Ο Παπα Ισαάκ ο Αθωνίτης ο από Λιβάνου… εις μνημόσυνον αιώνιον [16 Ιουλίου 1998]


Ανάγνωση σε 9.3 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο αγαπημένος μακαριστός Γέροντας παπα-Ισαάκ ο Λιβανέζος με τον σημερινό του διάδοχο παπά-Ευθύμιο.

Αν και ποτέ δεν υπήρξε ένα ειδικά αραβόφωνο μοναστήρι ή σκήτη στο Άγιον Όρος, υπήρξαν πολλοί αραβόφωνοι μοναχοί που έχουν πάει στο Άγιον Όρος για να αναζητήσουν τη σωτηρία τους. Στις μέρες μας, ο Ιερομόναχος Ισαάκ ο Αθωνίτης ταξίδεψε από τον Λίβανο στο Άγιον Όρος, όπου έγινε μαθητής του Γέροντα Παϊσίου.

Το άρθρο που ακολουθεί, γράφτηκε στην αραβική γλώσσα από τον Αντώνη Ατάλα αδελφό του Γέροντα Ισαάκ, και συμπληρώθηκε από τον πατέρα Εφραίμ (Κυριάκου) Ηγούμενο της Μονής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Μπασκίντα και νύν Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου. Η εδώ ελληνική μετάφραση, ωστόσο, έγινε από τη γαλλική μετάφραση του κειμένου αυτού το οποίο δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Bon Pasteur, του l’Association des Chretiens Orthodoxes d’Antioche et de leurs Amis, τεύχ. 4, March-June 2006. Επίσης την ελληνική μετάφραση διόρθωσε ο άλλος αδελφός του Γέροντα Ισαάκ, ιατρός Ηλίας Ατάλα ο οποίος ζεί στην Ελλάδα.


Ο Γέροντας Ισαάκ γεννήθηκε από τον Νεμέρ και την Μάρθα Ατάλα (Nemer Atallah) στις 12 Απριλίου του 1937 στο Ναμπάϊ (Nabay) ένα χωριό του Λιβάνου στην περιοχή του νομού Ματέν (Maten), 15 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βηρυτού το οποίο ανήκει στη Μητρόπολη του Όρους Λιβάνου. Στη βάπτιση του δόθηκε το όνομα Φαρές (Fares= Φίλιππος).

Μεγάλωσε σε μία ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια και από τον πατέρα του –ο οποίος ήταν ψάλτης από 12 ετών στο χωριό του, στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ– έμαθε την αγάπη για τον Χριστό και την πίστη στην παράδοση της Εκκλησίας.

Από τα νεανικά του χρόνια ο Φαρές αγαπούσε τη μόνωση και την προσευχή. Συχνά συνέβαινε οι γονείς του να τον χάνουν και τελικά να τον βρίσκουν να προσεύχεται στα μέρη γύρω από το χωριό του, όχι μακριά από το σπίτι που γεννήθηκε. Ήταν διαπίστωση πιά ότι ήδη είχε βρεί την εγγύτητα προς τον Θεό και την Εκκλησία Του.

Μια μέρα, όταν ήταν ακόμα αρκετά νέος 14 χρονών έφυγε από το σπίτι της οικογένειάς του για να πάει στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο Σουάτπ (Shwatp), κοντινό μοναστήρι που απέχει από το χωριό του 5 χιλιόμετρα, αλλά ο πατέρας του έστειλε να πάνε να τον βρούν και να τον φέρουν πίσω. Εκείνη την εποχή έλεγαν, ότι δεν ήταν παράδοση των μοναστηριών να δέχονται ως μοναχό τον μεγαλύτερο γιό μιάς οικογένειας, δεδομένου ότι είχε υποχρέωση να αναλάβει την υποστήριξη της οικογένειας. Ο νεαρός Φαρές δεν έφερε αντίσταση και επέστρεψε σπίτι του.

Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο σχολείο του χωριού του, Ναμπάϊ, και στη συνέχεια, εγκατέλειψε τις περαιτέρω σπουδές για να εργαστεί ως μαθητευόμενος ξυλουργός. Στο τέλος της μαθητείας του ως ξυλουργός, πήγε για την πρακτική του στη Βηρυτό.

Εκεί κάθε βράδυ, μετά την εργασία του, έκανε μαθήματα βυζαντινής ψαλμωδίας στη σχολή βυζαντινής μουσικής της Βηρυτού, την οποία διηύθηνε ο Πρωτοψάλτης της Εκκλησίας της Αντιόχειας Δημήτριος Μούρ (Mitri-Al Murr).

Το καλοκαίρι του 1962, σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, ο Φαρές πήρε την απόφαση της ζωής του. Σε μία μικρή τσάντα του, τακτοποίησε προσεκτικά τα ρούχα του και αφού ζήτησε την παραίτησή του, άφησε τη δουλειά του στο ξενοδοχείο Γκράντ Φονεσία (Grand Phonecia), το οποίο την εποχή εκείνη ήταν το πρότυπο για την πολυτέλεια στη Βηρυτό, και επέστρεψε στο σπίτι του. Όταν έφτασε στο σπίτι του παρέδωσε στον πατέρα του –γιά τον οποίο είχε τεράστιο σεβασμό και απεριόριστη υπακοή, τις οικονομίες του σ’ ένα τραπεζικό βιβλιάριο με 3.000 λίρες, σεβαστό ποσό για την εποχή εκείνη, λέγοντας «Αυτός ο λογαριασμός ταμιευτηρίου έχει ανοιχθεί στο όνομά σας. Θα ήθελα, να τα διανείμεις εξίσου μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Όσο για μένα, εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα γιατί πρόκειται να πάω σε μοναστήρι».

Με θλίψη ο πατέρας του τον ρώτησε, «Τί θα μπορούσαμε να σου προσφέρουμε καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο, έτσι ώστε να μην γίνεις μοναχός»; Ο Φαρές του απάντησε, «Ακόμα και αν μπορούσατε να μου δώσετε όλον αυτόν τον κόσμο ως αντίτιμο, μπροστά στα μάτια μου δεν έχει καμία αξία! Η ζωή μου δεν είναι εδώ, αλλά στο μοναστήρι». Ο πατέρας του, προσπάθησε με σκληρά λόγια να τον αποτρέψει από το να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού, προβάλλοντας την υποχρέωσή του για την φροντίδα στα άλλα μέλη της οικογένειας, αλλά ήταν μάταιο.

Την ίδια ημέρα, ο Φαρές πήρε την τσάντα του και κατευθύνθηκε με τον αδελφό του Αντώνη προς την μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Βκεφτίν (Bkeftin), στην περιοχή της Κούρας, μια τοποθεσία που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ. Είχε μόνο τη διεύθυνση και το όνομα του ηγουμένου της, Αρχιμανδρίτη Γιουχάνα Μανσούρ (Yuhanna Mansour), του νύν Μητροπολίτη Λαοδικείας στη Συρία.

Ο Φαρές φθάνοντας στο μοναστήρι βγήκε από το ταξί και έπεσε στα γόνατά του, αντικρίζοντας το μοναστήρι καί, σηκώνοντας τα χέρια του, απήγγειλε μία προσευχή δική του «Ευχαριστώ τον Κύριο για το ότι μου έκανε πραγματικότητα την επιθυμία μου.»

Ο Αρχιμανδρίτης Γιουχάνα τους πήρε στο αρχονταρίκι του μοναστηριού για να τους υποδεχθεί. Το μοναστήρι ήταν σε μεγάλο βαθμό ερημωμένο, τα περισσότερα από τα δωμάτιά του ήταν σε άθλια κατάσταση και σχεδόν ακατοίκητα. Μόνο ένας μοναχός ζούσε εκεί εκτός από τον ηγούμενο.

Ο ήλιος έδυε, όταν ο Αντώνης επέστρεψε, αφήνοντας το μεγαλύτερο αδελφό του Φαρές στο μοναστήρι. Στο σπίτι η οικογένεια, περίμενε με αγωνία τα νέα για τον Φαρές. Ο πατέρας μίλησε πρώτος, λέγοντας «Λοιπόν, που ακριβώς πήγε;». «Στο μοναστήρι της Βκεφτίν στην Κούρα», αποκρίθηκε ο Αντώνης, «αλλά σας διαβεβαιώνω ότι, δεδομένης της κατάστασης στη μονή και δεδομένου ότι ο αδελφός μου εργάστηκε τα τελευταία χρόνια στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο στη Βηρυτό, δεν θα μπορέσει να μείνει εκεί πάνω από δυο ή τρεις ημέρες, προτού να τον δείτε να επιστρέφει στο σπίτι». Ο πατέρας κοίταξε τον Αντώνη στα μάτια και είπε: «Δεν έχει σημασία τι δυσκολίες θα συναντήσει, αλλά να ξέρετε ότι ο αδελφός σας δεν θα επιστρέψει ξανά πίσω».

Η ζωντάνια του πνεύματός του και ο ζήλος που έδειξε ο Φαρές στις σπουδές του σίγουρα ενθάρρυναν τον ηγούμενο Γιουχάνα να του επιτρέψει να συνεχίσει τις σπουδές του, το οποίο και έγινε με την εγγραφή του στη σχολή που ανήκει στην Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ (Balamand) στην περιφέρεια της Κούρας, στον Βόρειο Λίβανο. Έτσι ο Φίλιππος βρέθηκε, υπό την αιγίδα του επισκόπου Ιγνατίου (Hazim), σημερινού Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιοχείας, που ήταν τότε επίσκοπος Λαοδικείας της Συρίας και έμενε στο μοναστήρι του Μπαλαμάντ.

Το έτος 1963 ο Φαρές χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Φίλιππος σε ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση στο Δέντε (Dedde) της Κούρας, από τον Μητροπολίτη Ηλία (Kourban), της Επισκοπής της Τρίπολης και τον Μητροπολιτη Κούρας στους οποίους υπαγόταν το μοναστήρι του Βκεφτίν, όπου είχε γίνει μοναχός. Ήταν αξιοσημείωτη καθ’ όλη την περίοδο της εκεί παραμονής του η προσήλωσή του στη προσευχή, την άσκηση και στο ότι έκανε με ειρήνη και με πολύ ζήλο ό,τι του είχε ανατεθεί να κάνει, και για την υπακοή του στους προϊσταμένους του.

Η Θεία Πρόνοια, ως συνήθως, χρησιμοποιώντας τις τοπικές συνθήκες το έτος 1968 τον ανάγκασε να φύγει από τη σχολή του Μπαλαμάντ για έλθει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πάτμο, όπου έλαβε το δίπλωμα του Λυκείου.

Ο Γέροντας τότε εξεδήλωσε την επιθυμία του να εμβαθύνει τις γνώσεις του στη Θεολογία με το να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου απεφοίτησε με άριστα. Στη Θεσσαλονίκη επίσης υπηρέτησε ως διάκονος στον καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της πόλης.

Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι έγινε γνωστός και για τη πολύ μελωδική φωνή του, η οποία προσέλκυε πολλούς πιστούς να ακούσουν την ψαλτική της αντιοχειανής παράδοσης και να απολαύσουν την Θεία Λειτουργία στα αραβικά και στα ελληνικά.

Αλλά το πιο σημαντικό γεγονός για τον ίδιο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το Άγιον Όρος, καθώς και με τη μοναστική ζωή που καλλιεργείται στο Περιβόλι της Παναγίας. Εκεί συγκεκριμένα γνώρισε Αυτόν που θα γινόταν ο πνευματικός πατέρας του, δηλαδή τον σύγχρονο χαρισματούχο Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη (+ 12 Ιουλίου του 1994).

Με την επιστροφή του στο Λίβανο, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στο Πατριαρχικό Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ διά της επιθέσεως των χειρών του μακαριστού πατριάρχου Ηλία Δ΄ (Μουαουάντ), με το όνομα Φίλιππος. Στη συνέχεια έζησε στην περίοδο από το 1973 και το 1975 σε ένα μικρό μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, μετόχι της Ιεράς Μονής της Θεοτόκου στη Χαματούρα, στην περιοχή της Ζγάρτα (Zgharta) στο Βόρειο Λίβανο, ένα Μετόχι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής του Όρους Λιβάνου στην επικράτεια της Αρχιεπισκοπής της Τρίπολης και της Κούρας.

Ο πατήρ Φίλιππος δέχθηκε την τοποθέτησή του στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου με πολύ ενθουσιασμό. Αρχισε αμέσως να εργάζεται για την αποκατάσταση της εκκλησίας του μοναστηριού και των μοναχικών κελλιών που περιέβαλαν τη μονή. Επίσης, ενδιαφέρθηκε για τις παραμελημένες εκτάσεις του μοναστηριού, με την εκ νέου φύτευση ελαιόδεντρων και αμπελιών. Η προσωπικότητα του πατρός Φίλιππου και το έργο που έκανε άρχισαν να αποδίδουν καρπούς και το μοναστήρι σιγά σιγά έγινε γνωστό ως τόπος πνευματικής ανανέωσης που προσέλκυε όλο και περισσότερες ψυχές στην χριστιανική ζωή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πατήρ Φίλιππος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εν λόγω μοναστήρι και την ενορία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο ομώνυμο χωριό κοντά στο Ράς Κίφα (Ras Kifa).

Όμως, κάτω από την πίεση του πολέμου που ξέσπασε τότε στον Λίβανο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι του, που βρίσκεται όπως συνηθίζεται σε μία βουνοκορφή, επειδή η βουνοκορφή αυτή είχε γίνει μία πολύτιμη στρατιωτική θέση στο πόλεμο. Έτσι, αναζήτησε καταφύγιο ακόμη μια φορά στη Θεσσαλονίκη, αφού είχε λάβει το βαθμό του Αρχιμανδρίτη το 1976. Ασκησε την ιερωσύνη του στην ίδια την πόλη, στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και είχε αναλάβει την ευθύνη των φοιτητών θεολογίας που είχαν μεταφερθεί από την Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου Μπαλαμάντ –η οποία έκλεισε λόγω του πολέμου– στη Θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης, με την αμέριστη βοήθεια για τη μεταφορά τους από το μητροπολίτη Παντελεήμονα Ροδόπουλο, καθηγητή στην εν λόγω θεολογική σχολή.

Το 1978, έλαβε την άδεια από το Μητροπολίτη του Όρους του Λιβάνου Γεώργιο (Χόντρ), από τον οποίο εξακολουθούσε να εξαρτάται, να ενταχθεί στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους. Πήγε αρχικά στη Ιερά Μονή Σταυρονικήτα όπου έγινε μεγαλόσχημος και έλαβε το όνομα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου που τον ευλαβούταν πολύ. Τώρα πιά μπορούσε να παρακολουθεί στενότερα τις διδασκαλίες του πνευματικού του πατέρα, του Γέροντα Παϊσίου, ο οποίο ησύχαζε τότε σε ερημητήριο αφιερωμένο στο Τίμιο Σταυρό και που δεν απέχει πολύ από το μοναστήρι του Σταυρονικήτα.

Λέγεται ότι ένα αξιοσέβαστος μοναχός του Αγίου Όρους είπε προς αυτόν, «Έχετε έρθει εδώ από μία χώρα που έχει τόσους πολλούς Αγίους, όπως τον μεγάλο Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, προκειμένου να μάθετε τη μοναστική ζωή;»

Ο πατήρ Ισαάκ απάντησε, «Ναί, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων μας έχει διαφυλαχθεί εδώ στο Άγιον Όρος σε μεγάλο βαθμό και έχω έρθει για να ενισχυθώ σε αυτόν τον Άγιο τόπο.»
Ένα χρόνο μετά την άφιξή του στο μοναστήρι του Σταυρονικήτα, αναχώρησε στο νέο καταφύγιό του, το ασκητήριο της Αναστάσεως του Κυρίου το οποίο ο ίδιος ανακαίνισε στην περιοχή της Καψάλας, που δεν απέχει πολύ από τις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Έζησε εκεί μόνος για τέσσερα χρόνια, μια ζωή πολύ σκληρής άσκησης και έντονου πνευματικού αγώνα. Ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες που προσπάθησαν να τον κάνουν να αφήσει τη ασκητική μόνωσή του, ώσπου μία μέρα, όταν, συγκλονισμένος από τους λογισμούς, τη κούραση, και τις δυσκολίες του, ανακάλυψε ένα μικρό τάφο, ενώ περπατούσε σε κάποιο σημείο του κελιού του. Στάθηκε μπροστά του και προσευχήθηκε θερμά, αφήνοντας τον εαυτό του στους κόλπους της μνήμης του θανάτου. Στη συνέχεια, είπε με μία αποφασιστική φωνή, «Εδώ μπορώ να πεθάνω».

Από εκείνη τη στιγμή, οι σκέψεις που τον βασάνιζαν εξαφανίστηκαν εντελώς. Αυτή η μνήμη του θανάτου δεν τον άφησε ποτέ, και σύμφωνα με τη μοναστική παράδοση, έσκαψε με τα χέρια του έναν τάφο του δικού του μεγέθους, μέσα στον κήπο στο ασκητήριό του. Η μνήμη αυτή η τόσο καθοριστική δεν τον άφησε ούτε μία μέρα μέχρι που το σώμα του αναπαύθηκε στον τάφο αυτό την Πέμπτη 16 Ιουλίου 1998.
Παρέμεινε στο Άγιον Όρος από το 1978 μέχρι το 1998, έτος κατά το οποίο κοιμήθηκε, και ήταν γνωστός για την ασκητικότητα και την πνευματική αγωνιστικότητά του. Έγινε, με τη χάρη του Θεού, ένας διάσημος πνευματικός πατέρας στο Άγιον Όρος, αλλά και εκτός Αγίου Όρους, και ένθερμος υποστηρικτής της επιμελούς τηρήσεως του μυστηρίου της Εξομολογήσεως.

Ήταν γνωστό ότι είχε αποκτήσει τη φήμη του αρίστου, έμπειρου και θεοπνεύστου Πνευματικού, κάτι που λίγοι έχουν στο Άγιον Όρος.

Στη διάρκεια της ζωής του, έγινε επίσης μια ζωντανή γέφυρα μεταξύ της Εκκλησίας της Αντιοχείας και του Αγίου Όρους. Συχνά έλεγε, «εκπροσωπώ την Αντιόχεια στο Άγιον Όρος», και ήταν περήφανος για αυτό. Πολλοί χριστιανοί του Λιβάνου, αλλά και αραβόφωνοι χριστιανοί των Πατριαρχείων Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, καθώς και άλλοι που ήρθαν από το Νέο Κόσμο ερχόντουσαν να λάβουν την ευλογία του και να ζητήσουν τη συμβουλή του.

Έκανε επίσης μια σειρά από σύντομα ταξίδια στη χώρα καταγωγής του, το Λίβανο, καθώς και τη Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Χάρη δε σε αυτόν έχουν δημιουργηθεί στο Λίβανο τέσσερα μοναστήρια τρία ανδρικά και ένα γυναικείο, πολύ πνευματικά και αποτελούν πιά φάρους για την πνευματική αναγέννηση του Λιβάνου.

Επίσης είναι γνωστή η βοήθεια που πρόσφερε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπως στη Λέσβο όπου εξομολογούσε επί μία δεκαετία περίπου, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αναβίωση της αυθεντικής πνευματικότητας της Λέσβου.

Θα επανέλθουμε εν καιρώ στην ευλογία αυτή…

Ας μας ακολουθούν οι προσευχές του στην δύσκολη εποχή αυτή που ζούμε. Αμήν. Γένοιτο!

Πηγή: tideon.org

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ο σκανδαλισμός του υποτακτικού του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη.
                       
                      Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης ήταν άνδρας υψηλός, μεγαλόσωμος και ρωμαλέος, τόσο ώστε έσερνε μεγάλους κορμούς δένδρων, δεμένους με ένα σχοινί, όταν εκτίζετο η ιερά και πανσεβάσμιος Μονή της Μεγίστης Λαύρας από τον ίδιον ως ηγούμενο και τους άλλους αδελφούς.
                      Στην Τράπεζα του μοναστηριού, ο όσιος παρετήρησε ότι ένας από τους αδελφούς τον περιεργαζόταν επιτιμητικά, επειδή, ενώ οι λοιποί μοναχοί έτρωγαν ένα πιάτο φαγητό, εκείνος κατανάλωνε δυο πιάτα.Κάποιαν ημέρα, ο Όσιος κάλεσε τον... συγκεκριμένο μοναχό να συγκαθίσει μαζί του και ζήτησε από τον τραπεζοκόμο να τους φέρει από ένα πιάτο του φαγητού της ημέρας. Στη συνέχεια, παρήγγειλε και δεύτερο πιάτο, καθώς και τρίτο και τέταρτο. Κι ενώ ο Όσιος κατανάλωνε το ένα μετά το άλλο τα πιάτα, φθάνοντας ως τα επτά, ο μοναχός δεν τελείωσε ούτε καν το τέταρτο.«Βλέπεις, αδελφέ», του είπε τότε ο ηγούμενος, «τρώγοντας δυο πιάτα εγώ εγκρατεύομαι. Γιατί θα μπορούσα να φθάσω ως τα δώδεκα και να μη σταματήσω στα επτά. Ενώ εσύ δε δυνήθηκες ούτε καν το τέταρτο να τελειώσεις».
                      πηγή:εδώhttps://imverias.blogspot.com/2013/10/blog-post_9169.html

                      Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2025/03/blog-post_340.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου....


                      Η πνευματική μελέτη πάντοτε θα σου ανοίγει ορίζοντες μπροστά σου, γιατί είναι το καλύτερο καθημερινό εργαλείο που έχεις στο σπίτι σου, ένας εξοπλισμός πνευματικής ζωής.+ Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτηςπηγή

                      Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/03/blog-post_565.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Υπέροχη τοιχογραφία της Παναγίας(Β.Οσετία)

                      Υπέροχη τοιχογραφία της Παναγίας η οποία βρίσκεται....


                      ...σε αυτόν τον υπέροχο μικρό ναό(πιθανόν 13ου αιώνα) σε υψόμετρο 1160 μέτρων στα βουνά του Καυκάσου,στο Νουζάλ στην Βόρεια Οσετία

                      Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/03/blog-post_50.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ο Χριστός παραπονέθηκε;





                      Ο Χριστός παραπονέθηκε;

                      Υπήρχε ένας εφημέριος που παραπονιόταν, ότι τα μέλη της ενορίας του, δεν του

                      συμπεριφέρονταν καλά.



                      Όταν έλεγε κάποτε τα παράπονά σε έναν άλλον ευσεβή κληρικό, εκείνος του υπέβαλλε

                      τις ακόλουθες ερωτήσεις.

                      - Σε έφτυσαν ποτέ στο πρόσωπό σου;

                      - Όχι δα, δεν έφτασαν ως εκεί...

                      - Σε ράπισαν ποτέ;

                      - Ποτέ...

                      - Σου φόρεσαν ποτέ κάποιο στεφάνι με αγκάθια;

                      Στην τελευταία αυτή ερώτηση, δεν μπορούσε να απαντήσει. Χαμήλωσε το κεφάλι του

                      ντροπιασμένος.

                      Ενώ ο ευσεβής κατέληξε:

                      - Ο Κύριός μας υπέστη όλα αυτά και όμως δεν άνοιξε το στόμα του να παραπονεθεί.

                      Σαν πρόβατο που τ' οδηγούνε στη σφαγή, καθώς το αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ' αυτόν που το κουρεύει.

                      Ποτέ του δεν παραπονέθηκε!





                      Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/03/blog-post_83.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Άγιος Πατρίκιος, ο Φωτιστής της Ιρλανδίας (17 Μαρτίου)
                      ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
                       
                      Ακτίσι της χάριτος Ευαγγελίου
                      Πατρίκιος ηύγασεν την Ιρλανδίαν.

                      Ο Άγιος Πατρίκιος (Patrick) γεννήθηκε στην πόλη Γκλέβουμ της Σκωτίας, κοντά στην εκβολή των ποταμών Σέβερν και Άβον περί το 380 μ.Χ. Καταγόταν από βρεττανορωμαϊκή οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διάκονος και δεκουρίονας και ονομαζόταν Καλφουρίνος και ο παππούς του ιερέας και ονομαζόταν Πότιτος. Το όνομα της μητέρας του ήταν Κονκέσσα. Σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία, όπου και παρέμεινε έξι χρόνια. Οι ώρες της μοναξιάς, όταν ως σκλάβος έβοσκε το κοπάδι του, περνούσαν με προσευχή στον Θεό, τον Οποίο μέσα στην δοκιμασία του ο Άγιος είχε ανακαλύψει. Ο ίσιος ο Κύριος θα μιλήσει στον Άγιο, ενώ αυτός κοιμόταν και θα του πει να γυρίσει στην πατρίδα με ένα πλοίο που ήταν έτοιμο γι' αυτόν. Αυτή η πρώτη φορά που του μίλησε ο Κύριος, δεν θα είναι και η τελευταία. Θα ακολουθήσει μια σειρά από καθοριστικές εμφανίσεις του Κυρίου στην ζωή του. Οι εμφανίσεις αυτές καθώς και οι προτροπές του Κυρίου είναι ένα στοιχείο που τονίζεται ιδιαίτερα στα γραπτά του Αγίου.

                      Ο Άγιος, το 402 μ.Χ., απέδρασε από εκεί, όπως του προείπε ο Θεός, αλλά η τρικυμία οδήγησε το πλοίο στις βορειοδυτικές ακτές της Γαλατίας, στην Αρμορική. Το πλοίο έφθασε στην Γαλατία, αλλά εκεί το πλήρωμά του δεν στάθηκε δυνατό να βρει τροφή. Τότε ο καπετάνιος παρακάλεσε τον Άγιο να προσευχηθεί στον Θεό, για να τους βοηθήσει. Ο Άγιος τους μίλησε για την παντοδυναμία και την φιλανθρωπία του Θεού, καλώντας τους να μεταστραφούν στον Κύριο και να μετανοήσουν και τους διαβεβαίωσε ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα βρουν τροφή. Πράγματι, έτσι κι έγινε. Η περιπλάνηση του Αγίου συνεχίζεται στα νησιά του Τυρρηνικού πελάγους. Τελικά επέστρεψε στη Βρετανία, αλλά ένα όραμα που είδε τον κάλεσε να γυρίσει και πάλι στην Ιρλανδία, για να βοηθήσει τους Χριστιανούς. Αμέσως μετά μετέβη στην Γαλλία, στην πόλη της Ωξέρρης (Auxerre), όπου παρέμεινε επί πολλά έτη προετοιμαζόμενος για την ιεροσύνη. Λέγεται ότι γνώρισε τον Άγιο Μαρτίνο και τον Άγιο Γερμανό, ο οποίος τον απέστειλε στην Ιρλανδία το 432 μ.Χ. ως Επίσκοπο.

                      Το κήρυγμά του εκεί, είχε μεγάλη απήχηση στον λαό. Βάπτισε χιλιάδες πιστών, χειροτόνησε πολλούς ιερείς, ανήγειρε ναούς και επισκοπή. Ενθάρρυνε το μοναχισμό, ο οποίος μέχρι τότε είχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών περιοδειών του, ο Άγιος συνήθιζε να μην ταξιδεύει από το βράδυ του Σαββάτου έως το πρωί της Δευτέρας. Προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία της Κυριακής και αφιέρωνε το χρόνο αυτό στον Κύριο.

                      Ο επίσκοπος Πατρίκιος μας άφησε γραπτά που σώζονται ως σήμερα. Σώζεται η Ομολογία του, η αυτοβιογραφία του, ένα γράμμα που καταδικάζει τη δουλεία και ο αξιοσημείωτος ύμνος του (breastplate), όπου ομολογεί την απόλυτη πίστη του στο Χριστό. Ήταν ένας εξαιρετικός ποιμένας ψυχών. Σύμφωνα με την παράδοση έδιωξε όλους τους δαίμονες και όλα τα φίδια από την Ιρλανδία. Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί δηλητηριώδη φίδια στην Ιρλανδία.


                      Επίσης δίδαξε το μυστήριο της μίας και ομοουσίου Αγίας Τριάδος χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το τριφύλλι, ένα τοπικό φυτό του οποίου τα φύλλα αποτελούνται από τρία κομμάτια αλλά στην ουσία είναι ένα.

                      Ο λαός της Ιρλανδίας τον αγάπησε πολύ και εορτάζει την μνήμη του με λαμπρότητα. Ο Άγιος Πατρίκιος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 461 μ.Χ. (η κατ' άλλους το 493 μ.Χ.), στο Σάουτ της Ουαλίας.Κοντάκιον
                      Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
                      Της Ιρλανδίας τον φωστήρα τον υπέρλαμπρον και αποστόλων μιμητήν και ισοστάσιον συνελθόντες ανυμνήσωμεν χαρμοσύνως· παρρησίαν γαρ ευράμενος προς Κύριον ικετεύει λυτρωθήναι πάσης θλίψεως τους κραυγάζοντας· Χαίροις, Πάτερ Πατρίκιε.

                      Ο Οίκος
                      Άπασαν Ιρλανδίαν τω φώτι της Τριάδος κατηύγασας, σοφέ Ιεράρχα· όθεν σου την μνήμην την σεπτήν κατά χρέος χαίρουσα τελεί σήμερον τους πόνους σου γεραίρουσα και ποθώ μελωδούσα ταύτα·
                      Χαίρε, ο γόνος της Βρεττανίας· χαίρε η δόξα της Ιρλανδίας.
                      Χαίρε, Ορθοδόξων δογμάτων διδάσκαλε· χαίρε, Πελαγίου της πλάνης αντίπαλε.
                      Χαίρε, θείον εγκαλλώπισμα των σεπτών Ιεραρχών· χαίρε, τύπος και παράδειγμα διδασκάλων ευκλεών.
                      Χαίρε, ότι εκτήσω Αποστόλων τον ζήλον· χαίρε, ότι καθείλες των δρυΐδων τον λήρον.
                      Χαίρε, πολλούς της πλάνης ρυσάμενος· χαίρε, εχθρού το κράτος τρεψάμενος.
                      Χαίρε, πιστών προς Χριστόν μεσιτεία· χαίρε, ψυχών ασθενών θεραπεία.
                      Χαίρε, Πάτερ Πατρίκιε.Δείτε παρακαλώ και:Άλλοι άγιοι στις 17 Μαρτίου
                      Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης (& η Ορθοδοξία στους σύγχρονους δυτικούς λαούς): αφιέρωμα Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότηταςΗ νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
                      St. Patrick: From Slave to Saint
                       St. Patrick's Hymn (ενότητα)   Οι άγιοι και οι μάρτυρες της αρχαίας Βρετανορθόδοξης ΕκκλησίαςΙστολόγιο για την Ορθοδοξία στις Βρετανικές Νήσους

                      Πηγή: https://o-nekros.blogspot.com/2025/03/17_17.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ποιός άνθρωπος είναι ελεύθερος;

                      Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως πρός την αξία του, αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του.
                      Νά αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νούς και η βούλησή του ενώνονται.
                      Μέ αυτό το μέτρο (πού αποτελεί πάντοτε ένα νέο δίδαγμα για τον κόσμο), εκείνος που εξωτερικά είναι υποδουλωμένος δεν είναι δούλος, και εκείνος που έχει εξωτερική -σωματική- ελευθερία, δεν είναι ελεύθερος. Ανάλογα με την κοσμική κατανόηση, δούλος είναι αυτός ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα τον κόσμο και ελεύθερος αυτός ο οποίος απολαμβάνει πολύ τον κόσμο.
                      Όμως, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα από τον ζώντα Χριστό, ενώ ελεύθερος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ζώντα Χριστό.
                      Επίσης, σύμφωνα με την κοσμική κατανόηση των όρων, δούλος είναι όποιος συνήθως δεν κάνει το δικό του θέλημα, αλλά κάνει το θέλημα των άλλων· ενώ ελεύθερος είναι όποιος συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και σπανιότερα το θέλημα των άλλων.
                      Κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος που συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και λιγότερο συχνά το θέλημα του Θεού· ενώ ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει το θέλημα του Θεού πιό συχνά απ’ ό,τι το δικό του.
                      Τό να είσαι δούλος Κυρίου είναι η μόνη ελευθερία που αξίζει για τον άνθρωπο και η μόνη αληθινή· ενώ το να είσαι δούλος του κόσμου και του εαυτού σου, δούλος των παθών και της αμαρτίας, είναι η μόνη μοιραία σκλαβιά.
                      Ένας άνθρωπος μπορεί, αναλογιζόμενος τους βασιλιάδες στο θρόνο τους, να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πιό ελεύθεροι απ’ αυτούς σ’ όλη τη γή; Κι όμως, πολλοί βασιλιάδες ήταν οι πιό ποταποί και οι πιό ανάξιοι δούλοι στη γή!
                      Γιά τους αλυσοδέσμιους χριστιανούς στα μπουντρούμια, μπορεί ένας άνθρωπος να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν σκλάβοι πιό δυστυχισμένοι απ’ αυτούς σε όλη τη γή; Κι όμως, οι χριστιανοί μάρτυρες στις φυλακές ένιωθαν ελεύθεροι άνθρωποι και έσφυζαν από πνευματική χαρά! Έψαλλαν ψαλμούς και ανέπεμπαν προσευχές δοξολογίας κι ευγνωμοσύνης πρός το Θεό.
                      Η ελευθερία που είναι συνυφασμένη, με τη λύπη, και τη δυστυχία, δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία. Μόνον η ελευθερία εν Χριστώ συνυφαίνεται με την ανεκλάλητη χαρά. Η άληκτη χαρά: αυτή είναι η σφραγίδα της αληθινής ελευθερίας.
                      Κύριε Ιησού, ο Μόνος Αγαθός Κύριος, που χορηγείς την ελευθερία όταν μας κάνεις δέσμιους σε Σένα, κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να πάψουμε να είμαστε δούλοι σε αδυσώπητους και ανελεήμονες αφέντες.
                      Γιατί σε σένα ανήκει όλη η δόξα και η τιμή και η προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν.

                      Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)

                      Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/04/blog-post_2628.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Όταν υπάρχη ταπείνωση, ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξη την ψυχή.

                      Στό Σινά, το ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, όπου έμενα, ήταν ένα αμπρί, που είχε ένα εκκλησάκι και ένα κελλάκι.
                      Από την πάνω μεριά ήταν το βουνό· από την κάτω ήταν ένας τοίχος, που είχε ύψος τέσσερα με πέντε μέτρα. Εκεί σε μιά άκρη είχα βάλει ένα ξύλο και εκεί πάνω πλάνιζα τα σανιδάκια για τα ξυλόγλυπτα εικονάκια που έκανα. 

                      Μιά μέρα λοιπόν εκεί που πλάνιζα λέγοντας την ευχή, ακούω μιά φωνή να μου λέη: «Μπορείς να πέσης κάτω από τον τοίχο και να μην πάθης τίποτε». Γυρνάω και βλέπω μιά μαύρη σκιά με ένα μεγάλο κεφάλι. «Βρέ το ταγκαλάκι», λέω. Τέλος πάντων, δεν έδωσα σημασία. Αυτό όμως εκεί! δεν έφευγε. «Μπορείς να πέσης κάτω και να μην πάθης τίποτε», έλεγε. Εγώ έκανα πως δεν άκουγα. Για κανένα τέταρτο επαναλάμβανε το ίδιο. Απόλαυση ήταν! Οπότε κάποια στιγμή του λέω: «Άντε, θα πετάξω κάτω μιά πέτρα». «Αυτό, μου λέει, ούτε ο Χριστός δεν το σκέφθηκε! Καλύτερα κι απ ̓ τον Χριστό απάντησες!».Έ, τότε αγανάκτησα. «Ο Χριστός ήταν Θεός, του λέω, δεν ήταν καραγκιόζης σάν κι εμένα που κάθομαι και χαζεύω εσένα. Άντε από ̓δώ!». Αυτό ήταν. Αμέσως εξαφανίσθηκε.
                      Όταν υπάρχη ταπείνωση, ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξη την ψυχή. Ο ταπεινός δεν πέφτει, γιατί βαδίζει χαμηλά.
                      Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου

                      Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/03/blog-post_894.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Όποιος θέλει να σωθεί





                      Όποιος θέλει να σωθεί πρέπει να έχει την καρδιά του σε κατάσταση μετανοίας και συντριβής: 

                      «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν’, 19).

                      Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

                      https://proskynitis.blogspot.com/2024/11/blog-post_89.html#more

                      hristospanagia.gr 


                      Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/03/blog-post_17.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ανθολόγιο σωτήριων συμβουλών Αγ. Πορφυρίου
                      1. Κάνε το σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο. Άφησέ τον αυτόν, μου έλεγε ο π. Πορφύριος για το διάβολο. Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία. Περιφρόνησέ τον.
                      Μόνο η περιφρόνηση του αξίζει. Από τη στιγμή που θα αρχίσει να την εισπράττει, θα αρχίσει και θα υποχωρεί. Μέχρι που, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου! Και τον μεν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του…
                      2. Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία. Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα: « Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση· άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι, ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή των άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μέν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζούν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει».
                      3. Να φυλαχθείς από το άγχος. Ανάπηρη κοπέλα, ζήτησε την ευλογία του Γέροντα και τις συμβουλές του, για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ζώντας πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο Γέροντας την ευλόγησε και της είπε μεταξύ άλλων: « Προ πάντων να φυλαχθείς από το άγχος. Το άγχος είναι ασθένεια της ψυχής και δεν εξαρτάται από υλικές ελλείψεις. Μπορεί ένας υγιής άνθρωπος να έχει πολλά εκατομμύρια στην Τράπεζα και να ζεί μέσα στο άγχος. Το άγχος καταπολεμείται με την εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού και τον καλόν αγώνα».
                      4. Να μην κατακρίνουμε, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες. Μου έλεγε: « Έτσι, μια νοικοκυρά σ’ ένα χωριό, την ώρα που άναβε φωτιά στο φούρνο της για να ψήσει ψωμί, ευχήθηκε να μπορούσε να σουβλίσει και να κάψει ζωντανή στο φούρνο της μια κοπέλα απο γειτονικό χωριό, που έμεινε έγκυος με κάποιο άγνωστο. Σε λίγα χρόνια, όταν ο άνδρας της ξενιτεύτηκε, έμεινε κι εκείνη έγκυος με κάποιο συγχωριανό της». Και κατέληξε: « Γι’ αυτό ο Θεός μας συμβουλεύει να μην καταρώμεθα κανένα, ούτε τον εχθρό μας, και να ευλογούμε όλους, ακόμη και τους εχθρούς μας».
                      5. Να μην καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. «Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί· με την κατανόηση και τη βοήθεια θα σωθεί. Τον αμαρτωλό πρέπει να τον αντικρίζουμε με αγάπη και με σεβασμό στην ελευθερία του. Όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ένα βάζο από το τραπέζι και το σπάει συνήθως οργιζόμαστε. Αν εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμη, με μια κίνηση ψυχικής ανύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση και δικαιολογήσουμε τη ζημιά, κερδίσαμε τη ψυχή μας και τη ψυχή του αδελφού μας. Κι αυτή είναι όλη η πνευματική ζωή μας: μια κίνηση ανύψωσής μας, μέσα στις δοκιμασίες των θλίψεων, από την αγανάκτηση του εγωισμού στην κατανόηση της αγάπης».
                      6. Δεν είναι όλοι παλιάνθρωποι, που κάνουν εγκλήματα. « Δεν είναι, βρέ, όλοι φονιάδες, ούτε όλοι παλιάνθρωποι που κάνουν εγκλήματα, αλλ’ είναι ατείχιστοι, δεν αγωνίζονται, δεν εξομολογούνται, δεν μεταλαμβάνουν, δεν προσεύχονται, δεν προσπαθούν. Κι είναι καλές ψυχές, αλλά μένουν έτσι, ξέφραγα αμπέλια, όπως λέει η λαϊκή έκφραση. Και τους πιάνει και τους σηκώνει το κακό. Και τους βάνει να κάνουνε φόνο και να κάνουν τόσα και μετά, μετά από λίγο μετανοιώνουνε, στενοχωριούνται, υποφέρουνε, νιώθουν σαν να’ ναι στην κόλαση».
                      7. Με την κατάκριση σπρώχνουμε τον αδελφό μας πιο χαμηλά. «Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Η αληθινή αγάπη μας εμπνέει να κάνουμε θυσίες χάριν του πλησίον. Όπως ο Χριστός, όταν τον σταύρωναν, παρακαλούσε τον ουράνιο Πατέρα του να συγχωρήσει τους σταυρωτές του, διότι δεν ήξεραν τι κάνουν. Χωρίς θυσία, με την κατάκριση μας, σπρώχνουμε τον αδελφό μας που αμάρτησε, να πέσει πιο χαμηλά, ενώ με τη σιωπηλή θυσία της αγάπης μας και τη μυστική προσευχή μας για εκείνον, ξυπνάμε τη συνείδησή του, που σηκώνεται και τον κατηγορεί κι έτσι μετανοεί και διορθώνεται».
                      8. Ψυχολογικές δυσκολίες. «Όταν σου κάνει κλοιό ο σατανάς και σε πιέζει, μη μένεις ακίνητος, όπως μερικοί που μελαγχολούν και σκέπτονται επί ώρες, σαν να τους απασχολούν πολύ σοβαρά προβλήματα, ενώ δεν συμβαίνει τίποτε απ’ αυτά απλώς τους έχει καθηλώσει ο σατανάς. Να έχεις ετοιμότητα αντιδράσεως, να αντιστέκεσαι, να αποκρούεις την πολιορκία του σατανά, όπως ένας άνθρωπος που τον πιάνουν κάποιοι κακοποιοί και τον καθηλώνουν και τότε εκείνος κάνει μια απότομη κίνηση και τινάζοντας τα χέρια του, τους πετά από δω κι από κει, ξεφεύγει το σφίξιμό τους και στρέφεται πρός την άλλη κατεύθυνση, πρός τον Χριστό, που τον ελευθερώνει».
                      Πηγή: Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «Ανθολόγιο Συμβουλών». Εκδ.: Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι Αττική (agioritikovima.gr) (Φωτογ.: orthodoxoigerontes.blogspot.gr)
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
                      Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
                      Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Αν δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου...
                      Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
                      Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

                      Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Η υπομονή της αδικίας, Αββάς Μάρκος
                      Η υπομονή της αδικίαςΑββάς Μάρκος 
                      Κάποιος μορφωμένος, νομικός, ρώτησε έναν γέροντα ασκητή: «Επειδή θέλω να μάθω, παρακαλώ να μου εξηγήσετε τι πιστεύετε εσείς οι μοναχοί και λέτε ότι δεν πρέπει να δικάζουμε αυτούς που μας αδικούν;»
                      Ο γέροντας αποκρίθηκε: «Το να μην αδικούμε όσους μας αδικούν είναι εντολή του Θεού, ο οποίος είπε με το στόμα του προφήτη· “Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέει ο Κύριος” (πρβ. Ιερ. 28:36), όπως επίσης και στο Ευαγγέλιο· “Συγχωρήστε, και θα συγχωρηθείτε” (Ματθ. 6:14). Αυτή η προσταγή υπάρχει σε πολλά σημεία της Γραφής. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που έχει ορίσει πιο δίκαιους νόμους και θέλει να κρίνει πριν την ώρα τους αυτούς που αδικούν, σαν να είναι αναμάρτητος;»
                      Ο μορφωμένος ρώτησε τότε: «Αμαρτάνουν λοιπόν οι άρχοντες που τιμωρούν όσους αδικούν και δίνουν το δίκιο στους αδικημένους;»
                      Ο γέροντας του αποκρίθηκε: «Δεν αμαρτάνουν οι δικαστές που τιμωρούν τους άδικους, αλλά εκείνοι που τους καταγγέλλουν σε αυτούς και δεν τους αφήνουν στον Θεό. Πρώτον, επειδή κάθε δοκιμασία που τους έρχεται οφείλεται στις δικές τους αμαρτίες και έχει σκοπό να τους οδηγήσει σε μετάνοια και όχι σε εκδίκηση. Και δεύτερον, ακόμη και άδικα να έπαθαν ό,τι έπαθαν, έπρεπε να συγχωρήσουν τον άδικο, σύμφωνα με την προσταγή του Κυρίου, ώστε και οι ίδιοι να συγχωρηθούν και να μην κάνουν τις αμαρτίες τους ασυγχώρητες με την ανταπόδοση.«
                      » Οι άρχοντες άλλωστε, σύμφωνα με τον απόστολο, δεν προκαλούν φόβο για τα καλά έργα αλλά για τα κακά (Ρωμ. 13:3). Δεν αναγκάζουν τους πιστούς και ευλαβείς να καταγγέλλουν όσους τους αδικούν, ούτε απαγγέλλουν κατηγορία στους ανεξίκακους, επειδή δεν καταφεύγουν στα δικαστήρια όταν αδικούνται. Αποδίδουν δικαιοσύνη σε όσους θέλουν κάτι τέτοιο, εκείνους όμως που για τον Θεό δείχνουν μακροθυμία, τους τιμούν και τους αναγνωρίζουν ως πιο συνετούς. Όπως λοιπόν οι άρχοντες δεν εξαναγκάζουν όσους δεν θέλουν να ζητήσουν τη βοήθειά τους, έτσι δεν αμαρτάνουν και όταν δίνουν το δίκαιο σε εκείνους που καταγγέλλουν τον αντίδικό τους.
                      » Γι’ αυτό, σοφότατε, είναι ανάγκη, μετά από τους κοσμικούς λόγους και νόμους, να διδαχτείς και τον πνευματικό νόμο και να υπομένεις ως δικά σου τα λυπηρά που σου έρχονται, και εκείνους που σου τα προξενούν να μην τους εκδικείσαι, αλλά να τους αγαπάς και να τηρείς τους νόμους της αγάπης ως προς αυτούς. Γιατί η αγάπη – λέει η Γραφή – δεν λογαριάζει το κακό που της έκαναν, αλλά όλα τα δέχεται· η ελπίδα, η πίστη και η υπομονή ποτέ δεν την αφήνουν (Α’ Κορ. 13:5 και 7). Και αφού κάνει αυτά, δεν μπορεί να δικάζει εκείνον που φαίνεται πως την αδικεί. Στην αγάπη διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον, όλοι όμως υστερούμε ως προς την πληρότητά της και ελπίζουμε στη χάρη του Χριστού, για να αναπληρώσει τις ελλείψεις μας, αν βέβαια δεν αμελήσουμε από την πλευρά μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε.
                      » Γι’ αυτό, όσοι είναι σοφοί στα λόγια νομίζουν ότι αμαρτάνουν μόνο αυτοί που αδικούν· οι πνευματικά σοφοί όμως, και όταν αδικούνται, τον εαυτό τους κατηγορούν, αν δεν υπομένουν με τη θέλησή τους τις αδικίες. Και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το ότι οι θλίψεις παρουσιάζονται εξαιτίας παλιού δικού τους σφάλματος – αν και αμάρτημα από αμάρτημα διαφέρει στη βαρύτητα. Όποιος λοιπόν ζητά το δίκιο του, μοιάζει να αποδίδει έλλειψη δικαιοσύνης στον Θεό, ενώ αυτός που υπομένει σαν δική του τη θλίψη που του ήρθε, ομολογεί προηγούμενο σφάλμα του, για το οποίο και κάνει υπομονή όταν πάσχει τα δεινά».


                      Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΛΖ’ (37), σελ. 311. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.
                      https://www.koinoniaorthodoxias.org/pateriko-anthologio/i-ypomoni-tis-adikias/

                      Πηγή: https://paterikos.blogspot.com/2025/03/blog-post_138.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!

                      Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!