Ο Παπα Ισαάκ ο Αθωνίτης ο από Λιβάνου… εις μνημόσυνον αιώνιον [16 Ιουλίου 1998]


Ανάγνωση σε 9.3 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο αγαπημένος μακαριστός Γέροντας παπα-Ισαάκ ο Λιβανέζος με τον σημερινό του διάδοχο παπά-Ευθύμιο.

Αν και ποτέ δεν υπήρξε ένα ειδικά αραβόφωνο μοναστήρι ή σκήτη στο Άγιον Όρος, υπήρξαν πολλοί αραβόφωνοι μοναχοί που έχουν πάει στο Άγιον Όρος για να αναζητήσουν τη σωτηρία τους. Στις μέρες μας, ο Ιερομόναχος Ισαάκ ο Αθωνίτης ταξίδεψε από τον Λίβανο στο Άγιον Όρος, όπου έγινε μαθητής του Γέροντα Παϊσίου.

Το άρθρο που ακολουθεί, γράφτηκε στην αραβική γλώσσα από τον Αντώνη Ατάλα αδελφό του Γέροντα Ισαάκ, και συμπληρώθηκε από τον πατέρα Εφραίμ (Κυριάκου) Ηγούμενο της Μονής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Μπασκίντα και νύν Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου. Η εδώ ελληνική μετάφραση, ωστόσο, έγινε από τη γαλλική μετάφραση του κειμένου αυτού το οποίο δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Bon Pasteur, του l’Association des Chretiens Orthodoxes d’Antioche et de leurs Amis, τεύχ. 4, March-June 2006. Επίσης την ελληνική μετάφραση διόρθωσε ο άλλος αδελφός του Γέροντα Ισαάκ, ιατρός Ηλίας Ατάλα ο οποίος ζεί στην Ελλάδα.


Ο Γέροντας Ισαάκ γεννήθηκε από τον Νεμέρ και την Μάρθα Ατάλα (Nemer Atallah) στις 12 Απριλίου του 1937 στο Ναμπάϊ (Nabay) ένα χωριό του Λιβάνου στην περιοχή του νομού Ματέν (Maten), 15 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βηρυτού το οποίο ανήκει στη Μητρόπολη του Όρους Λιβάνου. Στη βάπτιση του δόθηκε το όνομα Φαρές (Fares= Φίλιππος).

Μεγάλωσε σε μία ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια και από τον πατέρα του –ο οποίος ήταν ψάλτης από 12 ετών στο χωριό του, στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ– έμαθε την αγάπη για τον Χριστό και την πίστη στην παράδοση της Εκκλησίας.

Από τα νεανικά του χρόνια ο Φαρές αγαπούσε τη μόνωση και την προσευχή. Συχνά συνέβαινε οι γονείς του να τον χάνουν και τελικά να τον βρίσκουν να προσεύχεται στα μέρη γύρω από το χωριό του, όχι μακριά από το σπίτι που γεννήθηκε. Ήταν διαπίστωση πιά ότι ήδη είχε βρεί την εγγύτητα προς τον Θεό και την Εκκλησία Του.

Μια μέρα, όταν ήταν ακόμα αρκετά νέος 14 χρονών έφυγε από το σπίτι της οικογένειάς του για να πάει στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο Σουάτπ (Shwatp), κοντινό μοναστήρι που απέχει από το χωριό του 5 χιλιόμετρα, αλλά ο πατέρας του έστειλε να πάνε να τον βρούν και να τον φέρουν πίσω. Εκείνη την εποχή έλεγαν, ότι δεν ήταν παράδοση των μοναστηριών να δέχονται ως μοναχό τον μεγαλύτερο γιό μιάς οικογένειας, δεδομένου ότι είχε υποχρέωση να αναλάβει την υποστήριξη της οικογένειας. Ο νεαρός Φαρές δεν έφερε αντίσταση και επέστρεψε σπίτι του.

Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο σχολείο του χωριού του, Ναμπάϊ, και στη συνέχεια, εγκατέλειψε τις περαιτέρω σπουδές για να εργαστεί ως μαθητευόμενος ξυλουργός. Στο τέλος της μαθητείας του ως ξυλουργός, πήγε για την πρακτική του στη Βηρυτό.

Εκεί κάθε βράδυ, μετά την εργασία του, έκανε μαθήματα βυζαντινής ψαλμωδίας στη σχολή βυζαντινής μουσικής της Βηρυτού, την οποία διηύθηνε ο Πρωτοψάλτης της Εκκλησίας της Αντιόχειας Δημήτριος Μούρ (Mitri-Al Murr).

Το καλοκαίρι του 1962, σε ηλικία είκοσι πέντε ετών, ο Φαρές πήρε την απόφαση της ζωής του. Σε μία μικρή τσάντα του, τακτοποίησε προσεκτικά τα ρούχα του και αφού ζήτησε την παραίτησή του, άφησε τη δουλειά του στο ξενοδοχείο Γκράντ Φονεσία (Grand Phonecia), το οποίο την εποχή εκείνη ήταν το πρότυπο για την πολυτέλεια στη Βηρυτό, και επέστρεψε στο σπίτι του. Όταν έφτασε στο σπίτι του παρέδωσε στον πατέρα του –γιά τον οποίο είχε τεράστιο σεβασμό και απεριόριστη υπακοή, τις οικονομίες του σ’ ένα τραπεζικό βιβλιάριο με 3.000 λίρες, σεβαστό ποσό για την εποχή εκείνη, λέγοντας «Αυτός ο λογαριασμός ταμιευτηρίου έχει ανοιχθεί στο όνομά σας. Θα ήθελα, να τα διανείμεις εξίσου μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Όσο για μένα, εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα γιατί πρόκειται να πάω σε μοναστήρι».

Με θλίψη ο πατέρας του τον ρώτησε, «Τί θα μπορούσαμε να σου προσφέρουμε καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο, έτσι ώστε να μην γίνεις μοναχός»; Ο Φαρές του απάντησε, «Ακόμα και αν μπορούσατε να μου δώσετε όλον αυτόν τον κόσμο ως αντίτιμο, μπροστά στα μάτια μου δεν έχει καμία αξία! Η ζωή μου δεν είναι εδώ, αλλά στο μοναστήρι». Ο πατέρας του, προσπάθησε με σκληρά λόγια να τον αποτρέψει από το να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού, προβάλλοντας την υποχρέωσή του για την φροντίδα στα άλλα μέλη της οικογένειας, αλλά ήταν μάταιο.

Την ίδια ημέρα, ο Φαρές πήρε την τσάντα του και κατευθύνθηκε με τον αδελφό του Αντώνη προς την μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Βκεφτίν (Bkeftin), στην περιοχή της Κούρας, μια τοποθεσία που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ. Είχε μόνο τη διεύθυνση και το όνομα του ηγουμένου της, Αρχιμανδρίτη Γιουχάνα Μανσούρ (Yuhanna Mansour), του νύν Μητροπολίτη Λαοδικείας στη Συρία.

Ο Φαρές φθάνοντας στο μοναστήρι βγήκε από το ταξί και έπεσε στα γόνατά του, αντικρίζοντας το μοναστήρι καί, σηκώνοντας τα χέρια του, απήγγειλε μία προσευχή δική του «Ευχαριστώ τον Κύριο για το ότι μου έκανε πραγματικότητα την επιθυμία μου.»

Ο Αρχιμανδρίτης Γιουχάνα τους πήρε στο αρχονταρίκι του μοναστηριού για να τους υποδεχθεί. Το μοναστήρι ήταν σε μεγάλο βαθμό ερημωμένο, τα περισσότερα από τα δωμάτιά του ήταν σε άθλια κατάσταση και σχεδόν ακατοίκητα. Μόνο ένας μοναχός ζούσε εκεί εκτός από τον ηγούμενο.

Ο ήλιος έδυε, όταν ο Αντώνης επέστρεψε, αφήνοντας το μεγαλύτερο αδελφό του Φαρές στο μοναστήρι. Στο σπίτι η οικογένεια, περίμενε με αγωνία τα νέα για τον Φαρές. Ο πατέρας μίλησε πρώτος, λέγοντας «Λοιπόν, που ακριβώς πήγε;». «Στο μοναστήρι της Βκεφτίν στην Κούρα», αποκρίθηκε ο Αντώνης, «αλλά σας διαβεβαιώνω ότι, δεδομένης της κατάστασης στη μονή και δεδομένου ότι ο αδελφός μου εργάστηκε τα τελευταία χρόνια στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο στη Βηρυτό, δεν θα μπορέσει να μείνει εκεί πάνω από δυο ή τρεις ημέρες, προτού να τον δείτε να επιστρέφει στο σπίτι». Ο πατέρας κοίταξε τον Αντώνη στα μάτια και είπε: «Δεν έχει σημασία τι δυσκολίες θα συναντήσει, αλλά να ξέρετε ότι ο αδελφός σας δεν θα επιστρέψει ξανά πίσω».

Η ζωντάνια του πνεύματός του και ο ζήλος που έδειξε ο Φαρές στις σπουδές του σίγουρα ενθάρρυναν τον ηγούμενο Γιουχάνα να του επιτρέψει να συνεχίσει τις σπουδές του, το οποίο και έγινε με την εγγραφή του στη σχολή που ανήκει στην Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ (Balamand) στην περιφέρεια της Κούρας, στον Βόρειο Λίβανο. Έτσι ο Φίλιππος βρέθηκε, υπό την αιγίδα του επισκόπου Ιγνατίου (Hazim), σημερινού Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιοχείας, που ήταν τότε επίσκοπος Λαοδικείας της Συρίας και έμενε στο μοναστήρι του Μπαλαμάντ.

Το έτος 1963 ο Φαρές χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Φίλιππος σε ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση στο Δέντε (Dedde) της Κούρας, από τον Μητροπολίτη Ηλία (Kourban), της Επισκοπής της Τρίπολης και τον Μητροπολιτη Κούρας στους οποίους υπαγόταν το μοναστήρι του Βκεφτίν, όπου είχε γίνει μοναχός. Ήταν αξιοσημείωτη καθ’ όλη την περίοδο της εκεί παραμονής του η προσήλωσή του στη προσευχή, την άσκηση και στο ότι έκανε με ειρήνη και με πολύ ζήλο ό,τι του είχε ανατεθεί να κάνει, και για την υπακοή του στους προϊσταμένους του.

Η Θεία Πρόνοια, ως συνήθως, χρησιμοποιώντας τις τοπικές συνθήκες το έτος 1968 τον ανάγκασε να φύγει από τη σχολή του Μπαλαμάντ για έλθει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πάτμο, όπου έλαβε το δίπλωμα του Λυκείου.

Ο Γέροντας τότε εξεδήλωσε την επιθυμία του να εμβαθύνει τις γνώσεις του στη Θεολογία με το να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου απεφοίτησε με άριστα. Στη Θεσσαλονίκη επίσης υπηρέτησε ως διάκονος στον καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της πόλης.

Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι έγινε γνωστός και για τη πολύ μελωδική φωνή του, η οποία προσέλκυε πολλούς πιστούς να ακούσουν την ψαλτική της αντιοχειανής παράδοσης και να απολαύσουν την Θεία Λειτουργία στα αραβικά και στα ελληνικά.

Αλλά το πιο σημαντικό γεγονός για τον ίδιο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το Άγιον Όρος, καθώς και με τη μοναστική ζωή που καλλιεργείται στο Περιβόλι της Παναγίας. Εκεί συγκεκριμένα γνώρισε Αυτόν που θα γινόταν ο πνευματικός πατέρας του, δηλαδή τον σύγχρονο χαρισματούχο Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη (+ 12 Ιουλίου του 1994).

Με την επιστροφή του στο Λίβανο, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στο Πατριαρχικό Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ διά της επιθέσεως των χειρών του μακαριστού πατριάρχου Ηλία Δ΄ (Μουαουάντ), με το όνομα Φίλιππος. Στη συνέχεια έζησε στην περίοδο από το 1973 και το 1975 σε ένα μικρό μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, μετόχι της Ιεράς Μονής της Θεοτόκου στη Χαματούρα, στην περιοχή της Ζγάρτα (Zgharta) στο Βόρειο Λίβανο, ένα Μετόχι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής του Όρους Λιβάνου στην επικράτεια της Αρχιεπισκοπής της Τρίπολης και της Κούρας.

Ο πατήρ Φίλιππος δέχθηκε την τοποθέτησή του στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου με πολύ ενθουσιασμό. Αρχισε αμέσως να εργάζεται για την αποκατάσταση της εκκλησίας του μοναστηριού και των μοναχικών κελλιών που περιέβαλαν τη μονή. Επίσης, ενδιαφέρθηκε για τις παραμελημένες εκτάσεις του μοναστηριού, με την εκ νέου φύτευση ελαιόδεντρων και αμπελιών. Η προσωπικότητα του πατρός Φίλιππου και το έργο που έκανε άρχισαν να αποδίδουν καρπούς και το μοναστήρι σιγά σιγά έγινε γνωστό ως τόπος πνευματικής ανανέωσης που προσέλκυε όλο και περισσότερες ψυχές στην χριστιανική ζωή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πατήρ Φίλιππος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εν λόγω μοναστήρι και την ενορία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο ομώνυμο χωριό κοντά στο Ράς Κίφα (Ras Kifa).

Όμως, κάτω από την πίεση του πολέμου που ξέσπασε τότε στον Λίβανο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι του, που βρίσκεται όπως συνηθίζεται σε μία βουνοκορφή, επειδή η βουνοκορφή αυτή είχε γίνει μία πολύτιμη στρατιωτική θέση στο πόλεμο. Έτσι, αναζήτησε καταφύγιο ακόμη μια φορά στη Θεσσαλονίκη, αφού είχε λάβει το βαθμό του Αρχιμανδρίτη το 1976. Ασκησε την ιερωσύνη του στην ίδια την πόλη, στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και είχε αναλάβει την ευθύνη των φοιτητών θεολογίας που είχαν μεταφερθεί από την Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου Μπαλαμάντ –η οποία έκλεισε λόγω του πολέμου– στη Θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης, με την αμέριστη βοήθεια για τη μεταφορά τους από το μητροπολίτη Παντελεήμονα Ροδόπουλο, καθηγητή στην εν λόγω θεολογική σχολή.

Το 1978, έλαβε την άδεια από το Μητροπολίτη του Όρους του Λιβάνου Γεώργιο (Χόντρ), από τον οποίο εξακολουθούσε να εξαρτάται, να ενταχθεί στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους. Πήγε αρχικά στη Ιερά Μονή Σταυρονικήτα όπου έγινε μεγαλόσχημος και έλαβε το όνομα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου που τον ευλαβούταν πολύ. Τώρα πιά μπορούσε να παρακολουθεί στενότερα τις διδασκαλίες του πνευματικού του πατέρα, του Γέροντα Παϊσίου, ο οποίο ησύχαζε τότε σε ερημητήριο αφιερωμένο στο Τίμιο Σταυρό και που δεν απέχει πολύ από το μοναστήρι του Σταυρονικήτα.

Λέγεται ότι ένα αξιοσέβαστος μοναχός του Αγίου Όρους είπε προς αυτόν, «Έχετε έρθει εδώ από μία χώρα που έχει τόσους πολλούς Αγίους, όπως τον μεγάλο Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, προκειμένου να μάθετε τη μοναστική ζωή;»

Ο πατήρ Ισαάκ απάντησε, «Ναί, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων μας έχει διαφυλαχθεί εδώ στο Άγιον Όρος σε μεγάλο βαθμό και έχω έρθει για να ενισχυθώ σε αυτόν τον Άγιο τόπο.»
Ένα χρόνο μετά την άφιξή του στο μοναστήρι του Σταυρονικήτα, αναχώρησε στο νέο καταφύγιό του, το ασκητήριο της Αναστάσεως του Κυρίου το οποίο ο ίδιος ανακαίνισε στην περιοχή της Καψάλας, που δεν απέχει πολύ από τις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Έζησε εκεί μόνος για τέσσερα χρόνια, μια ζωή πολύ σκληρής άσκησης και έντονου πνευματικού αγώνα. Ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες που προσπάθησαν να τον κάνουν να αφήσει τη ασκητική μόνωσή του, ώσπου μία μέρα, όταν, συγκλονισμένος από τους λογισμούς, τη κούραση, και τις δυσκολίες του, ανακάλυψε ένα μικρό τάφο, ενώ περπατούσε σε κάποιο σημείο του κελιού του. Στάθηκε μπροστά του και προσευχήθηκε θερμά, αφήνοντας τον εαυτό του στους κόλπους της μνήμης του θανάτου. Στη συνέχεια, είπε με μία αποφασιστική φωνή, «Εδώ μπορώ να πεθάνω».

Από εκείνη τη στιγμή, οι σκέψεις που τον βασάνιζαν εξαφανίστηκαν εντελώς. Αυτή η μνήμη του θανάτου δεν τον άφησε ποτέ, και σύμφωνα με τη μοναστική παράδοση, έσκαψε με τα χέρια του έναν τάφο του δικού του μεγέθους, μέσα στον κήπο στο ασκητήριό του. Η μνήμη αυτή η τόσο καθοριστική δεν τον άφησε ούτε μία μέρα μέχρι που το σώμα του αναπαύθηκε στον τάφο αυτό την Πέμπτη 16 Ιουλίου 1998.
Παρέμεινε στο Άγιον Όρος από το 1978 μέχρι το 1998, έτος κατά το οποίο κοιμήθηκε, και ήταν γνωστός για την ασκητικότητα και την πνευματική αγωνιστικότητά του. Έγινε, με τη χάρη του Θεού, ένας διάσημος πνευματικός πατέρας στο Άγιον Όρος, αλλά και εκτός Αγίου Όρους, και ένθερμος υποστηρικτής της επιμελούς τηρήσεως του μυστηρίου της Εξομολογήσεως.

Ήταν γνωστό ότι είχε αποκτήσει τη φήμη του αρίστου, έμπειρου και θεοπνεύστου Πνευματικού, κάτι που λίγοι έχουν στο Άγιον Όρος.

Στη διάρκεια της ζωής του, έγινε επίσης μια ζωντανή γέφυρα μεταξύ της Εκκλησίας της Αντιοχείας και του Αγίου Όρους. Συχνά έλεγε, «εκπροσωπώ την Αντιόχεια στο Άγιον Όρος», και ήταν περήφανος για αυτό. Πολλοί χριστιανοί του Λιβάνου, αλλά και αραβόφωνοι χριστιανοί των Πατριαρχείων Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, καθώς και άλλοι που ήρθαν από το Νέο Κόσμο ερχόντουσαν να λάβουν την ευλογία του και να ζητήσουν τη συμβουλή του.

Έκανε επίσης μια σειρά από σύντομα ταξίδια στη χώρα καταγωγής του, το Λίβανο, καθώς και τη Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Χάρη δε σε αυτόν έχουν δημιουργηθεί στο Λίβανο τέσσερα μοναστήρια τρία ανδρικά και ένα γυναικείο, πολύ πνευματικά και αποτελούν πιά φάρους για την πνευματική αναγέννηση του Λιβάνου.

Επίσης είναι γνωστή η βοήθεια που πρόσφερε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπως στη Λέσβο όπου εξομολογούσε επί μία δεκαετία περίπου, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αναβίωση της αυθεντικής πνευματικότητας της Λέσβου.

Θα επανέλθουμε εν καιρώ στην ευλογία αυτή…

Ας μας ακολουθούν οι προσευχές του στην δύσκολη εποχή αυτή που ζούμε. Αμήν. Γένοιτο!

Πηγή: tideon.org

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Μή προσπαθής να λύσης κάποιο δύσκολο πρόβλημα με φιλονεικίες, αλλά με τα μέσα, πολυ επιβάλλει ο πνευματικός νόμος





                        Ο μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου καί μέγας νηπτικός Άγιος, ο Μάρκος ο Ασκητής, γράφει στο έργο του «Πνευματικός Νόμος», πως πρέπει ο πιστός να λύνη τά προβλήματά του:

                        «Μή προσπαθής νά λύσης κάποιο δύσκολο πρόβλημα μέ φιλονεικίες, αλλά μέ τά μέσα, πού επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή μέ τήν υπομονή, τήν προσευχή καί τήν απλότητα τής ελπίδος».

                        Διαβάστε το σύντομον αυτό βιβλίον και θα ωφεληθήτε πολύ.

                        πηγή

                        πηγή: proskynitis.blogspot.com

                        makkavaios.blogspot


                        Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/03/blog-post_54.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        «Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό»
                         
                        π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος«Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον. Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε. Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι.Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν.Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης. Κι αυτός ανταποκρίνεται με... τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!… Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!Τί, να κάνουμε;! Δεκτό κι αυτό!Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό. Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός. Γενικά, τους ανθρώπους να τους δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι…».https://www.askitikon

                        Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2025/03/blog-post_16.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ: Τι φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες.





                        38. Τι φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες.

                        Έξι είν’ εκείνα που φοβούνται περισσότερο οι δαίμονες:



                        1) την αποχή από τροφή,

                        2) την αποχή από νερό,

                        3) την ευχή του Ιησού,

                        4) το σημείο του Σταυρού (εφόσον γίνεται σωστά),

                        5) τη συχνή μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων του Χριστού (εφόσον κοινωνεί κανείς άξια), και

                        6) την ακλόνητη ελπίδα στον Θεό.

                        Δεν υπάρχουν άλλα φοβερότερα όπλα εναντίον των δαιμόνων.

                        Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφκυ. Κρίνα του αγρού.

                        εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός 2012, 7η έκδοση





                        Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/03/blog-post_17.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ:ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
                          Το Κρεβάτι της Παράλυσης Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής Μελετώ ενδελεχώς την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Β΄ Νηστειών. Ανοίγει μπροστά μου σαν βιβλίο με σελίδες φωτεινές. Μια οικία στην Καπερναούμ, χώρος ματωμένος από ανθρώπινο πόνο. Το πλήθος συνωστίζεται, πυκνώνει, γίνεται τείχος. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία; Ποια διψασμένη καρδιά δεν αναζητά την παρουσία που θεραπεύει; Τέσσερις άνθρωποι φέρνουν έναν παράλυτο. Ανέρχονται στη στέγη, διαρρηγνύουν τα κεραμίδια, δημιουργούν μια χαίνουσα οπή προς τον ουρανό. Φαντάζομαι τις σκιές τους καθώς σκύβουν, γκρεμίζοντας τα τυπικά όρια που χωρίζουν το έξω από το μέσα, το επάνω από το κάτω. Τι ριζοσπαστική πράξη! Στην καρδιά αυτής της σκηνής ανοίγεται ένα μυστήριο ζωής, η κάθοδος που προηγείται κάθε ανάστασης, η πληγή που προϋποθέτει κάθε θεραπεία. «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β´, 5). Οι λέξεις αιωρούνται, γίνονται σπόρος μιας νέας πραγματικότητας. Ποιος τολμά να αφήνει αμαρτίες; Στο σημείο τομής ανθρώπου και Θεού αναδύονται οι ιστορίες που μετασχηματίζουν την ύπαρξη. Οι τέσσερις φίλοι αίρουν τον παράλυτο, αποκαλύπτοντας τη στέγη του συμβατικού. «Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών» (Μαρκ. β´, 5), παράξενος αυτός ο πληθυντικός που διαστέλλει την πίστη πέρα από το άτομο, τοποθετώντας την στους κόλπους της κοινότητας. Ο κόσμος μας, βεβαρημένος από τον ατομικισμό, έχει οδηγήσει πολλούς στο να συρρικνώσουν την πίστη τους στα όρια της προσωπικής και μόνο εμπειρίας. Όμως, όπως τα μεταναστευτικά πουλιά διασχίζουν ενωμένα αχαρτογράφητους ουρανούς, στηριζόμενα το ένα στην πτήση του άλλου, έτσι και η κοινότητα των πιστών μπορεί να διασχίσει τις ερήμους της ύπαρξης. Ενωμένοι, οι πιστοί βαστάζουν τα βάρη αλλήλων, αντλώντας δύναμη από την κοινή τους πίστη και πορεία, ξεπερνώντας τα όρια του ατομικού "εγώ". Το θαύμα του παραλύτου παρουσιάζει μια διαφορετική σωτηριολογία. Ένας άνθρωπος κείτεται, τέσσερις αγωνίζονται, ένας Θεός ανταποκρίνεται. Η προσωπική ασθένεια μεταμορφώνεται σε συλλογική θεραπεία. Ο Χριστός στέκεται εκεί, σαν φέγγος που εισχωρεί από ανοιχτό παράθυρο σε σκοτεινό δωμάτιο, φωτίζοντας κάθε γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης που έχει μάθει να κρύβεται στη σκιά. Πόσο έχουμε χάσει αυτή την έννοια της συλλογικής ευθύνης για τη σωτηρία; «Η πίστη της περιπετείας δεν χαλαρώθηκε» γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, και τα λόγια του αντηχούν σαν προσταγή, σαν κάλεσμα να επιστρέψουμε στην τολμηρή διάσταση της πίστης που δεν αναπαύεται σε ασφαλείς βεβαιότητες αλλά διακινδυνεύει χάριν του άλλου. Αυτή η πίστη της περιπέτειας είναι που ανεβάζει τους τέσσερις στη στέγη, είναι που τους κάνει να αψηφήσουν τις συμβάσεις, να καταλύσουν τα όρια του εφικτού, να ριψοκινδυνεύσουν την κοινωνική κατακραυγή. Διότι ποιος θα τολμούσε να καταστρέψει μια ξένη στέγη; Ποιος θα διέκοπτε τη διδασκαλία του Διδασκάλου; Μόνο εκείνος που έχει αφεθεί στην περιπέτεια της αγάπης. Η αλήθεια είναι ότι κανείς από εμάς δεν σώζεται μόνος. Ο μοναχός στο κελί του, με τις αδιάκοπες προσευχές, υψώνει την ανθρωπότητα, όπως οι τέσσερις άνθρωποι ύψωσαν τον παράλυτο. Αυτό είναι το μυστήριο της εκκλησίας, μέσα από τον πόνο του ενός, μπορεί να λάμψει η χάρη για τους πολλούς. Και ποιοι είναι οι παραλυτικοί της ζωής μας; Που βρίσκονται εκείνοι που περιμένουν τέσσερις πιστούς να τους υψώσουν στον Θεό; Η πρόσκληση παραμένει, να γίνουμε μέρος μιας ζωντανής αλυσίδας πίστης που διασχίζει αιώνες και κόσμους, να αποφασίσουμε να υψώσουμε τον άλλο κοντά στον Χριστό. «Καί διά τούτο τοίς αμαρτάνουσιν η νόσος έστιν ότε κρείττων της υγείας, έστιν ότε συνεργεί τούτοις πρός σωτηρίαν». Η ασθένεια γίνεται κάποτε καλύτερη της υγείας, όπως παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, καθώς μας οδηγεί στην επίγνωση της αληθινής μας κατάστασης. Παλαιοί μηχανισμοί άμυνας καταρρέουν, όπως καταρρέει μια στέγη κάτω από το βάρος αυτών που γυρεύουν το θαύμα. Στο τοπίο της νυχτερινής καταιγίδας, όπου αστραπές σχίζουν τον ουρανό σαν μαχαίρια φωτιάς και κάθε κορμός δέντρου στέκει μονήρης και αγωνιών, η καρδιά αναγνωρίζει τη δική της μοναξιά. Πόσο αβοήθητος είναι ο άνθρωπος μέσα στην καταιγίδα του χρόνου! Πόσο μόνος! Σκέψου τον παράλυτο που κείτεται ακίνητος. Τα χέρια του, κάποτε εργαλεία δημιουργίας, τώρα αδρανή σαν κλαδιά νεκρού δέντρου. Όμως, στα βάθη της ακινησίας του, μια μακρινή φωνή τον καλεί: «Σοί λέγω, έγειρε» (Μαρκ. β´, 11). Η προσταγή του Κυρίου διασχίζει τον ουρανό, φωτίζοντας για μια στιγμή όλη την έκταση της σκοτεινής γης. Στον πυρήνα της θεραπείας βρίσκεται αυτή η συγκλονιστική ενότητα ψυχικού και σωματικού. Ο Θεός ενεργεί πάντα με τρόπο ολιστικό, αγκαλιάζοντας κάθε πτυχή της ύπαρξης, κάθε οδύνη, κάθε διάρρηξη της ολότητας. Μέσα από τα σύννεφα του πόνου, νέα γυμνή φυτρώνει η ελπίδα, δέντρο με ρίζες στην άβυσσο και καρπούς που αγγίζουν τον Θεό. Και διαβάζουμε στη συνέχεια του Ευαγγελίου: «Τίς δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη είς ο Θεός;» (Μαρκ. β´, 7). Η ερώτηση των γραμματέων ανοίγει μια άβυσσο που απειλεί κάθε θρησκευτική βεβαιότητα. Τι σκάνδαλο να ισχυριστεί κάποιος πως έχει εξουσία επί των αμαρτιών! Ο Χριστός στέκεται μπροστά στον παράλυτο σαν κάτοπτρο που αντανακλά όχι μόνο την παρούσα κατάστασή του, αλλά και τη δυνατότητα της αποκατάστασης. «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β´, 5). Η προσφώνηση αποκαλύπτει την υιοθεσία, την ένταξη στην οικογένεια του Θεού. Ένα αστέρι στέκεται ακίνητο πάνω από τη ζωή του, σαν μια χαμένη και φοβισμένη σκέψη που μετατρέπεται σε φάρο ελπίδας. Γιατί ο Χριστός συγχωρεί πρώτα τις αμαρτίες και μετά θεραπεύει το σώμα. Ίσως επειδή η αμαρτία είναι η βαθύτερη ασθένεια, η ρίζα κάθε αποξένωσης. Κύματα που ταξιδεύουν μοναχικά στην αιωνιότητα, έτσι περιπλανιούνται οι ψυχές μας αποκομμένες από την πηγή της ζωής. Ο Χριστός παρίσταται ως παρουσία φωτεινή μέσα στη σκιά της αμφιβολίας, ως φωνή που διαπερνά τη σιωπή των αιώνων. Έτσι στέκεται και μπροστά στις αμφιβολίες των γραμματέων, όχι ως άκαμπτη πέτρα, αλλά ως ζώσα αλήθεια, ως πηγή που αναβλύζει μέσα στην έρημο των ανθρώπινων βεβαιοτήτων. Και η απάντησή Του έρχεται με τη μορφή του θαύματος: "Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γής αμαρτίας..." (Μαρκ. β´, 10). Είναι συγκλονιστικό πως ο παραλυτικός σηκώνει το ίδιο του το κρεβάτι, το σύμβολο της αδυναμίας του. Αυτό που κάποτε τον κρατούσε αιχμάλωτο, τώρα γίνεται τρόπαιο της απελευθέρωσής του. Κι έτσι, φεύγει ανοιγμένος στο φως μιας καινούργιας ζωής, με αναζωπυρωμένες δυνάμεις, με τη βεβαιότητα πως ο ίδιος ο Θεός τον προσφώνησε "τέκνον". Το θαύμα του παραλύτου ως μεθοριακό γεγονός, ως ρήγμα μέσα στον κύκλο του χρόνου, μας προσκαλεί να επαναξιολογήσουμε την κατανόησή μας για τον κόσμο. Στο σημείο όπου τα κεραμίδια θρυμματίζονται, διαρρηγνύεται και η συμβατική μας αντίληψη. Νέες δυνατότητες ανοίγουν μπροστά μας. Ο άνθρωπος που σηκώνει το κρεβάτι του είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που συναντά την εξουσία της συγχώρεσης, που ανακαλύπτει στους φίλους του το μυστήριο της κοινοτικής πίστης, που βιώνει στο σώμα του τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης. Φαντάζομαι τον παραλυτικό να περπατά στους δρόμους της Καπερναούμ, ξαφνικά, ο κόσμος γύρω του φαντάζει αλλιώτικος, το φως πέφτει διαφορετικά στους δρόμους, ο αέρας μυρίζει διαφορετικά, οι άνθρωποι που συναντά μοιάζουν γεμάτοι με πιθανότητες που δεν είχε ποτέ φανταστεί. Βίωσε το θαύμα. Γιατί εκεί που η συνηθισμένη γνώση τελειώνει, η εν Χριστώ συνειδητότητα αρχίζει... Δεν είμαστε διαφορετικοί από τον παραλυτικό. Κι εμείς, παραλυμένοι από τους φόβους, τα πάθη, τις συνήθειες που μας δεσμεύουν, χρειαζόμαστε τέσσερις φίλους να μας σηκώσουν, να αποκαλύψουν τις στέγες των βεβαιοτήτων μας, να μας φέρουν μπροστά στην παρουσία που θεραπεύει. Κι εμείς χρειαζόμαστε να ακούσουμε αυτό το "Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου" για να αναγεννηθούμε. Σ' έναν κόσμο όπου η θεραπεία έχει γίνει αντικείμενο ιδιωτικής κατανάλωσης, το ευαγγέλιο μας καλεί να επανακτήσουμε την κοινοτική της διάσταση. Σ' έναν κόσμο όπου το σώμα και η ψυχή αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές οντότητες, ο Χριστός μας καλεί να αναγνωρίσουμε τη θεμελιώδη τους ενότητα. Σ' έναν κόσμο όπου η συγχώρεση έχει γίνει επιφανειακή ψυχολογική άσκηση, ο Χριστός μάς προσκαλεί στο βάθος της οντολογικής αποκατάστασης. Το κρεβάτι της παράλυσής μας μπορεί να γίνει κρεβάτι ανάστασης. Το σημείο της αδυναμίας να μεταμορφωθεί σε σημείο νίκης. Ο τόπος του πόνου σε τόπο συνάντησης με τον Θεό. Όπως τα βουνά που σηκώνουν στους ώμους τους όλο το βάρος του ουρανού, έτσι κι εμείς, ας σηκώσουμε ο ένας τον άλλον, σαν τους τέσσερις φίλους του παραλυτικού. Να σηκώσουμε, όχι μόνο τους φίλους, αλλά και τους εχθρούς. Όχι μόνο τους ομοϊδεάτες, αλλά και τους διαφορετικούς. Όχι μόνο αυτούς που μας αγαπούν, αλλά και αυτούς που μας πληγώνουν. Το θαύμα περιμένει να συμβεί ξανά. Η στέγη έχει ανοίξει. Ο Κύριος που θεραπεύει μας περιμένει. Εκείνος αγρυπνά για τη στιγμή που θα τολμήσουμε να διαρρήξουμε τις βεβαιότητές μας και να φέρουμε στο φως όσα παραμένουν κρυμμένα στη σκιά.

                        Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/03/blog-post_176.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) να μην τις αφήνεις...


                         Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) να μην τις αφήνεις· γιατί με το γονάτισμα εικονίζεται η πτώση στην αμαρτία, και φανερώνεται ότι κατά κάποιο τρόπο εξομολογούμαστε. Καί με την ανόρθωση (το σήκωμα) συμβολίζεται η μετάνοια και υποδηλώνεται η υπόσχεση ζωής σύμφωνα με την αρετή. 
                         Κάθε γονυκλισία να γίνεται με τη νοερή επίκληση του Χριστού έτσι ώστε προσπέφτοντας στον Κύριο με την ψυχή και το σώμα, να κάνεις το Θεό των ψυχών και των σωμάτων ευδιάλλακτο. 
                        Αν ακόμη και κάποιο αθόρυβο έργο κάνεις με τα χέρια σου μαζί με την κατά διάνοια προσευχή, για να αποκρούσεις τον ύπνο και τη ραθυμία, κι αυτό συντελεί στον άσκητικό αγώνα.
                        Αγίου Θεολήπτου Φιλαδελφείας(Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Τόμος Δ΄, σ. 11, 6-14. Εκδ. αστήρ).πηγή


                        Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/03/blog-post_82.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων...

                        ...πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου.
                        Σκέπασε τον αμαρτάνοντα, όταν δεν έχεις απ’ αυτό πνευματική ζημία.
                        Έτσι και αυτόν τον κάνεις να έχει θάρρος στον αγώνα του και εσένα σε στηρίζει το έλεος του Κυρίου σου.
                        Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς που έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει η δύναμη του Θεού που συντηρεί τα πάντα.
                        Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου, με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου η πηγή του ελέους του Θεού.
                        πηγή

                        Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2016/03/blog-post_66.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        ...μόνο η «εν Χριστώ» ζωή αφυπνίζει τους ανθρώπους...





                        3,7 «Εν οίς και υμείς περιεπατήσατέ ποτε, ότε εζήτε εν αυτοίς»

                        Σ’ αυτά τα πάθη και αμαρτήματα είχαν περπατήσει άλλοτε και οι Κολασσαείς και είχαν γίνει «υιοί απειθείας».

                        «Υιοί απειθείας» είναι «εν πρώτοις» οι άθεοι, οι άνθρωποι χωρίς Θεό. Αυτοί «μονίμως και διαρκώς» εναντιώνονται, απειθούν και παρακούουν στον Θεό της Αλήθειας, υπηρετώντας ψεύτικες θεότητες και ζώντας στα «ψεύδη» τους, στα πάθη και στις επιθυμίες τους.

                        Μη έχοντες στην «επίγνωσή τους» τον Αληθινό Θεό, αυτοί με την φιλαμαρτία τους τόσο πολύ «εθίστηκαν», συνήθισαν στην αμαρτία και το κακό ώστε όλα αυτά τα βλέπουν σαν κάτι το απόλυτα φυσικό.

                        Αυτή η «αμαρτοποιημένη επίγνωση», στο κακό και στην αμαρτία, βλέπει το απόλυτα νορμάλ, το απόλυτα φυσιολογικό και λογικό.

                        Μόνο η πίστη στον Χριστό, διεγείρει, αφυπνίζει τους ανθρώπους να «διαβλέψουν», να δουν προσεκτικά τι φοβερή φρίκη, για την ανθρώπινη ύπαρξη, κρύβει η αμαρτία και το κακό.

                        Μόνο η πίστη στον Χριστό, είναι «καινή ζωή», ζωή καινούργια, στον Ένα και Μοναδικό Αληθινό Θεό.

                        Αυτή η «εν Χριστώ» ζωή, η νέα, η καινούργια ζωή, δημιουργεί και μια νέα επίγνωση, μια επίγνωση «κεκαθαρμένη» από την χωρίς Θεό και άθεη λογική, επίγνωση «κεκαθαρμένη» από τα άθεα κριτήρια των πραγμάτων.

                        Γι’ αυτό ο άγιος Απόστολος, δίνει την ευαγγελική εντολή στους πρώην ειδωλολάτρες: 3,8. «νυνί δε απόθεσθε και υμείς τα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος υμών».

                        ("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 124)

                        sostis.gr 


                        Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/03/blog-post_42.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση…

                        Περί των θαυμάτων παλαιότερα και στην εποχή μας έγραφε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
                        «Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολύ πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό· ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.

                        Έτσι επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.

                        Παλαιότερα, πριν από 20 χρόνια, εύρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητος των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν.

                        Από που δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνται θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
                        Ζώντας λοιπόν σε αυτήν την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσε λογισμός αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά.
                        Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στη μνήμη σου τα θεία εκείνα γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πατερική κατάσταση.

                        Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση – επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση – και η απιστία θα φτάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλαιάς εποχής.
                        Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και εάν κάνει σ’ έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λ.π.), δεν θα μπορέσει να διακρίνει την Χάρη του Θεού. Ενώ εάν είχε αγιότητα και ο ίδιος, θα ιδή την Θ. Χάρη να ακτινοβολεί».

                        Από το βιβλίο: «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» – Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης



                        Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2020/09/blog-post_53.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Για πνευματικούς ανθρώπους

                        Οί πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οί σωματικοί κατά σώμα.
                        Άς φυλαγόμαστε εμείς οί χριστιανοί να μην κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.
                        Στήν ούσία, το πνεύμα του ανθρώπου ύπόκειται σε πλήθος επιδράσεων άπό τις πνευματικές δυνάμεις, που σαν το ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του με τον ίδιο τρόπο με τον όποιο και το σώμα ύπόκειται στην επίδραση πολλών και διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.
                        Ό μη πνευματικός άνθρωπος των αισθήσεων τρέφεται με τα χλωρά φύλλα των πολλών συζητήσεων και πάντοτε μένει νηστικός και βασανιζόμενος άπό την πείνα.
                        Ό πνευματικός άνθρωπος αναζητά τον πυρήνα αυτών των συζητήσεων και τρεφόμενος με αύτόν τον πυρήνα είναι χορτασμένος και γεμάτος γαλήνη.
                        Τό πιό χτυπητό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι το ότι δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του.
                        Δέν υπάρχει πιό δύσκολο πράγμα άπό το να εξηγείς τα πνευματικά ζητήματα σε ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν κατά σώμα.

                        ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ πηγή

                        Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2019/03/blog-post_74.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Γιατί ο σατανάς έχει τόσο μίσος για τον άνθρωπο;
                        Ο σατανάς δεν έχει δύναμη και άδεια να εξουσιάζει, να απατά ή να βιάσει την θέληση του ανθρώπου προς την αμαρτία. Αυτός απλώς τον βάζει σε πειρασμό με διάφορα τεχνάσματα, φαντασιώσεις και ενθυμήσεις, με τις αισθήσεις, με τις αδυναμίες της φύσεως, με τις ηδονές, με τους λογισμούς. Ο σατανάς ποτέ δεν εμφανίζεται στον άνθρωπο κατά πρόσωπο, ποτέ δεν αποκαλύπτεται άμεσα ως εχθρός του ανθρώπου, αλλά τον μάχεται κρυφά, έμμεσα ή μέσω των κακών ανθρώπων, χρησιμοποιώντας παντός είδους διαβολικά τεχνάσματα, για να μην αποκαλύπτεται ότι ο ίδιος επιθυμεί την πτώση και την απώλειά μας. Αυτός ονομάζεται δελεαστής και πατέρας του ψεύδους, διότι με τους πειρασμούς και με τις απατηλές παγίδες μας τραβάει στην αμαρτία. 
                        Ο σατανάς πιέζει μόνο τη θέλησή μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σωματικές και ψυχικές ορμές της φύσεώς μας, δημιουργεί ευκαιρίες προς την αμαρτία, μας θυμίζει πάντοτε τις πτώσεις μας, όμως δεν του επιτρέπεται και δεν έχει άδεια από τον Θεό να μας εξαναγκάζει στην αμαρτία, διότι τότε εμείς δεν θα είχαμε καμία ενοχή, και κανείς δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τις παγίδες του. Αν όμως ο άνθρωπος ασθενεί με την θέλησή του, αν γλυκαίνεται με τα δολώματα του διαβόλου και αποδέχεται την αμαρτία, τότε δεν φταίει ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος.
                        Γι’ αυτό όρισε ο Θεός φύλακα άγγελο για τον άνθρωπο, για να τον βοηθήσει, του έδωσε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για να τον στερεώσει, ορίστηκε γι’ αυτόν Εκκλησία, εξομολόγηση, δηλαδή λουτρό καθαρισμού των αμαρτιών, και Πνευματικός, για να τον λύσει και να τον συμβουλεύει. Γι’ αυτό ορίστηκε ανταμοιβή αν νικήσει, ή καταδίκη αν νικηθεί. Ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να βάζει τον άνθρωπο σε πειρασμό, για να τον κάνει πιο δυνατό στην πίστη, για να θέτει ο άνθρωπος όλη του την ελπίδα μόνο στον Θεό και όχι στις δυνάμεις του, και για να λάβει ο άνθρωπος περισσότερη ανταμοιβή από τον Θεό. Ο Θεός αφήνει τον σατανά να δελεάσει τον άνθρωπο, αλλά ποτέ δεν επιτρέπει να του φέρνει πειρασμούς πάνω από την δύναμη της πίστεώς του (Α’ Κορ. 10, 13). Μόνο τον υπερήφανο και τον άπιστο τον αφήνει ο Θεός να δοκιμάζεται από τον διάβολο πάνω από τις δυνάμεις του, για να τον ταπεινώσει και να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού και των δούλων Του. Στον άνθρωπο όμως δόθηκε δύναμη να αντισταθεί στον διάβολο, να τον νικήσει και να τον διώχνει απ’ αυτόν (Εφ. 6, 1 1· 6, 16· Ιακ. 4, 7· Α’ Πετρ. 5, 9).
                        Ποια είναι τα σημαντικότερα όπλα, με τα οποία νικάμε τους πειρασμούς του διαβόλου;
                        Δυο είναι τα ισχυρότερα όπλα, με τα οποία νικάμε όλες τις παγίδες και τους πειρασμούς του διαβόλου. Πρώτο είναι η ιερή προσευχή και έπειτα η ταπείνωση.
                        Εμείς προσευχόμαστε αδιαλείπτως στον ουράνιο Πατέρα λέγοντας: «και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6, 13). Ζητάμε δηλαδή από τον ουράνιο Πατέρα να μην μας αφήσει σε πειρασμούς πάνω από τις δυνάμεις μας, και να μας σώσει απ’ όλες τις γεμάτες δολιότητα παγίδες του διαβόλου. Επομένως σε κάθε ώρα πειρασμού πρέπει να προσευχηθούμε επίμονα, με δάκρυα, με νηστεία και με συντριβή καρδιάς. Οι άγιοι Πατέρες μας συστήνουν να λέμε διαρκώς την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα κατά την ώρα του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου σαν ξίφος βγάζει και κόβει από τις καρδιές μας τους πειρασμούς του εχθρού.
                        Το δεύτερο πολύ δυνατό όπλο εναντίον των διαβολικών πειρασμών είναι η ταπείνωση. Ο Δαβίδ λέει: «εταπεινώθην, και έσωσέ με» (Ψαλ. 114, 6). Όταν περικυκλωνόμαστε από πειρασμούς και πάθη, να ταπεινωθούμε από την καρδιά μας, δηλαδή να θεωρήσουμε τον εαυτό μας τον πιο αμαρτωλό, λέγοντας ότι πειραζόμαστε λόγω των αμαρτιών και της υπερηφάνειάς μας, και τότε θα φύγει ο διάβολος από μας, διότι πάρα πολύ καίγεται και διώχνεται από την ταπείνωση, από την προσευχή με δάκρυα και από τη νηστεία. Άλλα όπλα στον καιρό του πειρασμού είναι η ανδρεία υπομονή των πειρασμών, η συχνή εξομολόγηση των λογισμών, η ανάγνωση των ιερών βιβλίων, η αποφυγή των ευκαιριών για αμαρτία, η θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποξένωση από τα γήινα κ.ά.
                        Ποια είναι τα οφέλη των πειρασμών στον αγώνα μας με τον εχθρό διάβολο;
                        Το πρώτο όφελος είναι ότι χωρίς πειρασμούς και χωρίς πάλη με τους πειρασμούς δεν μπορούμε να σωθούμε, ούτε έχουμε λόγο για να στεφανωθούμε. Χωρίς πειρασμούς και πνευματικό αγώνα δεν γίνεται δυνατή η σωτηρία της ψυχής. Γι’ αυτό έλεγε ένας ερημίτης: «Αφαίρεσε τους πειρασμούς και δεν σώζεται κανένας άνθρωπος».
                        Έπειτα, οι πειρασμοί μας εξοικειώνουν με την τέχνη του πνευματικού αγώνα, μας ατσαλώνουν στη ζωή, μας βοηθούν να προοδεύουμε ψυχικά. Οι πειρασμοί μας αυξάνουν την πίστη, μας διδάσκουν και μας αναγκάζουν να προσευχόμαστε περισσότερο, να έχουμε εγρήγορση και ζήλο στην εκκλησία, στη νηστεία, στην ανάγνωση ιερών βιβλίων. Οι πειρασμοί μας στέλνουν πιο συχνά για εξομολόγηση, για συμβουλή και για θεία Κοινωνία. Οι πειρασμοί μας ταπεινώνουν, μας δείχνουν πόσο ασθενείς και αδύνατοι είμαστε. Οι πειρασμοί αυξάνουν την υπομονή, την προσευχή, τα δάκρυα, την ταπείνωση και την πίστη μας. Αυτός είναι ο λόγος, ο σκοπός και το όφελος των πειρασμών πάνω στη γη.
                        γ. Κλεόπας Ηλίε, Ρουμάνος ησυχαστής
                        Πηγή: «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» τ. 8, Μάιος-Αύγουστος 2003, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 11. (alopsis.gr)
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Πώς να κάνω τα παιδιά μου να αγαπήσουν τον Χριστό;
                        Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
                        Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Αν δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου...
                        Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
                        Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

                        Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
                      • Συνέχεια Άρθρου ▼
                        Καθαροί στο σώμα, καθαροί και στην ψυχή
                        Καθαροί στο σώμα, καθαροί και στην ψυχήπ. Συμεών Κραγιόπουλος (†) 
                        Γνωρίζουμε όλοι μας ότι δεν μπορούμε να έλθουμε σε κοινωνία με τον Θεό, δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, δεν μπορούμε να απολαύσουμε τον Θεό, αν δεν έχουμε καθαρότητα. Καθαρότητα ψυχής και σώματος. Διότι οι πιο πολλές αμαρτίες γίνονται δια μέσου του σώματος. Βέβαια, είναι η ψυχή που λειτουργεί, είναι η ψυχή που εκδηλώνεται δια μέσου του σώματος, αλλά όμως συμμετέχει και το σώμα.
                        Όταν αμαρτάνουν τα μάτια μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τ’ αυτιά μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, γενικώς το σώμα, αυτό το συγκεκριμένο σώμα, το υλικό σώμα, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν, ας πούμε, παραδίνεται κανείς στο φαγοπότι, πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν παραδίνεται σε άλλες ευχαριστήσεις, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Και αν ποτέ ο άνθρωπος μπει στον δρόμο της καθαρότητος και αρχίσει να καθαρίζεται, και αρχίσει ο Θεός να τον καθαρίζει, θα καθαρίζει και το σώμα και την ψυχή. Και τα δύο.
                        Όλοι ξέρουμε τον μακαρισμό που είπε ο Κύριος· «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και φυσικά, δεν μπορεί να είναι καθαρή η καρδιά, αν δεν είναι και το σώμα καθαρό. Και δεν μπορεί να είναι καθαρό το σώμα, αν δεν είναι και η καρδιά καθαρή. Οι καθαροί τη καρδία θα δουν τον Θεό. Επειδή ο Θεός θέλει να έλθει σε κοινωνία μαζί μας, θέλει να εμφανισθεί σ’ εμάς, θέλει να κατοικήσει μέσα μας, θέλει να μας γεμίσει με τη Χάρι του, με την παρουσία του, μας καθαρίζει πρώτα και ύστερα έρχεται και μένει μέσα μας ή, όταν έλθει ο Θεός μέσα μας, η Χάρις του, δεν μπορούμε να είμαστε ακάθαρτοι. Καθαριζόμαστε.


                        Όταν κανείς δεν προσέχει και λερώνει το σώμα του, λερώνει την ψυχή του, και να είναι μέσα του ο Θεός, φεύγει. Ή, όπως έχουμε πει, η Χάρις του Βαπτίσματος που έχουμε μέσα μας, υποχωρεί και μένει ανενέργητος. Κοινωνούμε του σώματος και του αίματος του Χριστού. Παίρνουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό, το σώμα του και το αίμα του. Αυτό σημαίνει ότι μένει μέσα μας ο Χριστός δια της Χάριτός του. Μένει, αν είμαστε καθαροί. Μένει, αν προσέχουμε και μένουμε καθαροί. Καθαροί στο σώμα και στην ψυχή.
                        Έχουμε υπ’ όψιν μας μερικούς ανθρώπους που έχουν μια ευαισθησία στην καθαρότητα· την καθαρότητα την υλική, θα λέγαμε. Να έχουν καθαρό σπίτι, να έχουν καθαρά ρούχα, γενικώς να είναι ντυμένοι καθαρά, να κάθονται σε καθαρό μέρος, να κινούνται σε καθαρούς χώρους κλπ. Έχουν μια ευαισθησία. Δεν δέχονται, ας πούμε, δεν μπορούν, δεν αισθάνονται καλά να καθίσουν όπου να ‘ναι, να βρεθούν όπου να ‘ναι ή να ‘χουν τον χώρο τους, το δωμάτιό τους, το γραφείο τους, το σπίτι τους, ας πούμε, ακάθαρτο ή ημιακάθαρτο. Θέλουν να είναι πολύ καθαρό το σπίτι· τα πάντα. Είναι άλλοι βέβαια οι οποίοι δεν πολυδίνουν σημασία.
                        Δεν το εξετάζουμε τώρα από την πλευρά ποιος έχει δίκαιο σ’ αυτό και ποιος δεν έχει, αλλά το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα, για να καταλάβουμε τα πνευματικά. Στα πνευματικά πρέπει να έχουμε αυτή την ευαισθησία. Να είμαστε καθαροί. Ο άνθρωπος βέβαια δεν μπορεί να είναι καθαρός, ό,τι και να κάνει· ο Θεός τον καθαρίζει. Αλλά ο Θεός αυτό θέλει· να μας καθαρίσει. Όμως εμείς αν δεν προσέχουμε, καθιστούμε τον εαυτό μας ακάθαρτο. Μπορεί να καθαρίζει η νοικοκυρά το σπίτι, αλλά αν δεν προσέχουν τα άλλα μέλη του σπιτιού ή και η ίδια καμιά φορά, το σπίτι είναι πάλι ακάθαρτο.
                        Ο Θεός, εφόσον είμαστε παιδιά του, εφόσον προσευχόμαστε και αναφερόμαστε σ’ αυτόν και καλή ώρα τώρα είμαστε στην εκκλησία, είναι δυνατό να μην το δέχεται αυτό, να μην κλίνει πάνω μας, να μη μας καθαρίζει;


                        Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Συνάξεις Τριωδίου Β’ “, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 236
                        https://www.koinoniaorthodoxias.org/pnemvatiki-zwi/katharoi-sto-soma-katharoi-kai-stin-psixi/

                        Πηγή: https://paterikos.blogspot.com/2025/03/blog-post_14.html
                        Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                        Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                        Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!

                        Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!