Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έτσι παρομοιάζει ο ιερός Προφήτης να απαντούν πρόθυμα και να τρέχουν να παρουσιαστούν γεμάτα ευφροσύνη μπροστά στον Πλάστη και Δημιουργό τους, ποιά;
Τά αστέρια!
Μιά θαυμάσια περιγραφή από τον προφήτη Βαρούχ, γεμάτη ζωντάνια και λυρισμό, προκειμένου να καταδείξει την άμεση υπακοή και ολοπρόθυμη υποταγή της υλικής κτίσεως στον πάνσοφο και πανάγαθο Δημιουργό της!
Είν’ Αυτός που στέλνει το φώς, κι εκείνο πηγαίνει· το καλεί, κι αυτό υπακούει στη φωνή Του... Τ’ αστέρια λάμπουν στις σκοπιές τους γεμάτα χαρά. Τα προσκαλεί, κι αυτά αποκρίνονται: Εδώ είμαστε! Λάμπουν από αγαλλίαση για χάρη του Δημιουργού τους: «Ο αποστέλλων το φώς, και πορεύεται, εκάλεσεν αυτό, και υπήκουσεν αυτώ... οι δε αστέρες έλαμψαν εν ταίς φυλακαίς αυτών και ευφράνθησαν. Εκάλεσεν αυτούς και είπον· πάρεσμεν, έλαμψαν μετ’ ευφροσύνης τώ ποιήσαντι αυτούς» (Βαρούχ γ΄ 33-35).
Καί μόνο η ανάγνωση των στίχων αυτών από την Αγία Γραφή, τον θεόπνευστο λόγο του Θεού, προξενεί αυτόματα ένα λεπτό μειδίαμα στα χείλη μας, κάτι σαν χαρά μυστική, ένα ευφρόσυνο αίσθημα ανακουφίσεως, στοργής, ασφαλείας. Μιά συγκίνηση βαθιά, ανείπωτη...
Ο Κύριος μιλά με τον ήλιο, τα αστέρια, κι αυτά απαντούν. Και λάμπουν από χαρά που μιλούν μαζί Του!...
Πράγματι. Δεν είναι αυτός ο πάνσοφος Δημιουργός τους; Έργα των χειρών Του δεν είναι οι ουρανοί; Αυτός δεν χρηματίζει και ο προνοητής και συντηρητής τους; Πάλι, σε άλλο σημείο, η θεόπνευστη Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Κύριος είναι «ο αριθμών πλήθη άστρων και πάσιν αυτοίς ονόματα καλών», Αυτός που γνωρίζει επακριβώς το δυσεξαρίθμητο πλήθος των αστέρων και σε όλα έχει δώσει όνομα και τα φωνάζει με το όνομά τους! (Ψαλ. ρμς΄ [146] 4). Εικονική έκφραση που δηλώνει ακριβώς αυτό που προείπαμε, την ακριβή γνώση, τη δημιουργική πρόνοια και επιμελημένη φροντίδα του Δημιουργού των πάντων για τα δημιουργήματά Του.
Τά καλεί λοιπόν με το όνομά τους, κι εκείνα, τ’ αστέρια, σπεύδουν ολοπρόθυμα στην προσταγή Του, εμφανίζονται μπροστά Του και Του λένε: «πάρεσμεν», εδώ είμαστε, στις διαταγές σου! (στίχ. 35).
Καί όχι μόνο αυτό, συνεχίζει ο Προφήτης, αλλά επειδή ακριβώς δείχνουν τέτοια προθυμία, ολόψυχη υπακοή στο πρόσταγμά Του, γι’ αυτό και λάμπουν γεμάτα χαρά, λάμπουν με χαρά και ευφροσύνη όχι για τον εαυτό τους, αλλά «τώ ποιήσαντι αυτούς», για χάρη του Δημιουργού τους. Έτσι Τον δοξάζουν και συνάμα δοξάζονται και τα ίδια. «Διηγούνται δόξαν Θεού» και κοσμούν τον ίδιο τον εαυτό τους με τη λάμψη που αντιφεγγίζουν. Φεύγουν από μπροστά Του και πάνε να πιάσουν τις θέσεις τους, τις βίγλες, τις τροχιές τους, κι εκεί να κάνουν αυτό για το οποίο ετάχθησαν: να φέγγουν, να φωτοβολούν. Και το κάνουν με τόση ευχαρίστηση! «Έλαμψαν εν ταίς φυλακαίς αυτών και ευφράνθησαν» (στίχ. 34).
Τί μεγαλείο!
Αλλά η Αγία Γραφή δεν είναι λογοτεχνία. Εν προκειμένω ο λόγος θέλει να καταδείξει τη μεγαλειώδη συμπαντική αρμονία, την υποταγή της αψύχου Δημιουργίας στους φυσικούς νόμους που έθεσε στο σύμπαν ο Παντοκράτωρ. Τίποτε δεν βγαίνει έξω από τους όρους και τα όριά του, τίποτε δεν ξεφεύγει από την καθορισμένη κίνηση, σκοπό και λειτουργία του. Κι αυτή η υποταγή της κτίσεως στους νόμους που καθόρισε ο Πλάστης και Δημιουργός της συνθέτει εν συνόλω το μεγαλείο της Δημιουργίας, μιά αρμονική μυστική συγχορδία, σιωπηλή συμφωνική μουσική.
Μιά μόνο παραφωνία μπορεί να υπάρξει σ’ αυτή τη συμπαντική μουσική:
Ο άνθρωπος!...
Η αυτεξουσιότητα του ανθρώπου, η ελευθερία του να επιλέγει – σε επίπεδο πνευματικής τώρα σφαίρας – την αμαρτία, την αποσκίρτηση από το νόμο του Θεού. Όταν όμως ο άνθρωπος ακολουθεί με πιστότητα και εκούσια υποταγή, εθελούσια υπακοή το νόμο του Παντάνακτος, τότε συνάπτει τον εαυτό του στην παγκόσμια υμνωδία που ανακρούεται πρός τον Δημιουργό.
Ποιόν Δημιουργό; Αυτόν που γνωρίζει μέχρι λεπτομερείας και φροντίζει για το τελευταίο αστέρι του πιό απομακρυσμένου γαλαξία. Κι αν τέτοια στοργή και πρόνοια, επιμελημένη φροντίδα λαμβάνει για τα άψυχα δημιουργήματά Του, πόσο μάλλον για το έμψυχο πλαστούργημα των δακτύλων Του, τον άνθρωπο! Αυτόν που εκόσμησε με την εικόνα Του και έδειξε την άπειρη πρός αυτόν αγάπη Του με όλα όσα για κείνον επετέλεσε, μέχρι και αυτής της εκχύσεως του αίματός Του!
Κι αν τα αστέρια λάμπουν από χαρά και ευφροσύνη στο πρόσταγμά Του, όταν ακούν να τα καλεί με το όνομά τους, και σπεύδουν να εμφανιστούν μπροστά Του φωνάζοντας «εδώ είμαστε!», τότε τι πρέπει να σημαίνει αυτό για μάς;
Ο Θεός δεν έπλασε τα αστέρια για να συνομιλεί μαζί τους. Τον άνθρωπο έπλασε για να συνομιλεί μαζί Του. Κι αυτή η ομιλία, συνομιλία, κοινωνία του Θεού μετά του ανθρώπου αποτελεί την ύψιστη καταξίωση του ανθρώπου. Την απόλυτη και μόνιμη και τέλεια ευφροσύνη και μακαριότητά του.
«Πάρεσμεν»! «Ιδού εγώ, Κύριε». Εδώ είμαι, Κύριε! «Λάλει, ότι ο δούλός σου ακούει». Σ’ ακούω, Κύριε, πές μου τι θέλεις από μένα. Μιά συνεχής παράσταση μπροστά στον Κύριο και Θεό μας, μιά μόνιμη ετοιμασία ψυχής, εγρήγορση του νού, αγρυπνία της καρδιάς, προκειμένου να πιάνουμε τα θεία μηνύματα.
Αυτό είναι και η ανείπωτη χαρά μας. Αυτό η μυστική προσευχή μας. Αυτό η δόξα μας!
Πηγή: osotir.org
