Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται». (Λουκᾶ 18, 14).
Ἀπό σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, Κυριακή τελώνου καί φαρισαίου, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσερχόμαστε στήν ἱερά περίοδο τοῦ Τριωδίου. Ἡ πρώτη δέ Εὐαγγελική διδασκαλία πού θυμίζουν σέ ὅλους μας οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι καθόρισαν ἑορτές καί πανηγύρεις καί τά λειτουργικά μας ἤθη, εἶναι ἐκείνη πού ἀναφέρεται στήν ταπεινοφροσύνη. Ὁ χριστιανός,δηλαδή, πρέπει νά διακρίνεται γιά τό ταπεινό του φρόνημα καί γιά τήν ταπεινή συμπεριφορά του πρός τούς ἀδελφούς του. Διαφορετικά δέν ἔχει δικαίωση ἀπό τόν Θεό, ὅπως δικαίωση δέν εἶχε ὁ φαρισαῖος τῆς σημερινῆς παραβολῆς τοῦ Εὐαγγελίου μας.
Ὅμως μποροῦμε μέ βεβαιότητα νά ποῦμε, ὅτι ἡ ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης δέν εἶναι μόνο βασικό ἠθικό γνώρισμα τοῦ κάθε πιστοῦ χριστιανοῦ, ἀλλά ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως γνωρίζουμε μία πρώιμη θά λέγαμε, ὑποτυπώδης μορφή τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἡ ὁμάδα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἰησοῦ Χριστό. Κάποτε θέμα συζήτησης αὐτῆς τῆς ὁμάδας ἦταν, ποιός εἶναι ὁ πρῶτος ἀνάμεσά τους. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο ἡ κουβέντα πού εἶχαν μεταξύ τους περπατώντας σέ κάποιο δρόμο ἔμεινε κρυφή ἀπό τό Διδάσκαλό τους. Ὅμως ὁ Διδάσκαλός τους ἦταν ὁ πανταχοῦ παρών καρδιογνώστης Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι σέ κάποια στιγμή, πού ἦσαν στό σπἰτι ὅλοι μαζί, τούς φανέρωσε τό τί ἀκριβῶς εἶχαν μεταξύ τους συζητήσει οἱ πτωχοί μαθητές. Ἄς ἀκούσουμε ὅμως προσεκτικά πόσο ὡραῖα διηγεῖται τό συμβάν αὐτό ἀπό τή ζωή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος: «καί ἦλθεν εἰς Καπερναούμ καί ἐν τῆ οἰκία γενόμενος ἐπηρώτα αὐτούς, τί ἐν τῆ ὁδῶ πρός ἑαυτούς διελογίζεσθε. οἱ δέ ἐσιώπων. πρός ἀλλήλους γάρ διελέχθησαν ἐν τῆ ὁδῶ, τίς μείζων καί καθίσας ἐφώνησεν τούς δώδεκα καί λέγει αὐτοις εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος». (Μάρκ. 9, 33-35).
Καί ἀπό τότε ἔμαθε ἡ ἁγία ὁμάδα τῶν Ἀποστόλων, ἡ προτύπωση τῆς μελλοντικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι κάτι τέτοια φρονήματα, ποιός μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι πρῶτος καί ποιός δεύτερος, δέν ἰσχύουν. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ πρωτεῖα καί μεγαλεῖα στήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά εἶναι ὁ πρῶτος στή διακονία, στήν ὑπηρεσία τῶν ἀδελφῶν του. Ἐδῶ στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τά πρωτεῖα καί τά μεγαλεία ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπό τή διακονία. Καί αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική ἐξουσία ἔχει χάσει τήν ἀρχική της σημασία καί ἔγινε ὑπηρεσία, διακονία, ταπεινή προσφορά.
Αὐτό, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὀφείλει νά ἀποτελεῖ τό βασικό γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας. Καί μέ αὐτό ὡς κριτήριο καί γνώμονα ἀξιολογοῦμε τήν Ὀρθοδοξία μας ἤ τήν κακοδοξία μας. Καί χωρίς νά θέλουμε νά γίνουμε κατήγοροι ἤ ἀλαζονικοί, ἡ Παπική Ἐκκλησία τῆς Δύσεως, ἰδίως στό παρελθόν, ἔδειξε ὅτι στερεῖται αὐτό τό οὐσιῶδες τῆς Ἐκκλησίας γνώρισμα, πού εἶναι τό ταπεινό εὐαγγελικό φρόνημα. Διότι τί ἄλλο θέλει νά δηλώσει τό δόγμα της περί τοῦ πρωτείου τοῦ πάπα; Σέ ποιά εὐαγγελική ρήση στηρίζεται αὐτό τό παπικό ἀξίωμα; Τό πρῶτο πού πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους εἶναι, ὅτι ἡ Ἐκκλησία καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς πρώτης χιλιετίας οὐδέποτε ἀναγνώρισε στόν Πάπα Πρωτεῖο παγκόσμιας ἐξουσίας καί κυριαρχίας ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ἐκκλησία, τό πρωτεῖο ἀνήκει στήν Κεφαλή της, τόν Ἰησοῦ Χριστό, «ὅς ἐστίν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πάσιν αὐτός πρωτεύων», (Κολ. 1, 18), «καί αὐτόν ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῆ Ἐκκλησία» (Ἐφ. 1, 22). Κεφαλή στήν Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Πάπας. Ὁ παπικός ἡγεμονισμός, ἔφτασε μάλιστα στό ἀποκορύφωμά του ἀπό τόν 9ον αἰώνα καί ἐντεῦθεν, ὁπότε καί παρατηροῦμε τήν ἀπροκάλυπτη πλέον καί ξεκάθαρη ἐπιδίωξη τῶν Παπῶν νά ὑποτάξουν τίς ἀνατολικές ἐκκλησίες. Ἡ προσπάθεια αὐτή ἦταν μία ἀλαζονική περιφρόνηση τῶν κανονικῶς θεσπισθέντων «πρεσβείων τιμῆς». Ἦταν δηλαδή μία ἀλαζονική πρόκληση, πού στρεφόταν εὐθέως κατ’ αὐτῆς τῆς ἰδίας τῆς Ἑνότητος καί τῆς Συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας…
Ὅλα αὐτά τά δυσάρεστα γιά τήν Ἐκκλησιολογία μας, πού συνέβησαν καί συμβαίνουν στήν παπική Ἐκκλησία θυμίζουν τά ὅσα ἔγραφε ὁ Μέγας Βασίλειος κρίνοντας τά ὅσα παρατηροῦσε τότε στή ζωή τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἡγετῶν της. «Πράγματι οἱ ὑπερήφανοι χαρακτῆρες, ὅταν κολακεύονται, εἶναι φυσικό νά γίνονται περισσότερον ἐγωιστικοί ἀπό ὅσον εἶναι. Ἐξ ἄλλο, ἐάν ὁ Κύριός μας εὐσπλαχνισθεῖ, ποίαν ἄλλην βοήθειαν χρειαζόμεθα;. Ἐάν συνεχισθεῖ ἐναντίον μας ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ποία βοήθεια μπορεῖ νά μᾶς προσφέρει ἡ Δυτική ὀφρύς; (φρύδι - ἀλαζονεία)». «Αὐτοί (οἱ Παπικοί δηλαδή) οὔτε γνωρίζουν τήν ἀλήθειαν οὔτε ἀνέχονται νά τήν μάθουν…». (Μ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,Ἐπιστολή ΣΛΘ΄ PG 32,893BC).
Ἀλλά μήπως καί τά ἴδια συμπεράσματα δέν θά ἔχουμε, ἐάν μελετήσουμε ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Καί ἐκεῖ τό ἐγωιστικό φρόνημα κυριαρχώντας ἑρμηνεύθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ κατά τό δοκοῦν, ἀφοῦ ἀρνήθηκαν τή χρησιμότατη βοήθεια τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, τή σοφία καί τόν φωτισμό τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐάν ὑπερίσχυε τό ταπεινό φρόνημα τοῦ Εὐαγγελίου τί θά ἔπρεπε νά πράξουν οἱ προτεστάντες μετά ἀπό ὅσα λάθη καί παραλείψεις εἶδαν στήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία; Ἀσφαλῶς νά στραφοῦν μέ ἐμπιστοσύνη στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ταπεινά νά ζητήσουν τή συνδρομή της. Ἀντίθετα στράφηκαν στόν ἑαυτό τους καί μόνο καί ζήτησαν τίς ἀπορίες καί τά προβλήματά τους νά τά λύσουν μόνο μέ τό μυαλό καί τή λογική. Ἔτσι σχεδόν ὁ κάθε προτεστάντης χριστιανός ἀποτελεῖ καί μία ἐκκλησία…
Εἴθε, ἀγαπητοί, ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας μας νά μᾶς φυλάξει στή κιβωτό τῆς ταπεινοφροσύνης. Ἀμήν
+Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
