"Το ερώτημα είναι το είναι το παιδί...; Αλλά επίσης και τι είναι η ψυχή, Πιστεύουμε ότι το παιδί μας έχει ψυχή; Τα παιδιά ρωτούν σήμερα με αγωνία: "αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο. Γιατί η ζωή που μας προσφέρετε δεν είναι ζωή. Σήμερα στην ζωή μας ζούμε πλήξη και ανία...". Αυτό σημαίνει πως ότι προσφέραμε ως κοινωνία, οικογένεια και σχολείο ήταν σκουπίδια και με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τα παιδιά στα ναρκωτικά... Δυστυχώς σήμερα φτιάξαμε παιδιά ανάπηρα, παιδιά που δεν αγαπάνε, που δεν ερωτεύονται... γιατί κάναμε τα παιδιά μας εγωιστές... Μήπως τελικά αφήνουμε τα παιδιά μας ανοχύρωτα; Ο Χριστός μας είπε να αφήσουμε τα παιδιά να έρθουν κοντά του. Είναι ο πιο καλός τους φίλος. Εμείς τα αφήνουμε να πάνε κοντά του; ...Μας ενδιαφέρει να έχουν πνευματικό, ώστε να μάθουν τα της Εκκλησίας; ...Από το σημερινό σχολείο δεν περιμένω τίποτα εκτός από μερικούς δασκάλους που λειτουργούν ιεραποστολικά.
Αλλά και οι γονείς δεν αντιδράτε, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα της θεματικής εβδομάδας με την ενότητα των έμφυλων ταυτοτήτων... Τα παιδιά που από μικρά δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία, όταν μεγαλώσουν πηγαίνουν στον ψυχίατρο... Τα πιο σημαντικά είναι τα έξι πρώτα χρόνια, γιατί τότε είναι μέσα στο σπίτι και τότε μπορούμε να τους μάθουμε για τον Χριστό. Δεν αγνοούμε την ψυχολογία των παιδιών, αλλά την οντολογία. Όταν η οντολογία απουσιάζει τότε και η ψυχολογία παραπαίει. Βοηθείστε τα παιδιά σας να προοδεύσουν σοφία, χάριτι και ηλικία. Γι’ αυτό χρειάζονται αγάπη και αλήθεια. Οι δυσκολίες υπήρχαν πάντοτε. Όμως αυτός που εμπιστεύεται την ζωή του στον Χριστό δεν λυγίζει και δεν παραδίδεται.
