Οι Νεομάρτυρες ήταν το μόνο ανάχωμα στον αφελληνισμό των Ρωμηών την περίοδο της Τουρκοκρατίας
Ανάγνωση σε 0.7 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το μόνο ανάχωμα και η μόνη δύναμη που μπορούσε να ανακόψει το συνεχώς διογκούμενο κύμα του αφελληνισμού -αποτέλεσμα της μακραίωνης σκλαβιάς, βίας και παντοδαπούς καταπίεσης των Ρωμηών από τους Οθωμανούς κατακτητές- ήταν οι άγιοι Νεομάρτυρες. Αυτοί αναζωογονούσαν την κλονιζόμενη πίστη των συγχρόνων τους χριστιανών, επισφραγίζοντας και ανακαινίζοντάς την.
Τά Νεομαρτυρολογικά κείμενα, όπως αυτά που συνέταξε ο Ιωνάς, ωφέλησαν πνευματικά τους μοναχούς και ταυτόχρονα συνέβαλαν στη διάσωση του Ελληνισμού. Η συγγραφή και η αντιγραφή αυτών, μαρτυρούν τη μεγάλη συμβολή των αγιορειτών μοναχών στη διατήρηση ακμαίου...τού φρονήματος Ελληνισμού και Ορθοδοξίας.
Η συμβολή του Αγίου Όρους στην ανάδειξη νεοφανών μαρτύρων της Εκκλησίας μας είναι μεγάλη και ουσιαστική. Τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτών είναι Αγιορείτες ή πνευματικά τέκνα Αγιορειτών πατέρων. Οι τελευταίοι, όπως ο Ιωνάς ο Καυσοκαλυβίτης, όχι μόνο εξέθρεψαν και άνδρωσαν πνευματικά τους νεοφανείς μάρτυρες της Εκκλησίας, αλλά και ακολούθως προέβαλαν τους αγώνες τους συστηματικά, πρός όφελος του ορθοδόξου λαού.
Πηγή: Από το βιβλίο του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλυβίτου «Αγιασμένες μορφές των Καυσοκαλυβίων» orthodoxia-ellhnismos.gr
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη
Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Έάν έχητε πίστιν και’ μη διακριθήτέ, πάντα οσα έάν
αίτήσητε έν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ό Κύριος. Ολη ή βάση
εκεί εϊναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ενα σύν δύο δεν κάνει
πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!
Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ό άνθρωπος δεν εχη καλή διάθεση, τίποτε
δέν καταλαβαίνει. Νά, και για την Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες
είχαν πει οί Προφήτες μέχρι και τι θα κάνουν τα ιμάτια Toυ, τι θα κάνουν τα
χρήματα της προδοσίας, οτι θα άγοράσουν μ’ αύτά τον άγρό του Κεραμέως, για νά
θάβουν τους ξένους, άλλα οί Εβραϊοι παλι δεν καταλάβαιναν. «’0 δε παράνομος
Ιούδας ούκ ήβουλήθη συνιέναι».
Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ε Νηστειών. Παναγιώτης Τρεμπέλας
Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ Κατά Μάρκον, κεφ. Ι΄, εδάφια 32-45 32 ῏Ησαν δε εν τη οδώ αναβαίνοντες εις ῾Ιεροσόλυμα· και ήν προάγων αυτούς ο ᾿Ιησούς, και εθαμβούντο, και ακολουθούντες εφοβούντο. Και παραλαβών πάλιν τους δώδεκα ήρξατο αυτοίς λέγειν τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν, 33 ότι ιδού αναβαίνομεν εις ῾Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοίς αρχιερεύσι και γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και παραδώσουσιν αυτόν τοίς έθνεσι, 34 και εμπαίξουσιν αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται. 35 Και προσπορεύονται αυτώ ᾿Ιάκωβος και ᾿Ιωάννης υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ό εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν. 36 Ο δε είπεν αυτοίς· τι θέλετε ποιήσαί με υμίν; 37 Οι δε είπον αυτώ· δός ημίν ίνα είς εκ δεξιών σου και είς εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου. 38 Ο δε ᾿Ιησούς είπεν αυτοίς· ουκ οίδατε τι αιτείσθε. δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι; 39 Οι δε είπον αυτώ· δυνάμεθα. Ο δε ᾿Ιησούς είπεν αυτοίς· το μέν ποτήριον ό εγώ πίνω πίεσθε, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· 40 το δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ᾿ οίς ητοίμασται. 41 Και ακούσαντες οι δέκα ήρξαντο αγανακτείν περί ᾿Ιακώβου και ᾿Ιωάννου. 42 Ο δε ᾿Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς λέγει αυτοίς· οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών· 43 ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ᾿ ός εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, 44 και ός εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος· 45 και γάρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα 32 Προχωρούσαν λοιπόν και ανέβαιναν τον δρόμο προς τα Ιεροσόλυμα. Και ο Ιησούς προχωρούσε μπροστά από τους μαθητές Του και αυτοί θαμπώνονταν από θαυμασμό και δέος, καθώς Τον έβλεπαν τόσο άφοβα και με τόσο θαρραλέα απόφαση να προχωρά προς την πόλη όπου τόσα θα πάθαινε. Και ενώ από σεβασμό τον ακολουθούσαν, φοβούνταν για όσα θα τους έβρισκαν στα Ιεροσόλυμα. Και ο Ιησούς, αφού πήρε ιδιαιτέρως τους δώδεκα, άρχισε να τους λέει εκείνα που θα του συνέβαιναν. 33 Τους έλεγε δηλαδή ότι, «ιδού, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, και ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς, και αυτοί θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους εθνικούς στρατιώτες της Ρώμης. 34 Και εκείνοι θα τον εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν, και την τρίτη ημέρα από τον θάνατό Του θα αναστηθεί». 35 Πλησιάζουν τότε τον Ιησού ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου, και του λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις αυτό που θα σου ζητήσουμε». 36 Και αυτός τους ρώτησε: «Τι θέλετε να σας κάνω;». 37 Αυτοί Του είπαν: «Όταν έλθεις στη δόξα Σου και ανεβείς στον επίγειο βασιλικό θρόνο του Δαβίδ, βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στ’ αριστερά σου». 38 Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Δεν είναι τώρα καιρός κοσμικών μεγαλείων και αξιωμάτων, αλλά κόπων και διωγμών και μαρτυρικού θανάτου. Μπορείτε να πιείτε το ποτήριο του θανάτου που πρόκειται να πιω εγώ μετά από λίγο, και να βαπτισθείτε το βάπτισμα του μαρτυρίου που μετά από λίγο θα υποστώ;». 39 Και αυτοί, θέλοντας να εξασφαλίσουν το αίτημά τους, Του είπαν χωρίς να το σκεφτούν καλά: «Μπορούμε». Τότε τους είπε ο Ιησούς: «Το ποτήριο του μαρτυρίου που εγώ θα πιω μετά από λίγο, θα το πιείτε κι εσείς, και το βάπτισμα που μετά από λίγο θα υποστώ στη θάλασσα των παθημάτων μου, θα το υποστείτε κι εσείς· διότι κι εσείς θα υποστείτε διωγμούς και μαρτύριο για το ευαγγέλιό μου. 40 Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν εξαρτάται από μένα να το δώσω σε όποιον μου το ζητήσει, αλλά αυτό θα δοθεί σε εκείνους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί από τον δικαιοκρίτη Πατέρα μου, που κανονίζει τις ανταμοιβές σύμφωνα με την αρετή του καθενός». 41 Όταν τα άκουσαν αυτά οι άλλοι δέκα μαθητές, άρχισαν να αγανακτούν για τη συμπεριφορά αυτή του Ιακώβου και του Ιωάννου, οι οποίοι ζητούσαν να τους παραγκωνίσουν και να τιμηθούν περισσότερο απ’ αυτούς. 42 Ο Ιησούς όμως τους κάλεσε κοντά Του και τους είπε: «Γνωρίζετε ότι αυτοί που θεωρούνται και φαίνονται άρχοντες των εθνών, ασκούν απόλυτη κυριαρχία στους λαούς τους σαν να είναι ανεξέλεγκτοι κύριοί τους και σαν να είναι οι λαοί κτήμα τους. Κι εκείνοι που έχουν μεγάλο αξίωμα, όπως είναι οι ανώτεροι αξιωματούχοι, καταδυναστεύουν τους λαούς τους με απόλυτη εξουσία, σαν να είναι αυτοί οι δούλοι τους. 43 Μεταξύ σας όμως δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να συμβαίνει αυτό. Αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να είναι υπηρέτης σας και να προσπαθεί να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. 44 Και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων, ασκώντας με κάθε ταπεινοφροσύνη την αγάπη. 45 Διότι και ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, δεν ήλθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά ήλθε για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή Του λύτρο, προκειμένου να εξαγοραστούν και να ελευθερωθούν πολλοί από την αμαρτία και τον θάνατο».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΡΑΓΕΝΟΜΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ
«Χριστός παραγενόμενος αρχιερεύς τών
μελλόντων αγαθών διά της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου,
τούτ᾿ έστιν ου ταύτης της κτίσεως, ουδέ δι᾿ αίματος τράγων και μόσχων, διά δέ
τού ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα ῞Αγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ. 9. 11-13).
«Ο Χριστός
ήρθε ως αρχιερέας των αγαθών πραγμάτων που προσμένουμε. ῾Η σκηνή στην οποία
μπήκε είναι ανώτερη και τελειότερη. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος
δηλαδή αυτής της δημιουργίας. ῾Ο Χριστός μπήκε μιά για πάντα στα άγια τών
αγίων, για να προσφέρει αίμα όχι ταύρων και μοσχαριών, αλλά το δικό του αίμα·
κι έτσι μας εξασφάλισε την αιώνια σωτηρία».
Όλη
η ζωή της Εκκλησίας είναι μία συνεχής υπενθύμιση των μελλόντων αγαθών. Δεν
είναι μόνο η σωτηρία, η νίκη δηλαδή κατά του θανάτου. Είναι και η υπέρβαση
της μοναξιάς, η δυνατότητα δηλαδή ο
άνθρωπος να πορεύεται πάντοτε εν σχέσει τόσο με τον Θεό στο πρόσωπο του
Χριστού, όσο και με τους συνανθρώπους του, στα πρόσωπα των αγίων και όσων
βιώνουν τη ζωή και τον τρόπο της βασιλείας του Θεού. Και αυτό ξεκινά από την
παρούσα ζωή, εάν γνωρίζουμε και βιώνουμε τι αληθινά είναι η Εκκλησία.
Όχι ένας χώρος ή ένας θεσμός ικανοποίησης των
θρησκευτικών μας αναγκών, δηλαδή μιας αναζήτησης του υπερβατικού, της
διατήρησης εθίμων και παραδόσεων, της αίσθησης ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να
συνεχίσουμε να υπάρχουμε μετά τον θάνατο και αυτό μπορεί να γίνει με την
ανταμοιβή για τις καλές μας πράξεις, για την τήρηση των εντολών της ανώτερης
δύναμης που ονομάζεται Θεός, με μία φιλοσοφική ενατένιση, ώστε η ζωή μας να
εμπνέεται από θετική ενέργεια.
Η Εκκλησία
είναι σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτή η σχέση ξεκινά από το μυστήριο
της Θείας Ευχαριστίας, στο οποίο συνεχώς η πίστη μας υπενθυμίζει τη θυσία του
Χριστού επάνω στον Σταυρό, όχι για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως
άλλα δόγματα υποστηρίζουν, αλλά για να ζήσει τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου, τον
θάνατο, να συναντήσει τις ψυχές των ανθρώπων που Τον περίμεναν στην κατάσταση
του Άδη και να κηρύξει την ανάσταση, την έξοδο δηλαδή από το σκοτάδι του
θανάτου και την καινούργια ζωή, μέσα στην κατάσταση της κοινωνίας με τον Θεό,
που τώρα είναι ένας από εμάς. Διά του Χριστού γινώσκουμε τον Πατέρα. Διά της
Εκκλησίας ζούμε την καινή κτίση που μας προσφέρει το Άγιο Πνεύμα με τους
καρπούς Του. Και νιώθουμε αυτόν τον συγκλονιστικό λόγο που ο απόστολος Παύλος
μοιράζεται με τους Εβραίους αδελφούς του και ως δικό μας βίωμα: «ο Χριστός ήρθε
στον κόσμο αυτό ως Αρχιερέας των μελλόντων αγαθών». Ήρθε για μας, για να μας
προσφέρει τα μελλοντικά αγαθά στο παρόν. Να μας προσφέρει την αγάπη και την
αλήθεια. Τη συγχώρεση διά της μετανοίας. Τη συνάντηση μαζί Του και τη συνάντηση
με τον συνάνθρωπο όχι με κριτήρια υστεροβουλίας και συμφέροντος ή εκμετάλλευσης
ή χρήσης του άλλου, αλλά με κριτήριο αυτοπροσφοράς, υπέρβασης του εαυτού και
του ιδίου θελήματος.
Αυτός είναι
ο δρόμος και ο τρόπος της Εκκλησίας, που καθιστά τα μέλλοντα παρόντα. Μόνο που αυτός
ο δρόμος και αυτός ο τρόπος προϋποθέτει την πίστη και την απόφασή μας να δούμε
την Εκκλησία όπως πραγματικά είναι και να τη ζήσουμε στην πράξη. Να τηρούμε τις
εντολές ναι. Όχι όμως προς δόξα μας, αλλά για να ετοιμάζουμε την ύπαρξή μας να
βρει τον Θεό. Και να είναι η έκβαση του πνευματικού μας αγώνα έκβαση εμπειρίας
του Χριστού στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο μυστήριο της αγάπης, στο
μυστήριο της ελπίδας ότι ο θάνατος κάθε μορφής, σωματικός, ψυχικός, του νου,
της καρδιάς, της μοναξιάς, της απόρριψης, της συντριβής από τους άλλους δεν
είναι αυτός που κυβερνά, αλλά η ανάσταση και η ζωή διά του Χριστού.
Πορευόμενοι προς
το Πάσχα, ας κάνουμε το μέλλον παρόν. Στο πρόσωπο του Χριστού, στην εκζήτηση
της παρουσίας Του, στη ζωή της Εκκλησίας.
π.
Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Χάνω και ξαναβρίσκω το Θεό μου!…. (Διδακτική ιστορία)
ΕΝΑΣ Μοναχός κατέβηκε στην πόλι να πουλήση το εργόχειρό του. Στο δρόμο συνάντησε κατά τύχη μια ωραία νέα, θυγατέρα ειδωλολάτρου ιερέως.
Άφησε αφύλαχτο τον εαυτό του και τόσο κυριεύτηκε από την κακή επιθυμία, που ξέχασε τις υποσχέσεις που είχε δώσει στον Χριστό για παρθενία και αγνότητα και τη ζήτησε από τον πατέρα της για σύζυγο.
— Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, του είπε εκείνος, αν δεν ρωτήσω πρώτα το θεό μου.
Πήγε πράγματι στο μαντείο να πάρη χρησμό.
— Ζήτησέ του ν’ αρνηθή το σχήμα του Μοναχού και το Βάπτισμά του, απάντησε το μαντείο ή μάλλον ο διάβολος.
— Αρνούμαι και τα δύο, τόλμησε να ξεστομίση ο δυστυχισμένος καλόγερος, σκοτισμένος από την παράλογη επιθυμία του. Τότε είδε να βγαίνη από το στόμα του ένα κάτασπρο περιστέρι και να χάνεται στο άπειρο.
Ο πατέρας της νέας όμως δεν ικανοποιήθηκε αμέσως, ζήτησε και δεύτερο χρησμό.
— Μη του δώσης τη θυγατέρα σου, είπε το μαντείο. Ο Θεός του δεν τον εγκατέλειψε ακόμη.
Σαν τ’ άκουσε ο αρνητής συγκλονίστηκε, συντρίφτηκε η καρδιά του.
— Ο άθλιος εγώ, εφώναξε, αρνήθηκα ένα Θεό που ποτέ δεν αρνείται το έργον των χειρών Του.
Θρηνώντας τη φοβερή αμαρτία του πικρά, σαν τον Πέτρο, γύρισε στην έρημο. Πήγε ευθύς σ’ έναν από τους αγίους Πατέρας κι εξομολογήθηκε βαθειά μετανοημένος.
Εκείνος τον άκουσε με κατανόησι, τον στήριξε, τον παρηγόρησε, αλλά του έδωσε βαρύ επιτίμιο:
— Κλείσου σ’ εκείνο το απόμερο σπήλαιο, του είπε και του έδειξε τη σπηλιά που ήταν επάνω από την καλύβα του, στην κορφή του βράχου. Τρώγε λίγο ξερό ψωμί μια φορά στις τρεις ημέρες και μη παύσης να προσεύχεσαι με θερμά δάκρυα στον φιλάνθρωπο Θεό να σ’ ελεήση. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για χάρι σου κι ελπίζω πως με κάποιο σημείο θα μας φανερώση ο Κύριος πως δέχτηκε τη μετανοιά σου.
— Ο Αδελφός ακολούθησε πιστά τη συμβουλή του Αγίου Γέροντος. Ενήστευε όμως κι ο Πνευματικός και συγκοπίαζε με τον μετανοούντα.
— Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, έλεγε στην προσευχή του, με πολύ πόνο, ο συμπαθής Γέροντας, χάρισε μου την ψυχή του Αδελφού και δέξου τη μετάνοιά του.
Ο Πανάγαθος Θεός άκουσε τους στεναγμούς και των δύο. Ύστερα από...
μια βδομάδα που πήγε ο Γέροντας να ιδή τι κάνει ο Αδελφός, εκείνος του φανέρωσε πως είχε διακρίνει πολύ ψηλά στον ουρανό το περιστέρι, που με την άρνησι είχε βγή απ’ το στόμα του.
— Εξακολούθησε τον αγώνα, Αδελφέ, κι έχε την ελπίδα σου στο θείο έλεος, είπε ο Γέροντας και τον άφησε πάλι μόνο.
— Πέρασε ακόμη μια βδομάδα κι ο Αδελφός, πιο παρηγορημένος, εξωμολογήθηκε στο Γέροντα πως το ποθούμενο περιστέρι πήγε και στάθηκε πολύ κοντά στο κεφάλι του.
— Συνέχισε, τέκνο, την καλή σου μετάνοια, είπε εκείνος ευχαριστημένος.
Σαν πέρασε κι η τρίτη βδομάδα, πήγε πάλι ο καλός Πνευματικός να επισκεφθή την ψυχή που είχε αναλάβει. Βρήκε τον Αδελφό να κλαίη από χαρά.
— Ηρθε το περιστέρι, Αββά, του είπε μόλις τον είδε, λίγο προτού φανής εσύ και κάθισε επάνω στο κεφάλι μου. Καθως άπλωσα με λαχτάρα το χέρι μου να το κρατήσω, να μη μου φύγη πια, μ’ ένα πήδημα εκείνο μπήκε στο στόμα μου.
— Ας έχη δόξα ο Θεός, τέκνον μου, είπε συγκινημένος ο Αββάς, που μας πληροφόρησε πως δέχτηκε τη μετάνοιά σου. Πήγαινε τώρα στο κελλί σου και πρόσεχε πολύ τον εαυτό σου να μη διώξης άλλη φορά τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, που έλαβες στο Άγιο Βάπτισμα και την ανανεώνεις με τα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο Αδελφός όμως δε θέλησε πια ν’ αποχωριστή τον άγιο Γέροντα. Έμεινε στην υποταγή του και με την σοφή του καθοδήγησι αγωνίστηκε τον καλό αγώνα της αρετής, ως το τέλος της ζωής του.
(Γεροντικόν, μοναχής Θεοδώρας Χαμπάκη,εκδ. Λυδία)
https://simeiakairwn.wordpress.com/2019/11/30
Μαρτυρία θαυμαστή περί του γέροντος Τύχωνος του Αγιορείτου
Αφήγηση γέροντα ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπα-Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη). Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντά μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπα-Τύχωνα τον Ρώσο, τον γέροντα του π.Παισίου. Αφού μας δέχθηκε, του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση. Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει. Δεν ήξερα τι συμβαίνει. Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα-Τύχωνα να κλαίει με πολλά δάκρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση! Ο παπα-Τύχων ήταν ρώσος και μιλούσε μόνο σπαστά ελληνικά. Όταν όμως άρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολόγηση εμείς ακούγαμε τα λόγια του στην καθαρεύουσα, σε γλώσσα όμοια με αυτή που μιλούσε ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος! Είθε να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του στον Κύριο μας για την σωτηρία της ψυχής μας.πηγή
Σημαία του 5ου Συντάγματος του Ελληνικού Στρατού....1918....
Ο Γάλλος Στρατηγός Franchet d'Espèrey απονέμει το Croix de Guerre (Πολεμικός Σταυρός) στη σημαία του 5ου Συντάγματος του Ελληνικού Στρατού στις 26 Ιουνίου 1918Past in Color Χρώμα στο Παρελθόν
-------Και μετά μας πούλησαν στην Εκστρατεία της Μικράς Ασίας όπως πούλησαν το Ναύαρχο των "Λευκών" Κολτσάκ στους Κόκκινους Μπολσεβίκους.
Οσία Μαρία η Αιγυπτία: Μεταμορφώνοντας τα πάθη 🕯️ Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας
Αέναη επΑνάστασηΟσία Μαρία η Αιγυπτία, Γιώργος Κόρδης, 2024 Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας μας φανερώνει ότι στην πορεία
προς την συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, τα πάθη δεν εξαφανίζονται
αλλά μεταμορφώνονται.Δηλαδή σκοπός δεν είναι να αλλάξω αυτό που είμαι,
την φύση μου, αλλά την βούληση και ελευθερία μου.Κάθε πάθος μας κρύβει μια ωραία πτυχή και δυνατότητα του εαυτού μας. Είναι
η σκιά από ένα φως που ζει μέσα μας. Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας. Ας
το σκεφτούμε λιγάκι. [...] Ολόκληρο το άρθρο εδώ Μεγάλο αφιέρωμα στην αγία (η οποία τιμάται στην 5η Κυριακή της Μ. Σαρακοστής) εδώ, παρακαλώ. Με ταπεινή διάθεση. Μια πρόσκληση.Ας έχουμε την ευχή της κι ας είναι πρότυπό μας στο μεγάλο Αγώνα (της ζωής και της ψυχής).
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει…
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Προσευχήσου με το Θεοτόκε, Παρθένε... και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας, εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά, και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες. Θάρρος λοιπόν! Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος, και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού. Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη, όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση. Γιατί, ακόμα και όταν πιστεύη κανείς, αν έχω υπερηφάνεια, πάλι δεν ενεργεί η πίστη. Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη. Ένας άνθρωπος που δεν καλλιέργησε την πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί να την καλλιεργήση με την προσευχή, ζητώντας από τον Χριστό να του προσθέση πίστη. Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τι είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, αν δεν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του στον Θεό, τι να του προσθέση ο Θεός; Ζητάμε από τον Θεό να μας προσθέση πίστη, όχι για να κάνουμε θαύματα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε περισσότερο. Μεγάλο πράγμα η πίστη! Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη … Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιό είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. “Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν” (Λουκ. ιζ΄ 5).
Νόμιζα ό,τι αισθάνομαι για τους άλλους θετικό, αισθάνονται το ίδιο κι αυτοί για μένα.
Νόμιζα ότι μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου με ειλικρίνεια και να εισπράξω αποδοχή.
Νόμιζα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είν’ εύκολες και ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που δείχνει.
Νόμιζα ότι η εξομολόγηση από μόνη της, χωρίς την προσωπική απόφαση γι’ αλλαγή μπορεί να μου δώσει νέα ζωή.
Νόμιζα ότι η Θεία Λειτουργία είναι για να νιώσω το Θεό μόνος μου κι απομονωμένος από τους άλλους.
Νόμιζα ότι ήταν αρκετό να προσέξω από τα λεγόμενα «σαρκικά αμαρτήματα» για να δικαιούμαι να κοινωνήσω.
Νόμιζα ότι αμαρτία είναι να παραβώ τις εντολές του Θεού, όπως παραβαίνει κανείς τους νόμους του κράτους.
Νόμιζα ότι δεν χρειάζεται να γνωρίζω τη θεολογία της Εκκλησίας, αρκεί να είμαι ηθικός για να είμαι «καλός χριστιανός».
Νόμιζα ότι ο σκοπός της Εκκλησίας στον κόσμο είναι να κάνει κοινωνικό, φιλανθρωπικό, πολιτιστικό έργο.
Νόμιζα ότι προσευχή είναι να λέω στο Θεό : δώσε μου.
Νόμιζα ότι άμα αποφασίσω να προσευχηθώ με βάση την επιθυμία να συσχετιστώ με τον «αόρατο και ακατάληπτο» Θεό, κανένας λογισμός δεν θα παρουσιαστεί και θα πηγαίνουν όλα καλά.
Νόμιζα ο Χριστός με αγαπά όταν είμαι «καλός χριστιανός» και με αποστρέφεται όταν δεν κάνω το θέλημά Του .
Νόμιζα πως ο έρωτας, η διασκέδαση, το ωραίο ντύσιμο, η χαρά και η ευτυχία δεν είναι για τους πιστούς.
Νόμιζα ότι η άσκηση είναι μαζοχισμός, προσπάθεια να καταπατήσω τις επιθυμίες μου, να μισήσω το σώμα μου.
Νόμιζα… Νόμιζα… Νόμιζα…
Μέχρι που συνάντησα «άνθρωπο του Θεού» γνήσιο, αληθινό, ανθρώπινο, και μου αποκάλυψε το μυστήριο της όντως Ζωής με το λόγο του, μα πιο πολύ με την παρουσία του, τη χαρά του, την καρδιά του που αγκάλιαζε όλους ό,τι και να ’ναι, όπως και να ’ναι.
Τότε κατάλαβα πως όλοι είμαστε «τέκνα του Αδάμ», αδύνατοι και αμαρτωλοί, με πάθη κρυφά και φανερά, κληρονομικά κι επίκτητα, αλλά και «τέκνα του Νέου Αδάμ», Αυτού που πήρε τη φύση μας και την ανακαίνισε, την έκανε νέα και ωραία. Κι ένιωσα, δια μέσου του «ανθρώπου του Θεού», τη χωρίς όρια αγάπη του Θεού, την ελευθερία από τα «πρέπει», τη μεγάλη χαρά να ζεις χριστιανικά.
Κι άρχισα να θέλω να βλέπω τους ανθρώπους αλλιώς, τα ωραία αντί τα άσχημά τους, να προσπαθώ να αφήνομαι στην αγκαλιά του Θεού σε κάθε Λειτουργία μαζί με τους αδελφούς μου, όσο μπορώ να προσεύχομαι και να πορεύομαι με χαρά, κοιτάζοντας πιο πολύ τι έχω απ’ αυτά που δεν έχω, αναμένοντας από τον Κύριο μου να κάνει το θαύμα της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, και μαζί με τον κόσμο Του και σε μένα.
