«τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν…» (Ἰωάν. 7,39)
Ἁγία σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, καὶ μεγάλη Πεντηκοστή. Μία ἀπὸ τὶς τρεῖς κορυφαῖες ἑορτὲς τῆς πίστεώς μας. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ θὰ ἔπρεπε στὸ σημερινό μας κήρυγμα νὰ μιλήσουμε τόσο γιὰ τὴν ἱστορία, ὅσο καὶ γιὰ τὸ βαθὺ περιεχόμενο τῆς παρούσης ἑορτῆς καὶ λαμπρᾶς πανηγύρεως. Ὅμως τὸ γενικὸ θέμα τῶν ἐφετινῶν μας κηρυγμάτων, πού εἶναι ἡ ἀναφορά μας στὶς διάφορες αἱρετικὲς διδασκαλίες, πού ἀπειλοῦν νὰ νοθεύσουν καὶ δηλητηριάσουν τὴν ἁγία πίστη μας, μᾶς ὁδηγεῖ νὰ μὴ μιλήσουμε ἐφέτος γιὰ τὴν ἁγία Πεντηκοστή, ἀλλὰ γιὰ τοὺς Πεντηκοστιανούς. Δηλαδὴ γιὰ ἐκείνους τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀφορμὴ τὴν ἁγία Πεντηκοστὴ κατασκεύασαν τὴ δική τους Ἐκκλησία καὶ ὀνομάστηκαν Πεντηκοστιανοί.
Ἐπειδὴ καὶ στὴ δική μας τὴν περιοχὴ ὑπάρχουν καὶ δροῦν πεντηκοστιανοὶ ἔχοντας δικές τους αἴθουσες γιὰ τὶς συγκεντρώσεις καὶ τὴ διδασκαλία τους, γι’ αὐτὸ δοθείσης σήμερα τῆς εὐκαιρίας θὰ μιλήσουμε γι’ αὐτὴν τὴ θρησκευτικὴ πλάνη καὶ αἵρεση. Κατ’ ἀρχὰς πῆραν αὐτὴν τὴν ὀνομασία, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, ἀπὸ τὸ κεντρικὸ γεγονὸς τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, πού εἶναι ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν στοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ βέβαια ἀρχίζουν τὴν ἱστορία τους μόλις τὸν περασμένο αἰώνα. Ἐμφανίζονται οἱ πρῶτες θρησκευτικὲς των ὁμάδες μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1904 καὶ 1910 στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴ Βρετανία. Τότε-ναί τότε!- ἀνεκάλυψαν τὴν ἁγία Πεντηκοστὴ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴν γλωσσολαλία. Πρὶν γι’ αὐτούς, στοὺς δεκαεννέα αἰῶνες ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, τί συνέβαινε; Ἰδοὺ ἡ ἀρχὴ τῆς πλάνης των. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς ἀπαντήσουν γιὰ τὸ ἀπώτερο παρελθὸν τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς ἁγίους μάρτυρες καὶ μεγαλομάρτυρες, γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μας..Ὅλη αὐτὴν τὴν μακρὰ χρονικὴ περίοδο Πνεῦμα Ἅγιον δὲν ὑπῆρχε; Τόσους αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀνύπαρκτη; Ἐδῶ, στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ πεντηκοστιανοὶ μὴ ἔχοντας κάποιο σοβαρὸ ἐπιχείρημα νὰ ἀντιτάξουν γιὰ νὰ περισώσουν τὸ κύρος τῆς δικῆς των ἐκκλησίας, καταφεύγουν σὲ ὕβρεις καὶ βλασφημίες κατὰ τῆς πίστεώς μας. Οἱ δυστυχεῖς τολμοῦν καὶ ὀνομάζουν τὴν Ἐκκλησία μας «Βαβυλώνα», «πόρνη». Γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ἡ δική τους ἐκκλησία εἶναι ἡ «γνήσια ἐσχατολογικὴ ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἔχει προορισμὸ νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση γιὰ τὴν ἕνωση κάποτε ὅλων τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν.
Ἀκόμη ἀρνοῦνται μερικὲς ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς κινήσεις των τὴν θεμελιώδη πίστη μας στὴν Ἁγ. Τριάδα. Ἀπορρίπτουν ἀλόγιστα τὴν Ἱερὰ Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση καὶ θεωροῦν ἐσφαλμένα ὅτι μόνον ἐκεῖνοι, λόγω τῶν «πνευματικῶν τους χαρισμάτων», ἑρμηνεύουν θεόπνευστα τὴν Ἁγ. Γραφή.
Ἀκόμη ἀπορρίπτουν στὴν πραγματικότητα ὅλα τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, καὶ πιστεύουν, ὅπως καὶ οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά, στὴν λεγόμενη «χιλιετῆ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ». Ἐπίσης διδάσκουν «τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας», δὲν τιμοῦν τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, οὔτε δέχονται τὴν τιμὴ τῶν ἁγίων καὶ τῆς Θεοτόκου, τῆς ὁποίας ἀπορρίπτουν οἱ ἀσεβεῖς καὶ τὴν ἀειπαρθενία.
Τέλος ὑβρίζουν τὸ πανάχραντο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ βλάσφημη διδασκαλία τους, ὅτι εἶχε καὶ ἄλλα σαρκικὰ ἀδέλφια, ἐνῶ ἀποδοκιμάζουν τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες χαρακτηρίζοντας τὴν τιμή τους ὡς εἰδωλολατρεία καὶ ἀπορρίπτουν ἀσεβῶς τὰ μνημόσυνα ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων.
Κυρίως οἱ Πεντηκοστιανοὶ μέσα στὴν πλάνη τους καυχῶνται ὅτι αὐτοὶ καὶ μόνο εἶναι οἱ προνομιοῦχοι ἀποδέκτες τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μάλιστα τοῦ χαρίσματος τῆς γλωσσολαλίας. Περὶ τοῦ ἐξαιρετικοῦ αὐτοῦ χαρίσματος τοῦ Ἁγ. Πνεύματος ἔκαμε λόγο σήμερα τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Μᾶς εἶπε ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ὅτι κατὰ τὴν πρώτη ἐκείνη Πεντηκοστή, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἐτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». (Πράξ.2,4). Ἄμεσο δέ ἀποτέλεσμα καὶ θαυμαστὸ μετὰ τὴν δωρεὰ τοῦ χαρίσματος τῆς γλωσσολαλίας ἦταν οἱ συγκεντρωθέντες ἔξω ἀπὸ τὸ ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς, ἄνθρωποι ἀπὸ διάφορους τόπους, νὰ ἀκοῦν ὁ καθένας στὴ γλώσσα του τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων.
Αὐτὰ τὰ παράδοξα καὶ πρωτοφανῆ ἔγιναν τότε. Οἱ λεγόμενοι ὅμως Πεντηκοστιανοὶ πιστεύουν, ὅτι αὐτοὶ καὶ μόνο, ὅσοι ἀνήκουν στὶς αἱρετικὲς των τάξεις, κληρονόμησαν τὴ θεία αὐτὴ δωρεὰ τῆς Πεντηκοστῆς, τὴν γλωσσολαλία.
Δὲν ἔχουν ὅμως τὰ πράγματα ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς διαδίδουν οἱ Πεντηκοστιανοί. Ἡ δική τους ἡ γλωσσολαλία, οἱ κραυγὲς καὶ οἱ προσευχὲς των μέσα στὶς αἴθουσες των, καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴν γλωσσολαλία τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Πρῶτον οἱ «ξένες» γλῶσσες πού τάχα μιλοῦν δὲν μοιάζουν μὲ καμία ξένη γλώσσα αὐτοῦ του κόσμου. Μᾶς τὸ βεβαιώνουν ὅσοι ἔτυχε νὰ βρεθοῦν τὴν ὥρα πού προσεύχονται καὶ ἐκστασιάζονται. Δεύτερον, τὸ καὶ σπουδαιότερον, αὐτὰ πού λένε κραυγάζοντας, δὲν εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Πρόκειται εἴτε γιὰ ψυχοπαθολογικῆς φύσεως ἐκδηλώσεις, εἴτε, στὴν πραγματικότητα, γιὰ δαιμονικὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες συμβαίνουν σὲ ἀποδήμους της χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ πλάνη εὐρισκομένους ἀνθρώπους.
Ὅπως βλέπετε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ ὀνομαζόμενοι Πεντηκοστιανοί, καθὼς ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔπεσαν στὸ στόμα τοῦ φοβεροῦ καὶ ἀπαισίου λύκου τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως. Σὲ ἄλλα κηρύγματά μας θὰ προσθέσουμε περισσότερα γιὰ τὴν αἵρεση αὐτή. Τώρα ἂς ἱκετεύσουμε τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, νὰ προφυλάξει ἄλλους ἀδελφούς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως καὶ μάλιστα τῶν Πεντηκοστιανῶν. Ἀμὴν
+Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
