Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Τό άγιο Βάπτισμα, σύμφωνα με τη πίστη της Εκκλησίας μας, καθαρίζει την ψυχή από κάθε αμαρτία, καθιστώντας την ολόλευκη και λαμπερή. Αυτή την καθαρότητα, έχουμε χρέος νά την διατηρούμε μέχρι το τέλος της ζωής μας, δηλαδή νά απέχουμε από κάθε αμαρτία και νά ζούμε όπως θέλει ο Θεός.
Αμαρτία είναι κάθε πράξη, κάθε λόγος και κάθε σκέψη, αντίθετη με το θέλημα του Θεού. Και επειδή ο Θεός θέλει πάντα το καλό, αμαρτία είναι σε γενικές γραμμές το κακό. Οι αμαρτίες μοιάζουν με τείχος, που μπαίνει ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο και μας εμποδίζει νά γνωρίζουμε τον Θεό, νά Τον αισθανόμεθα και νά απολαμβάνουμε τις δωρεές Του. Οι αμαρτίες, αν και στην αρχή εμφανίζονται ως κάτι ευχάριστο, είναι οι αλυσσίδες που μας δένουν ασφυκτικά και μας κάνουν δυστυχισμένους. Απαραίτητη προυπόθεση γιά νά έχουμε πραγματική σχέση με τον Θεό, είναι η απαλλαγή μας από την αμαρτία.
Η αμαρτία βρίσκεται σε κάθε βήμα της ζωής μας. Κανείς δεν μπορεί νά την αποφύγει, ακόμη κι αν η ζωή του είναι μόνο μία μέρα στον κόσμο! Αυτό το γνωρίζει καλά ο Χριστός, ο Οποίος σταυρώθηκε και πέθανε γιά τις αμαρτίες μας. Γι” αυτό, μας έδωσε με τη φιλανθρωπία Του ένα Μυστήριο, το οποίο μας απαλάσσει από κάθε αμαρτία που γίνεται μετά το Βάπτισμα. Αυτό είναι το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως (τό λεγόμενο «δεύτερο Βάπτισμα», κατά τους Πατέρες).
Η Εξομολόγηση γίνεται μόνο σε ειδικούς κληρικούς, τους Εξομολόγους ή Πνευματικούς. Δεν γίνεται απ” ευθείας στον Θεό, ούτε μπροστά σε μιά Εικόνα, αφού η Εικόνα ούτε συγχωρητική ευχή διαβάζει, ούτε πνευματικές οδηγίες δίνει. Η σωστή Εξομολόγηση προυποθέτει: α) έρευνα του εαυτού μας γιά νά εντοπίσουμε τά αμαρτήματα, β) αναζήτηση έμπειρου Εξομολόγου – Πνευματικού, γ) φανέρωση όλων των αμαρτημάτων μας, αρχίζοντας από τά μεγαλύτερα, δ) απόλυτη ειλικρίνεια, αφού ο Θεός ήδη τα γνωρίζει όλα και δεν μπορούμε νά Τον παραπλανήσουμε, ε) διάθεση μετανοίας, δηλ. πλήρη συναίσθηση του ότι όλα όσα εξομολογηθήκαμε είναι όντως αμαρτίες, τις οποίες θά προσπαθήσουμε νά μην επαναλάβουμε και στ) ανάληψη των ευθυνών μας, δηλ. συναίσθηση ότι για τις αμαρτίες μας φταίμε μόνο εμείς και όχι άλλοι άνθρωποι ή οι συνθήκες της ζωής ή ο διάβολος.
Αφού όλοι αμαρτάνουμε (μέ τις πράξεις, τά λόγια και τις σκέψεις μας), γιά όλους είναι απόλυτα απαραίτητη η Εξομολόγηση. Πρέπει νά γίνεται τακτικά και σωστά, οπωσδήποτε δε πρίν τις μεγάλες εορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της Παναγίας και μάλιστα πρίν κοινωνήσουμε. Όσοι εξομολογούνται γιά πρώτη φορά, πρέπει νά κατανικήσουν και μιά υπερβολική ντροπή, που προκαλεί ο διάβολος πρίν την Εξομολόγηση.
Τά αμαρτήματα και τά είδη τους
Όπως υπάρχουν ασθένειες του σώματος από τις οποίες πεθαίνουμε, και ασθένειες οι οποίες μας βασανίζουν χωρίς να πεθαίνουμε, έτσι υπάρχουν και ασθένειες της ψυχής (αμαρτίες) που προκαλούν τον πνευματικό θάνατο, και ασθένειες της ψυχής που καταστρέφουν μόνο την πνευματική μας υγεία. Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν ως θανάσιμα τά εξής αμαρτήματα και τις υποδιαιρέσεις τους: α) υπερηφάνεια, β) φιλαργυρία, γ) πορνεία, δ) φθόνο, ε) γαστριμαργία, στ) θυμό και ζ) ακηδία.
– Αμαρτήματα υπερηφάνειας είναι: Ο εγωϊσμός, η κενοδοξία, η επίδειξη, η αυθάδεια, η υποκρισία, η απιστία στον Θεό κ.ά.
– Αμαρτήματα φιλαργυρίας είναι: Η πλεονεξία, η αδικία, η απάτη, η εκμετάλλευση, το ψεύδος, η κλοπή, η σκληροκαρδία, η ανελεημοσύνη, η αδιαφορία, η αχαριστία, η έλλειψη αγάπης κ.ά.
– Αμαρτήματα πορνείας είναι: Όλες οι σαρκικές σχέσεις που γίνονται έξω από τον Γάμο (οι κάθε είδους προγαμιαίες σχέσεις), η μοιχεία, ο αυνανισμός (αυτοϊκανοποίηση), η αιμομιξία, η έκτρωση, η αισχρολογία, οι αισχρές και βλάσφημες σκέψεις κ.ά.
– Αμαρτήματα φθόνου είναι: Η εχθρότητα, η ζήλεια, η χαιρεκακία, η μνησικακία, ο δόλος, η προδοσία, η επιορκία κ.ά.
– Αμαρτήματα γαστριμαργίας είναι: Η λαιμαργία, η πολυφαγία, η πολυποσία, η μέθη, η ασωτία κ.ά.
– Αμαρτήματα θυμού είναι: Η ύβρις, η διαμάχη, το μίσος, η φιλονικία, η αγανάκτηση, η κατάρα, η βλασφημία, ο φόνος κ.ά.
– Αμαρτήματα ακηδίας (πνευματικής αμέλειας – αδιαφορίας) είναι: Η αδιαφορία και αμέλεια γιά την προσευχή, τη νηστεία, τον εκκλησιασμό, την προσέλευση στη Θ. Κοινωνία. Επίσης η απόγνωση, η λύπη, η απογοήτευση, η νωθρότητα κ.ά.
Όλα τά παραπάνω αμαρτήματα μένουν ασυγχώρητα, αν δεν τά εξομολογηθούμε, και προκαλούν τον πνευματικό θάνατο. Μας απαλάσσει, όμως, απ” αυτά η φιλανθρωπία του Χριστού και η καθαρή και ειλικρινής Εξομολόγηση.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ασκηταριά και αόρατοι ασκητές στο Αγιοφάραγγο της Κρήτης
Ορθόδοξος ασκητισμός στην Κρήτη. Ένα νησί γεμάτο βουνά, φαράγγια, απόμακρες χαράδρες, κατάλληλο για ασκητική ζωή, μακριά από πόλεις και ανθρώπους. Ένας τέτοιος τόπος είναι και το Αγιοφάραγγο. 80 χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου, κοντά στα κοσμοπολίτικα πλέον Μάταλα, βρίσκεται το Αγιοφάραγγο, ένα μοναδικής ομορφιάς φαράγγι που καταλήγει σε μια από τις κατ’ εμέ καλύτερες παραλίες της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι λάτρεις του ελεύθερου κάμπινγκ και της αναρρίχησης, επιλέγουν το Αγιοφάραγγο για λίγες μέρες, προκειμένου να απολαύσουν την υπέροχη παραλία του και τη μοναδική άγρια ομορφιά του, μακριά από τη φασαρία του πολιτισμού. Το Αγιοφάραγγο όμως δεν ήταν πάντα «δημοφιλής τουριστικός προορισμός». Το Αγιοφάραγγο, λόγω της απομονωμένης θέσης του, φιλοξένησε στις σπηλιές του πολλούς ορθόδοξους ασκητές που επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Αποτελεί έναν από τους «ιερούς τόπους» της Κρήτης, ένας τόπος στον οποίο λέγεται πως κάποιοι ερημίτες φτάσανε λίγο πιο κοντά στο Θεό. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές σπηλιές που μαρτυρούν πως κάποτε ήταν κατοικήσιμες με κυριότερο το Γουμενόσπηλι, τη μεγαλύτερη σπηλιά για την οποία αναφέρει ο Νίκος Ψιλάκης στο βιβλίο του Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης, Ηράκλειο 1994, τόμ. Α΄, σελ. 236: Στο Γουμενόσπηλιο έρχονταν μια φορά το χρόνο οι ασκητές, από τον Πρέβελη ως τον Κουδουμά [μοναστήρια, το ένα νότια Ρεθύμνου, το άλλο νότια Ηρακλείου]. Είχε 300 πέτρες γύρω γύρω και καθένας καθόταν στη δική του. Μετρούσανε κεφαλές και, αν έλειπε κανείς, ελέγανε: «Ο Θεός να τόνε συχωρέσει». Μόνο τότε, κάθε Λαμπρή, εθωρούσε ο ένας τον άλλο. Λένε πως κάποιοι ασκητές έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αγιότητας που πλέον έχουν γίνει αόρατοι στον κόσμο, εμφανιζόμενοι μόνο όταν εκείνοι επιθυμούν. Κατά καιρούς έχουν καταγραφεί μαρτυρίες από άτομα που έχουν δει ή και μιλήσει σε τέτοιους ερημίτες, που υποστηρίζεται πως υπάρχουν ακόμα και σήμερα, καλά κρυμμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Σύμφωνα με παράδοση, που είχε αφηγηθεί η μακαριστή και αγιασμένη γερόντισσα Συγκλητική, μεγαλόσχημη μοναχή στο Ρέθυμνο (ηγουμένη στο μικροσκοπικό μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στο λόφο του Τιμίου Σταυρού, εντός της πόλης του Ρεθύμνου), οι ασκητές αυτοί είναι υπεραιωνόβιοι, αφού παίρνουν παράταση από το Θεό να ζήσουν όσα χρόνια θέλουν. Η ίδια γερόντισσα είπε ότι με μια αόρατη ασκήτρια από το Αγιοφάραγγο είχε επικοινωνία ο άγιος γέροντας Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια Ρεθύμνης (κοιμήθηκε 1986), εφημέριος της ίδιας μονής. Από το ίδιο βιβλίο του Νίκου Ψιλάκη, αναφέρονται ακόμα δύο ιστορίες που αφορούν τους ερημίτες του φαραγγιού: Σ’ ένα σπήλιο στο Μάρτσαλο εζούσε ένας ασκητής. Πηγαίνανε και του ζητούσαν ευλογία οι ανθρώποι, αλλά αυτός δεν εμφανιζότανε ποτέ. Έβγαζε μόνο το δαχτυλάκι του από μια τρύπα και σταύρωνε. Άνθρωπος δεν είδε ποτέ το πρόσωπό του. Στον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο μαζώνονται κάθε νύχτα οι ασκητές και λειτουργούνε. Τυχερός όποιος τους δει. Ένας παλιός ηγούμενος της Οδηγήτριας, σηκωνότανε τα μεσάνυχτα, πήγαινε και λέγανε πως πολλές φορές έπαιρνε κι αντίδωρο. Η περιοχή του Αγιοφάραγγου έχει μια αύρα διαφορετική. Λέγεται πως τη νύχτα, που οι άνεμοι περνάνε το φαράγγι, μπορεί κανείς να ακούσει θορύβους σχεδόν απόκοσμους και πως καμιά φορά, μπορείς να ακούσεις τους αόρατους ασκητές να μιλάνε. Ναυτικοί που περνάνε με τα πλοία τους ανοικτά της παραλίας του φαραγγιού, λένε πως τα νερά του Αγιοφάραγγου λάμπουν από την αγιότητα των ασκητών. Οι ασκητές, υπήρχαν επίσημα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, όμως ακόμα και σήμερα λέγεται πως υπάρχουν αρκετοί ασκητές, που ζουν ανάμεσά μας. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες, των οποίων η πηγή συχνά δεν αποκαλύπτεται για προφανείς λόγους. Σεβόμενοι τις επιλογές τους να μένουν μακριά από τα κοσμικά, οι κάτοικοι των γύρω περιοχών σέβονται τις επιλογές τους και σιωπούν. Μόνο θρύλοι και σκόρπιες μαρτυρίες κυκλοφορούν, που δε χρειάζεται να μπούμε καν στη διαδικασία να επιβεβαιώσουμε αν όντως ισχύουν ή όχι. Σύμφωνα με μαρτυρίες ιερέων που κοινωνούν κάποιους από αυτούς, υπάρχουν δυο ασκητές οι οποίοι είναι ορατοί στους ανθρώπους. Μας διηγείται ο ιερεύς, ότι για να πάει να κοινωνήσει τον ασκητή Θεοδόσιο κάνει πορεία δυο με τρεις ώρες πάνω στα βουνά, πάνω σε μέρη δύσβατα και απρόσιτα. Όταν όμως φτάνει στο μέρος όπου ασκητεύει ο πατήρ Θεοδόσιος, μια ευωδία απλώνεται στην περιοχή. Το ασκητήριο, δυο επί δυο. Ίσα- ίσα χωράει μέσα ο γέροντας Θεοδόσιος. Αλλά η καρδιά του χωράει όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Γιατί κοινωνεί και επικοινωνεί με τον κόσμο. Πως; Όταν ο ιερεύς πάει να κοινωνήσει τον γέροντα του δίνει χαρτιά με τα ονόματα ορισμένων ανθρώπων που χρήζουν βοηθείας. Έτσι ο γέροντας προσεύχεται διακαώς για αυτούς. Μας εξομολογείτε ο ιερεύς ότι το σώμα του γέροντα είναι γερασμένο αλλά το πρόσωπό του λάμπει σαν τον ήλιο. Σημαντικό δε είναι το γεγονός ότι, και άλλοι άνθρωποι έχουν συναντήσει τον γέροντα Θεοδόσιο, συζητώντας μαζί του ποικίλα θέματα. Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία τους ιερέως που επικοινωνεί με τον γέροντα Θεοδόσιο, όταν τον ρώτησε: Γέροντα πόσοι ασκητές είστε εδώ; Ο γέροντας χαμογέλασε, και με γλυκιά φωνή του απαντά, «πολλοί». Μια άλλη μαρτυρία λέει πως όταν είναι καιρός να κουρευτούν τα πρόβατα, τότε όλα τα ζώα και περισσότερο τα άγρια κατσίκια που ζουν στα Αστερούσια όρη, είναι κουρεμένα. Και αυτό είναι δείγμα ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί ασκητές στην εκεί περιοχή, τους οποίους τα άγρια ζώα υπακούν. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έμπιστων ανθρώπων οι ασκητές οι οποίοι ζουν στα Αστερούσια όρη είναι περίπου 20, και αυτό το λέμε και πάλι με επιφύλαξη. Ήταν κάποτε μια ομάδα νέων ανθρώπων και ήθελε να περιηγηθεί στα δύσβατα μονοπάτια των Αστερουσίων. Όταν σκοτείνιαζε, αποφάσισαν να φύγουν. Τότε ένας από την ομάδα είπε: «Είδατε προλαβαίναμε να κάνουμε την παράκληση του Αγίου Αντωνίου που μας είπε εκείνος ο καλόγερος πάνω στο βουνό». Τότε οι άλλοι ξαφνιάστηκαν και του είπαν ότι δεν συνάντησαν κανένα καλόγερο καθ’ όλη την διάρκεια του περιπάτου. Εκείνος δε, επέμενε ότι τον συνάντησαν και τους είπε να ψάλλουν μια παράκληση. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι «αόρατοι ασκητές» εμφανίζονται μόνο σε αυτούς οι οποίοι έχουν καθαρή καρδιά και αγνό λογισμό. Θαυμαστό είναι και το εξής γεγονός : Όταν ένας περιηγητής τραβούσε με την βιντεοκάμερά του το καταπληκτικό τοπίο στο Αγιοφάραγγο, η κάμερά του συνέλαβε ένα καλόγερο. Και με την περιέργεια που διακρίνει την ανθρώπινη φύση, πήγαινε από πίσω του και τον βιντεοσκοπούσε. Όταν λοιπόν έβαλε την κάμερα να παίξει αυτά που έγραψε, είδε ότι τράβηξε, όλα τα τοπία, τα βουνά, τα νερά, αλλά ο μοναχός έλλειπε από την λήψη. Τότε ξαφνιάστηκε και κατάλαβε ότι επιτελούνται θαυμαστά έργα εκεί, και οι μοναχοί θέλουν την απόλυτη ησυχία και γαλήνη. Δια τούτο και εξαφανίστηκε ο μοναχός δια θαύματος από την λήψη της βιντεοκάμερας. Πηγή: blogreco – Επιμέλεια: Παπαγιαννάκης Δημήτριος Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή! Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Μυστική ένωσις με τον Κύριο
Χαρά και ευφροσύνη απέραντη, γιορτή και πανηγύρι αιώνιο της ψυχής είναι η μυστική ένωσίς της με τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αδελφέ μου, «έρχου και ίδε!» (Ιω. 1,47).
Έλα και δές τον Ιησού!
Έλα και δόξασέ Τον!
Έλα και ύμνησε τον Κύριο σου!
Έλα και γονάτισε και κλάψε μπροστά στον πλάστη σου!
Έλα, προσκύνησέ Τον, αναγνώρισέ Τον, ομολόγησε Τον! «Πρόσελθε πρός αυτόν και φωτίσθητι, και το πρόσωπόν σου ου μη καταισχυνθή» (Ψαλμ. 33, 6).
Έλα πεινασμένε, να ευφρανθής από τη θεία τροφή!
Έλα τυφλέ, ν᾿ απολαύσης το αιώνιο φώς!
Έλα αιχμάλωτε, να χαρής την ελευθερία!
Έλα θνητέ, ενώσου με τον Αθάνατο, για ν᾿ αξιωθής της αιωνίας ζωής!
Έλα πονεμένε και θλιμμένε, να βρής την παντοτεινή χαρά!
Έλα απελπισμένε, να βρής την ελπίδα!
Έλα ψυχρέ, να φλογισθής σαν τη φωτιά!
Έλα φτωχέ, να πλουτίσης με τον αδαπάνητο θησαυρό!
Έλα γυμνέ, να ενδυθής αθάνατη δόξα και αφθαρσία!
Ιδού, ο Κύριος «έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν, και κόψονται επ᾿ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γής» (Αποκ. 1, 7). Ναί, έρχεται και δεν θ᾿ αργήση ο Κύριος.
Μακάριος όποιος τηρεί τις εντολές Του. Μακάριος όποιος φυλάττει τον νόμο Του.
Μακάριος όποιος είναι νοερά και μυστικά ενωμένος μαζί Του.
Σήκωσε, αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου πρός τον Θεό και ικέτευε Τον να την φλογίση με τη θεία αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημά σου με το θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι:
«Υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησον με!» (Μαρκ. 10,47).
Καί όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου πρός τον Κύριο, εσύ «πολλώ μάλλον κράζε· υιέ Δαβίδ, ελέησον με!» (Μαρκ.10, 48), διδαξέ με να κάνω πάντοτε το θέλημά Σου και ν᾿ ανήκω μόνο σε Σένα!
«Ει δώσω (=δέν θα δώσω) ύπνον τοίς οφθαλμοίς μου και τοίς βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοίς κροτάφοις μου, έως ού εύρω τόπον τώ Κυρίω, σκήνωμα τώ Θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ.131, 4-5). Βίαζε τον εαυτό σου νύχτα και μέρα, μην του δίνης ανάπαυσι και ησυχία, μέχρι ν᾿ ανοίξης την καρδιά σου στον Κύριο, ν᾿ ανοίξης μέσα σου τόπο για Κείνον και να γίνηςολόκληρος κατοικητήριο της χάριτός Του. Γι᾿ αυτό άλλωστε πλάσθηκες και αυτός είναι ομοναδικός σκοπός της ζωής σου: η ένωσίς σου με τον Θεό.
Τήν ολοκληρωτική ένωσί σου με τον Κύριο θα επιτύχης καλλιεργώντας την αδιάκοπη επικοινωνία μαζί Του διά της προσευχής. Ξέχασε όλα τα γήϊνα και μάταια και στρέψε όλες τις επιθυμίες και τις διαθέσεις σου πρός Αυτόν, ζήτα το έλεός Του αδιάλειπτα, κράτα τη μνήμη Του συνεχώς στον νού σου και βυθίσου όλος μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του.
Αυτός είναι ο Θεός σου,
Αυτός ο δημιουργός σου,
Αυτός η δόξα σου,
Αυτός η σωτηρία και η αιώνια ζωή σου.
Απόκτησε λοιπόν κι εσύ, «από του νύν και έως του αιώνος» τον ασίγαστο πόθο του προφήτου:
«Όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου πρός σε,ο Θεός» (Ψαλμ. 41, 1-2).
πηγή
Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος. Δεν
υπάρχει σήμερα Μέγας Βασίλειος, δεν υπάρχει Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός...
Δυστυχώς οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν
είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος ν’ αγωνισθούν. Και ξεχνούν οι καλοί
επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής,
δι’ εκείνον ο οποίος καθαιρείται, λόγω προσηλώσεως στην πίστι...
Καθηρημένος απέθανε ο Χρυσόστομος, αλλά η
δόξα του είναι αιωνία μέσα στην Εκκλησία...!
Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ο Χριστός μας σήκωσε το Σταυρό, και μείς θα σηκώσουμε
Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψη, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητείς τελεία ανάπαυση. Ο
Χριστός μας σήκωσε το Σταυρό, και μείς θα σηκώσουμε. Όλες τις θλίψεις, εάν τις
απομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να
πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη, που έχουμε προς αυτόν.
Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς
υπομονή δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μαθαίνει τα πνευματικά, δεν
φθάνει σε μέτρα Αρετής και τελειώσεως.
Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον
Ανέκαθεν δεν έλειψαν τα ζιζάνια, ούτε θα λείψουν από τον σίτον. Υπήρξαν
ψευδοπροφήται, υπήρξαν όμως και αληθείς προφήται, υπήρξαν ψευδαπόστολοι
αλλά και αληθείς απόστολοι, ψευδοδιδάσκαλοι αλλά και αληθείς
διδάσκαλοι, και σήμερον υπάρχουν ψευδοκληρικοί, και ιερείς και αρχιερείς
της αισχύνης, υπάρχουν όμως και αληθείς και γνήσιοι αρχιερείς, ιερείς
καί μοναχοί και ελπίζω και πιστεύω ότι δεν θα εκλείψουν οι εκλεκτοί, έως
της συντελείας του αιώνος, με την διαφοράν ότι είνε ολίγοι, αλλά και ο
Κύριος είπεν, ότι πολλοί εισι οι κλητοί, ολίγοι δε οι εκλεκτοί και
ολίγοι οι σωζόμενοι (Ματθ. 20,16). Επειδή
είναι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και
ολίγοι οι βαδίζοντες αυτήν· πλατεία δε και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα
εις την αιώνιον κόλασιν και πολλοί οι βαδίζοντες αυτήν (Ματθ. 7,13-14). Οσιος Φιλόθεος Ζερβάκος
Και το πρωΐ «Χριστός Ανέστη» και το μεσημέρι «Χριστός Ανέστη» και το βράδυ «Χριστός Ανέστη»…
Καί το πρωΐ«Χριστός Ανέστη»καί το μεσημέρι «Χριστός Ανέστη»καί το βράδυ«Χριστός Ανέστη»… Χαρά στους ανθρώπους που θα ‘θελαν να κρατήσουν για 40 ημέρες το «Χριστός Ανέστη»,γιά να υπενθυμίζουνε και στους άλλους. Ο Σατανάς έβλεπε την ανθρωπότητα του Χριστού που Σταύρωσε,δεν έβλεπε όμως την θεότητα του Χριστού.Ο Σατανάς έβλεπε τη Σταύρωση του Χριστού, αλλά δεν έβλεπε την Ανάσταση,που είναι το ”Βατερλό” του, αφού συντρίφτηκε η κεφαλή του. Γι’ αυτό ο διάβολος μισεί την υπόθεση της Αναστάσεως του Χριστούκαι φροντίζει να μην γίνεται λόγος περί Αναστάσεωςκαι να αντικαθίσταται η ευχή: «Χριστός Ανέστη» με τα: “Χρόνια πολλά”. Αν για παράδειγμα πεις σε έναν αιρετικό: «Χριστός Ανέστη»,το μόνο που δεν θα σου πει είναι ”Αληθώς Ανέστη!”. Θα σου πει«Χρόνια πολλά».Γιατί;Γιατί δεν θέλουνε τον Χριστό…Εμείς ντρεπόμαστε να πούμε «Χριστός Ανέστη»και λέμε «Χρόνια πολλά»,χωρίς να γνωρίζουμε οι δυστυχείς,ότι χωρίς τον Χριστό,«Χρόνια πολλά» δεν υπάρχουνε. Εάν ο Χριστός δεν Ανέστη, που θα πάμε;Που πηγαίνανε οι άνθρωποι τόσες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού;Πηγαίνανε στον Άδη. Από τότε που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο,που πάνε οι άνθρωποι;Αν θέλουν πάνε στον Άδη.Τότε πηγαίνανε, αναγκαστικά στον Άδη.Θέλανε δεν θέλανε. Σήμερα δεν πάνε στον Άδη,αν δεν θέλουν. Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν το«Χριστός Ανέστη» εις χρήσιν για 40 ολόκληρες μέρες.Είχε αποσυρθεί η «καλημέρα»,είχε αποσυρθεί η «καλησπέρα»,το «χαίρετε»και το «καληνύχτα»… αυτά είχανε αποσυρθεί, είχανε αντικατασταθεί!Επί 40 ολόκληρες ημέρες ο χαιρετισμός ήταν «Χριστός Ανέστη». Και το πρωΐ«Χριστός Ανέστη»και το μεσημέρι «Χριστός Ανέστη»και το βράδυ«Χριστός Ανέστη». Δυστυχώς σήμερα ξεθωριάσανε αυτοί οι ωραίοι θεσμοί,οι διδακτικοί και δεν ακούγεται από πολλούς,ούτε ανήμερα το Πάσχα, το«Χριστός Ανέστη»! Χαρά στους ανθρώπους που θα ‘θελαν να κρατήσουν για 40 ημέρεςτο «Χριστός Ανέστη», για να υπενθυμίζουνε και στους άλλους ΟΤΙ ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
† Δημ. Παναγόπουλος[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ »Η Χαρά της εν Χριστώ ζωής»]πηγή
Οι Άγιοι Αχιλλέας, Φήλικας και Φορτουνάτος, οι Ισπανοί ιερομάρτυρες (24 Απριλίου)
ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ (φωτο) Οι
Άγιοι Φήλικας ο πρεσβύτερος, Αχιλλέας και Φορτουνάτος, οι διάκονοι,
μαρτύρησαν επί αυτοκράτορος Καρακάλλα (211 – 217 μ.Χ.). Απεστάλησαν από
τόν Άγιο Ειρηναίο, Επίσκοπο Λουγδούνων (†
23 Αυγούστου) στην πόλη Βαλένθια της Ισπανίας για να κηρύξουν το
Ευαγγέλιο. Εκεί τους συνέλαβε ο ανθύπατος Κορνήλιος και μετά από φρικώδη
βασανιστήρια τους αποκεφάλισε περί το έτος 212 μ.Χ. Έτσι οι Άγιοι
Μάρτυρες εισήλθαν στη χαρά της δόξας και της μακαριότητας του Θεού.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Τό
ζήλον δεξάμενοι των Αποστόλων Χριστού, νομίμως ηθλήσατε, υπέρ της δόξης
αυτού, τρισάριθμοι Μάρτυρες, Φήλιξ ο θεοφόρος, Αχιλλεύς ο θεόφρων, άμα
καί Φουρτουνάτος, τον εχθρόν καθέλοντες· διό εν ευφροσύνη υμάς
μακαρίζομεν.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον. Ως
λυχνία τρίφωτος τη Εκκλησία, Αθληταί εκλάμπετε, Φήλιξ ομού και
Αχιλλεύς, σύν Φουρτουνάτω εκάστοτε, ταίς της αθλήσεως, θείαις
λαμπρότησι.
Μεγαλυνάριον. Χαίροις
των Μαρτύρων τριάς σεπτή, οι γενναίοις άθλοις, μεγαλύναντες τον
Χριστόν, Φήλιξ θεοφόρε, και Αχιλλεύ θεόφρον, και Θείε Φουρτουνάτε, ημών
οι πρόμαχοι. ΣυμπλήρωμαΕλληνική Κοινότητα ΒαλένθιαςΚαθηγητές στη Βαλένθια διαμαρτύρονται, γιατί το κράτος σκοπεύει να καταργήσει τις τάξεις εκμάθησης Νέων ΕλληνικώνΟρθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Διδακτική ιστορία (ειδικά για τους ΓΟΧ): Ο σκανδαλισμός του αόμματου Αββά
Ο αββάς ᾽Ιουλιανός δεν μπορούσε να ησυχάσει. Κλεισμένος στο μικρό κελλάκι του, με μόνη συντροφιά του τις λίγες εικόνες του και μερικά βιβλία, βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή. Αυτό που του είχε εμπιστευτεί λίγες ημέρες πρίν ένας γνωστός του καλόγερος, ότι ένας από τους συμμοναστές του στο κοινόβιο που ζούσαν είχε πέσει σε φοβερή αμαρτία κι ότι μαζί του υπήρξε και κάποιος άλλος που τον κάλυπτε, τον είχε κάνει να μην μπορεί ούτε μάτι να κλείσει. ῾Κύριε᾽, έλεγε και ξανάλεγε στην προσευχή του, ῾πώς είναι δυνατόν να έχει κάνει ο αδελφός την αμαρτία αυτή και να μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο μοναστήρι σαν να μην τρέχει τίποτε; Και μάλιστα να συνεχίζει να λειτουργεί;᾽ ᾽Αλλά εκείνο που τον τρέλλαινε κυριολεκτικά ήταν το γεγονός ότι, κατά την ελεγμένη πληροφορία, ο ηγούμενος ήξερε την κατάσταση, όπως και ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων, και δεν είχαν προβεί σε καμμία ενέργεια για να την διορθώσουν. ῾Μά τι γίνεται;᾽ σκεφτόταν μέσα στην σύγχυση των λογισμών του ο αββάς Ιουλιανός. ῾Χάθηκε πιά η πίστη; Τόσο πολύ έχουν ξεπέσει όλοι τους; ᾽Εδώ μιλάμε όχι για μιά απλή αμαρτία ενός αδελφού, αλλά για την πιό χοντρή, την ίδια την πορνεία. Πόρνευσε ο αδελφός, το έμαθαν ο ηγούμενος και ο Πατριάρχης, και τον κρατάνε ακόμη; ῾Μοιχοί και πόρνοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομούσι᾽, λέει ο λόγος του Θεού, κι αυτοί δεν κάνουν τίποτε; ῎Ω, Θεέ μου, τι έχουν ακόμη να δούνε τα μάτια μας!᾽ Χαμογέλασε πικρά με την κατάληξη της σκέψης του ο ᾽Ιουλιανός. ῎Ενιωσε σαν να σφίχτηκε περισσότερο η καρδιά του. ῾Τί έχουν να δούνε τα μάτια μας ακόμη!᾽ αυτοσαρκάστηκε. Τα μάτια του ποτέ δεν είχαν αντικρύσει τον ήλιο. Δεν ήξερε τι θα πεί ημέρα, τι σημαίνει γαλανός ουρανός, ποιά είναι η ανατολή και ποιά η δύση, τι ᾽ναι αυτό που λένε δέντρα, πουλιά, κίνηση ζωής. Γι᾽ αυτόν το μόνο που ίσχυε ήταν το σκοτάδι. Παρ᾽ όλα αυτά όμως χρόνια πιά δεν παραπονιόταν. Γιατί μπορεί να είχε γεννηθεί αόμματος ο ᾽Ιουλιανός, ο Δημιουργός όμως του είχε επιφυλάξει άλλες χαρές, άλλες δυνατότητες, και πάνω από όλα το γεγονός ότι του είχε ανοίξει τα μέσα μάτια της ψυχής, για να βλέπει την ομορφιά του προσώπου ᾽Εκείνου. Ναί, δεν παραπονιόταν χρόνια τώρα ο αββάς. ῾Ο Κύριος τον αντάμειβε με τρόπο που μόνον ᾽Εκείνος ήξερε ν᾽ ανταμείβει τα θεωρούμενα αδικημένα παιδιά Του. Είχε περάσει αρκετούς πειρασμούς ο αββάς, αφότου είχε έλθει σ᾽ εκείνον τον τόπο της άσκησής του. ᾽Αλλά τέτοιον πειρασμό που περνούσε στην προχωρημένη αυτή φάση της ηλικίας του, ποτέ. Κι ας είχε πολλά χρόνια στο κοινόβιο. Θυμήθηκε και πάλι πως ήλθε από την ᾽Αραβία απ᾽ όπου καταγόταν, νεαρός ακόμη, με μεγάλο πόθο να αφιερωθεί στον Θεό, γιατί το μοναστήρι ήταν γνωστό από τον σπουδαίο όσιο που το είχε ιδρύσει, τον όσιο Θεοδόσιο τον κοινοβιάρχη. Και δεν ήταν μόνο η μεγάλη φήμη του αγίου ιδρυτή που τον είχε ελκύσει σ᾽ αυτό, αλλά και οι πολλές ψυχές που είχαν αγιάσει υπό την καθοδήγηση του Γέροντα και των μετέπειτα από αυτόν ηγουμένων, κι ακόμη πιό πολύ το γεγονός ότι ο όλος αέρας του μοναστηριού ῾ανέπνεε᾽ από την παρουσία ᾽Εκείνου που ήλθε στον κόσμο ως άνθρωπος εκεί κοντά, στα άγια χώματα των ῾Ιεροσολύμων, για την σωτηρία του κόσμου, του αρχηγού της πίστης, του Κυρίου ᾽Ιησού Χριστού. Μά, πως ο Θεός επιτρέπει την κατάσταση αυτή σ᾽ έναν τέτοιο αγιασμένο χώρο και μάλιστα στους αγίους Τόπους;᾽ σαν αγκάθι και πάλι ο λογισμός τον σούβλιζε. Κι όσο περνούσαν οι ημέρες, με τρόπο ανεπαίσθητο, σιγά σιγά και ύπουλα, άρχισε να γλιστράει μέσα του κι ο άλλος λογισμός: ῾Δέν είμαι τάχα κι εγώ υπεύθυνος που δεν λέω τίποτε; Που αφήνω την κατάσταση αυτήν την αμαρτωλή να εξελίσσεται; Δεν θα κριθώ κι εγώ το ίδιο γιατί δεν αντιδρώ στην ρύπανση της ᾽Εκκλησίας και του αγίου Ναού Του;᾽ Τα πράγματα σαν να ξεκαθάριζαν στην ψυχή του αββά. ῾῾Η μόνη λύση για να δείξω ότι δεν συμφωνώ, για να τους ταρακουνήσω στην αμαρτία που έχουν όλοι περιπέσει, είναι να διαχωρίσω την θέση μου. Ναί, πρέπει να διακόψω κάθε κοινωνία με τον Μακάριο τον αρχιεπίσκοπο και να σηκωθώ να φύγω από το μοναστήρι που έχει βρωμίσει. Θα γίνω ερημίτης για να λατρεύω τον Θεό μου καθαρά και χωρίς τέτοιους ηθικούς περισπασμούς᾽. Τό σκέφτηκε και έβαλε σ᾽ εφαρμογή το σχέδιό του. Με μεγάλο βάρος στην καρδιά είναι αλήθεια συνέχισε να πηγαίνει στον Ναό για τις ακολουθίες και την Θεία Λειτουργία, αλλά σταμάτησε να κοινωνεί. ᾽Αρνιόταν να δεχτεί ότι γινόταν ακολουθία που ευλογεί ο Κύριος με τέτοιες προϋποθέσεις. Και μάλιστα όταν λειτουργούσε ο...αμαρτωλός παπάς! ῾Η στάση του δεν πέρασε απαρατήρητη. Τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί, άρχισαν να τον σχολιάζουν, τον κάλεσε μάλιστα και τον ρώτησε κι ο ηγούμενος. ᾽Εκείνος όμως ανένδοτος. Χωρίς να αποκαλύψει τους βαθύτερους λογισμούς του, προφασίστηκε κάποιες δικαιολογίες και συνέχισε την ίδια τακτική. ῾Ο ηγούμενος ξέροντας την ιστορία του, τις κάποιες ιδιοτροπίες του λόγω και της αναπηρίας του, την ταραγμένη συμπεριφορά του, δεν θέλησε να επιμείνει. ῎Αφησε τα πράγματα στην κρίση και το έλεος του Θεού. ῾῾Ο χρόνος θα τον συνεφέρει᾽, σκέφτηκε. Τά πράγματα οδηγούνταν σε αδιέξοδο για τον αββά ᾽Ιουλιανό, τον άραβα, τον αόμματο. Οι λογισμοί του τον βάραιναν σε σημείο που δεν μπορούσε πιά να καθήσει μέχρι το τέλος των ακολουθιών. Κι όταν πιά είχε αποφασίσει την οριστική έξοδό του από το μοναστήρι αλλά και από την ᾽Εκκλησία των ῾Ιεροσολύμων, ο Θεός τον λυπήθηκε. ῾Η ψυχή του ήταν καλοπροαίρετη, γι᾽ αυτό και του υπέβαλε τον λογισμό να ρωτήσει κάποιον άλλον για ό,τι συνέβαινε που του είχε εμπιστοσύνη. ῾Μά, βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;᾽ αναφώνησε στο κελλί του ο αββάς. ῾Θά με καθοδηγήσει πρός επιβεβαίωση των αποφάσεών μου ο μεγάλος Γέροντας που και άλλοτε τον είχα συμβουλευτεί: ο Συμεών που βρίσκεται στο Θαυμαστόν ῎Ορος. Δεκαετίες ολόκληρος ο Γέροντας βρίσκεται στην άσκηση και μάλιστα με την χάρη που του δίνει ο Κύριος πάνω σ᾽ έναν στύλο. Ποιός δεν ξέρει τον φωτισμό που έχει, το διορατικό και προορατικό του χάρισμα; Ποτέ δεν έχει πέσει έξω ο άγιος αυτός. Ναί, ό,τι αυτός μου πεί, αυτό και θα κάνω. ῾Ο λόγος του θα είναι για μένα η βουλή του Θεού᾽. ῎Ενιωσε μιά γλύκα στην καρδιά ο ᾽Ιουλιανός με την απόφασή του αυτή και για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό οι λογισμοί του ησύχασαν.
Κάλεσε έναν γνωστό του καλόγερο και τον παρακάλεσε να του κάνει την εξυπηρέτηση. ῾Υπαγόρευσε γραπτό μήνυμα στον μεγάλο Γέροντα: ῾᾽Αββά Συμεών, ζητώ ταπεινά την ευχή σου. Είμαι τυφλός και δεν μπορώ να πάω πουθενά ούτε κι έχω κάποιον που να μπορεί να με περιποιηθεί. Σε ερωτώ λοιπόν με τον αδελφό που έχει έλθει: ῎Εχω κάνει καλά που έχω διακόψει την μυστηριακή κοινωνία με τον αρχιεπίσκοπο των ῾Ιεροσολύμων Μακάριο; Και το λέω αυτό, γιατί κι εσύ θα συμφωνήσεις μαζί μου, πατέρα μου. Και ο Μακάριος και ο ηγούμενος ξέρουν για έναν αδελφό του μοναστηριού που πόρνευσε και για έναν άλλον που ορκίστηκε μαζί του. Λοιπόν, είναι δυνατό να είμαι μαζί τους, ενώ έχουν συμβεί αυτά; Σε τι ᾽Εκκλησία θα ανήκω, αν εξακολουθήσω να λειτουργούμαι μαζί τους και να κοινωνώ από το ίδιο άγιο Ποτήριο;᾽ Περίμενε με μεγάλη αγωνία την απάντηση ο ᾽Ιουλιανός, μολονότι ήταν βέβαιος γι᾽ αυτήν. Και ο όσιος ασφαλώς θα του υποδείκνυε τον δρόμο της εξόδου. ῎Αρχισε να ψηλαφά το κάθε τι μέσα στο μοναστήρι με νοσταλγία, σαν να το έκανε για τελευταία φορά. Περιδιάβαινε με το μπαστουνάκι του το κάθε δρομάκι, ανάπνεε βαθιά την ατμόσφαιρα, άκουγε και τον παραμικρότερο ήχο. ῞Ο,τι και να συνέβαινε τον τελευταίο καιρό που τον είχε ταράξει, το μοναστήρι αυτό, το σπουδαίο και τρανό ήταν το σπιτικό του. ῾Μά, η αλήθεια για την πίστη και την καθαρότητα της Εκκλησίας είναι πάνω από όλα᾽ καθησύχαζε τον λογισμό του κι έπαιρνε και πάλι σιγά σιγά τον δρόμο για το ακριανό φτωχικό κελλί του και να κάνει μόνος και απερίσπαστος τον κανόνα του. ῾Η απάντηση του οσίου Συμεών πράγματι δεν άργησε να έλθει. ῾Ο αδελφός που είχε αναλάβει την εξυπηρέτηση του ᾽Ιουλιανού δεν καθυστέρησε πουθενά. ῾Ο άγιος Γέροντας που ζούσε κοντά στην ᾽Αντιόχεια, εννιά μίλια περίπου έξω από την πόλη, διάβασε το μήνυμα του ταραγμένου αββά, άκουσε και προφορικά τον αδελφό που του διαμηνούσε την κατάσταση κι έγραψε αμέσως και το δικό του μήνυμα. Σαν κεραυνός έπεφταν τα λόγια του ανθρώπου του Θεού στον ᾽Ιουλιανό, όταν πήρε το σημείωμα κι άρχισε να του το διαβάζει ο μοναχός. ῾Γέροντα ᾽Ιουλιανέ, εύχομαι κάθε καλό σε σένα από τον Κύριο. ῾Η συμβουλή μου σε ό,τι με ρωτάς είναι σαφής και απόλυτη: μη διανοηθείς να αναχωρήσεις από το μοναστήρι σου ούτε πολύ περισσότερο να θελήσεις να αποσχιστείς από την αγία ᾽Εκκλησία. Γιατί η ᾽Εκκλησία, αββά, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα ώστε να ρυπαίνεται ή να αγιάζεται από την διάθεση ή τις πράξεις των ανθρώπων. Η ᾽Εκκλησία είναι του Χριστού, είναι το σώμα ᾽Εκείνου, γι᾽ αυτό και η αγιότητά της λόγω ακριβώς Αυτού είναι δεδομένη, ῾μή έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων᾽ καθώς λέει ο απόστολος. Είτε λοιπόν εμείς οι πιστοί είμαστε υπάκουοι στον Θεό είτε όχι η ᾽Εκκλησία δεν επηρεάζεται. ῎Αν οι άνθρωποι καθόριζαν την ποιότητα της ᾽Εκκλησίας ποιός θα μπορούσε να εγγυηθεί για την αγιότητά της; ᾽Απολύτως κανείς. Μόνον ένας που απιστεί ως πρός την φύση της ᾽Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτή εξαρτάται από εμάς. ῎Οχι, λοιπόν, πάτερ, η ᾽Εκκλησία δεν έχει κανένα κακό κι ούτε κανείς την ρυπαίνει, κι αυτό όχι εξαιτίας μας αλλά λόγω της χάρης του Κυρίου μας ᾽Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού᾽. Σταμάτησε ο αδελφός την ανάγνωση. ῾Ο αββάς ᾽Ιουλιανός είχε γείρει στο κάθισμά του και δάκρυα καυτά έβρεχαν το πρόσωπό του. Αισθάνθηκε μιά βαθιά συμπόνια για τον αόμματο αυτόν καλόγερο που μετά τόσα χρόνια άσκησης και καλογερικής ζωής περνούσε έναν τόσο μεγάλο προσωπικό πειρασμό. ῾Γέροντα, να συνεχίσω; Γράφει και κάτι ακόμη᾽, είπε με συστολή ο καλόγερος που είχε αναλάβει την αποστολή. Βλέποντας τον ᾽Ιουλιανό να κουνά θετικά το κεφάλι του συνέχισε. ῾Πρόσεξε, αδελφέ μου,᾽ έλεγε παρακάτω ο όσιος, ῾γιατί ο Πονηρός βάλθηκε με τα εκ δεξιών βέλη του να σε πλανέψει. Με την απόφασή σου να διακόψεις την κοινωνία σου με τον Πατριάρχη και να φύγεις από το μοναστήρι αποδεικνύεις ότι δεν πιστεύεις στην ᾽Εκκλησία όπως την ομολογούμε στο άγιο σύμβολο των Πατέρων μας, ότι είναι ῾μία, αγία, καθολική και αποστολική᾽. Την υποβιβάζεις κι εσύ στα μέτρα τα δικά μας κι έτσι χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως χάνεις την δυνατότητα της σωτηρίας.Συγχώρησέ με, αδελφέ μου, αλλά έχω και κάτι άλλο να σου πώ που μου το αποκαλύπτει από εδώ που είμαι ο Κύριος. Να ξέρεις ότι όποιος κι αν λειτουργεί στο μοναστήρι σου, σπουδαίος ή όχι στην πνευματική ζωή, η λειτουργία λογίζεται τέλεια και το Πνεύμα του Θεού υπερίπταται στην αγία Τράπεζα και μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα Κυρίου αντίστοιχα, γιατί έχετε εκεί στο κοινόβιο κάποιον γέροντα στο όνομα Πατρίκιο. Αυτός ο γέροντας κάθεται έξω από το ιερό, χαμηλότερα από όλους, κοντά στο δυτικό τοίχο της εκκλησίας. Λέει λοιπόν κι αυτός την ευχή της προσκομιδής και δική του λογίζεται από τον Θεό η αγία αναφορά. ᾽Αββά ᾽Ιουλιανέ, καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί δεν πρέπει ποτέ να φύγεις από το μοναστήρι σου. Εύχομαι για σένα ο Κύριος να σε χαριτώνει σε όλα᾽. ῎Αχνα δεν έβγαζε από τα χείλη του ο ᾽Ιουλιανός. Τα λόγια του οσίου Συμεών ήταν γι᾽ αυτόν τα ίδια τα λόγια του Θεού. Με κόπο πολύ από το ψυχικό τράνταγμα που είχε υποστεί ευχαρίστησε τον αδελφό που κοπίασε πρός χάρη του. ᾽Εκείνος πήρε την ευχή του κι έφυγε. ῾Ο αββάς δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα. Μετά από θερμή προσευχή μετανοίας στον Κύριο και την Θεοτόκο, έσυρε το ίδιο βράδυ τα πόδια του και κτύπησε την θύρα του ηγουμένου. Γονατιστός και με δάκρυα πολλά εξομολογήθηκε τους λογισμούς του, την απόφαση για φυγή του, την απιστία του ως πρός την ᾽Εκκλησία. ῾Ο ηγούμενος γονάτισε κι αυτός δίπλα του, τον αγκάλιασε σφιχτά, του διάβασε την συγχωρητική ευχή, του έδωσε τις κατάλληλες συμβουλές. Μά και για τον ηγούμενο ήταν αποκάλυψη η εξομολόγηση του ᾽Ιουλιανού. Γιατί μέσω αυτού και της επικοινωνίας του με τον όσιο Συμεών κατάλαβε τον θησαυρό που κρύβανε μέχρι τώρα στο μοναστήρι τους. Ο Γέροντας Πατρίκιος. ῾Ο άνθρωπος του Θεού. Ήξερε βέβαια το πόσο κοντά στον Θεό ήταν, όταν τον δέχτηκε ως υποτακτικό στο κοινόβιο σε ηλικία πάνω από εκατό ετών. ᾽Αρνήθηκε στην αρχή ο ηγούμενος. Πως να δεχτεί έναν υπέργηρο ιερομόναχο, όταν μάλιστα αυτός ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι του ᾽Αβαζάνου και άφησε την ηγουμενία, επειδή φοβήθηκε, του είπε τότε, την κρίση του Θεού; Πρόσπεσε ο ίδιος και φίλησε τα αγιασμένα πόδια του Πατρικίου. ῎Ενιωθε ότι ήταν ανάξιος όχι να είναι αυτός ο ηγούμενος ενός τέτοιου ανθρώπου, αλλ᾽ ούτε κάν ο υποτακτικός του. ᾽Επέμενε όμως ο μεγάλος Γέροντας, του είπε ότι ο Θεός του έδωσε σημάδι, κι έτσι κάμφθηκε. ᾽Εκεί όμως που πραγματικά ῾έλιωσε᾽ ο ηγούμενος, ήταν όταν άκουσε την δικαιολογία της παραίτησης του Πατρικίου: ῾῾Η διαποίμανση των λογικών ψυχών᾽, του είπε, ῾είναι έργο των μεγάλων ανδρών. ᾽Εγώ νιώθω ανάξιος για κάτι τέτοιο. Το μόνο που μου ταιριάζει είναι η υπακοή, γιατί κρίνω ότι αυτό ωφελεί περισσότερο την ψυχή μου᾽. Τά δάκρυα ευγνωμοσύνης δεν έπαψαν να ρέουν έκτοτε και στον αόμματο αββά ᾽Ιουλιανό αλλά και στον ηγούμενο. ῾Ο Γέρων Πατρίκιος λειτουργούσε ως ο ῾μαγνήτης᾽ του Θεού. Αυτός πιά για όσο διάστημα ζούσε θα ήταν το πρότυπο της ζωής όλων. Ο Θεός είχε μιλήσει μέσα από τον άγιό του, τον Συμεών τον εν τώ Θαυμαστώ όρει. Πηγή Έχεις παιδιά..; Βρες Οδηγίες ΕΔΩ για Χριστιανική Ανατροφή! Χαλάρωσε με... Ένα Βίντεο ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πως γίνεται να μεγαλώσω τα παιδιά μου Χριστιανικά;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους(Από τον βίο του Οσίου Γεωργίου της Δράμας)
Ό όσιος και ομολογητής Γεώργιος Καρσλίδης είχε την καταγωγή του από τα αγιασμένα χώματα της Ανατολής. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, το 1901, στην Αργυρούπολη του μαρτυρικού μας Πόντου.
Έφθασε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Και από εκεί ή θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήματα του σε γειτονικό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής.
Στις 20 Ιουλίου 1919 ο Αθανάσιος κείρεται μοναχός και λαμβάνει το όνομα Συμεών. Κατά την ιερή εκείνη ώρα της κουράς του οι καμπάνες της Μονής κτύπησαν από μόνες τους.
Όμως από το 1917 στη Ρωσία άρχισε να μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθεστώς.
Ό Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγγέλματα, ώστε να λένε:
«Εμείς θα διορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος».
Εκκλησίες βεβηλώνονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μοναχοί και ιερωμένοι άλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκληρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη.
Οι πρώτοι μάρτυρες καταγράφονται στα Μαρτυρολόγια της Ρωσικής Εκκλησίας.
Ήρθε όμως και ή σειρά της Γεωργίας. Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν.
Τούς έκλεισαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, όπου ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την όποια αναδύονταν οι οσμές ακαθαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.
Ό ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέκυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Νά ο προφήτης!».
Μία νύχτα του Πάσχα ζήτησαν άδεια να εκκλησιαστούν οι κρατούμενοι κληρικοί και δεν τους επέτρεψαν.Τότε προσευχήθηκαν θερμά όλοι μαζί στον Αναστηθέντα Χριστό να τους ενισχύσει.
Όταν έψελναν το ''Χριστός Ανέστη'' σείσθηκε η φυλακή και άνοιξαν οι θύρες από μόνες τους.
Από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε έτρεξαν όλοι οι κάτοικοι της πόλεως να δουν τι συμβαίνει.
Έβλεπαν τρεις ιερές μορφές να βαστούν τον Τίμιο Σταυρό,να περιφέρονται κυκλικά πάνω από τη φυλακή,ψάλλοντας το ''Κύριε ελέησον''.
Η θεοσημεία αυτή διήρκεσε όλη τη νύχτα,ώστε την είδε όλος ο συγκεντρωμένος λαός της πόλεως.Μόλις χάραξε η αυγή έπαψε αυτή η ουράνια οπτασία(1)
(1)Σόλωνος Νινίκα ''Οι νέοι μάρτυρες της Ρωσικής Εκκλησίας.
.jpg)
.jpg){kind=link}
