Το παράπονο του Χριστού μας - Ένα βίντεο που δύσκολα κανείς συγκρατεί τα δάκρυά του!
Ανάγνωση σε 1.4 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Μακαριστός γέροντας Ευσέβιος Μαμάκας (✝28-9-2011) από το νησί της Καλύμνου. Ένα δίλεπτο βίντεο που ξεχειλίζει η αγάπη για τον Χριστό και δύσκολα κανείς συγκρατεί τα δάκρυά του όσες φορες και να το ξανα δεί! Διαβάστε το κείμενο και δείτε το συγκλονιστικό βίντεο.
"Γύρισε σε μένα. Ακόμα και μέσ’ στην αθλιότητά σου, την ενοχή σου, Σε δέχομαι όπως είσαι.
Και σου λέω ότι σε έχω ήδη συγχωρέσει.
Άφησέ με παιδί μου να σου πω, ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη για σένα από τη δική μου.
Ύψωσε τα μάτια σου σε μένα και δες ποιος σε παρακαλεί.
Εγώ είμαι ο Ιησούς, ο Σωτήρας σου, που έρχομαι σήμερα σε σένα, μιλώντας μέσα από το στόμα, ακόμα και των πιο ασήμαντων ανάμεσά σας. (Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός).
Έρχομαι ξυπόλητος και σαν ζητιάνος, για να σου γυρέψω μια ανταπόδοση αγάπης.
Γυρεύω την καρδιά σου. Μην μου την αρνιέσαι.
Νύχτα και μέρα σου απλώνω τα χέρια μου, πότε θα έρθεις σ’ Εμένα;
Πότε θα ακούσω την ανταπόκρισή σου;
Θα βρω άραγε μια απάντηση μέσα σ’ αυτήν την ερημιά, παιδί μου;
Για σένα η Δημιουργία.
Είμαι ο Άγιός σας, αλλά η εποχή σας με ξανασταύρωσε.
Είμαι Αυτός που σας αγαπάει πολύ, και όμως είμαι αυτός που δέχεται ανελέητο μαστίγωμα από την αδιαφορία της εποχής.
Είμαι το φως του κόσμου, που έρχεται σ’ αυτήν την σκοτεινή εποχή, να σας δώσει το φως της ζωής.
Να έχετε την ειρήνη παιδιά μου. Σας προσφέρω την ειρήνη μου.
Σας προσφέρω το δώρο της αγάπης μου.
Ελάτε σε μένα όπως είστε. Μην περιμένετε να γίνεται άγιοι, για να έρθετε κοντά μου.
Ελάτε σε μένα όπως είστε, μη φοβάστε, είμαι ο Πάνστοργος Πατέρας σας και πως μπορούν μερικοί από σας να αμφιβάλουνε για την αγάπη μου;
Πλησιάστε όλοι εσείς που περιπλανιέστε ακόμα σ’ αυτή την ερημιά. Ελάτε σε μένα αγνοί και καθαροί.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Κανένα να μην κατηγορείς, να μην περιγελάς, να μην πικραίνεις
Κανένα να μην κατηγορείς, να μην περιγελάς, να μην πικραίνεις. Να μην οργίζεσαι. Μη σκεφτείς ποτέ πως έχεις κάποια αρετή. Φυλάξου να μη λές, “ο τάδε ζεί καλά, ο δείνα ζεί άσωτα”, γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει το «μή κρίνετε» (Ματθ. 7:1. Λουκ. 6:37).Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά. Ολους να τους δέχεσαι σαν το Χριστό. Μήν ανοίξεις τ' αυτιά σου σε άνθρωπο που κατακρίνει, ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστιέσαι μ' αυτά που λέει. Εσύ να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Λίγο να μιλάς και πολύ να προσεύχεσαι.Μά ούτε κι αυτόν που κατακρίνει ή κάνει οποιαδήποτε άλλη αμαρτία να καταδικάσεις με το λογισμό σου.Τά δικά σου σφάλματα να βλέπεις πάντα και τον εαυτό σου μόνο να καταδικάζεις και να εξουθενώνεις. Νά, έτσι θα κερδίσεις τη βασιλεία των ουρανών.
Αγίου Νήφωνος Κωνσταντιανής.Ένας Ασκητής Επίσκοπος, Υποθήκες ζωήςπηγήhttps://proskynitis.blogspot.com/2025/04/blog-post_63.html
Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ότι λέγεις «Χριστός Ανέστη» με έναν άλλο τρόπο…
π. Γεώργιος ΜεταλληνόςΟ αναστάσιμος χαιρετισμός, που διαμορφώθηκε στην Ελληνική
γλώσσα και μεταδόθηκε σ’ όλους τους Ορθοδόξους και στον υπόλοιπο
χριστιανικό κόσμο, είναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!
Δέν είναι λόγος ευχής, αλλά χαιρετισμός και διακήρυξη της πίστεως στό
γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον
πιστό στον Χριστό άνθρωπο.
Πόσοι όμως γνωρίζουμε ότι ο αναστάσιμος χαιρετισμός του Χριστού,
αμέσως μετά την Ανάστασή Του, είναι ο (καί πάλι) Ελληνικός
λόγος «Χαίρετε»! Με αυτό τον χαιρετισμό απευθύνεται ο αναστάς Χριστός
στίς Μυροφόρες, μόλις βγήκαν από τό «κενό μνημείο» (Ματθ. 28, 8-9).
Η συνήθης αυτή ελληνική προσφώνηση, από την εποχή των Ομηρικών επών,
αποκτά μιάν ιδιαίτερη πνευματική και χριστιανική σημασία. Η λέξη
ανανοηματοδοτείται, εντασσόμενη σε ένα καθαρά αγιοπνευματικό πλαίσιο,
καί γίνεται το πρώτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τής χριστιανικής ιστορίας.
Οι Μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο, στο οποίο πήγαν, για να
τελέσουν τα συνήθη νεκρικά έθιμα στον νεκρό Χριστό, με ανάμικτα
συναισθήματα «φόβου και χαράς» (Ματθ, 28, 8), κάτι το φυσιολογικό στη
συνταρακτική πνευματική εμπειρία, που έζησαν, ακούοντας από τον Άγγελο,
ότι ο Κύριός τους «ηγέρθη από των νεκρών» (στ.7).
Ο λόγος, λοιπόν, του Χριστού πρός αυτές «Χαίρετε», αποκτά
ειδική σημασία, που μπορεί να προσδιορισθεί με τα ακόλουθα λόγια: «Μή
φοβείσθε (Ματθ. 28, 5), αλλά χαίρετε!
Νά αισθάνεσθε χαρά, διότι η Ανάσταση, ως έκφραση της αγάπης του Θεού,
νικά τον φόβο (Α’ Ιω. 1,18), αλλά και τον θάνατο, κάθε είδος θανάτου,
διότι είναι πηγή ζωής, ζωής αιωνίου. Εκ του τάφου ανέτειλε ζωή και
ελπίδα».
Η Ανάσταση του Χριστού είναι, έτσι, πηγή χαράς και δεν μπορεί
να εκφρασθεί αποδοτικότερα παρά με τον (Ελληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»!
Η λέξη δέχεται χριστιανικά μιάν υπέροχη υπέρβαση.
Δέν μένει στην ενδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη με πρόσκαιρα
αγαθά («χαίρε, υγίαινε», και σήμερα «γειά-χαρά»), αλλά συνδεόμενη με
υπερφυσικές εμπειρίες, όπως η μετοχή στην Ανάσταση του Χριστού και η
βεβαιότητα για την νίκη πάνω στο θάνατο και την εξουσία του στον φθαρτό
τούτο κόσμο.
Ο πιστός στον Χριστό Έλληνας έχει σαφή γνώση, ότι με την
προσφώνηση «Χαίρετε», που επαναλαμβάνει πολλές φορές την ημέρα,
προσφωνεί τους άλλους με τον Αναστάσιμο λόγο του Χριστού καλώντας τους
στή μετοχή στο γεγονός της Ανάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ότι
λέγεις «Χριστός ανέστη» μέ ένα άλλο τρόπο.
Άγιος Γεώργιος Θυμάστε εκεί που λέγει στο Μαρτύριό του ότι, όταν μεταξύ των άλλων βασανιστηρίων του φόρεσαν τα πυρακτωμένα σιδηρά υποδήματα, τα οποία από μέσα είχαν και καρφιά και τον διέταξαν να τρέχει, ο Άγιος Γεώργιος περιχαρής έτρεχε και έλεγε: - Τρέχε, Γεώργιε, να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο. Ας το κάνουμε ο καθένας για τον εαυτό του. ''Τρέχε, Νικόλαε, Βασίλειε, Δημήτριε (ο καθένας ό,τι όνομα έχει) να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο''. Τί ωραίο πράγμα όλη μας η ζωή να γίνει ένα τρέξιμο, ένας πόθος, μία ανάβαση προς τον Ποθούμενο Κύριο!
(†) Αρχ. Γεώργιος Καψάνης Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Ο άγιος
Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι
από τους πιό λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας μας. Γεννήθηκε στη
Καππαδοκία από χριστιανούς γονείς, πλούσιους και πολύ ευσεβείς. Ο
πατέρας του Γερόντιος Έλληνας στην καταγωγή, η μητέρα του Πολυχρονία από
την Λύδδα της Παλαιστίνης.
Βρισκόμαστε σε χρόνια
σκληρών διωγμών εναντίον των χριστιανών. Όταν ήταν σε ηλικία δέκα ετών
εμαρτύρησε ο πατέρας του και η μητέρα του έπαιρνε τον μικρό Γεώργιο και
πήγαιναν στον τάφο του πατέρα του και εκεί προσευχόντουσαν γονατιστοί.
Μέ αυτά τα βιώματα μεγάλωνε ο Άγιος και έτσι θέριευε μέσα του η πίστη
στό Θεό.
Σέ ηλικία 18 ετών
κατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Γρήγορα διακρίθηκε για την τόλμη, την
ανδρεία και τον ηρωϊσμό του, γι᾿ αυτό και έλαβε ανώτερα στρατιωτικά
αξιώματα. Κατηχούσε μάλιστα, δίδασκε στους ειδωλολάτρες στρατιώτες του
τήν αληθινή πίστη, την πίστη στον Ιησού Χριστό και έτσι πολλοί ήταν
εκείνοι που πίστεψαν και βαπτίσθηκαν, έγιναν χριστιανοί.
Τό 303 μ.Χ. όταν
άρχισαν οι λυσσαλέοι διωγμοί του Διοκλητιανού, δεν δίστασε ο γενναίος
στρατηλάτης να ομολογήσει με παρρησία την χριστιανική του πίστη και αυτό
στάθηκε αιτία και αφορμή να υποστεί πολλά και φοβερά μαρτύρια και στο
τέλος να αποκεφαλισθεί για την αγάπη του Ιησού Χριστού.
Ο άγιος Γεώργιος με τό
φωτεινό παράδειγμά του διδάσκει μέσα στον σύγχρονο κόσμο της
αδιαφορίας, της απιστίας και της διαφθοράς, ότι είναι εφικτή, ότι είναι
κατορθωτή η χριστιανική ζωή και σήμερα, αφού μπορούσε να γίνει τότε στη
δύσκολη εποχή των διωγμών και του μαρτυρίου. Βλέπουμε τον γενναίο
οπλίτη, το παλλικάρι του Χριστού να δείχνει, σαν τον απόστολο Παύλο, τα
στίγματα του Κυρίου. Τα στίγματα από τις μαστιγώσεις, τα τραύματα από
τόν φοβερό τροχό, τις πληγές από τον ασβέστη, που τον έρριξαν, από τα
πυρακτωμένα σιδερένια παπούτσια με τα εσωτερικά καρφιά και άλλα τόσα
πολλά. Και ήταν τότε σε ποιά ηλικία; Παρακαλώ, μόλις 22 ετών.
Ούτε ο πλούτος τον
εμπόδισε στην πίστη, ούτε τα αξιώματα, ούτε οι απολαύσεις, ούτε ο φόβος
τών βασανιστηρίων, ούτε κάτι άλλο. Ο άγιος Γεώργιος μας στέλνει σήμερα
ένα σπουδαίο μήνυμα, ότι η πίστη και η αγιότητα είναι για όλους
αδιακρίτως. Δεν θα ζήσουμε τα καλά μας χρόνια μέσα στην αμαρτία και στα
γεράματα θα στραφούμε στο Θεό. Εξ άλλου κανείς δεν γνωρίζει, αν θα
φτάσει σε μεγάλη ηλικία.
Κάποιοι αναρχικοί
νέοι, που γράφουν στους τοίχους διάφορα συνθήματα, έγραψαν και αυτά τα
λόγια: Πεθαίνουμε στα 18 και μας θάβουν στα 80. Μα ασφαλώς έτσι είναι.
Όταν δεν ζούμε κοντά στο Χριστό, μαζί με τον Χριστό, τότε είμαστε
πεθαμένοι. Είμαστε κινούμενα πτώματα.
Μέσα στα μαρτύρια ο
άγιος Γεώργιος παρώτρυνε τον εαυτό του: Άνοιξε η θύρα του νυμφώνα. Το
δείπνο είναι έτοιμο, τρέξε, Γεώργιε, γιατί αργείς; Μπές μέσα, πρίν
προλάβει και κλείσει η πόρτα. Αυτό δεν πρέπει να κάνουμε κι᾿ εμείς; Να
μή μείνουμε έξ του νυμφώνος Χριστού, σαν τις πέντε μωρές παρθένες της
γνωστής παραβολής;
Γιά να απαλλαγεί από
τά βιωτικά πράγματα, για να μη έχει κανένα βάρος και κανένα εμπόδιο,
μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, έκοψε κάθε δεσμό με τον κόσμο
καί την ύλη και πλέον ελεύθερος και ανάλαφρος προχώρησε με θάρρος στο
μαρτύριο και ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σε βασιλείς και ηγεμόνες.
Ποιό είναι το όνομά
σου; τον ρώτησαν. Είμαι χριστιανός, απάντησε, όπως έκαναν και πολλοί
άλλοι μάρτυρες. Δεν λέει το βαπτιστικό του όνομα, γιατί, αδελφοί μου, τό
πρώτο μας όνομα είναι το όνομα του Χριστού. Είναι η χριστιανική μας
ιδιότητα. Όταν οι άλλοι βλέπουν το πρόσωπό μας, πρέπει να βλέπουν το
πρόσωπο του Χριστού, την εικόνα του Χριστού, ένα μέλος του σώματος του
Χριστού και όχι ένα άγριο θηρίο. Είμαι δούλος Χριστού, είπε ο άγιος,
αυτό είναι το τιμιώτερο όνομά μου, αυτό είναι η ομορφιά μου, δεν έχω
κάτι άλλο καλύτερο για να στολιστώ.
Αυτό είναι ένα άλλο
σπουδαίο δίδαγμα από τον Άγιο Γεώργιο. Δεν πρέπει να δειλιάζουμε σαν
χριστιανοί. Πρέπει να ομολογούμε την χριστιανική μας ιδιότητα με θάρρος
καί παρρησία. Καυχάται ο άλλος από τηλεοράσεως, γιατί είναι ανήθικος καί
διεφθαρμένος, γιατί είναι άπιστος και ανθέλληνας. Δεν διστάζει να
ομολογήσει με καύχηση σε ποιό κόμμα ή σε ποιά ποδοσφαιρική ομάδα ανήκει.
Εμείς γιατί να ντραπούμε για την πίστη μας; Γιατί να μη ομολογήσουμε,
ότι είμαστε χριστιανοί; Αν μάλιστα είμαστε χριστιανοί στα λόγια,
χριστιανοί της κακιάς ώρας, τότε καλύτερα να κλείσουμε το στόμα, να
καταπιούμε τη γλώσσα μας και να κοιτάξουμε να γίνουμε σωστοί χριστιανοί.
Να καμαρώνει για μας ο Χριστός, όχι να μας αποστρέφεται.
Τό μαρτύριο του Αγίου
Γεωργίου το έγραψε ένας υπηρέτης του, ο Πασικράτης, που ήταν κοντά και
παρακολουθούσε. Ενώ ο Άγιος προσευχόταν και ζητούσε την ενίσχυση από το
Θεό, τον άρπαξαν οι δήμιοι σαν άγρια θηρία και τον έβαλαν στο φοβερό
όργανο του τροχού. Το σώμα του ξεσκίζονταν, γινόταν κομμάτια. Ποτάμι
έτρεχε το αίμα. Μιά λίμνη σχηματίσθηκε στη γή. Ο Άγιος ένοιωθε, ότι ήταν
ξαπλωμένος πάνω σε μαλακό κρεββάτι.
Γιατί άραγε; ερωτά ο
βιογράφος του και απαντά πάλι ο ίδιος. Γιατί είχε θείο έρωτα ακραιφνή
καί γνήσιο. Όταν υπάρχει αυτός ο θείος έρωτας, αυτή η υπερβολική αγάπη,
τότε όσα σκληρά, όσα οδυνηρά πέφτουν πάνω στον άνθρωπο, όλα τα
καταφρονεί. Τρέχει μόνο στο ένα και σ᾿ αυτό αφοσιώνεται. Όταν δε το ένα
είναι ο Χριστός, τότε τίποτε δεν μπορεί να κάνει τον μάρτυρα να πονέσει.
Γιατί ο νούς του είναι προσηλωμένος στο Χριστό και στο σταυρό του
Χριστού.
Αυτήν τήν αγάπη πρός
τό Χριστό πρέπει να έχουμε κι᾿ εμείς και αυτή η αγάπη πρέπει να μας
δυναμώνει. Βέβαια σήμερα δέν ζητείται από εμάς το μαρτύριο του αίματος.
Τουλάχιστον πρός το παρόν. Είναι όμως ανάγκη να έχουμε το μαρτύριο της
συνειδήσεως. Το μαρτύριο της υπομονής στις θλίψεις και στις αδυναμίες
τού άλλου. Το μαρτύριο της σταθερής ομολογίας, ότι ναί και σήμερα
πιστεύουμε στο Χριστό, αλλά και Τον εμπιστευόμαστε και τον έχουμε οδηγό
στή ζωή μας.
Αγαπητοί μου,
Γράφει ο υπηρέτης του,
ο Πασικράτης, ότι, όταν ο άγιος Γεώργιος ήταν μέσα στη φυλακή
καταπληγωμένος άκουσε τη φωνή του Χριστού, που του έλεγε: Ανδρίζου,
Γεώργιε, και αδίστακτος έσο. Κράτα το ανδρικό σου φρόμηνα και μείνε
ατάραχος. Άγγελος Κυρίου κατέβηκε, τον έλυσε από τα δεσμά και θεράπευσε
όλες του τις πληγές. Φεύγοντας μάλιστα τον ασπάσθηκε ο άγγελος, τον
φίλησε και του είπε: Αληθινά να χαίρεσαι Γεώργιε, γιατί είσαι μακάριος
καί τρισμακάριος. Δεν παρέδωσες την ζωή σου στο θάνατο, αλλά στην όντως
ζωή που είναι ο Χριστός. Πολύ γρήγορα θα σε στεφανώσει ο Βασιλεύς της
δόξης με το άφθαρτο στεφάνι του ουρανού και θα κατατροπώσει όλους τους
ασεβείς τυράννους και αντιπάλους σου.
Άς κρατήσουμε την
πίστη μας στον Ιησού Χριστό. Να ακολουθήσουμε, όσο γίνεται στον καιρό
μας, το παράδειγμα του αγίου Γεωργίου, για να περιμένουμε στεφάνι σαν τό
στεφάνι του, για να έχουμε τόπο και θέση κοντά του στη βασιλεία του
Θεού. Αμήν.
Απολυτίκιον
Ήχος δ’.
Ως
των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων
ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε
Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Ει τις
ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς
πανηγύρεως.
Ει τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.
Ει τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νυν το δηνάριον.
Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.
Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.
Ει τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω· και γαρ ουδέν ζημειούται.
Ει τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.
Ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα· φιλότιμος
γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον· αναπαύει
τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης· και τον ύστερον
ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει· κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται· και τα
έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται· και την πράξιν τιμά και την
πρόθεσιν επαινεί.
Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών· και πρώτοι και δεύτεροι
τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε· εγκρατείς
και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε· νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες,
ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.
Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως·
πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν·
εφάνη γαρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγνώμη γαρ εκ του
τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος
θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ' αυτού κατεχόμενος.
Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός
αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαΐας εβόησεν· ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας
σοι κάτω.
Επικράνθη· και γαρ κατηργήθη.
Επικράνθη· και γαρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη· και γαρ ενεκρώθη.
Επικράνθη· και γαρ καθηρέθη.
Επικράνθη· και γαρ εδεσμεύθη.
Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.
Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Πού σου, θάνατε, το κέντρον;
Πού σου, άδη, το νίκος;
Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Γιά μιά ακόμη φορά εορτάζουμε την ανάσταση του Χριστού, το Πάσχα του Κυρίου, την ολόφωτη Λαμπρή, τη χαρούμενη Πασχαλιά, τη μοναδική Αυτοανάσταση. Το κενό μνήμα δίνει μνήμες ζωηφόρες. Εκκλησίες λαμπροφώτιστες, παπάδες λαμπροφορεμένοι, πρόσωπα που λαμποκοπούν. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός τα λέει ωραία: «Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι μικροί, μεγάλοι ετοιμαστείτε. Μέσα στις εκκλησιές τές δαφνοφόρες, με το φώς της χαράς συμμαζωχτήτε. Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους αγίους και φιληθήτε. Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη. Πέστε: Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι».
Εορτάζεται η τροπαιοφόρα νίκη της ζωής κατά του φοβερού θανάτου. Η χάρη και η χαρά δεν εξαντλούνται στο πασχαλινό γεύμα, τα κόκκινα αυγά και το αρνί. Η Ανάσταση του Χριστού γεμίζει την καρδιά φώς, την ψυχή αγαλλίαση, τον νού αισιοδοξία, τη ζωή νόημα. Η εορτή δεν ολοκληρώνεται στα πασχαλινά έθιμα της πατρίδος μας. Η εορτή είναι κυρίως πνευματική. Βιώνεται στην ωραιότατη μεταμεσονύκτια θεία λειτουργία, στη θεία μετάληψη, τη θεία κοινωνία. Τελείωσε το κατανυκτικό Τριώδιο. Αρχίζει το πανευφρόσυνο Πεντηκοστάριο. Ξεκινά μιά νέα ζωή μέσα στη μυροβόλα άνοιξη.
Ο κάθε πιστός, κατά τον κορυφαίο άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, αποφασίζοντας ελεύθερα να μισήσει την αμαρτία, αφήνεται στο καθαρτικό λουτρό της μετανοίας με γλυκά και χαροποιά δάκρυα, με καρδιά ταπεινωμένη, και συμμετέχει με λαχτάρα, φιλότιμο και μεράκι στην αναστάσιμη Θεία Ευχαριστία, κι έτσι ενώνεται με τον αναστηθέντα Χριστό και αναγεννάται και θαυματουργά.
Εισερχόμενος κανείς στον τάφο της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αναγκάζει, κατά κάποιον τρόπο, να κατεβεί εκεί ο ίδιος ο Χριστός, όπως κατήλθε στον Άδη, για να μας αναστήσει και ζωοποιήσει. Με τον τρόπο αυτό, αυτός που συναντήθηκε μαζί Του παρατηρεί έκθαμβος τη δόξα της αναστάσεώς Του. Η ανάσταση δηλαδή της ψυχής είναι η μυστική ένωση με την όντως ζωή και η αρχή μιάς καινούργιας ζωής εν Χριστώ Ιησού Σταυροαναστηθέντι.
Η Ανάσταση δίνει νέα διάσταση στη ζωή μας όλη. Η Ανάσταση δεν εξαντλείται σε εκείνη την υπέροχη νύχτα, αλλά μακραίνει, βαθαίνει και μπορεί να βιώνεται καθημερινά, εμπειρικά και στο βάθος της καρδιάς. Η Ανάσταση του Χριστού για τον πιστό και ευσυνείδητο χριστιανό είναι βίωμα συνεχές απαράμιλλο και ανέκφραστο. Ο Χριστός ανασταίνεται εντός μας. Μας φωτίζει, μας εμπνέει, μας κάνει διαφανείς, χριστοφόρους και θεοφόρους. Η θέα του φωτός δεν τυφλώνει, αλλά παραμυθεί και προβληματίζει αισιόδοξα.
Τό φώς του Χριστού μας φωτίζει, μας λαμπρύνει, μας ανασταίνει. Ζωοποιεί τη ναρκωθείσα από τις αμαρτίες ψυχή μας. Αισθανόμεθα ζωηρά τη χάρη τη θαυματουργό. Θεωρούμε εντός μας το φώς το αληθινό. Γνωρίζουμε πλέον καλά ποιός μας ανασταίνει και δοξάζει. Κατά τον μεγάλο Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο Χριστός αναστήθηκε και διέλυσε τα δεσμά του θανάτου. Εμείς ανιστάμεθα με το που ο Χριστός συνθλίβει τις αλυσίδες των αμαρτιών μας. Τη νύχτα της Αναστάσεως δεν έχει κανείς δικαίωμα να κλαίει. Από τον τάφο του Χριστού ανέτειλε δυνατό, ωραίο και ανεξάντλητο φώς, που σφουγγίζει δάκρυα, συγχωρεί πταίσματα, σβήνει αμαρτίες. Κανένας να μην απελπίζεται ποτέ για τα όποια αμαρτήματά του, όσο μεγάλα και να είναι. Ο ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε από το κενό μνημείο. Τώρα υπάρχει διέξοδος, φώς στο τούνελ, συγκινητική ευκαιρία ανεφοδιασμού, ενισχύσεως κι ευλογίας.
Τό Πάσχα δεν είναι μόνο για διασκέδαση. Είναι σημαντική ευκαιρία φωτός, χάριτος κι ελπίδος. Νικηφόροι, χριστοφόροι, φωτοφόροι οι χριστιανοί μας, γνωρίζουν πολύ καλά να μην αγχώνονται, να μη βιάζονται, να μην παρασύρονται από μάταια λόγια. Καλούμεθα σε συνεχή επαγρύπνηση πρός εξαφανισμό κάθε ίχνους απογνώσεως δαιμονοκίνητης. Λέγοντας «Χριστός Ανέστη» να το εννοούμε. Να το λέμε και με την καρδιά. Ο λαοφίλητος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε καθημερινά, ολοχρονίς σε όλους: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Βίωνε τη χαρά της Αναστάσεως μέσα του και γι’ αυτό συνεχώς έλεγε: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Ζούσε τη χαρά της Αναστάσεως, ήταν αληθινά χαρούμενος, και αυτό διαλαλούσε χαρούμενα.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Από το σκοτάδι στο φώς, από την αμαρτία στην αρετή, από τον βυθό στην επιφάνεια. Ο καιρός είναι καλός, η κρίση μεγάλη, το Πάσχα παρόν. Αγαπώντας το φώς, αγαπούμε τη διαφάνεια. Η διαφάνεια χαρίζει ελευθερία, άνεση και αληθινή χαρά. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, θανάτου εορτάζουμε, άλλης βιοτής απαρχή. Σκιρτούν οι καρδιές και φωτίζονται τ’ άφωτα βάθη.
Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί! Τι Θεό έχουμε! Είναι αξιολύπητοι όσοι δεν γνώρισαν το Θεό. Αυτοί δεν βλέπουν το αιώνιο φως, και μετά το θάνατο πορεύονται στο αιώνιο σκοτάδι. Αυτό το ξέρουμε, γιατί το Άγιο Πνεύμα πληροφορεί μέσα στην Εκκλησία τους αγίους για το τι υπάρχει στον ουρανό και τι στον άδη. Ω, πόσο αξιολύπητοι είναι οι πλανεμένοι άνθρωποι! Αυτοί δεν μπορούν να ξέρουν τι είναι η αληθινή χαρά. Μερικές φορές διασκεδάζουν και γελούν, αλλά το γέλιο και η απόλαυση, που δοκιμάζουν, θα μεταβληθούν σε θρήνο και θλίψη.
Δική μας χαρά είναι ο Χριστός. Με τα πάθη Του μας έγραψε στο βιβλίο της ζωής, και στη βασιλεία των ουρανών θα είμαστε αιώνια με το Θεό και θα βλέπουμε τη δόξα Του και θα ευφραινόμαστε μαζί Του. Η χαρά μας είναι το Άγιο Πνεύμα. Είναι τόσο γλυκό και ευχάριστο! Αυτό μαρτυρεί στην ψυχή για τη σωτηρία.
Πώς να κάνω τα παιδιά μου να αγαπήσουν τον Χριστό;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Τα τέσσερα ακαταμάχητα όπλα κατά του πονηρού
Ο σατανάς είναι ο μισόκαλος εχθρός, ο παμπόνηρος και παγκάκιστος, που μέρα και νύχτα, κάθε ώρα και στιγμή, μας πολεμάει, μας στεναχωρεί και μας πειράζει. Και άλλοτε σαν πνευματικός σου πατέρας σε είχα συμβουλέψει πως να αποφεύγεις τις πολύπλοκες παγίδες του και να φυλάγεσαι από τα πυρωμένα βέλη του.
Τώρα σε συμβουλεύω να μεταχειρισθείς τέσσερα όπλα ακαταμάχητα. Με αυτά τα όπλα, αν βέβαια τα χρησιμοποιήσεις με μεγάλη προσοχή, δεξιοτεχνία, προθυμία και ανδρεία, όχι μόνο θα μείνεις άτρωτος και αβλαβής από τα βέλη και τις παγίδες του διαβόλου, αλλά και θα τον νικήσεις και θα τον αφανίσεις. Πρώτο όπλο κατά του εχθρού είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. «Τόν Κύριο έβλεπα συνέχεια μπροστά μου, για να μη με σαλέψει ο πειρασμός» (Ψάλμ. 15, 8· Πράξ. 2, 25). Εκείνος που σκέφτεται και στοχάζεται καλά πως ο Θεός είναι πανταχού παρών, και πάντοτε είναι μπροστά του, μέρα και νύχτα σε κάθε περίσταση, δεν μπορεί να αμαρτήσει. Διότι, αφού φοβάται να αμαρτήσει μπροστά σε ένα τιποτένιο άντρα ή γυναίκα, ακόμη και μπροστά σε ένα μικρό παιδί, πως θα τολμήσει να αμαρτήσει μπροστά στον Παντοδύναμο Θεό, που Τον τρέμουν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, όλα τα κτίσματα που αναπνέουν, και που με ένα νεύμα Του σαλεύει όλη η γή;
Δεύτερο όπλο είναι να συνηθίσεις να λές ακατάπαυστα την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον μέ». Αυτή την ευχή να αρχίζεις να τη λές, μόλις σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι σου. Να τη λές και όταν περπατάς στο δρόμο και όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο· και ενώ εργάζεσαι, τρώς, πίνεις, και σε κάθε ώρα και περίσταση. Αλλά να τη λές με την καρδιά σου, με πίστη ευλάβεια, αγάπη, πόθο και βία. Όχι το στόμα να λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ» και ο νούς και η καρδιά να λένε άλλα, και μάλιστα πονηρά και αντίθετα.
Τρίτο όπλο κατά του διαβόλου είναι η ταπείνωση δηλ. να μην υψηλοφρονείς, αλλά το φρόνημά σου να είναι ταπεινό. Να έχεις την αίσθηση πως ό,τι έχεις δεν είναι δικό σου, αλλά του Θεού. Δηλ. το σώμα σου και η ψυχή, η υγεία και η δύναμη, η σοφία, ο πλούτος και ότι άλλο έχεις, ακόμη και οι αρετές, οι αγαθοεργίες, οι προσευχές, οι νηστείες, οι ελεημοσύνες, όλα, όλα είναι χαρίσματα της Χάρης του Θεού, χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα καλό. Όταν λοιπόν έχεις ταπεινό φρόνημα, θα σε σκεπάζει και θα σε φυλάει ο Θεός. Γιατί ο Θεός συγκινείται με τον ταπεινό και τον προσέχει, όπως λέει το Άγιο Πνεύμα στο βιβλίο των Παροιμιών. Όταν στις καρδιές των ταπεινών ανθρώπων αναπαύεται το Πνεύμα το Άγιο, πως είναι δυνατό να πλησιάσει ο διάβολος;
Τέλος, τέταρτο όπλο κατά των παγίδων και των πειρασμών του διαβόλου, είναι η αγάπη, η καθαρή, η αληθινή, η ολόψυχη. Όποιος έχει αυτή την αγάπη έχει μαζί του το Θεό, που είναι αγάπη: «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τώ Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4, 16). Όταν ο άνθρωπος έχει μαζί του το Θεό προστάτη και βοηθό, τότε ποιόν θα φοβηθεί; Όπου φώς, φεύγει το σκοτάδι· όπου αλήθεια, φυγαδεύεται το ψεύδος· όπου ο Θεός, φεύγει σαν αστραπή ο διάβολος.
Αυτά τα τέσσερα όπλα λοιπόν να μεταχειρίζεσαι και να παρακαλάς το Θεό να σε βοηθάει και να σε στηρίζει. Καί, αν σαν άνθρωπος τραυματιστείς από το διάβολο, να τρέχεις αμέσως στο γιατρό, στον πνευματικό, στη μετάνοια και εξομολόγηση. Να ζητήσεις θεραπεία και θα την έχεις.
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
