Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ήταν αρκετά τολμηρό αυτό που έκανε. Ήταν βήμα που περισσότερο το όριζε ο χτύπος της καρδιάς κι όχι η σκέψη που βασίζεται στη λογική. Δέχθηκε την κλήση και αφέθηκε σ’ αυτήν, εγκαταλείποντας την ησυχία και την ασφάλεια του σπιτιού του. Αφέθηκε σ’ ένα αβέβαιο μέλλον. Αλιεύθηκε από έναν Απόστολο που γύριζε από πόλη σε πόλη, χωρίς να υποστηρίζεται από τη ρωμαϊκή εξουσία, ούτε όμως και να ελπίζει στη βοήθεια της ιουδαϊκής Συναγωγής. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό συμπορεύθηκε μαζί με τον απόστολο Παύλο. Για ένα είμαστε βέβαιοι, ότι ήταν όντως θεόκλητος. Και ανταποκρίθηκε με πίστη στην πρόσκληση του Θεού. Υποβλήθηκε σε κόπους, σε κακουχίες και δέχθηκε και αυτός το μίσος και τον διωγμό πλάι στον Απόστολο των Εθνών.
Δημάς ήταν το όνομά του. Όμως κάποια στιγμή κουράστηκε. Λιποψύχησε. Ακολούθησε ώς ένα σημείο τον μεγάλο Απόστολο και κάποια στιγμή τον εγκατέλειψε. Πήρε τον δρόμο που φάνταζε περισσότερο ασφαλής, πιό ανέμελος. Με τις μικροχαρές αυτής της ζωής πιό βέβαιες. Πορεύθηκε στην κοσμοπολίτικη τότε Θεσσαλονίκη. Ο απόστολος Παύλος με πόνο γράφει για τη λιποταξία του στο μαθητή του Τιμόθεο: «Δημάς με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νύν αιώνα, και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην» (Β΄ Τιμ. δ΄ 10).
Ο Δημάς με εγκατέλειψε, επειδή αγάπησε τη ματαιότητα του κόσμου αυτού, και πήγε στη Θεσσαλονίκη.
Ο Δημάς γνώρισε τον Χριστό σε μιά εποχή που ο Χριστιανισμός ήταν σχεδόν άγνωστος στους πολλούς. Τότε είχε αρχίσει να διαδίδεται στο γνωστό κόσμο. Ήρθε η ώρα όμως που ο Δημάς χρειάσθηκε ν’ αναμετρηθεί με την ηρωική απόφαση της πίστεώς του. Ήρθε η ώρα του πειρασμού. Τότε που το μέλλον του φάνηκε αβέβαιο και σκοτεινό.
Καί άρχισε σιγά-σιγά να κοιτάζει με νοσταλγία τη ζωή που έκαναν όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Η ψυχή του πάγωσε, κι άρχισε να μεταβάλλεται εντός του η απόφασή του.
Άς ήταν κοντά στο θερμουργό Απόστολο. Η δυνατή έλξη του κόσμου άρχισε σιγά-σιγά να τον παρασύρει. Ώσπου αποκόπηκε από το ιεραποστολικό κλιμάκιο. Υπέκυψε στη λάμψη του απατεώνα αιώνα. Παραδόθηκε στη «σιγουριά» και την «ασφάλεια» της ζωής των πολλών και εγκατέλειψε τον πνευματικό αγώνα. Λιποτάκτης; Ναί. Δεν θα ’ταν καθόλου βαρύ και άδικο να τον αποκαλέσουμε έτσι.
Όμως ο Δημάς δεν είναι μόνο ένα συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο. Ενσαρκώνει έναν τρόπο ζωής. Το παράδειγμά του, η συμπεριφορά του, βρίσκει πολλούς ανθρώπους διαχρονικά να το μιμούνται και να το αντιγράφουν.
Πόσοι άνθρωποι δεν αρχίζουν έναν πνευματικό αγώνα! Βάζουν αρχή πνευματικής ζωής, όμως στην πορεία αυτού του δρόμου αποθαρρύνονται, νοσταλγούν την πρότερη ζωή τους, επιστρέφουν και πάλι στην αμαρτία, και στο τέλος εγκαταλείπουν τελείως τον Θεό.
Δέν είναι εύκολο να κρατήσεις μέχρι τέλους, όταν βλέπεις τους άλλους γύρω σου να ζούν ζωή ασύδοτη, μακριά από το νόμο του Θεού. Όταν τους ακούς να χλευάζουν! Να ειρωνεύονται. Πόσο δύσκολο είναι τότε να παραμείνεις πιστός!
Όλα αυτά όμως είναι εξωτερικοί πειρασμοί. Ίσως να είναι και φτηνές δικαιολογίες στα χείλη ορισμένων. Γιατί όλα διακυβεύονται στο χώρο της καρδιάς. Οι μεγάλες μάχες εκεί δίνονται.
Άν ο Δημάς είχε μεγαλύτερη αγάπη στο Χριστό, δεν θα εγκατέλειπε ούτε τη χριστιανική ζωή ούτε το ιεραποστολικό έργο. Ούτε τον απόστολο Παύλο.
Άν είχε πιό φλογερή πίστη, δεν θα μαγνητιζόταν από την κοσμική ζωή και την αμαρτία.
Χρειάζεται πίστη για να παραμένεις σταθερός στο δρόμο του Θεού. Χρειάζεται να δείχνεις υπομονή στους πειρασμούς. Ελπίδα σ’ αυτά που δεν βλέπεις με την πρώτη ματιά και όμως υπάρχουν.
Γιατί αν ο Δημάς λιποψύχησε, υπάρχουν άλλα παραδείγματα ανθρώπων που πορεύθηκαν με πίστη, με αισιοδοξία, και μας εμπνέουν με τον δικό τους τρόπο και τον δικό τους δρόμο.
Ο προφήτης Δανιήλ προτιμά να ριχθεί στο λάκκο των λεόντων, παρά να αρνηθεί τον Θεό. Οι Τρείς Παίδες προτιμούν το καμίνι της φωτιάς, παρά να εγκαταλείψουν την πίστη των πατέρων τους. Πόσοι Άγιοι και Μάρτυρες υπέμειναν φρικτά βασανιστήρια αταλάντευτοι, καρτερικοί και με γενναιότητα ψυχής! Για όλους αυτούς η άρνηση του Θεού ήταν η χειρότερη λιποταξία!
Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Φιλιππησίους: «Πάντα ισχύω εν τώ ενδυναμούντί με Χριστώ» (δ΄ 13). Τα πάντα κατορθώνω με τη δύναμη που μου δίνει η κοινωνία και η σχέση μου με τον Χριστό.
Μαζί του κι ο καθένας από εμάς που αισθάνεται τον αγώνα του Χριστού δύσκολο. Τον δρόμο ανηφορικό. Τον κόσμο δελεαστικό. Τους πειρασμούς να μας αποθαρρύνουν. Τις ειρωνείες του κόσμου να μας καταβάλλουν. Τότε είναι που θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στο Σωτήρα Κύριο. Να Τον παρακαλέσουμε. Να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Για να μη λιποψυχήσουμε. Για να μη λιποτακτήσουμε. Δίπλα μας είναι ο Κύριος!
Ζητά τη δική μας καταφυγή σ’ Αυτόν. Για να μας δώσει τη Χάρη Του. Ζητά την απόφασή μας να συμπορευθούμε μαζί Του, παρά τις όποιες δυσκολίες. Την απόφασή μας να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Δημά.
Νά μην Τον εγκαταλείψουμε. Γιατί η φυγή είναι πάντοτε εύκολη. Η παραμονή στην πίστη, στο χριστιανικό αγώνα και στην πνευματική ζωή είναι το δύσκολο.
Μακάριοι όσοι θα μείνουν σταθεροί, προσηλωμένοι στο δρόμο του Χριστού. Όσοι θα μάχονται με τον κακό εαυτό τους και τους πειρασμούς του κόσμου μέχρι τέλους. Όσοι θα δείξουν υπομονή και καρτερία. Πίστη και ελπίδα. Θα ’ναι αυτοί που σαν τον απόστολο Παύλο θα μπορούν να πούν στη δύση της ζωής τους:
«Τόν αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα». Για να μπορούν να ελπίζουν από τον αγωνοθέτη Κύριο ό,τι και ο απόστολος Παύλος, τον «τής δικαιοσύνης στέφανον, όν αποδώσει (...) ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7, 8).
Πηγή: osotir.org
