Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 24 Αυγούστου, είναι ο πιο γνωστός από τους Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας. Απαγχονίσθηκε, με εντολή του Κουρτ Πασά, στο Κολικόντσι της Βορείου Ηπείρου στις 24.8.1779. Αγωνίσθηκε για την αποτροπή των εξισλαμισμών, για τη διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης ταυτότητας των υποδούλων, για τη λειτουργία σχολείων με Χριστοκεντρικό περιεχόμενο, για την κοινωνική δικαιοσύνη και για την πνευματική προετοιμασία της απελευθερώσεως, του «ποθούμενου», όπως έλεγε χαρακτηριστικά.
Εκτός από τον Άγιο Κοσμά χιλιάδες γνωστοί και άγνωστοι Έλληνες Ορθόδοξοι, Ρωμηοί κτά την ορολογία της εποχής εκείνης, έδωσαν το αίμα τους και θυσιάσθηκαν για την πίστη του Χριστού. Η οθωμανική δικαιοσύνη ήταν πολύ αυστηρή και αποκεφάλιζε, βασάνιζε ή απηγχόνιζε για μία σειρά «εγκλημάτων» κατά του Ισλάμ και πολλές φορές με τη βοήθεια ψευδομαρτύρων. Νεομάρτυρες ονομάσθηκαν από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη οι άνδρες και οι γυναίκες, που προτίμησαν να θανατωθούν από τον τούρκο ιεροδικαστή παρά να αρνηθούν τον Χριστό μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Η προσφορά τους στην Εκκλησία και στο Γένος είναι τεράστια, αλλά δυστυχώς σήμερα αγνοείται από τα σχολικά βιβλία. Ενθάρρυναν τον Ελληνισμό να παραμείνει ριζωμένος σην Ορθόδοξη Πίστη του και να μην εξισλαμίζεται. Έτσι διατηρήθηκε και η εθνική συνείδηση, διότι τα χρόνια εκείνα όποιος χανόταν για την Εκκλησία χανόταν και για το Έθνος. Οι εξισλαμισμένοι τούρκευαν και μετετρέποντο σε διώκτες των Χριστιανών.
Άλλοι Νεομάρτυρες ήσαν Επίσκοποι, όπως ο Σεραφείμ στο Φανάρι της Θεσσαλίας που κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε το 1601 στην εξέγερση του Διονυσίου Φιλοσόφου (Σκυλοσόφου). Άλλοι ήσαν απλοί άνθρωποι του λαού, όπως ο Αθηναίος κηπουρός Μιχαήλ Μπακνανάς. Άλλοι ήσαν γεννημένοι Χριστιανοί αλλά καθ΄οδόν εξισλαμίσθηκαν και μετά μετενόησαν, όπως ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης, που αποκεφαλίσθηκε στο Αϊβαλί-Κυδωνίες και άλλοι ήσαν γεννημένοι Μουσουλμάνοι, αλλά γνώρισαν τον Χριστό και θυσιάσθηκαν γι’ Αυτόν, όπως ο Ιωάννης από την Κόνιτσα που μαρτύρησε στο Αγρίνιο. Πολλές γυναίκες κατατάσσονται στους Νεομάρτυρες, όπως η Αγία Φιλοθέη Μπενιζέλου στην Αθήνα, η μικρή Ειρήνη (Ρηνούλα), που μαρτύρησε μαζί με τον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ και τον Διάκονο Νικόλαο στη Θερμή Λέσβου, η Αγία Χρυσή κοντά στην Έδεσσα,, οι Παρθενομάρτυρες – νεαρά κορίτσια- στον Γεροπλάτανο Χαλκιδικής. Τα μαρτύρια στην κατεχόμενη Ήπειρο και Μακεδονία συνεχίσθηκαν και μετά το 1821. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άγιος Γεώργιος από το Τσούρχλι Γρεβενών που μαρτύρησε στα Ιωάννινα το 1838.
Σήμερα οι ψευδοπροοδευτικοί λησμονούν το ήθος των Νεομαρτύρων. Στο όνομα της αποτυχημένης πολυπολιτισμικόητας θέλουν σταδιακά να ισλαμοποιήσουν την κοινωνία μας με την αθρόα πολιτογράφηση παρανόμων μεταναστών. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον Άγιο Κοσμά και τους Νεομάρτυρες.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου νουθετεί πατρικώς και θεοπρεπώς
«Τί μεγαλομανία σ’ έχει πιάσει,
αδελφέ μου, και δεν βρίσκεις ησυχία και κτίζεις πατώματα απάνω στα
πατώματα, και έχεις δυό - τρία αυτοκίνητα και κότερα και κάθε λογής μάταια
πράγματα…
Γύρισε και κοίταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθή η ψυχή σου με την
ευλογημένη καλωσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα,
οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες
αξιοπρέπειες. Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να συχαθής την
αδικία! Μην αδικείς! Η αδικία
είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτόνα σαν τον σατανά…
Τί θα δίνανε πολλοί απ’ αυτούς, που κερδίσανε τον Κόσμο και χάσανε την
ψυχή τους, για να νοιώσουνε, ό,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή
τους. Αν τύχη να ξεκόψει κανένας τέτοιος από την ψεύτικη παρέα του και βρεθή
στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζει αληθινά και σαν
απογευθή τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, νοιώθει τέτοια χαρά, που κάνει
σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τον
τυφλό που είδε το φως του! Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πιά οι κακόμοιροι από τη
συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων! Αλλά για να ξεμακρύνει από
τα ψεύτικα, πρέπει να ‘χει λίγη ψυχή. Αλλοιώς, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς
ψευτιά… Η άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι’ αν πέσει απάνω της, δεν φυτρώνει
τίποτε…
Αν πεις πάλι σ’ έναν από τους άλλους, τους πτωχούς, να περάσει μισή ώρα
με την παρέα των κοσμικών, καλλίτερα έχει να
τον βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν’ ακούγει εκείνα τα ψεύτικα
κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που
κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από
τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από
τον Κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο
ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται!!
Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά! Από πάνω από τη συντροφιά
των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα γιά
λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από
πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, και όλα είναι ευλογημένα!!
Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά!
Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου!
Να δροσισθή η ψυχή σας, να νοιώσετε, πως αυτή ζητά τα αληθινά και όχι
τα ψεύτικα!»!!!
Μεγάλη Δευτέρα: «Η ξηρανθείσα συκή» – Ο Χριστός ψάχνει για καρπούς στο «δέντρο» της ζωής μας. Έχουμε;
Μεγάλη Δευτέρα: Η άκαρπη συκή παραπέμπει στην ακαρπία των χριστιανών – Εμείς τι καρπούς πίστης και έργων έχουμε να δείξουμε στον Χριστό;
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Τη Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του «Παγκάλου» Ιωσήφ, γιου του Ιακώβ, ενώ η μέρα είναι αφιερωμένη και στην ιστορία της άκαρπης συκιάς που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε.
Ο Χριστός περπατώντας στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, την επομένη ημέρα της εισόδου του, πείνασε και είδε μια μεγάλη συκιά με καταπράσινο φύλλωμα. Την πλησίασε με σκοπό να κόψει ένα σύκο για να φάει. Διαπίστωσε όμως ότι η συκιά δεν είχε κανέναν καρπό στα κλαδιά της. Τότε ο Ιησούς απευθυνόμενος στο δέντρο είπε : «Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα». Και τότε «εξηράνθη παραχρήμα η συκή» όπως αναφέρει το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Δηλαδή αυτοστιγμεί η συκιά ξεράθηκε και γι’ αυτό αποκαλείται καταραμένη ή ξηρανθείσα συκιά.
Η ιστορία της άκαρπης συκιάς σε πρώτο επίπεδο συμβολίζει την Ιουδαϊκή Συναγωγή και ιδιαιτέρως τους υποκριτικούς ηγέτες της, τους Φαρισαίους, που φαινομενικά ήταν ενάρετοι, αλλά στην πράξη άκαρποι από θεάρεστα έργα. Όμως σε μια πιο διευρυμένη προσέγγιση στη – βαθιά συμβολική – πράξη του Χριστού, η ιστορία της άκαρπης συκιάς μας αφορά όλους ανεξαιρέτως.
Πέρα από τον παραλληλισμό με τα άνομα έργα των Ιουδαίων που στηλίτευε ο Χριστός, η άκαρπη συκιά συμβολίζει την ακαρπία κάθε χριστιανού. Είναι το έλλειμμα της πνευματικής ζωής, της αρετής, της πράξης, του αγώνα, του θυσιαστικού πνεύματος. Αυτοί είναι καρποί σωτηρίας που δεν μπορούν να λείπουν από κανέναν χριστιανό, και ο Χριστός έδειξε πόσο «πεινά» για να τους συναντά στο φύλλωμα της ψυχής μας.
Κάθε χριστιανός κατ’ όνομα, που δειλιάζει να ομολογήσει την πίστη του, που δεν υπερασπίζεται την πλήρη αλήθεια του Χριστού που βρίσκεται μόνο στην Ορθοδοξία, που δεν εκκλησιάζεται, που δεν προσεύχεται, που δεν νηστεύει, που δεν μετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, που δεν μεριμνά καθόλου για τον πλησίον, είναι ένα ξερό και άκαρπο δέντρο που ταιριάζει να κοπεί και να ριφθεί στη φωτιά.
Και όμως η μακροθυμία του Χριστού καρτερεί πότε θα ξαναβλαστήσουν και αυτές οι ψυχές, πότε θα ποτιστούν από το γάργαρο νερό της πίστης εωσότου αποδώσουν γλυκείς καρπούς.
Πίστη και έργα, δεν διαχωρίζονται στην Ορθοδοξία
Για τον Χριστό, δεν έχει σημασία τι «σκιά» ρίχνει το κοσμικό μπόι σου στον δρόμο της ζωής ή πόσο επιβλητικός είναι ο «κορμός» σου στο εκτόπισμα που έχεις στην κοινωνία, ή αν έχεις ακόμα και γερές «ρίζες» μιας καλής και ηθικής ανατροφής. Ο καρπός είναι που Τον ενδιαφέρει. Ο έρωτας προς τον Θεό, μόνο με πλούσια πνευματική καρποφορία μπορεί να ευοδωθεί. Όσο πιο λίγοι οι καρποί στα κλαδιά μας, τόσο πιο πολλά τα θρεπτικά στοιχεία που λείπουν από τις ρίζες της ψυχής μας, δηλαδή λείπουν οι αρετές τρέφουν το «δέντρο» του ανθρώπου.
Μπορείς να είσαι το πιο όμορφο και λυγερόκορμο δέντρο στην όψη, κι όμως η ασπλαχνία σου να είναι τέτοια που να μη δύνασαι να χορτάσεις ούτε έναν άνθρωπο, με έναν καλό σου λόγο ή μια φιλάνθρωπη πράξη. Να μην σου βγαίνει να πεις ούτε ένα «δόξα σοι ο Θεός», για τις ευεργεσίες της ζωής σου. Να μην σε αφήνει ο εωσφορικός εγωισμός να καταθέσεις τις αμαρτίες σου στο πετραχήλι ενός ιερέα. Να νομίζεις πως όλα σου τα χρέη απέναντι στον Θεό, εξοφλούνται με ένα κεράκι που θα ανάψεις αραιά και που ή με ένα «Χριστός Ανέστη» που θα πεις στεκούμενος για δέκα λεπτά στο προαύλιο της Εκκλησίας, για να φύγεις κατόπιν σαν ζεματισμένος μην σου κρυώσει το ψητό στο σπίτι.
Πολλές φορές συμβαίνει και το άλλο τραγικό. Να είμαστε άψογοι στη θεωρία, να κατέχουμε καλά όλες τις αλήθειες της πίστεως μας, να ακούμε με τις ώρες πνευματικές ομιλίες, να διαβάζουμε σωρούς από πνευματικά βιβλία και άρθρα, άλλα στην πράξη να είμαστε «ασβεστωμένοι τάφοι», τόσο άπραγοι όσο και ένας νεκρός. Άκαρπο δέντρο και αυτό, που το αποδοκιμάζει ο Χριστός.
Στο θέλημα του Θεού, είναι αχώριστηη ορθοδοξία από την ορθοπραξία. Η πράξη επικυρώνει τη θεωρία και η θεωρία στεφανώνει την πράξη. Η πίστη χωρίς έργα, είναι κενή, υποκριτική και γεμάτη δειλία. Τα καλά έργα χωρίς ορθή πίστη, είναι μωρία και ασέβεια προς τον Θεό, αφού δεν μπορεί να νοηθεί κανένα καλό χωρίς τιμή στην ίδια την πηγή του καλού, που είναι ο Θεός. Γνωρίζουμε πως και άπιστοι κάνουν καλά έργα πολλές φορές, ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό χωρίς την κατάθεση της πίστης.
Κάθε τέτοια μέρα σαν τη Μεγάλη Δευτέρα, είναι ευκαιρία να κάνουμε μια εσωτερική ενατένιση και να αναρωτηθούμε τι είδους «δέντρα» είμαστε κι εμείς. Αν έχουμε καρπούς ή αν είμαστε δέντρα χωρίς παραγωγή που τους αξίζει να ξεραθούν γιατί ο Θεός δεν βρήκε τίποτα καλό σε εμάς για να «κόψει» και να ευφρανθεί στη μακραίωνη πορεία του προς τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Ας αναλογιστούμε αν ζούμε τη ζωή μας με έμπρακτη πίστη, με καθημερινό σταυρό και τήρηση των εντολών του Θεού ή αν στεκόμαστε παθητικοί σε μια άνυδρη έρημο απιστίας και απραγίας.
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται – Τον Νυμφώνα Σου βλέπω». Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;
«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός,
και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει
ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω
παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου
ελέησον ημάς».
Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο
σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση λέει:
«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς
της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος
εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον
ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά
σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ
μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».
Ποια είναι η σημασία αυτού του
τροπαρίου;
Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή
ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25,
στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το
γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της
νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!». Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά
«οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν
μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» =
επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο
σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.
Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός
της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι
περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει
ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν
μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι
ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά
τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον
παράδεισο).
Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν,
κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει
από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει
σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο
κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους
δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης
εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.
Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας
πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου
μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η
στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει
την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και
τον πλησίον μας.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου.
Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του
Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου,
των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες
αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των
αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και
υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.
Το τροπάριο «Τον νυμφώνα Σου
βλέπω…»
Το δεύτερο τροπάριο λέει: «Τον νυμφώνα Σου
βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ.
Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με».
Σε νέα ελληνικά:
«Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το σπίτι του
γάμου, αλλά δεν έχω κατάλληλα ρούχα για να μπω μέσα. Κάνε λαμπερή τη στολή της
ψυχής μου, Εσύ που δίνεις το φως, και σώσε με».
Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από μια άλλη παραβολή του Χριστού, στο κατά Ματθαίον, κεφ.
22, στίχοι 1-14: ένας βασιλιάς παντρεύει το γιο του, αλλά οι καλεσμένοι «αγρόν
ηγόρασαν» (η φράση είναι από το Λουκ. 14, 18, όπου υπάρχει η ίδια παραβολή
ή μια παρόμοια – εκεί κάποιος λέει: «αγόρασα ένα αγρό (χωράφι) και πρέπει να
πάω να τον δω, γι’ αυτό δε μπορώ να έρθω») και δεν πήγαν. Τότε εκείνος έστειλε
και κάλεσαν όλους τους φτωχούς και περιθωριακούς, που ήρθαν αντί για τους
επίσημους. Είδε όμως κάποιον με ρούχα ακατάλληλα για γάμο και έβαλε να τον
πετάξουν έξω, και μάλιστα «στο σκοτάδι»!…
Εννοείται ότι, αφού οι τελικοί καλεσμένοι ήταν
φτωχοί, ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι ο άνθρωπος διώχτηκε επειδή είχε «κακά ρούχα».
Το νόημα είναι ότι είχε κακή ψυχή.
Εδώ λοιπόν ο ποιητής του τροπαρίου παρακαλεί το
Χριστό να τον βοηθήσει να γίνει λαμπερή η ψυχή του, να τη «φορέσει» (ως το
καταλληλότερο ένδυμα) και να μπορέσει να μπει στο γλέντι του γάμου, δηλ. στον
παράδεισο.
Ο Ιησούς ως Νυμφίος
Ο ίδιος ο Χριστός συχνά παρομοίασε τον ερχομό
Του με γάμο και τον εαυτό Του με Νυμφίο (γαμπρό). Και στο τέλος της Αποκάλυψης ο παράδεισος συμβολίζεται με μια «πόλη στολισμένη σα νύφη», μέσα στην οποία δεν
μπαίνει τίποτε κακό.
Η σημασία αυτής της παρομοίωσης είναι ότι στο πρόσωπο του Χριστού συντελείται ένας «ιερός γάμος»
Θεού και ανθρωπότητας: στο γάμο οι δύο σύζυγοι ενώνονται, ενώ στο Χριστό ενώθηκαν Θεός και άνθρωπος, γι’ αυτό ο Χριστός είναιΘεάνθρωπος. Γι’ αυτό ο Χριστός
ονομάζεται «Νυμφίος της Εκκλησίας»,
η σχέση του αντρόγυνου παρομοιάζεται από τον απόστολο Παύλο με τη σχέση Χριστού
και Εκκλησίας (στην επιστολή προς Εφεσίους, κεφ. 5, που διαβάζεται κατά την
τελετή του γάμου), ενώ το «Άσμα Ασμάτων» (το ερωτικό τραγούδι του
βασιλιά Σολομώντα που βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη) ερμηνεύτηκε από τους
χριστιανούς αγίους ως αλληγορία του έρωτα του Θεού και του ανθρώπου.
Ο Θεός, κατά τους αγίους μας, είναι
«ερωτευμένος με τον άνθρωπο», γιατί μόνο ένας ερωτευμένος θα μπορούσε να κάνει
τέτοια θυσία: να γίνει ταπεινός άνθρωπος (ενώ είναι ο παντοδύναμος Θεός) και ν’
αφήσει να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου για
να σώσει το δημιούργημά Του. Επίσης, η αγάπη του Θεού είναι «έρως», γιατί Τον
κινεί σε ένωση με τον άνθρωπο, όπως οι δύο ερωτευμένοι ενώνονται «οι δύο εις
σάρκα μίαν».
Όλα αυτά δεν σκανδαλίζουν τους
χριστιανούς, γιατί δεν περιέχουν τίποτε κακό: μιλάνε για την αγάπη του Θεού και για την
ένωσή Του με τους ανθρώπους (την αγιότητα). Αυτή την ένωση καλείται να έχει ως
σκοπό της ζωής του κάθε χριστιανός. Έτσι, αξιολογεί κάθε πράξη του, στην
προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική κ.τ.λ. ζωή του, με γνώμονα αν συμβάλλει
σ’ αυτή την ένωση ή την εμποδίζει: στην ένωση με
τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού.
Γι’ αυτό ο Χριστός δεν θα
μπορούσε να έχει παντρευτεί ή ερωτευτεί μια γυναίκα: όχι γιατί «ήταν ανέραστος»
(δεν ήταν, όπως μόλις είπαμε), αλλά γιατί είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας,
ερωτευμένος και ενωμένος με τη Νύμφη Του, την ανθρωπότητα. Μόνο αν δεν ήταν Θεός, αλλά ένας κοινός άνθρωπος, τότε
δεν είναι αληθινός αυτός ο ιερός γάμος, άρα ούτε η ανάσταση και φυσικά δεν
υπάρχει και σωτηρία από το θάνατο. Γι’ αυτό και οι (λανθασμένες) ιδέες ότι
δήθεν ήταν παντρεμένος με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, είναι αντίθετες με τη
διδασκαλία και την εμπειρία των αγίων όλων των εποχών για τη Θεότητα του
Θεανθρώπου Νυμφίου Ιησού.
Πώς θα ζήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα - Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους (...). Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύσθηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:
«Άν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα- απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς».
Άν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πώ στους αγγέλους μου:
«Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου (Ησ. 26,10) (=διώξτε τον ασεβή για να μη δεί τη δόξα του Κυρίου)». (...).
Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και σύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο;
Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού; και πως θα συμβασιλεύσεις μ᾿ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν κι εκείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ᾿ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;
Αλλά τι θα πούμε πρός αυτούς που δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;
Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζεί και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Νά, βαδίζετε τώρα οι δυό μαζί - κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και σύ αντεπιτίθεσαι; «Ναί», λέει, «γιατί είπε σε κείνον που τον ράπισε: ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού - ει δε καλώς, τι με δέρεις; (Ιω. 18,23). (=Άν είπα κάτι κακό, πές ποιό ήταν - αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;)».
Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού (=δέν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).
Καί για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: ούτως αποκρίνει τώ αρχιερεί; (Ιω. 18,22)- (=έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.
Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ᾿ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές του.
Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και σύ γογγύζεις;
Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και σύ δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;
Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και σύ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;
Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο;
Μάταια στ᾿ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο (...), αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών - έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!
(από το βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα», έκδοσις Ι.Μ. Αγίου Συμεών Νέου Θεολόγου, Τ.Κ. 19014 - Κάλαμος Αττικής)
Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε: «Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».
Κάποιος άλλος ρώτησε πάλι τον αββά Ποιμένα: – Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός; Και ο γέροντας του αποκρίθηκε: – Ο Θεός έδωσε εντολή στους ανθρώπους αυτό να κάνουν. Δεν θα το κάνει λοιπόν, πολύ περισσότερο ο Ίδιος; Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο να συγχωρεί «έως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22) όσους αμάρτησαν και μετανόησαν.
Ένας αδελφός, που βασανιζόταν από τη λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: – Τι να κάνω, που έρχονται οι λογισμοί και μου λένε πως άδικα άφησα τον κόσμο, και πως δεν πρόκειται να σωθώ; Και ο γέροντας απάντησε: – Κι αν ακόμα δεν μπορέσουμε να μπούμε στη γη της επαγγελίας, είναι προτιμότερο να πέσουν τα κορμιά μας στην έρημο, παρά να ...γυρίσουμε πίσω στην Αίγυπτο (πρβλ. Άριθ. 14: 29-33).
Άλλος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα: – Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3). – Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, που υποβάλλουν οι δαίμονες σ ́ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πια να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).
Σ ́ έναν αδελφό, που έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει: – Δεν είσαι χριστιανός! Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε: – Ό,τι και να ́ μαι, τώρα σ’ αφήνω και φεύγω! – Σου το λέω, θα πας στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς. – Δεν είσαι συ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός. Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.http://trelogiannis.blogspot.com/
Πώς να κάνω τα παιδιά μου να αγαπήσουν τον Χριστό;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Έχεις άγχος;
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
