Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Μου είχε διηγηθή ο Γερο-Σάββας, ο Φιλοθεΐτης, ότι με την μεγάλη πείνα του 1917 οι Ιβηρίτες, βλέποντας τις αποθήκες της Μονής να αδειάζουν, είχαν ελαττώσει την φιλοξενία. Μάλιστα, ένας Προϊστάμενος τσιγκούνης επέμενε, και την έκοψαν τελείως.
Επόμενο ήταν και ο Χριστός να σταματήση κάθε ευλογία Του. Τότε άρχισαν να πεινάνε οι Πατέρες και να παραπονιούνται στον Χριστό και στην Παναγία, που δεν φρόντιζαν την Μονή τους. Δυστυχώς, δεν είχαν καταλάβει το σφάλμα τους.
Μια μέρα, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ο Χριστός στον Πορτάρη της Μονής, σαν φτωχός, και του ζήτησε λίγο ψωμί. Ο Πορτάρης λυπημένος του λέει:
- Δεν έχουμε, αδελφέ μου, γι’ αυτό και κόψαμε την φιλοξενία. Περίμενε όμως λίγο να σου φέρω αυτό το κομματάκι που έχω στο κελλί μου για τον εαυτό μου. Έτρεξε, πήγε στο κελλί του και του έφερε το ψωμί που είχε για τον εαυτό του και του το έδωσε. Έβλεπε όμως το πρόσωπο του Φτωχού να λάμπη.
Αφού λοιπόν πήρε ο Φτωχός εκείνος το ψωμί, λέει στον Πορτάρη:
- Ξέρετε γιατί ήρθε αυτή η δυστυχία στην Μονή; Επειδή διώξατε από το Μοναστήρι δύο: τον «δότε» και τον «δοθήσεται».
Μετά από αυτά τα λόγια έγινε άφαντος, σκορπίζοντας μια λάμψη που θάμπωσε τον Πορτάρη. Τάχασε τότε ο Πορτάρης και φοβισμένος έτρεξε στους Προϊσταμένους της Μονής και διηγήθηκε το γεγονός. Οι Πατέρες στην αρχή βασάνιζαν το μυαλό τους να θυμηθούν ποιους ανθρώπους έδιωξαν. Μετά όμως κατάλαβαν ότι εκείνος ο φτωχός ήταν ο Χριστός και εννόησαν και τα Ευαγγελικά Του λόγια: δότε και δοθήσεται υμίν.
Μετανόησαν αμέσως για το σφάλμα τους, και, μόλις άρχισαν να δίνουν από το υστέρημα τους στους φτωχούς, κατέφθασαν και οι πλούσιες ευλογίες του Θεού.
Πηγή: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ paraklisi.blogspot.gr
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Η σημασία της θυσίας του Χριστού (Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος)
Κατηχητικός λόγος του Αγίου
Συμεών του Νέου Θεολόγου σχετικά με τη σημασία της θυσίας του Ιησού
Χριστού, για την ζωή του ανθρώπου.
«Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να
φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να
λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά
του με την υπακοή τους.
Εκείνος ήταν Θεός
κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύστηκε και σταυρώθηκε, και με
όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον
καθένα μας:
«Αν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να
κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου,
επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς
ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα – απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του
δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα
μέχρι θανάτου και μην ντραπείς.
Αν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των
εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου
το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πω στους αγγέλους
μου:
Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε
να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε
από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω.
Πετάξτε τον λοιπόν έξω: «αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου» (Ησ.
26:10) (διώξτε τον ασεβή για να μη δει τη δόξα του Κυρίου).
Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε
με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας… Ο Θεός ραπίζεται από
έναν τιποτένιο δούλο… και εσύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον
ομοιοπαθή σου άνθρωπο; Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής
του Θεού, και πως θα συμβασιλεύσεις μ’ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη
βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν και ’κείνος δεν
καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ’ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην
πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με
τους άπιστους και τους ασεβείς;
Αλλά τι θα πούμε προς αυτούς που δήθεν
εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;
— Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη
Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζει και συναναστρέφεται μαζί
σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Να, βαδίζετε τώρα οι δυο
μαζί – κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον
Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν
αντιλέγει και συ αντεπιτίθεσαι; «Ναι», λέει, γιατί είπε σε εκείνον που
τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού – ει δε καλώς, τι με
δέρεις;» (Ιω. 18,23). (Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν – αν όμως μίλησα σωστά,
γιατί με χτυπάς;)».
Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως
φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος
εν τω στόματι αυτού» (δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα
του).
Και για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα
αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: «ούτως αποκρίνει τω
αρχιερεί;» (Ιω. 18,22)– (έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον
παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για
πολλές αμαρτίες.
Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ’
αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του.
Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν
αγανακτούσε, και σε γογγύζεις;
Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα
και φραγγελώσεις, και σε δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;
Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των
καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και συ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά
διακονήματα;
Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός
στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του
θάνατο; Μάταια στ’ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο, αφού δεν δέχθηκες να
σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών
– έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον
γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!»
(από το βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα»,
έκδοσις Ι.Μ. Αγίου Συμεών Νέου Θεολόγου)
Λόγος για το πάθος του Σωτήρα (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)
Φοβούμαι να μιλήσω και να αγγίξω με τη γλώσσα
μου τη φοβερή αυτή διήγηση που αναφέρεται στον Σωτήρα· διότι πραγματικά είναι
φοβερό να διηγηθώ γι’ αυτή. Ο Κύριός μας παραδόθηκε σήμερα στα χέρια των
αμαρτωλών! Για ποιο λόγο λοιπόν παραδόθηκε, αν και ήταν άγιος και αναμάρτητος
Δεσπότης; Διότι χωρίς να διαπράξει καμιά αμαρτία παραδόθηκε σήμερα.
Ελάτε, ας προσέξουμε γιατί παραδόθηκε ο Χριστός
ο Σωτήρας μας· για μας τους ασεβείς παραδόθηκε ο Δεσπότης. Ποιος λοιπόν δε θα
τον θαυμάσει; Ποιος λοιπόν δε θα τον δοξάσει; Αν
και αμάρτησαν οι δούλοι, παραδόθηκε ο Δεσπότης, για να ελευθερώσει με
τον δικό του θάνατο τους δούλους που αμάρτησαν. Οι γιοι της απώλειας και τα
παιδιά του σκότους βγήκαν, μέσα στο σκοτάδι, να συλλάβουν τον ήλιο που έχει τη
δύναμη να κάψει με τη φλόγα του όλους σε μια στιγμή.
Γνωρίζοντας λοιπόν ο Δεσπότης τη θρασύτητά τους και την ορμή της οργής τους,
παρέδωσε τον εαυτό του στα χέρια των ασεβών με πραότητα και με δική του
απόφαση. Και αφού έδεσαν οι άνομοι τον άχραντο Δεσπότη, περιγέλασαν αυτόν που
έδεσε τον ισχυρό (τον διάβολο) με άλυτα δεσμά και έλυσε εμάς από τα δεσμά της
αμαρτίας. Έπλεξαν επίσης στεφάνι από τα δικά τους αγκάθια, αυτά που καρποφόρησε
το αμπέλι των Ιουδαίων. Περιγελώντας τον, τον αποκαλούσαν βασιλιά. Έφτυσαν οι
άνομοι στο πρόσωπο του άχραντου, που από το βλέμμα του τρομάζουν συγχρόνως όλες
οι δυνάμεις των ουρανών και οι τάξεις των Αγγέλων.
Να, πάλι διακατέχουν την καρδιά μου η λύπη και
τα δάκρυα, βλέποντας τον Δεσπότη να ανέχεται τόσο πολύ τον χλευασμό και τις
προσβολές, τη μαστίγωση, τους εμπτυσμούς από τους
δούλους, τα ραπίσματα. Ελάτε, προσέξτε το μέγεθος της ευσπλαχνίας, την
ανεκτικότητα και το έλεος του γλυκού Δεσπότη. Είχε έναν χρήσιμο δούλο στον
παράδεισο της τρυφής, και όταν αυτός αμάρτησε, παραδόθηκε στους βασανιστές.
Όταν τον είδε λοιπόν ο αγαθός Δεσπότης να λιποψυχά, σπλαχνίσθηκε τον δούλο, και
τον ελέησε, και πρόσφερε τον εαυτό του να μαστιγωθεί για χάρη του.
Θέλησα να σιωπήσω, επειδή η έκπληξη του νου
είναι πολύ μεγάλη· αλλά και πάλι φοβήθηκα, μήπως αρνηθώ εξαιτίας της σιωπής μου
τη χάρη του Σωτήρα. Όμως με φόβο λέω σ’ εσάς· διότι τρέμουν τα κόκκαλά μου,
όταν το σκεφθώ. Ο Πλάστης των απάντων, ο ίδιος ο Κύριός μας, παρουσιάσθηκε
σήμερα μπροστά στον Καϊάφα, σαν ένας από τους κατάδικους, και ένας από τους
υπηρέτες έδωσε σ’ αυτόν ράπισμα. Τρέμει η καρδιά μου, όταν τα φέρω στο νου μου
όλα αυτά: ο δούλος καθόταν, ο Δεσπότης παρουσιάσθηκε ως κατάδικος, και αυτός που
ήταν γεμάτος παραβάσεις έβγαζε καταδικαστική απόφαση εναντίον του αναμάρτητου.
Σκέφτομαι και τρέμω, και πάλι νιώθω συντριβή
βλέποντας τη μακροθυμία του καλού Δεσπότη. Διότι, να, τα σπλάχνα μου τρέμουν,
καθώς μιλώ, επειδή ο Δημιουργός, που έπλασε με τη χάρη του τον άνθρωπο από το
χώμα, ραπίσθηκε.
Μεγάλο θαύμα, αδελφοί, να δούμε την πραότητα
του Χριστού, του Βασιλιά! Όταν ραπίσθηκε από δούλο, αποκρίθηκε με φρόνηση, με
πραότητα και με κάθε ευλάβεια. Ο δούλος αγανακτεί, ο Δεσπότης ανέχεται· ο
δούλος οργίζεται, ο Δεσπότης δείχνει καλοσύνη. Άλλωστε ποιος θα βαστάξει το
θυμό και την ταραχή κατά την ώρα της οργής; Όμως ο Κύριός μας όλα αυτά τα
ανέχθηκε με την καλοσύνη του. Ποιος λοιπόν θα μπορέσει να διηγηθεί, ω Δέσποτα,
τη δική σου μακροθυμία!
Πλησιάστε, πολυπόθητοι και αγαπημένοι από τον
Χριστό, έχοντας κατάνυξη και πόθο για τον Σωτήρα. Ελάτε, ας διδαχθούμε τι έγινε
σήμερα στην Σιών, την πόλη του Δαβίδ. Οι πολυπόθητοι και εκλεκτοί απόγονοι του
Αβραάμ τι έπραξαν σήμερα; Παρέδωσαν τη μέρα αυτή στο θάνατο τον άχραντο
Δεσπότη. Ο Σωτήρας μας Χριστός κρεμάσθηκε άδικα
επάνω στο ξύλο του σταυρού από άνομα χέρια. Ελάτε, ας λούσουμε όλοι
εμείς το σώμα μας με δάκρυα και στεναγμούς, διότι ο Κύριός μας, ο Βασιλιάς της
δόξας, παραδόθηκε για μας τους ασεβείς στο θάνατο.
[Από το βιβλίο: ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΕΡΓΑ, τόμος Ζ’. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1998,
σελ. 31 (αποσπάσματα)]
Οι χιτώνες του Κυρίου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Μέ ρωτάς, σεβαστή αδελφή, για τους τρείς χιτώνες με τους
οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατά το διάστημα αρκετών
ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή.
Γιατί ο Πιλάτος τον έντυσε με πορφυρό χρώμα; Γιατί ο Ηρώδης τον
έντυσε με λευκό χρώμα; Και γιατί οι εκτελεστές επίσης λίγο πρίν Τον
θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;
Όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού
έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως
δίδαγμα στους ανθρώπους. Κάποια από αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και
εμφανώς αντιληπτά, ενώ κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που
χρήζουν ερμηνείας. Το σκέπασμα του Χριστού με τρείς χιτώνες ανήκει σ’
αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.
Ο Πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν ο
Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειό Του “ούκ εστιν εκ του κόσμου
τούτου” (Ιωά. 18, 36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του ρωμαίου
αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής
αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό οι στρατιώτες του Πιλάτου έντυσαν τον Χριστό με
πορφυρό χιτώνα ‒δηλαδή με τον πιό ευτελή που μπορούσαν να βρούν‒ για να
τόν χλευάσουν αποκαλώντας Τον βασιλιά. Αλλά και μόνον αυτός ο χιτώνας
αυτοκρατορικού χρώματος μαρτυρεί για τον Κύριο, ότι ο Χριστός είναι
πράγματι Βασιλιάς. Οι παλικαράδες του Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδεύοντας
στήν πραγματικότητα ανακήρυξαν τον Κύριο σ’ αυτό που πράγματι ήταν!
Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το βασίλειο του
Χριστού θα κυριαρχήσει πάνω στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και σε κάθε άλλη
αυτοκρατορία του κόσμου.
Ο βρώμικος βασιλιάς Ηρώδης, περίμενε πως ο Χριστός θα κάνει κάποιο
θαύμα μπροστά του. Δεν επιθυμούσε, βέβαια, κάποιο χρήσιμο και φιλάνθρωπο
θαύμα, αλλά ένα βάρβαρο θαύμα το οποίο θα χρησίμευε μόνο για την
ικανοποίηση των οφθαλμών του. Εν τώ μεταξύ, μπροστά του στεκόταν το
μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου: άνθρωπος καθαρός και αναμάρτητος. Η ακριβής
αντίθεση του βασιλιά της γενοκτονίας και του δολοφόνου του Ιωάννη του
προδρόμου. Εγώ κρατώ ότι αυτός ο νέος ακάθαρτος απόγονος του Ησαύ
μπορούσε να πιστέψει σε όλα τα θαύματα του κόσμου, αλλά με τίποτα και
ποτέ στο θαύμα της αγνότητας και του αναμάρτητου ενός ανθρώπου. Και
ακριβώς αυτό το μέγιστο και σπάνιο θαύμα στάθηκε μπροστά του.
Αλλά αυτός βρώμικος στη ψυχή δεν μπορούσε να το δεί. Απογοητευμένος
από τις προσδοκίες του ο Ηρώδης έντυσε με λευκό χιτώνα τον Χριστό. Το
λευκό είναι η εικόνα της καθαρότητας και της αθωότητας. Θα διάβασε,
βέβαια, ότι οι άγγελοι του Θεού εμφανίζονται με λευκούς χιτώνες. Κι έτσι
λοιπόν, ο ακάθαρτος Ηρώδης που σκέφτηκε ότι ο Χριστός δεν είναι καθαρός
όπως και αυτός και οι άλλοι, Του φόρεσε λευκό χιτώνα, σύμβολο της
καθαρότητας και της αγνότητας. Αυτό αποτελεί και στις δύο περιπτώσεις
αναγνώριση του Χριστού από τους εχθρούς Του, έστω κι αν αυτό έγινε άθελά
τους και ασυνείδητα.
Τέλος, μόνο πρίν τη σταύρωση ο Κύριος ντύθηκε με τον δικό Του
χιτώνα. Ήταν ο χιτώνας που του είχε υφάνει η δική Του Αγία Μητέρα, η
Θεοτόκος. Είναι ο ίδιος χιτώνας με τον οποίο περπάτησε στη γή
καί πάνω στον οποίο οι στρατιώτες στον Γολγοθά ρίχνουν τα ζάρια. Αλλά
δέν βλέπεις σ’ όλα αυτά ένα μεγάλο δίδαγμα για μάς; Οι άνθρωποι συχνά
αποφαίνονται για το αν είμαστε καλοί ή κακοί. Ανάλογα με την απόφασή
τους μας εκτιμούν, μας θαυμάζουν ή μας κατακρίνουν. Οι διάφορες κρίσεις
τών ανθρώπων δεν μοιάζουν για μας με χιτώνες; τη μία μας ντύνουν με τον
χιτώνα του σοφού, την άλλη με τον μαδνύα του τρελλού. Τη μία μας
περιβάλλουν με τον μανδύα της ανδρείας, την άλλη μας σκεπάζουν με τα
κουρέλια της απαξίωσης. Αλλά όλοι οι χιτώνες γρήγορα βγαίνουν κι
αλλάζουν, ανάλογα με τις ασταθείς και συχνά εναλλασσόμενες κρίσεις των
ανθρώπων. Όμως, εν τέλει, την ώρα του θανάτου ο καθένας από μας θα φανεί
με το δικό του χρώμα, με τον δικό του χιτώνα.
«Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν σου…» – Ο θρύλος του πελεκάνου και ο Χριστός
Μέσα στους άφθαστους υμνολογικούς θρήνους της Εκκλησίας μας,
οι οποίοι συγκινούν κάθε καρδιά, ξεχωρίζει το αλληγορικόν εγκώμιον του
Επιταφίου, το όποιον ψάλλει:«’Ώσπερ πελεκάν την πλευράν Σου τετρωμένος, Λόγε, σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».
Ο πελεκάν είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του
σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του.
Τρέχει παντού για να εξοικονόμηση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν
που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν
αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις
φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών… Επιστρέφων ο πελεκάν
ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’
αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων
επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα
μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.
Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!– Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;– Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!– Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;
Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει
κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου
αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο
χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα
απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων. Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!!
Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους
διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και
αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου. Αλλά από την στιγμήν που ο
ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το
Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην
ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως που δημιουργεί η αμαρτία.
– ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι το σωτήριον δι’ ημάς φάρμακον.
-Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας
λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των
κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!
Τοιχογραφία με την Σταύρωση του Χριστού,11ος αιώναΕκκλησία Αγίου Νικολάου της Στέγης, Κακοπετριά Κύπρος Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι• όπερ εστι, παρεσκευασμένον αεί μέχρι θανάτου προς πάσαν εκπλήρωσιν των αυτού εντολών• και πεινάσαι έχεις, και διψήσαι, και γυμνητεύσαι, βρισθήναι τε και χλευασθήναι, ονειδισθήναι, και διωχθήναι, και πολλοίς άλλοις περιαχθήναι λυπηροίς, οις η κατά Θεόν ζωή χαρακτηρίζεται• και όταν ταύτα πάντα πάθης, Χ α ί ρ ε , φ η σ ί ν, ότι ο μισθός σου πολύς εν τοις ουρανοίς• εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν!πηγή
Η εικόνα παρουσιάζει κάτω, δεξιά και αριστερά από το Σταυρό δύο ομίλους προσώπων:
την Παναγία με τις μυροφόρες αριστερά, τον Ιωάννη, τον Ιωσήφ και το Νικόδημο, δεξιά.
Στη μέση εικονίζεται ο νεκρός Κύριος που μόλις έχει αποκαθηλωθεί.
Δεσπόζει στην εικόνα ενώνοντας τις δύο ομάδες.
Είναι ο άξονας της σύνθεσης. Επάνω, κάτω από τις κεραίες του Σταυρού, πετούν άγγελοι. Είναι οι αντιπρόσωποι των αγγελικών δυνάμεων, που εξεπλάγησαν από το φόβο, όταν είδαν νεκρό το ζωοδότη Κύριο.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (19,25) μας πληροφορεί πως κοντά στον Σταυρό του Κυρίου στέκονταν τρεις ή τέσσερις γυναίκες συμπεριλαμβανομένης και της Θεοτόκου. Άλλες όμως γυναίκες, όπως μαρτυρούν οι άλλοι Ευαγγελιστές, παρακολουθούσαν από μακριά το μαρτύριο του Διδασκάλου. Είναι πολύ πιθανόν μερικές από αυτές να προστέθηκαν στις Μυροφόρες που παραστέκονταν στον Σταυρό.
Ακόμη οι ευσεβείς γυναίκες που παραβρέθηκαν στη Σταύρωση θα βοήθησαν και στην ταφή του Κυρίου. Έτσι ο όμιλος γυναικών στην Αποκαθήλωση παρουσιάζεται πολυπρόσωπος. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλησε με τα πολλά πρόσωπα να τονίσει τη θλίψη και να επαυξήσει το θρήνο που προκάλεσε το απίστευτο θέαμα του νεκρού και εγκαταλειμμένου Χριστού.
Στην πρώτη σειρά των Μυροφόρων εικονίζεται η Παναγία να ανακρατεί από την μέση το νεκρό Υιό της. Τα μάτια της έχουν στεγνώσει από τα δάκρυα. Όμως δεν σπαράζει από τον πόνο. Η θλίψη της είναι συγκρατημένη. Η βεβαιότητα της Ανάστασης της γλυκαίνει τον πόνο.
«Νέκρωσιν την σήν, η πανάφθορος Χριστέ, σου μητήρ, βλέπουσα, πικρώς σοι εφθέγγετο∙ Μη βραδύνης, η ζωή, εν τοίς νεκροίς» (Εγκώμιο δευτέρας Στάσεως).
Λύπη ανάμικτη με έκπληξη προδίδει η έκφραση των Μυροφόρων που στέκουν πίσω από την Θεοτόκο. Είχαν υπηρετήσει τον Κύριο και είχαν δει τα θαύματά Του. Τώρα βλέπουν πως Εκείνος που ανάστησε νεκρούς, «άπνους φέρεται κηδευόμενος χερσί του Ιωσήφ».
Στην ομάδα των ανδρών διακρίνουμε με τη σειρά τον Ιωσήφ, τον Ιωάννη και το Νικόδημο. Ο Ιωσήφ, σεβαστό και επίσημο μέλος του Συνεδρίου, έχει έκφραση αριστοκρατική. Τα συμβάντα τον έχουν βυθίσει σε σκέψεις. Αναπολεί τη ζωή, τη δράση και τη διδασκαλία του Διδασκάλου του. Θαυμάζει τη θεία κένωση, την αγάπη του Θεού στο πλάσμα Του. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλησε να τον εικονίσει όπως τον παρουσιάζει ο υμνωδός της Εκκλησίας.
«Ο ευσχήμων Σώτερ, σχηματίζει φρικτώς, και κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σε και θαμβείταί σου το σχήμα το φρικτόν» (Εγκώμιο πρώτης Στάσεως).
Ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, ανακρατεί με το ένα χέρι το γερμένο κεφάλι του Χριστού και με το άλλο το νεκρό χέρι του. Είναι σε στάση υπόκλισης. Υποκλίνεται μπροστά στη θεία μεγαλειότητα. Προσκυνεί κατά κάποιο τρόπο το πάθος, ανυμνεί την ταφή και μεγαλύνει τη θεία δύναμη, με τα οποία λυτρώθηκε ο άνθρωπος από την θανατηφόρα αμαρτία.
Ο Νικόδημος, τρίτος της ευλογημένης τριάδας, είναι ακουμπισμένος στη σκάλα που χρειάστηκε για την Αποκαθήλωση. Εικονίζεται συνήθως κρατώντας όργανα ξυλουργού (τανάλια, σκεπάρνι) που ήταν απαραίτητα όργανα για να βγουν τα καρφιά του Σταυρού. Έντονη είναι η θλίψη και στο πρόσωπο του Νικοδήμου. Αναπολεί την νυκτερινή αναζήτηση που είχε με τον Κύριο, και επαναλαμβάνει ίσως νοερά την συγκλονιστική φράση, που άκουσε τότε από το στόμα του Κυρίου:
Καί καθώς Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δεί τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ ' έχη ζωήν αιώνιον ( Ιω. 3, 14-15).
Τέλος, οι άγγελοι που εικονίζονται στο πάνω μέρος της εικόνας, με ανοικτές παλάμες των χεριών, προσθέτουν στην ανθρώπινη απορία για το Πάθος του Κυρίου και την έκπληξη του ουρανού.
Στην εικόνα μας, θαυμάσιο έργο της κρητικής σχολής του 16ου αιώνα (βρίσκεται στη Ι. Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους), δεσπόζει η μορφή του προσηλωθέντος στο Σταυρό Κυρίου.
Ο θάνατός Του ήταν το προανάκρουσμα της ζωηφόρας Ανάστασής Του. Ήταν ένας φυσίζωος, ζωογόνος δηλαδή ύπνος. Καθώς τον ενατενίζουμε εξουθενωμένο, έρχεται στο νου μας το θρηνητικό άσμα:
« Ύπνωσας Χριστέ τον φυσίζωον ύπνον εν τάφω, και βαρέως ύπνου εξήγειρας, του της αμαρτίας, το των ανθρώπων γένος » (Εγκώμιο δευτέρας Στάσεως).
Αντίφωνον ΙΕ'
Ήχος πλ. β'
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας. (εκ γ').
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμέν σου τα Πάθη Χριστέ. (εκ γ').
Δείξον ημίν, και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
O Θεός διάλεξε τους πιο εκλεκτούς αμαρτωλούς, Ιερός Χρυσόστομος
O Θεός διάλεξε τους πιο εκλεκτούς αμαρτωλούς, ώστε κανένας από τους μεταγενέστερους, να μην απελπίζεται για τη σωτηρία του. Eίσαι ασεβής; Σκέψου τους μάγους! Eίσαι άρπαγας; Σκέψου τον τελώνη! Eίσαι ακάθαρτος; Σκέψου τον πόρνη! Eίσαι δολοφόνος; Aναλογίσου το ληστή! Eίσαι παράνομος; Σκέψου τον βλάσφημο Παύλο, που ύστερα έγινε Ευαγγελιστής. Mη μου λες λοιπόν, είμαι βλάσφημος, είμαι διώκτης, είμαι ακάθαρτος. Mην προφασίζεσαι λοιπόν και μη διστάζεις. Aμάρτησες; Mετανόησε. Aμάρτησες μύριες φορές; Mετανόησε μύριες φορές… https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/69068/o-theos-dialexe-tous-pio-eklektous-amartolous/
Πως γίνεται να μεγαλώσω τα παιδιά μου Χριστιανικά;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
