[...] Ἡ ψυχή [πού] δέχεται τή δοκιμασία σάν θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν της. Εὐγνωμονεῖ τό Θεό καί Τοῦ ψάλλει: «Βάλε με, Κύριε, σέ δοκιμασίες, βάλε με σέ πειρασμούς, βάλε φωτιά στίς σκέψεις μου καί στήν καρδιά μου». Ἔτσι ἄς ἀντιμετωπίζουμε τίς δοκιμασίες. Γιά τούς ἀνθρώπους καί τά ἄλλα ὄργανα τῶν δοκιμασιῶν μας ἄς μή νιώθουμε καμιά κακία, καμιά ἐχθρότητα. Ἡ ψυχή πού δοξολογεῖ τόν Πλάστη της, ἡ ψυχή πού εὐγνωμονεῖ τόν οὐράνιο Γιατρό, πλημμυρισμένη ἀπό ἀνέκφραστα αἰσθήματα, ἀρχίζει νά εὐλογεῖ τά μέσα τῆς θεραπείας της.
Καί νά! Ξάφνου ἀνάβει μέσα της ἡ ἀγάπη πρός τούς
ἐχθρούς. Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕτοιμος νά θυσιάσει καί τή ζωή του γιά τόν ἐχθρό
του, θεωρώντας μάλιστα πώς αὐτό δέν ἀποτελεῖ στήν πραγματικότητα θυσία ἀλλά
ὑποχρέωση, ὑποχρέωση ἀνάξιου δούλου. Ἀπό τώρα ὁ οὐρανός εἶναι ἀνοιχτός.
Μπαίνουμε στήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί μέσω αὐτῆς στήν ἀγάπη πρός τό Θεό.
Βρισκόμαστε στό Θεό καί ὁ Θεός βρίσκεται σ’ ἐμᾶς. Νά τί θησαυρό περιέχει ἡ
πίστη, ἡ μεσίτρια καί χορηγήτρια τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἀγάπης. Ἀμήν.
Ἔρημος Ἁγίου Σεργίου, 1840
Πηγή: Άγιος Ιγνατίος Μπριαντσανίνωφ, «Ασκητικές
Εμπειρίες». Εκδ.: Ι. Μ. Παρακλήτου. Ωροπός Αττικής
