Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας...
Ανάγνωση σε 1.9 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Φαρισαίος είναι «δίκαιος» άνθρωπος. Ναι δεν είναι ψέμα αυτό. Και "δίκαιος" και "ενάρετος" και εφαρμόζει τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Φτάνει όμως αυτό για να γνωρίσει τον αληθινό ζώντα Θεό; Σαφέστατα όχι.
Οι αρετές και η δικαιοσύνη του Φαρισαίου, στηρίζονται στον εαυτό του. Στα δικά του κατορθώματα και επιτεύγματα. Η ζωή του δεν έχει αναφορά τον Θεό αλλά τον εαυτό του. Όλα γίνονται για να νιώσει αυτός καλά. Δεν τον απασχολεί η επαφή με τον Θεό και η γνωριμία μαζί Του, γι αυτό και στρέφεται προς τον εαυτό του και όχι προς τον Κύριο. Κοιτάει προς εαυτόν, στηρίζοντας όλη την αναφορά του στα κατορθώματα και επιτεύγματα του.
Νιώθει καλά μέσα στις αρετές του,αισθανόμενος ασφαλής στην επιτυχία του. Η αποτυχία τον φοβίζει, γιατί εκεί πρέπει να ανοιχθεί στην σχέση με τον Θεό. Να ζητήσει το έλεος και την αγάπη Του. Μα αυτός δεν θέλει να μπει στην περιπέτεια της σχέσης. Φοβάται τον έρωτα γι αυτό και προτιμά τον νόμο. Φοβάται την αγάπη γι αυτό και εφευρίσκει υψηλές θεωρίες και αναλύσεις να κρυφτεί. Οι "αρετές" του είναι η κρυψώνα του.
Πάντα κάνουμε πολλά όταν φοβόμαστε το ένα.
Φοβάται να αφεθεί σε μια ζωντανή σχέση με τον Θεό. Διαλέγει τους νόμους ως μια απρόσωπη διαδικασία. Ως κάτι πιο ουδέτερο προς την ζωή του. Έτσι είμαστε και εμείς. Όταν φοβόμαστε τις ζωντανές σχέσεις κρυβόμαστε πίσω από λόγια, νόμους, ηθικές, και ότι μπορεί να βάλει όρια και αποστάσεις από τον άλλο, κυρίως τον εαυτό μας.
Φοβόμαστε να ερωτευθούμε στο ποσοστό που αρνούμαστε να αφεθούμε.
Ο άνθρωπος που θέλει όλα να ελέγχει δεν μπορεί να αγαπήσει. Γιατί η αγάπη είναι ζωή και η ζωή δεν έχει βεβαιότητες όσο κι αν μας τρομάζει αυτό. Αυτή είναι και η ομορφιά της, ότι όλα είναι έκπληξη.
Ο Φαρισαίος επιλέγει την ψυχρή, τυπική και εξωτερική εφαρμογή του μωσαϊκού νόμου, για να κτίσει την επιτυχία του την οποία και όπως βλέπουμε ομολογεί με παρρησία εντός του ναού.
Οι άγιοι ομολογούσαν την αποτυχία τους και αφηνόντουσαν στον έλεος και την αγάπη του Θεού. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά.
Ο φαρισαίος και οι φαρισαίοι κάθε εποχής, δε μπορούν να συναντήσουν τον Θεό, γιατί δεν τον αγαπούν αλλά τον χρησιμοποιούν για να στήσουν τον δικό τους μύθο και δόξα.
Για να συναντήσουμε όμως τον Θεό, χρειάζεται να μείνουμε γυμνοί. Γυμνοί από κάθε δική μας επιτυχία και αρετή. Γυμνοί από ρόλους. Από κάθε λογής λογής ψέματα και φτασίδια, που εξαφανίζουν την αλήθεια και μας καταστούν άγνωστους μπροστά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Την να την κάνεις την «ηθική» που στηρίζει σε ένα εσωτερικό ψέμα. Μια επιτυχία που χτίζεται στον φόβο. Μια αρετή που όζει αλαζονείας. Ο Χριστός δεν θέλει «ηθικούς» ανθρώπους αλλά αληθινούς.
Τον Θεό δεν τον «τρομάζει» η αμαρτία μας αλλά η υποκρισία μας.
Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.
Αγάπη είναι μιά αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμά τίποτε άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.
Εκείνος που φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο.
Μέ τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτά και την αγάπη πρός τον Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, ζεί αγγελικό βίο πάνω στη γή. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.
Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη πρός τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).
Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θά τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Καί η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει. Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία πρός τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων. Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Εκείνος που αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους, έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν, υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.
Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης πρός τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δέν θα μπεί στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ.7,21).
Καί πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15). «Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.
Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετά τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους ενάρετούς τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.
Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου. Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;
Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νούς σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία.
«Οι δρόμοι όμως των μνησίκακων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Πάρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Πάρ. 21,24). Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.
Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμιγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στον Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.
Μήν αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρός της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή.
Καί κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα. Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.
Γνήσιος φίλος είναι εκείνος πού, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του. Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθιά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλά αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών. Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (ά’ Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;
Πολλοί βέβαια έχουν πεί πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρείς μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Άν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (ά’ Κορ. 13,2).
Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (ά’ Ιω. 4,16). Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.
Για την εικόνα αυτή διηγείται η παράδοση ότι η αρχική έκφραση των
προσώπων και η στάση του σώματος του Κυρίου και της Θεομήτορος άλλαξαν, όταν
συνέβη το εξής φρικτό θαύμα:
Όταν κάποτε αποβιβάστηκαν κρυφά πειρατές στην παραλία της μονής και
περίμεναν κρυμμένοι το πρωινό άνοιγμα της πύλης, για να επιτεθούν, ο ηγούμενος
που μετά το τέλος του όρθρου έμεινε μόνος, για να συνεχίσει την προσευχή του,
άκουσε τα εξής λόγια της Παναγίας: “Μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες της μονής,
αλλά ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές”.
Στρέφοντας το βλέμμα του εκεί είδε το Θείο βρέφος να απλώνει το χέρι
του και να σκεπάζει τα χείλη της μητέρας του λέγοντας: “Μη μητέρα μου, άφησε
τους να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει”. Αλλά η Παναγία πιάνοντας με το χέρι
της το χέρι του Υιού της και στρέφοντας λίγο το κεφάλι, για να ελευθερώσει τα
χείλη της επανέλαβε τα ίδια λόγια. Αυτός ο
τελευταίος σχηματισμός των προσώπων παρέμεινε μόνιμα στην εικόνα, ενώ οι
μοναχοί, αφού σώθηκαν θαυματουργικά απ΄ τους πειρατές, ευχαρίστησαν την Παναγία
και ονόμασαν την εικόνα της αυτή “Παραμυθία”, που σημαίνει καταπράυνση ή μετριασμός, ή έννοιες που εξίσου
αποδίδουν το περιστατικό του θαύματος.
Η εικόνα είναι τοιχογραφία και βρίσκεται στο δεξιό χορό του ομωνύμου
παρεκκλησίου της μόνης.
Για τα πάθη μας ευθύνεται άλλος, η βούλησή μας. Ο Θεός δεν θέλει να περιορίσει τη βούλησή μας, δεν θέλει να μας πιέσει, δεν θέλει να επιβάλει τη βία. Από μας εξαρτάται τι θα κάνουμε και πως θα ζήσουμε. Ή θα ζούμε τον Χριστό και θα έχουμε τα θεία βιώματα και την ευτυχία ή θα ζούμε στη μελαγχολία και στη λύπη.
«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει
μακριά! Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή. Δεν εκτιμά ο άνδρας την γυναίκα, η
γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρούνται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα
τα παιδιά τους. Μα, αυτός - αυτή που πήρες από την Εκκλησία δεν είναι; Γιατί
μονίμως αυτό το ξεχνάς; Γιατί; Φθάνουν στο σημείο να χωρίζουν. Αυτό είναι το χειρότερο. Τι να πω; Άνθρωποι με
δύο και τρία και τέσσερα παιδάκια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου. Πω,
πω, πω! Φοβερό, φοβερό!
Τι πόνος σ' αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη!... Τους
εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή
οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κάθε οικογένεια γίνεται - πρέπει να
γίνεται - θεία Λειτουργία, αφού «κατ' οίκον εκκλησία» είναι. Πώς, εσύ πατέρα,
πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό;
Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και όμορφος
είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που
σου έδωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και
τιμή». T' άλλα, άφησέ τα. Να κάνουμε υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας.
Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς...».
(Από το βιβλίο «ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ», σελ. 221-222).
Ο όσιος
φιλόθεος της Πάρου
τεύχος 31 Ιανουάριος Απρίλιος 2011. Θεσ/νίκη
εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Έλεγε ο αββάς Ισίδωρος ο
Πηλουσιώτης: «η φοβερή και αδίστακτη της φιλοχρηματίας αγάπη, κόρο μη
γνωρίζοντας, στο έσχατο των κακών σπρώχνει την ψυχή, αφού την κυριεύσει.
Λοιπόν, από την αρχή-αρχή ας διώξουμε τέτοια αγάπη. Γιατί, αν κυριαρχήσει μέσα
μας, δεν κατανικάται» (από το «Γεροντικό»).
Στο εσώτερο του ανθρώπου
συγκρούονται δύο δυνάμεις: η μία είναι το συμφέρον και η άλλη η αγάπη. Το
συμφέρον ορθώνει ένα τεράστιο «εγώ». Μόνο αυτό υπάρχει. Το «εγώ» γίνεται δίκιο,
δικαίωμα, απόλαυση, κτήση, προτεραιότητα. Η αγάπη κάνει τον άνθρωπο να νιώθει
και το «εσύ», τον άλλον, τον πλησίον. Ο άνθρωπος τότε βλέπει τη ζωή σε σχέση με
τον συνάνθρωπό του. Αυτό που έχει το μοιράζεται. Αυτό που είναι χωράει και τον
άλλον.
Κλειδί για τη θέαση της ζωής
στην προοπτική του συμφέροντος είναι το χρήμα. Προφανώς και το χρήμα είναι μέσο
για την επιβίωση του ανθρώπου, για την ποιότητα της κατά κόσμον ζωής,
για την καλλιέργεια του νου, για να μπορεί ο άνθρωπος να χαρεί. Και
το χρήμα έρχεται ως ανταμοιβή για την εργασία, ως δωρεά από γονιό σε παιδί, ως
απόκτημα συνύπαρξης μέσα από μία σχέση. Όταν όμως όλη ζωή του ανθρώπου
στηρίζεται στη φιλοχρηματία, τότε δεν υπάρχει κόρος, χορτασμός. Γιατί τότε
κυριεύει την ψυχή, κάνοντας τον άνθρωπο πλεονέκτη, να μην αρκείται στην κάλυψη
των αναγκών του ή στην αξιοποίηση των πόρων για να έχει ο άνθρωπος χαρά, αλλά
νομίζει ότι με τη δύναμη του χρήματος μπορεί να εξαγοράσει τα πάντα, τον
συνάνθρωπο, τις θέσεις, κάποτε και όλον τον κόσμο. Το χρήμα γίνεται πηγή
εξουσίας και η εξουσία γίνεται μέθη γι’ αυτόν που δεν έχει όριο πνευματικό στην
καρδιά του.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο
Χριστός στο ευαγγέλιο επισημαίνει ότι το να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης
δεν μας δίνει προοπτική αιωνιότητας. Πέρα από το ότι αυτοί οι θησαυροί
σκουριάζουν την καρδιά μας, διότι την σκληραίνουν, έχουμε πάντοτε και το άγχος
μη τους χάσουμε, μην μας τους κλέψουν. Μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο με τον
ήρωα των κόμικς που κάνει μπάνιο στα δολάρια, που φοβάται όσο κανείς την κλοπή
τους, που είναι μόνος του, με τους μόνους που νοιάζονται γι’ αυτόν να είναι ο
ανιψιός του και η οικογένειά του, ένας ήρωας που έχει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί
να χαρεί τίποτα, ένας ήρωας που δεν νιώθει την φθαρτότητά του.
Από την άλλη, η ασκητική
παράδοση της Εκκλησίας μας υπενθυμίζει ότι η φιλοχρηματία θέλει αγώνα για να τη
διώξεις εξαρχής. Θέλει υπενθύμιση των αληθινών προτεραιοτήτων, που έχουν να
κάνουν με την αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, θέλει εμπιστοσύνη στην
πρόνοια του Θεού, που δεν θα αφήσει οι ανάγκες μας να μην εκπληρωθούν. Δεν ζητά
η Εκκλησία να μην εργαζόμαστε, να μην παλεύουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
Θέλει όμως από εμάς να μην παραδιδόμαστε στην κυριαρχία του χρήματος, ακριβώς
διότι αυτό δεν μας σώζει, αλλά μας υποδουλώνει. Κλειδί είναι το μέτρο. Μαζί και
η ελεήμων καρδιά. Η μίμηση του Θεού. Και το βίωμα ότι η αγάπη δίνει νόημα,
καθώς δεν είναι το συμφέρον που δίνει χαρά, αλλά το να μπορείς να αγαπάς, ακόμη
κι αν χάσεις.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ο Μέγας Κανόνας του Αγίου Ανδρέα της Κρήτης διαβάζεται δύο φορές κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή. Διαβάζεται για πρώτη φορά την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής, το πρώτο τετραήμερο. Τη δεύτερη φορά διαβάζεται το απόγευμα της Τετάρτης της πέμπτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μαζί με αυτόν τον κανόνα διαβάζεται στη λειτουργία και ο βίος της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Γι' αυτό και αυτή η μακρόχρονη λειτουργία ονομάστηκε « O Μέγας Κανών ». Αυτοί οι δύο άγιοι , o Άγιος Ανδρέας Κρήτης και η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συχνά απεικονίζονται δίπλα- δίπλα σε εικόνες. Δεν είδαν ποτέ ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια της ζωής τους και η ζωή τους ήταν εντελώς διαφορετική. Από τα νιάτα του, ο Άγιος Αντρέας αγαπούσε τη σιωπή και την προσευχή. Μεγάλωσε σε ένα από τα πιο αυστηρά μοναστήρια της Παλαιστίνης, τη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Εκεί, δουλεύοντας επιμελώς, βρήκε εκείνο τον πνευματικό θησαυρό, που κατά τον Χριστό δεν αξίζει όλος ο κόσμος. Έχοντας φτάσει στα ύψη της πνευματικής τελειότητας, ο Άγιος Ανδρέας σκέφτηκε να περάσει τις υπόλοιπες μέρες του στο αγαπημένο του μοναστήρι του Αγίου . Σάββα, αλλά με την Πρόνοια Θεού διορίστηκε επίσκοπος της νήσου Κρήτης. Ήδη σε μεγάλη ηλικία, στολισμένος με πολλά πνευματικά χαρίσματα, έχοντας κάνει πολλά θαύματα, έγραψε το κύριο έργο της ζωής του , τον Μεγάλο Κανόνα της Μετανοίας. Για όλες τις γενεές των Χριστιανών, αυτό το έργο θα παραμείνει ένα εγχειρίδιο, το Α΄ και το Β΄ της μετάνοιας. Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία είχε μια εντελώς διαφορετική ζωή. Η Αγία Μαρία δεν γνώριζε την Αλήθεια. Η ζωή Της , της φαινόταν σωστή. Όταν της αποκαλύφθηκε η Αλήθεια, απέρριψε την αμαρτία χωρίς δισταγμό . Και οι δύο είναι μεγάλοι δάσκαλοι της μετάνοιας, και το παράδειγμα και των δύο δείχνει ότι η μετάνοια είναι απαραίτητη για όλους. Δεν υπάρχει κανείς που να μην την χρειάζεται. Έζησες όλη σου τη ζωή σε μοναστήρι ή την πέρασες σε συνεχή αμαρτία ; Πρέπει ακόμα όσο έχεις καιρό να μετανοήσεις. Διότι η αμαρτία δεν είναι μόνο στις ανθρώπινες πράξεις. Είναι πολύ πιο βαθιά. Είναι στην καρδιά και μπορεί, όπως ένα σκουλήκι στο μήλο, να φάει ολόκληρη την καρδιά από μέσα, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο ακόμη και χωρίς τις ορατές εξωτερικές εκδηλώσεις του .πηγή
«…Σε συμβουλεύω λοιπόν να προσεύχεσαι, συχνά. Να λέγεις την ευχή: “Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όσο μπορείς συχνότερα. Να βάλεις μίαν καλήν αρχήν
και με τον καιρόν θα αισθανθείς τον γλυκό καρπό, χαρά, γλυκύτητα και
ευφροσύνη.
Όσο μπορείς, να φυλάττεις καθαρότητα σώματος και ψυχής. Συστολή των αισθήσεων
και σμικρολογία. Ιδίως να φυλάσσεσαι από τις κακές συναναστροφές.
Καμιά άλλη αρετή δεν ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεόν, όσον η προσευχή! Όσο
για τα σκιρτήματα του πνεύματος, δεν είναι καιρός ακόμη· είναι νωρίς. Εσύ
βάδιζε τον δρόμον που σου υποδεικνύω, λέγοντας αυτήν την μικρούλα ευχούλα, το:
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” ή “Ιησού γλυκύτατε, ελέησόν με”, και θα το
εύρεις μόνος σου.
Και όταν ο Πανάγαθος Θεός ευδοκήσει να σε χαριτώσει, να γνωρίσεις την γλυκύτητά
Του, τότε θα γίνεις έξαλλος από χαράν. Τότε θα γνωρίσεις, τι θα πει σκίρτημα,
ή μάλλον, πως η ψυχή σου θα φεύγει από το σώμα· θα διαπερνά τους ουρανούς· θα
διασχίζει τα τάγματα των Αγγέλων και Αρχαγγέλων, για να συναντήσει τον
γλυκύτατόν της Νυμφίον… και άλλα πολλά, τα οποία εγώ δεν πρέπει να σου τα
προλέγω…
Όπου κι αν ευρίσκεσαι, να προσεύχεσαι· όχι μόνον μέσα στην Εκκλησία, αλλά και
οπουδήποτε αλλού να λέγεις αυτήν την χαριτόβρυτον ευχούλα.
Και Εκκλησία και
θρόνος Θεού και παράδεισος είναι αυτή η καρδιά του ανθρώπου. Καθώς και το
αντίθετον και κόλασις και θρόνος του διαβόλου πάλιν είναι η καρδιά του
ανθρώπου. Στην θέλησιν λοιπόν του ανθρώπου είναι να κάνει την καρδιά του
παράδεισον και θρόνον Θεού, προσευχόμενος και κάνοντας έργα καλά και όχι του
διαβόλου.
Ο Γέροντάς μου ο μακαρίτης ο πατήρ Ιωσήφ [ο Ησυχαστής] είχε γράψει ολόκληρο
βιβλίον περί ησυχίας και προσευχής. Στο κεφάλαιον περί θείου έρωτος έγραφε:
Στους ουρανούς σ’ αναζητώ,
ψάχνω για να σε εύρω,
κι όταν σκιρτάς κατανοώ,
ότι μέσα μου σε έχω.
Δηλαδή τον Ιησούν Χριστόν. Ο Χριστός διαρκώς διδάσκει στο Ευαγγέλιο του· “Η
βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν” (Λουκ. 17, 21)».
(Από το βιβλίο του Γεωργίου Κρουσταλάκη, ομοτ. καθηγητή της Παιδαγωγικής της
Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο
Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου», των εκδόσεων Εν πλω, σσ. 489-491).
ΚΡΕΜΜΥΔΟΚΕΦΤΈΔΕΣ ΝΗΣΤΊΣΙΜΟΙ !! Υλικά 1 κούπα κίτρινο αλεύρι για πίτες 1κουταλιά κύμινο και 1 κουταλιά κουρκουμά Αλάτι πιπέρι δυόσμο 1 κουταλιά μπέικιν πάουντερ μία κουταλιά γλυκού ζάχαρη. 3 _4 μεγάλα κρεμμύδια Νεράκι όσο πάρει, τόσο όσο να γίνει ένας ωραίος χυλός, όχι πηχτός αλλά όχι και πολύ αραιος ..λάδι για το τηγάνισμα..!! Εκτέλεση Σε ένα μπολ βάζουμε το αλεύρι και ρίχνουμε τα μυρωδικά και όλα τα παραπάνω υλικά και φτιάχνουμε το χυλό στη συνέχεια κόβουμε τα κρεμμύδια με το χέρι ,τετραγωνάκια και ανακατεύουμε... παίρνουμε κουταλιές και τηγανίζουμε σε μπόλικο αραβοσιτέλαιο τοποθετούμε πάνω σε χαρτί κουζίνας για να φύγει το περιττό λάδι.!!!Εκτ'ελεση φωτό συνταγή από κ. Γωγω Σαμίου - Gogo Samiou ΟΙ ΧΡΥΣΟΧΕΡΕΣ-ΗΔΕΣ
Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσω την δύσκολη εφηβεία;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Έχεις άγχος;
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
* Μία πόρτα που δεν ανοίγει ποτέ μην επιχειρήσετε να την σπάσετε... |Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός
"Αφήνετε την ζωή σας στα χέρια του Θεού. Ποτέ μην πιέζετε τα πράγματα. Μία πόρτα που δεν ανοίγει ποτέ μην επιχειρήσετε να... την σπάσετε. Ακόμα και μέσα από την εμπάθεια των ανθρώπων κρύβεται η πανσωστική πρόνοια του Θεού για όλους μας." Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινόςhttp://amfoterodexios.blogspot.com/
