Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Χάνω και ξαναβρίσκω το Θεό μου!…. (Διδακτική ιστορία)
ΕΝΑΣ Μοναχός κατέβηκε στην πόλι να πουλήση το εργόχειρό του. Στο δρόμο συνάντησε κατά τύχη μια ωραία νέα, θυγατέρα ειδωλολάτρου ιερέως.
Άφησε αφύλαχτο τον εαυτό του και τόσο κυριεύτηκε από την κακή επιθυμία, που ξέχασε τις υποσχέσεις που είχε δώσει στον Χριστό για παρθενία και αγνότητα και τη ζήτησε από τον πατέρα της για σύζυγο.
— Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ, του είπε εκείνος, αν δεν ρωτήσω πρώτα το θεό μου.
Πήγε πράγματι στο μαντείο να πάρη χρησμό.
— Ζήτησέ του ν’ αρνηθή το σχήμα του Μοναχού και το Βάπτισμά του, απάντησε το μαντείο ή μάλλον ο διάβολος.
— Αρνούμαι και τα δύο, τόλμησε να ξεστομίση ο δυστυχισμένος καλόγερος, σκοτισμένος από την παράλογη επιθυμία του. Τότε είδε να βγαίνη από το στόμα του ένα κάτασπρο περιστέρι και να χάνεται στο άπειρο.
Ο πατέρας της νέας όμως δεν ικανοποιήθηκε αμέσως, ζήτησε και δεύτερο χρησμό.
— Μη του δώσης τη θυγατέρα σου, είπε το μαντείο. Ο Θεός του δεν τον εγκατέλειψε ακόμη.
Σαν τ’ άκουσε ο αρνητής συγκλονίστηκε, συντρίφτηκε η καρδιά του.
— Ο άθλιος εγώ, εφώναξε, αρνήθηκα ένα Θεό που ποτέ δεν αρνείται το έργον των χειρών Του.
Θρηνώντας τη φοβερή αμαρτία του πικρά, σαν τον Πέτρο, γύρισε στην έρημο. Πήγε ευθύς σ’ έναν από τους αγίους Πατέρας κι εξομολογήθηκε βαθειά μετανοημένος.
Εκείνος τον άκουσε με κατανόησι, τον στήριξε, τον παρηγόρησε, αλλά του έδωσε βαρύ επιτίμιο:
— Κλείσου σ’ εκείνο το απόμερο σπήλαιο, του είπε και του έδειξε τη σπηλιά που ήταν επάνω από την καλύβα του, στην κορφή του βράχου. Τρώγε λίγο ξερό ψωμί μια φορά στις τρεις ημέρες και μη παύσης να προσεύχεσαι με θερμά δάκρυα στον φιλάνθρωπο Θεό να σ’ ελεήση. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για χάρι σου κι ελπίζω πως με κάποιο σημείο θα μας φανερώση ο Κύριος πως δέχτηκε τη μετανοιά σου.
— Ο Αδελφός ακολούθησε πιστά τη συμβουλή του Αγίου Γέροντος. Ενήστευε όμως κι ο Πνευματικός και συγκοπίαζε με τον μετανοούντα.
— Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, έλεγε στην προσευχή του, με πολύ πόνο, ο συμπαθής Γέροντας, χάρισε μου την ψυχή του Αδελφού και δέξου τη μετάνοιά του.
Ο Πανάγαθος Θεός άκουσε τους στεναγμούς και των δύο. Ύστερα από...
μια βδομάδα που πήγε ο Γέροντας να ιδή τι κάνει ο Αδελφός, εκείνος του φανέρωσε πως είχε διακρίνει πολύ ψηλά στον ουρανό το περιστέρι, που με την άρνησι είχε βγή απ’ το στόμα του.
— Εξακολούθησε τον αγώνα, Αδελφέ, κι έχε την ελπίδα σου στο θείο έλεος, είπε ο Γέροντας και τον άφησε πάλι μόνο.
— Πέρασε ακόμη μια βδομάδα κι ο Αδελφός, πιο παρηγορημένος, εξωμολογήθηκε στο Γέροντα πως το ποθούμενο περιστέρι πήγε και στάθηκε πολύ κοντά στο κεφάλι του.
— Συνέχισε, τέκνο, την καλή σου μετάνοια, είπε εκείνος ευχαριστημένος.
Σαν πέρασε κι η τρίτη βδομάδα, πήγε πάλι ο καλός Πνευματικός να επισκεφθή την ψυχή που είχε αναλάβει. Βρήκε τον Αδελφό να κλαίη από χαρά.
— Ηρθε το περιστέρι, Αββά, του είπε μόλις τον είδε, λίγο προτού φανής εσύ και κάθισε επάνω στο κεφάλι μου. Καθως άπλωσα με λαχτάρα το χέρι μου να το κρατήσω, να μη μου φύγη πια, μ’ ένα πήδημα εκείνο μπήκε στο στόμα μου.
— Ας έχη δόξα ο Θεός, τέκνον μου, είπε συγκινημένος ο Αββάς, που μας πληροφόρησε πως δέχτηκε τη μετάνοιά σου. Πήγαινε τώρα στο κελλί σου και πρόσεχε πολύ τον εαυτό σου να μη διώξης άλλη φορά τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, που έλαβες στο Άγιο Βάπτισμα και την ανανεώνεις με τα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο Αδελφός όμως δε θέλησε πια ν’ αποχωριστή τον άγιο Γέροντα. Έμεινε στην υποταγή του και με την σοφή του καθοδήγησι αγωνίστηκε τον καλό αγώνα της αρετής, ως το τέλος της ζωής του.
(Γεροντικόν, μοναχής Θεοδώρας Χαμπάκη,εκδ. Λυδία)
https://simeiakairwn.wordpress.com/2019/11/30
6 Απριλίου. † ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. «Μαρίας οσίας της Αιγυπτίας». Ευτυχίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (†582). Των εν Περσίδι 120 μαρτύρων (†344-47). Αγιογραφικό ανάγνωσμα.
Αποστολικό ανάγνωσμα. Κυριακής ε´ νηστειών
(Εβρ. θ´ 11-14). Εβρ. 9 ,11 Χριστός δέ
παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά
τής μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου,
τούτ᾿ έστιν ου ταύτης της κτίσεως,
Εβρ. 9,11 Και πράγματι ο Χριστός, όταν ήλθεν ως Αρχιερεύς
των αγαθών, τα οποία δια την Π. Διαθήκην ήσαν μέλλοντα, εισήλθε δια της
μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, που δεν είχε κατασκευασθή από ανθρώπινα
χέρια, δηλαδή όχι δια μέσου των υλικών κτισμάτων, αλλά με το άγιον και τίμιον
σώμα δια της αειπαρθένου Μαρίας. (Αυτό το σώμα ήτο η μεγαλυτέρα και τελειοτέρα
σκηνή του Θεού). Εβρ. 9 ,12 ουδέ δι᾿
αίματος τράγων και μόσχων, διά δε του ιδίου
αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια,
αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος.
Εβρ. 9,12 Εισήλθε δε άπαξ δια παντός εις τα επουράνια Αγια
προσφέρων θυσίαν όχι αίμα τράγων και μόσχων, αλλά το ιδικόν του αίμα, και
επέτυχε έτσι δι' ημάς τους αμαρτωλούς την αιωνίαν απολύτρωσιν και σωτηρίαν.
Εβρ. 9 ,13 ει γάρ τό
αίμα ταύρων και τράγων και σποδός δαμάλεως ραντίζουσα
τούς κεκοινωμένους αγιάζει πρός την της σαρκός
καθαρότητα,
Εβρ. 9,13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η
ανακατωμένη με νερό στάκτη της δαμάλεως, που εκαίετο ολόκληρος στο
θυσιαστήριον, ραντίζουσα τους μολυσμένους, τους δίδη καθαρισμόν και κάποιον
αγιασμόν ως προς την καθαριότητα του σώματος
Εβρ. 9 ,14 πόσω μάλλον
τό αίμα του Χριστού, ός διά Πνεύματος αιωνίου
εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τώ Θεώ, καθαριεί
τήν συνείδησιν υμών από νεκρών έργων
εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;
Εβρ. 9,14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, ο οποίος με το
ηνωμένον μαζή του αιώνιον Αγιον Πνεύμα προσέφερε θυσίαν τον εαυτόν του, τον
τελείως καθαρόν και αμόλυντον και από την παραμικροτέραν ακόμη αμαρτίαν, θα
καθαρίση την συνείδησίν σας από τα έργα της αμαρτίας, που οδηγούν στον αιώνιον
θάνατον και θα σας δώση την παρρησίαν και την δύναμιν να λατρεύετε ορθώς τον
ζώντα Θεόν;
Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κυριακής ε´ νηστειών
(Μρ. ι´ 32-45). Μαρκ. 10 ,32 Ήσαν δε εν
τή οδώ αναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα· καί
ήν προάγων αυτούς ο Ιησούς, και εθαμβούντο,
καί ακολουθούντες εφοβούντο. και παραλαβών
πάλιν τους δώδεκα ήρξατο αυτοίς λέγειν τά
μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν,
Μαρκ. 10,32 Ανέβαιναν δε τον δρόμον που ωδηγούσε προς τα Ιεροσόλυμα,
και ο Ιησούς επροπορεύετο από αυτούς. Και οι μαθηταί καθώς έβλεπαν τον
διδάσκαλον να προχωρή προς το μαρτύριον κατελήφθησαν από θάμβος (εμπρός στο
μεγαλείο της θυσίας που ακτινοβολούσε η μορφή του”. Και καθώς με σεβασμόν τον
ακολουθούσαν, εφοβούντο δι' όσα έμελλον να γίνουν εις Ιεροσόλυμα. Επήρε πάλιν
τους δώδεκα ο Κυριος και ήρχισε να λέγη εις αυτούς όσα έμελλον να του συμβούν.
Μαρκ. 10 ,33 ότι ιδού
αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός
τού ανθρώπου παραδοθήσεται τοίς αρχιερεύσι καί
γραμματεύσι, και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω
καί παραδώσουσιν αυτόν τοίς έθνεσι,
Μαρκ. 10,33 Ελεγε δηλαδή ότι “ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα και
ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθή στους αρχιερείς και στους γραμματείς και θα τον
καταδικάσουν εις θάνατον, και θα τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρας στρατιώτας
της Ρωμης.
Μαρκ. 10 ,34 και εμπαίξουσιν
αυτώ και μαστιγώσουσιν αυτόν και εμπτύσουσιν
αυτώ και αποκτενούσιν αυτόν, και τή
τρίτη ημέρα αναστήσεται.
Μαρκ. 10,34 Και θα τον εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν και θα τον
φτύσουν και θα τον θανατώσουν, και την τρίτην ημέραν θα αναστηθή”.
Μαρκ. 10 ,35 Και προσπορεύονται αυτώ
Ιάκωβος και Ιωάννης υιοί Ζεβεδαίου λέγοντες·
διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ό εάν αιτήσωμεν ποιήσης
ημίν.
Μαρκ. 10,35 Και έρχονται προς αυτόν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, τα
παιδιά του Ζεβεδαίου, και λέγουν· “διδάσκαλε, θέλομεν να μας κάμης αυτό που θα
ζητήσωμεν”.
Μαρκ. 10 ,36 ο δε είπεν
αυτοίς· τι θέλετε ποιήσαί με υμίν;
Μαρκ. 10,36 Αυτός δε τους είπε· “τι θέλετε να σας κάμω;”
Μαρκ. 10 ,37 οι δε είπον
αυτώ· δός ημίν ίνα είς εκ
δεξιών σου και είς εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν
τή δόξη σου.
Μαρκ. 10,37 Εκείνοι απήντησαν· “όταν ως ένδοξος βασιλεύς καθίσης
στον βασιλικόν θρόνον της Ιερουσαλήμ, δος μας να καθίσωμεν ένας εκ δεξιών σου
και ένας εξ αριστερών σου”.
Μαρκ. 10 ,38 ο δε Ιησούς
είπεν αυτοίς· ουκ οίδατε τι αιτείσθε.
δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγώ πίνω, και τό
βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;
Μαρκ. 10,38 Ο δε Ιησούς τους είπεν· “δεν ξέρετε τι ζητείτε. Ημπορείτε
να πίετε το ποτήριον του πόνου και του μαρτυρίου, το οποίον εγώ πίνω, και να
βαπτισθήτε το βάπτισμα του αίματος, το οποίον εγώ βαπτίζομαι;”
Μαρκ. 10 ,39 οι δε είπον
αυτώ· δυνάμεθα. ο δε Ιησούς είπεν
αυτοίς· το μέν ποτήριον ό εγώ
πίνω πίεσθε, και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομαι
βαπτισθήσεσθε·
Μαρκ. 10,39 Εκείνοι δε χωρίς καλά-καλά να σκεφθούν, του είπαν·
“ημπορούμεν”. Ο δε Ιησούς είπεν εις αυτούς· “το μεν ποτήριον του μαρτυρίου, το
οποίον εγώ έντος ολίγου πίνω, θα το πίετε και το βάπτισμα της οδύνης και του
αίματος και της θυσίας, το οποίον εγώ έντος ολίγου θα βαπτισθώ, θα το
βαπτισθήτε. (Διότι και σεις θα δοκιμάσετε οδύνας και διωγμούς εξ αιτίας της
πίστεώς σας εις εμέ).
Μαρκ. 10 ,40 το δε καθίσαι εκ
δεξιών μου και εξ ευωνύμων ουκ έστιν εμόν
δούναι, αλλ᾿ οίς ητοίμασται.
Μαρκ. 10,40 Το να καθίσετε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου
δεν είναι εις την εξουσίαν μου να το δώσω εις όποιον απλώς μου το ζητήσει, αλλά
θα δοθή στους αξίους, εις αυτούς δηλαδή που θα ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιον
και θα αγωνισθούν, δια τους οποίους άλωστε και έχει ετοιμασθή”.
Μαρκ. 10 ,41 και ακούσαντες
οι δέκα ήρξαντο αγανακτείν περί Ιακώβου καί
Ιωάννου.
Μαρκ. 10,41 Οι άλλοι δέκα, όταν ήκουσαν αυτά, ήρχισαν να αγανακτούν
δια την φιλόδοξον αυτήν συμπεριφοράν του Ιακώβου και του Ιωάννου.
Μαρκ. 10 ,42 ο δε Ιησούς
προσκαλεσάμενος αυτούς λέγει αυτοίς· οίδατε ότι
οι δοκούντες άρχειν των εθνών
κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών
κατεξουσιάζουσιν αυτών·
Μαρκ. 10,42 Ο δε Ιησούς τους εκάλεσε κοντά του και τους είπε·
“ξέρετε, ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των εθνών, συμπεριφέρονται
προς τους λαούς σαν να ήσαν απόλυτοι κύριοι αυτών. Και εκείνοι που κατέχουν
ανάμεσα στους ανθρώπους μεγάλα αξιώματα, κάνουν κακήν χρήσιν της εξουσίας των
και καταδυναστεύουν αυτούς, σαν να τους έχουν δούλους των.
Μαρκ. 10 ,43 ουχ ούτω δέ
έσται εν υμίν, αλλ᾿ ός εάν
θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών
διάκονος,
Μαρκ. 10,43 Δεν πρέπει όμως τέτοια εγωϊστική τάσις και συμπεριφορά να
παρατηρήται ματαξύ σας. Αλλ' όποιος θέλει να αναδειχθή μέγας μεταξύ σας, πρέπει
να γίνη υπηρέτης σας, που να σας εξυπηρετή με αγάπην.
Μαρκ. 10 ,44 και ός εάν
θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος·
Μαρκ. 10,44 Και όποιος από σας θέλει να γίνη πρώτος, πρέπει να γίνη
δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνην και την υπομονήν και
υπακοήν του δούλου.
Μαρκ. 10 ,45 και γάρ ο
υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι,
αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν
αυτού λύτρον αντί πολλών.
Μαρκ. 10,45 Διότι και ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να εξυπηρετηθή από
τους ανθρώπους, αλλά να τους εξυπηρετήση και να δώση την ψυχήν αυτού λύτρον και
αντάλλαγμα, δια να ελευθερωθούν πολλοί από την ενόχην της αμαρτίας και τον
αιώνιον θάνατον”.
Μαρτυρία θαυμαστή περί του γέροντος Τύχωνος του Αγιορείτου
Αφήγηση γέροντα ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπα-Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη). Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντά μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπα-Τύχωνα τον Ρώσο, τον γέροντα του π.Παισίου. Αφού μας δέχθηκε, του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση. Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει. Δεν ήξερα τι συμβαίνει. Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα-Τύχωνα να κλαίει με πολλά δάκρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση! Ο παπα-Τύχων ήταν ρώσος και μιλούσε μόνο σπαστά ελληνικά. Όταν όμως άρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολόγηση εμείς ακούγαμε τα λόγια του στην καθαρεύουσα, σε γλώσσα όμοια με αυτή που μιλούσε ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος! Είθε να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του στον Κύριο μας για την σωτηρία της ψυχής μας.πηγή
Σημαία του 5ου Συντάγματος του Ελληνικού Στρατού....1918....
Ο Γάλλος Στρατηγός Franchet d'Espèrey απονέμει το Croix de Guerre (Πολεμικός Σταυρός) στη σημαία του 5ου Συντάγματος του Ελληνικού Στρατού στις 26 Ιουνίου 1918Past in Color Χρώμα στο Παρελθόν
-------Και μετά μας πούλησαν στην Εκστρατεία της Μικράς Ασίας όπως πούλησαν το Ναύαρχο των "Λευκών" Κολτσάκ στους Κόκκινους Μπολσεβίκους.
Οσία Μαρία η Αιγυπτία: Μεταμορφώνοντας τα πάθη 🕯️ Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας
Αέναη επΑνάστασηΟσία Μαρία η Αιγυπτία, Γιώργος Κόρδης, 2024 Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας μας φανερώνει ότι στην πορεία
προς την συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, τα πάθη δεν εξαφανίζονται
αλλά μεταμορφώνονται.Δηλαδή σκοπός δεν είναι να αλλάξω αυτό που είμαι,
την φύση μου, αλλά την βούληση και ελευθερία μου.Κάθε πάθος μας κρύβει μια ωραία πτυχή και δυνατότητα του εαυτού μας. Είναι
η σκιά από ένα φως που ζει μέσα μας. Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας. Ας
το σκεφτούμε λιγάκι. [...] Ολόκληρο το άρθρο εδώ Μεγάλο αφιέρωμα στην αγία (η οποία τιμάται στην 5η Κυριακή της Μ. Σαρακοστής) εδώ, παρακαλώ. Με ταπεινή διάθεση. Μια πρόσκληση.Ας έχουμε την ευχή της κι ας είναι πρότυπό μας στο μεγάλο Αγώνα (της ζωής και της ψυχής).
Μια φορά κι έναν καιρό, μάλωσαν δύο αδέλφια που ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους. Για 40 χρόνια, εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα γεωργικά μηχανήματα, και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων τους.
Όμως, η μακρά συνεργασία τους διεκόπη απότομα. Η διένεξη ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά, και τελικά κατέληξε σε ανταλλαγή πικρών κουβέντων.
Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.
«Ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών» είπε. «Ίσως έχετε ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες και θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος».
«Πράγματι» αναφώνησε ο μεγαλύτερος αδελφός. «Έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε σε εκείνο τον κολπίσκο στο απέναντι αγρόκτημα. Αυτός είναι ο γείτονάς μου. Στην πραγματικότητα, είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα χωράφι ανάμεσα μας.
Όμως, έσκαψε με την μπουλντόζα του μέχρι το ανάχωμα του ποταμού και τώρα υπάρχει ένα ποταμάκι ανάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεί να κατάφερε να μ" εκνευρίσει, αλλά εγώ θα κάνω κάτι χειρότερο.»
«Βλέπεις αυτή τον σωρό με ξύλα στο στάβλο; Θέλω να φτιάξεις ένα ψηλό φράχτη. Δεν θέλω να ξαναδώ το πρόσωπό του».
Ο ξυλουργός απάντησε: «Νομίζω ότι καταλαβαίνω την κατάσταση. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι στο τέλος θα ευχαριστηθείς με τη δουλειά μου».
Ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη γα να τελειώσει κάποιες δουλειές. Έτσι, βοήθησε τον ξυλουργό να μεταφέρει τα ξύλα, και έφυγε για την πόλη.
Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια της μέρας. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όταν ο γεωργός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε μόλις τελειώσει τη δουλειά του.
Τα μάτια του αγρότη γούρλωσαν από αυτό που αντίκρισε. Δεν είχε κατασκευαστεί ο φράχτης που είχε ζητήσει. Αντί για τον φράχτη, υπήρχε μια γέφυρα από την μια μεριά του ρέματος μέχρι την άλλη.
Εκείνη την ώρα, είδε από την άλλη μεριά της γέφυρας να έρχεται προς το μέρος του ο γείτονας, ο νεώτερος αδελφός του. Όταν τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του και αναφώνησε:
«Είσαι ο καλύτερος αδελφός που θα μπορούσα να είχα. Μετά από όλα όσα έχω κάνει και έχω πει εναντίον σου, έχτισες μια γέφυρα ανάμεσα μας».
Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα για ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους. Γύρισαν και είδαν τον ξυλουργό να σηκώνει την εργαλειοθήκη και να την κρεμάει στον ώμο του.
«Όχι, μην φεύγεις, περίμενε! Μείνε λίγες ημέρες. Έχω κι άλλες εργασίες για σένα», είπε ο μεγαλύτερος αδελφός.
«Θα ήθελα πολύ να μείνω» είπε ο ξυλουργός, «αλλά έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες».
Πηγή:orthognosia.blogspot.gr(Φωτογ.: 40.media.tumblr.com)
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσω την δύσκολη εφηβεία;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Προσευχήσου με το Θεοτόκε, Παρθένε... και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας, εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά, και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες. Θάρρος λοιπόν! Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος, και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού. Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη, όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση. Γιατί, ακόμα και όταν πιστεύη κανείς, αν έχω υπερηφάνεια, πάλι δεν ενεργεί η πίστη. Με την προσευχή δυναμώνει η πίστη. Ένας άνθρωπος που δεν καλλιέργησε την πίστη του από μικρός, αλλά έχει διάθεση, μπορεί να την καλλιεργήση με την προσευχή, ζητώντας από τον Χριστό να του προσθέση πίστη. Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τι είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, αν δεν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του στον Θεό, τι να του προσθέση ο Θεός; Ζητάμε από τον Θεό να μας προσθέση πίστη, όχι για να κάνουμε θαύματα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε περισσότερο. Μεγάλο πράγμα η πίστη! Βλέπετε, και ο Απόστολος Πέτρος με την πίστη βάδισε πάνω στα κύματα. Μόλις όμως μπήκε η λογική, άρχισε να βουλιάζη … Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιό είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. “Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν” (Λουκ. ιζ΄ 5).
Ο προφήτης Ησαΐας προφητεύει για τη μητέρα του
Μεσσία και λέγει ότι θα είναι Παρθένος: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί…» (7, 14).
Στον προφήτη Ιεζεκιήλ (44, 1-2) προφητεύεται η αειπαρθενία της Παναγίας με την
εικόνα της «κεκλεισμένης πύλης», από την
οποία διέρχεται μόνον ο Κύριος, χωρίς αυτή να ανοιχθεί.
Για το αειπάρθενο της Παναγίας στις αγιογραφίες
της οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν τρία αστέρια. Στο μέτωπο και στις δύο πλάτες. Τα
τρία αστέρια συμβολίζουν την αειπαρθενία της Μαριάμ πριν, κατά και μετά τη
γέννηση του Χριστού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ότι η Παρθένος
Μαριάμ είναι αειπάρθενος. Ήταν δηλαδή παρθένος
πριν, κατά και μετά τη γέννηση του Μεσσία. Το Χριστό
Τον γέννησε παρθένος γυναίκα, για να φανερωθεί ότι ο Χριστός δε θα είναι
συνηθισμένος άνθρωπος, γεννημένος από ανθρώπινη θέληση, αλλά γεννημένος από το
θέλημα του Θεού. Στη γέννησή Του ο Χριστός γεννήθηκε με υπερφυσικό τρόπο, γιατί
η Μαριάμ δεν πόνεσε, όπως η κάθε γυναίκα. Ο πόνος του τοκετού δεν υπήρχε στην
Παναγία, γιατί η γέννηση του Χριστού ήταν εκτός της
τιμωρίας των Πρωτοπλάστων. Μετά τη γέννηση του Χριστού η Παναγία
αφιερώθηκε στο έργο της περίθαλψης του Χριστού και της προσευχής. Όλο το είναι
της το κατέλαβε η αγάπη στον Υιό και Θεό της.
Από το βιβλίο «Νεανικές
Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.92), Αρχ. Μαξίμου
Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
Νόμιζα ό,τι αισθάνομαι για τους άλλους θετικό, αισθάνονται το ίδιο κι αυτοί για μένα.
Νόμιζα ότι μπορώ ν’ ανοίξω την καρδιά μου με ειλικρίνεια και να εισπράξω αποδοχή.
Νόμιζα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είν’ εύκολες και ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που δείχνει.
Νόμιζα ότι η εξομολόγηση από μόνη της, χωρίς την προσωπική απόφαση γι’ αλλαγή μπορεί να μου δώσει νέα ζωή.
Νόμιζα ότι η Θεία Λειτουργία είναι για να νιώσω το Θεό μόνος μου κι απομονωμένος από τους άλλους.
Νόμιζα ότι ήταν αρκετό να προσέξω από τα λεγόμενα «σαρκικά αμαρτήματα» για να δικαιούμαι να κοινωνήσω.
Νόμιζα ότι αμαρτία είναι να παραβώ τις εντολές του Θεού, όπως παραβαίνει κανείς τους νόμους του κράτους.
Νόμιζα ότι δεν χρειάζεται να γνωρίζω τη θεολογία της Εκκλησίας, αρκεί να είμαι ηθικός για να είμαι «καλός χριστιανός».
Νόμιζα ότι ο σκοπός της Εκκλησίας στον κόσμο είναι να κάνει κοινωνικό, φιλανθρωπικό, πολιτιστικό έργο.
Νόμιζα ότι προσευχή είναι να λέω στο Θεό : δώσε μου.
Νόμιζα ότι άμα αποφασίσω να προσευχηθώ με βάση την επιθυμία να συσχετιστώ με τον «αόρατο και ακατάληπτο» Θεό, κανένας λογισμός δεν θα παρουσιαστεί και θα πηγαίνουν όλα καλά.
Νόμιζα ο Χριστός με αγαπά όταν είμαι «καλός χριστιανός» και με αποστρέφεται όταν δεν κάνω το θέλημά Του .
Νόμιζα πως ο έρωτας, η διασκέδαση, το ωραίο ντύσιμο, η χαρά και η ευτυχία δεν είναι για τους πιστούς.
Νόμιζα ότι η άσκηση είναι μαζοχισμός, προσπάθεια να καταπατήσω τις επιθυμίες μου, να μισήσω το σώμα μου.
Νόμιζα… Νόμιζα… Νόμιζα…
Μέχρι που συνάντησα «άνθρωπο του Θεού» γνήσιο, αληθινό, ανθρώπινο, και μου αποκάλυψε το μυστήριο της όντως Ζωής με το λόγο του, μα πιο πολύ με την παρουσία του, τη χαρά του, την καρδιά του που αγκάλιαζε όλους ό,τι και να ’ναι, όπως και να ’ναι.
Τότε κατάλαβα πως όλοι είμαστε «τέκνα του Αδάμ», αδύνατοι και αμαρτωλοί, με πάθη κρυφά και φανερά, κληρονομικά κι επίκτητα, αλλά και «τέκνα του Νέου Αδάμ», Αυτού που πήρε τη φύση μας και την ανακαίνισε, την έκανε νέα και ωραία. Κι ένιωσα, δια μέσου του «ανθρώπου του Θεού», τη χωρίς όρια αγάπη του Θεού, την ελευθερία από τα «πρέπει», τη μεγάλη χαρά να ζεις χριστιανικά.
Κι άρχισα να θέλω να βλέπω τους ανθρώπους αλλιώς, τα ωραία αντί τα άσχημά τους, να προσπαθώ να αφήνομαι στην αγκαλιά του Θεού σε κάθε Λειτουργία μαζί με τους αδελφούς μου, όσο μπορώ να προσεύχομαι και να πορεύομαι με χαρά, κοιτάζοντας πιο πολύ τι έχω απ’ αυτά που δεν έχω, αναμένοντας από τον Κύριο μου να κάνει το θαύμα της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου, και μαζί με τον κόσμο Του και σε μένα.
