Ο σκοπός της Εκκλησίας και η νοερά προσευχή (Γ-Μέρος)

Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Συνέχεια άρθρου... 

Ἅμα θεραπευθεῖ ὁ νοῦς μας, θά τά ἐνεργοῦμε ὅλα σωστά καί ἡ λογική θά δουλεύει σωστά καί ἡ καρδιά θά δουλεύει σωστά. Γι’ αὐτό, ἄς φροντίσουμε νά γίνει αὐτό τό ξεχώρισμα. Αὐτό γίνεται μέ τήν πολλή προσευχή, τήν καρδιακή προσευχή. Νά ὁρίσετε δέκα λεπτά, πέντε λεπτά, ἕνα λεπτό καί νά πεῖτε ‘αὐτό τό ἕνα λεπτό δέν θά φύγει ὁ νοῦς μου’. Νά πεῖτε γιά ἕνα λεπτό ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με’. Νά δεῖτε πόσο δύσκολο εἶναι. Γίνεται, ἀλλά θέλει κόπο.

- .............(ἐρώτηση)

Νά ἐμβαθύνουμε λίγο περισσότερο. Γιατί δέν δίνουμε προτεραιότητα στήν προσευχή; Γιατί μᾶς τραβᾶνε τά καθημερινά;

Διότι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀρρώστια καί βάζεις τή λογική καί λές ‘ἄν κάτσω τώρα νά προσευχηθῶ, δέν θά προλάβω νά κάνω τίς δουλειές’. Ἤ λέμε ‘νά κάνω πρῶτα αὐτή τήν κατεπείγουσα δουλειά καί μετά προσευχή’. Βάζουμε πρῶτα τή λογική. Δέν δουλεύουμε μέ τήν πίστη, μέ τόν νοῦ. Γιατί ὁ νοῦς εἶναι σκοτισμένος.

Εἶναι ἀπαραίτητο ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει ἕναν πνευματικό ὁδηγό καί νά ἀκολουθεῖ ἀπαρέγκλιτα ἕνα πνευματικό πρόγραμμα καί κάθε μέρα σιγά σιγά θά προχωράει στήν κάθαρση τοῦ νοῦ του. Θά ὁρίσετε, γιά παράδειγμα, μισή ὥρα τήν ἡμέρα νά κάνετε νοερά προσευχή. Ὅσο μπορεῖτε, ὅπως μπορεῖτε, μέ τό στόμα, μέ τή σκέψη, μέ τήν καρδιά. ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με’. Αὐτή ἡ προσευχή καθαρίζει τήν καρδιά. Στήν ἀρχή θά ἔχετε πλῆθος λογισμούς, πάρα πολλούς λογισμούς, γιατί τά δαιμόνια, τά ὁποῖα ὑπάρχουνε μέσα στήν καρδιά, ἐνοχλοῦνται. Ἀλλά σταδιακά ὅσο προχωρᾶτε καί ἐπιμένετε, θά καθαρισθεῖ ἡ καρδιά. Θέλει πολύ ὑπομονή. Εἶναι τό πιό δύσκολο ἔργο.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι χρειάζονται γιά τόν χριστιανό 4 – 4½ ὧρες προσευχῆς γιά νά ἔχουμε πνευματική ὑγεία. Ὅπως χρειαζόμαστε τρία γεύματα –μέ μέτρο βέβαια- γιά νά ἔχουμε σωματική ὑγεία, ἔτσι καί ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό τροφή. Ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε τό ἑξῆς ὡραῖο, ὅτι θά ‘ρθεῖ ἐποχή πού θά σέ πηγαίνουν φυλακή, ἄν δέν κάνεις προσευχή. Γιατί θά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὅπως εἶναι ἀναγκαῖο νά τρῶς, εἶναι ἀναγκαῖο καί νά προσεύχεσαι.

Μακάρι νά ἔρθει αὐτή ἡ ἐποχή, πού ἔλεγε ὁ ἅγιος, νά καταλάβει δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ὅτι χωρίς προσευχή, ἀρρωσταίνει. Ἄν σήμερα ἔχουμε τόσες ψυχοπάθειες, τόσες καταθλίψεις, τόσες αὐτοκτονίες –οἱ ὁποῖες αὐξάνουν πάρα πολύ- εἶναι διότι δέν προσευχόμαστε. Δηλαδή δέν κάνουμε αὐτή τήν κάθαρση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς, πού γίνεται μέ τήν προσευχή καί εἶναι ὁ ἄνθρωπος μπερδεμένος καί σκοτισμένος. Δέν ξέρει τί τοῦ γίνεται. Κυριαρχοῦν μέσα του τά ἄλογα πάθη, οἱ ἄλογες ἀγάπες καί ὁ ἄνθρωπος λειτουργεῖ σάν νά εἶναι αὐτόματος, σάν ζῶο. Χειρότερος κι ἀπό ζῶο γίνεται ὁ ἄνθρωπος.

Στήν ταινία πού παρακολουθήσαμε προηγουμένως, ὅταν μαζεύτηκαν ὅλοι οἱ γῦπες γύρω ἀπό τό ψοφίμι, ἄν προσέξατε, δέν ὅρμηξαν ὅλοι μαζί -ὅπως θά κάναμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι- παρόλο πού τά ζῶα δέν ἔχουν λογική. Ἔτσι ὅπως περίμεναν, εἶχα τήν αἴσθηση ὅτι προσεύχονταν. Τά ζῶα κάνουν προσευχή, δοξάζουν τόν Θεό. Ἦταν ὅλα γύρω γύρω ἀκίνητα καί περιμένανε τόν ἀρχηγό νά πάει νά κάνει ἀρχή. Νά δώσει ‘εὐλογία’, νά δώσει τό σύνθημα. Ἔχουν μιά ὑπακοή. Θά πεῖς ἀπό τά ζῶα θά διδασκόμαστε; Εἶναι κατάπτωση. Κι ὅμως, λένε οἱ Πατέρες πήγαινε νά διδαχθεῖς ἀπό τό μυρμήγκι ἤ ἀπό τή μέλισσα, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Δέν διδασκόμαστε ἀπευθείας ἀπό τόν Θεό, ὅπως θά ἔπρεπε. Ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι στραμμένος πρός τόν Θεό, διδάσκεται ἀπό τόν Θεό. Προσευχή τί σημαίνει; Ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Ἐπικοινωνία τί σημαίνει; Μιλάω καί ἀκούω. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή προσευχή, νά ἀκοῦς κιόλας τί θά σοῦ πεῖ ὁ Θεός. Ἀλλά ἐπειδή εἴμαστε τόσο σκοτισμένοι πού δέν ἀκοῦμε, ἄς διδασκόμαστε ἔστω ἀπό τά ἄλογα ζῶα. Ὅπως λέει ἡ Γραφή: «παρασυνεβλήθη ὁ ἄνθρωπος τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (ψαλμ. 48,13). Ἐκεῖ ἔχουμε καταντήσει καί μᾶλλον τά ἔχουμε ξεπεράσει καί τά ζῶα, γιατί δυστυχῶς ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀλογία τῶν παθῶν.

Τά πάθη εἶναι ἤ ἄλογες ἀγάπες ἤ ἄκριτα μίση, λένε οἱ Πατέρες. Προσέξτε τίς ἐκφράσεις τους:‘ἄλογες ἀγάπες’, ἀγάπες δηλαδή χωρίς λογική, χωρίς λόγο ἤ ‘ἄκριτα μίση’, μίση πάλι χωρίς σωστή κρίση. Αὐτά εἶναι πού σκοτίζουν τόν νοῦ μας καί σκοτίζουν καί τη λογική καί δέ λειτουργεῖ τίποτα σωστά. Ἔπειτα παρασυρόμαστε ἀπό τή γνώμη τοῦ κόσμου. Ἀντί νά δοῦμε κάτι μέ τόν νοῦ, μέ αὐτό πού λέει ὁ Χριστός, ἐμεῖς κοιτᾶμε τί ἐπικρατεῖ στούς πολλούς. Ἀφοῦ ὁ κόσμος ἀγαπάει τά μεταξωτά, λόγου χάρη, θά πᾶμε κι ἐμεῖς ν’ ἀγοράσουμε μεταξωτά; Ὁ Χριστός μας μᾶς ἔδωσε δερμάτινους χιτῶνες, ὄχι μεταξωτούς χιτῶνες, δηλαδή κάτι σκληρό. Γι’ αὐτό οἱ ἀσκητές φορᾶνε σκληρά ροῦχα καί οἱ καλόγεροι φορᾶνε τίς μάλλινες φανέλες γιά νά ἔχουν μιά κακοπάθεια.

Ὅλα ἔχουν σημασία καί ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή, πρέπει νά μποῦμε μέσα στή θεραπευτική τῆς Ἐκκλησίας, νά μποῦμε μέσα στήν προσπάθεια γιά τήν κάθαρση μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τή νοερά προσευχή καί ὄχι μόνο μ’ αὐτό καί μέ τήν καταπολέμηση τῶν παθῶν μας. Δηλαδή νά ἀντισταθοῦμε στίς ἁμαρτίες, στό κακό καί συγχρόνως νά ἐπικαλεστοῦμε τή Θεία Χάρη, ὁπότε λίγο - λίγο ἀρχίζει νά ἀδειάζει ἡ καρδιά μας ἀπό ὅλους τούς λογισμούς. Καί ἀπό τούς καλούς. Μπορεῖ πλέον ὁ ἄνθρωπος καθαρά νά προσεύχεται. Τότε διορθώνεται, αὐτό πού λέμε, ἡ ψυχοπάθειά μας.

Δυστυχῶς σήμερα ὑπάρχουν δύο μεγάλες πλάνες γιά τό τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἀντί νά πιστεύουν πολλοί ἄνθρωποι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό ‘νοσοκομεῖο’ γιά νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή τους, τή βλέπουν σάν ἕναν κοινωνικό ὀργανισμό. Σάν ἕνα σύστημα, πού θά ἐξυπηρετήσει τό δικό τους θέλημα. Λέει κανείς: ‘ἀρρώστησα, θά πάω στήν Ἐκκλησία νά γίνω καλά, νά πάω στήν Παναγία, νά πάω καί μία μεγάλη λαμπάδα καί ὅ,τι ἄλλο τάμα χρειάζεται, θά παρακαλέσω καί μερικούς Πνευματικούς νά κάνουν προσευχή, θά κάνω καί ἑφτά εὐχέλαια –γιατί ἄν κάνει ἕξι δέν πιάνουν!- γιά νά γίνω καλά’. Και μετά, πού σέ εἶδα, πού σέ ξέρω..καί ‘μή τυχόν καί δέν μοῦ τό κάνεις αὐτό, δέν ξαναπατάω στήν Ἐκκλησία’. Αὐτό εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας.

Κάναμε την ὀρθοδοξία καί τήν Ἐκκλησία, θρησκεία. Ἐνῶ ἡ ὀρθοδοξία δέν εἶναι θρησκεία. Θρησκεία εἶναι ὅλες οἱ ὑπόλοιπες, μουσουλμανισμός κ.λ.π. Εἶναι συστήματα δηλαδή γιά νά ἐξυπηρετήσουν τόν εὐδαιμονισμό. Τό νά περάσουμε καλά. Δυστυχῶς καί τήν ὀρθοδοξία πολλές φορές τήν κάνουμε ἕνα τέτοιο σύστημα, πού νά μᾶς ἐξυπηρετήσει τόν εὐδαιμονισμό μας. Λέει π.χ. τό κράτος, ὅτι χρειάζεται καί ἡ Ἐκκλησία γιά νά ἐξυπηρετήσει τίς ‘θρησκευτικές ἀνάγκες’ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀκόμα χειρότερα νά τήν ἔχουμε σάν ἕνα φολκλόρ.

Ὡραῖο πράγμα νά κάνουμε ἕναν ἐκκλησιαστικό γάμο, γιατί ἔχει παραδοσιακά στοιχεία, ἔχει σόου. Φτιάχνουμε ὡραία τή νύφη –πόσο ὡραία τώρα, ὁ Θεός νά φυλάει, τέλος πάντων, συχνά ντρέπεσαι καί νά κοιτάξεις ἔτσι ὅπως εἶναι ντυμένη. Κουβαλάει κι ἕνα σωρό δαιμόνια πάνω της, γιατί ὁπως λέγαμε, ὅσο ὁ ἄνθρωπος ξεγυμνώνεται, τόσο δαιμονίζεται.

Δυστυχῶς τήν ἔχουμε κάνει (την Ἐκκλησία) ἕνα τέτοιο σύστημα. Αὐτή εἶναι μιά πολύ μεγάλη πλάνη. Ἔτσι δέν θεραπευόμαστε καί σκανδαλίζουμε καί τούς ἄλλους πού πᾶνε νά θεραπευθοῦν πολλές φορές. Γιατί ἴσως πλησιάζουν κάποιοι μέ καλή διάθεση τήν Ἐκκλησία καί ἡ γιαγιά ἐπειδή πηγαίνει χρόνια ἐκεῖ, δέν ἀφήνει νά καθίσει κανείς στή «δική» της θέση ἤ διώχνουν τίς μητέρες γιατί τά παιδάκια τούς χαλᾶνε τήν κατάνυξη. Δική σου εἶναι ἡ Ἐκκλησία;

Ἡ ἄλλη πλάνη βασίζεται σέ μιά θεωρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν μετά θάνατον καλή ζωή. Ἄλλη πλάνη αὐτή, νά κάνουμε κάποια πράγματα γιά νά περάσουμε καλά στήν ἄλλη ζωή καί τίποτα ἄλλο. Ἀπεναντίας, ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει γιά νά μᾶς θεραπεύσει ἐδῶ καί τώρα, σ’ αὐτή τή ζωή. Νά θεραπεύσει αὐτό τό βραχυκύκλωμα, πού εἴπαμε, τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς. Νά ξεκαθαρίσουν αὐτά τά δύο πράγματα κι ὁ ἄνθρωπος ὅταν προσεύχεται, νά προσεύχεται. Ὁ νοῦς του νά εἶναι στραμμένος στόν Χριστό καί νά λειτουργεῖ μ’ αὐτή τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη, πού λείπει ἀπ’ ὅλους μας.

Τότε εἶναι θεραπευμένος ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀγαπάει χωρίς νά ἐξετάζει, ἄν τόν ἀγαπάει ὁ ἄλλος, ἄν ὁ ἄλλος τόν ἀποδέχεται, ἄν τόν μισεῖ, ἄν τόν ἐκμεταλλεύεται ἤ ὄχι. Ὁ Χριστός εἶπε «ἄν ἀγαπᾶτε αὐτούς πού σᾶς ἀγαποῦν, τίποτα σπουδαῖο δέν κάνετε» (Λουκ. 6,32). Τό σημαντικό εἶναι νά ἀγαπᾶμε αὐτούς πού δέν μᾶς ἀγαποῦν ἤ εἶναι ἀκόμα καί ἐχθροί μας. Ἀλλά γιά νά τό καταφέρει κανείς αὐτό, πρέπει νά φύγουν ἀπ’ τήν καρδιά τά πάθη. Αὐτοί ὅλοι οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοί πού ὑπάρχουν μέσα μας. Λέει κάποιος ‘Αὐτόν τόν ἄνθρωπο ποτέ δέν πρόκειται νά τοῦ μιλήσω, Ἐντάξει δέν ἔχω τίποτα μαζί του, ἀλλά δέν θέλω νά τόν δῶ στά μάτια μου’. Λές ψέμματα. Τό θέμα δέν εἶναι ἁπλῶς νά τόν κάνεις ὑπομονή, τό θέμα εἶναι νά τόν ἀγαπήσεις. Ὀφείλεις νά τόν ἀγαπήσεις, ἄν θέλεις νά εἶσαι χριστιανός.

- ......................(ἐρώτηση)

Ἐφόσον ἡ καρδιά δουλεύει μέ τήν πίστη καί ὁ νοῦς δουλεύει μέ τήν πίστη, μπορεῖς νά βρεῖς τόν Θεό. Ἄν βάλεις σάν κύριο ὁδηγό στή ζωή σου τή λογική, γίνεσαι ἄθεος. Μπορεῖ νά λές ὅτι εἶσαι ὀρθόδοξος χριστιανός, στήν πράξη ὅμως θά τόν ἀρνηθεῖς τόν Θεό.

Γιατί θά σοῦ πεῖ ἡ λογική ‘καλά τώρα, ἅμα δέν πῶ ἕνα ψεμματάκι, δέν θά πάρω τήν ἐπιδότηση ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση’. Νά κάνουμε μιά ‘οἰκονομία’. Πάει στήν ἄκρη ὁ Θεός, πάει στήν ἄκρη ἡ πίστη. Λένε οἱ μανάδες ‘ἅμα δέν ξεντύσουμε καί λίγο τό κορίτσι μας, δέν θά παντρευτεῖ’. Πάει στήν ἄκρη ὁ Θεός. Ναί. Εἶναι τραγικό. Δαιμονίζουμε τά παιδιά μας γιά νά πετύχουμε τό πᾶν, πού εἶναι νά παντρευτεῖ. Δέν εἶναι τό πᾶν νά παντρευτεῖ. Τό πᾶν εἶναι νά παντρευτεῖ τόν Χριστό, νά βρεῖ τόν Χριστό. Ἐδῶ εἶναι πού στήν πράξη ἀποδεικνυόμαστε ἄθεοι κι ἄς πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία. Και μύρια τόσα.. Μέσα στό σπίτι ἡ γυναίκα λέει, θά κάνω αὐτό πού λέω ἐγώ καί δέν ὑποχωρεῖ, δέν κάνει ὑπακοή, δέν ταπεινώνεται καί στήν πράξη ἀποδεικνύεται ἄθεη. Ἄς λέει ὁ Χριστός οἱ γυναῖκες νά ὑπακούεται στούς ἄνδρες. Ἐκτός ἁμαρτίας, νά ὑπακούσεις ὅταν σοῦ λέει κάτι σωστό. Ὄχι λές ‘Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Μέ πνίγει τό δίκιο μου’. Συμβαίνουν αὐτά ἐπειδή μπαίνει ἡ λογική.

Οἱ Πατέρες λένε ὅτι ἡ λογική εἶναι ὑπηρέτης τοῦ νοῦ. Δηλαδή διατυπώνει αὐτά πού βλέπει ὁ νοῦς. Οἱ ἅγιοι μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἦταν καί μορφωμένοι, εἶχαν καλλιεργήσει καί τή λογική τους, τόν ἐγκέφαλό τους, τή διάνοιά τους καί ἐπειδή εἶχαν φωτισμένο νοῦ μπόρεσαν καί γράψαν καί τά δόγματα, τά διατύπωσαν μέ λογικές προτάσεις. Εἶναι ὑπηρέτης τοῦ νοῦ ἡ λογική. Ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε κάνει τό ἀντίστροφο, ἔχουμε βάλει τόν νοῦ νά ὑποτάσσεται στή λογική. Τόν ὑπηρέτη, τόν κάναμε κυβερνήτη. Τό ὑποζύγιο τό κάναμε καβαλάρη καί τόν καβαλάρη ὑποζύγιο.

Καβαλάρης πρέπει νά εἶναι ὁ νοῦς καί ὁ ἄνθρωπος νά δουλεύει μέ τήν πίστη. Προτεραιότητα εἶναι στήν πίστη καί ὄχι στή λογική. Ἔτσι πρέπει νά λειτουργοῦμε πάντα. Ἡ λογική σοῦ λέει ‘τώρα δέν ἔχω δουλειά, χάθηκα’. Ἡ πίστη σοῦ λέει ‘ἔχει ὁ Θεός’. Τί εἶναι γιά τόν Θεό νά σοῦ δίνει χίλια εὐρώ τόν μήνα; Εἶναι δύσκολο γιά τόν Θεό νά σοῦ δίνει χίλια εὐρώ τόν μήνα; Ἀλλά πρέπει νά Τόν ἐμπιστευτεῖς. Νά πᾶς στόν Θεό, ὄχι στόν βουλευτή γιά νά σοῦ δώσει θέση! Ἤ νά βασιστεῖς στόν ἑαυτό σου καί νά ψάχνεις πτυχία καί νά ἀγχώνεσαι καί νά ἀγχώνεις καί τά παιδιά σου, γιατί πρέπει νά ἔχουν πολλά πτυχία γιά νά βροῦν δουλειά γιά νά ζήσουν.

Ὁ Χριστός δέν εἶπε πρέπει νά δουλεύετε γιά νά ζήσετε. Εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἶμαι ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6). Ὅταν λειτουργεῖς μέ τήν πίστη, δέν λές νά δουλέψω γιά νά ζήσω, λές νά κοινωνήσω γιά νά ζήσω. Νά κοινωνήσω τόν Χριστό δηλαδή καί τότε ζῶ. Βλέπετε διαφορά; Ἐμεῖς ἔχουμε βάλει τή λογική πάνω ἀπ’ τήν πίστη. Λένε μερικοί ‘δέν μπορεῖς κάθε μέρα νά κοινωνᾶς’. Πῶς δέ μπορεῖς; Ἄν βάλεις τήν πίστη πάνω ἀπ’ τή λογική, μπορεῖς. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί πῶς τό κάνανε; Κι ἐκεῖνοι δουλεύανε. Θά πεῖς ‘Πάτερ τώρα αὐτά δέν γίνονται’. Ναί, γιατί δουλεύουμε μέ τή λογική, γι’ αὐτό. Ἀλλά χρειάζεται νά κάνουμε ἐπανάσταση.

Γιατί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τή ζωή μας; Γιά νά κάνουμε αὐτή τήν ἐπανάσταση. Ὁ χριστιανός εἶναι ὁ πιό μεγάλος ἐπαναστάτης μέσα στόν κόσμο. Ἄν δουλεύαμε μέ τήν πίστη ξέρετε τί θά γινότανε; Χαμός θά γινότανε. Ὅλα ἄνω κάτω θά γινόντουσαν. Ἀλλά συμβιβαζόμαστε μέ τήν κοσμική λογική καί λειτουργοῦμε κι ἐμεῖς κοσμικά.

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί πῆγαν κόντρα στή λογική. Ἡ ὁποία κοσμική λογική τί ἔλεγε τότε; ‘Πρέπει νά πᾶς νά θυσιάσεις στό ἄγαλμα τοῦ αὐτοκράτορα κι ὅποιος δέν θυσιάζει στό ἄγαλμα τοῦ αὐτοκράτορα εἶναι ἀναρχικός, εἶναι ἀντικαθεστωτικός, ἀντιεξουσιαστής, εἶναι ἐπαναστάτης’. Γι’ αὐτό, καταδιωκόντουσαν οἱ χριστιανοί. Ἐμεῖς θά λέγαμε σήμερα ‘δέν πειράζει, ἄς πᾶμε καί μέσα στήν καρδιά μας θά εἴμαστε κρυπτοχριστιανοί’. Ἀλλά δέν ἰσχύει αὐτό. Δέν λειτουργοῦσαν ἔτσι οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Λέγανε ‘ὄχι, εἶναι ἄρνηση νά πάω νά θυσιάσω στό ἄγαλμα τοῦ αὐτοκράτορα’.

Ἐμεῖς σήμερα σέ πόσα ἀγάλματα θυσιάζουμε; Σέ πάρα πολλά, κοσμικά ἀγάλματα. Μαμμωνάς, θέσεις, δουλειά, τά ‘μπράβο, μπράβο’ τῆς κοινωνίας, κοινωνική ἀποδοχή, κοινωνική καταξίωση, τί θά πεῖ ὁ κόσμος. Ὅλο σ’ αὐτά θυσιάζουμε. Ἐδῶ φαίνεται ἄν εἴμαστε εἰδωλολάτρες ἤ ὄχι. Ὁπότε, ὅταν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος καί πεῖ ‘ἔλα νά μέ προσκυνήσεις, νά πάρεις τό χάραγμα’, θά τό κάνουμε κι αὐτό. Ἀφοῦ κάναμε ὅλα τά ὑπόλοιπα προηγουμένως -ὁ Θεός νά φυλάει- ἀλλά πῶς θά ἀντισταθοῦμε; Θά πεῖ κανείς ‘νά μή μπορῶ νά ψωνίσω; Σιγά καί τί ἔγινε; Θά πάρω ἕνα νούμερο στό κούτελο ἤ στό χέρι μου’. ‘Ἄν μπορῶ νά ζήσω καί τά παιδιά μου!’, θά τό πεῖ καί λίγο κομψά. Τά παιδιά δέν ἔχουν Θεό; Αὐτός εἶναι ὁ Θεός γιά τά παιδιά του... Θά βροῦμε πολλές δικαιολογίες. Ἡ Ἐκκλησία τό ἔχει πεῖ. Δέν πρέπει νά τό κάνουμε μέ τίποτα αὐτό. Ἀλλά ἄν ἀπό τώρα δέν ἔχουμε μάθει νά ἀντιστεκόμαστε σέ μικρά πράγματα, πῶς θά ἀντισταθοῦμε στό μεγάλο.

Σᾶς ἔλεγα κι ἄλλη φορά γιά τόν ὅρκο, γιά ἕνα περιστατικό πού ἔζησα. Μία κοπέλα ἔλεγε ‘πάτερ πῶς δέν θά ὁρκιστῶ, ὅλοι θά ὁρκιστοῦν..’. Ἀφοῦ σοῦ δίνει τό δικαίωμα ὁ νόμος καί τό εὐαγγέλιο τό λέει ξεκάθαρα ἀπαγορεύεται νά ὁρκίζεσαι (Ματθ. 5,34). Νά ἔλεγα ὅτι δέν σοῦ δίνει τό δικαίωμα ὁ νόμος. Τί χριστιανός εἶσαι; Αὔριο θά σοῦ πεῖ ὁ ἀντίχριστος νά πάρεις τό χάραγμα καί θά πεῖς ‘ἀφοῦ ὅλοι θά τό πάρουν, ἐγώ μόνη μου πῶς νά μήν τό πάρω’; Εἴδατε πῶς μᾶς τρώει ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, ἡ κενοδοξία; Νά μείνεις μόνος σου, τί ἔγινε; 

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.gr, inpantanassis.blogspot.gr

( Αναγνώσεις: )

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!