Δὲν δικαιολογοῦνται οἱ ἔγγαμοι, ἐπειδὴ ἀκολούθησαν τὸν ἔγγαμο βίο, νὰ ξεχνοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνο σάρκα, ἀλλὰ εἶναι καὶ πνεῦμα, καὶ νὰ ἀφήνουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀχαλίνωτο.
Πρέπει νὰ ἀγωνίζονται νὰ ὑποτάξουν τὴν σάρκα στὸ πνεῦμα. Ἂν προσπαθοῦν νὰ ζοῦν πνευματικά, μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ τους, θὰ ἀρχίσουν νὰ... γεύονται σιγὰ-σιγὰ καὶ ἀνώτερες χαρές, πνευματικές, οὐράνιες, καὶ δὲν θὰ ἀναζητοῦν τὶς σαρκικές. Ἔχουν ὑποχρέωση νὰ ἀγωνίζονται νὰ ἐγκρατεύονται, γιὰ νὰ μὴ μεταδώσουν τὸ σαρκικὸ πάθος καὶ στὰ παιδιά τους.
Ἕνα παιδάκι, ποὺ οἱ γονεῖς του ἔχουν πολὺ σαρκικὸ φρόνημα, ἔχει ἀπὸ μικρὸ τέτοιες τάσεις, γιατί παίρνει τὸ σαρκικὸ φρόνημα ἀπὸ αὐτούς. Στὴν ἀρχὴ αὐτὸ εἶναι ἁπαλό, ὅπως ὅλα τα κληρονομικὰ πάθη – σὰν τὴν τσουκνίδα ποῦ, μόλις φυτρώνη, εἶναι ἁπαλὴ καὶ μπορεῖς νὰ τὴν πιάσεις, ἐνῶ, ὅταν μεγαλώσει, τσιμπάει – καὶ μπορεῖ νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ ἕναν καλὸ Πνευματικό, ποὺ ἔχει διάκριση.
Ἂν ὅμως δὲν τὸ κόψει στὴν μικρὴ ἡλικία, θὰ χρειασθεῖ πολὺ νὰ ἀγωνισθεῖ, ὅταν μεγαλώσει, γιὰ νὰ τὸ κόψει.
Πηγή: Ἁγίου Παΐσιου Ἁγιορείτου - Οἰκογενειακὴ ζωὴ orthodoxia-ellhnismos.gr
