Ήταν 3 Ιουνίου καί ό Γέροντας, λόγω της μετακόμισης, δεν είχε τακτοποιήσει τα πράγματα του, ούτε είχε βγάλει απ’ τα κιβώτια τα Μηναία καί τα αλλά εκκλησιαστικά βιβλία. Λόγω του γεγονότος αυτού, ό Γέροντας δεν ήξερε την ακριβή ημερομηνία καί ποιος «Αγιος γιόρταζε εκείνη την ήμερα καί την ακολουθία την έκανε με κομποσκοίνι. «Οταν έφτασε να ευχηθεί για τον «Αγιο της ημέρας κι έλεγε το συνηθισμένο«»Αγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών» τον απασχόλησε ό λογισμός, ποιος να είναι ο «Αγιος πού γιόρταζε.
Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν, με θαυμαστό τρόπο, μέσα στο εκκλησάκι δύο «Αγιοι, ό ένας μπροστά καί ό άλλος λίγο πιο πίσω. Ό δεύτερος ήταν ό «Αγιος Παντελεήμων. Ό Γέροντας πάντα έλεγε ότι ό «Αγιος Παντελεήμων μοιάζει πολύ με τον εικονιζόμενο στην εικόνα της σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος. Ό άλλος «Αγιος, πού ήταν μπροστά, ήταν άγνωστος. Είπε τότε εκείνος:
-«Γέροντα, είμαι ό Λουκιλιανός».
Ό Γέροντας δεν είχε προσέξει αυτό το όνομα καί ρώτησε:
-Πως; Λουκιανός;
-«Οχι, του απάντησε ό Άγιος, Είμαι ό Λουκιλιανός.
Καί τότε, πάλι με θαυμαστό τρόπο, οι δύο «Αγιοι εξαφανίστηκαν.
Τότε ό Γέροντας πήγε καί άνοιξε τα κιβώτια με τα βιβλία καί στο Μηναίο του Ιουνίου βρήκε πραγματικά ότι στις 3 ήταν ή μνήμη του Αγίου Λουκιλιανοΰ.
Από τότε ό Γέροντας αγαπούσε τον «Αγιο Λουκιλιανό ιδιαίτερα κι έβαλε μια εικονίτσα στο ιερό καί μια πάνω από το στασίδι του, πού την είχε εκεί μέχρι το τέλος».
Πηγή: (Ίερομ. Χριστοδούλου, Ό Γέρων Παΐσιος, σσ. 274-275) simeiakairwn.wordpress.com , proskynitis.blogspot.gr
