Τό άγιο Βάπτισμα, σύμφωνα με τη πίστη της Εκκλησίας μας, καθαρίζει την ψυχή από κάθε αμαρτία, καθιστώντας την ολόλευκη και λαμπερή. Αυτή την καθαρότητα, έχουμε χρέος νά την διατηρούμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, δηλαδή νά απέχουμε από κάθε αμαρτία και νά ζούμε όπως θέλει ο Θεός.
Αμαρτία είναι κάθε πράξη, κάθε λόγος και κάθε σκέψη, αντίθετη με το θέλημα του Θεού. Και επειδή ο Θεός θέλει πάντα το καλό, αμαρτία είναι σε γενικές γραμμές το κακό. Οι αμαρτίες μοιάζουν με τείχος, που μπαίνει ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο και μας εμποδίζει νά γνωρίζουμε τον Θεό, νά Τον αισθανόμεθα και νά απολαμβάνουμε τις δωρεές Του. Οι αμαρτίες, αν και στην αρχή εμφανίζονται ως κάτι ευχάριστο, είναι οι αλυσσίδες που μας δένουν ασφυκτικά και μας κάνουν δυστυχισμένους. Απαραίτητη προυπόθεση γιά νά έχουμε πραγματική σχέση με τον Θεό, είναι η απαλλαγή μας από την αμαρτία.
Η αμαρτία βρίσκεται σε κάθε βήμα της ζωής μας. Κανείς δεν μπορεί νά την αποφύγει, ακόμη κι αν η ζωή του είναι μόνο μία μέρα στον κόσμο! Αυτό το γνωρίζει καλά ο Χριστός, ο Οποίος σταυρώθηκε και πέθανε γιά τις αμαρτίες μας. Γι” αυτό, μας έδωσε με τη φιλανθρωπία Του ένα Μυστήριο, το οποίο μας απαλάσσει από κάθε αμαρτία που γίνεται μετά το Βάπτισμα. Αυτό είναι το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως (τό λεγόμενο «δεύτερο Βάπτισμα», κατά τους Πατέρες).
Η Εξομολόγηση γίνεται μόνο σε ειδικούς κληρικούς, τους Εξομολόγους ή Πνευματικούς. Δεν γίνεται απ” ευθείας στον Θεό, ούτε μπροστά σε μιά Εικόνα, αφού η Εικόνα ούτε συγχωρητική ευχή διαβάζει, ούτε πνευματικές οδηγίες δίνει. Η σωστή Εξομολόγηση προυποθέτει: α) έρευνα του εαυτού μας γιά νά εντοπίσουμε τά αμαρτήματα, β) αναζήτηση έμπειρου Εξομολόγου – Πνευματικού, γ) φανέρωση όλων των αμαρτημάτων μας, αρχίζοντας από τά μεγαλύτερα, δ) απόλυτη ειλικρίνεια, αφού ο Θεός ήδη τα γνωρίζει όλα και δεν μπορούμε νά Τον παραπλανήσουμε, ε) διάθεση μετανοίας, δηλ. πλήρη συναίσθηση του ότι όλα όσα εξομολογηθήκαμε είναι όντως αμαρτίες, τις οποίες θά προσπαθήσουμε νά μην επαναλάβουμε και στ) ανάληψη των ευθυνών μας, δηλ. συναίσθηση ότι για τις αμαρτίες μας φταίμε μόνο εμείς και όχι άλλοι άνθρωποι ή οι συνθήκες της ζωής ή ο διάβολος.
Αφού όλοι αμαρτάνουμε (μέ τις πράξεις, τά λόγια και τις σκέψεις μας), γιά όλους είναι απόλυτα απαραίτητη η Εξομολόγηση. Πρέπει νά γίνεται τακτικά και σωστά, οπωσδήποτε δε πρίν τις μεγάλες εορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της Παναγίας και μάλιστα πρίν κοινωνήσουμε. Όσοι εξομολογούνται γιά πρώτη φορά, πρέπει νά κατανικήσουν και μιά υπερβολική ντροπή, που προκαλεί ο διάβολος πρίν την Εξομολόγηση.
Τά αμαρτήματα και τά είδη τους
Όπως υπάρχουν ασθένειες του σώματος από τις οποίες πεθαίνουμε, και ασθένειες οι οποίες μας βασανίζουν χωρίς να πεθαίνουμε, έτσι υπάρχουν και ασθένειες της ψυχής (αμαρτίες) που προκαλούν τον πνευματικό θάνατο, και ασθένειες της ψυχής που καταστρέφουν μόνο την πνευματική μας υγεία. Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν ως θανάσιμα τά εξής αμαρτήματα και τις υποδιαιρέσεις τους: α) υπερηφάνεια, β) φιλαργυρία, γ) πορνεία, δ) φθόνο, ε) γαστριμαργία, στ) θυμό και ζ) ακηδία.
– Αμαρτήματα υπερηφάνειας είναι: Ο εγωϊσμός, η κενοδοξία, η επίδειξη, η αυθάδεια, η υποκρισία, η απιστία στον Θεό κ.ά.
– Αμαρτήματα φιλαργυρίας είναι: Η πλεονεξία, η αδικία, η απάτη, η εκμετάλλευση, το ψεύδος, η κλοπή, η σκληροκαρδία, η ανελεημοσύνη, η αδιαφορία, η αχαριστία, η έλλειψη αγάπης κ.ά.
– Αμαρτήματα πορνείας είναι: Όλες οι σαρκικές σχέσεις που γίνονται έξω από τον Γάμο (οι κάθε είδους προγαμιαίες σχέσεις), η μοιχεία, ο αυνανισμός (αυτοϊκανοποίηση), η αιμομιξία, η έκτρωση, η αισχρολογία, οι αισχρές και βλάσφημες σκέψεις κ.ά.
– Αμαρτήματα φθόνου είναι: Η εχθρότητα, η ζήλεια, η χαιρεκακία, η μνησικακία, ο δόλος, η προδοσία, η επιορκία κ.ά.
– Αμαρτήματα γαστριμαργίας είναι: Η λαιμαργία, η πολυφαγία, η πολυποσία, η μέθη, η ασωτία κ.ά.
– Αμαρτήματα θυμού είναι: Η ύβρις, η διαμάχη, το μίσος, η φιλονικία, η αγανάκτηση, η κατάρα, η βλασφημία, ο φόνος κ.ά.
– Αμαρτήματα ακηδίας (πνευματικής αμέλειας – αδιαφορίας) είναι: Η αδιαφορία και αμέλεια γιά την προσευχή, τη νηστεία, τον εκκλησιασμό, την προσέλευση στη Θ. Κοινωνία. Επίσης η απόγνωση, η λύπη, η απογοήτευση, η νωθρότητα κ.ά.
Όλα τά παραπάνω αμαρτήματα μένουν ασυγχώρητα, αν δεν τά εξομολογηθούμε, και προκαλούν τον πνευματικό θάνατο. Μας απαλάσσει, όμως, απ” αυτά η φιλανθρωπία του Χριστού και η καθαρή και ειλικρινής Εξομολόγηση.
«Νά εξομολογείσαι τακτικά και καλά,
γιατί και Πατριάρχης νά είσαι,
άν δεν εξομολογείσαι, δεν σώζεσαι».
Άγιος Πορφύριος (+1991)
Πηγή: timiosprodromoskiveri.blogspot.gr
