Καλύτερα να τα βάλεις με τον Θεό παρά με τον πνευματικό σου


Ανάγνωση σε 3.8 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Καλύτερα να τα βάλεις με τον Θεό παρά με τον πνευματικό σου. Διότι εάν τα βάλεις με τον Θεό, ο πνευματικός σου θα μεσιτεύσει για εσένα προς τον Θεό ώστε να αποκατασταθεί η σχέση μαζί Του. Εάν όμως τα βάλεις με τον πνευματικό σου δεν θα υπάρχει κανείς για να σε συνδέσει με τον Θεό, έλεγε ένας σοφός γέροντας.

Από τους πρώτους λογισμούς που δέχεται ένας χριστιανός που θέλει να ζήσει γνήσια την χριστιανική πνευματική ζωή είναι εναντίον του πνευματικού του πατέρα. Ο διάβολος βάζει λογισμούς εναντίον του πνευματικού για να απομακρύνει τον πιστό από την εξομολόγηση αλλά και από την ασφάλεια της πνευματικής καθοδήγησης που προσφέρει ο πνευματικός πατέρας. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να εξομολογηθούμε αυτούς τους λογισμούς που έχουμε εναντίον του πνευματικού μας ώστε να φανερώσουμε τις μεθοδείες και τα τεχνάσματα του διαβόλου. Πολλές φορές ο πιστός συνδεόμενος με τον πνευματικό του πατέρα και γνωρίζοντάς τον καλύτερα μπορεί να “σκανδαλιστεί” από κάποια συμπεριφορά του. Δεν πρέπει να κρατά μέσα του αυτούς τους λογισμούς, αλλά με ταπείνωση, χωρίς να επιδιώκει να δικαιολογήσει τον “σκανδαλισμό” του να τον φανερώνει στον πνευματικό του κι έτσι να ειρηνεύει. Ο πνευματικός γνωρίζει καλά ότι το πνευματικό του τέκνο μπορεί να πέσει θύμα τέτοιων λογισμών και δεν μας παρεξηγεί αντιθέτως αναγνωρίζει την ανδρεία μας και την απλότητά μας, την ταπείνωση και τον πόθο μας να έχουμε καθαρή εξομολόγηση που είναι το θεμέλιο της πνευματική ζωής.

Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι στον πνευματικό μας αγώνα δεν πολεμούμε με ανθρώπους αλλά με τα πνεύματα της πονηρίας και της διαβολής. Και το τονίζουμε αυτό διότι πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε είναι λογικό και ισχύει ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα ψέμα που μας παρουσιάζεται ως αληθινό από τον διάβολο. Γι’αυτό και η εξομολόγησή μας θα πρέπει να είναι καθαρή, να τα λέμε όλα όπως είναι χωρίς δικαιολογίες και μισόλογα ώστε να καθαριζόμαστε πλήρως από τις αμαρτίες. Έτσι ο διάβολος δεν βρίσκει τόπο μέσα μας για να πατήσει και να θεμελιώσει πλάνες και σκάνδαλα που θα μας αποπροσανατολίσουν από την πνευματική μας εργασία που στόχο έχει τον Χριστό.

Τέτοιον πόλεμο κατά του πνευματικού δέχονται κυρίως οι άνθρωποι που πήραν σοβαρά την σωτηρία τους. Διότι όταν ο διάβολος βλέπει ότι κάποιος πήρε σταθερή απόφαση να αλλάξει, να αφήσει πίσω του την αμαρτωλή ζωή και πλέον να καλλιεργεί τις αρετές τρεφόμενος μέσα στην Εκκλησία τότε ένα περισσότερο θέλει να τον ταράξει, να διασαλεύσει την εμπιστοσύνη του προς τον πνευματικό του και σιγά σιγά να του μετριάσει την πνευματική προσπάθεια και να εξαλείψει τον θείο ζήλο που έχει.

Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι να συνδεθούμε με έναν πνευματικό αλλά να αποκτήσουμε σχέση με τον Χριστό. Μία σχέση όμως που περνά μέσα από το πετραχήλι του πνευματικού, που σταθεροποιείται και αυξάνεται μέσα από την υπακοή μας στον πνευματικό μας πατέρα.

Λέγει ο απ. Παύλος προς τους Κορινθίους: “εάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ᾿ ου πολλούς πατέρας· εν γάρ Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα” (Α Κορ. 4,15). Δηλαδή: Έστω και αν έχετε παρά πολλούς παιδαγωγούς και διδασκάλους κατά Χριστόν (ανθρώπους που μπορεί να μιλάτε για πνευματικά ζητήματα), δεν έχετε όμως πολλούς πατέρας. Ένας είναι ο πατέρας σας, εγώ. Διότι εγώ, με τον φωτισμόν και την δύναμιν του Χριστού, σας έχω γεννήσει πνευματικώς εις την νέαν ζωήν δια μέσου του Ευαγγελίου.

Βλέπουμε δηλαδή τον απόστολο Παύλο να διεκδικεί μια ξεχωριστή θέση στη πνευματική προσπάθεια των πνευματικών του τέκνων, θέλοντας να τονίσει ότι ναι μεν μπορεί με πολλούς να μιλούμε για πνευματικά ζητήματα όμως ένας είναι ο πνευματικός μας πατέρας που μας γεννά και μας αναγεννά μέσα από τον Μυστήριο της Εξομολογήσεως και μας καθοδηγεί προς την πνευματική μας ενηλικίωση φέροντας πλήρως την πνευματική ευθύνη για εμάς (δεν μπορούμε αδιακρίτως να συμβουλευόμαστε τον οποιονδήποτε για θέματα πνευματικής φύσεως και να εμπιστευόμαστε τα εσώψυχά μας σε ρασοφόρους που δεν γνωρίζουμε).

Μπορεί λοιπόν να συζητούμε και με κάποιους άλλους ιερείς ή μοναχούς όμως μην πέσουμε στο λάθος ν’ ακολουθούμε οποιαδήποτε συμβουλή αυτών πριν το συζητήσουμε με τον πνευματικό μας ή πριν συμβουλευτούμε τον πνευματικό μας.

Να τονίσουμε όμως κι αυτό: εάν έχουμε εμπιστοσύνη στον πνευματικό μας πατέρα δεν χρειάζονται συμβουλές από άλλους. Το να μπαίνουμε στην διαδικασία να συμβουλευόμαστε άλλους πατέρες σημαίνει ότι αφήσαμε μέσα μας τον λογισμό ότι ίσως ο πνευματικός μας δεν ξέρει καλά το θέμα αυτό ή η απάντηση που μας έδωσε δεν μας ευχαρίστησε. Όμως το θέμα δεν είναι εάν η απάντηση του πνευματικού μας ευχαρίστησε αλλά εάν η απάντησή του σε ένα θέμα που μας απασχολεί είναι πνευματικά ωφέλιμη για εμάς. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές η απάντηση που δεχόμαστε από τον πνευματικό μας πατέρα δεν μας αρέσει γιατί ίσως μας ξεβολεύει και μας βάζει ν’ αναλάβουμε την δική μας ευθύνη αλλά και να ταπεινωθούμε.

Παρατηρείται λοιπόν το φαινόμενο αρκετοί χριστιανοί να ρωτούν (για άκρως προσωπικά- πνευματικά ζητήματα) εκτός από τον πνευματικό τους, την συμβουλή κι άλλων πατέρων μοναχών ή ιερέων ψάχνοντας όχι μια ψυχοφέλιμη συμβουλή αλλά μια απάντηση που θα τους ευχαριστεί. Και αυτό είναι ολέθριο.

Γι’ αυτό και πολλές φορές σε μηνύματα που δεχόμαστε που αφορούν πνευματικά ζητήματα η δική μας συμβουλή είναι “ότι σας πει ο πνευματικός σας”. Πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει πνευματικός πατέρας. Ευκαιρία να αποκτήσετε έναν πνευματικό που θα είναι κοντά σας και θα μπορείτε να τον βλέπεται εύκολα και συχνά ώστε να μπείτε πλέον κάτω από την δική του προστασία, μέριμνα και αγάπη εν Χριστώ.


Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Το σπίτι που γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος στα Τρίκαλα Κορινθίας


                      Στα Άνω Τρίκαλα του νομού Κορινθίας βρίσκεται μια μεγάλη εκκλησία με τρούλο αφιερωμένη στον Άγιο Γεράσιμο, ακριβώς δίπλα στην οικία των Νοταράδων. Εκεί ακριβώς που το 1506 γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος.
                      Η οικογένεια Νοταρά ήταν από τις πιο ξακουστές και εύπορες στην περιοχή. Ο πατέρας του Αγίου μας, Δημήτριος ήταν από το γνωστό Βυζαντινό γένος των Νοταράδων, και κατά την παράδοση ήταν συγγενής του μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά που καθαιρέθηκε κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. 
                      Ο Αγιος Γεράσιμος έμεινε στα Τρίκαλα μέχρι και τα 19 του χρόνια (1527) και εν συνεχεία έφυγε για την Ζάκυνθο για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του.
                      Αργότερα πήγε στην Ιερουσαλήμ και έμεινε δώδεκα χρόνια υπηρετώντας στο ναό της Αναστάσεως. Περιόδευσε στην Αίγυπτο και τη Συρία για να επιστρέψει το 1559 στην Κεφαλονιά όπου και ίδρυσε το μοναστήρι του.πηγή



                      Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/03/blog-post_34.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Μεγάλος σταυρός, μεγάλη δόξα στους Ουρανούς, Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
                      Ευλογημένη – χαριτωμένη και αγαπημένη μου ψυχούλα Α.
                      Εύχομαι η Παναγία μας να έλθη στο σπιτάκι σου και να σας χαρίση την χάριν Της – την αγάπην Της – την ειρήνην Της – την χαράν Της και την υγείαν σας.
                      Πήρα προ πολλού το γράμμα σου και πολύ λυπήθηκα, αλλά και πολύ εχάρηκα.
                      Λυπήθηκα, γιατί πάσχεις, υποφέρεις σωματικώς.
                      Εχάρηκα διότι αναλογίζομαι το ψυχικόν σου κάλλος, την ψυχικήν σου αρετήν, και πίστεψέ με ότι σε μακαρίζω, σε θαυμάζω, σε ζηλεύω.
                      Για να σου δώση ο Θεός τέτοιον μεγάλον σταυρόν, πάει να πη ότι τον αξίζεις. Σου ανήκει, σου πρέπει.
                      Μεγάλος σταυρός, μεγάλη δόξα στους Ουρανούς.
                      Μη νομίζεις ότι μάρτυρες είναι εκείνοι μόνον που τους έκοψαν το κεφάλι μία φορά, επειδή δεν αρνήθηκαν τον Χριστόν. Είναι και άλλοι, που δεν αρνούνται την αρετήν, την υπομονήν.
                      Οι πρώτοι μάρτυρες μίαν φοράν εμαρτύρησαν, ενώ οι δεύτεροι κάθε λίγο μαρτυρούν.
                      «Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν», λέει η Θεία Γραφή (Ρωμ. 8:36).
                      Είναι οι αναίμακτοι μάρτυρες, τη προαιρέσει μάρτυρες. Οι αφανείς μάρτυρες στον κόσμον, αλλά φανεροί στον Θεόν.
                      Ω!! Μακαρία ψυχή Α.
                      Μαθήτρια γνησία του Χριστού.
                      Ο γλυκύτατός σου Νυμφίος ανέβηκε στον Γολγοθά, στον Σταυρόν. Και εσύ κάθε μέρα και κάθε ώρα σταυρώνεσαι.
                      Φαντάζομαι πόσο θα προσεύχεσαι, με πόσα δάκρυα θα παρακαλάς Αυτόν, ίνα φωτίση η Αγαθότης Του και αυτήν την ψυχήν… διότι άνδρας σου είναι, αδελφός μας είναι, αλλά έφυγε από τον σωστόν δρόμον.
                      Καλή ψυχή είναι, αλλά δεν προσέχει τον εαυτόν του.
                      Α. – Α., εσύ θα τον σώσης. Κρυφά, και από αυτόν ακόμη τον ίδιον, η ψυχή του σε ικετεύει, σε παρακαλεί ίνα τον βοηθήσης. Η ψυχή του κλαίει. Από σένα εξαρτάται να γίνη και αυτός καλός – γλυκύς – ταπεινός – ήμερος.
                      Με τα γλυκά σου λόγια, με την τρυφερότητά σου, με την αγάπη σου, με την ταπεινήν σου συμπεριφοράν θα τον καταφέρης, θα γίνης άλλη Ερμιόνη.
                      Η Ερμιόνη ήτο μία διαλεχτή ψυχή, αλλά παντρεύθηκε έναν άπιστον, έναν άθεον άνθρωπον, και όσα και να έκαμε, δεν μπόρεσε να τον πείση, να πιστεύση και αυτός στον Χριστόν.
                      Και όταν η Ερμιόνη εγέννησε το πρώτο τους παιδί, αυτός ο άπιστος είπε σε αυτήν:
                      «Ερμιόνη, τι δώρο θέλεις να σου κάμω, από την χαράν που μου έδωσες, με αυτό το μωρό που γέννησες;»
                      Η Ερμιόνη είπε: «Να πιστεύσης στον Χριστόν».
                      Είναι ωσάν να μιλάς σε έναν κωφόν.
                      Και όταν το δεύτερο παιδί εγέννησε, και πάλιν τα ίδια είχανε.
                      «Ερμιόνη, τι δώρο θέλεις να σου προσφέρω;»
                      Η Ερμιόνη είπε και πάλιν: «Να πιστεύσης στον Χριστόν».
                      Αλλά στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις κτύπα, βρόντα, δεν πρόκειται να σου ακούση και να σου ανοίξη.
                      Όταν όμως, κατά σύμπτωσιν, πήρε στα χέρια του το ημερολόγιον της Ερμιόνης και διάβασε: 22 του τάδε του μηνός: Σήμερα πολλή προσευχή έκαμα για τον Γιώργο μου, ίνα φωτίση ο Θεός και αυτήν την ψυχήν.
                      23 του μηνός: Πολλά δάκρυα έχυσα σήμερον στον Θεόν, για τον Γιώργο μου.
                      24… 25…
                      Επεσκίασε πλέον η χάρις και αυτόν, και εφώναξε με όλην του την ψυχήν:
                      «Ερμιόνη – Ερμιόνη – ενίκησες – ενίκησες».
                      Έτσι, παιδί μου Α., θα γίνη μία ημέρα και σε σένα. Θέλει όμως και υπομονή πολλή.
                      Και όπως ο Γιώργος έκλαυσε για τις παρεκτροπές του του παρελθόντος και εζήτησε συγγνώμην πρώτα από την Ερμιόνην, την γυναίκα του, και έπειτα από τον Θεόν, έτσι, γίγαντα Α., μία ημέρα, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα ζητήση και ο Δ. συγγνώμην και από σένα και από τον Θεόν και τότε θα αλλάξουν τα πράγματα ριζικώς. Σου το εύχομαι.
                      Σε αυτόν τον αγώνα, βλέπω να εξέρχεσαι νικηφόρος και τροπαιοφόρος ως γνησία μαθήτρια του γλυκυτάτου μας Ιησού, ο οποίος δια του σταυρού ενίκησε τον διάβολον.
                      Θάρρος λοιπόν, Α., νικήτρια και θριαμβεύτρια.


                      Με πολλές πατρικές ευχές
                      παπα-Εφραίμ


                      Από το βιβλίο: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης. Έκδοση Ι. Ησυχ. «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους 2000, σελ. 273.
                      https://www.koinoniaorthodoxias.org/gerontes/megalos-stavros-megali-doxa-stous-ouranous/

                      Πηγή: https://paterikos.blogspot.com/2025/03/blog-post_13.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Υπάρχουν εκείνα τα μικρά που σώζουν..
                        Υπάρχουν εκείνα τα μικρά που σώζουν. Μικρές συνήθειες, απλές, καθημερινές, που μέρα με τη μέρα όμως, σε πάνε όλο και πιο μπροστά. Μικρές κινήσεις, στους ανθρώπους σου, που δείχνουν το ενδιαφέρον σου για αυτούς. Μικρές λέξεις… Εύκολες. Που κρύβουν μέσα τους όμως μεγαλείο… ‘’Σ’ αγαπώ, σε ευχαριστώ, μου λείπεις και συγγνώμη’’. Μικρές προσπάθειες. Που στο τέλος πάντοτε γεννάνε πράγματα μεγάλα. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα μικρά που καταστρέφουν. Μικρά πάθη που δεν ξερίζωσες όσο ακόμα ήταν στην αρχή και τώρα γίνανε μεγάλα. Μικρές λέξεις που πληγώνουνε, και που καρφώνονται στην καρδιά του άλλου σαν μαχαίρι. »Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει…». Μικρές προσπάθειες που ποτέ δεν έκανες. Μικρά βήματα, που ποτέ σου δεν περπάτησες. Μικρά λάθη που δεν φρόντισες να διορθώσεις και μεγάλωσαν και γίναν τέρατα και φάγανε μαζί και σένα και όλους αυτούς που αγαπάς. Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

                      Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/03/blog-post_984.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ν' αγαπάς τον Θεό και να είσαι ευάρεστος σ' Αυτόν

                      Ο Κύριος µας έδωσε την εντολή ν' αγαπούμε αλλήλους. 
                      Σ' αυτό έγκειται η ελευθερία : στην αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα.
                      Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα - αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. ∆εν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς ή άρχοντας, πατριάρχης ή ηγούμενος ή διοικητής. 
                      Μπορείς όμως σε κάθε τάξη ν' αγαπάς τον Θεό και να είσαι ευάρεστος σ' Αυτόν - κι' αυτό είναι το σπουδαίο. Κι όσοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό επί γης, θα έχουν μεγαλύτερη δόξα στη Βασιλεία και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. 
                      Ο καθένας θα δοξασθεί κατά το μέτρο της αγάπης του. Έμαθα πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την έντασή της.
                      Όποιος φοβάται τον Θεό, φοβάται να Τον λυπήσει µε κάτι αυτός είναι ο πρώτος βαθμός. 
                      Όποιος έχει το νου καθαρό από εμπαθείς λογισμούς, αυτό είναι ο δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος από τον πρώτο. 
                      Όποιος αισθητά έχει τη χάρη στην ψυχή του, αυτός είναι ο τρίτος βαθμός της αγάπης, ο ακόμα μεγαλύτερος. 
                      Η τέταρτη βαθμίδα, η τέλεια αγάπη για τον Θεό είναι όταν έχει κανείς τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα. 
                      Αυτών των ανθρώπων αγιάζουν τα σώματα και μετά τον θάνατο τους γίνονται άγια λείψανα. Έτσι γίνεται µε τα σώματα των αγίων μαρτύρων, των προφητών, των οσίων ανδρών.... 

                      Όσιος Σιλουανός Αθωνίτης

                      Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/03/blog-post_3802.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      +Δημήτριος Παναγόπουλος. Ξέρετε ποιό είναι το δόγμα του Χριστιανού;





                      «1334) Ξέρετε ποιό είναι το δόγμα του Χριστιανού;

                      Να χαίρεται όταν τον ξεγελούν και να μην ξεγελά…

                      Να βλάπτεται και να μην βλάπτει…

                      Να πειράζεται και να μην πειράζει…

                      Να είναι θύμα, θύτης να μην είναι…

                      1335) Ο πραγματικά Χριστιανός, αισθάνεται την ανάγκη, αυτό που ο ίδιος βιώνει, να το μοιραστεί με τον άλλον και ”διψάει” για την σωτηρία του συνανθρώπου του. Γι’ αυτό και ο Χριστός χαρακτήρισε του Χριστιανούς, ως το ”άλας του κόσμου”, διότι το αλάτι ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες έχει και αυτήν της δίψας!».

                      Απόσπασμα

                      +Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυξ

                      hristospanagia.gr


                      Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/03/blog-post_16.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, όταν είναι ανάγκη να υπερασπισθούν την δόξα του Θεού και των Αγίων Του…





                      Πόσοι Xριστιανοί λένε ότι πιστεύουν στον Θεό χωρίς πραγματικά να πιστεύουν! Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, όταν είναι ανάγκη να υπερασπισθούν την δόξα του Θεού και των Αγίων Του ενώπιον ”τών υιών του αιώνος τούτου” που την βλασφημούν!

                      Πολλοί λένε ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά όταν έρχεται ο πειρασμός, η πίστη τους εξανεμίζεται! Η πίστη αυτή λοιπόν ήταν μόνο λόγια. Η ώρα του πειρασμού είναι ακριβώς η ώρα να δείξει κανείς την υπακοή του στις βουλές του Κυρίου και να του πει “Γεννηθήτω τό Θέλημά Σου”. Ή να αναφωνήσει : ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τούς αιώνας” (Ιώβ α’ 21).

                      Εάν δεν γίνεται έτσι τότε πρόκειται για πίστη που ανθεί στον καιρό των ανέσεων, αλλά απαρνείται τον Κύριο στον καιρό της δοκιμασίας.

                      Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, “Η εν Χριστώ ζωή μου”.

                      https://proskynitis.blogspot.com/2020/08/blog-post_14.

                      hristospanagia.gr 


                      Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/03/blog-post_44.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ο διάβολος μου έμαθε την ευχή (!)

                      http://amfoterodexios.blogspot.com/2020/11/blog-post_87.html

                      Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2020/11/blog-post_44.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Στο­χεύ­ει τα ει­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα





                      Η τιμή που απο­δί­δε­ται στις ει­κό­νες, 

                      απο­δί­δε­ται στα πρό­σω­πα που ει­κο­νί­ζουν, 



                      όπως ακρι­βώς και η πε­ρι­φρό­νη­ση των ει­κό­νων 

                      στο­χεύ­ει τα ει­κο­νι­ζό­με­να πρό­σω­πα.

                      Άγιος Φώτιος ο Μέγας


                      Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/03/blog-post_26.html
                      Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                      Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                      Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Ο παπα-Τύχωνας - Ένας κρυμμένος μαργαρίτης
                      Στό Άγιον Όρος, στο «περιβόλι της Παναγίας» υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλοί κρυμμένοι μαργαρίτες. Μπορεί κάποιος να ψάξει και να τους βρεί στα μοναστήρια, στις σκήτες, στα τόσα ερημητήρια....
                      Αληθινοί μαργαρίτες, άνθρωποι δυνατοί κι αλλοιώτικα όμορφοι. Κάλλος τους η ευλογημένη ζωή τους. Πλούτος τους η ακτημοσύνη και η φτώχειά τους. Λιγοστά είναι τα λόγια που έχουν να ειπούν. Περισσότερο μιλάει η σιωπή τους. Οι μορφές τους φωτεινά ειρηνικές γιατ’ η καρδιά τους άγρυπνη στέκει στην προσευχή, γιατί η ευχή ατελεύτητα συντροφεύει τον ασκητικό τους βίο.

                      Ένας κρυμμένος μαργαρίτης ήταν και ο παπά-Τύχων - κατά κόσμον Τιμόθεος Γολεγκώφ - που έζησε στο Άγιον Όρος για εξήντα ολόκληρα χρόνια. Άνθρωπος αγάπης, προσευχής, κατανύξεως και ταπεινώσεως. Ακτήμων ερημίτης, νηστευτής και χαρισματούχος, θεωρείται ένας από τους επιφανέστερους του αιώνα μας. Το πέρασμά του δε απ’ το «περιβόλι της Παναγίας» άφησε σημάδια ανεξίτηλα στους τόσους οδοιπόρους της ζωής που ζήτησαν κοντά του ν’ αναπαυτούν.

                      Γεννήθηκε το 1884 στο χωριό Νόβαγια Μιχαηλόσκα της Ρωσσίας. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς. Η μητέρα του καθώς έλεγε ο ίδιος: «κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε καθόλου, ήταν δοσμένη όλη στην προσευχή και τα δάκρυα έτρεχαν πυκνά απ’ τα μάτια της». Μικρός ακόμα επισκεπτόταν μοναστήρια και έψαλλε στη χορωδία της εκκλησίας του χωριού του.

                      Στα δεκαοκτώ του χρόνια ένοιωσε μέσα του τη μοναχική κλίση. Έτσι με την ευλογία των γονέων του και αφού επισκέφτηκε σχεδόν διακόσια μοναστήρια στην πατρίδα του κίνησε μ’ άλλους πιστούς να επισκεφτεί τα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος. Καθ’ οδόν για τα Ιεροσόλυμα και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη «εγνωρίστηκε με τον οικονόμο-μοναχό του κελλιού Μπουραζέρη το οποίο ανήκει στην αγιορείτικη μονή Χιλιανδαρίου. Του είπε τότε ο οικονόμος «θέλεις να γίνης μοναχός;» «θέλω» απάντησε ο δεκαοχτάχρονος Τιμόθεος, και ο φωτισμένος οικονόμος του αποκρίθηκε: «Βάλε μετάνοια και από σήμερα είσαι δόκιμος στη συνοδεία μας».

                      Έτσι αφού περάτωσε το προσκύνημά του στα Ιεροσόλυμα ήλθε και κατατάχτηκε στη συνοδεία του Μπουραζέρη και σ’ ένα χρόνο έγινε μοναχός. Στην καλή όμως συνοδεία δε θα μείνει για πολύ. Ο πόθος του για άσκηση και η αγάπη του για ησυχία θα τον φέρουν στα φρικτά Καρούλια. Σε μιά σπηλιά, που ήταν στα θεμέλια του ασκητηρίου του Αγίου Γεωργίου, θα μείνει για δεκαπέντε ολάκερα χρόνια.

                      Κάθε Σάββατο ανέβαινε στο ασκητήριο του Αγίου Γεωργίου και κοινωνούσε. Αμέσως μετά κατέβαινε πάλι στη σπηλιά του. «Στόν Άγιο Γεώργιο υπήρχε ένας πολύ σοφός, κατά κόσμον και κατά Θεόν, Γέροντας, τον οποίο αποκαλούσε διδάσκαλο». Ο Γέροντας αυτός υπήρξε συνοδοιπόρος και πατέρας πνευματικός του Τύχωνα κατά την πολύχρονη θητεία του στα Καρούλια.

                      Ο άγνωστος σε μας Γέροντας έδινε στον Τύχωνα ένα πατερικό βιβλίο κάθε μήνα. Επιστρέφοντάς το θα έπρεπε να του διηγηθεί το περιεχόμενό του. Αν δεν του το έλεγε επακριβώς δεν του το άλλαζε. Με αυτόν τον τρόπο τελείωσε ο μοναχός Τύχων την ανάγνωση όλων σχεδόν των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

                      Στήν Καψάλα
                      Σάν πέρασαν δεκαπέντε χρόνια άφησε ο μοναχός Τύχων τα Καρούλια και ήλθε στην «έρημο» της Καψάλας, στην περιοχή της Καλιάγρας. «Εδώ είδε ένα όραμα πως ήταν νύκτα Αναστάσεως και πως έψαλε όλη την αναστάσιμη ακολουθία με χαρά». Το είπε στον πνευματικό του ο οποίος μόλις τ’ άκουσε τον πήρε απ’ το χέρι και τον οδήγησε στο μοναστήρι του Σταυρονικήτα όπου χειροτονήθηκε ιερέας.


                      Η καλύβα του δεν είχε εκκλησία γι’ αυτό και ξεκίνησε για να φτιάξει. Ακτήμων όμως καθώς ήταν αδυνατούσε να βρεί τα αναγκαία χρήματα. Αποφάσισε λοιπόν να πάει να ζητήσει ελεημοσύνη. Στο δρόμο πηγαίνοντας συνάντησε κάποιο μοναχό και του είπε πως θέλει να φτιάξει εκκλησία αφιερωμένη στον Τίμιο Σταυρό. Ο μοναχός έκπληκτος απάντησε στον παπά-Τύχωνα πως μόλις την μέρα εκείνη είχε λάβει μία επιστολή και χρήματα για να τα δώσει σ’ όποιον θα ’θελε να κτίσει εκκλησία. Η χαρά και η συγκίνηση του παπά-Τύχωνα ήταν μεγάλη. Αφού πήρε τα χρήματα ευχαριστώντας το μοναχό, κάλεσε τεχνίτες που μετάτρεψαν ένα απ’ τα κελλιά της καλύβας σε μία λιτή, μικροσκοπική εκκλησία.

                      Το καλύβι του, φτωχικό κι απέριττο, στέκει ακόμα μάρτυρας αξιόπιστος της αγίας φτώχειάς του. Στο εσωτερικό του βλέπει κανείς τις λιγοστές σανίδες που χρησίμευαν για κρεββάτι και κάθισμα, δυό σκαμνάκια και λίγα μαγειρικά σκεύη. Λίγο πιό πέρα ένας διάδρομος τριών μέτρων οδηγεί στο μικρό εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού όπου ο γέροντας συνομιλούσε με τους Αγγέλους και συλλειτουργούσε με τους Άγιους.

                      Στην Καψάλα έμεινε σχεδόν σαράντα τέσσερα χρόνια. Στα χρόνια αυτά πολλοί άνθρωποι τον επισκέφτηκαν. Ανάμεσά τους μητροπολίτες, ηγούμενοι και μοναχοί. Πολλοί ήταν επίσης και οι λαϊκοί που έρχονταν κοντά του κουρασμένοι από την «αλμυρά του κόσμου ακαταστασία» για ν’ αναπαυτούν, ν’ ακούσουν τις συμβουλές του που ήταν «σταλαγματιές βιωμάτων της καρδιάς του».

                      Λειτουργός του Υψίστου
                      Τή Θεία Λειτουργία ο παπά-Τύχωνας την αγαπούσε πολύ. Ο υποτακτικός του πάτερ Παΐσιος διηγείται χαρακτηριστικά: «Η Θεία Λειτουργία για τον Γέροντα ήταν ένα άνοιγμα του ουρανού. Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους του Κυρίου. Όταν έμπαινε στην Αγία Αναφορά και άρχιζε να διαβάζη την ευχή: «Μετά τούτων και ημείς των μακαρίων δυνάμεων Δέσποτα φιλάνθρωπε βοώμεν και λέγομεν Άγιος, Άγιος» ο παπά-Τύχων έβλεπε τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ».


                      Ο ευλογημένος γέροντας ζούσε πραγματικά τη θεία Λειτουργία. Την αγαπούσε τόσο, καθώς λέει ο ιερομόναχος Αγαθάγγελος, που «τήν ώρα της λειτουργίας έφτανε να μεταρσιώνεται. Έφτανε να βραδυάζη, απ’ το πρωί που είχε αρχίσει, και δεν είχε τελειώσει. Όλος έξαρση, την ώρα του Χερουβικού και του καθαγιασμού, έψαλε με αγγέλους τον ύμνο τους στα ουράνια, έβλεπε κατόπιν πως ήταν στην αγία Τράπεζα και τελείωνε την λειτουργία και δεν καταλάβαινε πως πέρασε η ώρα...»

                      Πραγματικά στο πρόσωπο του ιερέα Τυχωνα βλέπομε, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος, «τόν μεθυσμένο από την αγάπη του Θεού, τον ιερουργόν που μεθίσταται σε άλλους κόσμους και ημπορεί να λέγει ότι τον σηκώνει ο Δεσπότης Χριστός και τον εξάγει «τού τε χώρου του τε ζόφου και εισάγει εις άλλον, είτε κόσμον ή αέρα....καί πρός φώς εισάγει μέγα» (Συμεών ο Νέος Θεολόγος}.

                      Φωτισμένος Δάσκαλος
                      «Εδίδασκε ο παπά-Τύχων με την αγιασμένην ζωήν του. Η απλότητά του και η βαθειά του ταπεινοφροσύνη μιλούσαν τόσο φανερά. Μιλούσε και δίδασκε και με κλειστό το στόμα, όταν όμως άρχιζε να διδάσκη, να λέη τις συμβουλές του ο Γέροντας καθισμένος στη ρίζα της μικρής ελιάς, δίπλα στον τάφο του ή στη σκληρή σανίδα του κρεββατιού του, τότε η ψυχή του μαθητού εγοητεύετο».


                      Γοήτευε τις ψυχές ο δάσκαλος παπά-Τύχων. Απλά μιλούσε κι απλά δίδασκε. Άρχιζε διδάσκοντάς σε να ξεκινάς πάντα από το Θεό. Γι’ αυτό και μόλις έφτανες στο κελλί σ’ έπαιρνε απ’ το χέρι και σε οδηγούσε στο εκκλησάκι του Τιμίου Σταύρου. Έψαλλε το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» και το «ΣΩΣΟΝ ΚΥΡΙΕ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΣΟΥ». Μετά αφού σ’ έβαζε να κάνεις τρείς μετάνοιες μπροστά στο μεγάλο σταυρό που ήταν στημένος σε κεντρική θέση εκεί μέσα πρόσθετε το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελεήσεις τον δούλον σου».

                      Έπειτα αφού σε κερνούσε άρχιζε ν’ απαντά στις ερωτήσεις σου. Σε συμβούλευε κι ήταν οι συμβουλές του απ’ ατόφιο χρυσάφι καμωμένες. Σου έλεγε για την ταπεινοφροσύνη. Σου έλεγε, με τα σπασμένα ελληνικά του, πως «κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί όλο κόσμο με ένα χέρι. Βλέπει ταπεινό! Ευλογεί με δύο χέρια. Πά, πά, πά. Ταπεινό άνθρωπο αξίζει πιό πολύ απ’ όλο κόσμο».

                      Μελετούσε πολύ ο παπά-Τύχων κι επέμενε στο θέμα της μελέτης. Τόνιζε συχνά πως «όταν διαβάσει νούς καθαρίσει».

                      Η ευχή σύντροφος παντοτινός της ζωής του. Ζώντας τα ευεργετήματά της έλεγε: «Πάντοτε να κάνης ευχή πρίν αρχίσης κάθε δουλειά να λές: Θεέ μου δώσε μου δύναμη και φώτιση, κατόπιν ν’ αρχίζεις τη δουλειά σου και στο τέλος να λές, Δόξα τώ Θεώ».

                      Πνευματικός, φωτισμένος ο ίδιος, καθοδηγητής από τους λίγους, αξιώθηκε κοντά σε γέροντες ευσεβείς να βιώσει τις ευεργεσίες που δίδει ένας καλός πνευματικός. Γι’ αυτό και συμβούλευε: «Γιά να βρής καλόν πνευματικό να κάνεις τρείς μέρες προσευχή και κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίση. Και στο δρόμο που θα πηγαίνης να κάνης προσευχή να τον φωτίση ο Θεός να σου πή λόγους καλούς».

                      Τα περισσά του δάκρυα τα μάζευε με ένα πανί που ήταν πάντα μουσκεμένο. Τούτα τα δάκρυά του στέκαν μάρτυρες αξιόπιστοι για το πόσο ζούσε τη συμβουλή που τόνιζε πώς: «Δάκρυα, παιδί μου, δάκρυα, αυτό θέλει ο Θεός».

                      Η σχέση του μοναχού με τα χρήματα και τα υλικά αγαθά θέλει πολλή προσοχή. Τόξερε αυτό ο φωτισμένος μοναχός καθώς έλεγε πως «ο ερημίτης έχει ευλογία να κρατά μόνο τα απαραίτητα χρήματα για τα σαρανταλείτουργα. Γύρω απ’ την καλύβα του μπορεί να έχει κλήματα για να παίρνη σταφύλια, λίγες ελιές για το λάδι κι ένα κήπο για τα λαχανικά του. Αυτά να του είναι αρκετά και να μη λησμονά την ελεημοσύνη». Τόξερε ο παπά-Τύχων μα κι αληθινά το ζούσε γι’ αυτό σαν του περίσσευαν χρήματα τα έστελλε σε κάποιο μπακάλη στις Καρυές διαμυνώντας του: «Παρακαλώ κάνε αγάπη να πάρη ψωμί και να δώση φτωχό άνθρωπο, αυτό που έχει ανάγκη».

                      Μοναχός που τιμούσε το μοναχικό σχήμα συνειδητοποιεί αληθινά το βάρος του γι’ αυτό και τόνιζε: «Δέν αρκεί απλά να το φέρουμε αλλά και να έχουμε μία αγία ζωή. Στη Ρωσσική Εκκλησία τρέφεται άπειρος σεβασμός στους μεγαλόσχημους μοναχούς. Το μέγα σχήμα αντικαθιστά τον άγγελο, τον τέλειο μοναχό, τον απαλλαγμένο από πάσα βιοτική μέριμνα. Είναι αυτός που ανέβηκε όλες τις αρετές, ζητά την αγγελική ζωή, μεριμνά τα του Θεού, πως θ’ αρέση μόνο στον Θεό, όχι στους ανθρώπους. Αυτό είναι το μέγα σχήμα: κελλί, εκκλησία, νηστεία προσευχή αδιάλειπτος. Δεν δικαιολογείται ο μεγαλόσχημος να περιφέρεται δεξιά κι αριστερά, ούτε ν’ ασχολείται με τη διοίκηση. Στη Ρωσική Εκκλησία τον μεγαλόσχημο τον θεωρούν άγιο. Λέγουν πως αν δούν τον πατριάρχη πρώτα θα βάλουν μετάνοια στον μεγαλόσχημο. Όχι όπως το έχουμε εμείς που το φορούν οι νέοι και καμαρώνουν, αυτό είναι αμαρτία».

                      Χαρισματούχος ερημίτης
                      « Ο μακάριος παπά-Τύχων αφού αξιώθηκε να γίνη «τέκνον Θεού», και να αναγεννηθή «άνωθεν εκ Πνεύματος αγίου και να έχη τον Χριστόν μέσα στην αγιασμένη του καρδιά, αξιώθηκε και της μεγάλης τιμής να σκηνώση η χάρις του Κυρίου μέσα στην ψυχή του»

                      Για τα χαρίσματά του έχουν γράψει με περισσή επιτυχία τόσο ο μακαριστός μητροπολίτης Χαλκίδος όσο και ο ιερομόναχος Αγαθάγγελος. Ο γράφων γνωρίζοντας την αδυναμία του δεν θα τα παρουσιάσει όλα. Απλώς για να μην αδικήσει το γέροντα θα προσπαθήσει να παρουσιάσει δύο απ’ αυτά μορφοποιώντας έτσι ακόμα μιά πτυχή του φωτεινού βίου του ερημίτη Τύχωνα.


                      Είχε λοιπόν ο παπά-Τύχων το χάρισμα της αναστροφής με τα αγρίμια. Σαν στο καλύβι εμφανίζονταν κανένα μικρό ποντίκι πρότειναν στο γέροντα να πάρει καμμιά γάτα. Η απάντησή του βεβαίωνε το χάρισμα που είχε:« Όχι γάτα. Έχω εγώ άλλο γάτα, μιάμιση γάτα μεγάλο έρχεται. Άνθρωπο δε φοβάται. Τρώει ποντίκια, μετά φεύγει πάει λάκο μέσα στο δάσος.»

                      Το χάρισμα της διακρίσεως είναι πολλές φορές καθώς λένε γέννημα της ησυχίας της ερήμου. Χαρακτηριστικά τα παρακάτω πιστοποιούν πως ο μοναχός Τύχων είχε κι αυτό το χάρισμα που αναφέρει ο Χαλκίδος Νικόλαος: «Όταν κάποιος νεαρός θεολόγος τον επεσκέφθη και του είπε ότι είχε πάει στο Όρος για να γίνη μοναχός και να διακόψη κάθε επαφήν με τον πολυτάραχο κόσμο, ο Γέροντας τον διεβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να μείνη στο Μοναστήρι. Και πράγματι μέσα σε λίγους μήνες έφυγε από εκεί και εγύρισε στην «όζουσαν του κόσμου θάλασσαν».

                      Η κοίμησή του, ηλιοβασίλεμα φωτεινό
                      Φωτεινή ήταν η ζωή του, φωτεινό και το τέλος του. Δίκαιος στη ζωή του ολόκληρη δεν φοβήθηκε το θάνατο. Τον περίμενε με ηρεμία και χαρά. Περίπου δέκα μέτρα απ’ το κρεββάτι του άνοιξε τον τάφο του: Τον άνοιξε ο ίδιος. Τον έσκαψε με τα χέρια, και καθώς ήταν ο σωρός το χώμα, στην άκρη είχε μπηγμένο το φτυάρι. «Νά έτσι ρίξει χώμα», έλεγε στο μοναχό που τον επεσκέπτετο και έκανε την σχετική κίνησι ρίχνοντας μιά φτυαριά χώμα μέσα στον τάφο του. Εφύτεψε και ένα δεντρολίβανο στην άκρη. Συχνά έδινε οδηγίες για το τι θα κάνουν στην έξοδό του. —«Πεθαίνει παπά - Τύχων; Σιωπή! Κάνει κομποσχοίνι. Μετά λές: παπά-Τύχων πέθανε.»


                      Ετοίμασε και τα γράμματα που θα έστελλαν σε γνωστούς και φίλους του μετά το θάνατό του. Ήταν γράμματα απλά μα πρόδιδαν τον πλούτο του συντάκτη τους.

                      «Φίλος παπά - Τύχων απέθανε ημέρα... (άφηνε κενόν) παρακαλώ διάβασε μία ευχή».

                      Ο Θεός τον αξίωσε να προγνωρίζει το θάνατό του. Τόλεγε στον υποτακτικό του «Παπά Τύχων αν θέλη Θεός ζήσει μία βδομάδα, δέκα μέρες». Λίγες μέρες μετά η Παναγία φανερώθηκε στο γέρο-ερημίτη και σαν ο υποτακτικός του, π. Παίσιος, τον ρώτησε τι του είπε, ο παπά Τύχων απάντησε απλά: «Είπε παπά - Τύχωνα περάσει η γιορτή Της πάρει».

                      «Καί πράγματι αφού πέρασε η εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου 8 Σεπτεμβρίου, σε δύο ημέρες, στις 10.9.1968 αφού έλαβε το «εφόδιον της αθανασίας», μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, εξέφρασε την ευχαρίστησή του με προσευχή και με λαμπερό πρόσωπο, έκανε το σημείον του Τιμίου Σταυρού που τόσο αγαπούσε και ανεπαύθη. Αν ζούσε ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης θα μπορούσε να γράψη «ως δε επλήρωσε την ευχαριστίαν και η χείρ επαχθείσα διά της σφραγίδος τώ προσώπω το πέρας της ευχής διεσήμανε, μέγα τι και βύθιον αναπνεύσασα τη προσευχη την ζωήν συγκατέληξεν» (Βίος Οσίας Μακρίνης)».

                      Πηγή: Πεγειώτης Ιωάννης - Περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία, τεύχος 22agiazoni.gr
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσω την δύσκολη εφηβεία;
                      Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
                      Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Έχεις άγχος;
                      Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
                      Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

                      Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
                    • Συνέχεια Άρθρου ▼
                      Πώς πρέπει να δίνουμε τα ονόματα για να μνημονεύονται στην Θεία Λειτουργία;
                      Κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, υπάρχει η ευλογημένη συνήθεια στην Παράδοσή μας, να παραδίδουμε στο λειτουργό ονόματα προσφιλών μας, ζώντων και κεκοιμημένων (σε ξεχωριστά φύλλα) ώστε εκείνος με τη σειρά του να τα μνημονεύσει, να τα αναφέρει ένα-ένα πάνω από τον Αμνό του Θεού, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου στην Αγ. Πρόθεση.Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι η ώρα της Θ. Λειτουργίας είναι η ιερότερη, η ποιο δυνατή, η ποιο αποτελεσματική σε ευλογία. Και διότι κάθε ψυχή είναι ξεχωριστή μπροστά στα μάτια του Προσωπικού Τριαδικού Θεού μας και έχει τη θέση της και δικαιούται αυτής της τιμής και της ειδικής ευλογίας. Εξάγει δε ο λειτουργός από το πρόσφορο ένα μικρό ψιχουλάκι [μερίδα], σαν κάτι αντίστοιχο με τις μερίδες των Αγίων, ώστε η παρουσία της κάθε ψυχής στο Άγιο Δισκάριο, σα στον Ουρανό, να είναι αισθητή και συγκεκριμένη. Μάλιστα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτό το προνόμιο το έχουν μόνο οι βαπτισμένοι χριστιανοί. Δεν μνημονεύονται αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι. Αν υπάρξει κάποια ανάγκη να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, το κάνουμε στην Παράκληση.
                      Τα ονόματα πρέπει να είναι γραμμένα σε γενική. Μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου πχ Ιωάννου, Μαρίας…Επίσης, όταν πρόκειται για συζύγους, τα ονόματα πρέπει να γράφονται πλάϊ -πλάϊ, διότι αποτελούν ένα. πχ Γεωργίου & Πηνελόπης ή Κων/νου-Αλέκας. Μπορούμε συνοπτικά να προσθέτουμε “και των τέκνων” ή «τέκνων, εγγόνων, συγγενών».
                      Πέραν αυτού, υπάρχουν ορισμένα επίθετα, που συνοδεύουν το όνομα, που για την Εκκλησία αποτελούν τίτλο τιμής και αξίωμα. Και δεν πρέπει να παραλείπονται. πχ Γεωργίου Ιερέως, Αικατερίνης Πρεσβυτέρας. Άλλα τέτοια προσωνύμια, που πρέπει να αναγράφονται, είναι: Επισκόπου (ή Αρχιερέως), Ιερομονάχου, Διακόνου, Μοναχού-ής.Καλό και ενδεδειγμένο είναι, να τίθεται στην επικεφαλίδα των μνημονευμάτων, για μεν τους ζώντες: Υπέρ ελέους και υγείας, για δε τους κεκοιμημένους: Υπέρ αναπαύσεως.Τέλος, τα μνημονεύματα, είτε συνοδεύονται από πρόσφορο, είτε από: νάμα (κρασί), κερία από μελισσοκέρι για την Αγία Τράπεζα, κάρβουνα, λιβάνι, λάδι για τα καντήλια, τα οποία παραδίδουμε οι ίδιοι, στο Ιερό Βήμα, όπου τα παραλαμβάνει ο εκάστοτε διακονών τον Ιερέα.
                      Πηγή: agiafotini.gr
                      Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή!
                      Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!

                      Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!