Τα προφητικά λόγια του Μητροπολίτη Αυγουστίνου Καντιώτη το 1990 για τη «την επιδημία εξ ανατολών»
Ανάγνωση σε 0.3 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους Αρχιερείς της ελλαδικής Εκκλησίας.
Διετέλεσε Μητροπολίτης Φλωρίνης και ο λόγος του ήταν πάντα μεστός και καθαρός.
Κοιμήθηκε στις 28 Αυγούστου του 2010.
Σε μια ομιλία του που τοποθετείται στα 1990 κάνει λόγο για μια επιδημία «εξ ανατολών» που θα σαρώσει την ανθρωπότητα και που σχετίζεται με τα σημερινά δρώμενα με τον κορονοϊό.
Ακούστε τον στο βίντεο μετά το 32:40 λεπτό και για δυο λεπτά περίπου να τον περιγράφει…
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
5 Απριλίου. Σάββατον ε΄ των νηστειών. Του Ακαθίστου Ύμνου. Κλαυδίου, Νικηφόρου κ.λπ. μαρτύρων· Θεοδώρας οσίας της εν Θεσσαλονίκη. Αγιογραφικό ανάγνωσμα.
Αποστολικό ανάγνωσμα. Της Θεοτόκου, Νοεμβρίου 21
(Εβρ. θ´ 1-7). Εβρ. 9 ,1 Είχε μέν ούν
καί η πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας το τε Άγιον
κοσμικόν·
Εβρ. 9,1 Λοιπόν η πρώτη διαθήκη, που εσυμβολίζετο από την
σκηνήν του μαρτυρίου, είχε λατρευτικάς διατάξεις, όπως επίσης και το επίγειον
θυσιαστήριον.
Εβρ. 9 ,2 σκηνή γάρ
κατεσκευάσθη η πρώτη, εν ή ή τε λυχνία και η
τράπεζα και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια.
Εβρ. 9,2 Διότι είχε κατασκευασθή το πρώτον τμήμα της
σκηνής, όπου υπήρχε η επτάφωτος χρυσή λυχνία και η τράπεζα και οι άρτοι, τους
οποίους απέθεταν επάνω εις αυτήν ως προσφοράν προς τον Θεόν. Και αυτό το πρώτον
τμήμα της σκηνής, που εκλείετο προς την αυλήν με το πρώτον παραπέτασμα, ελέγετο
Αγια. Εβρ. 9 ,3 μετά δε τό
δεύτερον καταπέτασμα σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων,
Εβρ. 9,3 Εν συνεχεία δε προς τα Αγια υπήρχε δεύτερον
εσωτερικόν καταπέτασμα, έπειτα από το οποίον ήτο το τμήμα της σκηνής, που
ελέγετο Αγια Αγίων.
Εβρ. 9 ,4 χρυσούν έχουσα
θυμιατήριον και την κιβωτόν της διαθήκης
περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίω, εν ή στάμνος χρυσή έχουσα
τό μάννα και η ράβδος Ααρών η
βλαστήσασα και αι πλάκες της διαθήκης,
Εβρ. 9,4 Αυτά είχαν χρυσόν θυμιατήριον και την κιβωτόν της
διαθήκης, η οποία ήτο ολόγυρα σκεπασμένη από παντού με χρυσόν. Μεσα εις αυτήν
υπήρχεν η χρυσή στάμνα, που περιείχε το μάννα, από εκείνο που ο Θεός έδιδεν
στους Εβραίους εν τη ερήμω, και η ράβδος του Ααρών, που δια θαύματος Θεού είχε
βλαστήσει, και αι πλάκες της Διαθήκης, επάνω εις τας οποίας ήτο χαραγμένος ο
δεκάλογος.
Εβρ. 9 ,5 υπεράνω δέ
αυτής Χερουβίμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον·
περί ών ουκ έστι νύν λέγειν κατά μέρος.
Εβρ. 9,5 Επάνω δε από την κιβωτόν υπήρχον δύο χρυσά
Χερουβίμ, συμβολίζοντα την δόξαν του Θεού, και τα οποία έρριπταν την σκιαν των
πτερύγων των και εκάλυπταν το επάνω μέρος της κιβωτού, που ελέγετο ιλαστήριον.
Δι' αυτά όμως τώρα δεν είναι καιρός να ομιλήσωμεν ιδιαιτέρως.
Εβρ. 9 ,6 Τούτων δε ούτω
κατεσκευασμένων εις μέν την πρώτην σκηνήν διά
παντός εισίασιν οι ιερείς τάς λατρείας επιτελούντες,
Εβρ. 9,6 Ενώ, λοιπόν αυτά έτσι είχαν κατασκευασθή, εις μεν
το πρώτον μέρος της σκηνής, δηλαδή εις τα Αγια, εισήρχοντο πάντοτε οι ιερείς,
δια να τελούν τας διαφόρους λατρευτικάς τελετάς.
Εβρ. 9 ,7 εις δε τήν
δευτέραν άπαξ του ενιαυτού μόνος ο αρχιερεύς,
ου χωρίς αίματος, ό προσφέρει υπέρ εαυτού
καί των του λαού αγνοημάτων,
Εβρ. 9,7 Εις δε το δεύτερον τμήμα της σκηνής, εις τα Αγια
των Αγίων, εισήρχετο μία φορά το έτος, κατά την επίσημον ημέραν του εξιλασμού,
μόνος ο αρχιερεύς και αυτός όχι χωρίς να είναι εφωδιασμένος με το αίμα της
θυσίας, το οποίον επρόσφερε δια την εξιλέωσιν του εαυτού του και των
αμαρτημάτων, τα οποία από άγνοιαν είχε διαπράξει ο λαός.
Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Της Θεοτόκου, Σεπτεμβρίου 8
(Λκ. α´ 39-49, 56). Λουκ.
1,39 Αναστάσα δέ
Μαριάμ εν ταίς ημέραις ταύταις επορεύθη εις
τήν ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα,
Λουκ. 1,39 Ανεχώρησε δε η Μαριάμ κατά τας ημέρας αυτάς, αμέσως
μετά τον ευαγγελισμόν της, και επήγε γρήγορα εις την ορεινήν περιοχήν της
Ιουδαίας, εις κάποιαν πόλιν της φυλής Ιούδα.
Λουκ.
1,40 και εισήλθεν
εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ.
Λουκ. 1,40 Και εισήλθε στο σπίτι του Ζαχαρίου και εχαιρέτησε την
Ελισάβετ.
Λουκ.
1,41 και εγένετο ως
ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν τής
Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής·
καί επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ
Λουκ. 1,41 Και αμέσως μόλις ήκουσεν η Ελισάβετ τον χαιρετισμόν
της Μαρίας, συνέβη τούτο το Θαυμαστόν· εσκίρτησε το βρέφος εις την κοιλίαν της.
Και εγέμισε από Πνεύμα Αγιον η Ελισάβετ.
Λουκ.
1,42 και ανεφώνησε φωνή
μεγάλη και είπεν· ευλογημένη σύ εν
γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός τής
κοιλίας σου.
Λουκ. 1,42 Και από την πολλήν χαράν της εφώναξε με μεγάλην φωνήν
και με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος είπε· “συ είσαι από τον Θεόν η
ασυγκρίτως περισσότερον ευλογημένη μεταξύ όλων των γυναικών και ευλογημένος
είναι ο καρπός της κοιλίας σου.
Λουκ.
1,43 και πόθεν μοι τούτο
ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με;
Λουκ. 1,43 Και πως μου έγινε η μεγάλη αυτή τιμή να έλθη εις
επίσκεψίν μου η μητέρα του Κυρίου μου;
Λουκ.
1,44 ιδού γάρ ως
εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τά
ώτά μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν
τή κοιλία μου.
Λουκ. 1,44 Εκατάλαβα ότι είσαι μητέρα του Κυρίου μου, διότι ιδού
μόλις έφθασεν εις τα αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, εσκίρτησε με
αγαλλίασιν το βρέφος μέσα εις την κοιλίαν μου.
Λουκ.
1,45 και μακαρία η
πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή
παρά Κυρίου.
Λουκ. 1,45 Και μακαρία είσαι συ, η οποία επίστευσες, ότι θα
λάβουν πλήρη και τελείαν πραγματοποίησιν όσα δια του αγγέλου σου έχει είπει ο
Κυριος”.
Λουκ.
1,46 Και είπε Μαριάμ.
Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον
Λουκ. 1,46 Και είπεν η Μαριάμ· “Υμνεί και δοξάζει η ψυχή μου τον
Κυριον.
Λουκ.
1,47 και ηγαλλίασε τό
πνεύμά μου επί τώ Θεώ τώ σωτήρί μου,
Λουκ. 1,47 Και εγέμισε από αγαλλίασιν το πνεύμα μου δια τον
Θεόν, τον Σωτήρα εμού και όλου του ανθρωπίνου γένους.
Λουκ.
1,48 ότι επέβλεψεν επί
τήν ταπείνωσιν της δούλης αυτού. ιδού γάρ
από του νύν μακαριούσί με πάσαι αι
γενεαί.
Λουκ. 1,48 Υμνολογεί η ψυχή μου τον Κυριον, διότι έρριψε το
στοργικόν του βλέμμα εις την ταπεινήν και άσημον δούλην του. Και ιδού ότι από
τώρα θα με μακαρίζουν όλαι αι γενεαί.
Λουκ.
1,49 ότι εποίησέ μοι
μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα
αυτού,
Λουκ. 1,49 Διότι έκαμε μεγάλα και θαυμαστά έργα εις εμέ ο
παντοδύναμος Κυριος, του οποίου το όνομα είναι άγιον. Λουκ.
1,56 Έμεινε δε Μαριάμ
σύν αυτή ωσεί μήνας τρείς και υπέστρεψεν
εις τον οίκον αυτής.
Λουκ. 1,56 Εμεινε δε η Μαριάμ μαζή με την Ελισάβετ τρεις
περίπου μήνας και επέστρεψε κατόπιν εις την οικίαν της.
ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΠΡΟΣ ΨΗΦΙΣΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Στις 3 Απριλίου 2025, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου υιοθέτησε ένα ψήφισμα με το οποίο καταδικάζει το Ιράν για την εκτέλεση εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων κάθε χρόνο και ζητά την ανάκληση της θανατικής ποινής δύο διακεκριμένων ακτιβιστών που αντιμετωπίζουν επικείμενη εκτέλεση. Ωστόσο, όταν αρκετοί ευρωβουλευτές θέλησαν να προσθέσουν μια τροπολογία για να καταδικαστεί επίσης και η απάνθρωπη μεταχείριση των γυναικών σύμφωνα με τον νόμο της σαρία και να προειδοποιήσουν για την ραγδαία εξάπλωση του ισλαμικού νόμου στην Ευρώπη σε κοινότητες μουσουλμάνων, το Κοινοβούλιο μπλόκαρε την πρωτοβουλία πριν καν οι ευρωβουλευτές προλάβουν να ψηφίσουν γι' αυτήν. Επίσης η τροπολογία καλούσε την Κομισιόν να «απέχει από την προώθηση οποιασδήποτε κουλτούρας που δεν αναγνωρίζει την ίση αξιοπρέπεια ανδρών και γυναικών». Η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Roberta Metsola απέρριψε την τροπολογία ως απαράδεκτη επειδή ήταν άσχετη με το ψήφισμα για την επιδείνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν!πηγή
Προσευχήσου με το Θεοτόκε, Παρθένε... και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας, εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά, και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες. Θάρρος λοιπόν! Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος, και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού. Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη, όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση. Γιατί, ακόμα και όταν πιστεύη κανείς, αν έχω υπερηφάνεια, πάλι δεν ενεργεί η πίστη. Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη. Ένας άνθρωπος που δεν καλλιέργησε την πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί να την καλλιεργήση με την προσευχή, ζητώντας από τον Χριστό να του προσθέση πίστη. Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τι είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, αν δεν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του στον Θεό, τι να του προσθέση ο Θεός; Ζητάμε από τον Θεό να μας προσθέση πίστη, όχι για να κάνουμε θαύματα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε περισσότερο. Μεγάλο πράγμα η πίστη! Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη … Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιό είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. “Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν” (Λουκ. ιζ΄ 5).
ΧΑΙΡΕ, Η ΓΕΦΥΡΑ ΟΝΤΩΣ Η ΜΕΤΑΓΟΥΣΑ ΕΚ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΑΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΝΤΑΣ ΣΕ
Η Παναγία
χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Ιωσήφ τον Υμνογράφο, τον ποιητή του κανόνα του
Ακαθίστου Ύμνου, ως «η γέφυρα όντως η
μετάγουσα εκ θανάτου πάντας προς ζωήν τους υμνούντας σε». Μία γέφυρα αποτελεί
ένα πέρασμα πάνω από ένα ποτάμι ή και μία θάλασσα, από ένα τμήμα ενός βουνού
προς ένα άλλο. το πέρασμα αυτό μεταφέρει τους ταξιδιώτες με ασφάλεια από ένα
μέρος σε ένα άλλο, ώστε να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Ο υμνογράφος δεν
διστάζει να χαρακτηρίσει την Παναγία ως γέφυρα, η οποία όμως έχει κάποιες
διαφορές σε σχέση με το ανθρώπινο έργο. Η Παναγία ως γέφυρα μεταφέρει από τον
θάνατο στη ζωή όσους την υμνούν. Ο προορισμός είναι ο τελικός για κάθε άνθρωπο.
Ζωή είναι ο Χριστός και μάλιστα ο
Αναστημένος Χριστός. Ο κόσμος του Χριστού είναι η Βασιλεία του Θεού, στην οποία
ο θάνατος δεν έχει θέση, γιατί ο Χριστός τον νίκησε διά του Σταυρού και της
Αναστάσεως. Δεν έχουμε να κάνουμε άλλο ταξίδι μετά το πέρασμα, καθότι έχει
εκπληρωθεί ο σκοπός της ύπαρξής μας, που είναι εξ αρχής η ομοίωση με τον Θεό,
τουτέστιν η κοινωνία με Αυτόν. Και η Παναγία είναι γέφυρα, ασφαλής και χωρίς
κλυδωνισμούς από τους αέρηδες και τις βροχές της ζωής, τους πειρασμούς και τις
δοκιμασίες, διά της οποίας ζούμε τον Χριστό.
Είναι τολμηρή η
εικόνα, αλλά, στην πραγματικότητα, αποτυπώνει το όλο κλίμα των Χαιρετισμών προς
το πρόσωπο της Παναγίας, όπως το ζήσαμε και το ζούμε κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η
Παναγία καθιστά τον εαυτό της γέφυρα, διότι μας δείχνει πως μπορούμε, φτάνοντας
ενώπιον της, να δούμε τη ζωή όπως τη ζούμε και τη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας
αν περάσουμε δι’ αυτής προς τα εκεί. Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, στο οποίο
συναντούμε πολλά: την επιβίωση, την αναζήτηση σχέσεων, την αναζήτηση
αναγνώρισης και καταξίωσης, την ικανοποίηση αναγκών, την αγάπη, την ανακάλυψη,
διαμόρφωση, τροποποίηση και στερέωση της ταυτότητάς μας. Είναι ένα ταξίδι στο
οποίο καλούμαστε να επιλέξουμε αν θα το ζήσουμε με κριτήριο μόνο τον εαυτό μας,
το εγώ μας, τις επιθυμίες μας, την εξουσία έναντι των άλλων, την παθητικότητα έναντι
των άλλων, τα πάθη μας ως αφορμή δικαίωσης και ευχαρίστησης ή ένα ταξίδι στο
οποίο, προσβλέποντας στον τρόπο της Παναγίας, θα διαλέξουμε να παλέψουμε
προχωρώντας με κριτήριο την αγάπη κι ας γίνεται σταυρός, την αυτογνωσία,
βλέποντας τα πάθη μας και παλεύοντας με την πίστη, την προσευχή, την επίκληση
της χάριτος του Θεού, τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τη μετοχή στη ζωή της
Εκκλησίας, την άσκηση που γίνεται εκκοπή του ιδίου θελήματος και επανεξέταση
του θυμού και της φιλαυτίας, την αγάπη για τον συνάνθρωπο που γίνεται συγχώρηση,
να κάνουμε συνεχώς καινούργιες αρχές. Ο πρώτος δρόμος αναδίδει θάνατο. Ο
δεύτερος ζωή.
Έτσι,
αναγνωρίζουμε την Παναγία ως αυτή που πρώτη δείχνει αυτόν τον δρόμο και είναι
μαζί μας και μαζί με κάθε άνθρωπο, «πάντας τους υμνούντας», δείχνοντας τον
δρόμο για τη ζωή που είναι ο Χριστός. Και η Παναγία γίνεται η Μάνα της καρδιάς
μας, αυτή που μας καλεί να ξαποστάσουμε στο γεφύρι, στο πέρασμά της , να
πάρουμε δύναμη και να προχωρήσουμε μη γυρίζοντας πίσω. Μπορεί να μοιάζει μακρύς
ο δρόμος πάνω στο γεφύρι. Κρατά μια ζωή. Όμως ο προορισμός του, το τέρμα του
είναι η Ανάσταση. Και η Παναγία εμφυσά στην καρδιά μας τη γλυκύτητα της πίστης,
το αεράκι της χαράς ότι δεν είμαστε μόνοι μας, την τροφή με την οποία η ίδια
έθρεψε τον Υιό και Θεό της: τα ανθρώπινα μπολιασμένα με αγάπη. Και είναι
συνεχώς μαζί μας η Παναγία, για να παίρνουμε κουράγιο. Την αναγνωρίζουμε σε
κάθε σημείο της γέφυρας. Μας παρηγορεί στην ορμή του ανέμου και της βροχής, των
δοκιμασιών που μας λένε ότι είμαστε μόνοι μας και ότι ο θάνατος θα μας
καταπιεί. Μας παρηγορεί όταν
σκοντάφτουμε, νικημένοι από τον εαυτό μας και τους άλλους που δεν είναι όπως
τους θέλουμε. Από ένα πνεύμα σκλαβιάς στο φαινομενικά ακαταμάχητο παρόν του
κόσμου και του πολιτισμού που επιτίθεται για να μας ρίξει στον γκρεμό ή στο
νερό των παθών και της απόγνωσης. Είναι εκεί η Παναγία και μας υπενθυμίζει την
Εκκλησία, τον Χριστό, την ανάσταση, τη ζωή.
Ας την επικαλούμαστε
στο τέλος του κύκλου των Χαιρετισμών και ας την χαιρετούμε με την πίστη ότι είναι και θα παραμένει «όντως»
η γέφυρα στην οποία δεν θα χάσουμε ποτέ ούτε τον προσανατολισμό ούτε την ελπίδα
μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Ο προφήτης Ησαΐας προφητεύει για τη μητέρα του
Μεσσία και λέγει ότι θα είναι Παρθένος: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί…» (7, 14).
Στον προφήτη Ιεζεκιήλ (44, 1-2) προφητεύεται η αειπαρθενία της Παναγίας με την
εικόνα της «κεκλεισμένης πύλης», από την
οποία διέρχεται μόνον ο Κύριος, χωρίς αυτή να ανοιχθεί.
Για το αειπάρθενο της Παναγίας στις αγιογραφίες
της οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν τρία αστέρια. Στο μέτωπο και στις δύο πλάτες. Τα
τρία αστέρια συμβολίζουν την αειπαρθενία της Μαριάμ πριν, κατά και μετά τη
γέννηση του Χριστού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ότι η Παρθένος
Μαριάμ είναι αειπάρθενος. Ήταν δηλαδή παρθένος
πριν, κατά και μετά τη γέννηση του Μεσσία. Το Χριστό
Τον γέννησε παρθένος γυναίκα, για να φανερωθεί ότι ο Χριστός δε θα είναι
συνηθισμένος άνθρωπος, γεννημένος από ανθρώπινη θέληση, αλλά γεννημένος από το
θέλημα του Θεού. Στη γέννησή Του ο Χριστός γεννήθηκε με υπερφυσικό τρόπο, γιατί
η Μαριάμ δεν πόνεσε, όπως η κάθε γυναίκα. Ο πόνος του τοκετού δεν υπήρχε στην
Παναγία, γιατί η γέννηση του Χριστού ήταν εκτός της
τιμωρίας των Πρωτοπλάστων. Μετά τη γέννηση του Χριστού η Παναγία
αφιερώθηκε στο έργο της περίθαλψης του Χριστού και της προσευχής. Όλο το είναι
της το κατέλαβε η αγάπη στον Υιό και Θεό της.
Από το βιβλίο «Νεανικές
Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.92), Αρχ. Μαξίμου
Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
Νόμιζα ό,τι αισθάνομαι για τους άλλους θετικό, αισθάνονται το ίδιο κι αυτοί για μένα.
Νόμιζα ότι μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου με ειλικρίνεια και να εισπράξω αποδοχή.
Νόμιζα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είν’ εύκολες και ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που δείχνει.
Νόμιζα ότι η εξομολόγηση από μόνη της, χωρίς την προσωπική απόφαση γι’ αλλαγή μπορεί να μου δώσει νέα ζωή.
Νόμιζα ότι η Θεία Λειτουργία είναι για να νιώσω το Θεό μόνος μου κι απομονωμένος από τους άλλους.
Νόμιζα ότι ήταν αρκετό να προσέξω από τα λεγόμενα «σαρκικά αμαρτήματα» για να δικαιούμαι να κοινωνήσω.
Νόμιζα ότι αμαρτία είναι να παραβώ τις εντολές του Θεού, όπως παραβαίνει κανείς τους νόμους του κράτους.
Νόμιζα ότι δεν χρειάζεται να γνωρίζω τη θεολογία της Εκκλησίας, αρκεί να είμαι ηθικός για να είμαι «καλός χριστιανός».
Νόμιζα ότι ο σκοπός της Εκκλησίας στον κόσμο είναι να κάνει κοινωνικό, φιλανθρωπικό, πολιτιστικό έργο.
Νόμιζα ότι προσευχή είναι να λέω στο Θεό : δώσε μου.
Νόμιζα ότι άμα αποφασίσω να προσευχηθώ με βάση την επιθυμία να συσχετιστώ με τον «αόρατο και ακατάληπτο» Θεό, κανένας λογισμός δεν θα παρουσιαστεί και θα πηγαίνουν όλα καλά.
Νόμιζα ο Χριστός με αγαπά όταν είμαι «καλός χριστιανός» και με αποστρέφεται όταν δεν κάνω το θέλημά Του .
Νόμιζα πως ο έρωτας, η διασκέδαση, το ωραίο ντύσιμο, η χαρά και η ευτυχία δεν είναι για τους πιστούς.
Νόμιζα ότι η άσκηση είναι μαζοχισμός, προσπάθεια να καταπατήσω τις επιθυμίες μου, να μισήσω το σώμα μου.
Νόμιζα… Νόμιζα… Νόμιζα…
Μέχρι που συνάντησα «άνθρωπο του Θεού» γνήσιο, αληθινό, ανθρώπινο, και μου αποκάλυψε το μυστήριο της όντως Ζωής με το λόγο του, μα πιο πολύ με την παρουσία του, τη χαρά του, την καρδιά του που αγκάλιαζε όλους ό,τι και να ’ναι, όπως και να ’ναι.
Τότε κατάλαβα πως όλοι είμαστε «τέκνα του Αδάμ», αδύνατοι και αμαρτωλοί, με πάθη κρυφά και φανερά, κληρονομικά κι επίκτητα, αλλά και «τέκνα του Νέου Αδάμ», Αυτού που πήρε τη φύση μας και την ανακαίνισε, την έκανε νέα και ωραία. Κι ένιωσα, δια μέσου του «ανθρώπου του Θεού», τη χωρίς όρια αγάπη του Θεού, την ελευθερία από τα «πρέπει», τη μεγάλη χαρά να ζεις χριστιανικά.
Κι άρχισα να θέλω να βλέπω τους ανθρώπους αλλιώς, τα ωραία αντί τα άσχημά τους, να προσπαθώ να αφήνομαι στην αγκαλιά του Θεού σε κάθε Λειτουργία μαζί με τους αδελφούς μου, όσο μπορώ να προσεύχομαι και να πορεύομαι με χαρά, κοιτάζοντας πιο πολύ τι έχω απ’ αυτά που δεν έχω, αναμένοντας από τον Κύριο μου να κάνει το θαύμα της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, και μαζί με τον κόσμο Του και σε μένα.
γ. Κλεόπας Ηλίε: Η κενοδοξία - Το σαράκι που σου τρώει την ψυχή!
«Πάντα
δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματ. 23,5).
«Όποιος γεύθηκε την ουράνια δόξα, περιφρόνησε την επίγεια» (Όσιος
Ιωάννης της Κλίμακος).
Αδελφοί και Πατέρες,
Στο
θείο Ευαγγέλιο του Ματθαίου σήμερα ακούσαμε ένα πλήθος διδασκαλίες, τις
οποίες εάν θελήσουμε να τις εξηγήσουμε μία προς μία, θα χρειασθούν
πολλές ώρες και ίσως ολόκληρες ημέρες. Δεν θα σταματήσουμε όμως σε όλους
τους στίχους του σημερινού Ευαγγελίου, αλλά σε μερικούς απ’ αυτούς.
Ίσως
ρωτήσετε κάποτε, για ποια αιτία ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός, αφού τέλεσε
μερικά παράδοξα θαύματα, ηθέλησε να κρύβεται και να παραμένει άγνωστος;
Όπως ακούσατε στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Σωτήρ, αφού θεράπευσε τους δύο
τυφλούς, τους διέταξε με αυστηρότητα τα εξής: «οράτε μηδείς γινωσκέτω»
(Ματθ. 9,30).
Άλλη φορά θεραπεύει ένα λεπρό και του λέγει: «όρα μηδενί
είπης» (Ματθ. 8,4). Άλλη φορά πάλι κάνει το περιβόητο θαύμα του
πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων και τρέφει περίπου
πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τα παιδιά και τις γυναίκες και κατόπιν
φεύγει απ’ αυτόν τον τόπο, όπου έγινε το μεγάλο αυτό θαύμα και πηγαίνει
με το πλοίο στην απέναντι όχθη της Γαλιλαίος. Θεραπεύει κατόπιν ένα
κωφάλαλο και τον διατάζει: «ίνα μηδενί ειπωσιν» (Μαρκ. 7,36). Ύστερα
θεραπεύει τον χωλό που ευρισκόταν στην προβατική κολυμβήθρα, και γρήγορα
κρύβεται. Φεύγοντας μακριά από τον λαό «ο γαρ Ιησούς εξένευσεν όχλου
όντος εν τω τόπω» (Ίωάν. 5,13). Θεραπεύει την κόρη της Χαναναίας και όλο
το μυστήριο του θαύματος το εναποθέτει στην πίστη της (Μάρκ. 7,29). Και
κάτι ακόμη περισσότερο, ότι Αυτός επιτιμά και τον διάβολο, όταν αυτός
ήθελε να τον φανερώσει ως Υιό του Θεού (Λουκ. 4,41).
Όλα
αυτά να γνωρίζετε, αδελφοί μου, ότι τα κάνει ο Σωτήρ μας για να μας
διδάξει ν’ αποφεύγουμε την μεγάλη αμαρτία της κενοδοξίας, διότι ολόκληρη
η ζωή Του επί της γης παρέμεινε ως ένα παράδειγμα όλων των αρετών για
την κάθε ανθρώπινη γενεά.
Και
επειδή ο λόγος μας είναι για την κενοδοξία, τίθεται δικαίως το ερώτημα:
τι είναι η κενοδοξία; Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας λέγει: «Η
κενοδοξία ως προς μεν την μορφή είναι μεταβολή της φυσικής τάξεως,
διαστροφή των καλών ηθών και παρατήρηση παντός αξιόμεμπτου πράγματος. Ως
προς δε την ποιότητα, σκορπισμός των καμάτων, απώλεια των ιδρώτων,
δόλιος κλέπτης του θησαυρού, απόγονος της απιστίας, πρόδρομος της
υπερηφάνειας, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι, μυρμήγκι στο αλώνι, που είναι μεν
μικρό αλλά απειλεί να κλέψει αθόρυβα όλο τον καρπό και τον κόπο του
γεωργού. Το μυρμήγκι περιμένει να συγκεντρωθεί το σιτάρι, ενώ η
κενοδοξία πότε να συγκεντρωθεί ο πλούτος των αρετών» (Λόγος 21,2).
Οπότε, επί παραδείγματι, όταν κάποιος άνθρωπος νηστεύει με κενοδοξία για
να φαίνεται δηλαδή στους άλλους, τότε δεν έχει μισθό και η προσευχή του
δεν έχει καρπό. Ενώ ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέγει τα εξής γι’ αυτή την
κακία: «Φοβερό έργο είναι η επιθυμία της δόξης, φοβερό και γεμάτο
κακίες. Είναι αγκάθι που μετά δυσκολίας εκριζώνεται. Είναι θηρίο
εξωτερικά ήμερο, αλλά με πολλά κεφάλια και μπαίνει μέσα σ’ αυτούς που το
τρέφουν και θάλπουν. Καθώς το σκουλήκι τρώγει τους χυμούς του ξύλου από
το οποίο και γεννάται και η σκουριά τρώγει το σίδερο από το οποίο και
προέρχεται, έτσι και η κενοδοξία καταστρέφει την ψυχή του ανθρώπου, που
την έχει και την τρέφει. Γι’ αυτό πολύς κόπος μας χρειάζεται για να
θεραπεύσουμε αυτό το πάθος».
Κατά
τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος η διαφορά ανάμεσα στην κενοδοξία και
υπερηφάνεια ομοιάζει με την διαφορά του παιδιού προς τον άνδρα ή του
σίτου προς το ψωμί. Εμείς γνωρίζουμε ότι, όταν γεννάται το παιδί, για να
ανδρωθεί, τρέφεται και φθάνει σταδιακώς σε τέλειο άνδρα. Το ίδιο και με
το σιτάρι γίνεται ψωμί, αφού το σπείρουμε στην πεδιάδα, θα ριζώσει, θα
αναπτυχθεί και καρποφορήσει, κατόπιν το μαζεύουμε, το κάνουμε αλεύρι, το
ζυμώνουμε, το ψήνουμε στον φούρνο και γίνεται ψωμί τέλειο. Αυτό γίνεται
και με την κενοδοξία, όταν την τρέφουμε στην ψυχή μας, μεγαλώνει και
γίνεται τέλειο πάθος η υπερηφάνεια, η οποία είναι μεγαλύτερο και
φοβερότερο πάθος. Εξ αίτιας αυτής έπεσαν οι άγγελοι, και οι
πρωτόπλαστοι, οι οποίοι και εξεβλήθησαν από τον παράδεισο του Θεού. Αυτό
το έργο το εξηγεί ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος με λίγα λόγια: «Η
κενοδοξία είναι η αρχή, ενώ η υπερηφάνεια το τέλος».
Γι’
αυτό, αδελφοί μου, γνωρίζετε πως ο Χριστός δίδασκε τους αγίους Του
Μαθητάς και Αποστόλους και όλους όσους θα πιστεύσουν σ’ Αυτόν, όσον
αφορά αυτό το επικατάρατο πάθος. Ιδού τι έλεγε: «Συ δε νηστεύων αλειψαί
σου την κεφαλήν και το πρόσωπον σου νίψαι, όπως μη φανείς τοις ανθρώποις
νηστεύων, αλλά τω πατρί σου τω εν τω κρύπτω και ο πατήρ σου ο βλέπων εν
τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. 6,17-18). Τα ίδια λέγει και
για την προσευχή: «συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου,
και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο
πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ. 6,6).
Για δε την εντολή της ελεημοσύνης είπε: «σου δε ποιούντος έλεημοσύνην μη
γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6,3).
Οι
Άγιοι Πατέρες μας λέγουν ότι ο άνθρωπος που εργάζεται τις αρετές, εάν
δεν τις κρύβει και δεν τις κάνει για να ευαρεστήσει τον Θεό, ομοιάζει με
τον γεωργό που σπέρνει το σπόρο του επάνω στο έδαφος, χωρίς να τον
σκεπάσει, και έρχονται τα πετεινά του ουρανού τον τρώγουν και όλος ο
κόπος του σπορέως γίνεται επί ματαίω. Η κενοδοξία, κατά τον άγιο
Χρυσόστομο, είναι μητέρα της γεέννης, προσκύνηση των ειδώλων, ρίζα και
πηγή όλων των κακών. Μας συνοδεύει και μετά τον θάνατο μας. Εάν κάποιος
πεθάνει, του ευτρεπίζουν οι συγγενείς του ολομάρμαρο και μεγαλοπρεπή
τάφο, τον τοποθετούν σε σκαλιστό φέρετρο και γενικώς κάνουν πολλά έξοδα
για την ωραιότητα του τάφου. Αυτά γίνονται είτε κατ’ επιταγήν του
αποθανόντος προσώπου είτε από τους συγγενείς για να τιμήσουν με την κενή
δόξα τον προσφιλή νεκρό των. Οι Άγιοι Πατέρες όμως έφευγαν την
κενοδοξία, ως επί παραδείγματι ο όσιος Αρσένιος, ο όποιος, αν και ήταν
διδάσκαλος των παιδιών του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου, εν τούτοις
έφυγε στην έρημο, όπου έζησε επί 40 χρόνια. Όταν ερωτήθηκε από τους
μαθητές του πως να τον θάψουν, εκείνος τους είπε: «Θα κριθώ μαζί σας,
εάν δώσετε σε κάποιον το σώμα μου». Ενώ αυτοί του είπαν: «Και τι θα
κάνουμε, αββά, διότι δεν γνωρίζουμε πως να σε θάψουμε». Και αυτός τους
είπε: «Να δέσετε ένα σχοινί από τα πόδια μου και να με τραβήξετε προς το
βουνό».
Πρέπει
να γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε αρετή εργασθούμε σ’ αυτήν την ζωή, εάν
δεν την φυλάξουμε από τον κίνδυνο δηλητηριάσεώς της από την κενοδοξία
και υπερηφάνεια, τότε αυτή ενώπιον του Θεού είναι μισητή. Η ταπείνωση
λέγουν οι Πατέρες και χωρίς άλλες αρετές, έσωσε πολλούς, αλλά χωρίς την
ταπείνωση πολλοί χάθηκαν και απομακρύνθηκαν από τον Θεό. Γι’ αυτό, κάθε
έργο που κάνουμε να ερωτάμε τον λογισμό μας, γιατί το κάνουμε. Εάν το
κάνουμε για την δόξα του Θεού και την σωτηρία της ψυχής μας, να έχουμε
ελπίδα στο έλεος του Θεού και, αφού το κάνουμε, θα μας ωφελήσει. Εάν
όμως στον νου μας διακρίνουμε άλλους σκοπούς, για τους οποίους
αγωνιζόμεθα να αποκτήσουμε τις αρετές, τότε να γνωρίζουμε ότι τις
εργαζόμεθα για τιμωρία και όχι για την σωτηρία μας. Ο Απόστολος Παύλος
λέγει: «Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν
Θεού ποιείτε» (Α' Κορ. 10,31). Ενώ ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας
λέγει: «Η τέχνη για να αγωνιζώμεθα κατά της κενοδοξίας είναι η εξής: να
σχολάζουμε διαρκώς στην προσευχή και να κάνουμε τα καλά έργα κρυφά. Ενώ
για να νικήσουμε την υπερηφάνεια πρέπει να αποδίδουμε κάθε επιτυχία μας
στην δύναμη και ευλογία του Θεού και όχι στον εαυτό μας».
Εν
κατακλείδι αυτού του λόγου μου, παρακαλώ όλους σας να μη ξεχνάτε και
εμένα τον τεμπέλη και δούλο της κενοδοξίας. Ίσως, εάν προσέξω αυτά που
διδάσκω στους άλλους, να αρχίσω να κάνω αρχή μετανοίας και να παρακαλέσω
τον Πανάγαθο Θεό και την Πανάχραντο Μητέρα Του να με βοηθήσουν να
μισήσω την κενοδοξία και υπερηφάνεια και έτσι γνωρίσω την αδυναμία μου.
Αμήν.
Πηγή: Πνευματικοί Λόγοι Ιερομ. Κλεόπα Ήλιε. Εκδ.: Ορθόδοξος Κυψέλη.
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πώς να κάνω τα παιδιά μου να αγαπήσουν τον Χριστό;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.
Αγάπη είναι μιά αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμά τίποτε άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.
Εκείνος που φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο.
Μέ τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτά και την αγάπη πρός τον Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, ζεί αγγελικό βίο πάνω στη γή. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.
Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη πρός τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).
Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.
«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θά τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Καί η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει. Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.
Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία πρός τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων. Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Εκείνος που αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους, έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν, υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.
Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης πρός τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δέν θα μπεί στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ.7,21).
Καί πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15). «Εγώ σας λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.
Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετά τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους ενάρετούς τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.
Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου. Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;
Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νούς σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία.
«Οι δρόμοι όμως των μνησίκακων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Πάρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Πάρ. 21,24). Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.
Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμιγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στον Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.
Μήν αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρός της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή.
Καί κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα. Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.
Γνήσιος φίλος είναι εκείνος πού, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του. Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθιά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλά αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών. Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (ά’ Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;
Πολλοί βέβαια έχουν πεί πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρείς μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Άν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (ά’ Κορ. 13,2).
Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (ά’ Ιω. 4,16). Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.
