Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Εάν θέλουμε να είμαστε μαθητές του Χριστού, οφείλουμε να Τον μιμούμαστε στον τρόπο που πλησιάζει τα βάσανα του κάθε ανθρώπου, του κάθε κτίσματος, και να αποδεχόμαστε το πάθος όπως Αυτός: έχοντας πλήρη συνείδηση και αφήνοντάς το να εισχωρεί στα μύχια της καρδιάς μας. Κρύβει μεγάλη αλήθεια η φράση που ο Θεοφάνης ο Έγκλειστος έχει πει για την προσευχή, αλλά νομίζω πως ταιριάζει και για τον πόνο: πρέπει να τον αφήνουμε να διαπερνά την καρδιά μας σαν μαχαίρι… Ναι, να αφήνουμε τον πόνο του πλησίον μας να διαπερνά την καρδιά μας σαν μαχαίρι΄ να αφήνουμε το αίμα να κυλάει, τον πόνο να μας συνθλίβει΄ να μην οπισθοχωρούμε, να μην προστατευόμαστε! Μονο τότε η συμπάθειά μας είναι δυνατόν να είναι δημιουργική, να μετέχει στην οδύνη του άλλου και να τον βοηθάει να σηκώνει τον σταυρό του. Ο Χριστός ανέλαβε όλη τη φρίκη του αρνησίθεου κόσμου, την ανέλαβε και τη μετέφερε στους ώμους Του. Και οι ώμοι Του δεν λύγισαν, ανέβηκαν μέχρι τον Σταυρό. […]
Αυτό σημαίνει επίσης ότι ο άνθρωπος που μεταφέρουμε στους ώμους μας, θα αποτελεί στην πραγματικότητα ένα σταυρό΄ ένα σταυρό που θα πρέπει να μεταφέρουμε μέχρι τον Γολγοθά. Και μόνο αν αφεθούμε να σταυρωθούμε πάνω σ΄αυτό τον σταυρό, χωρίς οργή, χωρίς επιφύλαξη, αλλά αυτοπροσφερόμενοι μέχρι τέλους, τότε μόνο θα μπορέσουμε να πούμε: «Πάτερ, άφες αυτόν, ου γαρ οίδε τι ποιεί». […]
Πηγή: Μητρ. Anthony Bloom, «Το μυστήριο της ίασης»(saintpanteleimonchania.wordpress.com)
