Ο Τούρκος Άγιος που εορτάζει την παραμονή των Χριστουγέννων
Ανάγνωση σε 1.7 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Λίγοι γνωρίζουν ότι ανάμεσα στους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχει και ένας Τούρκος, που διασώθηκε μόνο το Μουσουλμανικό όνομά του.
Πρόκειται για τον Αχμέτ, που εορτάζει την παραμονή των Χριστουγέννων και ο οποίος δεν δίστασε, όταν τον ρώτησαν σε μια συγκέντρωση πλουσίων, ανήκε και ο ίδιος σ' αυτή την τάξη, τι είναι το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο, να διαλαλήσει άφοβα: «Η πίστη των Χριστιανών».
Το Θείο Βρέφος του άνοιξε τα μάτια της ψυχής και του αποκαλύφθηκε με θαυμαστό τρόπο η Αλήθεια. Συζούσε με μια νεαρή Ορθόδοξη Ρωσίδα σκλάβα.
Και είχε ως δούλη άλλη μια Ορθόδοξη Ρωσίδα, ηλικιωμένη αυτή, η οποία εκκλησιαζόταν, λάμβανε το αντίδωρο και το έπαιρνε και στο σπίτι και μερικές φορές έφερνε και αγιασμό.
Η σύντροφος του Αχμέτ, της το επέτρεπε ο ίδιος, και αντίδωρο έτρωγε και αγιασμό έπινε. Πολλές φορές ο Αχμέτ αισθανόταν μια ευωδιά να εξέρχεται από το στόμα της.
Αλλά το μυαλό του καθόλου δεν πήγαινε ούτε στο αντίδωρο, ούτε στον αγιασμό και έσπαγε το κεφάλι του να καταλάβει, παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις της συμβίας του ότι δεν έτρωγε κάτι ξεχωριστό απ' αυτόν, από τι φαγητό προερχόταν αυτή η μοσχοβολιά. Και επέμενε.
Τελικά η νεαρή Ρωσίδα κατάλαβε ότι ήταν το αντίδωρο αυτό που προκαλούσε την αρωματισμένη αναπνοή της και του εξήγησε ποιος είναι ο Χριστός, πόσο ζωντανή είναι η Χριστιανική πίστη και πόσο ωφελεί τις ψυχές των ανθρώπων.
Προβληματίστηκε, αλλά γνώμη δεν άλλαξε. Από περιέργεια μια μέρα πήγε στην εκκλησία. Εκεί λειτουργούσε ο Πατριάρχης. Και είδε το παράδοξο γι' αυτόν φαινόμενο, όταν ευλογούσε ο Πατριάρχης, να εκπορεύονται φωτεινές ακτίνες προς τα κεφάλια των Χριστιανών, όχι, όμως, προς το δικό του.
Δεν ήθελε άλλη απόδειξη. Συγκλονίστηκε, κατέφυγε σε ιερέα και βαπτίστηκε. Πλέον στράφηκε με ταπείνωση στο Θεό. Και μετά από βασανιστήρια τον αποκεφάλισαν.
Με την καινούργια ζωή του και με τη μαρτυρία του μαρτυρίου του βοήθησε ανθρώπους, να συναισθανθούν την ανάγκη να διαλύσουν τα σκοτάδια μέσα τους, να αλλάξουν τις διαθέσεις τους και να ποθήσουν, όπως αυτός τον πόθησε πολύ, τον Χριστό.
Ο Αχμέτ κατάλαβε κάτι, που εμείς δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Ή αν το καταλαβαίνουμε, το λησμονούμε γρήγορα. Πως δεν σωζόμαστε μόνοι μας, ούτε σώζεται από εμάς ο κόσμος.
Ένας είναι ο μοναδικός σωτήρας, ο Χριστός. Αυτός σώζει κάθε διάσταση της ζωής μας, το σώμα και την ψυχή μας. Πως μόνο Εκείνος μπορεί να ανατείλει τον ήλιο της ελπίδας και στο καταθλιπτικότερο σκοτάδι.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Αγιος Πορφύριος: Χτίσε το παρόν με τον Χριστό και το μέλλον θα γίνει καλύτερο με τον Χριστό
Όταν κάνης ένα αγώνα για τον Χριστό, πρέπει να τον κάνης με όλη σου την καρδιά.
Το Ψαλτήρι να το διαβάζετε αργά και καθαρά. Να ξέρης ότι το Ψαλτήρι μας μαθαίνει να γνωρίσουμε και ν’ αγαπήσουμε τον Θεό.
Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, διότι η υπομονή είναι αγάπη και χωρίς αγάπη δεν μπορείς να έχης υπομονή.
Να ξέρης ότι ο παραμικρός γογγυσμός κατά του αδελφού μας επηρεάζει την ψυχή μας και μετά δεν μπορούμε να προσευχηθούμε.
Ξέρεις τι θα πη μοναχός; Πρώτον ν’ αγαπάς τον Θεό και δεύτερον να κλαις και να θρηνής σε όλη σου την ζωή για την ανθρωπότητα.
Να κάνωμε υπομονή και να έχωμε ειρήνη.
Για να σωθούμε πρέπει να γίνωμε καλοί Χριστιανοί, να εξομολογούμαστε,
να εκκλησιαζώμαστε, να κοινωνάμε, να διαβάζωμε το Ευαγγέλιο και βίους
Αγίων και να ελεούμε τους πτωχούς.
Να λέτε την ευχή καθαρά και ειρηνικά· όχι βιαστικά.
Δεν πρέπει να κρύβης στην εξομολόγησή σου τίποτε.
Να αγαπάς όλο τον κόσμο και να συγχωρής.
Δεν πρέπει να απελπιζώμαστε όσο κι αν μας απορρίπτουν οι άνθρωποι, διότι έχομε τον Θεό που μας αγαπά και θέλει την σωτηρία μας.
Θα κάνουμε προσευχή να μετανοήση ο Στάλιν, όχι να πεθάνη. (Το είπε σε
κάποιον που του ζήτησε να προσευχηθή για να πεθάνη ο Στάλιν).
Το παρόν να σε ενδιαφέρη, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν
ήδη έχει περάσει, δεν μπορείς να το διορθώσης, αλλά να σε ενδιαφέρη το
παρόν. Χτίσε το παρόν με τον Χριστό και το μέλλον θα γίνη καλύτερο με
τον Χριστό.Στο τέλος θα νικήση η Ορθοδοξία, όμως εγώ τότε δεν θα ζω.
Θα ‘ρθη καιρός που θα πέσουν οι κοιλιές.
Εγώ τον καρκίνο δεν τον φοβάμαι, δεν τον σκέφτομαι, δεν τον φέρνω μπροστά μου να τον κοιτώ να τρέμω, αλλά τον σέρνω πίσω μου.
Όταν δεν φοβάσαι τον θάνατο, δεν υπάρχει θάνατος. Δεν λέει
“μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν;”. Αν αναστηθή ο άνθρωπος, ζη
δηλαδή τον Χριστό που είναι ζωή, δεν υπάρχει γι’ αυτόν θάνατος.
Άμα δεν καταλάβης καλά το βάθος της Θρησκείας μας και να μπης εκεί να
την ζήσης, δεν γίνεται (προκοπή). Τώρα, (δηλαδή), πέφτουμε,
σηκωνόμαστε, εξομολογούμαστε, πάλι ξαναπέφτουμε και είναι ένας αγώνας
και μία αγωνία και ένα άγχος η Θρησκεία.
Η Θρησκεία είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός. Είναι λαχτάρα του Θεού.
Έχω καταλάβει ότι το μυστικό (της πνευματικής ζωής) είναι ο έρωτας
στον Χριστό. Ό,τι άλλος έρως δεν έχει καμμία αξία, είναι πρόχειρος. Ο
κόρος οδηγεί σε απελπισία, πέφτει ο άνθρωπος και πολλές φορές
αυτοκτονεί. Όταν αγαπήσης τον Χριστό, θέλεις να υποφέρης για τον Χριστό.
Και αυτή η αγάπη, αυτός ο έρωτας, αυτός ο ενθουσιασμός και αυτή η
αφομοίωσις σε φέρνει σε μια κατάσταση ορισμένες στιγμές (που) ούτε
αρρώστια, ούτε πόνος, ούτε τίποτα, (δεν αισθάνεσαι). (Αυτό όμως) δεν
είναι πάντοτε, είναι κάποιες στιγμές.
Προσκυνάω νοερώς.
Μεγάλη χαρά είχα τότε που έγινα μοναχός, δεν εξηγείται αυτό,
ούτε λέγεται· ανείπωτα πράγματα, ανέκφραστα. Όπως τότε που είχα γίνει
μοναχός μου είχε έρθει μια χαρά, (έτσι) μία τέτοια χαρά μου ήρθε σήμερα.Από τότε που έγινα μοναχός και διάβασα την (Α’) Επιστολή του
αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, (ανοίχθηκαν) νέοι ορίζοντες, (και μου ήρθαν)
δάκρυα χαράς και ευφροσύνης για την αγάπη και την θυσία του Χριστού
μας.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Δ΄ Νηστειών) & η ομολογία απιστίας ενός πονεμένου πατέρα!
"Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία...": η ομολογία της ολιγοπιστίας ενός πονεμένου πατέρα & η έκκληση για ενίσχυση της πίστης (το σημερινό ευαγγέλιο).Σχετικό αφιέρωμα: Δαιμονισμός & Επιστήμη: Α, Β, Γ, ΔΆγιος Ιωάννης της Κλίμακος και μοντέρνος πολιτισμός (Δ΄ Κυριακή των νηστειών, του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, ενός από τους βαθύτερους συστηματικούς αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς - του οποίου η μνήμη τιμάται στις 30 Μαρτίου)
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ο Χριστιανός χρειάζεται δύο πτέρυγας διά να πετάξει να υπάγει εις τον Παράδεισον»
<<Πρέπει ακόμη να στοχασθώμεν πως ο Πανάγαθος Θεός «μισεί» τον υπερήφανον και αγαπά τον ταπεινόν. Και όχι μόνον ο Θεός, αλλά και ημείς, όταν ιδούμε τινά ταπεινόν, τον βλέπομεν ως Άγγελον, μας φαίνεται ν’ ανοίξωμεν την καρδίαν μας να τον βάλωμεν μέσα και όταν ιδούμεν τινά υπερήφανον, τον βλέπομεν ως τον διάβολον, γυρίζομεν το πρόσωπόν μας εις άλλο μέρος να μην τον βλέπωμεν.Ας φύγωμεν, λοιπόν, αδελφοί μου από ...την υπερηφάνειαν, διότι η ταπείνωσις είναι Αγγελική οδός, είναι δρόμος οπού μας πηγαίνει εις τον Παράδεισον!Εδώ πως πηγαίνετε;Την ταπείνωσιν αγαπάτε ή την υπερηφάνειαν;Όστις αγαπά την ταπείνωσιν ας σηκωθή επάνω να μου το ειπή, να τον ευχηθώ. «Εγώ, άγιε του Θεού, αγαπώ την ταπείνωσιν», λέγει κάποιος.Έκβαλε τα φορέματά σου, ενδύσου πενιχρά φορέματα και γύρισε εις την αγοράν. Δεν το κάμνεις; Εντρέπεσαι; Κάμε άλλο. Κόψε το μισό σου μουστάκι και έβγα εις το παζάρι. Μήτε και αυτό το κάμνεις; Δεν το λέγω δι’ εσέ μόνον, αλλά διά να το ακούσουν και οι άλλοι να μη λέγετε ότι είσθε ταπεινοί.Με βλέπετε και εμέ με αυτά τα γένεια; Είναι γεμάτα υπερηφάνειαν και ο Θεός να την ξερριζώση από την καρδίαν μας. Ο Χριστιανός χρειάζεται δύο πτέρυγας διά να πετάξη να υπάγη εις τον Παράδεισον: Την Ταπείνωσιν και την Αγάπην!>>!!Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779)πηγή: dromokirix.grhttps://simeiakairwn.
Ο σταυρός που δεν κάνουμε σωστά, δεν είναι σταυρός!
Όπως σε ένα έγγραφο, όταν δεν αποτυπώνεται σωστά η σφραγίδα, το έγγραφο δεν έχει ισχύ και είναι άκυρο, έτσι και ο σταυρός που δεν κάνουμε σωστά, δεν είναι σταυρός! Πρέπει να γίνεται σωστά! Μέτωπο, κοιλία και στις 2 ωμοπλάτες. Ο σταυρός που κάνουμε, συμβολίζει και την δική μας σταύρωση, την σταύρωση των παθών και του θελήματός μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι, δεν γνωρίζουν την δύναμη του σταυρού και κάνουν ένα σταυρό, που μόνο σταυρός δεν είναι. Κινούν τα χέρια τους, λες και ανακατεύουν τον αέρα ή σαν να δέρνουν τον αέρα. Κάνουν ένα σταυρό ανάποδο, ένα σύμπλεγμα, ένα ορνιθοσκάλισμα! Είναι μεγάλη βλασφημία αυτό το πράγμα! Από τους 1000 που κάνουν τον σταυρό τους στην Εκκλησία, μόνο οι 2 τον κάνουν σωστά... Ιεροκήρυκος Δημητρίου Παναγοπούλουπηγή
Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτό που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μάς, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι. Μπορούμε να πούμε ότι είναι το προσωπείο και η μάσκα την οποία χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε εξωτερικά και να γινόμαστε δεκτοί από όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε και το προσωπείο της θρησκευτικότητος. Αυτό είναι το «φαίνεσθαι». Υπάρχει όμως και το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς.
Η Ορθοδοξία επιδιώκει να φανερώση αυτό το βάθος. Συνήθως, η φαρισαϊκή δικαιοσύνη ενδιαφέρεται για το εξωτερικό, για μία επιδερμική ηθική, ενώ η Ορθοδοξία ενδιαφέρεται για τον πυρήνα της υπάρξεως του ανθρώπου. Όλα τα πατερικά κείμενα αναφέρονται στο πως θα ελευθερωθή ο νούς από την δουλεία του στα πάθη, στην λογική και στις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, χρησιμοποιώντας ένα χαριτωμένο περιστατικό που αναλύει πολύ παραστατικά αυτήν την πλευρά της ζωής μας, γράφει:
«Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβωμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες που χωρίς να φαίνωνται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους. Επί παραδείγματι: Με την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με την διάκρισι η δεινότης, με την φρόνησι η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία, με την χαρά η οίησις, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκρισις, με την ησυχία η ακηδία και η οκνηρία, με την αγνότητα η πικρή συμπεριφορά, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία. Σε όλα δε αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο ή μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία».
Αυτό το κείμενο παρά την απλότητά του είναι συνταρακτικό. Φανερώνει όλη την αδυναμία μας, αλλά και την υποκριτική κατάσταση στην οποία ζούμε καθημερινά. Άλλοι είμαστε εξωτερικά και άλλοι είμαστε εσωτερικά. Να σημειώσω μερικές περιπτώσεις.
Μέ την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία. Εν ονόματι, δηλαδή, της φιλοξενίας, χάριν του άλλου, ικανοποιούμε το πάθος της γαστριμαργίας.
Μέ την αγάπη συνδέεται η πορνεία. Όλοι σήμερα μιλούν για την αγάπη. Αλλά κάτω από την αρετή της αγάπης κρύπτεται η πορνεία, η επιθυμία ικανοποιήσεως της φιληδονίας. Γι' αυτό και οι περισσότεροι σήμερα είναι απελπισμένοι από την προσφερόμενη αγάπη. Όλα τα τραγούδια μιλούν για την αγάπη, αλλά μέσα σ αυτήν την κατάσταση αγάπης κρύβεται η αντιμετώπιση του άλλου σαν αντικειμένου ηδονής.
Ο άνθρωπος και σ' αυτήν την περίπτωση έχει μεταβληθή σε νούμερο, αριθμό. Άλλωστε, η αγάπη, κατά την Ορθόδοξη Παράδοση, είναι καρπός και αποτέλεσμα απάθειας.
Μέ την πραότητα συμπλέκεται η υπουλότης. Κάνουμε τον πράο, τον γλυκομίλητο και όμως μέσα μας κρύβουμε δηλητήριο.
Μέ την αγνότητα συμπλέκεται η πικρή συμπεριφορά. Υπάρχουν μερικοί που καλλιεργούν την εγκράτεια και την αγνότητα και όμως διακρίνονται για υπεροψία, αφού κατακρίνουν τους άλλους ανθρώπους. Εκείνος που είναι αγνός πραγματικά πρέπει να διακρίνεται από την πνευματική και ψυχική αγνότητα, που συνδέεται με την αγάπη πρός τους άλλους.
Έτσι διαρκώς είμαστε θεατρίνοι και παίζουμε θέατρο. Παίζουμε θέατρο, όταν με τον τρόπο της προσευχής επιδιώκουμε να προσελκύσουμε την προσοχή των άλλων και το χειρότερο επιδιώκουμε να καλύψουμε την ασθένεια της ψυχής. Όταν με το σεμνό σχήμα και το παραπέτασμά της κατηφείας κρύπτουμε «τήν ενυπάρχουσαν θρασύτητα» και τα αίσχη της ψυχής, όπως λέγει ο όσιος Νείλος. Παίζουμε θέατρο, όταν κοπτόμαστε για την δικαιοσύνη και την ισότητα, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε οι πιό άδικοι και οι μεγαλύτεροι τύραννοι στους γύρω μας. Παίζουμε θέατρο, όταν παρουσιαζόμαστε ότι ενδιαφερόμαστε για τους άλλους και ότι θυσιαζόμαστε γι' αυτούς, ενώ επιδιώκουμε την εκμετάλλευση κάθε καταστάσεως. Παίζουμε θέατρο, όταν κάνουμε τον δυστυχισμένο, τον λυπημένο, τον περιφρονημένο, για να δημιουργήσουμε ανάλογες εντυπώσεις και να αποσπάσουμε το ενδιαφέρον των άλλων. Χρησιμοποιούμε συνεχώς μία μάσκα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Γι' αυτό πρέπει να προσέξουμε τον βάτραχο, όταν αντλούμε νερό, δηλαδή να προσέχουμε μήπως εξασκώντας τις αρετές ταυτόχρονα καλλιεργούμε τα πάθη.
«Τό πολίτευμα του Σταυρού» Αρχιμ. Ιεροθέου Σ. Βλάχου
Στή σύγχρονη κοινωνία υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που τηρούν αρνητική στάση απέναντι στην Εκκλησία και ειδικότερα στους κληρικούς και τους συνειδητούς χριστιανούς. Εκδηλώνονται με ποικίλες αντιδράσεις. Δύο είναι οι κύριες αιτίες. Πρόκειται για ανθρώπους που είναι φανατικοί οπαδοί αντιθρησκευτικών ιδεολογιών και επιδιώκουν με συκοφαντίες να μειώσουν το κύρος της Εκκλησίας και να εμποδίσουν τη διάδοση του μηνύματός της στο λαό. Θέλουν την Εκκλησία στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, αφού δεν μπορούν να την εξαλείψουν. Η άλλη αιτία είναι η καθαρότητα της διδασκαλίας της ηθικής ζωής, που προβάλλει η Εκκλησία και ενοχλεί τους αμαρτωλούς. Οι βυθισμένοι στο βούρκο δεν θέλουν να ακούν για μετάνοια και απελευθέρωση από την αμαρτία. Έχουν συνηθίσει στο σκοτάδι και αρνούνται το φώς των εντολών του Ευαγγελίου.
Η εμπάθεια των ανθρώπων αυτών πρός τους συνανθρώπους τους που θρησκεύουν είναι αδικαιολόγητη, αφού η Εκκλησία απλώς διδάσκει και πείθει, χωρίς να υποχρεώνει κανένα να την ακολουθήσει. Όπως εκείνοι είναι ελεύθεροι να επιλέγουν αυτό που θέλουν, έτσι και η Εκκλησία είναι ελεύθερη να διδάσκει το λόγο του Θεού. Οι εμπαθείς βέβαια αρνούνται την ελευθερία στην Εκκλησία, γιατί θεωρούν ότι η διδασκαλία της είναι ολέθρια για τη ζωή των ανθρώπων!
Η τυφλή εμπάθεια πολλές φορές εκδηλώνεται κατά συγκεκριμένων προσώπων, που έχουν ιδιαίτερη δραστηριότητα και επηρεάζουν περισσότερο το λαό να ακολουθεί τη διδασκαλία του Χριστού και την παράδοση της Εκκλησίας.
Ο αείμνηστος Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης κατά τη διάρκεια της πολυκύμαντης ιερατικής του διακονίας, είχε δεχθεί πολλές φορές τα βέλη των εμπαθών και αντίχριστων ανθρώπων, χωρίς όμως να τον πληγώσουν, γιατί είχε την ασπίδα της πίστεως.
Σχετικά με την τακτική των εμπαθών, έλεγε: «Οι άνθρωποι αυτοί, και το καλόν εάν επιθυμής να κάμης, θα σε επικρίνουν, βλέποντες το καλόν ως κακόν, διότι βλέπουν αυτό όχι με την κρυσταλλίνην διαύγειαν της υπό του Ευαγγελίου διαφωτιζομένης συνειδήσεως, αλλά με τάς χρωματιστάς διόπτρας της διαφόρων χρωμάτων πολιτικής των ιδεολογίας».
Πολλοί χριστιανοί, που δεν έχουν την εμπειρία των κληρικών, ταλαντεύονται και ανησυχούν από τις επιθέσεις των εμπαθών κατά της Εκκλησίας. Αδίκως όμως. Η Εκκλησία είναι αήττητη. Μας διαβεβαίνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Τίποτε δεν είναι ίσο με την Εκκλησία. Όσοι την πολέμησαν χάθηκαν. Ενώ η Εκκλησία ανέβηκε πάνω από τους ουρανούς. Τέτοια δύναμη έχει η Εκκλησία· όταν πολεμείται, νικάει· όταν την εχθρεύονται, υπερισχύει· όταν βρίζεται, γίνεται λαμπρότερη· δέχεται τραύματα και δεν πέφτει από τις πληγές· κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται· δέρνεται από τρικυμίες, αλλά δεν ναυαγεί· παλεύει, αλλά μένει αήττητη· αγωνίζεται σκληρά, αλλά δεν νικάται». Γι’ αυτό και συμβουλεύει ο Άγιος τον κάθε χριστιανό πως πρέπει να νιώθει την Εκκλησία: «Τίποτε δεν είναι ισχυρότερο από την Εκκλησία. Η ελπίδα σου είναι η Εκκλησία, η σωτηρία σου είναι η Εκκλησία, το καταφύγιό σου είναι η Εκκλησία. Είναι πιό ψηλή από τον ουρανό, είναι πιό πλατιά από τη γή. Δεν γερνάει ποτέ, αλλά διατηρείται πάντοτε ακμαία».
Που να βρω υλικό στο διαδίκτυο για χριστιανική διαπαιδαγώγηση;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Έχεις άγχος;
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως, η Ιερά Μητρόπολις Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης ανακοινώνει ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά τη συνεδρίαση αυτής τη 11ην Μαρτίου 2025, απεδέχθη ομοφώνως την εισήγηση για την κατάταξη του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Γκαγκαστάθη εις τας Αγιολογικάς Δέλτους της Εκκλησίας, και υπέβαλε σχετικό αίτημα προς την Α.Θ. Παναγιότητα, τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο. Στο επίσημο συνοδικό έγγραφο αναφέρεται: «Υποβληθέντος αιτήματος του Σεβ. Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσοστόμου… απεφασίσθη η αναγραφή εις τάς Αγιολογικάς Δέλτους της Εκκλησίας του ιερέως Δημητρίου Γκαγκαστάθη, άνθρωπος πανθομολογουμένως της αγιότητος και του ορθοδόξου βίου, υπό του χριστεπωνύμου πληρώματος…» Καθωρίσθη δε ως ημέρα μνήμης του η 29η Ιανουαρίου, ημέρα της κοιμήσεώς του. Ο παπα-Δημήτρης, ως ηγάπα και απεκάλει αυτόν ο λαός, υπήρξε ιερεύς της προσευχής, της ταπεινώσεως και της αδιάλειπτου διακονίας. Η φήμη της αγιότητός του παραμένει ζωντανή, και πλήθος πιστών συνεχίζει να καταφεύγει στις προσευχές του. Η Ιερά Μητρόπολις Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης, μετά προσευχής και ευλαβείας, αναμένει την απόφασιν της Μητρός Εκκλησίας, διά της Α.Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου, διά την επίσημον καταγραφήν του μακαριστού ιερέως μεταξύ των Αγίων. Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως+ Ο Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης Χρυσόστομος Ποιός ήταν ο Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης Γεννήθηκε στις αρχές του αιώνος μας, και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1902 στο χωριό Πλάτανος, όπου αργότερα, επί 42 συναπτά έτη, εχρημάτισε ο καλός ποιμήν των λογικών προβάτων. Εκοιμήθη το 1975, στις 29 Ιανουαρίου εν ειρήνη. Πρόκειται για μια οσιακή μορφή, καίτοι έζησε ως έγγαμος στον κόσμο. Υπήρξε προικισμένος με πολλά χαρίσματα, με πολλή επιμέλεια, καθαρότητα συνειδήσεως, άλαλο πίστη, βαθειά ταπείνωση και με πληρότητα αγάπης στο Θεό και τον πλησίον. O Πλάτανος είναι μια μικρή κωμόπολη, ένα μεγάλο χωριό, 15 χιλιόμετρα δεξιά από την πόλη των Τρικάλων, στη Θεσσαλία. Ο πατήρ Δημήτριος είχε σημεία θαυμαστά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Κι αυτά που παρέλαβε από το Θεό τα καλλιέργησε με φιλότιμο, τα αύξησε και πάντοτε ταπεινά και για τη δόξα του Θεού και μόνον. Όταν ο Θεός βρει τέτοια σκεύη τα αξιοποιεί, τα πλουτίζει και χαριτώνεται η ζωή τους και κοντά σ’ αυτούς και όσοι πλησιάζουν σ’ αυτές τις πνευματικές θερμάστρες, σ’ αυτά τα λιμάνια. Ο παπα-Δημήτρης δεν έτυχε σπουδών. Με δυσκολίες τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του. Ήταν βοσκός προβάτων. Όπου κι αν βρισκόταν είχε μνήμη Θεού, μνήμη θανάτου και έκλεινε τα πρόβατα στη στάνη και πήγαινε με δάκρυα και εκκλησιαζόταν. Όταν αυτό δεν μπορούσε να το κάνει, γονάτιζε εκεί που ήταν στα βουνά και έκλαιγε, ζητώντας το έλεος του Θεού, διότι βρισκόταν μακράν του οίκου του Θεού. Διάβαζε με πολλή κατάνυξη βίους αγίων και τους αισθανόταν φύλακες, ευεργέτες και προστάτες. Είχε αίσθηση ζώσα της παρουσίας των. Τους κρατούσε κοντά του η καθαρότης του βίου του. Και όπως ετόνιζε η εργασία φέρνει την αξία. Αισθανόταν πως θα πρέπει να τον προστατεύουν οι άγιοι και δεν έκανε τίποτε εάν δεν ξεκινούσε από το Θεό κι εάν δεν κατέληγε στο Θεό. Δηλαδή, αν έφευγε το πρωί για να φυλάξει τα πρόβατα, θα περνούσε πρώτα από τους Ταξιάρχες, ένα ναό του 1600, κατανυκτικό, με τοιχογραφίες, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Εκεί, έμαθε για το Θεό και από την ευλαβέστατη γιαγιά του και τους ευσεβείς γονείς του τα ιερά γράμματα και του Θεού τα πράγματα. Έλεγε: «να με προστατεύετε, να με φυλάξετε, να γυρίσω και πάλιν στον οίκο σας, να σας πω το ευχαριστώ». Πρώτα στον οίκο του Θεού και μετά στις δουλειές και πάλιν στον οίκο του Θεού και μετά στο σπίτι. Αυτό ήταν το πρόγραμμα της ζωής του. Η ζωή του ήταν Ευχαριστιακή. Όπου κι αν ήταν είχε αναφορά στο Θεό. Στο χωράφι και παντού, στο βουνό, έψαλλε και ευχαριστούσε αδιαλείπτως. Εύρισκε το απερίγραπτο, τη χαρά του Θεού, την ευλογία Κυρίου. Ερχόταν, δηλαδή, στην μακαριά κατάνυξη, στο χαροποιό πένθος, για το οποίο ομιλούν οι Πατέρες. Φυσικά, ο Γέροντας είχε δικό του τρόπο με τον οποίο βίωνε τα του Θεού. Εμείς είμαστε αμέτοχοι αυτών των καταστάσεων και πολλές φορές ούτε καν τα πιάνουμε, σαν να ’ναι μια ξένη γλώσσα. Θ’ αναφέρω ένα περιστατικό που δείχνει ότι τον είχε κατά κάποιο τρόπο εκλέξει ο Θεός για την ιερή του πορεία και την ευλογημένη αποστολή του. Με συνέπεια ευαρέστησε το Θεό. Και τούτο με την άμεμπτο και καθαρή κατά Χριστό πολιτεία του. Ένα βράδυ ενώ αναπαυόταν στο φτωχό σπίτι του ήρθε ένας γέροντας και τον ξύπνησε, λέγοντας του: «σήκω παιδί μου γρήγορα, το σπίτι θα πέσει». Ξανά, δεύτερη φορά, τον ξύπνησε. Και στο τέλος, τον ξύπνησε κανονικά. Βγαίνουν από το σπίτι και αμέσως το σπίτι έπεσε! Ο γέροντας ήταν ο άγιος Νικόλαος. Είχαν στο χωριό ναό αφιερωμένο στον άγιο Νικόλαο. Αυτός ήρθε και τον προστάτευσε. Μόλις βγήκε ο παπα-Δημήτρης, αμέσως το σπίτι κατέρρευσε. Ούτε τρίχα δεν πέφτει από τον άνθρωπο που τον προστατεύει ο Θεός. Κι’ όταν επιτρέψει κάτι για να φανεί η πίστη του, η υπομονή του, το μεγαλείο της αρετής του, θα του δώσει και τα μέσα να το ξεπεράσει: την υπομονή, την μακροθυμία, την αγάπη, τα πνευματικά όπλα, που οι Γέροντες έχουν σε πλεονασμό και έτσι ξεπερνούν και την μεγαλύτερα δοκιμασία και θλίψη. Παρέλειψα να πω ότι ο παπα-Δημήτρης νυμφεύθηκε την Ελισάβετ και απέκτησε εννέα θυγατέρες. Κι όταν ήρθε η ώρα να πάει στο στρατό επήγε στους Ταξιάρχες, προσκύνησε και έκανε συμφωνητικό λέγοντας: «σας ζητώ μια χάρη. Εγώ σας υπηρετώ από μικρό παιδί. Καθαρίζω καντήλια, κάνω ό,τι μπορώ. Θέλω να με φέρετε πίσω χωρίς να με αγγίξει κανένα κακό. Είστε υποχρεωμένοι. Ζητώ κι’ εγώ ένα ρουσφέτι». Επήγε στη Μικρά Ασία. Σε όλους τους κινδύνους που αντιμετώπιζε, τον έσωζαν. Έλεγε: «στη Σμύρνη σφάζουν, κάνουν, εμένα έρχονται, μου δίνουν ένα άλογο και μου λένε: φύγε στον Τζεσμέ. Βρίσκομαι στο τάδε μέρος με τρεις άλλους” σκοτώνονται δύο από 150 ιππείς. Εμένα μου λένε, μη φοβάσαι, εμείς είμαστε μαζί σου. Θα πας εννιά παρά τέταρτο στο τάδε μέρος να προλάβεις το τελευταίο πλοίο για να πας για τη Χίο. Κι όπως είπαν, ούτε ένα μπάτσο από πουθενά». Αργότερα πέρασε ισχυρές δοκιμασίες, στην εποχή του εμφυλίου πολέμου, επειδή αυτός μιλούσε για Χριστό, πατρίδα, οικογένεια, τον έβαλαν στο στόχαστρο, τον απείλησαν, τον αποκήρυξαν και πολλές φορές αποπειράθηκαν να τον σκοτώσουν και όλο σωζόταν. Αναφέρω, μια από τις πολλές θαυμαστές περιπτώσεις. Είναι όλα καταγραμμένα στο ημερολόγιο που κρατούσε από μικρό παιδί, το οποίο μας έδωσε σε χειρόγραφα χαριτωμένα, απέριττα, αλλά με μεγαλείο ψυχής και ηρωικό φρόνημα: «Ήρθα, λέει, Κυριακή πρωί. Μόλις πρόλαβα και βγήκα από την εκκλησία. Ήταν 10 ιππείς και μαζί με τον αρχηγό τους 11 και με κυνηγούσαν στον κάμπο. Οι χωρικοί από την μια πλευρά έβλεπαν το θέαμα και οι απέναντι, από το άλλο χωριό, βγήκαν από την εκκλησία, κι’ έβλεπαν επίσης το θέαμα. Με έβριζαν ελεεινά και τρισάθλια. Δεν μπορώ να πω. Τραγόπαπα και άλλα ελεεινά κλπ., και πυροβολούσαν με τα στην συνέχεια. Οι σφαίρες με τρυπάνε τα ράσα, δεν με τσίμπαγε καμιά. Σαν με φτάσαν στα 50 μέτρα και με περικύκλωσαν, τότε γονάτισα. Σήκωσα τα χέρια στον ουρανό και φώναξα από το βάθος της ψυχής μου. Μιχαήλ αρχιστράτηγε, κινδυνεύω, βοηθήσατε με. Αυτοστιγμεί και οι 11 έγιναν κόκκαλο και άγαλμα. Ο αρχηγός πέφτει από το ζώο κάτω, σπάζει η σπονδυλική του στήλη και αφού είδα εγώ ότι είναι ακίνητοι, ευχαρίστησα το Θεό, τους Ταξιάρχας και τους είπα: να μετανοήσετε, να γίνετε καλοί άνθρωποι, να λέγετε την αλήθεια, να ’χετε το Θεό βοήθεια και αφού τους ευλόγησα -χωρίς να με πειράξουν- πήγα απέναντι, όπου περίμενε το χωριό και μπήκα με όλο το λαό μέσα στην εκκλησία και δώσαμε δόξα στο Θεό που έκανε σήμερα θαύμα». Όλη η ζωή του ήταν μέσα σε τέτοια γεγονότα χωρίς να έχει καθόλου ιδέα για τον εαυτό του. Υπέγραφε ο τελευταίος, ο μικρός παπαδάκος, το σκύβαλο της γης. Το πίστευε, το αισθανόταν. Σε κάθε δυσκολία δεν τάχανε. Όταν του έλεγε η πρεσβυτέρα: «Δεν νοιάζεσαι; τι θα γίνουν αυτά τα κορίτσια; οι άλλοι κάνουν αυτό». «Θα πεθάνω παπάς, όχι μασκαράς. Για το Χριστό θυσιάζομαι, υπέρ των προβάτων. Τι σήμερα, τι αύριο. Μια ψυχή έχουμε. Θα την παραδώσω στα χέρια του Δημιουργού μου». Είχε συνέπεια. Τον καλούσαν να τον πάνε στη Μέση Ανατολή. «Εσείς δεν με σώσατε. Οι Ταξιάρχες με σώσαν και θα αφήσω τους προστάτες μου και το λαό μου για να πάω στη Μέση Ανατολή και στην Αθήνα; Όχι εκεί». Και πράγματι τον σκέπαζε ο Θεός και τον φύλαγε: «Εγώ έχω τον Χριστό κυβερνήτη στη ζωή μου. Δεν τον βαλαν οι άνθρωποι καλά στην καρδιά τους για να νιώσουν το μεγαλείο του. Είναι γλυκύς. Δεν τον αλλάζω με τίποτα. Μια ζωή τον παρακαλώ να με αξιώσει κι’ εγώ να χύσω το αίμα μου γι’ Αυτόν. Κοιμάμαι τόσο αμέριμνα, όπως το πουλί στο αγκάθι και τα ρυθμίζει όλα Αυτός’ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο». Είχε εξ’ ολοκλήρου εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως ένα μικρό παιδί. Εξομολογείτο δε με τέτοια καθαρότητα και ειλικρίνεια, που δεν την συναντάμε ούτε και στα μικρά παιδάκια. Όταν επήγαμε μια φορά να συναντήσουμε τον πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο (με τον πατέρα Δημήτριο) (πήγαμε 2 φορές και ήρθε ο πατήρ Φιλόθεος 2 φορές στο χωριό και συλλειτούργησαν), του λέει ο πατήρ Φιλόθεος. «Είσαι ασθενής. Γιατί έκανες τόσο κόπο και ήρθες μέχρις εδώ; (στην Πάρο)» «Εγώ είμαι ο τελευταίος και ο αμαρτωλός» είπε ο πατήρ Φιλόθεος. «Τα Τρίκαλα έχουν καλούς πατέρες και άξιους». «Ήρθα όχι μόνος μου. Με έφερε ο Θεός. Ήρθα να ξεπλύνω και να ξεκαθαρίσω την ψυχή μου». Όταν δε εξομολογείτο ήταν σαν άγγελος. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη και έκδηλος στο πρόσωπο του. «Τέτοια καθαρή και τελεία εξομολόγηση δεν συνήντησα στα 70 χρόνια που εξομολογώ», είπε ο π. Ζερβάκος. Υπήρξε ένας ζων άγιος. Εις δε το βιβλίο του πατρός Δημητρίου Γκαγκαστάθη, το οποίον προλογίζει ο πατήρ Φιλόθεος (στο τέλος γράφει και ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, πατήρ Αιμιλιανός), ο οποίος τον έζησε από κοντά και ξέρει πολλές εμπειρίες θαυμαστές τον αποκαλεί «ο άγιος παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης». Όταν τον ρωτήσαμε, «γιατί Γέροντα αρχίζετε έτσι τον πρόλογο;» απάντησε. «Διότι, παιδί μου, είναι άγιος. Όταν μου είπαν για την κοίμηση του, άρχισα να προσεύχομαι και να νηστεύω και να ζητώ απ’ τον Θεό να με πληροφορήσει εις ποίαν κατάσταση βρίσκεται. Και κατόπιν από ημέρες μου έδειξε τη δόξα στην οποία ευρίσκεται. Πρόκειται περί αγίου». Και κάτι για τον π. Φιλόθεο, μια και μιλάμε γι’ αυτόν. Στην κοίμηση του πατρός Φιλόθεου μια οικογένεια δικαστικών, είπε στον πατέρα Πορφύριο: «εκοιμήθη ο πατήρ Φιλόθεος». Εκείνος τους είπε: «να πάτε, κι’ εγώ απ’ εδώ θα παρακολουθήσω τη νεκρώσιμο ακολουθία. Η Εκκλησία μας απέκτησε ακόμα ένα άγιο λείψανο». Γυρίζοντας εμείς από την κηδεία, μεσάνυκτα, πήγαμε στον πατέρα Πορφύριο. Ήταν η ώρα 2 μετά τα μεσάνυκτα. Μόλις πήγαμε είπε: «ο παπα-Δημήτρης είναι άγιος άνθρωπος κι’ ας μην πέρασαν πολλά χρόνια. Δεν έχει σχέση. Η αγιότης δεν γίνεται από τα πολλά χρόνια. Για μας τους αδυνάτους αργεί η Εκκλησία. Να φροντίσετε να γίνει επίσημα πλέον, για όλη την Ορθοδοξία η ανακομιδή των λειψάνων του». Οι άνθρωποι του Θεού που γνώρισαν τον π. Δημήτριο τον θεωρούσαν ως σύγχρονο ζώντα άγιο. Μεταξύ αυτών των προσωπικοτήτων που σήμερα λάμπουν στο χώρο της Ορθοδοξίας με την ακτινοβόλο κατά Θεόν πολιτεία τους υπήρξε και ο π. Αμφιλόχιος της Πάτμου, που είχε και αλληλογραφία με τον παπα-Δημήτρη. Θεωρούσαν άγιο τον π. Γκαγκαστάθη οι: πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο πατήρ Γεώργιος Καψάνης της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου ο ηγούμενος, ο ηγούμενος επίσης Αιμιλιανός και άλλοι σεβαστοί της Ορθοδοξίας σύγχρονοι πατέρες. …Ο παπα-Δημήτρης είχε το χάρισμα της ζώσης πίστεως, το χάρισμα της υπομονής, της ταπεινώσεως, της αγάπης και έφερνε αποτελέσματα. Όταν πάρεις την αγάπη του Χριστού μέσα σου είναι σαν να παίρνεις την μητέρα όλων των αρετών, γεγονός που δεν το είχαν οι μεγαλύτεροι όλου του κόσμου σοφοί. Να σας πω ένα περιστατικό, απ’ τα πολλά. Δεν θα αναφέρω δικά μου περιστατικά, γιατί θα πρέπει να αναφέρω κάποιων άλλων προσώπων, σεβαστών και γνωστών, που έχω σύνδεσμο μαζί τους. Ο ένας εκοιμήθη, ήτο διευθυντής τελωνείου, ευλαβέστατος, σοφότατος, πνευματικοπαίδι του παπα-Δημήτρη και του πατρός Φιλόθεου, ονόματι Αθανάσιος Μουρμούρης. Περνούσε μια σκληρή δοκιμασία, δηλαδή μια συκοφαντία, που αν μπορούσε να βγει θα βρισκόταν στις φυλακές. Έπεσε στο Θεό και τους δύο αυτούς ανθρώπους. «Μη στενοχωριέσαι, του είπε ο π. Δημήτριος. Ησύχασε, έχει ο Θεός τρόπους. Εμείς το καθήκον μας. Διά της προσευχής, θα δοθεί απάντηση». Η απάντηση θα διδόταν μετά από ένα μήνα στο δικαστήριο. Ο παπα-Δημήτρης έπεσε σε προσευχή. Ήξερε το αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Κι’ έγινε, όπως το είπε ο παπα-Δημήτρης. Ένα άλλο πρόσωπο που ζει ακόμη, ήταν έπαρχος στο Σιδηρόκαστρο, ονόματι Γεώργιος Σαϊδίνης. Εχρημάτισε διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών. Επέρασε μια μεγάλη δοκιμασία επί στρατιωτικής κυβερνήσεως. Πήρε δυσμενή μετάθεση στα Χανιά και στη Σπάρτη. Πήγε δεξιά-αριστερά και δεν πήρε τις προαγωγές του. Έκανε προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Ο παπα-Δημήτρης βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της ζωής του. Δοκιμάσθηκε με τον καρκίνο. Στέλνει γράμμα στο Γέροντα και του λέει: «αυτό το πρόβλημα έχω, τι να κάνω». Πέφτει στην προσευχή ο Γέροντας. Είχε δικό του τρόπο. Μόλις είχε κατάνυξη, έπαιρνε την απάντηση. Ήταν αυτό σίγουρο. Δεν άλλαζε με τίποτα. Ήταν σαν να το προϋπέγραφε ο Θεός και του το φανέρωνε. Του λέει: «θα τα πάρεις όλα μαζεμένα. Θα πέσουν στο κενό οι μέχρι τώρα διαβολές και θα σου πει ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου αυτά και αυτά τα πράγματα». Ο παπα-Δημήτρης ήταν με πυρετό και βαριά άρρωστος. Έγινε η προσφυγή και είδε ο κύριος Σαϊδίνης τον π. Δημήτριο πίσω από τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου να του λέει τα λόγια αυτά που είχε γράψει στο γράμμα. Και κατόπιν τον προήγαγαν και τον έκαναν Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών. …Η γνωριμία μας υπήρξε όντως δάκτυλος Θεού. Βγάζαμε ένα περιοδικό τότε, τον Άγιο Νεκτάριο, και ο παπα-Δημήτρης είχε πάει στη Μητρόπολη. Εκεί στη Μητρόπολη του λέει ένας κληρικός: «Εσύ αγαπάς τον άγιο Νεκτάριο, δεν το παίρνεις; Έχει καλά πράγματα». «Μόλις το πήρα», λέει, «κατάλαβα ότι έχετε αγώνα και έχετε δυσκολίες και είπα: παπα-Δημήτρη, να κηρύξεις δεν ξέρεις, να γράψεις δεν ξέρεις, γιατί είσαι αγράμματος και πέφτεις όξω. Να προσευχηθείς δεν ξέρεις». Και μας γράφει ένα γράμμα και μας λέει: «παιδιά μου να με συγχωράτε. Θέλω κι’ εγώ μια χάρη. Να μου δώκετε τα ονόματα σας, γιατί εγώ θα τα μνημονεύω, και αισθάνομαι χαρά Θεού, ευλογία Κυρίου, κάτι που δεν περιγράφεται. Μεγάλη υπόθεση». …Κάποτε πήγαμε με ένα πούλμαν από τη Θεσσαλονίκη σε διάφορα προσκυνήματα αλλά και στον Άγιο Νεκτάριο. Έκανε την ακολουθία του με πολλή κατάνυξη. Τότε του είπαμε: δεν φεύγουμε εάν δεν μας πεις λόγο Θεού. Αντέδρασε ως εξής: «Είμαι αγράμματος, δυσκολεύομαι, δεν ξέρω». Εκοκκίνησε. «Άμα θέλεις διώξε μας». Ανοιξε το στόμα του και πέρασαν ώρες και μιλούσε. Κανείς δεν είπε, φτάνει. Μία ώρα; δύο ώρες; τρεις ώρες; κουραστήκαμε; Όλοι ήμασταν αποσβολωμένοι. Κι’ αυτός μέσα στην κατάνυξη, μέσα στο δάκρυ. «Ζωντανή η θρησκεία μας παιδιά μου. Την βλέπετε αυτή την άγια Τράπεζα; Όταν λειτουργώ γεμίζει άρωμα. Ούτε το εκκλησίασμα το αισθάνεται. Έφερα εδώ τον πατέρα Φιλόθεο, έφερα τον τάδε και μου είπαν: «τούτο είναι ειδικό χάρισμα για τους διωγμούς που πέρασες για το όνομα του Χριστού, για να σε παρηγορεί. Και όντας έρχομαι εδώ, μεθάω παιδιά μου. Δεν ξέρω τι γίνεται. Ούτε ξέρω εάν έκανα τη λειτουργία. Γι’ αυτό με συγχωρνάτε. Δεν περιγράφεται. Ό,τι αντικείμενο βάζω στην Αγία Τράπεζα, όχι αλλού, γεμίζει άρωμα. Ξέρετε, παιδιά μου, το αισθάνομαι στο «τά Σα εκ των Σών» ή «στό “Αξιον εστί». Τότε κατέρχεται η χάρις. Ούλλο τον κόσμο να σου δώσουν δεν τον θεωρείς τίποτας». «Μια άλλη φορά ήμουν μέσα στα βουνά διωγμένος; ταλαιπωρημένος. Με κυνηγούσανε για να με σκοτώσουν. Με πήρε ο Ζέρβας. Με εγκατέλειψαν. Παπά άνθρωπο, δεν τον θέλανε. Αλλά ο Θεός δεν με εγκατέλειψε και βρέθηκα σε ένα μέρος, γεμάτο ομίχλη, κι’ ο ποταμός πλημμυρισμένος. Δεν μπορούσα να περάσω απέναντι, έκλαιγα σαν μικρό παιδί και έλεγα: «Θεέ μου ή βγάλε με ή πάρε με. Κινδυνεύω, πείνα, ψείρα…» «Εκεί που προσευχόμουν έρχεται ένας νεαρός μ’ ένα άλογο και σαν συνήλθα είδα ότι ήμουν στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Λέω, τι συνέβηκε σε μένα τον αμαρτωλό; Δοξολόγησα τον Κύριο, κι’ έψαχνα τον ευεργέτη. Ένα βράδυ παρουσιάζεται ένας νέος και μου λέει: «παπα-Δημήτρη, με ξέχασες». «Όχι παιδί μου, εγώ ψάχνω τον ευεργέτη μου». «Είμαι ο Γεώργιος. Θυμάσαι το 19… τάδε, στο τάδε μέρος που έκλαιγες κλπ. Ποιος σε έσωσε; Δεν ξέρω. Ψάχνω. Εγώ σε έσωσα και δεν ήρθες ούτε μια φορά να λειτουργήσεις το εξωκκλήσι. Ξυπνάω, κτυπώ την καμπάνα του χωριού, μαζεύω το χωριό, νηστεύουμε και πάμε στο μέρος αυτό. Αυτό το μέρος είχε θαύμα. Ένα δέντρο είχε, ένα κλωνάρι ξερό και στη γιορτή του έτρεχε νερό. Μόνο στη γιορτή του. Και το παίρναμε για αγιασμό. Μετά, επειδή ο κόσμος ήταν αμαρτωλός σταμάτησε το θαύμα. Διότι το θαύμα θέλει πίστη.
Όντας επήγα εγώ κι’ έκαμα την Ακολουθία, δηλαδή, το πρωί στη Λειτουργία, είπα στους χωρικούς: «τί λέτε, είναι ο άγιος Γεώργιος εδώ ή δεν είναι; Ζει ο Θεός και βασιλεύει και τον κόσμο προστατεύει; Ελάτε όλοι εδώ. Μαζεύτηκαν. Άη Γιώργη, δεν το κάνω από απιστία, ούτε από περιέργεια, το κάνω για να δυναμώσω την πίστη. Θέλω να ’ρθείς να παρουσιαστείς, δηλαδή, να κινήσεις το ξερό ξύλο για να ρίξεις τον αγιασμό όπως παλιά. Εκεί, λοιπόν, που προσευχόμουν, άρχισε να τρέχει λίγο λίγο το νερό. Δεν ευχαριστιόμουν, ήθελα περισσότερο, κι’ έγινα ενοχλητικός. Θέλω πιο πολύ’ και έπεσε, όπως γέμιζαν τα μπουκάλια, βραχήκαν. Αυτή είναι η πίστη μας. Ζωντανή». Πηγή: ekklisiaonline.gr Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή! Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!
