Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ζούσε κάποτε μια ενάρετη και αγία γυναίκα, η οποία κοινωνούσε κάθε Κυριακή με ευλάβεια και ταπείνωση.
Το θαυμαστό ήταν ότι μετά την χάριν της αγίας αυτής Μεταλήψεως ήτο υγιής όλη την εβδομάδα, χωρίς καθόλου να δοκιμάζει τροφή επίγεια, παρά μόνον την αγία Αναφορά.
Κάποιος ενορίτης, ανέφερε το θαύμα στον επίσκοπο κι αυτός του ζήτησε να της δώσει να φάει απλό άρτο, για να δουν αν από τη Θεία Χάρις είχε τόσο μεγάλη βοήθεια ή από φαντασία και πλάνη του δαίμονα.
Η γυναίκα έφαγε τον άρτο, νομίζοντας ότι είναι σώμα Κυριακό, όπως τις άλλες φορές και μόλις επέστρεψε στην οικία της, πείνασε τόσο πολύ που δεν κατάφερε να κρατήσει νηστεία.
Πήγε τότε στον Πνευματικό και είπε ότι για τις αμαρτίες της, ο Θεός της στέρησε την προτέρα Χάρη κι έτσι δεν μπορούσε να κάμει νηστεία ούτε μια ώρα.
Μόλις πληροφορήθηκε αυτά ο Επίσκοπος, την κοινώνησε τον άγιο Άρτο και ευθύς εξαφανίστηκε η πείνα και κάθε ανάγκη του σώματος.
Έτσι έγινε φανερό ότι με την χάριν της Θείας Κοινωνίας φυλάγονταν όλη την εβδομάδα χωρίς να φάει τίποτε, και πλέον δεν την εμπόδισε ο Αρχιερέας από την Θεία Μετάληψη.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Δημήτριος Παναγόπουλος. Η σωτήρια πίστη.
Πίστη που δεν μας κάμνει να κόψουμε τα
ελαττώματά μας και να γίνουμε καλοί, δεν είναι πίστη σωτηρίας.
Πίστη που δεν μας βοηθεί να καθαρίσουμε το
εσωτερικό μας από τον «πονηρόν θησαυρόν» (Ματθ. 12:35), δεν είναι πίστη
σωτηρίας. Είναι πίστη νόθος και όχι γνήσια και
σε τέτοια πίστη δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Από μία τέτοια πίστη δεν μπορεί να αναμένει
κάποιος καλό παρά ναυάγιο. Ναυάγιο στην παρούσα ζωή, ναυάγιο και στην άλλη, τη
μέλλουσα, και προπαντός στη μέλλουσα…
Λάβετε το φάρμακο
της μετανοίας και εξομολογήσεως στα χέρια σας και χρησιμοποιείστε αυτό,
και μόνο αυτό, διότι κατά τον ιερό Χρυσόστομο: «Δεν υπάρχει κανένα άλλο
τέτοιο φάρμακο για την εξάλειψη των αμαρτημάτων σαν την εξομολόγησή τους, τη
συνεχή ανάμνηση και την αδιάκοπη κατηγορία τους».
Χριστιανοί μου, μήπως απατάσθε; Η νηστεία δεν
περιορίζεται στη χύτρα μας. Διότι ίσως νηστεύετε από φαγητά, αλλ’ εφόσον δεν
νηστεύετε από αμαρτίες, η νηστεία σας δεν ωφελεί. Γι’ αυτό εξετάστε τον εαυτό
σας και στη νηστεία σας προσθέστε τώρα και τη μετάνοια και εξομολόγηση.
Αποφασίστε πια να μην ξανακάνετε αυτό που θα εξομολογηθείτε. Και να είστε
βέβαιοι πως κάθε περίοδος ή ημέρα νηστείας θα είναι ένας καινούριος σταθμός και
αφετηρία νέας ζωής. Μία αναγέννηση, ένα δεύτερο πραγματικό βάπτισμα.
Αν έχουμε πίστη, αν παραδεχόμαστε
ότι ο Χριστός κάμνει θαύματα ακόμη, ότι μπορεί δηλαδή να αλλάξει το είναι μας, ας θελήσουμε να
καταθέσουμε τα… όπλα. Με άλλα λόγια, ας μετανοήσουμε, ας εξομολογηθούμε, ας
αλλάξουμε ριζικά ζωή. Διότι μόνο τότε ο Χριστός θα μας αναγνωρίσει δικούς Του
και θα μας δώσει τη χάρη Του και την ευλογία Του. Αλλιώς ας το μάθουμε, ας το
εννοήσουμε, είμαστε προς τον Ιησού ξένοι. Δεν μας ωφελούν τα… χειροκροτήματα,
οι εορτές, οι έπαινοι.
Πίστη θα πει ταπείνωση. Ας μην
έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας. Ό,τι ιδέα είχαμε για τα όνειρα και τις άλλες προλήψεις ας τις εξομολογηθούμε σε Πνευματικό
έμπειρο και ας του ζητήσουμε τη συμβουλή του.
Ας δεχθούμε με ταπείνωση την συμβουλή του έμπειρου Πνευματικού. Ας εξομολογηθούμε σ’ αυτόν
ό,τι και αν μας συμβεί.
Έτσι θα φυλαχθούμε από τις απατηλές και
επικίνδυνες παγίδες της ψευδούς πίστεως, που προσπαθεί ο Διάβολος να μας
παρουσιάσει ως αληθινή για να μας οδηγήσει στον όλεθρο και την απώλεια της
ψυχής και του σώματος.
Με την ειλικρινή μετάνοια και καθαρή
εξομολόγηση ο Χριστός μας θα σε συγχωρήσει και θα γεμίσει την ψυχή σου με το
φως της χαράς και την ελπίδα της αναστάσεως.
Πίστη που δεν μας παρακινεί να μισήσουμε τον
κόσμο και τα του κόσμου και να συμμορφωθούμε με το
θέλημα του Θεού, δεν είναι πίστη σωτηρίας.
Πίστη που δεν οδηγεί στη μετάνοια και την ιερά
εξομολόγηση εμπρός σε Πνευματικό ιερέα, δεν είναι πίστη σωτηρίας.
Ένα μας χρειάζεται, να πιστεύουμε απόλυτα ότι ο
Κύριος είναι πανταχού παρών και πρέπει με απλότητα να
παραδινόμαστε στα χέρια Του, όπως το βρέφος στη μητέρα του. Μόνο τότε γίνεται
σωστά το έργο Του επάνω μας, το οποίο είναι και η σωτηρία μας.
Από το βιβλίο: “Εις αγαθή
ανάμνηση. Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του πιστού εργάτου
Κυρίου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ (1916-1982)”. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”,
Θεσσαλονίκη 2013.
Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Β Νηστειών. Παναγιώτης Τρεμπέλας
Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ Κατά Μάρκον, κεφ. Β΄, εδάφια 1-12 1 Και εισήλθε πάλιν εις Καπερναούμ δι᾿ ημερών και ηκούσθη ότι εις οίκόν εστι. 2 Και ευθέως συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν μηδέ τα πρός την θύραν· και ελάλει αυτοίς τον λόγον. 3 Και έρχονται πρός αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων. 4 Και μη δυνάμενοι προσεγγίσαι αυτώ διά τον όχλον, απεστέγασαν την στέγην όπου ήν, και εξορύξαντες χαλώσι τον κράβαττον, εφ᾿ ώ ο παραλυτικός κατέκειτο. 5 Ιδών δε ο ᾿Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τώ παραλυτικώ· τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. 6 ήσαν δε τινες των γραμματέων εκεί καθήμενοι και διαλογιζόμενοι εν ταίς καρδίαις αυτών· 7 τι ούτος ούτω λαλεί βλασφημίας; Τις δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη είς ο Θεός; 8 Και ευθέως επιγνούς ο ᾿Ιησούς τώ πνεύματι αυτού ότι ούτως αυτοί διαλογίζονται εν εαυτοίς, είπεν αυτοίς· τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταίς καρδίαις υμών; 9 Τι εστιν ευκοπώτερον, ειπείν τώ παραλυτικώ, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει; 10 Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γής αμαρτίας λέγει τώ παραλυτικώ. 11 Σοί λέγω, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. 12 Και ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων, ώστε εξίστασθαι πάντας και δοξάζειν τον Θεόν λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν. Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα 1 Ύστερα από μερικές ημέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ˙ κι έγινε γνωστό ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. 2 Αμέσως λοιπόν μαζεύτηκαν τόσο πολλοί, ώστε να γεμίσει το σπίτι και να μην υπάρχει χώρος πλέον ούτε δίπλα στη θύρα. Και τους δίδασκε τον λόγο του Θεού. 3 Έρχονται τότε και Του φέρνουν έναν παράλυτο, που τον σήκωναν πάνω σ’ ένα κρεβάτι τέσσερις. 4 Κι επειδή δεν μπορούσαν εξαιτίας του πλήθους να Τον πλησιάσουν, ξεσκέπασαν τη σκεπή στο μέρος όπου βρισκόταν ο Κύριος, κι αφού έκαναν ένα άνοιγμα, έριξαν από κει κάτω σιγά – σιγά το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. 5 Όταν ο Ιησούς είδε την πίστη που είχαν όλοι αυτοί, και ο παράλυτος και εκείνοι που Τον έφεραν, λέει στον παράλυτο, που αγωνιούσε μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του: «Παιδί μου, σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου, οι οποίες είναι και η αιτία της σωματικής σου παραλυσίας». 6 Ήταν όμως μερικοί από τους γραμματείς που κάθονταν εκεί και συλλογίζονταν μέσα τους: 7 «Γιατί ο άνθρωπος αυτός μιλάει έτσι και ξεστομίζει βλασφημίες; Ποιος άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός;». 8 Αμέσως όμως ο Ιησούς, με υπερφυσική πληροφορία που έδινε στο πνεύμα Του η θεότητά Του, αντιλήφθηκε ότι έτσι σκέφτονται αυτοί μέσα τους, και τους είπε: «Γιατί δέχεστε και κυκλοφορείτε τέτοιους λογισμούς μέσα στις καρδιές σας; 9 Τι είναι ευκολότερο˙ να πω στον παραλυτικό: ‘’Είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου’’, ή να του πω: ‘’Σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα’’; Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο. 10 Για να μάθετε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, ο μοναδικός εκπρόσωπος της ανθρωπότητος, ο Οποίος θα έλθει και πάλι πάνω στις νεφέλες ως Κριτής ένδοξος, έχει εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες – λέει στον παράλυτο: 11 ‘’Σε σένα που πιστεύεις μιλώ. Σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου’"’. 12 Κι εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και βγήκε απ’ το σπίτι εκείνο μπροστά σε όλους. Κι έτσι τον είδαν όλοι με τα μάτια τους και γέμισαν με έκπληξη. Και δόξασαν τον Θεό λέγοντας ότι «ποτέ μέχρι τώρα δεν είδαμε κάτι τέτοιο, ένας παράλυτος με μία προσταγή να σηκώνεται αμέσως υγιής και να περπατά».
«Αυτοί
απολούνται, σύ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται, και ωσεί
περιβόλαιον ελίξεις αυτούς, και α λλαγήσονται· σύ δε ο αυτός εί, και τα έτη σου
ουκ εκλείψουσι» (Εβρ. 1, 11-12).
«Αυτοί θά
εξαφανιστούν, ενώ εσύ αιώνια παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουνε σαν ρούχο. Σάν
μανδύα θα τους τυλίξεις, και θ’ αλλάξουν. ᾿Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος,
τά χρόνια σου ποτέ δεν θα τελειώσουν».
Νόμος
του σύμπαντος είναι η φθορά. Ο χρόνος δείχνει να νικά κάθε τι το οποίο υπάρχει
μέσα στον κόσμο και τη ζωή. «Τα πάντα παλιώνουνε όπως τα ρούχα». Και δεν είναι
μόνο το σύμπαν, οι πλανήτες, ο ουρανός, η γη, η φύση δηλαδή. Είναι και οι ζωντανοί
οργανισμοί. Είναι και οι άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, «εξ
άκρας συλλήψεως», φέρουμε μέσα μας το γονίδιο της παλαιώσεως. Μπορεί μέχρι να
φτάσουμε στο απόγειο της εξέλιξη και της ανάπτυξής μας να νικάμε τη φθορά,
ωστόσο έρχεται η στιγμή που όλα αρχίζουν να λειτουργούν αντίστροφα, αρχικά με
αργούς ρυθμούς, στη συνέχεια με γρηγορότερους, και το πάλιωμα οδηγεί στο
σβήσιμο και στον θάνατο.
Η
μόνη σταθερά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ο Θεός. Δεν υπόκειται στον χρόνο, διότι
Αυτός δημιούργησε τον χρόνο. «Πατήρ αχρόνως εγέννησεν Υιόν». Και «ο Πατήρ δι’
Υιού εν Αγίω Πνεύματι», εποίησε τον κόσμο, διακηρύσσει η Εκκλησία. Όλα διά των
ενεργειών του Θεού δημιουργήθηκαν. Και οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες.
Δεν υπόκειται στον χρόνο και τη δημιουργία, αλλ’ υπάρχουν μαζί Του και θα
συνεχίσουν να υπάρχουν «για πάντα». Όμως διά των ενεργειών Του ο Θεός
δημιουργεί τα πάντα, στα οποία ενέσπειρε την κτιστότητα ως χρόνο και φθορά, «ίνα
μη το κακόν αθάνατον γένηται», όχι διότι ο Ίδιος το δημιούργησε, αλλά διότι τουλάχιστον
στον έμψυχο κόσμο και δη στους αγγέλους και τους ανθρώπους έδωσε ως δωρεά την
ελευθερία. Και το κακό ως ανυπαρξία του αγαθού γεννιέται από επιλογή. Όλη η ζωή
των αγγέλων και των ανθρώπων είναι ένας αγώνας διατήρησης της επιλογής. Και αν
οι άγγελοι πλέον είναι άτρεπτοι, διότι επέλεξαν την αγάπη της συνεχούς σχέσης
και της κοινωνίας με τον Θεό, ενώ ο μόνος θάνατος που μπορούν να βιώσουν είναι
ο πνευματικός, δηλαδή της εγκατάλειψης του Θεού και της αυτοθέωσης, όπως κάνει
ο διάβολος, οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε μία συνεχή τρεπτότητα. Καλούμαστε κάθε
στιγμή να διαλέξουμε την οδό της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να
υπερβούμε την αυτοθέωση, να αντέξουμε τις δοκιμασίες και τους σταυρούς της
ζωής, να είμαστε «τέκνα φωτός». Όμως επειδή αυτό μοιάζει αδύνατον και είναι, η
ύπαρξή μας υπόκειται στην παλαίωση, στη φθορά, σε ό,τι αφορά το σωματικό της
στοιχείο. Σκοπός μας είναι να μη βιώσουμε τον πνευματικό θάνατο και να περιμένουμε
την ανάσταση των νεκρών, για να ξαναζήσει το σώμα μας ενωμένο με την ψυχή
την χαρά της πλήρους κοινωνίας με τον
Θεό στη βασιλεία Του, σε έναν καινούργιο πλέον κόσμο, στον οποίο ο χρόνος και η
φθορά θα καταργηθούν στο τέλος της Ιστορίας.
Παλιώνουν
και οι ιδέες. Παλιώνουν και οι νοοτροπίες. Παλιώνουν και οι πολιτισμοί.
Παλιώνουν και οι ισχυροί. Ο κόσμος βρίσκεται σε μία συνεχή κίνηση εν χρόνω και
όλα υπόκεινται στη φθορά και στην παρακμή. Αυτό λησμονούν όσοι έχουν την έπαρση
της παντοδυναμίας, της κυριαρχίας. Όσοι είναι τόσο πεπεισμένοι για τις ιδέες
τους, τις γνώσεις, το σκεπτικό τους, την σωματική τους ρώμη και ικανότητα, τη
σαγήνη που εκπέμπουν. Ο χρόνος καταβάλλει και αυτούς και όλα τα όπλα τους. Τα
δημιουργήματα του ανθρώπου που αντέχουν στον χρόνο πρέπει να εκφράζουν αξίες που
υπερβαίνουν το πρόσκαιρο. Αξίες του αγαθού, του ωραίου. Αξίες συνύπαρξης και
όχι ατομοκεντρισμού. Αξίες που δείχνουν αλήθειες και, κυρίως, πόθους και όνειρα
νίκης κατά του θανάτου. Αξίες που περιγράφουν τη ζωή, τα πάθη, τα λάθη, αλλά
δεν κατοχυρώνουν την παντοδυναμία και την απελπισία που αυτά προκαλούν.
Τα
παραπάνω ο καιρός μας τα έχει αντιστρέψει. Φωνάζει για το πρόσκαιρο, αλλά δεν
νιώθει πως ό,τι δεν έχει Θεό, παλιώνει και σβήνει. Όσοι πιστεύουμε λοιπόν ας
μην απελπιζόμαστε, αλλά ως εμπιστευόμαστε τον Θεό, κρατώντας χαρά κι ελπίδα.
Όπως Εκείνος παραμένει ο Ίδιος και οι αιώνες της κτιστότητας ποτέ δεν θα Τον
παλιώσουν, έτσι και η σχέση μαζί Του εν Χριστώ Ιησού και εν τη Εκκλησία
ουδέποτε θα παλιοκαιρίσει. Αντίθετα, θα μας ανανεώνει στο φως και την αγάπη
Του, σε μία συνάντηση μαζί Του και με τον πλησίον που θα γίνεται συνεχώς πορεία
προς την αιωνιότητα. Και ακόμη και αν δεν τα καταφέρνουμε, πάλι Εκείνος μας
περιμένει, για να αλλάξουμε, να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αυτή ήταν, είναι και
θα είναι η ομορφιά και η δύναμη της αγάπης Του, την οποία καλούμαστε να αναζητούμε
και να ζούμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Μή προσπαθής να λύσης κάποιο δύσκολο πρόβλημα με φιλονεικίες, αλλά με τα μέσα, πολυ επιβάλλει ο πνευματικός νόμος
Ο μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου καί
μέγας νηπτικός Άγιος, ο Μάρκος ο Ασκητής,
γράφει στο έργο του «Πνευματικός Νόμος», πως πρέπει ο πιστός να λύνη τά
προβλήματά του:
«Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό»
π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος«Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον. Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε. Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι.Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν.Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης. Κι αυτός ανταποκρίνεται με... τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!… Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!Τί, να κάνουμε;! Δεκτό κι αυτό!Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό. Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός. Γενικά, τους ανθρώπους να τους δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι…».https://www.askitikon
Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) να μην τις αφήνεις· γιατί με το γονάτισμα εικονίζεται η πτώση στην αμαρτία, και φανερώνεται ότι κατά κάποιο τρόπο εξομολογούμαστε. Καί με την ανόρθωση (το σήκωμα) συμβολίζεται η μετάνοια και υποδηλώνεται η υπόσχεση ζωής σύμφωνα με την αρετή. Κάθε γονυκλισία να γίνεται με τη νοερή επίκληση του Χριστού έτσι ώστε προσπέφτοντας στον Κύριο με την ψυχή και το σώμα, να κάνεις το Θεό των ψυχών και των σωμάτων ευδιάλλακτο. Αν ακόμη και κάποιο αθόρυβο έργο κάνεις με τα χέρια σου μαζί με την κατά διάνοια προσευχή, για να αποκρούσεις τον ύπνο και τη ραθυμία, κι αυτό συντελεί στον άσκητικό αγώνα. Αγίου Θεολήπτου Φιλαδελφείας(Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Τόμος Δ΄, σ. 11, 6-14. Εκδ. αστήρ).πηγή
...πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου.
Σκέπασε τον αμαρτάνοντα, όταν δεν έχεις απ’ αυτό πνευματική ζημία.
Έτσι και αυτόν τον κάνεις να έχει θάρρος στον αγώνα του και εσένα σε στηρίζει το έλεος του Κυρίου σου.
Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς που έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει η δύναμη του Θεού που συντηρεί τα πάντα.
Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου, με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου η πηγή του ελέους του Θεού.
πηγή
Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση…
Περί των θαυμάτων παλαιότερα και στην εποχή μας έγραφε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
«Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολύ πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό· ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Έτσι επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
Παλαιότερα, πριν από 20 χρόνια, εύρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητος των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν.
Από που δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνται θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
Ζώντας λοιπόν σε αυτήν την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσε λογισμός αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά.
Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στη μνήμη σου τα θεία εκείνα γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πατερική κατάσταση.
Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση – επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση – και η απιστία θα φτάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλαιάς εποχής.
Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και εάν κάνει σ’ έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λ.π.), δεν θα μπορέσει να διακρίνει την Χάρη του Θεού. Ενώ εάν είχε αγιότητα και ο ίδιος, θα ιδή την Θ. Χάρη να ακτινοβολεί».
Από το βιβλίο: «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» – Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης
Οί πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οί σωματικοί κατά σώμα.
Άς φυλαγόμαστε εμείς οί χριστιανοί να μην κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.
Στήν ούσία, το πνεύμα του ανθρώπου ύπόκειται σε πλήθος επιδράσεων άπό τις πνευματικές δυνάμεις, που σαν το ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του με τον ίδιο τρόπο με τον όποιο και το σώμα ύπόκειται στην επίδραση πολλών και διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.
Ό μη πνευματικός άνθρωπος των αισθήσεων τρέφεται με τα χλωρά φύλλα των πολλών συζητήσεων και πάντοτε μένει νηστικός και βασανιζόμενος άπό την πείνα.
Ό πνευματικός άνθρωπος αναζητά τον πυρήνα αυτών των συζητήσεων και τρεφόμενος με αύτόν τον πυρήνα είναι χορτασμένος και γεμάτος γαλήνη.
Τό πιό χτυπητό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι το ότι δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του.
Δέν υπάρχει πιό δύσκολο πράγμα άπό το να εξηγείς τα πνευματικά ζητήματα σε ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν κατά σώμα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
πηγή
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Έχεις άγχος;
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Καθαροί στο σώμα, καθαροί και στην ψυχήπ. Συμεών Κραγιόπουλος (†) Γνωρίζουμε όλοι μας ότι δεν μπορούμε να έλθουμε σε κοινωνία με τον Θεό, δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, δεν μπορούμε να απολαύσουμε τον Θεό, αν δεν έχουμε καθαρότητα. Καθαρότητα ψυχής και σώματος. Διότι οι πιο πολλές αμαρτίες γίνονται δια μέσου του σώματος. Βέβαια, είναι η ψυχή που λειτουργεί, είναι η ψυχή που εκδηλώνεται δια μέσου του σώματος, αλλά όμως συμμετέχει και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τα μάτια μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τ’ αυτιά μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, γενικώς το σώμα, αυτό το συγκεκριμένο σώμα, το υλικό σώμα, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν, ας πούμε, παραδίνεται κανείς στο φαγοπότι, πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν παραδίνεται σε άλλες ευχαριστήσεις, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Και αν ποτέ ο άνθρωπος μπει στον δρόμο της καθαρότητος και αρχίσει να καθαρίζεται, και αρχίσει ο Θεός να τον καθαρίζει, θα καθαρίζει και το σώμα και την ψυχή. Και τα δύο. Όλοι ξέρουμε τον μακαρισμό που είπε ο Κύριος· «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και φυσικά, δεν μπορεί να είναι καθαρή η καρδιά, αν δεν είναι και το σώμα καθαρό. Και δεν μπορεί να είναι καθαρό το σώμα, αν δεν είναι και η καρδιά καθαρή. Οι καθαροί τη καρδία θα δουν τον Θεό. Επειδή ο Θεός θέλει να έλθει σε κοινωνία μαζί μας, θέλει να εμφανισθεί σ’ εμάς, θέλει να κατοικήσει μέσα μας, θέλει να μας γεμίσει με τη Χάρι του, με την παρουσία του, μας καθαρίζει πρώτα και ύστερα έρχεται και μένει μέσα μας ή, όταν έλθει ο Θεός μέσα μας, η Χάρις του, δεν μπορούμε να είμαστε ακάθαρτοι. Καθαριζόμαστε.
Όταν κανείς δεν προσέχει και λερώνει το σώμα του, λερώνει την ψυχή του, και να είναι μέσα του ο Θεός, φεύγει. Ή, όπως έχουμε πει, η Χάρις του Βαπτίσματος που έχουμε μέσα μας, υποχωρεί και μένει ανενέργητος. Κοινωνούμε του σώματος και του αίματος του Χριστού. Παίρνουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό, το σώμα του και το αίμα του. Αυτό σημαίνει ότι μένει μέσα μας ο Χριστός δια της Χάριτός του. Μένει, αν είμαστε καθαροί. Μένει, αν προσέχουμε και μένουμε καθαροί. Καθαροί στο σώμα και στην ψυχή. Έχουμε υπ’ όψιν μας μερικούς ανθρώπους που έχουν μια ευαισθησία στην καθαρότητα· την καθαρότητα την υλική, θα λέγαμε. Να έχουν καθαρό σπίτι, να έχουν καθαρά ρούχα, γενικώς να είναι ντυμένοι καθαρά, να κάθονται σε καθαρό μέρος, να κινούνται σε καθαρούς χώρους κλπ. Έχουν μια ευαισθησία. Δεν δέχονται, ας πούμε, δεν μπορούν, δεν αισθάνονται καλά να καθίσουν όπου να ‘ναι, να βρεθούν όπου να ‘ναι ή να ‘χουν τον χώρο τους, το δωμάτιό τους, το γραφείο τους, το σπίτι τους, ας πούμε, ακάθαρτο ή ημιακάθαρτο. Θέλουν να είναι πολύ καθαρό το σπίτι· τα πάντα. Είναι άλλοι βέβαια οι οποίοι δεν πολυδίνουν σημασία. Δεν το εξετάζουμε τώρα από την πλευρά ποιος έχει δίκαιο σ’ αυτό και ποιος δεν έχει, αλλά το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα, για να καταλάβουμε τα πνευματικά. Στα πνευματικά πρέπει να έχουμε αυτή την ευαισθησία. Να είμαστε καθαροί. Ο άνθρωπος βέβαια δεν μπορεί να είναι καθαρός, ό,τι και να κάνει· ο Θεός τον καθαρίζει. Αλλά ο Θεός αυτό θέλει· να μας καθαρίσει. Όμως εμείς αν δεν προσέχουμε, καθιστούμε τον εαυτό μας ακάθαρτο. Μπορεί να καθαρίζει η νοικοκυρά το σπίτι, αλλά αν δεν προσέχουν τα άλλα μέλη του σπιτιού ή και η ίδια καμιά φορά, το σπίτι είναι πάλι ακάθαρτο. Ο Θεός, εφόσον είμαστε παιδιά του, εφόσον προσευχόμαστε και αναφερόμαστε σ’ αυτόν και καλή ώρα τώρα είμαστε στην εκκλησία, είναι δυνατό να μην το δέχεται αυτό, να μην κλίνει πάνω μας, να μη μας καθαρίζει;
