Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Υπό Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Καββαδία
Είκοσι μόλις ημέρες μετά την κοίμηση της Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Χρυσοκάστρου στην Περιφέρεια Ελευθερουπόλεως Καβάλας, Λυδίας Μοναχής, ανεχώρησε για τη Βασιλεία των ουρανών, η αγαπητή σε όλους Μοναχή Μακρίνα.
Η κατά κόσμον Αφροδίτη, πρωτότοκη θυγατέρα από τρία παιδιά των Αναστασίου και Φωτεινής Παπαδοπούλου, υπήρξε γόνος Ποντιακής καταγωγής με ρίζες από την Τραπεζούντα. Είδε το φως της ημέρας στις 24 Φεβρουαρίου 1961 στο Χορτοκόπι Ελευθερουπόλεως.
Από μικρή αγαπούσε τον Χριστό και τον εκκλησιασμό και ήταν εξοικειωμένη με τη φιγούρα της μοναχής επειδή στην περιοχή όπου είχαν τα πατρικά της κτήματα, ευρίσκετο η Γυναικεία Ιερά Μονή Υπαπαντής του Κυρίου Χορτοκοπίου. Σαν παιδί διακρινόταν για την φιλομάθεια, την εξυπνάδα και την ευστροφία της αλλά και την ευγένεια και την καλωσύνη της.
Εις ηλικίαν 16 ετών έχασε τον πατέρα της και μετά ένα χρόνο το κενό της ορφάνειας κάλυψε στην ψυχή της ο σεβαστός Γέροντάς της και κτίτωρ-πνευματικός της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος. Κατ΄ εκείνα τα χρόνια ο Αρχιμανδρίτης Φίλιππος κατόπιν ευλογίας του Μητροπολίτου Αμβροσίου, περιήρχετο τα χωριά της Μητροπόλεως, λειτουργώντας, εξομολογώντας και κηρύσσοντας τον Λόγο του Θεού. Μάλιστα, λειτουργούσε καθημερινώς και τελούσε αγρυπνίες στην νεοσυσταθείσα Ιερά Μονή Παναγίας Παγγαιωτίσσης όπου μαζευόταν πλήθος κόσμου για να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ο γλυκύφθογγος ιερομόναχος με τη σεβάσμια και ιλαρά μορφή, όντας κατανυκτικός λειτουργός, φλόγιζε τις νεανικές καρδιές με το παράδειγμα και το λόγο του για να ακολουθήσουν μια ανώτερη ζωή, την ζωή της αφιερώσεως δια του μοναχισμού.
Ο ίδιος είχε πνευματικές καταβολές στην αδελφότητα Δανιηλαίων στα Κατουνάκια Αγίου Όρους, όπου εμόναζαν από την πρώτη τους εφηβική ηλικία οι αυτάδελφοί του μακαριστοί σήμερα, Ιερομόναχος Γρηγόριος και Μοναχός Στέφανος, ιεροψάλτες και αγιογράφοι ξακουστοί.
Έχοντας την έφεση και τον θείο πόθο να ανεγείρει Ιερά Μονή εις δόξαν Θεού, με την ευλογία του Μητροπολίτου Αμβροσίου, εγκατεστάθη ψηλά στα βουνά του Χρυσοκάστρου, στην θέση Αετοπλαγιά, εκεί όπου υπήρχε το σαθρό προσφυγικό εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος. Ο Γέροντας ανήγειρε ιδίαις χερσί δύο κελλάκια και λειτουργούσε καθημερινώς αναμένοντας να μιλήσουν ο Θεός και ο Άγιος Παντελεήμων, αν δηλαδή θα είχε ευόδωση το όλο εγχείρημα. Υπομένοντας έζησε από
κοντά την κάθε είδους πνευματική εμπειρία και με πίστη και ταπείνωση αλλά και ανδρείο φρόνημα αντιστεκόταν στις ποικίλες επιθέσεις του πονηρού πνεύματος που μαχόταν παντοειδώς την ανέγερση της Μονής.
Κατ΄ εκείνη την στερημένη μα πλήρη ευλογιών περίοδο ζωής της Μονής, η αδελφή Αφροδίτη προσκύνησε στο εκκλησάκι και αισθάνθηκε στην ψυχή της θεία έλξη. Από τότε έβαλε μετάνοια στον Γέροντα, με την υπόσχεση όταν θα τελείωνε τις σπουδές της και υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, να εγκατασταθεί στο νεόδμητο μοναστήρι.
Τελειώνοντας το Λύκειο, κατόπιν εξετάσεων εισήχθη στην Νοσηλευτική Σχολή Θεσσαλονίκης απ’ όπου απεφοίτησε και ακολούθως έκανε την πρακτική της και εργάστηκε ως αδελφή νοσηλεύτρια επί ένα έτος στο Θεαγένειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.Το καλοκαίρι του 1981 σε σπίτι πνευματικού κύκλου της Καβάλας γνωρίστηκε με την Γερόντισσα Λυδία και την αδελφή Χριστοδούλη, που έμελλαν μετ΄ ολίγον, τον Σεπτέμβριο του 1981, να κατοικήσουν πρώτες στο μοναστήρι.
Η ανακοίνωση στην μητέρα και τα αδέλφια της ότι σκέπτεται τον μοναχισμό, δημιούργησε τις εύλογες αντιδράσεις, διότι ήδη ο αρχηγός της οικογένειας έλειπε .Έκανε λοιπόν υπομονή μέχρι τον ερχόμενο χειμώνα του 1982 και στις 24 Φεβρουαρίου, μόλις συμπλήρωσε το 21 έτος της ηλικίας της, εγκατεστάθη στην Μονή. Μετά την πάροδο ενός τριμήνου, στις 25 Μαΐου 1982, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος ανέβηκε στην Μονή για τον εσπερινό και την έκειρε ρασοφόρο μοναχή υπό το μοναστικό όνομα “Μακρίνα”.
Ο διάδοχος του Μητροπολίτου Αμβροσίου, Ευδόκιμος, φρόντισε να αποκαταστήσει διοικητικώς την Μονή. Έτσι την άνοιξη του έτους 2000, έγιναν εκλογές στην Μονή από όπου προέκυψε το νόμιμο ηγουμενοσυμβούλιο της Μονής υπό την Ηγουμένη Λυδία και τις συμβούλους αδελφές Χριστοδούλη, Μακρίνα και Συγκλητική.
Κατόπιν το Σάββατο 22 Απριλίου 2000 στον εσπερινό της Κυριακής των Βαΐων ενθρονίστηκε η Γερόντισσα Λυδία και από το φθινόπωρο άρχισαν να γίνονται σταδιακώς οι μεγαλοσχημίες των αδελφών με πρωτόνυμφο την αδελφή Μακρίνα που εκάρη τιμίαις χερσίν του Γέροντος Φιλίππου στις 21 Νοεμβρίου 2000 κατά την διάρκεια της αγρυπνίας της εορτής των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η αδελφή Μακρίνα επί 40 συναπτά έτη ανεδείχθη η στυλοβάτιδα της Ιεράς Μονής της μετανοίας της. Με την ευχή του Γέροντος Φιλίππου και της Γερόντισσας Λυδίας ” τοις πάσι γέγονε τα πάντα”[Α΄ Κορ. θ, 22] για να αναπτυχθεί το νεοσύστατο μοναστήρι και να οργανωθεί η πνευματική, υλική και φιλανθρωπική του δραστηριότητα.
Διέθεσε τον κόπο της ημέρας της και την νύχτα της για το καλό της Μονής. Διακόνησε ως οικονόμος, οδηγός, νοσηλεύτρια, ψάλτρια, αρχοντάρισσα και πάντοτε χωρίς γογγυσμό, ακούραστα, εις βάρος της αναπαύσεως και της υγείας της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η καμπάνα του Όρθρου στις 03:30 π.μ. την βρήκε ξύπνια προκειμένου να ολοκληρωθούν δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Δεν γνώριζε την άρνηση, την αναβολή, την μετάθεση. Έπρεπε όλα να γίνουν, όλα να τακτοποιηθούν. Όταν ελάμβανε εντολή, έσκυβε ταπεινά το κεφάλι, έλεγε «να’ ναι ευλογημένο» και ξεκινούσε τις διακονίες της χωρίς να επιδιώκει το προσωπικό της συμφέρον ή την προσωπική της προβολή. Όλα είναι της Μονής και εις δόξαν Θεού γίνονται, έλεγε.
Συμπαραστάθηκε στις συνασκήτριες της, τους εργάτες και τα πνευματικά τέκνα της Μονής .Είχε αναλάβει εξ΄ ολοκλήρου τη νοσηλεία τους ακόμα και των συγγενών όλων αυτών. Και όχι μόνο στην Μονή αλλά και στα Νοσοκομεία Καβάλας, Θεσσαλονίκης και Αθηνών.
Με τις ευλογία του Γέροντος ανέλαβε τις καλλιέργειες και τους ελαιώνες της Μονής καθώς και τους σταύλους από τα προϊόντα των οποίων ερχόταν το καθημερινό στο τραπέζι της Μονής και των προσκυνητών. Έπρεπε να φροντίσει την ύδρευση και την θέρμανση των ναών και των κτιρίων. Έτρεξε χιλιάδες χιλιόμετρα με τις βοηθούς της για να εξοπλιστεί η Μονή αλλά και οι ωραιότατοι ναοί της. Να αγοραστούν μάρμαρα, επίπλωση, να γίνουν τοιχογραφίες. Έπρεπε να κανονίσει τις αγορές για όλα και να εφοδιάσει και το εκθετήριο. Έπρεπε να μιλήσει και να συνεννοηθεί με τους εργάτες, τους τεχνικούς, τους μηχανικούς, τους γιατρούς, τους κτηνιάτρους, τους νοσηλευτές, τους γεωπόνους, τους κτίστες, τους αγιογράφους, τους αγιορείτες πατέρες, τους κληρικούς, την Ιερά Μητρόπολη, τους προσκυνητές, τους ομογενείς του εξωτερικού. Ως εκ τούτου, ως γνήσιος και ειλικρινής άνθρωπος που ήταν, χρειάστηκε αρκετές φορές να διαφωνήσει και να αντιτεθεί σε διάφορα θέματα. Όμως πάντοτε έτεινε το χέρι της συνδιαλλαγής, της ειρήνης και της αγάπης προς πάντας.
Ποτέ δεν έλειπε από το ναό ούτε και με τους μεγαλύτερους κόπους. Ήταν ιδιαίτερα φιλακόλουθη. Φρόντιζε για τους λειτουργούς της Μονής, αλλά και επιμελείτο της φιλοξενίας όλων.
Με την ευλογία των Γερόντων, συμπαραστάθηκε κατ΄ επανάληψιν με γενναία συνδρομή σε όσους χτυπούσαν την πόρτα της Μονής και ζητούσαν βοήθημα για τα προβλήματά τους.
Διέθετε οξύτατη αντίληψη και ευστροφία. Ό,τι καλό, όμορφο και ευπρεπές έπρεπε με τον τρόπο της να το οικειοποιηθεί και να το φτιάξει ακόμη καλύτερο για το μοναστήρι. Γνώριζε να οργανώνει τις διάφορες υπηρεσίες και τις τελετές της Μονής και να ευρίσκει τους κατάλληλους συνεργάτες.
Σήμερα προσκυνούμε στο Μοναστήρι και εκκλησιαζόμαστε στο μεγαλοπρεπές καθολικό του. Η ομορφιά, η αρχοντιά, η τάξη του ιερού σκηνώματος οφείλονται στις ευχές του Γέροντος Φιλίππου και της Γερόντισσας Λυδίας, την προσευχή και άσκηση της αδελφότητος, τους κόπους όλων και λίγο πιο κει στον νυχθήμερο κόπο και θυσία της αδελφής Μακρίνας.
Με την διά βίου και έως του τέλους της προσευχή και διακονία διήλθε σαράντα από τα χρόνια της ζωής της για το καλό της Μονής, της αδελφότητος και των προσκυνητών. Δεν υπήρξε άνθρωπος που δεν γνώρισε και γεύτηκε την καλωσύνη και την φιλοξενία της. Ήξερε πάντα να συγχωρεί και να καλύπτει, να συμπληρώνει τα κενά των άλλων, να επιμελείται και να διεκπεραιώνει θέματα και υποθέσεις, με το γλυκύ και ανυπόκριτο χαμόγελο να ζεσταίνει τις καρδιές όλων. Πάντοτε με τον καλό λόγο και το ενδιαφέρον έσπευδε να ευχηθεί και να τονώσει όλους. Όποιος περνούσε στενοχώριες έπρεπε με την προτροπή της να ανέβει στην Μονή και να του πάρει την στενοχώρια ο Άγιος Παντελεήμονας.
Αρχάς Δεκεμβρίου του 2020 μαζί με την Μονή δέχθηκε την παιδαγωγική επίσκεψη της θανατηφόρου ασθένειας. Πρώτα εφρόντισε τον Γέροντα, την Γερόντισσα και τις αδελφές που ασθένησαν και αφού τακτοποίησε τα σχετικά με το Νοσοκομείο τελευταία αφέθηκε στα χέρια του Θεού για την αποθεραπεία της. Με υπομονή και καλή συνεργασία με τους θεράποντες ιατρούς δέχθηκε την παρασχεθείσα νοσηλεία. Προσευχόμενη και ζητώντας την συγχώρηση πάντων, εισήλθε στην Μονάδα εντατικής θεραπείας στο Νοσοκομείο Καβάλας, απ΄ όπου εξήλθε αρκετά καλά. Επειδή όμως, όπως επί γης φρόντιζε το μοναστήρι, ηρπάγη από τον Νυμφίο της ψυχής της Ιησού Χριστό, συνεπεία ανακοπής, το πρωί της 19ης Ιανουαρίου 2021 και περί ώραν 07:15 π.μ. για να ετοιμάσει με την πρότριτα κοιμηθείσα Ηγουμένη Λυδία τους ουρανίους νυμφικούς θαλάμους της αδελφότητος.
Την αποχαιρετούν ο προστάτης της Ιεράς Μονής Μητροπολίτης Χρυσόστομος και ο Ιερός Κλήρος της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως.
Την αποχαιρετά ο πνευματικός και κτίτωρ της Ιεράς Μονής Γέρων Φίλιππος που την εφοδίασε με το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα καθώς και σύσσωμος η ορφανή από Ηγουμένης αδελφότης της Ιεράς Μονής.
Την αποχαιρετούν η ευλαβής μητέρα της Φωτεινή, τα αδέλφια και τα ανήψια της.
Την αποχαιρετούν τα πνευματικά τέκνα της Μονής οι εγγύς που επί διήμερον ανεβαίνουν στην Μονή, τα μακράν εξ΄ άλλων νομών που απαγορεύεται να ταξιδέψουν και οι εκ του εξωτερικού (τους οποίους ιδιαιτέρως φρόντιζε όλα της τα χρόνια) που προσπαθούν μέσω τηλεφώνου να χαιρετήσουν την αδελφή.
Αφήνει σε όλους μας την ανάμνηση από το γλυκύ της χαμόγελο και τις συνιστώσες της ζωής της: αδιάλειπτη προσευχή και ακούραστη διακονία.
Η ψυχή αυτής εν αγαθοίς αυλισθήσεται [Ψαλμ κδ’ ,13]
Την ευχή της να έχουμε!
Πηγή: exapsalmos.gr
