Ο Άγιος Νικήτας ο νέος και η σύγχρονη σκλαβιά (4 Απριλίου)


Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Νικήσας φερωνύμως των εχθρών την παράταξιν,
Νικήτα Νεομάρτυς τη γενναία αθλήσει σου,
ηγίασας την πόλιν των Σερρών, τοις άθλοις σου τοις θείοις Αθλητά.
Δια τούτό σου την μνήμην την ιεράν, τιμώμεν ανακράζοντες.
Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι,
δόξα τω χορηγούντι δια σου, ημίν χάριν και έλεος. 

Την προηγούμενη εβδομάδα γιορτάσαμε την διπλή γιορτή: του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Εθνική γιορτή μας! Τα δύο «Χαίρε». Το ένα προς την Παναγία: «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου…» και το άλλο προς την Ελλάδα: «Χαίρε σκλαβωμένη Ελλάδα, τα βάσανά σου τελειώνουν». Το ένα, λυτρωτικό μήνυμα προς όλο τον κόσμο, που ζούσε στη δουλεία της αμαρτίας. Και το άλλο προς την Ελλάδα, που ζούσε στην δουλεία των Τούρκων! 

Από πότε; Από την αποφράδα εκείνη ημέρα που οι Τούρκοι κατακτητές σαν τους λύκους όρμισαν στην Βασιλεύουσα και σαν τα τσακάλια όρμισαν στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς, κατέβασαν τον ολόχρυσο Σταυρό και στην θέση του έβαλαν το μισοφέγγαρο. Από εκείνη την ώρα άρχισε το μαρτύριο του Γένους μας. Ο Πορθητής θέλησε να γλεντήσει τη νίκη του. Τρείς ημέρες κράτησε το κούρσεμα, τρείς ημέρες και το όργιο και η κραιπάλη. Έφεραν μπροστά του τον τελευταίο Πρωθυπουργό του Βυζαντίου, τον Λουκά Νόταρη και τα δύο παιδιά του αλυσοδεμένους. «Θα γλυτώσετε το κεφάλι σας μόνο αν αρνηθείτε τον Χριστό και προσκυνήσετε το Κοράνιο». «Ούτε την Πίστη μας αλλάζουμε, ούτε άτιμοι γινόμαστε», απάντησαν! Τους αποκεφάλισαν στην στιγμή και έγιναν οι πρώτοι Άγιοι Νεομάρτυρες. «Όπου θα βρίσκεται τέτοια κεφάλια αγύριστα, να τα κόβετε», ήταν η πρώτη διαταγή του Σουλτάνου. Και αυτή η διαταγή κράτησε για τετρακόσια και πλέον χρόνια! Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά ακόμα, έδωσαν τα κεφάλια τους «για του Χριστού την Πίστη την Αγία». Δεν προσκύνησαν και αλλαξοπίστησαν. Πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας και στόλισαν την Ορθοδοξία μας! 

Από όλους αυτούς του Ήρωες και Μάρτυρες, επιτρέψτε μου να παρουσιάσω έναν που μαρτύρησε 4 Απριλίου του έτους 1808. Και αυτό, γιατί έχει σχέση με την Τοπική Εκκλησία και Ιερά Μητρόπολη Σερρών και Νιγρίτης. Τον Νικήτα! Το παλικάρι αυτό της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας, που ανήκει στην χορεία των Αγίων Νεομαρτύρων της Εκκλησίας μας. 

Δεν θα υπήρχε σήμερα η Ελλάδα στον χάρτη του κόσμου, χωρίς αυτούς τους Νεομάρτυρες! Δεν θα ήμασταν τώρα ελεύθεροι, αν μέσα στον ατελείωτο εκείνο χειμώνα της Τουρκικής σκλαβιάς, δεν άνθιζαν αυτά τα λουλούδια. Αν μέσα στο σκοτάδι της μαύρης δουλείας, δεν φώτιζαν την πορεία του Γένους μας, αυτά τα αστέρια που φώτισαν και ενθάρρυναν τους προγόνους μας να κρατήσουν ψηλά το Ευαγγέλιο του Χριστού μας και όχι το Κοράνιο! Και να απαντήσουν στις ημέρες μας σε μερικούς ανθρώπους που λένε ότι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι! Μα είναι δυνατόν! Το Άγιο Ευαγγέλιο, μας λέει να προσευχόμαστε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας, ενώ το Κοράνιο λέει: θάνατος στους εχθρούς μας. 

Αυτόν τον ζωντανό Τριαδικό Θεό της Αγάπης πιστεύουμε, Αυτόν λατρεύουμε και προσκυνούμε. Και θερμά Τον παρακαλούμε να φωτίσει όλους τους ανθρώπους να κατανοήσουν αυτήν την ΑΛΗΘΕΙΑ και να βιώσουν στην ζωή τους την αγάπη και την προστασία Του. 

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Νικήτας ο νέος, ήταν πνευματικό ανάστημα του Αγίου Όρους και σήμερα Πολιούχος των Σερρών, όπου και μαρτύρησε και αναδείχτηκε το καύχημα των Σερραίων, ο μεσίτης τους, και μεσίτης όλων μας προς τον Φιλάνθρωπο Θεό. 

Από το Περιβόλι της Παναγίας μας, πήγε στο μετόχι της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας που βρίσκεται στην πόλη των Σερρών, στην «Ηλιόκαλλη», απόγευμα Μεγάλης Δευτέρας. Και αφού συμμετείχε στην ακολουθία του Νυμφίου, κατέλυσε. Εκεί, στον Προεστό της Μονής π. Κωνσταντίνο, εξομολογήθηκε και μεταξύ των άλλων είπε και τη σταθερή του απόφαση να μαρτυρήσει υπέρ της Πίστεως του γλυκύτατου Ιησού Χριστού. 

Εκεί, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και βγήκε από το Μετόχι της Παναγιάς και κατευθύνθηκε στο μεγαλοπρεπές Τζαμί του Μεχμέτ Μπέη, το ονομαζόμενο από τους Σερραίους για την ομοιότητά του με χριστιανικό ναό, «Αγιά Σοφιά». 

Στην είσοδο του προαύλιου χώρου του Τζαμιού ο Άγιος Νικήτας συνάντησε έναν νεαρό μουσουλμάνο, μαθητή του ιεροδιδασκαλείου και εκ γενετής χωλό στα κάτω άκρα.
Ο Άγιος σπλαχνίστηκε το παιδί και το ρώτησε αν θέλει να γίνει καλά. Ο νεαρός μουσουλμάνος, αφού απάντησε θετικά, ρώτησε τον Μάρτυρα να του πει πως θα γίνει αυτό το θαύμα! Και τότε, ο Άγιος Νικήτας, ακτινοβολώντας από την αγάπη του προς τον Κύριο, υπέδειξε στον πάσχοντα, ως μοναδικό και αλάνθαστο ιατρικό πάσης παθήσεως, την Πίστη στον Χριστό. 

Από τον θορυβημένο μουσουλμάνο μαθητή ενημερώθηκαν οι Τουρκικές Αρχές, στις οποίες με θάρρος ο Αγιορείτης ιερομόναχος Νικήτας, ενδεδυμένος την πανοπλία της Αληθινής Πίστεως, έλεγξε σκληρά και έδειξε το μάταιο της πίστης των Μουσουλμάνων. Αυτό εξόργισε τους Τούρκους, που διέταξαν ο Άγιος να κλειστεί στη φυλακή, όπου, υπό την πίεση φρικτών βασανιστηρίων, ζητούσαν από το Μάρτυρα να αποκηρύξει την Πίστη του στον Κύριο. Οι δήμιοί του, όταν διαπίστωσαν πως, παρά τα βασανιστήρια, απτόητος ο Μάρτυρας Νικήτας συνέχιζε να υμνεί το όνομα του Ιησού Χριστού, προχώρησαν στον δι’ απαγχονισμού θάνατό του, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, στις 4 Απριλίου του έτους 1808 και έτσι, λίγο πριν οι Χριστιανοί γιορτάσουν την Ανάσταση του Θεανθρώπου, ο Ιερομάρτυρας Νικήτας, πίσω και αρκετά κοντά στο Ιερό Βήμα, του Ναού των Μεγάλων Αρχαγγέλων Ταξιαρχών, έδωσε την ψυχή του στον Ζωοδότη Κύριο. 

Τρεις ημέρες έμεινε το σώμα του κρεμασμένο στην αγχόνη και, προς καταισχύνη των Τούρκων που ήθελαν με το θάνατο του Αγίου Νικήτα να περιορίσουν τη χαρά των Σερραίων από το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, το σώμα του Μάρτυρα παρέμεινε χωρίς αλλοιώσεις, το πρόσωπό του ήταν ήρεμο και μάλιστα από μία πληγή στα κάτω άκρα του Ιερομάρτυρα, άρχισε να τρέχει αίμα που πότιζε τη γη των Σερρών. 

Αυτόπτες μάρτυρες βεβαίωσαν πως, όσο καιρό το σώμα του Αγίου ήταν κρεμασμένο στην αγχόνη, ένα υπερκόσμιο φως καταύγαζε την περιοχή. Το θαύμα αυτό διαδόθηκε με ταχύτητα στην πόλη και το χριστεπώνυμο πλήρωμα δόξασε τον Αναστάντα Κύριο για τη μεγάλη ευλογία του υπερφυούς σημείου. Θορυβημένοι οι Τούρκοι από τα όσα θαυμάσια συνέβαιναν ενέδωσαν στο αίτημα των Προεστών και επέτρεψαν να ταφεί πίσω από το Ιερό Βήμα, του Ναού του Αγίου Νικολάου, η δε μνήμη του πανηγυρικώς εορτάζεται, στην πόλη των Σερρών, στον μεγαλόπρεπο ομώνυμο ναό του, την Κυριακή του Θωμά. 

Ο Άγιος μας, ως αποτέλεσμα της αγάπης του για τον Χριστό και τον Ελληνισμό, έδωσε τα πάντα, ακόμη και την ίδια του την ζωή! Δεν μπορούσε να βλέπει αυτήν την Εθνική και Χριστιανική σκλαβιά! Γι’ αυτό και εμείς ας τον έχουμε παράδειγμα προς μίμηση για να μπορέσουμε με τις πρεσβείες του να νικήσουμε την σύγχρονη Εθνική και Πνευματική σκλαβιά! 

Ποια είναι η δική μας σκλαβιά; Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος, ας φωτογραφίσουμε ο καθένας μας τον εαυτό του εσωτερικά. Πολύ συνοπτικά: Η μία σκλαβιά μας είναι τα πάθη μας που δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε σαν να είναι ριζωμένα μέσα μας και να μην έχουμε κανένα τρόπο να τα καταπολεμήσουμε. Η δεύτερη σκλαβιά, είναι ο Ορθολογισμός μας. Αυτός που μας υποδουλώνει στην στενότητα της σκέψης, του κατανοητού κόσμου, που είναι τόσο μικρός, στενός και σφικτός! Η τρίτη σκλαβιά, το κυνηγητό του κέρδους! Το χρήμα. Μόνο να κερδίζουμε και ποτέ να μην δίνουνε. Ξεχνάμε ότι στα πλαίσια της υλικής και πνευματικής ελεημοσύνης, οφείλουμε απλόχερα να δίνουμε, για μας δώσει ο Θεός τις πάμπολλες ευλογίες Του. Η τέταρτη σκλαβιά, η λάθος σχέση μεταξύ μας. Ενώ είμαστε «εν Χριστώ» αδελφοί και προερχόμαστε από την ίδια ΜΑΝΑ Εκκλησία, εμείς αισθανόμαστε σαν ξένοι, σαν απομονωμένοι, σαν αντίπαλοι και όταν κάποιος δεν υποστηρίζει τις δικές μας θέσεις, τότε τον κρίνουμε, τον απομακρύνουμε, τον εκδιώκουμε. Ο Θεός είναι πάντοτε Φιλάνθρωπος και μας ανέχεται όλους! Εμείς δεν συγχωρούμε και γινόμαστε υποκριτές. Και την υποκρισία, την καταδικάζει ο Θεός! Πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που θα μας δίνει χρήμα και υγεία για να πετύχουμε τους στόχους αυτής της επίγειας ζωής και πορείας, ξεχνώντας τον βασικό στόχο της πνευματικής και όχι κοσμικής ζωής που είναι η ΑΓΙΟΤΗΤΑ και η συμμετοχή μας στην ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! Πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που περισσότερο είναι υπηρέτης μας, παρά εμείς δική του υπάκουοι και υπήκοοι! Πόσο καλύτερα, θα ήμασταν και θα είμαστε, εάν στα πρόσωπα που μας περιβάλουν, θα βλέπαμε το ΠΡΟΣΩΠΟ του ΘΕΟΥ και την ευλογία Του, ιδίως στα πρόσωπα εκείνων που μας δημιουργούν δυσκολίες, που διαφωνούν μ’ εμάς, που μας προσβάλουν, δίδοντας μας με την συμπεριφορά τους την δυνατότητα να μπορέσουμε ν’ αυξήσουμε τις μεγάλες αρετές της ανεκτικότητας, υπομονής, μακροθυμίας, υποχωρητικότητας, συγχωρητικότητας. Δυστυχώς όμως, ο εγωισμός δεν μας αφήνει… Η πέμπτη σκλαβιά προέρχεται από την εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου. Από την ψυχολογία, φοβίες, ανασφάλειες, εμμονές, προκαταλήψεις, τα πείσματα, τις στραβές συνήθειες μας ή ακόμη και τις διάφορες εξαρτήσεις. Το δέσιμο δηλαδή του ανθρώπου με πολλά πράγματα και δραστηριότητες – χόμπι. Με αποτέλεσμα να μην βιώνουμε σωστά την Ορθόδοξη Πίστη και δράση μας. Έχουμε την γνώση της ευσεβείας, αλλά έχουμε αρνηθεί παράλληλα την δύναμη της Πίστης. Είμαστε περισσότερο λόγια, τύποι, εξωτερικές συνήθειες και όχι έργα. 

Αφήσαμε τελευταία την έκτη σκλαβιά που είναι η εποχή και ο αθεϊσμός της. Αυτή συνεχώς ασκεί πιέσεις πάνω μας και δεν έχουμε τρόπους να αντιδράσουμε! Δεν μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τον εαυτό μας σε άλλο στρατόπεδο, με μία άλλη λογική, με μία άλλη σκέψη, με άλλα κριτήρια, που εάν με επιτραπεί να τονίσω: σαν πρόβατα πηγαίνουμε σε μία κατεύθυνση που κάποια αόρατα κέντρα μας την προσδιορίζουν. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι πρώτα είμαστε Ορθόδοξη Χριστιανοί και μετά ανήκουμε σε «χώρους» με άλλες ιδεολογίες, που αν αυτές προσβάλουν την Ελληνορθόδοξη ζωή και παράδοση, οφείλουμε να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε, έχοντας πάντα στο νου μας την δύναμη που εκπηγάζει από την Πίστη μας, από τον Ζωοποιό Σταυρό που προσκυνάμε αυτές τις ημέρες στις Εκκλησιές μας, από τα μαρτύρια των Αγίων μας και ότι από τον Σταυρό, ακολουθεί η Ανάσταση! Αρκεί αυτό να το πιστεύουμε και να το επιζητούμε. 

Και ο χρόνος που ζούμε, είναι για όλους μας καιρός αγώνος, πνευματικής αντιστάσεως, ομολογίας και μαρτυρίας της Πίστεώς μας, ό,τι και αν μας στοιχίσει! Και σ΄ αυτόν τον αγώνα έχουμε μπροστά μας παράδειγμα τον Άγιο Νικήτα, και για τα προαναφερόμενα και για τα ακόλουθα του λόγου μας. Γιατί σήμερα, με πολύ πόνο διαπιστώνουμε ότι πράγματι σε μερίδα νεοελλήνων υπάρχει αποστασία από τον Θεό των Πατέρων μας, αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, που μερικές φορές γίνεται φανερός ή ύπουλος διωγμός κατά της Εκκλησίας, οργανωμένος, μεθοδευμένος και μανιώδης. 

Ο αθεϊσμός και αντιχριστιανισμός γίνεται στον τόπο μας κατεστημένο, που επιδιώκει να κάνει τους Έλληνες αντιχρίστους. Χρησιμοποιεί την παιδεία, τα σχολικά βιβλία, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον τύπο, το Ιντερνέτ. Χρησιμοποιεί ακόμη την ειρωνεία και την περιθωριοποίηση όσων τολμούν ακόμη να εκδηλώνουν την Πίστη τους και την αγάπη τους προς την Εκκλησία. 

Φθάσαμε μάλιστα σε τέτοια δαιμονική κατάσταση, ώστε και άθεοι θεολόγοι στα σχολεία να κάνουν αθεϊστική προπαγάνδα. Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά, και τις συνέπειες που έχουν στα ήθη και στην πίστη του λαού μας, η εισβολή στον τόπο μας, του τουρισμού, των Μουσουλμάνων μεταναστών, και γενικότερα του δυτικού υλιστικού τρόπου ζωής, και βέβαια, η είσοδός μας στην χοάνη της Ε.Ο.Κ., τότε αντιλαμβάνεται κανείς, ότι διερχόμαστε τον μεγαλύτερο πνευματικό κίνδυνο που περάσαμε ποτέ ως Ελληνορθόδοξο Έθνος. 

Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν υπάρχει η δέουσα πνευματική εγρήγορση και αντίσταση, δεν υπάρχουν προφητικές μορφές — εκτός εξαιρέσεων — που με αυτοθυσία και παρρησία θα καταγγείλουν τα όργανα του αντίχριστου, θα καλέσουν τον ευσεβή λαό σε πνευματική επιστράτευση, θα πουν το νέο ΟΧΙ του Ορθοδόξου Ελληνισμού στην νέα και χειρότερη πνευματική αιχμαλωσία που απειλεί το Γένος μας. 

Πιστεύω ότι η προσπάθεια των εχθρών του Γένους μας για αποχριστιανικοποίηση των Ελλήνων σκοπεύει στον αφελληνισμό μας, ώστε οι Έλληνες πνευματικά και εθνικά εξανδραποδισμένοι, να είμαστε εύκολη λεία των διεθνών συμφερόντων στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. 

Αν οι νεοέλληνες χάσουμε τον Χριστό ή τον απωθήσουμε στο περιθώριο, θα χάσουμε και την πνευματική μας ελευθερία, την δυνατότητα να συνεχίσει να καρποφορεί σ’ αυτόν τον τόπο, η ζωηφόρος παράδοση του Ορθοδόξου ανθρωπισμού. Γι’ αυτό είναι για όλους μας καιρός αγώνος, πνευματικής αντιστάσεως, ομολογίας και μαρτυρίας της πίστεώς μας, ό,τι και αν μας στοιχίσει! 

Πιστεύω ότι και σήμερα ο αγώνας μας είναι υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, ή όπως θα το έλεγαν οι αγωνιστές του ΄21: «για του Χριστού την Πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Για την πνευματική ελευθερία, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση και της Εθνικής μας ανεξαρτησίας! 

Εκείνων τον αιματηρό αγώνα καλούμαστε να συνεχίσουμε σήμερα όσοι νεοέλληνες — και πιστεύω ότι είμαστε η μεγάλη πλειονότητα — μένουμε πιστοί στις αξίες, για τις οποίες, εκείνοι οι Ήρωες μας, θυσιάσθηκαν. 

Πιο επικίνδυνος για τον τόπο μας και από τους ξένους εισβολείς, που επιβουλεύονται την πατρογονική μας γη, είναι ο αντίχριστος αθεϊσμός, γιατί αυτός σκοτώνει τις ψυχές μας και αλλοιώνει τις συνειδήσεις μας και τα φρονήματά μας. Ποδοπατεί τους θεσμούς, της Δημοκρατίας, της Πατρίδας, της Εκκλησίας, του Γάμου και της οικογένειας. 

Αλλά ας θυμηθούμε, για να μην πέσουμε στην σατανική απαισιοδοξία, ότι σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας ο Θεός ανέδειξε φωτισμένους άνδρες σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Νεομάρτυρα Νικήτα, τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη και τόσους άλλους, Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες, που αφύπνισαν τον λαό και τον στερέωσαν στην Ορθόδοξο Πίστη και στο Εθνικό του φρόνημα. 

Πιστεύω ότι και σήμερα η Χάρις του Θεού και η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας, οι ζωντανοί Άγιοί μας, θα οικονομήσουν κάτι για την σωτηρία μας, ανταποκρινόμενοι στον αγώνα, στον πόνο, στην μετάνοια, στα δάκρυα όσων δεν προσκύνησαν τους συγχρόνους Βάαλ της αποστασίας. 

Έχουμε άλλωστε και το παράδειγμα της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου τα 70 χρόνια διωγμού κατά της Εκκλησίας, δεν μπόρεσαν να σβήσουν την Πίστη στα ευρύτερα στρώματα του ευσεβούς Ρωσικού λαού. Απεναντίας μάλιστα, περισσότερο την στερέωσαν και λάμπρυναν! 

Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς, και όχι ο διάβολος, έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία. Και γι’ αυτό όσο και αν ο ουρανός συννεφιάζει, εμείς πάντα ελπίζουμε, και στο τέλος θα βγούμε νικητές, διά πρεσβειών του Αγίου Νικήτα, του Νεομάρτυρα.

Πρωτ. Θεοχάρης Καλπάκογλου 

Πηγή:  Ομιλία που εκφωνήθηκε στον Ι. Ναό Αγίας Λυδίας, στο Κέντρο Εσωτερικής και Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αδελφότητος «ΛΥΔΙΑ», στις 3 Απριλίου 2019, στην Ασπροβάλτα.

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!