσάρων» (Μάρκ. 2,3
                          Σήμερα, αγαπητοί μου, Δευτέρα (Β΄) Κυριακή των Νηστειών της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η αγία μας Εκκλησία ώρισε να εορτάζεται ένας άγιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς· υπάρχουν πολλοί άγιοι Γρηγόριοι, και πρός διάκρισιν από τους άλλους αυτός επονομάζεται Παλαμάς.
                          Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έχει μία θαυμάσια ομιλία επάνω στο σημερινό ευαγγέλιο. Θα τολμήσω να πάρω μερικά άνθη και θα τα προσφέρω στην αγάπη σας, σαν μιά μικρά ανθοδέσμη.
                          ***
                          Στά χρόνια του Χριστού σε μιά πόλι της Γαλιλαίας, την Καπερναούμ, ζούσε κάποιος ασθενής. Ήταν παράλυτος σωματικώς εξ αιτίας των αμαρτιών του. ρίζα όλων των ασθενειών είνε η αμαρτία. Και επιστημονικώς ακόμη είνε αποδεδειγμένο, ότι η αμαρτία, εκτός των άλλων συνεπειών που έχει, τσακίζει τα νεύρα του ανθρώπου· τον οδηγεί συντομώτερα στον τάφο. Γνώρισα στην Αθήνα, στο Άσυλο των Ανιάτων ένα νέο, αθλητή πρώτης τάξεως. Σήκωνε –όταν ήταν καλά– 150 κιλά σαν να ήταν πούπουλο.
                          Κατόπιν, δεν μπορούσε να σηκώση ούτε το κουτάλι του. Γιατί; Διότι έπεσε στην πορνεία και στη μοιχεία, με δεκάδες γυναίκες. Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύση. «Τά οψώνια της αμαρτίας θάνατος», λέει η Καινή Διαθήκη (ρωμ. 6,23).
                          Παρέλυσε λοιπόν ο ασθενής του ευαγγελίου εξ αιτίας των αμαρτιών του. Και κανένας γιατρός και κανένα φάρμακο δεν μπορούσε να τον θεραπεύση. Ξαφνικά, ένα αστέρι φώτισε τον σκοτεινό ουρανό της ζωής του. Άκουσε, ότι ήρθε στην Καπερναούμ ο Χριστός. Τότε μιά ελπίδα γεννήθηκε στην καρδιά του. Είπε μέσα του· Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι γιατροί και τα φάρμακα, θα το κάνη εκείνος· ο Χριστός θα με κάνη καλά!
                          Γι᾿ αυτό ήθελε να πάη κοντά του. Αλλά πώς; Πόδια είχε, και πόδια δεν είχε. Ήταν πάνω στο κρεβάτι σαν νεκρός, ζωντανός νεκρός. Τότε βρέθηκαν τέσσερις φιλάνθρωποι· τον σήκω-σαν στα χέρια για να τον πάνε στο Χριστό.
                          Πού ήταν ο Χριστός; Σ᾿ ένα σπίτι δίδασκε. Και ήταν τόσος κόσμος, που μήλο να έρριχνες, δεν έπεφτε στη γή. Συνωστισμός μεγάλος. Οι τέσσερις σπλαχνικοί άνθρωποι με τον παράλυτο δεν απογοητεύθηκαν. Ανέβηκαν στη σκεπή, έβγαλαν τα κεραμίδια και άνοιξαν μιά οπή· από ᾿κεί, με σχοινιά, κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά στο Χριστό.
                          Όλοι περίμεναν, ο Χριστός να τον κάνη αμέσως καλά. Αλλά ο Κύριος έκανε κάτι άλλο, χίλιες φορές ανώτερο· θεράπευσε πρώτα την ψυχή του. Του είπε· «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου» (Μάρκ. 2,5).
                          Ακούγοντας το λόγο αυτό οι γραμματείς και οι φαρισαίοι σκανδαλίστηκαν· γιατί ήξεραν, ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρή αμαρτίες. Αλλά ο Χριστός δεν ήταν απλός άνθρωπος· ήταν και Θεός. Και τους το απέδειξε αυτό στη συνέχεια – πώς; Θεραπεύοντάς του και το σώμα. Τα τσακισμένα νεύρα του ξαναβρήκαν την υγεία τους. Σήκωσε το κρεβάτι του και πήγε στο σπίτι του.
                          Αυτό, με λίγα λόγια, είνε το σημερινό ευαγγέλιο (βλ. Μάρκ. 2,1-12)· η θεραπεία ενός παραλύτου.
                          ***
                          Θά πήτε· Εμάς δεν μας ενδιαφέρει το θαύμα αυτό· εμείς έχουμε και πόδια και χέρια…
                          Τό θεωρείτε αυτό μικρό; Να ευχαριστήτε το Θεό. Ένας διαπρεπής καθηγητής πανεπιστημίου, της νευρολογίας, μου έλεγε· Πιστεύω στο Θεό ακραδάντως· γιατί έτσι μόνο να κουνήσω το χέρι μου, αυτό φωνάζει ότι υπάρχει Θεός!
                          Δόξα τώ Θεώ, από σας δεν είνε κανείς παράλυτος. Αλλ᾿ ενώ δεν είμαστε παράλυτοι σωματικώς, είμεθα παράλυτοι ψυχικώς, αφού δεν κάνουμε το καλό. Βλέπεις τον ένα· γλώσσα έχει, αλλά είνε νεκρή. Μιλάει για όλα (γιά συνοικέσια, γάμους και άλλα κουτσομπολιά, για πολιτική, για μπάλλες…)· αλλά δεν μιλάει για το Θεό. Δεν λέει ένα «Κύριε, ελέησον». Βλέπεις τον άλλο· ακούει όλες τις κουβέντες, τεντώνει τ᾿ αυτί του στο ραδιόφωνο και την τηλεόρασι, για ν᾿ ακούση όλα τα βρωμερά και ακατονόμαστα πράγματα· αλλά δεν έχει αυτιά για ν᾿ ακούση λόγο Θεού. Έχει νεκρά αυτιά. Άλλοι πάλι δεν έχουν πόδια για να πάνε στην εκκλησία. Τρέχουν όπου είνε του διαβόλου το θέλημα, αλλά στο δρόμο του Θεού δεν πάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πατήσουν στην εκκλησία 20 και 30 χρόνια. Έχουν παράλυτα πόδια. Θα μπούν στην εκκλησία μόνο όταν πεθάνουν και θα τους σηκώσουν τέσσερις να τους φέρουν για την κηδεία, αλλά τότε θα είνε αργά. Άλλοι έχουν παράλυτα χέρια. Δεν κάνουν ελεημοσύνη, δέ᾿ βοηθούν το φτωχό. Άλλοι πάλι έχουν νεκρό μυαλό. Δεν σκέπτονται το Θεό. Έχουν καρδιά χωρίς ευγενή αισθήματα.
                          ***
                          Ν᾿ απελπιστούμε; Όχι. Άς μιμηθούμε τον παράλυτο. Όπως εκείνος ζήτησε συνοδούς και τον πήγαν τέσσερις κοντά στο Χριστό, έτσι κ᾿ εμείς να ζητήσουμε τους τέσσερις συνοδούς, για να μας πάνε κοντά στο Χριστό και να αισθανθούμε την αύρα του ουρανού.
                          Ο πρώτος συνοδός είνε το «γνώθι σαυτόν». Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Ένα σκοτάδι, μιά υπερηφάνεια, δεν μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να αισθανθούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Σπάνιο πράγμα άνθρωπος ν᾽ αναγνωρίζη την αμαρτωλότητά του.
                          Θυμάμαι σ᾿ ένα χωριό των Γρεβενών, που περιώδευα, συνάντησα έναν άγνωστο και του λέω· –Καλησπέρα, αδελφέ μου συναμαρτωλέ. Τι ήθελα να το πώ; –Εγώ, μου λέει, αμαρτωλός; εσείς οι παπάδες είστε αμαρτωλοί, εγώ είμαι άγιος… Είδα κ᾿ έπαθα να γλυτώσω απ᾿ αυτόν. Σημάδεψα τη φυσιογνωμία του, κι όταν πήγα στο χωριό ρώτησα τον παπά να μάθω τι άνθρωπος είνε. –Πού έτυχες! μου λέει· αυτός έχει ρημάξει όλα τα κοττέτσια… Κι όμως εκείνος θεωρούσε τον εαυτό του άγιο.
                          Τό πρώτο λοιπόν που χρειάζεται για τη σωτηρία μας είνε αυτό που μας συμβουλεύει ο άγιος Γρηγόριος· το «γνώθι σαυτόν», να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Το είχαν όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας· προσπαθούσε να το εφαρμόση κι ο Σωκράτης. Στις ημέρες μας όμως ο εγωισμός και η αλαζονεία είνε ο τάφος της ανθρωπότητος. Ο απόστολος Παύλος, που είχε γνωρίσει τον εαυτό του, έλεγε· Ο «Χριστός… ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ών πρώτός ειμι εγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
                          Πρώτος συνοδός η αυτογνωσία. Δεύτερος η εξαγόρευσι των αμαρτιών. Εξετάζοντας προσεκτικά τον εαυτό μας, τον βρίσκουμε ένοχο σε πάρα πολλές αμαρτίες. Μόλις κάνουμε αυτή τη διαπίστωσι, πρέπει να πάμε στον πνευματικό πατέρα, και όχι να κρύβουμε τις αμαρτίες μέσα στην καρδιά μας. Όπως ότανμννιώση κάποιος ότι είνε άρρωστος τρέχει στο γιατρό, και του δείχνει τα πλέον απόκρυφα μέλη του σώματος, και λέει Γιατρέ πονώ! και ζητά να τον θεραπεύση, έτσι κι ο αμαρτωλός· όταν αισθανθή ότι είνε ασθενής στην ψυχή, τρέχει στον εξομολόγο· δείχνει τα τραύματα της ψυχής του, και ζητά τη θεραπεία του.
                          ⃝ Πρώτος συνοδός η αυτογνωσία, δεύτερος η εξομολόγησι. Ο τρίτος είνε η αποχή. Αμάρτησες; Μετά την εξομολόγησι, πές «στόπ!» σ᾿ όλες τις αμαρτίες. Κι αν καμμιά φορά εξ αδυναμίας ξαναπέσης, πάλι να μετανοήσης.
                          Καί ο τέταρτος συνοδός είνε η δέησι· «Κύριε, ελέησον». Κύριε, συχώρεσέ με.
                          Όταν έχης αυτά τα τέσσερα, θα κάνης φτερά. Θα τρέξης στον πνευματικό, θα γονατίσης για να ζητήσης συγχώρησι των αμαρτιών, και θ᾿ ακούσης όπως τότε ο παράλυτος από το Χριστό το «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μάρκ. 2,5). Ο πνευματικός έχει εξουσία άνωθεν, εξουσία που δεν έχουν ούτε οι άγγελοι ούτε οι αρχάγγελοι. Ο πιό ταπεινός ιερεύς, όταν φορέση το πετραχήλι, δεν είνε πλέον άνθρωπος· είνε εκπρόσωπος του Θεού. Έχει από το Θεό εξουσία «αφιέναι αμαρτίας» (έ.α. 2,7).
                          Όλοι ας σπεύσουμε την αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή να εξομολογηθούμε και να αισθανθούμε τη χαρά του παραδείσου. «Εξωμολογήθηκα, και παράδεισος άνθησε στην καρδιά μου», είπε ο Ντοστογιέφσκυ. Δοκιμάστε κ᾿ εσείς, για να αισθανθήτε αυτή τη χαρά. Λυπηρό είνε ότι, ενώ η Εκκλησία φωνάζει, δεν την ακούμε. Ο εγωισμός δεν αφήνει. Τρέξτε όλοι στην ιερά εξομολόγησι, και θ᾿ ακούσετε μέσ᾿ στην καρδιά σας να ψάλλουν οι άγγελοι· «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»· αμήν.
                          (†) επίσκοπος Αυγουστίνος
                          https://tasthyras.wordpress.com/2025/03/16/τέσσερις-συνοδοί-τής-μετανοίας-επίσ/#more-111847


                          Πηγή: https://hristospanagia3.blogspot.com/2025/03/blog-post_877.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Τό σώμα είναι εργαλείο και μοιάζει με στολή της ψυχής. Μη μολύνεις την όμορφη αυτή στολή σου !


                          Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

                          ''Μή λές ότι το σώμα είναι αιτία της αμαρτίας. Γιατί, αν το σώμα είναι αιτία της αμαρτίας, τότε γιατί ο νεκρός δεν αμαρτάνει; Βάλε στο δεξί χέρι κάποιου νεκρού, που μόλις πέθανε, ένα ξίφος. Φόνος δεν θα γίνει. Άς περάσουν πλάι από νεκρό νεό, μόλις πεθάνει, χίλιες καλλονές. 

                          Δέν πρόκειται να του δημιουργηθεί καμιά επιθυμία πορνείας. Γιατί; Επειδή το σώμα δεν αμαρτάνει από μόνο του, αλλά αμαρτάνει η ψυχή, ενεργώντας με το σώμα. Το σώμα είναι εργαλείο και μοιάζει με ρούχο και στολή της ψυχής. Κι αν παραδοθεί από αυτή στην πορνεία, γίνεται ακάθαρτο. 

                          Άν όμως συζήσει με άγια ψυχή, γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Δεν τα λέω εγώ αυτά, αλλά τα έχει πεί ο απόστολος Παύλος:  «Δέν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται μέσα σας;» (Α΄ Κορ. 6,19). 

                          Νά φροντίζεις λοιπόν το σώμα σαν να είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. 

                          Μή φθείρεις με πορνείες τή... σάρκα σου. 

                          Μή μολύνεις την όμορφη αυτή στολή σου. Κι αν έτυχε και τη μόλυνες, πλύνε την τώρα με τη μετάνοια, επειδή τώρα είναι καιρός λουτρού παλιγγενεσίας.''

                          Κατήχηση Δ΄. ΚΓ΄ σελ. 147



                          Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2018/05/blog-post_90.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Η πίστη είναι το οξυγόνο της ψυχής. Η πίστη είναι η σύνδεση με τον Θεό…
                            Τόν τελευταίο καιρό με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει του θάρρος και την ελπίδα τους. Σύν τοίς άλλοις, κλονίζεται συθέμελα και ηυ πίστη τους. Ποιά πίστη όμως; Ή επιφανειακή και επιδερμική.
                          Ή πίστη χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
                          Ή πίστη που δεν στοιχίζει.
                          Ή πίστη που δεν είναι θυσιαστική                          . Λέει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αύτη ή νίκη ή νικήσασα τον κόσμον, ή πίστις ημών», δίνοντας μία άλλη νέα διάσταση. Τήν στρέφει στο χώρο του πνεύματος και έτσι ταυτίζει αυτά τα δύο μεγέθη. Κάνει την πίστη και την νίκη δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Τό ερώτημα όμως που προβάλλει σύμφωνα με τον παραπάνω συλλογισμό είναι το εξής: Ποιόν κόσμο μπορεί να νικήσει η πίστη; Εδώ δεν θα πρέπει να βιαστούμε να απαντήσουμε. Πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι σημαίνει κόσμος. Δεν εννοούμαι το πλήθος, τη μάζα, αλλά τό βαρύ φορτίο το οποίο κάθε άνθρωπος κουβαλά. Και αυτό, πιό συγκεκριμένα, είναι οι αδυναμίες του, τα πάθη του, τα σφάλματά του, οι αμαρτίες του. Πρέπει, δηλαδή, πολύ απλά, να νικηθεί ο κόσμος της αμαρτίας, γιατί αυτός μπορεί να παρασύρει κάθε άνθρωπο και να τον απομακρύνει από την αγάπη του Θεού, οδηγώντας τον σε επικίνδυνες ατραπούς. Αυτόματα προβάλλει και ένα άλλο ερώτημα: Με ποιο τρόπο μπορεί η πίστη να νικήσει τον κόσμο; Μπορεί να νικήσει με τον Χριστό. Νικάει γιατί στηρίζεται στο Χριστό που είναι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή. Όταν εμπιστευόμαστε τον Χριστό -αλήθεια τι ωραία η λέξη εμπιστοσύνη, που εμπεριέχει και την πίστη – δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Ο Χριστός νίκησε ακόμη και τον θάνατο. Τι ψάλλουμε το Πάσχα στον νικητήριο παιάνα της Εκκλησίας μας; «Θανάτω θάνατον πατήσας». Σήμερα, διερωτηθήκαμε πόσα χρήματα εν μέσω μάλιστα της οικονομικής κρίσης ξοδεύονται για εξοπλισμούς; Πόσοι επιστήμονες παγκοσμίως ξενυχτούν στα εργαστήρια τους για να ανακαλύψουν τι; Να ευτελίσουν την ανθρώπινη υπόσταση να την κάνουν πειραματόζωο και να έλθουν σε αντίθεση με την Εκκλησία και την δημιουργία του κόσμου από τον Θεό; Εδώ όμως γίνεται το μεγάλο λάθος. Όλοι ονειρεύονται τη νίκη. Θέλουν να γίνουν νικητές σε όλα τα επίπεδα. Αντί όμως να στηλιτεύσουν τον κόσμο της αμαρτίας, το κακό πνεύμα του κόσμου, δηλαδή πολύ απλά τα πάθη και τις αδυναμίες, χτυπούν βάναυσα τον άνθρωπο και τραυματίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Έτσι και όταν ακόμη φαινομενικά νικούν, η νίκη τους είναι πρόσκαιρη και εφήμερη, γιατί μεταφράζεται σε καταστροφή, σε θάνατο. Η πραγματική νίκη είναι αλλού. Είναι στη σφαίρα της πίστεως. Ο άνθρωπος άλλωστε πλάσθηκε για να ζει σε κοινωνία με τον Θεό. Αν το σώμα μπορεί να ζήσει χωρίς οξυγόνο, άλλο τόσο μπορεί και η ψυχή να ζήσει χωρίς την πίστη στο Θεό. Η πίστη είναι το οξυγόνο της ψυχής. Η πίστη είναι η σύνδεση με τον Θεό.
                          Η πίστη δείχνει ένα ισορροπημένο άνθρωπο.
                          Με την πίστη όλοι μπορούμε να νικήσουμε.                           Αρκεί όμως να την ζούμε στην καθημερινότητα μας πρακτικά και όχι θεωρητικά. Η πίστη τροφοδοτεί και την ελπίδα μας. Η πίστη μας κάνει λέοντες πυρ πνέοντες. Και έτσι επαληθεύουμε τον νεοέλληνα ποιητή Ιωάννη Πολέμη, που έγραψε κάποτε: «Μη φοβηθείς αυτόν που εστήριξε την πίστη επάνω στην ελπίδα. Τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα». Η πίστη, επομένως, ως έκφραση αυτοθέλητης και εκούσιας ορθοπραξίας και, ως συνάμα, εκπεφρασμένη στην πράξη πνευματικότητα, χωρίς υπερβολή, δύναται να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να αλλοιώσει θετικά και «μεταμορφωτικά» ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό, άλλωστε, τονίζουμε ως «νίκη της πίστης», τη νίκη του ορθόδοξου βιώματος απέναντι σε μια ρηχή και ανέστια προφητολογία και ατέρμονη συζήτηση περί πνεύματος! Μόνο, που στην τελευταία περίπτωση, δεν ομιλούμε περί Αγίου Πνεύματος, αλλά περί του πνεύματος του κόσμου τούτου και, εν γένει, αναφερόμαστε και στηλιτεύουμε όχι την αληθινή νίκη της πίστης, καθώς αυτή μόνο ως βίωμα λογίζεται και ποτέ μόνο στα λόγια! Τού Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια

                          Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/03/blog-post_700.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Σαν το κεράκι...

                          Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. 
                          Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο- τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
                          Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς, μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.
                          Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
                          Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
                          Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
                          Αυτή η σκέψη θα μας βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.

                          πηγή: από τον βίο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, της Ελένης Γκοραϊνωφ, εκδ. Τήνος σελ. 118

                          Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/04/blog-post_8424.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Ο σκανδαλισμός του υποτακτικού του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη.
                           
                          Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης ήταν άνδρας υψηλός, μεγαλόσωμος και ρωμαλέος, τόσο ώστε έσερνε μεγάλους κορμούς δένδρων, δεμένους με ένα σχοινί, όταν εκτίζετο η ιερά και πανσεβάσμιος Μονή της Μεγίστης Λαύρας από τον ίδιον ως ηγούμενο και τους άλλους αδελφούς.
                          Στην Τράπεζα του μοναστηριού, ο όσιος παρετήρησε ότι ένας από τους αδελφούς τον περιεργαζόταν επιτιμητικά, επειδή, ενώ οι λοιποί μοναχοί έτρωγαν ένα πιάτο φαγητό, εκείνος κατανάλωνε δυο πιάτα.Κάποιαν ημέρα, ο Όσιος κάλεσε τον... συγκεκριμένο μοναχό να συγκαθίσει μαζί του και ζήτησε από τον τραπεζοκόμο να τους φέρει από ένα πιάτο του φαγητού της ημέρας. Στη συνέχεια, παρήγγειλε και δεύτερο πιάτο, καθώς και τρίτο και τέταρτο. Κι ενώ ο Όσιος κατανάλωνε το ένα μετά το άλλο τα πιάτα, φθάνοντας ως τα επτά, ο μοναχός δεν τελείωσε ούτε καν το τέταρτο.«Βλέπεις, αδελφέ», του είπε τότε ο ηγούμενος, «τρώγοντας δυο πιάτα εγώ εγκρατεύομαι. Γιατί θα μπορούσα να φθάσω ως τα δώδεκα και να μη σταματήσω στα επτά. Ενώ εσύ δε δυνήθηκες ούτε καν το τέταρτο να τελειώσεις».
                          πηγή:εδώhttps://imverias.blogspot.com/2013/10/blog-post_9169.html

                          Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2025/03/blog-post_340.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Ο Χριστός παραπονέθηκε;





                          Ο Χριστός παραπονέθηκε;

                          Υπήρχε ένας εφημέριος που παραπονιόταν, ότι τα μέλη της ενορίας του, δεν του

                          συμπεριφέρονταν καλά.



                          Όταν έλεγε κάποτε τα παράπονά σε έναν άλλον ευσεβή κληρικό, εκείνος του υπέβαλλε

                          τις ακόλουθες ερωτήσεις.

                          - Σε έφτυσαν ποτέ στο πρόσωπό σου;

                          - Όχι δα, δεν έφτασαν ως εκεί...

                          - Σε ράπισαν ποτέ;

                          - Ποτέ...

                          - Σου φόρεσαν ποτέ κάποιο στεφάνι με αγκάθια;

                          Στην τελευταία αυτή ερώτηση, δεν μπορούσε να απαντήσει. Χαμήλωσε το κεφάλι του

                          ντροπιασμένος.

                          Ενώ ο ευσεβής κατέληξε:

                          - Ο Κύριός μας υπέστη όλα αυτά και όμως δεν άνοιξε το στόμα του να παραπονεθεί.

                          Σαν πρόβατο που τ' οδηγούνε στη σφαγή, καθώς το αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ' αυτόν που το κουρεύει.

                          Ποτέ του δεν παραπονέθηκε!





                          Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/03/blog-post_83.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Άγιος Πατρίκιος, ο Φωτιστής της Ιρλανδίας (17 Μαρτίου)
                          ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
                           
                          Ακτίσι της χάριτος Ευαγγελίου
                          Πατρίκιος ηύγασεν την Ιρλανδίαν.
                          Ο Άγιος Πατρίκιος (Patrick) γεννήθηκε στην πόλη Γκλέβουμ της Σκωτίας, κοντά στην εκβολή των ποταμών Σέβερν και Άβον περί το 380 μ.Χ. Καταγόταν από βρεττανορωμαϊκή οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διάκονος και δεκουρίονας και ονομαζόταν Καλφουρίνος και ο παππούς του ιερέας και ονομαζόταν Πότιτος. Το όνομα της μητέρας του ήταν Κονκέσσα. Σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία, όπου και παρέμεινε έξι χρόνια. Οι ώρες της μοναξιάς, όταν ως σκλάβος έβοσκε το κοπάδι του, περνούσαν με προσευχή στον Θεό, τον Οποίο μέσα στην δοκιμασία του ο Άγιος είχε ανακαλύψει. Ο ίσιος ο Κύριος θα μιλήσει στον Άγιο, ενώ αυτός κοιμόταν και θα του πει να γυρίσει στην πατρίδα με ένα πλοίο που ήταν έτοιμο γι' αυτόν. Αυτή η πρώτη φορά που του μίλησε ο Κύριος, δεν θα είναι και η τελευταία. Θα ακολουθήσει μια σειρά από καθοριστικές εμφανίσεις του Κυρίου στην ζωή του. Οι εμφανίσεις αυτές καθώς και οι προτροπές του Κυρίου είναι ένα στοιχείο που τονίζεται ιδιαίτερα στα γραπτά του Αγίου.

                          Ο Άγιος, το 402 μ.Χ., απέδρασε από εκεί, όπως του προείπε ο Θεός, αλλά η τρικυμία οδήγησε το πλοίο στις βορειοδυτικές ακτές της Γαλατίας, στην Αρμορική. Το πλοίο έφθασε στην Γαλατία, αλλά εκεί το πλήρωμά του δεν στάθηκε δυνατό να βρει τροφή. Τότε ο καπετάνιος παρακάλεσε τον Άγιο να προσευχηθεί στον Θεό, για να τους βοηθήσει. Ο Άγιος τους μίλησε για την παντοδυναμία και την φιλανθρωπία του Θεού, καλώντας τους να μεταστραφούν στον Κύριο και να μετανοήσουν και τους διαβεβαίωσε ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα βρουν τροφή. Πράγματι, έτσι κι έγινε. Η περιπλάνηση του Αγίου συνεχίζεται στα νησιά του Τυρρηνικού πελάγους. Τελικά επέστρεψε στη Βρετανία, αλλά ένα όραμα που είδε τον κάλεσε να γυρίσει και πάλι στην Ιρλανδία, για να βοηθήσει τους Χριστιανούς. Αμέσως μετά μετέβη στην Γαλλία, στην πόλη της Ωξέρρης (Auxerre), όπου παρέμεινε επί πολλά έτη προετοιμαζόμενος για την ιεροσύνη. Λέγεται ότι γνώρισε τον Άγιο Μαρτίνο και τον Άγιο Γερμανό, ο οποίος τον απέστειλε στην Ιρλανδία το 432 μ.Χ. ως Επίσκοπο.

                          Το κήρυγμά του εκεί, είχε μεγάλη απήχηση στον λαό. Βάπτισε χιλιάδες πιστών, χειροτόνησε πολλούς ιερείς, ανήγειρε ναούς και επισκοπή. Ενθάρρυνε το μοναχισμό, ο οποίος μέχρι τότε είχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών περιοδειών του, ο Άγιος συνήθιζε να μην ταξιδεύει από το βράδυ του Σαββάτου έως το πρωί της Δευτέρας. Προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία της Κυριακής και αφιέρωνε το χρόνο αυτό στον Κύριο.

                          Ο επίσκοπος Πατρίκιος μας άφησε γραπτά που σώζονται ως σήμερα. Σώζεται η Ομολογία του, η αυτοβιογραφία του, ένα γράμμα που καταδικάζει τη δουλεία και ο αξιοσημείωτος ύμνος του (breastplate), όπου ομολογεί την απόλυτη πίστη του στο Χριστό. Ήταν ένας εξαιρετικός ποιμένας ψυχών. Σύμφωνα με την παράδοση έδιωξε όλους τους δαίμονες και όλα τα φίδια από την Ιρλανδία. Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί δηλητηριώδη φίδια στην Ιρλανδία.


                          Επίσης δίδαξε το μυστήριο της μίας και ομοουσίου Αγίας Τριάδος χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το τριφύλλι, ένα τοπικό φυτό του οποίου τα φύλλα αποτελούνται από τρία κομμάτια αλλά στην ουσία είναι ένα.

                          Ο λαός της Ιρλανδίας τον αγάπησε πολύ και εορτάζει την μνήμη του με λαμπρότητα. Ο Άγιος Πατρίκιος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 461 μ.Χ. (η κατ' άλλους το 493 μ.Χ.), στο Σάουτ της Ουαλίας.Κοντάκιον
                          Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
                          Της Ιρλανδίας τον φωστήρα τον υπέρλαμπρον και αποστόλων μιμητήν και ισοστάσιον συνελθόντες ανυμνήσωμεν χαρμοσύνως· παρρησίαν γαρ ευράμενος προς Κύριον ικετεύει λυτρωθήναι πάσης θλίψεως τους κραυγάζοντας· Χαίροις, Πάτερ Πατρίκιε.

                          Ο Οίκος
                          Άπασαν Ιρλανδίαν τω φώτι της Τριάδος κατηύγασας, σοφέ Ιεράρχα· όθεν σου την μνήμην την σεπτήν κατά χρέος χαίρουσα τελεί σήμερον τους πόνους σου γεραίρουσα και ποθώ μελωδούσα ταύτα·
                          Χαίρε, ο γόνος της Βρεττανίας· χαίρε η δόξα της Ιρλανδίας.
                          Χαίρε, Ορθοδόξων δογμάτων διδάσκαλε· χαίρε, Πελαγίου της πλάνης αντίπαλε.
                          Χαίρε, θείον εγκαλλώπισμα των σεπτών Ιεραρχών· χαίρε, τύπος και παράδειγμα διδασκάλων ευκλεών.
                          Χαίρε, ότι εκτήσω Αποστόλων τον ζήλον· χαίρε, ότι καθείλες των δρυΐδων τον λήρον.
                          Χαίρε, πολλούς της πλάνης ρυσάμενος· χαίρε, εχθρού το κράτος τρεψάμενος.
                          Χαίρε, πιστών προς Χριστόν μεσιτεία· χαίρε, ψυχών ασθενών θεραπεία.
                          Χαίρε, Πάτερ Πατρίκιε.Δείτε παρακαλώ και:Άλλοι άγιοι στις 17 Μαρτίου
                          Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης (& η Ορθοδοξία στους σύγχρονους δυτικούς λαούς): αφιέρωμα Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότηταςΗ νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
                          St. Patrick: From Slave to Saint
                           St. Patrick's Hymn (ενότητα)   Οι άγιοι και οι μάρτυρες της αρχαίας Βρετανορθόδοξης ΕκκλησίαςΙστολόγιο για την Ορθοδοξία στις Βρετανικές Νήσους

                          Πηγή: https://o-nekros.blogspot.com/2025/03/17_17.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Ποιός άνθρωπος είναι ελεύθερος;

                          Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως πρός την αξία του, αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του.
                          Νά αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νούς και η βούλησή του ενώνονται.
                          Μέ αυτό το μέτρο (πού αποτελεί πάντοτε ένα νέο δίδαγμα για τον κόσμο), εκείνος που εξωτερικά είναι υποδουλωμένος δεν είναι δούλος, και εκείνος που έχει εξωτερική -σωματική- ελευθερία, δεν είναι ελεύθερος. Ανάλογα με την κοσμική κατανόηση, δούλος είναι αυτός ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα τον κόσμο και ελεύθερος αυτός ο οποίος απολαμβάνει πολύ τον κόσμο.
                          Όμως, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα από τον ζώντα Χριστό, ενώ ελεύθερος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ζώντα Χριστό.
                          Επίσης, σύμφωνα με την κοσμική κατανόηση των όρων, δούλος είναι όποιος συνήθως δεν κάνει το δικό του θέλημα, αλλά κάνει το θέλημα των άλλων· ενώ ελεύθερος είναι όποιος συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και σπανιότερα το θέλημα των άλλων.
                          Κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος που συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και λιγότερο συχνά το θέλημα του Θεού· ενώ ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει το θέλημα του Θεού πιό συχνά απ’ ό,τι το δικό του.
                          Τό να είσαι δούλος Κυρίου είναι η μόνη ελευθερία που αξίζει για τον άνθρωπο και η μόνη αληθινή· ενώ το να είσαι δούλος του κόσμου και του εαυτού σου, δούλος των παθών και της αμαρτίας, είναι η μόνη μοιραία σκλαβιά.
                          Ένας άνθρωπος μπορεί, αναλογιζόμενος τους βασιλιάδες στο θρόνο τους, να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πιό ελεύθεροι απ’ αυτούς σ’ όλη τη γή; Κι όμως, πολλοί βασιλιάδες ήταν οι πιό ποταποί και οι πιό ανάξιοι δούλοι στη γή!
                          Γιά τους αλυσοδέσμιους χριστιανούς στα μπουντρούμια, μπορεί ένας άνθρωπος να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν σκλάβοι πιό δυστυχισμένοι απ’ αυτούς σε όλη τη γή; Κι όμως, οι χριστιανοί μάρτυρες στις φυλακές ένιωθαν ελεύθεροι άνθρωποι και έσφυζαν από πνευματική χαρά! Έψαλλαν ψαλμούς και ανέπεμπαν προσευχές δοξολογίας κι ευγνωμοσύνης πρός το Θεό.
                          Η ελευθερία που είναι συνυφασμένη, με τη λύπη, και τη δυστυχία, δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία. Μόνον η ελευθερία εν Χριστώ συνυφαίνεται με την ανεκλάλητη χαρά. Η άληκτη χαρά: αυτή είναι η σφραγίδα της αληθινής ελευθερίας.
                          Κύριε Ιησού, ο Μόνος Αγαθός Κύριος, που χορηγείς την ελευθερία όταν μας κάνεις δέσμιους σε Σένα, κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να πάψουμε να είμαστε δούλοι σε αδυσώπητους και ανελεήμονες αφέντες.
                          Γιατί σε σένα ανήκει όλη η δόξα και η τιμή και η προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν.

                          Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)

                          Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/04/blog-post_2628.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ: Ο προορισμός του χριστιανού είναι να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα
                          Ήτανε μία συννεφιασμένη μέρα. Χιόνι πολύ είχε σκεπάσει τη γη, και πέφτανε πυκνές οι άσπρες μπαμπακούρες.
                          Ο πάτερ Σεραφείμ μ᾿ έβαλε να καθίσω δίπλα του, απάνω σ᾿ ένα κομμένο δέντρο, σ᾿ ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος. Ύστερά μου είπε: «Ο Θεός μου φανέρωσε πως στα παιδικά χρόνια σου ήθελες να μάθης ποιός είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. 
                          Σε συμβουλεύανε να πηγαίνης στην εκκλησία, να κάνης την προσευχή σου στο σπίτι, να δίνης ελεημοσύνη και να κάνης όλα τα καλά τα έργα, γιατί σ᾿ αυτά βρίσκεται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Μα δεν σε ικανοποιούσανε αυτά μοναχά. Λοιπόν σου λέγω πως η προσευχή, η νηστεία, οι αγρυπνίες και κάθε άλλο χριστιανικό έργο είναι πολύ καλά. Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να κάνουμε μοναχά αυτά τα έργα, επειδή αυτά είναι τα μέσα που χρειάζονται για να φθάσουμε στο σκοπό της χριστιανικής ζωής. 
                          Ο αληθινός προορισμός του χριστιανού είναι να αποκτήσουμε το Άγιον Πνεύμα. Γνώριζε πως κανένα καλό έργο δεν φέρνει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, αν δεν γίνεται για την αγάπη του Χριστού. Σκοπός της ζωής μας είναι μοναχά η απόκτηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος». 
                          Εγώ τότε τον ρώτησα: «Τι εννοείς, πάτερ, λέγοντας απόκτηση; Δεν καταλαβαίνω καθαρά». Ο Άγιος μου είπε: «Αποκτώ είναι το ίδιο με το κερδίζω. Ξέρεις τι θα πη κερδίζω χρήματα. Αποκτώ το Άγιον Πνεύμα είναι το ίδιο πράγμα. Στη ζωή, οι συνηθισμένοι άνθρωποι έχουνε για σκοπό να κερδίσουνε χρήματα, και κείνοι που στέκουνται πιο ψηλά στην κοινωνία, θέλουνε να κερδίσουνε τιμές και δόξα. Το να αποκτήση κανένας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι σαν να κερδίζη ένα αιώνιο απόκτημα, την αιώνια ζωή, ένα θησαυρό που δεν καταστρέφεται κι᾿ ούτε χάνεται ποτέ. Κάθε καλό έργο, που κάνουμε για την αγάπη του Χριστού, μας δίνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αλλά περισσότερο απ᾿ όλα μας δίνει αυτή τη χάρη η προσευχή, γιατί ο καθένας μπορεί να προσευχηθή, πλούσιος η φτωχός, άρχοντας η χωριάτης, δυνατός η αδύνατος, γερός η άρρωστος, ενάρετος η αμαρτωλός. 
                          Λοιπόν ας συνάξουμε το θησαυρό της θεικής ευσπλαχνίας. Ένας άνθρωπος που ζητά να βρη τη σωτηρία του και που μετανοεί για τις αμαρτίες του, μπορεί με τις καλές πράξεις να αποκτήση το Άγιον Πνεύμα, που εργάζεται μέσα μας και μας εισάγει στη βασιλεία του Θεού. Μ᾿ όλα τα πεσίματά μας, μ᾿ όλο το σκοτάδι που περιζώνει την ψυχή μας, η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μας δόθηκε με το βάπτισμα, δεν παύει να λάμπη μέσα στην καρδιά μας με το φως της μετανοίας. Αυτό το φως του Χριστού σβήνει όλα τα σημάδια που αφήσανε τα παλιά αμαρτήματά μας και μας ντύνει μ᾿ ένα μανδύα άφθαρτον που είναι καμωμένος από τη χάρη». 
                          Του λέγω: «Πάτερ μου, μου μιλάς για τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά πως μπορώ να τη δω; Τα καλά τα έργα τα βλέπουμε, μα το Άγιον Πνεύμα πως μπορεί να το δη κανένας; Πως μπορώ να γνωρίσω αν βρίσκεται η δεν βρίσκεται μέσα μου;» Ο Άγιος μου αποκρίθηκε: «Όταν κατεβαίνη το Άγιον Πνεύμα επάνω στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από μία χαρά ανέκφραστη, γιατί το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά ο,τι αγγίξει. Φανερώνεται σαν ένα ανιστόρητο φως σ᾿ εκείνους που εκδηλώνεται η θεική ενέργεια. Οι άγιοι Απόστολοι γνωρίσανε με τις αισθήσεις τους την παρουσία του Αγίου Πνεύματος». 
                          Τότε τον ρώτησα: «Πως θα μπορέσω να το δω κ᾿ εγώ με τα μάτια μου;» Απάνω σ᾿ αυτά, ο πάτερ Σεραφείμ έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και μου είπε: «Τέκνον μου, βρισκόμαστε κ᾿ οι δυό μας μέσα στο Άγιον Πνεύμα… Γιατί δεν θέλεις να με κοιτάξης;» «Πάτερ μου, του είπα, δεν μπορώ να σε κοιτάξω. Τα μάτια σου βγάζουνε αστραπές. Το πρόσωπό σου έχει γίνει πιο αστραφτερό από τον ήλιο, και τα μάτια μου θαμπώσανε από το φως». «Μη φοβάσαι, τέκνο του Θεού, είπε ο γέροντας. Κ᾿ εσύ είσαι ολόφωτος όπως είμ᾿ εγώ. Γιατί βρίσκεσαι μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Αλλιώς δεν θα μπορούσες να με δης με την όψη που με βλέπεις». 
                          Έσκυψε απάνω μου και μου είπε σιγανά στο αυτί: «Ευχαρίστησε τον Ύψιστο για την άπειρη καλοσύνη του. Προσευχήθηκα μυστικά στον Κύριο και είπα μέσα μου: Κύριε, αξίωσε τον να ιδή καθαρά με τα σωματικά μάτια του την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματός Σου, που τη φανερώνεις στους δούλους σου όποτε καταδέχεσαι να παρουσιασθής μέσα στο μεγαλοπρεπές φως της δόξης Σου. Κι᾿ όπως βλέπεις, ο Κύριος αμέσως δέχθηκε την προσευχή του τιποτένιου Σεραφείμ. Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστούμε στο Θεό για τούτο το ανείπωτο δώρο που μας έδωσε! Μήτε οι Πατέρες της ερήμου δεν αξιώνονταν πάντα να δούνε τέτοια φανερώματα της αγαθότητός Του. Λοιπόν, τέκνον μου, κοίταξέ με ελεύθερα. Μη φοβάσαι, ο Κύριος είναι μαζί μας». 
                          Πηγή: Φώτη Κόντογλου, "Γίγαντες ταπεινοί – Ο Πολυαγαπημένος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ". Εκδ.: Aκρίτας users.uoa.gr
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
                          Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
                          Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Έχεις άγχος;
                          Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
                          Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

                          Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
                        • Συνέχεια Άρθρου ▼
                          Η υπομονή της αδικίας, Αββάς Μάρκος
                          Η υπομονή της αδικίαςΑββάς Μάρκος 
                          Κάποιος μορφωμένος, νομικός, ρώτησε έναν γέροντα ασκητή: «Επειδή θέλω να μάθω, παρακαλώ να μου εξηγήσετε τι πιστεύετε εσείς οι μοναχοί και λέτε ότι δεν πρέπει να δικάζουμε αυτούς που μας αδικούν;»
                          Ο γέροντας αποκρίθηκε: «Το να μην αδικούμε όσους μας αδικούν είναι εντολή του Θεού, ο οποίος είπε με το στόμα του προφήτη· “Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέει ο Κύριος” (πρβ. Ιερ. 28:36), όπως επίσης και στο Ευαγγέλιο· “Συγχωρήστε, και θα συγχωρηθείτε” (Ματθ. 6:14). Αυτή η προσταγή υπάρχει σε πολλά σημεία της Γραφής. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που έχει ορίσει πιο δίκαιους νόμους και θέλει να κρίνει πριν την ώρα τους αυτούς που αδικούν, σαν να είναι αναμάρτητος;»
                          Ο μορφωμένος ρώτησε τότε: «Αμαρτάνουν λοιπόν οι άρχοντες που τιμωρούν όσους αδικούν και δίνουν το δίκιο στους αδικημένους;»
                          Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Δεν αμαρτάνουν οι δικαστές που τιμωρούν τους άδικους, αλλά εκείνοι που τους καταγγέλλουν σε αυτούς και δεν τους αφήνουν στον Θεό. Πρώτον, επειδή κάθε δοκιμασία που τους έρχεται οφείλεται στις δικές τους αμαρτίες και έχει σκοπό να τους οδηγήσει σε μετάνοια και όχι σε εκδίκηση. Και δεύτερον, ακόμη και άδικα να έπαθαν ό,τι έπαθαν, έπρεπε να συγχωρήσουν τον άδικο, σύμφωνα με την προσταγή του Κυρίου, ώστε και οι ίδιοι να συγχωρηθούν και να μην κάνουν τις αμαρτίες τους ασυγχώρητες με την ανταπόδοση.«
                          » Οι άρχοντες άλλωστε, σύμφωνα με τον απόστολο, δεν προκαλούν φόβο για τα καλά έργα αλλά για τα κακά (Ρωμ. 13:3). Δεν αναγκάζουν τους πιστούς και ευλαβείς να καταγγέλλουν όσους τους αδικούν, ούτε απαγγέλλουν κατηγορία στους ανεξίκακους, επειδή δεν καταφεύγουν στα δικαστήρια όταν αδικούνται. Αποδίδουν δικαιοσύνη σε όσους θέλουν κάτι τέτοιο, εκείνους όμως που για τον Θεό δείχνουν μακροθυμία, τους τιμούν και τους αναγνωρίζουν ως πιο συνετούς. Όπως λοιπόν οι άρχοντες δεν εξαναγκάζουν όσους δεν θέλουν να ζητήσουν τη βοήθειά τους, έτσι δεν αμαρτάνουν και όταν δίνουν το δίκαιο σε εκείνους που καταγγέλλουν τον αντίδικό τους.
                          » Γι’ αυτό, σοφότατε, είναι ανάγκη, μετά από τους κοσμικούς λόγους και νόμους, να διδαχτείς και τον πνευματικό νόμο και να υπομένεις ως δικά σου τα λυπηρά που σου έρχονται, και εκείνους που σου τα προξενούν να μην τους εκδικείσαι, αλλά να τους αγαπάς και να τηρείς τους νόμους της αγάπης ως προς αυτούς. Γιατί η αγάπη – λέει η Γραφή – δεν λογαριάζει το κακό που της έκαναν, αλλά όλα τα δέχεται· η ελπίδα, η πίστη και η υπομονή ποτέ δεν την αφήνουν (Α’ Κορ. 13:5 και 7). Και αφού κάνει αυτά, δεν μπορεί να δικάζει εκείνον που φαίνεται πως την αδικεί. Στην αγάπη διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον, όλοι όμως υστερούμε ως προς την πληρότητά της και ελπίζουμε στη χάρη του Χριστού, για να αναπληρώσει τις ελλείψεις μας, αν βέβαια δεν αμελήσουμε από την πλευρά μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε.
                          » Γι’ αυτό, όσοι είναι σοφοί στα λόγια νομίζουν ότι αμαρτάνουν μόνο αυτοί που αδικούν· οι πνευματικά σοφοί όμως, και όταν αδικούνται, τον εαυτό τους κατηγορούν, αν δεν υπομένουν με τη θέλησή τους τις αδικίες. Και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το ότι οι θλίψεις παρουσιάζονται εξαιτίας παλιού δικού τους σφάλματος – αν και αμάρτημα από αμάρτημα διαφέρει στη βαρύτητα. Όποιος λοιπόν ζητά το δίκιο του, μοιάζει να αποδίδει έλλειψη δικαιοσύνης στον Θεό, ενώ αυτός που υπομένει σαν δική του τη θλίψη που του ήρθε, ομολογεί προηγούμενο σφάλμα του, για το οποίο και κάνει υπομονή όταν πάσχει τα δεινά».


                          Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΛΖ’ (37), σελ. 311. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.
                          https://www.koinoniaorthodoxias.org/pateriko-anthologio/i-ypomoni-tis-adikias/

                          Πηγή: https://paterikos.blogspot.com/2025/03/blog-post_138.html
                          Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                          Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                          Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!

                          Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!