«...ἔχοντες χαρίσματα... διάφορα» (Ρωμ. 12,6) Μερικὰ πράγματα, σχετικὰ μὲ τὴ ζωὴ μας μέσα στὴν κοινωνία μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὡς αὐτονόητα τὰ γνωρίζομε. Ὅμως αὐτὰ τὰ τόσο γνωστὰ καὶ αὐτονόητα συμβαίνει ἀρκετὲς φορὲς νὰ τὰ λησμονοῦμε καὶ ἔτσι νὰ συμπεριφερώμεθα σὰν νὰ τὰ ἀγνοοῦμε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ταλαιπωροῦμε ἀδίκως τὸν ἑαυτό μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔρχεται μὲ ἀγάπη νὰ μᾶς τὰ ὑπενθυμίση ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ πνευματική μας πορεία νὰ συντελεῖται πιὸ ἄνετα καὶ νὰ ἐκπληρώσουμε ἀνεμπόδιστα τὸν ἐπὶ γῆς ὑψηλὸ προορισμό μας.
Γιατί ὅμως μὲ τὰ ἁπλὰ αὐτὰ λόγια προλογίζουμε τὸ σημερινό μας κήρυγμα; Τί ἀλήθεια ἔχουμε λησμονήσει καὶ ὁ σημερινὸς Ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος κάθε Κυριακή μᾶς δίνει τὴν πρώτη ὕλη γιὰ νὰ πλάσουμε τὸ κήρυγμά μας, ἦλθε μὲ τὸ ἄκουσμά του νὰ μᾶς τὸ ὑπενθυμίση; Αὐτὸ πού ξεχνᾶμε μερικὲς φορὲς εἶναι ὅτι ὅλοι, ὅσοι ἀποτελοῦμε τὸ σῶμα τῆς κοινωνίας, δὲν ἔχουμε τὸ ἴδιο χάρισμα, τὴν ἴδια ἀποστολὴ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὁ καθένας μας ἔχει, ὅπως θὰ τονίση σὲ ἄλλη περίπτωση ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος, «ἴδιον χάρισμα ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως» (Α΄Κόορ. 7,7).
Ἔχουμε, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι, τὰ μέλη μιᾶς κοινωνίας, χαρίσματα διάφορα. Ἐν τῆ ἀπείρω Πανσοφία Του ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μας ἐπροίκισε τὸ κάθε πλάσμα Του μὲ ἰδιαίτερο χάρισμα. Κανέναν δὲν ἄφησε ἔξω ἀπὸ τὶς δωρεές Του. Καὶ τοῦτο, διότι ἔκρινε ὅτι μόνο μὲ αὐτὴν τὴν ποικιλία τῶν δωρεῶν καὶ χαρισμάτων Του θὰ λειτουργήση ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸ σῶμα μας, τὸ ὁποῖο ποιὸς ἀγνοεῖ, ὅτι ἀποτελεῖ τὸ τέλειο κομψοτέχνημα-δημιούργημα τῆς θεικῆς Σοφίας καὶ Δυνάμεως. Καὶ τὸ σῶμα μας ἀποτελεῖται ἀπὸ πολλὰ μέλη, τὰ ὁποῖα ὅλα μαζὶ σὲ ἀγαστὴ τάξη καὶ ἁρμονία συντηροῦν αὐτὸ πού ὀνομάζομε ζωή. Τὸ κάθε σωματικὸ μέλος ἔχει τὴ δική του λειτουργία, μὴ ἐπιδιώκοντας νὰ ἀναλάβη λειτουργία ἄλλου μέλους. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού ἐπιμένει σ’ αὐτὸ τὸ παράδειγμα τοῦ σώματος στὴν Α΄ Ἐπιστολή του πρὸς Κορινθίους προκειμένου νὰ διδάξη τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ τὴν ἀποφυγὴ παρεξηγήσεων, λέγει πολὺ χαριτωμένα, ὅτι ποτὲ τὸ πόδι δὲν λέγει ὅτι ἀφοῦ δὲν εἶμαι χέρι δὲν ἀνήκω στὸ σῶμα, τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτὶ μὲ τὸ μάτι… (Α΄ Κορ.12,15-16). Δηλαδὴ τὸ κάθε μέλος τοῦ σώματος μένει ἐκεῖ πού τὸ τοποθέτησε ὁ Θεῖος Πλάστης καὶ Δημιουργὸς καὶ δὲν ζηλεύει τὸ ἄλλο μέλος, πού μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι ἐκτελεῖ ἀνώτερη, ὑψηλότερη λειτουργία καὶ ἀποστολή…
Ἀλλὰ μήπως αὐτὸ δὲν βλέπομε καὶ στὸ μουσικὸ ὄργανο τὴν κιθάρα; Ἐὰν ὅλες οἱ χορδὲς της ἔδιναν τὸν ἴδιο ἦχο, τότε δὲν θὰ παρήγαγε καμία μελωδία. Καὶ γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ πρῶτο μας παράδειγμα τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι μόνο ἐὰν τὸ κάθε μέλος του ἐκτελεῖ, ὅπως εἴπαμε, τὴν λειτουργία ποὺ τοῦ ἀνετέθη ἀπὸ τὸν Θεῖο Δημιουργό, μόνο τότε ἔχουμε λειτουργία τοῦ σώματος.
Ποιὸ εἶναι, λοιπό, τὸ μήνυμα τὸ κοινωνικὸ ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἀποστολικὴ διδασκαλία, τὴν βασισμένη μάλιστα στὴ λειτουργία καὶ ζωὴ τοῦ σώματός μας; Νὰ μὴ θέλουμε ἐπίμονα καὶ ἐγωιστικὰ νὰ ἔχουμε ἀπόλυτη καὶ κατηγορηματικὴ γνώμη γιὰ ὅλα τὰ ζητήματα, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα πού εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν γνώσεων καὶ τῶν δραστηριοτήτων μας. Νὰ ἔχουμε γνώμη, ναί, γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ἀφοῦ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μυαλὸ καὶ κρίση. Νὰ ὁμολογοῦμε ὅμως κάποτε σὰν χριστιανοί, πού μάθαμε τὴν ταπείνωση καὶ τὴν μετριοπάθεια ἀπὸ τὴν πίστη μας, ὅτι ἴσως αὐτὸ νὰ μὴν εἶναι ὅπως τὸ λέμε. Ἄλλοι πιὸ εἰδικοί, «ἐπαίοντες», πού ὀνομάζονταν ἀπὸ σοφοὺς προγόνους μας, ξέρουν περισσότερα, καλύτερα. Παντογνώστης εἶναι μόνο ἕνας, ὁ Θεός. Οὔτε αὐτὰ πού συμβαίνουν στὴν πολιτικὴ σκηνή, οὔτε αὐτὰ πού γίνονται στὴν Ἐκκλησία, εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ γνωρίζω εἰς βάθος καὶ εἰς πλάτος, ὥστε ἡ γνώμη μου νὰ εἶναι ἀπόλυτη καὶ τελεσίδικη. Ὑπάρχουν ἄλλοι πού τὰ γνωρίζουν καλύτερα.
Ἡ αὐθαίρετη μετατόπισή μας σὲ ξένα μέ μᾶς, μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὶς δραστηριότητές μας, πεδία ἢ κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο χωράφια, δὲν προέρχεται ἀπὸ καλλιεργημένη χριστιανικὴ συνείδηση. Μᾶλλον πηγάζει ἀπὸ ὑπέρμετρο ἐγωισμὸ καὶ αὐτοπεποίθηση, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες κρίσεις, κάποτε ἄδικες καὶ ὑποτιμητικές. «Ἔχοντες διάφορα χαρίσματα..» μᾶς ἐτόνισε πάλι σήμερα ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος. Ἑπομένως μὲ ὑπευθυνότητα καὶ χριστιανικὴ ταπεινοφροσύνη ἂς ἀσκεῖ ὁ καθένας ὅ,τι ἔργο τοῦ ἀνέθεσε ὁ Θεός. «ἕκαστος ἐν ὧ ἐκλήθη, ἀδελφοί, ἐν τούτω μενέτω...» (7,24). Οἱ κομπασμοὶ πού ἀκοῦμε κάποτε «κάνε μὲ.. τάδε..» καὶ θὰ δεῖς πόσο διορθώνονται τὰ πράγματα, δείχνουν δυστυχῶς ἄνθρωπο χωρὶς ἐπίγνωση, μεθυσμένο ἀπὸ οἴηση καὶ ἄρρωστη αὐτοπεποίθηση… Σὲ ὅλους αὐτούς, πού στενοχωροῦνται στὸ χάρισμα πού ἔχουν καὶ ἐπιδιώκουν ἔργα ἀνώτερα καὶ ἀποστολὲς ὑψηλότερες, χωρὶς φυσικὰ νὰ τὸ ἀξίζουν, ἀπευθύνεται πάλι μὲ ἀγάπη ὁ Ἀπόστολος καὶ τοὺς συνιστᾶ ν ἀφήσουν αὐτὲς τὶς ἰδέες, νὰ προσγειωθοῦν στὴν πραγματικότητα, νὰ εἶναι πιὸ μετριοπαθεῖς καὶ γενικά, ὅπως εἶπε, «φιλοτιμεῖσθαι ἡσυχάζειν καὶ πράσσειν τὰ ἴδια» (Α΄Θεσσαλον.4,11). Τὰ ἴδια εὐχόμεθα καὶ ἐμεῖς: Οἱ πάντες νὰ συμπεριφερώμεθα μὲ σύνεση καὶ μὲ χριστιανικὴ, ταπεινὴ διάθεση καὶ πολλὴ προσευχὴ ὑπὲρ ὅλων ἐκείνων πού διαχειρίζονται τὰ κοινά. Ἀμὴν
†Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
