«ἐάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος» (Ματθ.6,14)
Νόμο θέσπισε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριός μας μέ τά θεϊκά Του αὐτά λόγια, τά ὁποῖα ἀκούσαμε στήν ἀρχή τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Τόν ἑξῆς: «Ἐάν συγχωρέσετε, εἶπε, τῶν συνανθρώπων σας τά σφάλματα, θά συγχωρέσει καί τά δικά σας ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος». Καί τό Νόμο αὐτόν ἄλλοτε τόν σχολιάσαμε ἀπό ἀπόψεως ἠθικῆς καί ἐπαναλάβαμε πρός τήν εὐσέβειά σας τῶν Ἁγίων Πατέρων μας τήν ἐξήγηση, ὅτι πόσο εἶναι θεοστυγής, δηλαδή μισητή ἀπό τόν Θεό ἡ κακία τῆς μνησικακίας. Στό σημερινό μας κήρυγμα θά δοῦμε προσεκτικά πάλι τά ἱερά αὐτά λόγια, πού καταδικάζουν ἀπερίφραστα τό πάθος τῆς μνησικακίας ἀλλά σήμερα ἀπό τήν ἄποψη τῆς Ἐκκλησιολογίας μας.
Ὁ Πανάγαθος Θεός,ὅπως ξέρουμε, μέσα στήν ἄπειρη, τήν ἀνερμήνευτη, ἀγάπη καί συγκατάβασή Του πόσες φορές δέν ἔκαμε συμφωνίες, διαθῆκες μέ τόν ἄνθρωπο καί πάντοτε χάριν τοῦ ἀνθρώπου! Ἡ πρώτη γνωστή μας διαθήκη τοῦ Παναγάθου καί Φιλανθρώπου Θεοῦ ἔγινε μέ τόν Νῶε: «...καί στήσω τήν διαθήκην μου πρός σέ. εἰσελεύση δέ εἰς τήν κιβωτόν, σύ καί υἱοί σου καί ἡ γυνή σου καί αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μετά σοῦ». (Γένεσις 6, 18). Καί μετά τόν φοβερό καί ὀλέθριο κατακλυσμό ἄλλη πάλι διαθήκη τοῦ φιλεύσπλαχνου Θεοῦ μέ τόν Νῶε. Εἶναι ἐκείνη πού ὁμιλεῖ γιά τό γνωστό μας οὐράνιο τόξο, πού λάμπει στόν οὐρανό μετά τή νεροποντή. Τό οὐράνιο τόξο εἶναι τό σημάδι αὐτῆς τῆς διαθήκης, πού καθησυχάζει τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅτι δεύτερος κατακλυσμός δέν πρόκειται νά μᾶς καταστρέψει. «καί στήσω τήν διαθήκην μου πρός ὑμᾶς, καί οὐκ ἀποθανεῖται πᾶσα σάρξ ἔτι ἀπό τοῦ ὕδατος τοῦ κατακλυσμοῦ, καί οὐκ ἔτι ἔσται κατακλυσμός ὕδατος τοῦ καταφθεῖραι πάσαν τήν γῆν. καί εἶπε Κύριος ὁ Θεός πρός Νῶε· τοῦτο τό σημεῖον τῆς διαθήκης, ὅ ἐγώ δίδωμι ἀνά μέσον ἐμοῦ καί ὑμῶν καί ἀνά μέσον πάσης ψυχῆς ζώσης, ἥ ἐστι μεθ' ὑμῶν εἰς γενεάς αἰωνίους· τό τόξον μου τίθημι ἐν τῆ νεφέλη, καί ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀνά μέσον ἐμοῦ καί τῆς γῆς. καί ἔσται ἐν τῷ συννεφεῖν με νεφέλας ἐπί τήν γῆν, ὀφθήσεται τό τόξον ἐν τῆ νεφέλη, καί μνησθήσομαι τῆς διαθήκης μου, ἥ ἐστιν ἀνά μέσον ἐμοῦ καί ὑμῶν, καί ἀνά μέσον πάσης ψυχῆς ζώσης ἐν πάση σαρκί, καί οὐκ ἔσται ἔτι τό ὕδωρ εἰς κατακλυσμόν, ὥστε ἑξαλεῖψαι πάσαν σάρκα. καί ἔσται τό τόξον μου ἐν τῆ νεφέλη, καί ὄψομαι τοῦ μνησθῆναι διαθήκην αἰώνιον ἀνά μέσον ἐμοῦ καί τῆς γῆς καί ἀνά μέσον ψυχῆς ζώσης ἐν πάση σαρκί, ἥ ἐστιν ἐπί τῆς γῆς». (Γένεσις 9, 11-13).
Καί ἄς ἀναφέρουμε ἀκόμη μία διαθήκη τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη μέ τόν Γενάρχη Ἀβραάμ, ὅταν τοῦ ἀνήγγειλε τά ἑξῆς: «καί ποιήσω σε εἰς ἔθνος μέγα καί εὐλογήσω σε καί μεγαλυνῶ τό ὄνομά σου, καί ἔση εὐλογημένος· καί εὐλογήσω τούς εὐλογοῦντας σε καί τούς καταρωμένους σε καταράσομαι· καί ἐνευλογηθήσονται ἐν σοί πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς» (Γένεσις 12,1-2).
Ἰδού, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ποιές διαθῆκες, ποιές συμφωνίες, μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου εἴδαμε ξεφυλλίζοντας τό πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τή διαθήκη μέ τόν Νῶε, ὅταν σέ λίγο ὁ φοβερός κατακλυσμός θά σάρωνε τήν ἁμαρτωλή γῆ καί ἡ μόνη οἰκογένεια, πού θά διεσώζετο ἀπό τή θεία ὀργή θά ἦταν ἡ οἰκογένεια τοῦ δικαίου Νῶε. Κατόπιν πάλι τή νέα διαθήκη τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἄλλος κατακλυσμός δέν θά συνέβαινε στή δύστηνη οἰκουμένη καί ὅτι τό οὐράνιο τόξο στόν οὐρανό θά ἦταν ἡ διαρκής ἀπόδειξη καί τό αἰώνιο σημάδι, ὅτι ἡ βροχή ἀπό τόν οὐρανό δέν θά σήμαινε πιά μία νέα καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητας. Καί τέλος εἴδαμε τήν διαθήκη τοῦ Ὑψίστου μέ τόν πατριάρχη Ἀβραάμ, ἀπό τόν ὁποῖον θά ἀνέβλυζε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ σέ ὅλον τόν κόσμο.
Ἐάν, λοιπόν, τότε, στήν Παλαιά Διαθήκη, συνάπτονται τέτοιες διαθῆκες, συμφωνίες μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί τόση ἔκδηλη εἶναι ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, πόσο ἐξαίρετη εἶναι ἡ διαθήκη τοῦ Θεοῦ στήν Ἐκκλησία Του, ἡ γνωστή μας Καινή διαθήκη. Ἡ διαθήκη αὐτή τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ δέν συνάπτεται μέ ἀνθρώπους, δικαίους, πατριάρχες, ἀλλά μέ τόν Ἴδιο τόν Μονογενῆ Του Υἱό. Πόσο ὡραῖα διατυπώνει τήν ἀλήθεια αὐτή ὁ πρόλογος τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ὅταν λέγει θεολογώντας: «πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός λαλήσας τοῖς πατρᾶσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ' ἔσχατων τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῳ, ὅν ἐθηκεν κληρονόμον πάντων δι' οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν». (Ἑβρ. 1, 1-2).
Καί τώρα τό ἐρώτημα, πού θά πρέπει νά ἀπευθύνουμε μέ βαθειά συναίσθηση εἰς ἑαυτούς καί ἀλλήλους: Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε αὐτή τήν ὑπερκόσμια τιμή; Τήν τιμή νά συμπεριλαμβανόμαστε σ αὐτήν τήν διαθήκη, τήν Καινή Διαθήκη, τῆς τρισμέγιστης Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν κάθε ἄνθρωπο; Καί ὅλα αὐτά τά σπουδαῖα πράγματα τῆς πίστεώς μας τά θυμηθήκαμε σήμερα μέ ἀφορμή μία πάλι διαθήκη, συμφωνία ἀνάμεσα στό Θεό καί ἐμᾶς, πού ἔχει σχέση μέ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ συμφωνία; Θά συγχωρέσω τά σφάλματά σας, ὤ ἄνθρωποι, ἐάν καί σεῖς συγχωρέσετε μέ τήν καρδιά σας τά σφάλματα τῶν διπλανῶν σας.
Ποιός, ἀλήθεια, νοήμων χριστιανός ἔχοντας ὅλα αὐτά ὑπόψη, θά προτιμήσει τήν μνησικακία ἀπό τήν μεγαλοψυχία; Εἴθε, οὐδείς! Ἀμήν
+Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
