Από τα μικρά μου χρόνια ακόμη, όταν οι πολιτικές διαμάχες -κατά βάση και κατά δεύτερο λόγο οι ‘αθλητικές’- στα καφενεία ήταν μία καθημερινότητα, προσπαθούσα να κατανοήσω αυτήν την τάση των ανθρώπων. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι είχε να κάνει με την «ανάγκη του ανήκειν», τον κομφορμισμό. Μια ενδόμυχη τάση αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου στα πλαίσια μιας ομάδας, πολιτικής ιδεολογίας κλπ, για να γίνει αποδεκτός από τον συνάνθρωπο. Έστω και αν αυτό τον κάνει αντίπαλο με όσους έχουν διαφορετικά πιστεύω. Αυτή η προτίμηση στην πόλωση, ήταν ο κύριος λόγος των μαύρων σελίδων της ελληνικής ιστορίας. Της διχόνοιας και του μαρασμού, που ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει ως έθνος.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί είναι κακό κάποιος να μην ανήκει σε μια ιδεολογία ή μια ομάδα..; Γιατί είναι κακό το να μην αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιός, αριστερός, πράσινος, κόκκινος ή οτιδήποτε άλλο; Και το χειρότερο... γιατί βάζουμε και τους άλλους σε αυτά τα στενά καλούπια όταν τους κρίνουμε!;
Αυτό το καλούπωμα με έκανε πάντοτε να ασφυκτιώ και να νιώθω καταπιεσμένος και ανελεύθερος στα πρέπει και δεν πρέπει της όποιας ιδεοληψίας. Δεν θέλω να ανήκω σε τίποτα απ' όλα αυτά! Αντιθέτως θέλω να είμαι αυτό που πραγματικά είμαι. Αυτό που γεννήθηκα. Είμαι Έλληνας και προσπαθώ να γίνω Χριστιανός Ορθόδοξος! Και λέω προσπαθώ, γιατί αν και βαπτισμένος δεν έχω καταφέρει να κάνω πράξη τον ευαγγελικό λόγο, αλλά ελπίζω με την χάρη του Θεού να αγωνίζομαι για όσο ο Θεός το επιτρέπει.
Αυτά λοιπόν καθορίζουν το ποιος είμαι. Η Πίστη μου και οι ρίζες μου, η ένδοξη ιστορία μου. Αυτά με ελευθερώνουν και μου υποδεικνύουν το μέλλον μου. Τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τις αδυναμίες μου αλλά και τα ακλόνητα ερείσματά μου. Αυτά είναι το θησαυροφυλάκιο των αξιών μου, που με γεμίζουν με περηφάνια για το παρελθόν αλλά και σιγουριά για το μέλλον. Όταν τα συλλογιέμαι, δεν με σκιάζουν οι εχθροί, εγχώριοι και ξένοι. Ούτε κρίσεις και δυσκολίες. Αναλαμβάνοντας τον σταυρό μου, σηκώνω και εγώ ένα μικρό μέρος του σταυρού που η Εκκλησία, το σώμα του Χριστού, πρέπει να σηκώσει. Διότι ξέρω γιατί κοπιάζω και πονώ σε τούτη τη ζωή μου. Σίγουρα όχι για το ψευτο-ρωμαίϊκο και την όποια ψευτο-ιδεολογία! Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω άποψη και απέχω από την κοινωνία. Κάθε άλλο, συμμετέχω και ενημερώνομαι χωρίς να αναλώνομαι. Ψηφίζω και «επιλέγω τις ελιές με τον λιγότερο δάκο» γιατί «το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί ... είναι ομολογία!» κατά την ρήση-προτροπή του Αγίου Παϊσίου. Οι πρόγονοί μας κέρδισαν την ελευθερία του υπόδουλου. Εμείς ας κερδίσουμε την ελευθερία του ελεύθερου απαλλαγμένοι από σαθρές ιδεοληψίες!
Αντί να δίνουμε την καρδιά μας σε ιδέες, σε μορφώματα, σε πράγματα ευτελή, ας λαχταρούμε τον αγιασμό όλου του κόσμου, το να γίνουν όλοι του Χριστού όπως έλεγε ο Αγ. Πορφύριος. Όχι να γίνουν «ιδεολογικά ημέτεροι», αλλά «πνευματικά ημέτεροι». Ένα σώμα, μία ψυχή, με την Χάρη του Θεού! Αυτή η λαχτάρα μας ενώνει εμάς τους Χριστιανούς. Έτσι η Ελλάδα μας θα γίνει και πάλι η αρχόντισσα της ιστορίας, «το δεξί χέρι του Θεού»!
Θαρσείτε λοιπόν Έλληνες, Χριστιανοί. Μαζί θα περπατήσουμε τα δύσκολα μονοπάτια, για να κρατήσουμε την πίστη την αληθινή και την πατρίδα ακμαία. Τα σημεία των καιρών, γύρω μας βροντοφωνάζουν ότι η ανάσταση και λευτεριά του έθνους μας κοντοζυγώνει! «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, από του νυν και έως του αιώνος». Αμήν.
άρθρο από τον Κ.Ι.Κ.
για την Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου και το iEpikaira
