Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Συνεχίζοντας την μελέτη της προσέλευσής μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο παρόν τεύχος θα ασχοληθούμε με κάποια πολύ σημαντικά, πρακτικά θέματα, που έχουν να κάνουν με την στιγμή που θα μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Όλα όσα θα πούμε πιό κάτω, θα πρέπει να γίνονται με πολλή ηρεμία, χωρίς καμιά βιασύνη και με πολλή ευλάβεια.
Προσερχόμαστε στο άγιο Ποτήριο με απλότητα, φυσικότητα και καθόλου επιτήδευση. Η ευλάβεια είναι κάτι το εσωτερικό. Πολλοί, θέλοντας να δείξουν στους άλλους την «ευλάβειά τους», κάνουν κάποια υποκριτικά σχήματα, όπως ο Φαρισαίος της παραβολής, και κουράζουν αφάνταστα τον ιερέα. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο ιερέας την ώρα εκείνη, εκτός από τα δυνατά συναισθήματα που τον διακατέχουν για την ιερότητα της στιγμής, έχει και την μεγάλη αγωνία να μην πέσει Θεία Κοινωνία κάτω. Κι επειδή είναι πολύ εύκολο να συμβεί ζημία, λόγω της απροσεξίας και της βιασύνης των πολλών, ας προσέξουμε ιδιαιτέρως τα παρακάτω:
Μόλις έρθει η σειρά μας να κοινωνήσουμε, κάνουμε ευλαβικά τον σταυρό μας, πιάνουμε το μάκτρο (μαντήλι) και το βάζουμε καλά κάτω από το πηγούνι μας (όχι μπροστά στα χείλη μας). Δεν φιλάμε, την ώρα εκείνη, ούτε το χέρι του ιερέα ούτε το άγιο Ποτήριο ούτε κάνουμε μετάνοιες και πολλούς σταυρούς. Αν θέλουμε να κάνουμε μία μετάνοια, την κάνουμε λίγο πρίν έρθει η σειρά μας και όχι την ώρα εκείνη. Το μάκτρο το πιάνουμε και με τα δύο χέρια μας, το ανοίγουμε καλά και δεν το κρατάμε διπλωμένο ή σουρωμένο. Έτσι, αν παρ’ ελπίδα πέσει Θεία Κοινωνία στην μεταφορά της από το άγιο Ποτήριο μέχρι το στόμα μας, δεν θα πέσει κάτω στο δάπεδο, αλλά πάνω σ’ αυτό και θα την πάρει ο ιερέας.
Λέμε ευκρινώς και δυνατά το όνομά μας, άσχετα αν μας ξέρει ή όχι ο ιερέας. Πολλοί νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να το πούν, επειδή τους ξέρει ο ιερέας. Δεν γνωρίζουν όμως ότι ο ιερέας την ώρα εκείνη ζεί συγκλονιστικές στιγμές και δεν είναι δυνατόν να έχει και αυτή την έγνοια, να θυμηθεί το όνομά μας. Το ότι λέμε το όνομά μας έχει την σημασία του, διότι ο ιερέας, όταν θα μας κοινωνήσει, θα πρέπει να το επαναλάβει. Επίσης, σε περίπτωση που θα προσέλθει από άγνοια κάποιος μη ορθόδοξος, ο ιερέας, ακούγοντας το ξένο όνομα, θα καταλάβει ότι δεν είναι βαπτισμένος και δεν θα τον κοινωνήσει. Προσέχουμε πολύ, για να μη γίνει ζημία, να πούμε το όνομά μας από την αρχή και όχι λίγο πρίν βάλει ο ιερέας την λαβίδα στο στόμα μας.
Η στάση του σώματός μας, την ώρα που κοινωνούμε, είναι η εξής: Λυγίζουμε λίγο τα γόνατά μας, σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι μας και ανοίγουμε πολύ καλά το στόμα μας. Με την στάση αυτή πρέπει να καταφέρουμε τα κάτωθι. Πρώτον, λυγίζοντας τα γόνατα, το στόμα μας πρέπει να έρθει, σε ύψος, πιό χαμηλά από το άγιο Ποτήριο. Δεύτερον, σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι μας, διευκολύνουμε τον ιερέα να έχει καλή οπτική επαφή και πολύ εύκολη πρόσβαση με την λαβίδα στο στόμα μας. Και τρίτον, ανοίγοντας καλά το στόμα μας, βοηθούμε τον ιερέα να μεταφέρει άνετα την Θεία Κοινωνία μέσα σ’ αυτό, χωρίς κίνδυνο ζημίας. Για να είμαστε σίγουροι ότι ανοίξαμε καλά το στόμα μας, πρέπει να προσέξουμε να το ανοίξουμε παραπάνω από όσο νομίζουμε! Πολλοί είτε πιστεύουν ότι το άνοιξαν επαρκώς είτε ντρέπονται να το ανοίξουν καλά, δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στον ιερέα.
Άλλοι πάλι, ενώ ήρθε η ώρα τους να κοινωνήσουν, κρατούν το στόμα τους κλειστό ή μισάνοιχτο και περιμένουν πότε θα πλησιάσει η λαβίδα και τότε το ανοίγουν. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Ανοίγουμε πολύ καλά το στόμα μας αμέσως μόλις πάρουμε θέση· και περιμένουμε υπομονετικά. Ο ιερέας, βγάζοντας από το άγιο Ποτήριο την λαβίδα με την Θεία Κοινωνία, πρέπει να έχει μπροστά του το στόμα του πιστού τελείως ανοιχτό, ώστε να μπορέσει να υπολογίσει την κίνηση που θα κάνει το χέρι του, για να κοινωνήσει ασφαλώς ο πιστός, χωρίς να γίνει ζημία.
Μόλις ο ιερέας βάλει την λαβίδα στο στόμα μας, το κλείνουμε ήρεμα και ερμητικά, ώστε να «σκουπίσουμε» με τα χείλη μας όλο το περιεχόμενο της λαβίδας. Πολλοί, δυστυχώς, σιχαίνονται να το κάνουν αυτό και δεν κλείνουν το στόμα τους ή κλείνουν μόνο τα δόντια τους, δημιουργώντας και πάλι μεγάλο κίνδυνο ζημίας. Άλλο πρόβλημα στο σημείο αυτό είναι οι γυναίκες που προσέρχονται με βαμμένα τα χείλη τους. Μόλις κλείσουν το στόμα τους, το χρώμα από τα χείλη μεταφέρεται στην λαβίδα και αυτό είναι κάτι πάρα πολύ ασεβές. Για τον λόγο αυτό, ποτέ δεν πρέπει να κοινωνούν οι γυναίκες με βαμμένα χείλη.
Πηγή: Από το Μηνιαίον Ορθόδοξον Χριστιανικόν περιοδικόν «Αγία Λυδία», έτος 43ον, τεύχος 511, Οκτώβριος 2015
