Γιατί ο Θεός δημιούργησε αυτούς που γνώριζε ότι θα πέσουν σε μεγάλες αμαρτίες και θα παραμείνουν αμετανόητοι;
Ανάγνωση σε 1.1 λεπτά
Αναγνώσεις: 1695 |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Θεός από αγαθότητα δημιουργεί εκ του μηδενός τα δημιουργήματά Του και είναι προγνώστης αυτών που θα συμβούν.
Αν βέβαια δεν επρόκειτο να υπάρχουν, ούτε θα επρόκειτο να είναι κακοί και ούτε θα τους γνώριζε εκ των προτέρων. Διότι η γνώση αναφέρεται σ’ αυτά που υπάρχουν και η πρόγνωση αναφέρεται σ’ αυτά που οπωσδήποτε θα συμβούν, προηγείται δηλαδή η ύπαρξη και μετά ακολουθεί η καλή ή κακή ύπαρξη.
Αν όμως – παρ’ όλο που επρόκειτο να δημιουργηθούν χάρη στην αγαθότητα του Θεού – τους εμπόδιζε να δημιουργηθούν, το ότι επρόκειτο να γίνουν κακοί εξ αιτίας της δικής τους προαίρεσης, τότε το κακό θα νικούσε την αγαθότητά του Θεού. [Δηλαδή η αγαθότητα του Θεού που τον ωθεί στην δημιουργία του ανθρώπου, δεν μπορεί να υποκύψει στο κακόκαι να μην τον δημιουργήσει.]
Ο Θεός λοιπόν τα δημιουργεί αγαθά όλα όσα δημιουργεί, γίνεται δε ο καθένας καλός ή κακός εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης.
Λοιπόν αν και είπε ο Κύριος: "Συνέφερε τω ανθρώπω εκείνω, ει ουκ εγεννήθη" (Ματθαίος 26:24) το έλεγε όχι επικρίνοντας την δημιουργία του, αλλά την κακία που προστέθηκε στο δημιούργημά Του εξ αιτίας της δικής του προαίρεσης και απερισκεψίας.
Διότι η απερισκεψία της γνώμης του αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς αν κάποιος, αφού δεχτεί πλούτο και εξουσία από έναν βασιλιά, θα καταδυναστεύσει τον ευεργέτη του, αυτόν ο βασιλιάς, αφού τον υποτάξει όπως του αξίζει, θα τον τιμωρήσει, αν τον δει να παραμένει μέχρι τέλους στην εξουσία του τυράννου.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Mεγάλη Τετάρτη: Τα δάκρυα της μετανοίας (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)
Ο χρόνος ολοένα και συντέμνεται, όλο και λιγοστεύει. Κάθε ημέρα που
περνά, είναι και ένα βήμα προς τον θάνατο. Να ξέρετε, ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό.
Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα,
έτσι και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν το νου,
αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν τη ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την
κάθε έκφραση του ανθρώπου.
Να γονατίζουμε και να προσευχόμαστε με πολλή ταπείνωση. Σε κάθε
μετανοημένη ψυχή δίδεται λόγος, της δίδεται φωτισμένη προσευχή. Αυτό το
βλέπουμε στην πόρνη του Ευαγγελίου κατά την Μεγάλη Τετάρτη. Που ήξερε αυτή, μια
γυναίκα του δρόμου, να κάνει προσευχή; Από τη
στιγμή όμως που αποφάσισε να μετανοήσει και άρχισε να κλίνει προς το φως
και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής.
Πόσο ωραία είναι τα λόγια της μπροστά στον Σωτήρα! Γονάτισε μπροστά Του
και ασφαλώς έκανε έναν εσωτερικό διάλογο μαζί Του! Εξέφρασε με όλη την καρδιά
της τη μετάνοιά της, διότι της απεκαλύφθη ότι Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας της
και όλοι οι άλλοι την εξαπάτησαν. Είδε ότι μόνον ο Ιησούς, ο Χριστός,
είναι Αυτός που θα της δώσει το φως, την ανακούφιση, την χαρά και την άφεση των
πολλών της εγκλημάτων.
«Δέξαι με – είπε – την αμαρτωλή, δέξαι μου το πέλαγος
της αμαρτίας!» Και είδατε ότι τα
δάκρυά της ήταν τόσα πολλά, που έβρεξαν τα άχραντα πόδια του Χριστού και
αναγκάσθηκε να τα σκουπίσει με την πλούσια κόμη της.
Δεν χρειαζόταν άλλο μύρο για τον Χριστό μας. Το πολυτιμότερο μύρο ήταν
τα δάκρυά της, που άξιζαν μεγάλο πλούτο. Ήταν σε
θέση να εξαλείψουν όλο το χρέος που είχε απέναντι στον Θεό. Και ενώ ήταν
βυθισμένη στον βούρκο, καταπνιγμένη στη βρωμιά και στη δυσωδία, τα πολύτιμα
εκείνα δάκρυα την βοήθησαν να λαμπρύνει το ένδυμα της ψυχής της και να γίνει
αποδεκτή από τον Σωτήρα μας. Εμείς, άραγε, πότε θα λαμπρύνουμε το ένδυμα
της ψυχής μας;
Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει, που βρέχει νοερώς τα πόδια
του Χριστού μας, δέχεται την ίδια ανταπόκριση, την οποία δέχθηκε και η πόρνη
γυναίκα. Δεν είναι μόνο το ότι σώθηκε, αλλά και έγινε
φωτεινό παράδειγμα για κάθε ψυχή παραστρατημένη, γιατί της δείχνει τον
τρόπο, τον δρόμο και το φως για επιστροφή. Αν μπορούσε κανείς να εμβαθύνει στην
ψυχή αυτής της γυναίκας, καθ’ ην στιγμήν ωλοφύρετο και έκλαιγε και έβρεχε τους
αχράντους πόδας του Ιησού, θα έβλεπε ποια ήταν η ανακούφιση, ποιο βάρος της
έφυγε και ποια ανάπαυση έλαβε η συνείδησή της. Ο Χριστός γι’ αυτά τα
δάκρυά της της έδωσε πλήρη την άφεση όλων των αμαρτιών της.
Έτσι και σε κάθε άνθρωπο, που επιστρέφει κοντά Του, του δίνει πλούσια
τη συγνώμη, αρκεί να μετανοήσει ειλικρινά.
Ουδέν πρόβλημα μετά την μετάνοια. «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του
αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», λέει ο Κύριος. Ορκίζεται στον
εαυτό Του ο Θεός και λέει: «Δεν θέλω κανένας άνθρωπος, καμία ψυχή να χαθεί και
να κολασθεί, αλλά θα την περιμένω. Θα εξαντλήσω κάθε περιθώριο χρόνου και κάθε
προσμονή για την επιστροφή της».
Ας βιάσουμε τους εαυτούς μας, για να βρεθούμε γρηγορούντες και νήφοντες
και να καταπολεμήσουμε την αμέλεια και τη ραθυμία,
γιατί αυτά εμποδίζουν τα αγαθά του Θεού προς τον άνθρωπο. Έρχεται ο δαίμονας
και μας φέρνει κόπωση, κομάρες και μας ψιθυρίζει: «Μη κάνεις τις μετάνοιες, μη
σηκώνεσαι τώρα για προσευχή, είσαι κουρασμένος, κοιμήσου λίγο παραπάνω, θα πας
για δουλειά» και τόσα άλλα. Ας μη τον ακούσουμε, ας βιασθούμε, διότι δεν
ξέρουμε μετά από λίγες στιγμές τι μπορεί να συμβεί. «Όπου εύρω σε, εκεί και
κρινώ σε». Αν μας βρει επάνω στη βία, θα μας κατατάξει μετά των βιαστών.
Αν μας βρει στην αμέλεια και στη ραθυμία, θα μας κατατάξει μετά των ραθύμων και
των αποτυχημένων.
Ας βιασθούμε λοιπόν σε όλα, για να εισέλθουμε στον νυμφώνα του Χριστού·
διότι «των βιαστών είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Αμήν.
[Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι. Μ.
Φιλοθέου, “Η τέχνη της σωτηρίας”. Έκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία
Β’. Τον νυμφώνα Σου βλέπω, σελ. 33 (αποσπάσματα)]
«Άπλωσε η πόρνη τις τρίχες της κεφαλής της σε Σένα τον Δεσπότη. Άπλωσε ο Ιούδας τα χέρια στους παράνομους. Η πρώτη, για να λάβει την άφεση των αμαρτιών της, ο δεύτερος, για να πάρει χρήματα» (απόστιχα) Δύο παραδείγματα μας προβάλλει απόψε η Εκκλησία μας. Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το ένα για να το μιμηθούμε. Το άλλο για να το αποστραφούμε. Μία πόρνη γυναίκα και ένα μαθητή του Κυρίου. Και προφανώς θα έλεγε κανείς ότι το θετικό και καλό παράδειγμα είναι ο μαθητής του Χριστού, ενώ το αρνητικό η πόρνη γυναίκα. Αλλά τα πράγματα, όπως όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε, κινούνται ανατρεπτικά: η πόρνη προβάλλεται ως εκείνη που πρέπει να μιμούμαστε, και μάλιστα σε όλη τη ζωή μας· ο μαθητής προβάλλεται ως εκείνος που πρέπει να αποστρεφόμαστε, για να μην οδηγηθούμε σαν κι εκείνον στην καταστροφή!
Κι είναι ευνόητο: η πόρνη είναι εκείνη που έγινε το διαχρονικό πρότυπο όχι βεβαίως για την πορνεία της, αλλά για τη μετάνοια την οποία επέδειξε, καθώς ένιωσε τη χάρη και την αγάπη του Κυρίου. Ο μαθητής Ιούδας είναι εκείνος που οι αιώνες αποστρέφονται, όχι ασφαλώς για την επίζηλη θέση του: να είναι δίπλα στον Κύριο ως μαθητής Του, αλλά για την προδοτική στάση του την οποία κράτησε τελικώς απέναντι στον Διδάσκαλό του!
Που θα πει: εκείνο που μετράει πάντοτε ενώπιον του Θεού μας, ανεξάρτητα από το τι κάναμε ή κάνουμε, σπουδαίο και σημαντικό ίσως, είναι τελικώς ό,τι υπερτερεί στην καρδιά μας. Όχι τι φαινόμαστε, αλλά τι είμαστε είναι εκείνο που στέκει αδιάκοπα ενώπιον του Θεού μας, δηλαδή το περιεχόμενο της καρδιάς μας που είναι και ο αληθινός θησαυρός μας. Πρόκειται για τη συγκλονιστική αλήθεια που είπε ο Κύριος και δεν της δίνουμε συνήθως και μεγάλη σημασία: «όπου ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται». Με άλλα λόγια, για να δω τον θησαυρό μου, τον ίδιο τον Θεό μου, πρέπει να κοιτάξω μέσα μου και να δω τι κυριαρχεί εκεί. Στον Ιούδα, τον μαθητή του Χριστού, κυριάρχησε αντί του Χριστού το χρήμα: τον κέρδισε το πάθος της φιλαργυρίας, οπότε ακολουθούσε τον Κύριο όντας ειδωλολάτρης· στην πόρνη γυναίκα κυριάρχησε αντί της φιληδονίας και της πορνείας της η αγάπη του Χριστού που την οδήγησε στη συγκλονιστική μετάνοιά της.
Εντελώς ανατρεπτικό πράγματι το σκηνικό: μας εμβάλλει κυριολεκτικά σε φόβο, γιατί μας κάνει να σκεφτούμε ότι τίποτε το εξωτερικό, το μετρήσιμο με τις αισθήσεις μας και τη λογική μας, δεν μπορεί να είναι το σταθερό έδαφος που μπορούμε να πατήσουμε. Το μόνο σωτήριο για μας είναι η αγάπη του Θεού μας. Αυτή που έκανε και την άσωτη γυναίκα να μεταστραφεί και να γίνει υπόδειγμα αγιότητας! π.Γεώργιος Δορμπαράκης
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα: «Δεν υπάρχει πουθενά σκοτάδι. Εμείς κλείνουμε τα μάτια μας»
Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Όπου ο Θεός εκεί είναι και το
Άκτιστο Φως του. Ο Άκτιστος φωτισμός του Τριαδικού Θεού μας πληρεί τα
πάντα. Δεν υπάρχει επομένως τόπος σκοτεινός. Όλα είναι πάμφωτα με τον
Άκτιστο Φωτισμό του Τριαδικού Θεού μας ο Οποίος καθώς εκπέμπει Φως
εκπέμπει και άπειρη Θεία Αγάπη.
Δηλ. μας βομβαρδίζει ο Θεός με άπειρους τόνους Θείας Αγάπης. Και
αλίμονο σε όποιον δεν δέχεται αυτήν την Αγάπη. Διότι θα την βιώσει ως
άπειρη κόλαση, ως άπειρο μίσος και άπειρο σκότος στην άλλη ζωή.
Με αυτήν τη διδαχή τακτοποιούνται όλοι οι λογισμοί των συγχρόνων
ανθρώπων που λένε, εφόσον ο Θεός είναι άπειρη αγάπη πως είναι δυνατόν να
δέχεται να μας κολάζει αιωνίως με τόσες κολάσεις; Ο Θεός ούτε κολάζει,
ούτε εποίησε κόλαση ως δημιουργία. Ο Θεός από αγάπη εποίησε τα πάντα και
ό,τι εποίησε είναι όλα φως και αγάπη. Σκότος και τιμωρία δεν εποίησε ο
Θεός.Εμείς δημιουργήσαμε με την αμαρτία τον θάνατο, το σκότος και την
κόλαση. Επομένως δεν μας κολάζει ο Θεός αλλά αυτοκολαζόμαστε μόνοι μας.
Συγκεκριμένα είναι όπως ο ήλιος που λάμπει πάμφωτα και
υπάρχουν μάτια ανθρώπων που εθελοτυφλούν και δεν θέλουν να δουν το φως
του ηλίου και μάλιστα αιωνίως. Αυτός ο αιώνιος εθελοτυφλισμός, να
παραμείνει κάποιος στο σκοτάδι ενώ μπορεί να δει, είναι καθαρά προαίρεση
και αυτεξούσιο κάθε ανθρώπου, το οποίο ο Θεός σέβεται και δεν
επεμβαίνει. Και κάνει ο άνθρωπος τη ζωή του και τις αμαρτίες του και δεν
τον εμποδίζει ο Θεός αλλά αν δεν μετανοήσει ακολουθεί η δικαιοσύνη Του
οπότε δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Θεό, για την κόλαση που θα βιώνει
στη άλλη ζωή…
«Άπλωσε η πόρνη τις τρίχες της κεφαλής
της σε Σένα τον Δεσπότη. Άπλωσε ο Ιούδας τα χέρια στους παράνομους. Η πρώτη,
για να λάβει την άφεση των αμαρτιών της, ο δεύτερος, για να πάρει χρήματα»
(απόστιχα)
Δύο παραδείγματα μας προβάλλει απόψε η Εκκλησία μας.
Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το ένα για να το μιμηθούμε. Το άλλο για να το
αποστραφούμε. Μία πόρνη γυναίκα και ένα μαθητή του Κυρίου. Και προφανώς θα
έλεγε κανείς ότι το θετικό και καλό παράδειγμα είναι ο μαθητής του Χριστού, ενώ
το αρνητικό η πόρνη γυναίκα. Αλλά τα πράγματα, όπως όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε,
κινούνται ανατρεπτικά: η πόρνη προβάλλεται ως εκείνη που πρέπει να μιμούμαστε,
και μάλιστα σε όλη τη ζωή μας· ο μαθητής προβάλλεται ως εκείνος που πρέπει να
αποστρεφόμαστε, για να μην οδηγηθούμε σαν κι εκείνον στην καταστροφή!
Κι είναι ευνόητο: η πόρνη είναι εκείνη που έγινε το
διαχρονικό πρότυπο όχι βεβαίως για την πορνεία της, αλλά για τη μετάνοια την
οποία επέδειξε, καθώς ένιωσε τη χάρη και την αγάπη του Κυρίου. Ο μαθητής Ιούδας
είναι εκείνος που οι αιώνες αποστρέφονται, όχι ασφαλώς για την επίζηλη θέση
του: να είναι δίπλα στον Κύριο ως μαθητής Του, αλλά για την προδοτική στάση του
την οποία κράτησε τελικώς απέναντι στον Διδάσκαλό του!
Που θα πει: εκείνο που μετράει πάντοτε ενώπιον του
Θεού μας, ανεξάρτητα από το τι κάναμε ή κάνουμε, σπουδαίο και σημαντικό ίσως,
είναι τελικώς ό,τι υπερτερεί στην καρδιά μας. Όχι τι φαινόμαστε, αλλά τι
είμαστε είναι εκείνο που στέκει αδιάκοπα ενώπιον του Θεού μας, δηλαδή το
περιεχόμενο της καρδιάς μας που είναι και ο αληθινός θησαυρός μας. Πρόκειται
για τη συγκλονιστική αλήθεια που είπε ο Κύριος και δεν της δίνουμε συνήθως και
μεγάλη σημασία: «όπου ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται». Με άλλα
λόγια, για να δω τον θησαυρό μου, τον ίδιο τον Θεό μου, πρέπει να κοιτάξω μέσα
μου και να δω τι κυριαρχεί εκεί. Στον Ιούδα, τον μαθητή του Χριστού, κυριάρχησε
αντί του Χριστού το χρήμα: τον κέρδισε το πάθος της φιλαργυρίας, οπότε
ακολουθούσε τον Κύριο όντας ειδωλολάτρης· στην πόρνη γυναίκα κυριάρχησε αντί
της φιληδονίας και της πορνείας της η αγάπη του Χριστού που την οδήγησε στη
συγκλονιστική μετάνοιά της.
Εντελώς ανατρεπτικό πράγματι το σκηνικό: μας εμβάλλει
κυριολεκτικά σε φόβο, γιατί μας κάνει να σκεφτούμε ότι τίποτε το εξωτερικό, το
μετρήσιμο με τις αισθήσεις μας και τη λογική μας, δεν μπορεί να είναι το
σταθερό έδαφος που μπορούμε να πατήσουμε. Το μόνο σωτήριο για μας είναι η αγάπη
του Θεού μας. Αυτή που έκανε και την άσωτη γυναίκα να μεταστραφεί και να γίνει
υπόδειγμα αγιότητας!
Το μυστήριο της μετανοίας είναι το μεγαλύτερο και το πιο ευλογημένο μυστήριο που μας προετοιμάζει άριστα για τον ουρανό…Κανένα αμάρτημα πάνω στη γη δεν είναι ασυγχώρητο για τον άνθρωπο που θα μετανοήση και για τον Θεό της αγάπης που τον δέχεται. Ο Θεός ευχαριστιέται και αναπαύεται στον άνθρωπο που μετανοεί, όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Η μετάνοια είναι πάντα ανοιχτή για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός θέλει μόνο την... ομολογία του σφάλματος. Από κει και πέρα τα πάντα τελειώνουν. Δια της ταπεινώσεως έρχεται η εξομολόγησις και η εξομολόγησις φέρνει την κάθαρση και η κάθαρση φέρνει την όραση του Θεού. Τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, τον νου, το ψυχή, το σώμα, την ζωή, τον λόγο, αγνίζουν ακόμη και την κάθε έκφραση του ανθρώπου.Ποτέ μην χάσουμε την ελπίδα. Όσο και αν πέφτουμε και τραυματιζόμαστε να μην απελπιζόμαστε. Εφ’ όσον ο Θεός μας χαρίζει ζωή, αυτό αποτελεί μία εγγύηση του Θεού, ότι μας περιμένει. Εάν ο Θεός δεν ήτο απείρως εύσπλαχνος, κανείς δεν θα σωζόταν. Ο Χριστός μας περιμένει, δεν πρέπει να αργοπορούμε και αναβάλλουμε.
από το βιβλίο: "Δοκιμασμένες πνευματικές νουθεσίες" Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέουεκδ. Ορθόδοξη κυψέληhttps://imverias.blogspot.com/2014/06/blog-post_9.html#more
Tο Άγιο Ευχέλαιο: Τι είναι, πότε και γιατί τελείται; Θρησκεία
Η Αγία Ορθόδοξό μας Εκκλησία θέσπισε να τελείται την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη το Ιερό Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου.
Το μυστήριο αυτό είναι ένα από τα εφτά Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Μέσα στο ιερό Ευαγγέλιο βλέπουμε, ότι οι άγιοι Απόστολοι σε πολλές περιστάσεις άλειφαν με ευλογημένο ελαιόλαδο τους ασθενείς και εθεραπεύοντο (Μαρκ. 6:13). Έτσι, η Ορθόδοξος Εκκλησία, που συνεχίζει απαραχάρακτα την Αποστολική Παράδοση, τελεί αυτό το Ιερό Μυστήριο, για την θεραπεία των ψυχικών και σωματικών ασθενειών των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών.
Για το Ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου μας μιλά ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο οποίος προτρέπει τους πιστούς: Εάν κάποιος είναι ασθενείς, να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και αφού προσευχηθούν γι’ αυτόν, να τον αλείψουν με λάδι στο όνομα του Κυρίου. Και η προσευχή της πίστεως θα σώσει εκείνον, που υποφέρει, και ο Κύριος θα τον σηκώσει από κρεβάτι του πόνου, και αν έχει διαπράξει αμαρτήματα, θα συγχωρεθούν. Τέλος, προτρέπει όλους, να εξομολογούνται τα παραπτώματά τους ο ένας στον άλλο, και να προσεύχονται για να θεραπευθούν (Ιακ. 5:14-15)
Δύο είναι τα στοιχεία του Ιερού Μυστηρίου. Το ορατό, που είναι το λάδι και το δεύτερο είναι η αόρατη Θεία Χάρις, που επικαλούμεθα για να αγιάσει το ελαιόλαδο και να χαρίσει στον κάθε πιστό την ψυχική και σωματική του υγεία.
Χρησιμοποιούμε ελαιόλαδο και κρασί, που ...
συμβολίζουν τη θεραπευτική ενέργεια του Θεού. Γι’ αυτό μέσα στο κανδήλι αντί για νερό βάζουμε κρασί, όπως στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη το κρασί αποσκοπούσε να απολυμάνει τις πληγές και το λάδι για να απαλύνει τους πόνους.
Χρησιμοποιούμε αλεύρι, που προορίζεται να γίνει το πρόσφορο για την λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Από αυτό το πρόσφορο θα βγάλει ο ιερέας τον Αμνό, που θα γίνει το Σώμα του Χριστού και θα φυλαχτεί όλο τον χρόνο μέσα στο Άγιο Αρτοφόριο για τις έκτατες ανάγκες.
Χρησιμοποιούμε επτά κεριά σε συμβολισμό της αγιότητας. Διαβάζονται επτά ευαγγέλια, επτά αποστολικά αναγνώσματα και επτά ευχές.
Στο τέλος του Ιερού Μυστηρίου όλοι οι πιστοί γονατίζουν και ο ιερέας διαβάζει την συγχωρητική ευχή, με την οποίαν συγχωρούνται τα αμαρτήματα των πιστών που έχουν ήδη εξομολογηθεί.
Ο ιερέας κατόπιν μυρώνει τους πιστούς στα διάφορα μέλη του σώματος. -Στο μέτωπο για τον αγιασμό των σκέψεων μας. -Στο σαγόνι για τον αγιασμό των λόγων μας. -Στα χέρια για να είναι άγια τα εξωτερικά και εσωτερικά έργα μας. Τα Ιερά Μυστήρια της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας είναι τα μόνα θεραπευτικά μέσα για να βρει ο άνθρωπος την θεραπεία του. Είναι η ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Είναι ο μόνος δρόμος για να φτάσουμε στον αγιασμό και στην σωτηρία μας. Γι’ αυτό, ας πλησιάζουμε με πίστη την Χάρη του Θεού και ας ζητήσουμε το έλεος της φιλανθρωπίας Του.
https://www.iellada.gr/thriskeia/agio-eyhelaio-ti-einai-pote-kai-giati-teleitai
Μεγάλη Τρίτη: Η σημασία της ευαγγελικής περικοπής των δέκα παρθένων (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Στη Μαρία Ζ. που ρωτά…Πέντε σοφές και πέντε μωρές παρθένες. Διάβασε:
πέντε σοφές και πέντε μωρές ανθρώπινες ψυχές. Οι σοφές είχαν τα καντήλια καθαρά
και το λάδι ενώ οι μωρές μόνον τα καντήλια.
Τα καντήλια κατ’ αρχάς συμβολίζουν το σώμα και το λάδι
το έλεος. Ίσως, η ελληνική λέξη
«έλαιον» να έχει κάποια σχέση με τη λέξη έλεος. Από τη λέξη έλεος παράγεται και
η λέξη πολυέλεος, που σημαίνει αυτόν που
έχει πολύ έλεος. Ο πολυέλεος του ναού ανάβει κατά τη διάρκεια του όρθρου όταν
ψέλνονται οι ψαλμοί περί του πολύ ελέους του Θεού έναντι του εκλεκτού Του λαού
με την επανάληψη «ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού αλληλούια» (Ψαλμ. 135:1).
Οι σοφές παρθένες είχαν, λοιπόν, παρθένο σώμα με παρθένα ψυχή αλλά μαζί μ’ αυτό
και μεγάλο έλεος. Έλεος απέναντι στους πιο
αδύναμους από τις ίδιες, που ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τις
αμαρτίες. Οι μωρές παρθένες κρατούσαν
αυστηρά τη σωματική παρθενία αλλά ήταν ανελέητες και
έβλεπαν περιφρονητικά τους πιο αδύναμους από τις ίδιες. Τους κατέκριναν με
αλαζονεία και τους αποστρέφονταν με υπεροψία. «Δίκαια τις αποκαλούν μωρές»,
λέει ο άγιος Νείλος του Σινά, «αφού πέτυχαν στο πολύ δύσκολο και σχεδόν
αδύνατο - δηλαδή την παρθενία - παρέβλεψαν όμως το έλεος, τη συμπόνια, τη
συγχώρεση».
Το καντήλι τους ήταν καθαρό, αλλά άδειο και σκοτεινό! Όταν έρθει ο
θάνατος και το σώμα λιώσει κάτω από το χώμα ενώ η ψυχή ξεκινήσει προς τον δρόμο
της αιώνιας κατοικίας το λάδι του ελέους πρέπει να τις φωτίζει και να τις
οδηγεί. Όποιος μένει χωρίς αυτό το λάδι θα τον περιτρυγυρίζει το σκοτάδι. Πώς
θα διασχίσει τον δύσκολο αυτό χώρο; Η ψυχή διακατέχεται από φόβο και τρέμει.
Γύρω της φοβερές σκιές από αναλαμπές. Σαν τα ανατριχιαστικά όνειρα που
ταλαιπωρούν τον ύπνο. Ποιος θα την ελεήσει τώρα; Ποιος θα προσφέρει έστω και
μία αχτίδα φωτός; Θα ελεήσει ο Θεός, αλλά τους
ελεήμονες. Αφού έχει ειπωθεί: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί
ελεηθήσονται» (Ματθ. ε : 7). Αυτοί που έδειξαν έλεος έναντι των
δημιουργημάτων αυτοί θα ελεηθούν από τον Δημιουργό. Δεν είναι άραγε αυτό δίκαιο
και παρηγορητικό;
Στη γειτονιά μας ζούσε μία μεγάλη κοπέλα. Γι αυτήν ήταν γνωστό ότι καθ’
όλη τη διάρκεια της ζωής της παρέμεινε τίμια. Μέχρι εκεί καλά και άξια
συγχαρητηρίων. Αλλά από μέρα σε μέρα η γλώσσα της άρχισε να ξερνά δηλητηριώδη
βέλη για εκείνους που ζούσαν στον γάμο και οι οποίοι αμαρτάνουν. Από το πρωί
μέχρι το βράδυ περηφανευόταν για την
παρθενία της και λοιδορούσε όσους της φαίνονταν χειρότεροι απ’ αυτήν. Ένας
ιερέας σε μία συζήτηση μας είπε γι’ αυτήν: αν δεν ξέρετε τι είναι η μωρή
παρθένα από την ευαγγελική περικοπή, να την! Και όντως, κατά κάποιο
τρόπο, φαίνεται έντονα η μωρία όταν ο άνθρωπος διαθέτει μία και μόνον
αρετή και του λείπουν οι υπόλοιπες. Η μία αρετή μοιάζει όπως ένα μικρό φως μέσα
στο σκοτάδι που αναγκάζει τον ταξιδιώτη να γέρνει πότε αριστερά πότε δεξιά για
να μπορέσει να δει. Η σοφία δεν βρίσκεται στην μία αρετή αλλά στη συλλογή
όλων των αρετών. Όπως είπε και ο Πάνσοφος: «Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον
και υπήρεισεν στύλους επτά» (Παρ. Σολ. 9: 1). Σοφή είναι η ψυχή εκείνη η
οποία διαθέτει τουλάχιστον επτά αρετές.
Ακόμα αυτή η παραβολή του Χριστού έχει και βαθύτερη πνευματική
σημασία. Με τις πέντε μωρές παρθένες υπονοεί τις
πέντε βασικές αισθήσεις. Όποιος ζει μ’ αυτό που βλέπει και ακούει χωρίς
κανέναν έλεγχο από τον νου, αυτός έχει μωρή ψυχή. Όταν ο θάνατος απλώσει το
πέπλο του σ’ αυτόν τον αισθητό κόσμο μία τέτοια ψυχή μένει στο απόλυτο
σκοτάδι. Με τις πέντε σοφές παρθένες υπονοεί τις
πέντε εσωτερικές αισθήσεις, οι οποίες ελέγχουν τον νου και κυριαρχούν
πάνω στις εξωτερικές αισθήσεις. Αλλά θα μπορέσεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου
να το αντιληφθείς αυτό; Ο χρόνος θα δείξει.
Ειρήνη και υγεία από τον Θεό.
(Από το βιβλίο “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται”,
Εκδόσεις “Εν Πλω”)
Έξω από τον Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία άλλη αξία, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
Μόνο η πνευματική ζωή είναι η αληθινή ζωή, όλα τα υπόλοιπα είναι ύλη. Και το σώμα μας ύλη είναι, χώμα δανεισμένο από τη γή… Πνευματική ζωή είναι η αδιάλειπτη προσπάθειά μας να καταστούμε άξιοι της θεϊκής πνοής που βρίσκεται μέσα μας.Η ψυχή του ανθρώπου είναι στα μάτια του Θεού θησαυρός πολυτιμότερος απ’ όλο τον υλικό κόσμο. Η καλλιέργεια της ψυχής είναι η σημαντικότερη, και ο κόπος για την ψυχή είναι ο πιό συνετός.Πολλοί ετοιμοθάνατοι, ευρισκόμενοι σε πολύωρη αγωνία, μπόρεσαν να ξεψυχήσουν μονάχα τότε, όταν εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους στον ιερέα… Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και καλοσύνης και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Πως όμως θα σωθεί κάποιος άνθρωπος, αν συνειδητά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αμαρτίας και δικαιοσύνης του Θεού, αν δεν απορρίψει την αμαρτία και δεν αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού;Μέ αυτό που ο άνθρωπος κουβαλά στην ψυχή του κατά την ώρα του θανάτου, με τούτο απέρχεται στην κρίση του Θεού. Αν αυτό είναι αμαρτία, με την αμαρτία, και αν είναι δικαιοσύνη, τότε με τη δικαιοσύνη. Ο Θεός περιμένει από κάθε θνητό άνθρωπο τη μετάνοια και η μετάνοια περιλαμβάνει την εξομολόγηση των ιδίων αμαρτημάτων.Έξω από τον Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία άλλη αξία. Το δε έλεος του Θεού μόνο σε αυτή τη ζωή εκχύνεται στους μετανοούντας αμαρτωλούς ανθρώπους, ενώ στην φοβερή κρίση, το έλεος θα αντικατασταθεί από τη δικαιοσύνη του Θεού.Τό σημαντικότερο δώρο που ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο είναι η θεοειδής ψυχή. Αυτό το σημαντικό δώρο θα ζητήσει πάλι πίσω ο Θεός στον κατάλληλο καιρό. Τίποτε δεν μπορεί ο άνθρωπος να επιστρέψει πίσω στον Θεό στη θέση της ψυχής. Η ψυχή είναι βασίλισσα και όλα τα άλλα είναι δούλοι. Δεν θα δεχτεί ο Θεός τον δούλο στη θέση του βασιλιά, μήτε και θέλει το εφήμερο στη θέση του αιωνίου. Τι λοιπόν θα προσφέρει ως αντάλλαγμα ο αμαρτωλός για την ψυχή του;Ενόσω ο άνθρωπος βρίσκεται εντός του σώματος σε αυτό τον κόσμο, καυχάται για πολλές από τις κοσμικές αξίες. Όταν όμως αποχωριστεί από το σώμα, τότε διαπιστώνει -νά δώσει ο Θεός να μην το γνωρίσει- πως έξω από τον Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία αξία άλλη. Τότε δεν θα μπορέσει να κάνει καμία σκέψη για οποιαδήποτε εξαγορά και ανταλλαγή της ψυχής. Ώ, πόσο φρικτή είναι η θέση της αμαρτωλής ψυχής όταν αποκόπτονται όλα τα νήματα που την συνδέουν με τον κόσμο και τον Θεό και κείνη, γυμνή και τετραχηλισμένη, πτωχή και πάμπτωχη βρεθεί στον κόσμο των πνευμάτων!https://agiazoni.gr
Να γίνεσαι καλύτερος… χωρίς διαταγές!
Να χαίρεσαι… χωρίς να υποκρίνεσαι!
Να μιλάς… χωρίς να περιαυτολογείς!
Να δουλεύεις… χωρίς να υποδουλώνεσαι!
Να είσαι ελεύθερος… χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος!
Να είσαι τολμηρός… χωρίς επίδειξη!
Να είσαι εκδηλωτικός… χωρίς να είσαι επιπόλαιος!
Να παλεύεις… χωρίς να απελπίζεσαι!
Να είσαι οδηγός… χωρίς να κομπάζεις!
Να διαλέγεις… χωρίς να περιφρονείς!
πηγή
Διδακτική ιστορία με τον γ. Χρυσόστομο τον θεοδίδακτο: Είναι σωστό να δέρνουμε όποιον βλασφημά;
Όταν ο Γέρων Χρυσόστομος ήταν εφημέριος στον Καρέα περί το 1960, εκλήθη στο γραφείο της Αρχιεπισκοπής και του δόθηκε η εντολή να τελέση τον γάμο σε ένα ζευγάρι που είχαν κώλυμμα γάμου σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες. Σύμφωνα με την εκμυστήρευση του Γέροντα, είχαν βαθμό συγγενείας (πρώτα εξαδέλφια). Ο π. Χρυσόστομος ήταν ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων. Αρνήθηκε με ευγένεια, όχι ελεγκτικά αλλά αρνήθηκε. Δέχθηκε πολλαπλές πιέσεις. «Τι σε νοιάζει εσένα;» του έλεγαν, «αυτός που σε διατάζει έχει την ευθύνη» κλπ. Εκείνος σταθερός στην άρνησή του. Τότε τον έθεσαν σε αργία οικονομική, δηλαδή επιτρεπόταν να λειτουργή μόνο, όχι να τελή Μυστήρια κλπ., αλλά του έκοψαν τον μισθό από το 1960 μέχρι το 1984.
Τώρα αρχίζει το μαρτύριο της πείνας, της ζητιανιάς και της πικρίας για την μητριά Εκκλησία. Αυτός ο χρυσός άνθρωπος φιλοξενιόταν εδώ και εκεί, λειτουργούσε όταν του το επέτρεπαν και ζούσε από τα τρισάγια που έκαναν στα Κοιμητήρια οι πτωχοί αδελφοί του Χριστού.
Έτσι τον γνώρισαν όλοι, πτωχό, καθαρό, άρχοντα, ευθυτενή, λευκογένειο, με την τεράστια ομπρέλλα του καλοκαίρι-χειμώνα, γιατί ήταν παλλευκός και τον επείραζε το φως. Ας σημειωθή ότι δεν κρεοφαγούσε και, ενώ πενόταν, δεν ζητούσε, αρκούμενος σε ό,τι ο Θεός θα έστελνε με τον φωτισμό του σε κάποιον αδελφό.
Ήταν Μ. Τετάρτη, μια χρονιά που ήταν ακόμη άμισθος. Γύριζε από το Κοιμητήριο. Κατηφόριζε για το εκκλησάκι στον Καρέα. Ήταν μεσημέρι, είχε δροσιά, Άνοιξη. Δρασκέλιζε με μεγάλα βήματα με τα τρύπια άρβηλα τον μόνο ασφαλτόδρομο που ένωνε το Κοιμητήριο με την εκκλησία. Τότε άκουσε μια βαρειά βλασφημία για τον Χριστό από ένα θαμώνα του καφενείου. Πλησίασε στο καφενείο, τον έδειξε, του είπε, «έλα έξω» και με την ανάστροφη της δεξιάς του του έδωσε μία, τόσο δυνατή, που τον ξάπλωσε φαρδύ-πλατύ κάτω και ο άνθρωπος έχασε τις αισθήσεις του. Γύρισε χωρίς καν να τον κοιτάξη, τίναξε τα ρούχα του και συνέχισε τον δρόμο του χωρίς να τον νοιάξη. Οι άνθρωποι τον κοίταζαν αποσβολωμένοι και άκουγε πίσω του την φασαρία, αλλά αυτός προχωρούσε και δεν τον ένοιαζε τίποτε.
Φτάνει στον ναό, πάντοτε με την είσοδο έπαιρνε κερί από το παγκάρι, προσκυνούσε τις εικόνες και άναβε δύο κεριά, ένα για τους ζώντες και ένα για τους κεκοιμημένους. Προσκύνησε τις Βασιλικές εικόνες του τέμπλου και, μόλις σκύβει στον Χριστό, άκουσε στην καρδία του μια φωνή πραεία να τον μαλώνη. «Εγώ υπομένω σήμερα τα πάντα, Χρυσόστομε, και εσύ σχεδόν τον σκότωσες τον άνθρωπο».
Τότε συγκλονίστηκε, κατάλαβε τι είχε κάνει, γυρνάει πίσω να βρη τον άνθρωπο να του ζητήση συγγνώμη. Τίποτε, το καφενείο κλειστό, όλοι άφαντοι. Γυρίζει πάλι πίσω. Μπαίνει στο Ιερό, σφαλίζει τις θύρες και κλαίει ώρες, αλλά καμμία παρηγοριά. Το απόγευμα πάει στον Πνευματικό, εξομολογείται, αλλά πέτρα η καρδιά του. Ακούει μέσα του το Πνεύμα το Άγιο λυπημένο να του λέη: «Κάϊν, Κάϊν, που είναι ο αδελφός σου;». Γυρνά πάλι στην Εκκλησία. Που να τολμήση να φορέση το πετραχήλι του για την Ακολουθία! Ο λαός συνάζεται, ο ψάλτης αδημονεί και αυτός γονατιστός κλαίγοντας μπροστά στην αγία Τράπεζα παρακαλά για συγχώρεση.
Και τότε γίνεται το αναπάντεχο. Ο Σταυρός του Χριστού, που τον είχε βγάλει για να τον καθαρίση και τον είχε ακουμπήσει στον τοίχο, γλίστρησε και πέφτει με πάταγο. Το χέρι του Χριστού και το ξύλο του Σταυρού έπεσε με δύναμη πάνω στο κεφάλι του και το άνοιξε, τρέχαν τα αίματα. Και τότε άκουσε πραεία τη φωνή στην καρδία του, «τα αίματα είναι ο κανόνας σου, σήκω φόρεσε το πετραχήλι σου και πρόσεχε σεαυτώ». Και έβαλε «Ευλογητός» ο χαρίεις αυτός άνθρωπος ο θεοδίδακτος.
Πηγή: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ 199-201. koinoniaorthodoxias.org
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Πώς θα ζήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα - Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους (...). Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύσθηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:
«Άν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα- απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς».
Άν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πώ στους αγγέλους μου:
«Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου (Ησ. 26,10) (=διώξτε τον ασεβή για να μη δεί τη δόξα του Κυρίου)». (...).
Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και σύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο;
Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού; και πως θα συμβασιλεύσεις μ᾿ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν κι εκείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ᾿ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;
Αλλά τι θα πούμε πρός αυτούς που δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;
Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζεί και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Νά, βαδίζετε τώρα οι δυό μαζί - κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και σύ αντεπιτίθεσαι; «Ναί», λέει, «γιατί είπε σε κείνον που τον ράπισε: ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού - ει δε καλώς, τι με δέρεις; (Ιω. 18,23). (=Άν είπα κάτι κακό, πές ποιό ήταν - αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;)».
Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού (=δέν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).
Καί για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: ούτως αποκρίνει τώ αρχιερεί; (Ιω. 18,22)- (=έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.
Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ᾿ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές του.
Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και σύ γογγύζεις;
Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και σύ δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;
Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και σύ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;
Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο;
Μάταια στ᾿ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο (...), αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών - έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!
(από το βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα», έκδοσις Ι.Μ. Αγίου Συμεών Νέου Θεολόγου, Τ.Κ. 19014 - Κάλαμος Αττικής)
( Αναγνώσεις: 1695 )
