Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«ἄγγελος γάρ κατά καιρόν κατέβαινεν ἐν τῆ κολυμβήθρα καί ἐτάρασσεν τό ὕδωρ. ὁ οὖν πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος ὑγιής ἐγίνετο ὧ δήποτε κατείχετο νοσήματι…». (Ἰωάν. 5,4).
Ἕνα θαῦμα, ἕνα πολύ παράξενο γεγονός, συνέβαινε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, κατά χρονικά διαστήματα κάπου στά Ἱεροσόλυμα τήν ἐποχή τοῦ Κυρίου. Ἕνας ἄγγελος κατέβαινε ἀπό τόν οὐρανό ἐντελῶς ξαφνικά ἔμπαινε μέσα σέ μία μεγάλη δεξαμενή-κολυμβήθρα, ἀνακάτωνε τό νερό της καί τή στιγμή ἐκείνη ὅποιος ἄρρωστος προλάβαινε καί ἔπεφτε μέσα στά εὐλογημένα ἀπό τό οὐράνιο πλάσμα νερά της ἀμέσως ἡ ἀρρώστια πού τόν βασάνιζε ἐξαφανιζόταν. Τί οὐράνιο δῶρο! Τί ἀνείπωτη εὐτυχία! Ἔτσι ἐκείνη ἡ κολυμβήθρα τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ λεγομένη στή γλώσσα τῶν Ἑβραίων Βηθεσδᾶ, ὑπῆρξε πραγματική πηγή ἐλπίδας γιά πολλούς ἀρρώστους ἐκεῖνα τά χρόνια τῆς παρουσίας ἐπί γῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Μερικοί μάλιστα περίμεναν ἐκεῖ χρόνια πολλά νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν ἀρρώστια τους. Μάλιστα ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου μας σήμερα, πού εἶχε κατασκηνώσει στό εὐλογημένο ἐκεῖνο ἄσυλο τοῦ πόνου, περίμενε νά γίνει καλά ἐπί 35 χρόνια! Τρεισήμισι δεκαετίες ἔκαιγε στή ψυχή του ἄσβεστη ἡ φλόγα τῆς ἐλπίδας, τό θαῦμα!
Καί γιά τό πρωτοφανές κουράγιο του ἀμείφθηκε ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδᾶ, ὅταν ἦλθε κοντά του ὄχι ὁ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀλλά ὁ Δεσπότης τῶν ἀγγέλων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Πόσοι στό διάστημα αὐτό πού ἔμεινε κατάκοιτος σ’ ἐκεῖνο τό καταφύγιο τοῦ πόνου θά θέλησαν νά τόν ἀπογοητεύσουν καί νά τοῦ σβήσουν τήν ἐλπίδα! Πόσοι θά ἐπαναλάμβαναν τά ἀπαισιόδοξα λόγια τῆς γυναίκας τοῦ Ἰώβ! «μέχρι τίνος καρτερήσεις… εἰπόν τί ρῆμα πρός Κύριον καί τελεύτα...». (Ἰώβ 2, 9). Μέχρι πότε θά κάνεις κουράγιο; Πές κάτι στό Θεό σου καί τελείωνε…
Ἀλλά καί σήμερα πόσοι δέν χρησιμοποιοῦν τέτοια ἀπαίσια, βάρβαρη γλώσσα ἀπευθυνόμενοι σέ συνανθρώπους των μέ ἀρρώστιες ἀνίατες κλέβοντάς τους τήν ἐλπίδα! Γύρω ἀπό αὐτούς τούς ἀνθρώπους τούς «κακούς συμβουλάτορες» θά περιστραφεῖ τό σημερινό σύντομο κήρυγμά μας. Ὑπάρχουν καί τέτοιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά στηρίξουν τήν ἐλπίδα τῶν ἀρρώστων στό Θεό τήν ἀποδυναμώνουν. Καί ὅμως ἰατροί ἐπιφανεῖς διακηρύσσουν ἐν προκειμένω, ὅτι πόσο οἱ θεραπευτικές των μέθοδοι ἔχουν τά καλύτερα ἀποτελέσματα, ὅταν τό ἠθικόν τοῦ ἀρρώστου εἶναι ἀκμαῖο, ὅσον τοῦτο εἶναι δυνατόν. Καί οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄξιους ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν τή γνώμη, ὅτι τό ἠθικό τῶν ἀρρώστων, πού βοηθᾶ, ὅταν εἶναι δυνατό, τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς φαρμακευτικῆς καί τῆς ἄλλης κλινικῆς ἀγωγῆς, εἶναι ἐκεῖ πού πρέπει, ὅταν δίπλα στούς ἀρρώστους στέκουν ἄνθρωποι, πού ἐμπνέονται ἀπό θρησκευτικά ἰδεώδη. Ἡ ἰδέα αὐτή ἔχει ὁδηγήσει τά καλύτερα νοσηλευτικά ἱδρύματα στό ἐξωτερικό νά ἔχουν ἀνάμεσα στό προσωπικό τους καί λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐνισχύουν ἠθικά τούς ἀρρώστους, ἰδίως ὅταν ὑποφέρουν καί βασανίζονται ἀπό ἀρρώστιες ἀνίατες. Διότι λέγεται καί αὐτό, καί ἔχει πολλή βάση, ὅτι ὅσοι ἐνισχύονται στή διάρκεια τῆς νοσηλείας των ἀπό λειτουργούς τῆς Θρησκείας ἔχουν τά λιγότερα ἀρνητικά ἀποτελέσματα τῆς ἀρρώστιας. Ὅσοι ἄρρωστοι ἐλπίζουν στήν Παντοδύναμη Χάρη τοῦ Παναγάθου Θεοῦ αὐτοί νιώθουν μέσα στή δυστυχία τους πολύ καλύτερα, ἀπό ἐκείνους πού μερικοί τούς ἔχουν στερήσει τήν πολυπόθητη ἐλπίδα ἀκόμη σέ ἕνα θαῦμα.
Μά, ἀντιτείνουν ὅσοι ἔκοψαν κάθε πνευματική ἐπαφή μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, γιατί νά τόν στηρίζουμε τόν ἄρρωστό μας μέ ψεύτικες, φροῦδες ἐλπίδες, γιατί νά καλλιεργοῦμε ψευδαισθήσεις; Ἔχουν φυσικά πολύ ἄδικο ὅλοι αὐτοί οἱ κλέφτες τῆς ἐλπίδας ἀπό τόν ἄνθρωπο. Πρῶτον ἐάν καλλιεργοῦμε τήν ἐλπίδα στό Θεό μέσα στή ψυχή τοῦ ἀρρώστου μας, τόν βοηθᾶμε νά ἀντιμετωπίζει καλύτερα τό πρόβλημά του. Ἀκόμη καί αὐτός ὁ πόνος ὁ σωματικός εἶναι κατά τι μικρότερος στόν ἀσθενῆ μέ πίστη καί ἐλπίδα στό Θεό. Δεύτερον ὅταν ἠρεμήσει ἡ ψυχή αὐτό τό Πανάγιο Πνεῦμα θά ἔλθει ὡς Παράκλητος νά ἐνσταλάξει στήν πονεμένη ψυχή τήν οὐράνια παρηγοριά Του καί διόλου δέν ἀποκλείεται νά συμβεῖ ἕνα πρῶτο καί πιό οὐσιαστικό θαῦμα. Πρίν ἀπό τήν ἐλπιζόμενη ἐλπίδα τοῦ σώματος νά ἔλθει ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς. Τό σῶμα μπορεῖ νά εἶναι κατάκοιτο στό κρεβάτι, ἀλλά ἡ ψυχή ὄρθια, ἀκμαία βλέποντας μακριά, στά «μή βλεπόμενα». Καί ὅλα αὐτά ὅταν δέν σταματήσουμε νά καλλιεργοῦμε τήν γλυκιά ἐλπίδα στόν ἄρρωστό μας. «Ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει». (Ρώμ.5, 5). Ἡ ἐλπίδα σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι ντροπή. Φαντάζεσθε πόσοι θά ἔκαναν τόν παράλυτο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου κάπως νά ντρέπεται, ὅταν θά τοῦ ἔλεγαν οἱ κλέφτες τῆς ἐλπίδας, «καλά πέρασαν δέκα, εἴκοσι, τριάντα χρόνια καί ἀκόμη ἐλπίζεις;» Καί νά ὕστερα ἀπό 35 χρόνια ἀπέκτησε ὅ,τι πόθησε τόσα χρόνια.
Μακάρι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά ἔχουμε καί ἐμεῖς καί οἱ γύρω μας πάντοτε σύντροφο τήν ὑγεία. Ἀλλά ἡ πείρα τῆς ζωῆς μᾶς πείθει, ὅτι κάποτε ἐντελῶς ξαφνικά ἡ εὐχάριστή μας σύντροφος πού λέγεται ὑγεία ἀντικαθίσταται ἀπό τήν δύσμορφη καί ἀπαίσια ἀσθένεια. Τότε ἄς θυμόμαστε τό σημερινό Εὐαγγέλιο καί ἄς παραδειγματιζόμαστε ἀπό τόν παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ, ὁ ὁποῖος ἔζησε παρέα μέ τήν ἀσθένεια καί τόν πόνο τόν σωματικό, ἀλλά καί τόν ψυχικό «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω...» ὄχι μία ἑβδομάδα, ὄχι ἕνα χρόνο, ἀλλά 35 χρόνια. Ἔζησε στό καταθλιπτικό ἐκεῖνο ἄσυλο τοῦ πόνου, τή Βηθεσδᾶ, πού τό φώτιζαν οἱ ἀκτίνες τῆς ἐλπίδος στό φωτεινό πρόσωπο τοῦ ἁγίου ἀγγέλου νά βυθίζεται ξαφνικά στά νερά τῆς δεξαμενῆς.
Εἴθε, λοιπόν, πάντοτε νά μεταδίδουμε τήν γλυκιά ἐλπίδα στούς ἀρρώστους μας γιά τό θαῦμα τῆς θείας Ἀγάπης καί θά δεῖτε πόσο κερδισμένοι θά εἴμαστε καί ἐμεῖς καί οἱ ἀσθενεῖς μας. Ἀμήν
+Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
